Εδώ και πάρα πολλά χρόνια τα Εξάρχεια σαν περιοχή χαρακτηρίζεται από τον έντονο πολιτικό χαρακτήρα που της έχει προσδώσει ο ευρύτερος αναρχικός και αντιεξουσιαστικός χώρος ο οποίος δραστηριοποιείται εκεί.

Σαν περιοχή έχουν γίνει το κέντρο έντονων συγκρούσεων με επίκεντρο το χώρο του πολυτεχνείου και πάντα λειτουργούσαν σαν ένας μαγνήτης όπου συγκέντρωνε γύρω του τα αστικά οριζόμενα ανατρεπτικά στοιχεία. Έχουν γίνει αντικείμενο συζήτησης στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό και έχουν στιγματιστεί από όλους τους εξουσιαστικούς φορείς σαν τη ρίζα του κακού.

Μέσα σε όλες τις συγκρούσεις με έντονο πολιτικό χαρακτήρα που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό ξεχωριστό χαρακτήρα έχει αυτή ανάμεσα στους θαμώνες της πλατείας (και όχι μόνο) και σε εξαρτημένα άτομα που συχνάζουν στην περιοχή. Είναι κοινός τόπος ότι όλα τα εξαρτημένα άτομα που έχουν συγκεντρωθεί γύρω από την πλατεία Εξαρχείων (έχει περάσει προ πολλού η εποχή όπου τα ναρκωτικά ήταν στοιχείο επαναστατικότητας βλέπεις) είναι ένας πληθυσμός όπου φέρεται από τους μπάτσους. Εξαθλιωμένοι και ανίκανοι να ορίσουν την ύπαρξή τους προσπαθούν να εξασφαλίσουν για τον εαυτό τους το ελάχιστο που μπορούν και αυτό δεν είναι άλλο από την εξάρτησή τους. Είναι ένας μετακινούμενος πληθυσμός από τη Ζήνωνος και τη Γερανίου στην Κουμουνδούρου και τα Εξάρχεια. Είναι άτομα χωρίς ταυτότητα , χωρίς τόπο και χωρίς καμία αίσθηση του χρόνου και πόσο μάλλον της πολιτικής συγκυρίας. Γίνονται σκιές οι οποίες περιφέρονται και μεταναστεύουν όπου τους πηγαίνουν ή όπου μπορούν να νιώσουν ελάχιστα οικεία. Αν θέλετε ακόμη μεταναστεύουν ακόμη και εκεί που μπορούν να εξασφαλίσουν την εξάρτησής τους.

Ποια είναι η αντιμετώπιση η οποία εισπράττουν; Εκκαθαριστική Λογική και χρήση βίας. Η δικαιολογία είναι ότι δεν είναι ποτέ δυνατό να συμβαδίζει ο πολιτικός χαρακτήρας με την εξάρτηση. Δεν υπάρχει κάτι το κοινό ανάμεσα σε όλα αυτά τα εξαρτημένα άτομα και στους επαναστατικούς πολιτικούς πυρήνες που δραστηριοποιούνται στα Εξάρχεια. Δεν τους αφήνεις να είναι εκεί γιατί αλλοιώνουν τον πολιτικό χαρακτήρα του χώρου Σου. Επιδιώκεις την καθαρότητα, αλλά την ίδια στιγμή επιτρέπεις σε όλα τα “επαναστατικού” χαρακτήρα μαγαζιά να λειτουργούν εκεί.

Επιπλέον το πογκρόμ εναντίον των  «εσωτερικών» μεταναστών μοιάζει να έχει πολλά κοινά σημεία με το πογκρόμ των εναντίον των «ξένων».  Οι δυο αυτές ομάδες αδύναμες μπροστά στους διώκτες τους όπου οι τελευταίοι νιώθουν απειλούμενοι από τους πρώτους. Στην μια περίπτωση  οι εθνικόφρονες διώκτες προσπαθούν να προασπίσουν μια φυλετική καθαρότητα, και προσάπτουν στους μετανάστες ότι υποβαθμίζουν την περιοχή τους με διάφορα προσχήματα όπως η εγκληματικότητα άσχετα αν το τελευταίο είτε είναι φενάκη κατασκευασμένη από τα μίντια είτε  αυτό το πρόσχημα εξυπηρετεί οικονομικά συμφέροντα  τα οποία αγνοούνται επιτηδευμένα πολλές φόρες. Στην άλλη περίπτωση οι επαναστάτες διώκτες , υπερασπίζουν μια πολιτική καθαρότητα  και προσάπτουν στους ναρκομανείς ότι υποβαθμίζουν την πολιτική τους   δραστηριότητα η οποία γίνεται στην περιοχή, άσχετα αν αυτή η δραστηριότητα λεηλατείται από την οικονομική  εκμετάλλευση της περιοχής μετατρέποντας την σε ένα μικρό εναλλακτικό μπουρναζι.
Οι διώκτες αναλαμβάνουν ένα είδους ιερής αποστολής η οποία δικαιολογεί το πογκρόμ. Το περίεργο είναι ότι και στις δυο περιπτώσεις το πρόσχημα είναι το ίδιο. Η υποβάθμιση της περιοχής αλλά με διαφορετικά κριτήρια. Το ένα κριτήριο είναι η επανάσταση και στον αντίποδα  η ασφάλεια. Παραδόξως έχουν το ίδιο αποτέλεσμα: κυνήγι μαγισσών. Όπως στον μεσαίωνα οι μάγισσες πλήρωσαν το τίμημα μια γενικότερης κοινωνικής αναδιοργάνωσης, τώρα οι σύγχρονοι απόκληροι πληρώνουν το τίμημα. Το ζήτημα των μεταναστών και των ναρκομανών αμφότερα πιάνονται στο αποτέλεσμα τους και όχι στην αιτία τους. Όπως κάνεις  εθνικόφρων διώκτης δεν αναρωτιέται στον αν ακόμα μπορεί να πίνει το φραπέ του και να μοστράρει το αμαξάκι του, αυτό οφείλεται σε αυτούς που κυνηγού, έτσι και οι επαναστάτες δεν αναρωτιούνται ποτέ στο αν η πλατεία Εξαρχείων έχει μαραζώσει  από την δίκια τους αδυναμία πολύ πριν μεταναστεύσουν εκεί πρεζάκια. Μπορεί το πρεζάκι να ενοχλεί το image της πολίτικης δραστηριότητας αλλά ο καφές με τρία ευρώ πάνω σε πολυθρόνα με τον Μάο είναι απαραίτητο αξεσουάρ στην πλατεία!
Και οι εσωτερικοί μετανάστες και μετανάστες από «έξω» αποτελούν το τελευταίο τροχό της αμάξης μέσα σε ένα σύστημα θεσπισμένης βαρβαρότητας. Αποτελούν τους αποκλήρους ενός συστήματος το όποιο έχει μάθει καλά να κατασκευάζει πλαστούς  διαχωρισμούς ώστε να κάνει καλά τη δουλεία του. Αμφότεροι είναι θύματα του ίδιου εχθρού. Ίσως με χωριστές διαδρομές αλλά με ένα κοινό αποτέλεσμα. Να θεωρούνται ισάξιοι με σκουπίδια. Αυτή η υποβάθμιση του ανθρωπινού πάντα έχει πολιτικό υπόβαθρο.

Σε λίγες μέρες θα γίνει μια πορεία που έχει σαν πρόταγμα της την αλληλεγγύη στους μετανάστες η οποία καλείται από τον αναρχικό αντιεξουσιαστικό χώρο . Σε αυτή την πορεία θα βρεθούν μαζί στο δρόμο άτομα που έχουν υπερασπιστεί την ιδεολογική καθαρότητα και την λογική των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων στα εξάρχεια μαζί με μετανάστες.

Πώς στο διάλο ορίζουν αυτή τη διαφορά. Πως γίνεται η επιλογή σε ποιους είμαστε αλληλέγγυοι και σε ποιους όχι;