Σάββατο πρωί, πορεία αλληλεγγύης ξεκινά από το Μοναστηράκι σε ένδειξη συμπαράστασης στους κρατούμενους για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Λίγο πριν φτάσει στα Προπύλαια, η πορεία ψεκάζεται εν ψυχρώ από δακρυγόνα και από αλλά ειδή χημικού πολέμου.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Τα pit-bull της δημοκρατίας, ό,τι μισθό και να παίρνουν, παραμένουν εχθροί. Πρώτον, γιατί την ώρα που φορούν τη στολή δεν είναι άνθρωποι. Είναι όργανα. Αυτός που τυφλά υπακούει εντολές δεν μπορεί να λογαριάζεται για οτιδήποτε.
Δεύτερον, αν το ανθρώπινο χαρακτηρίζεται από την ελεύθερη βούληση τότε με σιγουριά μπορούμε να πούμε ότι τα όργανα έχουν βαλθεί να καταργήσουν οτιδήποτε χαρακτηρίζει το πρώτο.
Η αστική νομιμότητα διαμορφώνει μια κοινωνική συνθήκη. Ο τύπος ανθρώπου που γαλουχείται μέσα από αυτήν, οφείλει να είναι πειθήνιος, εργατικός, θεατής και ανεκτικός σε ό,τι του συμβαίνει. Πριν φτάσεις όμως σε αυτό το αποτέλεσμα, δύο όροι είναι αναγκαίοι. Ο πρώτος είναι ο φόβος. Δεν είναι τυχαίο που μια τέτοια πορεία χτυπήθηκε. Ένα δόγμα που πάει να περάσει είναι το εξής: πριν τελεστεί οποιαδήποτε πράξη είσαι ένοχος μέχρι να αποδείξεις την αθωότητα σου. Η πορεία δεν ήταν επικίνδυνη γι’ αυτά που έκανε αλλά γι’ αυτά που θα μπορούσε να κάνει. Αυτός είναι ο λογικός πυρήνας: η διάχυση και η διαχείριση του φόβου ώστε να επιτευχτεί η κοινωνική συναίνεση. Εκεί συμβάλουν και τα μαντρόσκυλα των καπιταλιστών. Οι τελευταίοι όταν το κρίνουν αναγκαίο τα αφήνουν χωρίς το λουρί.
Το δεύτερο όμως και πιο σημαντικό είναι η εσωτερίκευση του φόβου και η ταυτοποίηση με αυτόν. Το ζητούμενο για κάθε εξουσία δεν είναι η ωμή εκδήλωση βίας – αυτό πάντα είναι το τελευταίο στάδιο. Το θέμα είναι ο υπήκοος σου να λέει αυτό που θες πριν το πεις εσύ. Αυτό επιτυγχάνεται όταν η εξουσία εμφανίζεται με μια πατρική μορφή.
Όσο και αν η αστική δημοκρατία το αρνείται, μέσα της διεξάγεται ένας διαρκής πόλεμος. Όλοι μοιάζουν αθώοι αλλά δεν είναι. Το να επιτρέπεις και μόνο τη ύπαρξη τέτοιων μαντρόσκυλων οι οποίοι με ευκολία πετούν χημικά σε επίπεδο χημικού πολέμου επειδή απλά εκτελούν εντολές είναι θέση απέναντι σε αυτό τον πόλεμο. Πόσο μάλλον να πετούν αυτά τα χημικά σε μια πορεία που η τελευταία έγινε επειδή υπήρξε ένας νεκρός από αυτά τα μαντρόσκυλα! Για την ακρίβεια έγινε γι’ αυτούς που λειτούργησαν τα κοινωνικά αντανακλαστικά τους απέναντι στην αστική βαρβαρότητα.
Πάραυτα δεν είναι ζήτημα νομιμοποίησης. Αυτοί είναι αστικοί οροί. Όπως επίσης η λεγόμενη κοινή γνώμη, για την οποία έχουν στηθεί τόσοι διθύραμβοι, δεν είναι παρά το άλλοθι για τα πιο στυγνά εγκλήματα. Το εμπειριστικό επιχείρημα ότι οι πολλοί δεν μπορούν να έχουν άδικο είναι χυδαίο. Η κοινή γνώμη δεν είναι καν προσδιορισμένο υποκείμενο. Η κοινή γνώμη είναι αφηρημένος όρος που πλάθεται ανάλογα την κάθε κοινωνική περίσταση. Ο άχρωμος όχλος που δεν έχει γνώμη και περιμένει ακόμα από πεφωτισμένους ηγέτες να τον καθοδηγήσει. Δεν οφείλουμε καμία υποχρέωση απέναντι στον πρώτο.
Όταν βλέπεις κάποιον να μιλεί στο όνομά του οφείλεις να είσαι καχύποπτος απέναντί του. Οι μεγάλοι δολοφόνοι στο όνομα του λαού μιλούσαν. Εν κατακλείδι το να χτυπήσουν μια πορεία δεν είναι πρωτόγνωρο. Όπως επίσης δεν είναι πρωτόγνωρο ένας ένστολος να βγάζει το όπλο του και να πυροβολεί εν ψυχρώ. Δεν είναι πρωτόγνωρο, αυτοί που θεωρητικά σε προστατεύουν, να σε ραντίζουν με χημικά μόλις το προστάξει το αφεντικό τους. Αυτός μάλλον δεν είσαι εσύ.
Δεν είναι όμως και πρωτόγνωρο και κάποιοι να αναλαμβάνουν την ευθύνη της προσωπικής τους αξιοπρέπειας και να αντεπιτίθεται που και που. Δεν είναι πρωτόγνωρο αυτός ο κόσμος να δέχεται την αλληλεγγύη μας. Δεν είναι πρωτόγνωρο τους μπάτσους να μην τους βλέπουμε απλά σαν σύμβολα μιας συγκεκριμένης κυριαρχικής θεσμικής αλλά σαν μη ενσυνείδητα υποκείμενα οι όποιοι δεν έχουν συνείδηση του κοινωνικού τους ρόλου. Με αλλά λόγια να μη τους υπολογίζουμε σαν ανθρώπους.
Όσες πορείες και να χτυπηθούν, η αλληλεγγύη για τους ανθρώπους οι όποιοι κρατούνται σε κλούβια της αστικής ολιγαρχίας δεν παύει. Όπως επίσης δεν παύει η διάθεση να θέλουμε να αισθανόμαστε ακόμα ζωντανοί…