Σκέφτηκα να πω καλή χρονιά… ύστερα… σκέφτηκα όμως ότι, θεωρητικά τουλάχιστον, εμείς καθορίζουμε το χρόνο μας… μετά σκέφτηκα να πω ευτυχισμένο το νέο έτος…  αλλά το ίδιο ευχήθηκα και τον προηγούμενο χρόνο… και μετά απλώς σκεφτόμουν…

Κάθε χρόνος δεν είναι ίδιος αλλά παρολ’ αυτά μοιάζει να επαναλαμβάνεται αόριστα μια επανάληψη…

Ξέρω θα μου πεις ότι είναι ένα παράδοξο… όταν όμως τελειώσουν τα πυροτεχνήματα της υποκρισίας ο ουρανός φαντάζει πιο ξάστερος…

Μια χρονιά γεμάτη από σκάνδαλα, κρατικές δολοφονίες και μια κρίση που λίγοι έχουν καταλάβει το μυστήριο της ύπαρξής της…

Πάραυτα μια σειρά πραγμάτων δεν αλλάζει… δε θα αλλάξει το γεγονός ότι οχτώ ώρες τη ζωή μου, τουλάχιστον, κρατούμαι όμηρος καθημερινά απ’ το αφεντικό μου. Δε θα αλλάξουν ούτε τα αποχαυνωμένα βλέμματα των τηλεθεατών οι όποιοι αμέτοχα παρατηρούν τη ζωή τους να κυλά αδιάφορα… Δε θ’ αλλάξουν οι θεατρικές πόζες των κάθε λογής ευαίσθητων… Δε θ’ αλλάξει κάτι που δεν υφίσταται και τον προηγούμενο χρόνο…

…τα υπόλοιπα μοιάζουν με διαφημιστικά τρικ για να κερδίζουν οι εταιρείες και οι λακέδες τους… όπως με ένα εμπόρευμα… όσο και να αλλάξεις την ετικέτα του, στην ουσία του, παραμένει το ίδιο…

Ξέρω, θα μου πεις πως δεν μπορώ να συγκρίνω τη ζωή με εμπορεύματα… αλλά ξέρεις… επίσης… εσύ είσαι ο υποκριτής… εδώ τόλμησες να συγκρίνεις μια κρατική δολοφονία με βιτρίνες… εδώ πήρες στα σοβαρά το δήμαρχό σου που σου πρότεινε να τα ξεχάσεις όλα και να πας να καταναλώσεις…

Πες μου όμως… τί θα αλλάξει τη νέα χρονιά; Όταν κάποιος είναι θεατής τί μπορεί να προσδοκά παρά λίγο σασπένς στο καθημερινό του σίριαλ;

Το αποφάσισα: δε θα σου πω ούτε καλή χρονιά, ούτε και ευτυχισμένο το νέο έτος… μάλλον τα όνειρά μου για το νέο έτος ξυπνούν τους δικούς σου εφιάλτες…

Και επίσης ελπίζω… όταν τελειώσουν τα πυροτεχνήματα, ο ουρανός να φωτίζεται από τη φωτιά που θα καίει τη μητρόπολη… όχι, τίποτα άλλο, δε θέλω να σου ξαναλέω και τα ίδια του χρόνου…