“Αγαπητοί αδερφοί και αδερφές στον αγώνα, ευημερία στην Αφρική. Και δύναμη στους ανθρώπους που διαδηλώνουν κατά της G20.

Καθώς συγκεντρώνονται οι ιερείς των χρημάτων, πρέπει να βρουν ένα τρόπο για να σώσουν το αποτυχημένο οικονομικό τους σύστημα. Όπως πάντα, συνιστούν περισσότερα για τους πλούσιους και λιγότερα για τους φτωχούς. Αυτό το είδαμε και με το πακέτο στήριξης των τραπεζιτών. Αλλά για το λαό… κατασχέσεις, χαμένες θέσεις εργασίας και χαμένα προνόμια.

Αν ήταν ο λαός που λάμβανε το πακέτο στήριξης, τι άλλο θα έκανε πέραν από το να ξοδέψει τα χρήματα; Οι άνθρωποι θα πλήρωναν ενοίκια, θα αγόραζαν ρούχα, θα αγόραζαν τρόφιμα και θα έπαιζαν μεγάλο ρόλο στην αναζωογόνηση της οικονομίας που είναι βασισμένη στον καταναλωτισμό.

Αντ’ αυτού όμως, δεκάδες χιλιάδες δισεκατομμύρια δολάρια από τους δημόσιους πόρους, πήγαν στους τραπεζίτες, που κατά πάσα πιθανότητα έδωσαν στους εαυτούς τους μπόνους και αγόρασαν χαβιάρι από Μπελούγκα.

Και όλο αυτό, το αποκαλούν σοσιαλισμό; Είναι τρελό!

Όταν οι ανθρώποι οργανώνονται μπορούν να αλλάξουν την πορεία των πραγμάτων. Γι’ αυτό συνεχίστε και συνεχίστε, μείνετε σε κίνηση.

Σας ευχαριστώ.

Δύναμη στις διαδηλώσεις!

Από τη λίστα των θανατοποινιτών,

Μουμία Αμπού Τζαμάλ”

Ο ιός αυτός -γνωστός πλέον ως «γρίπη τύπου Α (Η1Ν1)» ή αλλιώς «γρίπη των χοίρων»- σύμφωνα με τα επίσημα δεδομένα, βρέθηκε να περιέχει γενετικό υλικό από τους ιούς της γρίπης των χοίρων, των ανθρώπων και των πτηνών. Σε μικρό χρονικό διάστημα άρχισαν να εντοπίζονται κρούσματα του ιού στις ΗΠΑ και σε άλλες περιοχές του πλανήτη, ενώ στα τέλη του ίδιου μήνα η κυβέρνηση των ΗΠΑ με επίσημη ανακοίνωση έθεσε τη χώρα σε κατάσταση «υγειονομικής εκτάκτου ανάγκης». Λίγο αργότερα, στις 11 ιουνίου ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (ΠΟΥ) ανέβασε το επίπεδο συναγερμού για τον ιό της γρίπης των χοίρων στη μέγιστη βαθμίδα (φάση 6), κάνοντας δηλώσεις για «μια πανδημία σε εξέλιξη με εν δυνάμει καταστροφικές συνέπειες για τον πληθυσμό». Ταυτόχρονα, απομονωμένα στελέχη του νέου ιού, μετά από κατάλληλη γενετική τροποποίηση, μοιράστηκαν σε φαρμακευτικές εταιρίες –των οποίων τα ονόματα ποτέ δεν ανακοινώθηκαν επισήμως- και ο αγώνας δρόμου για την παρασκευή του νέου εμβολίου ξεκίνησε. Από τότε έως και σήμερα η νέα γρίπη παραμένει ένα από τα πιο hot θέματα των ΜΜΕ, ενώ κάθε λογής κυβερνητικοί εκπρόσωποι, γιατροί, δημοσιογράφοι και άλλοι «ειδικοί» έχουν αναλάβει να σπείρουν τον πανικό στο γενικό πληθυσμό σχετικά με τη νέα γρίπη και τον επερχόμενο «κίνδυνο», καθώς και να δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα για την αποδοχή της όποιας κυβερνητικής στρατηγικής για τη διαχείριση της «πανδημίας».

Παρόλα αυτά, γεγονός παραμένει ότι η γρίπη των χοίρων από τη στιγμή που ήρθε στο προσκήνιο -πριν από έξι μήνες περίπου- έως σήμερα έχει προκαλέσει, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του ΠΟΥ, το θάνατο περίπου 3000 ατόμων, την ίδια στιγμή που η εποχική γρίπη, σύμφωνα με τα στοιχεία του ίδιου οργανισμού οδηγεί στο θάνατο 250.000 έως 500.000 ατόμων (κυρίως όσων έχουν ήδη βεβαρημένο ανοσοποιητικό σύστημα) παγκοσμίως κάθε χρόνο. Επιπλέον ασθένειες όπως η ελονοσία και η φυματίωση ευθύνονται σε παγκόσμια κλίμακα για το θάνατο περισσότερων του ενός εκατομμυρίου ανθρώπων ετησίως, και πάλι σύμφωνα με τα στοιχεία του ΠΟΥ^[1]. Φυσικά κανένα ΜΜΕ και κανένας κυβερνητικός παράγοντας δεν κάνει τον κόπο να ασχοληθεί με αυτά τα δεδομένα. Γιατί λοιπόν τόσος θόρυβος γύρω από τη νέα γρίπη;

Οι «ειδικοί» έχουν έτοιμη την απάντηση. Σύμφωνα με αυτούς η γρίπη των χοίρων είναι επικίνδυνη καθώς έχει τη δυνατότητα να μεταδίδεται από άνθρωπο σε άνθρωπο με μεγάλη ταχύτητα. Όμως το χαρακτηριστικό αυτό που αποδίδεται στον νέο ιό μπορεί κάλλιστα να οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι σήμερα έχουν τη δυνατότητα να μετακινούνται από τόπο σε τόπο με πολύ μεγαλύτερη ευκολία και ταχύτητα σε σχέση με το παρελθόν. Επιπλέον, ο ρυθμός μετάδοσης της γρίπης των χοίρων δεν μπορεί οριστεί με ακρίβεια, αφού τα επίσημα δεδομένα κάθε κράτους για τον αριθμό των κρουσμάτων είναι σχετικά αμφισβητήσιμα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της βρετανίας, όπου η εξέταση ασθενών για διάγνωση της γρίπης γίνεται ακόμα και μέσω τηλεφωνικού κέντρου, στο οποίο μάλιστα δουλεύουν και ανήλικοι! ^[2]. Το τοπίο γίνεται ακόμα πιο θολό μετά από την απόφαση του ΠΟΥ στα μέσα του Ιούλη να σταματήσει την καταμέτρηση των κρουσμάτων της νέας γρίπης σε παγκόσμια κλίμακα, ακριβώς λόγω αυτής της «πρωτοφανούς ταχύτητας εξάπλωσης του ιού».

Για όσους επιμένουν να αντιμετωπίζουν με δυσπιστία την όλη ιστορία της νέας γρίπης, επιστρατεύονται επιχειρήματα του τύπου «κάθε σαράντα χρόνια έχουμε εκδήλωση μιας πανδημίας, οπότε την περιμένουμε από στιγμή σε στιγμή» ή «είναι σίγουρο ότι ο ιός θα μεταλλαχθεί και οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές, απλώς δεν ξέρουμε πότε». Το σίγουρο είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προβλέψει χρονικά την έλευση μιας πανδημίας∙ και φυσικά κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει με βεβαιότητα το εάν, πότε και με ποιο τρόπο είναι δυνατόν να μεταλλαχθεί ένας ιός.

Φαίνεται λοιπόν πως η γενική αβεβαιότητα των επιστημόνων σχετικά με τα χαρακτηριστικά και τις δυνατότητες του νέου ιού αποτελεί ένα πρώτης τάξης άλλοθι, πίσω από το οποίο κρύβονται σκοπιμότητες που φυσικά τα αστικά ΜΜΕ δεν έχουν καμία πρόθεση να αναλύσουν…

Από τις πρώτες στιγμές του ξεσπάσματος της «πανδημίας», κυβερνήσεις κρατών και επίσημοι φορείς έστρεψαν το ενδιαφέρον τους στις φαρμακοβιομηχανίες, οι οποίες έσπευσαν να δηλώσουν ότι εργάζονται σκληρά για την παρασκευή του εμβολίου που θα αναχαιτίσει τον ιό της γρίπης των χοίρων. Όπως σημειώθηκε και προηγουμένως, ο αριθμός και τα ονόματα των φαρμακευτικών και των ερευνητικών φορέων γενικότερα που έχουν αναλάβει το ρόλο αυτό δεν ανακοινώθηκε ποτέ από επίσημα χείλη, όμως σύμφωνα με τα διεθνή ΜΜΕ, η λίστα περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τους φαρμακευτικούς κολοσσούς Baxter, sanofi-aventis, Novartis, GlaxoSmithKline και Astra Zeneca^[3], οι οποίοι τυχαίνει να έχουν κατοχυρώσει την πατέντα του υπό εξέλιξη εμβολίου, και άρα τη μερίδα του λέοντος στα κέρδη από την πώλησή του.

[Σημαντική λεπτομέρεια: η εταιρία Baxter κατέθεσε την πατέντα για το υπό εξέλιξη εμβόλιο στις 28 Αυγούστου 2008, δηλαδή σχεδόν ένα χρόνο πριν από την εμφάνιση της νέας γρίπης (ο πλήρης κωδικός της πατέντας είναι: US 2009/0060950 A1). Η διαπίστωση αυτή, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι παραπάνω φαρμακοβιομηχανίες αποτελούν μερικά από τα μεγαλύτερα ονόματα στον τομέα της βιοτεχνολογίας δημιουργεί ένα μεγάλο ερωτηματικό γύρω από την προέλευση του νέου ιού. Η επίσημη πληροφορία είναι ότι ο ιός μεταλλάχθηκε μόνος του στη φύση∙ θα μπορούσε όμως κάλλιστα να δημιουργηθεί στο εργαστήριο, μετά από κατάλληλη γενετική τροποποίηση. Γιατί άραγε οι «ειδικοί» αποκλείουν αυτή την πιθανότητα; Εννοείται πως το παραπάνω ερώτημα διατυπώνεται με μόνο στόχο τον περαιτέρω προβληματισμό, καθώς η αναζήτηση απάντησης αφενός είναι περιττή για ευνόητους λόγους, αφετέρου ξεφεύγει από το χαρακτήρα του κειμένου.]

Σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις, τα κέρδη που αναμένεται να αποκομίσουν οι φαρμακοβιομηχανίες από τις πρώτες πωλήσεις του νέου εμβολίου κυμαίνονται κοντά στα 7 δισεκατομμύρια δολάρια^[4], αφού πολλές κυβερνήσεις έσπευσαν να παραγγείλουν προκαταβολικά τεράστιες ποσότητες εμβολίων διαθέτοντας υπέρογκα χρηματικά ποσά, την ίδια στιγμή που μισθοί, συντάξεις και κοινωνικές παροχές περικόπτονται συνεχώς εν μέσω «οικονομικής κρίσης». Την ίδια στιγμή οι εταιρίες Roche και GlaxoSmithKline, αποκομίζουν τεράστια κέρδη από την πώληση των αντιγριπικών φαρμάκων Tamiflu και Relenza αντίστοιχα, παρά το γεγονός ότι η αποτελεσματικότητά τους στην αντιμετώπιση του ιού Η1Ν1 είναι αμφίβολη. Εκτός από τα άμεσα κέρδη από την πώληση των εμβολίων, οι φαρμακοβιομηχανίες πρόκειται να εισπράξουν επιπλέον επιχορηγήσεις δισεκατομμυρίων από την κυβέρνηση των ΗΠΑ αλλά και την ΕΕ για τη χρηματοδότηση της ερευνητικής τους δραστηριότητας.

Δίπλα στα καθαρά κέρδη των φαρμακευτικών αυξάνονται και τα κέρδη των χρηματιστηριακών εταιριών αλλά και των επενδυτών που αγοράζουν τις μετοχές τους. Μεγάλες αλλά και μικρότερες φαρμακευτικές εταιρίες είδαν τις τιμές των μετοχών τους, οι οποίες μέχρι και τις αρχές Μαρτίου είχαν πάρει την κατηφόρα, να σημειώνουν μεγάλη άνοδο τους τελευταίους μήνες, αγγίζοντας ποσοστά μεγαλύτερα του 100%.

Φυσικά τα παραπάνω κέρδη είναι εγγυημένα, αφού οι κυβερνήσεις πολλών κρατών έσπευσαν, μέσω της εφαρμογής συγκεκριμένων νομικών ελιγμών, να απαλλάξουν τους εαυτούς τους αλλά και τις φαρμακοβιομηχανίες από την υποχρέωση καταβολής χρηματικής αποζημίωσης, λόγω πιθανών παρενεργειών του νέου εμβολίου. Έτσι, οι ίδιοι που διατείνονται ότι ενδιαφέρονται για τη δημόσια υγεία, δίνουν τη δυνατότητα στις φαρμακοβιομηχανίες να υποθηκεύσουν την υγεία εκατομμυρίων ανθρώπων αποκομίζοντας μεγάλα κέρδη από την πώληση αμφίβολης ποιότητας φαρμακευτικών σκευασμάτων. Παρόμοια τακτική εφάρμοσε και η ελληνική κυβέρνηση, θεσπίζοντας την υποχρεωτική υπογραφή υπεύθυνης δήλωσης πριν από τη χορήγηση του νέου εμβολίου, κάνοντας ακόμα και τα αστικά ΜΜΕ να δυσανασχετήσουν.

[Σύμφωνα με το CDC (αμερικανικό αντίστοιχο του ΚΕΕΛΠΝΟ), η ιστορία της γρίπης των χοίρων δεν είναι καινούρια για τις ΗΠΑ. Το 1976 στο Fort Dix του New Jersey εντοπίστηκαν τέσσερα κρούσματα της γρίπης των χοίρων σε αμερικανούς στρατιώτες με αποτέλεσμα το θάνατο του ενός. Λίγο αργότερα, υπό το φόβο ξεσπάσματος πανδημίας και μετά από μία τεράστια καμπάνια της αμερικανικής κυβέρνησης, περίπου 40 εκατομμύρια άνθρωποι εμβολιάστηκαν ενάντια στον ιό. Η πανδημία δεν ήρθε ποτέ, όμως οι παρενέργειες του εμβολίου είχαν ως αποτέλεσμα τουλάχιστον 40 θανάτους και προκάλεσαν σοβαρά προβλήματα υγείας (μεταξύ των οποίων και το σύνδρομο Guillain – Barré) σε χιλιάδες ανθρώπους. Πολλοί κινήθηκαν νομικά εναντίον των φαρμακευτικών και της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, που αναγκάστηκε να πληρώσει αποζημιώσεις της τάξης των 1.2 δισεκατομμυρίων δολαρίων^[5].]

Παρόλα αυτά, οι φαρμακοβιομηχανίες επιμένουν να δηλώνουν ότι λειτουργούν με βάση το ενδιαφέρον τους για τη δημόσια υγεία. Μάλιστα, στην προσπάθεια να αποδείξουν τις «ανθρωπιστικές» ευαισθησίες τους, οι sanofi-aventis και GlaxoSmithKline έσπευσαν να ανακοινώσουν (με τις ευλογίες του ΠΟΥ) ότι θα δωρίσουν 150 εκατομμύρια δόσεις^[6] του νέου εμβολίου «στις χώρες του αναπτυσσόμενου κόσμου, έτσι ώστε ακόμα και οι πιο φτωχοί να θωρακιστούν απέναντι στη νέα γρίπη». Παρέλειψαν να αναφέρουν ότι οι ίδιοι φτωχοί αποτελούν εδω και χρόνια πρώτης τάξεως πειραματόζωα, στα οποία οι φαρμακευτικές δοκιμάζουν τα καινούρια τους προϊόντα πριν τα διαθέσουν στις δυτικές αγορές…

Με μια πρόχειρη ανάγνωση των παραπάνω γίνεται έυκολη η διαπίστωση πως η αβεβαιότητα και ο φόβος που δημιουργείται γύρω από τη νέα γρίπη αποτελεί για το λόμπυ των φαρμακευτικών μία πολύ μεγάλη ευκαιρία να αποκομίσει οικονομικά οφέλη και να αυξήσει την επιρροή του στη δημόσια σφαίρα. Ωστόσο, για την επίτευξη των στόχων αυτών παραμένει απαραίτητη προϋπόθεση η συνδρομή διεθνών οργανισμών, κυβερνήσεων, κρατικών φορέων, ΜΜΕ και επιστημόνων σε παγκόσμιο επίπεδο. Είναι χρακτηριστική η ευκολία με την οποία οι μηχανισμοί εξουσίας «αγκάλιασαν» τη νέα γρίπη και φρόντισαν να την αναδείξουν ως ζήτημα ύψιστης σημασίας, εκπονώντας «εθνικά σχέδια δράσης» για την αντιμετώπισή της, δαπανώντας τεράστια χρηματικά ποσά για την προμήθεια αντιγριπικών φαρμάκων, καλλιεργώντας συστηματικά τον πανικό σχετικά με τις συνέπειες της «νέας πανδημίας».

Ένας από τους λόγους για την επιλογή αυτή -ίσως ο πιο προφανής- είναι η αδιαμφισβήτητη ύπαρξη ισχυρών δεσμών μεταξύ κυβερνητικών παραγόντων, στελεχών διεθνών οργανισμών όπως ο ΠΟΥ και φαρμακευτικών εταιριών. Χαρακτηριστικό είναι το πράδειγμα του Donald Rumsfeld, γραμματέα αμύνης των ΗΠΑ υπό τον George W. Bush αλλά και μεγαλομετόχου της εταιρίας βιοτεχνολογίας Gilead Sciences, η οποία έχει στην κατοχή της την πατέντα για την παρασκευή του Νο1 αντιγριπικού φαρμάκου που κυκλοφορεί στην αγορά, του γνωστού Tamiflu.

Εκτός όμως από τα απτά οικονομικά οφέλη που εγγυάται, η νέα γρίπη αποτελεί για τη σύγχρονη καπιταλιστική εξουσία ένα ανοιχτό στοίχημα. Της προσφέρει τη δυνατότητα να επαναπροσδιορίσει τις δυνάμεις της, να αυξήσει την επιρροή της στο κοινωνικό σύνολο, να θέσει υπό τον έλεγχό της ολοένα και περισσότερες πτυχές της καθημερινότητας, στερώντας από το άτομο ακόμα ένα θεμελιώδες δικαίωμα· το δικαίωμα να ορίζει το ίδιο του το σώμα.

Από τη μαζική εξόντωση «κατώτερων φυλετικά» ανθρώπων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά το β’ παγκόσμιο πόλεμο και τις εκτεταμένες στειρώσεις γυναικών στις χώρες του «αναπτυσσόμενου κόσμου» σύμφωνα με τις επιταγές της «δημογραφικής πολιτικής» της δύσης, έως τις σύγχρονες γονιδιακές θεραπείες και τους μαζικούς υποχρεωτικούς εμβολιασμούς, η στόχευση της καπιταλιστικής εξουσίας παραμένει σταθερή: να θέσει υπό τον έλεγχό της την ανθρώπινη ζωή, δημιουργώντας στη θέση της μια νέα, εναρμονισμένη με τις επιταγές του σύγχρονου καπιταλιστικού συστήματος, απαλλαγμένη από ασθένειες και «ελαττωματικά» γονίδια, απελευθερωμένη από συναισθηματικές διακυμάνσεις, παραγωγική έως το θάνατο.

[Τον τελευταίο καιρό δημοσιεύονται στον τύπο διάφορες μελέτες που έχουν εκπονηθεί από τρανταχτά ονόματα όπως ο χρηματιστηριακός κολοσσός JP Morgan και η Παγκόσμια Τράπεζα, σύμφωνα με τις οποίες η έλευση μιας πανδημίας θα μπορούσε να προκαλέσει σημαντική πτώση του παγκόσμιου ΑΕΠ και να προκαλέσει προβλήματα στις διεθνείς αγορές, ως μία δεύτερη οικονομική κρίση. Πιο συγκεκριμένα, οι έγκριτοι μελετητες εκτιμούν ότι «η πανδημία θα μπορούσε να πλήξει την οικονομική δραστηριότητα με πολλαπλούς τρόπους, πλήττοντας μεταξύ άλλων τις προμήθειες -καθώς οι εργαζόμενοι θα αδυνατούν να πάνε στη δουλειά τους- και τη ζήτηση, καθώς θα μειωθεί η κατανάλωση, δεδομένου ότι ο κόσμος θα αποφεύγει τον συνωστισμό των εμπορικών κέντρων και των μέσων μαζικής μεταφοράς. Η αυξημένη αβεβαιότητα θα μπορούσε να έχει αρνητικές επιπτώσεις και στις μεγάλες διεθνείς χρηματαγορές». Δυσοίωνες εκτιμήσεις γίνονται και για τους κλάδους του τουρισμού, των μεταφορών, αλλά και του συστήματος υγείας που θα επιβαρυνθεί κατά πολλά εκατομμύρια, τα οποία θα δαπανηθούν για επισκέψεις σε γιατρούς, διαγνωστικές εξετάσεις και φάρμακα. Οι παραπάνω μελέτες είναι άξιες προσοχής για ένα και μοναδικό λόγο: καταδεικνύουν τον κυνισμό με τον οποίο το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο αντιμετωπίζει τον πόνο και την ασθένεια, ταυτίζοντας τη ζωή με τους νόμους της αγοράς, παρομοιάζοντας τον άνθρωπο με μια χαλασμένη μηχανή παραγωγής, της οποίας η επιδιόρθωση δεν είναι παρά μια ασύμφορη διαδικασία.]

Για αυτό το σκοπό είναι απαραίτητη προϋπόθεση η θεώρηση του σώματος ως ενός μηχανικού συστήματος και της ζωής ως ενός συνόλου βιολογικών λειτουργιών, που μπορούν να απομονωθούν, να μελετηθούν και να τροποποιηθούν στο εργαστήριο. Κατά συνέπεια ο βιολόγος, ο γενετιστής, ο γιατρός, ερχονται ως οι νέοι σωτήρες να απαλλάξουν το ανθρώπινο γένος από τα «δεινά» του και να το «βελτιώσουν» σύμφωνα με τις επιταγές της νέας ευγονικής, δίνοντας του νέες ιδιότητες, αφαιρώντας από αυτό όσα χαρακτηριστικά θεωρούνται «περιττά» σε μια σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Το μόνο που πρέπει να κάνουν οι κοινοί θνητοί είναι να παραδώσουν ολοκληρωτικά το σώμα τους στους «ειδικούς». Και φυσικά ο πιο σίγουρος δρόμος για την εξασφάλιση της κοινωνικής συναίνεσης είναι ο φόβος.

Όπως ο φόβος ενός «τρομοκρατικού χτυπήματος» έχει ωθήσει τα τελευταία χρόνια ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να παραδώσει αβίαστα βασικά συνταγματικά δικαιώματα στα χέρια των εξουσιαστικών μηχανισμών, στα πλαίσια της περιβόητης «αντιτρομοκρατικής εκστρατείας», έτσι και ο φόβος μιας πανδημίας δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος για τη μετατροπή του ανθρώπινου σώματος σε αντικείμενο διαχείρισης μιας πολιτικής και επιστημονικής ελίτ. Τα περιβόητα «εθνικά σχέδια δράσης» και οι υποχρεωτικοί εμβολιασμοί, ανεξάρτητα από τα άμεσα αποτελέσματά τους, παραμένουν ξεκάθαρη πολιτική επιλογή της εξουσίας, καθώς διαμορφώνουν τις συνθήκες για τη διατήρηση και την ενδυνάμωσή της, έστω κι αν το τίμημα είναι υψηλό.

Το εάν θα πληρωθεί το τίμημα εξαρτάται από εμάς. Για αυτό το λόγο απέναντι στο φόβο προτάσσουμε την κριτική σκέψη, απέναντι στην κρατική προπαγάνδα προκρίνουμε την αυτομόρφωση και την αντιπληροφόρηση. Σήμερα,  περισσότερο από ποτέ, αντιμετωπίζουμε την καταστρατήγηση θεμελιωδών ελευθεριών με φόντο μια αποστειρωμένη κοινωνία, όπου το δόγμα της ασφάλειας και η ιατρικοποίηση της ζωής αποτελούν ένα ενιαίο σύνολο, απαραίτητο για τη διατήρηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Εφόσον είμαστε σε θέση να ορίζουμε το σώμα μας, τις ανάγκες και τις επιθυμίες μας, θα έχουμε τη δυνατότητα να διαμορφώσουμε τις συνθήκες, ατομικά και συλλογικά, για την εξάλειψη της πανδημίας που είναι σε εξέλιξη εδώ και χρόνια: της πανδημίας της αποξένωσης, της εκμετάλλευσης, της εμπορευματοποίησης της ζωής.

1. Επίσημη ιστοσελίδα του Π.Ο.Υ. στη διεύθυνση http://www.who.int/en/

2. Ελευθεροτυπία, φύλλο 10/08/2009

3. Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, φύλλο 26/07/2009

4. Financial Times, φύλλο 20/07/2009

5. Αναλυτική περιγραφή της υπόθεσης γίνεται στην έκθεση που συνταχθηκε από τους Richard E. Neustadt και Harvey V Fineberg το 1978 για λογαριασμό του υπουργού Υγείας της νέας κυβέρνησης Κάρτερ, σχετικά με το φιάσκο της γρίπης των χοίρων του 1976 με τίτλο “The Swine Flu Affair: Decision-Making on a Slippery Disease”

6. Δημοσίευση στην ιστοσελίδα του Associated Press με ημερομηνία 22/8/2009 (http://www.ap.org/)

Αυτόνομες Παρεμβάσεις (plebe canaglia-lost solidarios)

http://koinostopos.espivblogs.net/

Καταλαβαίνουμε ότι η φασιστική επίθεση στην κατάληψη Rosa Nera έχει ήδη λάβει απαντήσεις στους αγώνες για την ελευθερία. Και θα λάβει την απάντηση που της πρέπει.

Καταλαβαίνουμε ότι η κρατική επίθεση στην κατάληψη Rosa Nera –διότι είναι πάντα το μακρύ χέρι του κράτους που χτυπάει μ’ αυτόν τον τρόπο– απλώς υπενθυμίζει τους εχθρούς μας: τους εχθρούς της κοινωνίας. Μας οπλίζει με κουράγιο.

Δεν έχουμε να σας στείλουμε μόνο την αλληλεγγύη μας. Είμαστε μαζί. Είμαστε στιγμές της ίδιας συλλογικής καρδιάς.

Κοινός Τόπος

ελευθεριακό δίκτυο αντίστασης στη βιοτεχνολογία και την τεχνοεπιστήμη της κυριαρχίας

Το κείμενο που μοιράστηκε από την κατάληψη της Rosa Nera σχετικά με τη φασιστική επίθεση στην κατάληψη:

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΨΑΧΝΟΥΜΕ !

http://koinostopos.espivblogs.net/

“Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους, δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.
Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό,
δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να συλλάβουν εμένα,
αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου…” Μπέρτολ Μπρεχτ

Την Κυριακή 13.9.09, ομάδα θρασύδειλων, οπλισμένη με κράνη και στυλιάρια, επιτέθηκε στην κατάληψη Rosa Nera στα Χανιά, την ώρα που σχεδόν όλοι οι σύντροφοι βρισκόντουσαν στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ. Στην είσοδο χτύπησαν μια μητέρα, το μαθητή γιο της, έναν φίλο του και έναν μετανάστη και μετά φεύγοντας γρήγορα, μέσα σε 2-3 λεπτά , χτύπησαν έναν ηλικιωμένο και το γιο του που φιλοξενούνται στην κατάληψη, οι οποίοι εκείνη την ώρα επέστρεφαν σ΄αυτήν. Κι όλα αυτά ενώ την προηγούμενη βδομάδα είχε προηγηθεί συστηματικό κατέβασμα αφισών και πανό του φεστιβάλ από φασιστοειδή.

Τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες ενός γενικότερου αβανταρίσματος του φαινομένου της ακροδεξιάς το οποίο εκφράζεται με διάφορους τρόπους: την πολιτική ενίσχυση του ΛΑΟΣ, την αυξανόμενη δραστηριοποίηση φασιστικών και παρακρατικών ομάδων, την ένταση του ακροδεξιού-ρατσιστικού λόγου από τα ΜΜΕ και το κράτος και την υιοθέτηση ακόμη πιο άγριων κατασταλτικών μέτρων από το κράτος, ειδικότερα απέναντι στους μετανάστες και το κίνημα αντίστασης.

Το κομβικό σημείο αυτής της στρατηγικής υπήρξε η κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, κατά την οποία το κράτος κινητοποίησε συντονισμένα ομάδες φασιστών-παρακρατικών και “αγανακτισμένων” πολιτών σε διάφορες πόλεις της ελλάδας για να καταστείλει την εξέγερση.

Έκτοτε λαμβάνει χώρα ένας καθημερινός, αφανής πόλεμος στους δρόμους των πόλεων. Τα φασιστοειδή ασπόνδυλα επιτίθενται σε μετανάστες και ντόπιους αγωνιστές, βάζουν φωτιά σε χώρο προσευχής μουσουλμάνων και σε εκκλησία που βοηθά άπορους ντόπιους και μετανάστες· ρίχνουν μολότωφ μέσα από τις γραμμές των ΜΑΤ σε διαδήλωση υπέρ των μεταναστών και σε καταλήψεις· πετούν χειροβομβίδες και βάζουν γκαζάκια σε στέκια και καταλήψεις· βγάζουν όπλα και πυροβολούν μετανάστες.

Η δραστηριότητα αυτή των φασιστικών-παρακρατικών ομάδων ευθυγραμμίζεται πλήρως με τις πολιτικές επιλογές του κράτους. Τις επιλογές του δηλαδή να καταστείλει τις καταλήψεις και τους μετανάστες, να τρομοκρατήσει το κίνημα αντίστασης που βγήκε ενισχυμένο από την εξέγερση του Δεκέμβρη, να εκφοβίσει κάθε πολιτικό χώρο αμφισβήτησης και κάθε κοινωνικό κομμάτι που επιμένει να αντιστέκεται. Η επιλογή του κράτους εν τέλει είναι να στήσει ένα ισχυρό παρακρατικό μηχανισμό τρομοκράτησης και καταστολής των επερχόμενων κυμάτων κοινωνικής οργής ενάντια στα άγρια καπιταλιστικά σχέδια αναδιάρθρωσης που θα μας καταδικάζουν σε μόνιμη εξαθλίωση.

Οι νοσταλγοί του ναζισμού και του φασισμού, οι εθνικόφρονες και οι οπαδοί του μετεμφυλιακού κράτους, οι νεοελληναράδες που το μόνο που ξέρουν για την αρχαία ελλάδα είναι τα παραμύθια γνωστού γραφικού τηλεπαρουσιαστή, αυτοί οι μισάνθρωποι, ρατσιστές και εθνικιστές δε χωράνε ούτε στα Χανιά, ούτε πουθενά.

Ως κομμάτι του κινήματος αντίστασης, θα συνεχίσουμε να αντιστεκόμαστε σε κάθε είδους επιχείρηση καταστολής από το κράτος και τα φασιστοειδή. Οι απαντήσεις δίνονται στο δρόμο.

ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΟ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΣΕ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ROSA NERA

Χανιά, Σεπτέμβρης

Ένα επαναστατικό αντιεκλογικό κείμενο.

Δημοσιεύτηκε στην επαναστατική συνδικαλιστική εφημερίδα «Άμυνα» του Ηρ. Αποστολίδη, με αφορμή τις εκλογές του 1920. Αναδημοσιεύθηκε στο Νο 10 – Μάης 2007 – του δελτίου «Μαύρα Γράμματα» της ΟΑΕ.

Το παρακάτω μανιφέστο γράφτηκε και δημοσιεύτηκε από τον αναρχικό συνδικαλιστή Σταύρο Κουχτσόγλους στην επαναστατική συνδικαλιστική εφημερίδα «Άμυνα» (του Ηρακλή Αποστολίδη), με αφορμή τις αστικές εθνικές εκλογές του 1920. Ο Σταύρος Κουχτσόγλους είναι μια από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες του ελλαδικού και διεθνούς αναρχικού κινήματος. Δραστηριοποιήθηκε στο εργατικό κίνημα κυρίως στις πόλεις της Κωνσταντινούπολης, της Αλεξάνδρειας, της Αθήνας και του Βόλου. Στην Αλεξάνδρεια συσχετίστηκε με το γνωστό Ιταλό αναρχικό Ερρίκο Μαλατέστα.

Το κείμενο δημοσιεύεται σε ένα σημαντικό για την ιστορία του αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα ηλεκτρονικό βιβλίο

Ούτε Θεός – Ούτε Αφέντη στο δωδέκατο κεφάλαιο για το Σταύρο Κουχτσόγλους

Παρήλθεν ήδη αιώνας αφ’ ότου οι αστοί εφεύρων το μέσον της ψήφου, δια να καταπνίγουν δι’ αυτού τους πόθους του λαού, και να τον κρατούν στην αθλιότητα, τούτου, επί τόσα έτη να κάμουν να πιστέψη ότι αυτός – ο πεινασμένος, ο κουρελιάρης, ο άθλιος – είνε ο Κυρίαρχος, αυτοί δε οι υπηρέται του. Και επί 120 έτη τώρα πίστευα κ’ εγώ ο εργάτης – βιομήχανος ή αγρότης – το ψεύδος των αυτό ως αλήθειαν την κοροιδίαν τους αυτήν ως σοβαρότητα. Και ετυραννήθην παντοιοτρόπως, και εβασανίσθην επί γενεάς γενεών δια να φέρω «τους καλυτέρους» εις τα πράγματα, όπως με υπηρετήσουν, και οι εκλεκτοί μου αυτοί υπηρέται, ερχόμενοι στα πράγματα, πρώτον μέλημα είχαν πάντοτε πως να με βυθίσουν περισσότερον μέσα στο βούρκο της αθλιότητος, απολαμβάνοντες εκ της δυστυχίας μου και ζώντες εκ του θανάτου μου.

Αρκεί πλέον ως εδώ. Παύω πλέον του να έχω τον τίτλον του Κυριάρχου με υπηρέτας. Δεν θέλω κανενός την υπηρεσίαν, διότι απεφάσισα να υπηρετήσω ο ίδιος τον εαυτόν μου. Δι’ ο αποφασίζω και λέγω.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ενόησα πλέον ότι όλοι – Μοναρχικοί, Συνταγματικοί, Δημοκράται, Σοσιαλισταί κλπ – είνε ψεύτες, και ότι όλοι αυτοί, θέλοντες να εργασθούν, προσφέρονται προθύμως να με υπηρετήσουν δήθεν, πράγματι δε να απολαύσουν αυτοί εκ των στερήσεών μου και να ζήσουν ευτυχείς αυτοί καθ’ όλην των την ζωήν εις βάρος μου, αναγκάζοντες εμένα να εργάζομαι διά να διατάσσουν αυτοί και να καρπούνται αυτοί.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι δεν θέλω πλέον να εκλέγω με τα χέρια μου τους τυράννους μου, επικυρώνων ούτω κάθε τετραετίαν δια της εφευρέσεώς των – της ψήφου – το επαχθές αυτό κοινωνικόν Συμβόλαιον, το οποίον με συγκρατεί μέσα στην απόγνωσιν, στον μαρασμόν και στον θάνατον.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι δεν θέλω πλέον να τρέχω κάθε 4ετίαν, σα σκύλος να εκλέξω δια της κάλπης, εγώ ο ίδιος τους τυράννους που θα λάβουν ενεργόν μέρος εις την λειτουργίαν του συστήματος αυτού, δια να κατασυντρίψουν τους αδυνάτους εάν ζητήσουν λίγο ψωμί στην πείνα τους, πληρώνων, εγώ, αυτούς διά το αποτρόπαιόν των έργον με χρήμα, με προνόμοια, με τιμάς.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι έπαυσα να περιμένω πλέον την σωτηρίαν μου από το θαύμα της ψήφου μου. Πέρασε η εποχή των θαυμάτων, των μάγων, των αγίων, των πνευματιστών, της ψήφου. Σπάζω το κομβολόγιον αυτό των θαυμάτων και αναλαμβάνω την πρωτοβουλίαν μου, οργανούμενος οικονομικώς και μακράν από την πολιτικήν σαπίλαν των επιτηδείων, ως ενοήσας πλέον ότι η χειραφέτησίς μου θα συντελεσθή τότε μόνον και θα επιδοθώ ο ίδιος πλέον – δια της οργανώσεώς μου – εις την αποκατάστασιν της θέσεώς μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω την εξαφάνισιν πλέον του αισχρού τούτου εμπορίου όπου, οι άνθρωποι αναγκάζονται να πουλούν τα χέρια τους, την ικανότητά τους, τας γνώσεις των, τα κρέατά τους, τας θυγατέρας των, τους υιούς των, τας οικογενείας των, τας φιλίας των, και να τους εκμεταλλεύωνται οι τραπεζίται, οι έμποροι, οι βιομήχανοι, οι μεσίται, η θρησκεία, η γραφειοκρατία, το κράτος, και να εκμεταλλεύεται ο ιατρός τον άρρωστο, ο παπάς τον πεθαμμένο και να τρέχουν όλοι σα στραβοί στον κατήφορο του εξευτελισμού των, προσέχοντες μόνον στο χρήμα, στην φιλοδοξία και στην απόλαυσι του κτηνώδους των εγωισμού.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω την εξαφάνισιν πλέον αυτού του αγοράζοντος και πωλούντος την χαμοζωήν του, συρφετού που απαρτίζει την σημαρινήν Κοινωνίαν, και την αναδημιουργίαν μιάς νέας και ελευθέρας κοινωνίας δια των οργανώσεών μου, εντός των οποίων και μόνον το άτομον θα εύρη πλήρη την ελευθερία και την αξιοπρέπειάν του.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι εκατάλαβα πλέον ότι αυτοί που παίρνουν μια ετικέττα Ελευθεροφρόνων, Φιλελευθέρων, Σοσιαλιστών κλπ. και κολλούν σαν ψείρες απάνου στην ψώρα μου με την υπόσχεσιν ότι θα την θεραπεύσουν, δεν κάμνουν τίποτε άλλο παρά να αυξάνουν την φαγούρα της, ανοίγοντες βαθύτερα τις πληγές της, να με κρατούν σε μια ελεεινοτάτη κατάστασι από την οποίαν δεν θα απαλλαχθώ παρά μόνον την ημέραν που θα τις πετάξω για πάντα από πάνω μου και θα περιορισθώ προς θαραπείαν μου εις το σανατόριον της οργανώσεώς μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι είδα πλέον ότι δι’ αυτού του μέσου διέρχομαι όλην μου την ζωήν στον πισινό του βωδιού μου οργώνοντας την γη, με ένα τίτλο Κυριάρχου, ενώ αυτοί που με παρουσιάζονται ως Εθνικόφρονες, Φιλελεύθεροι, Σοσιαλισταί κλπ. Δια να με υπηρετήσουν δήθεν, απολαμβάνουν όλας τας φυσικάς καλλονάς, ακούουν μουσική αυτοί, την στιγμήν που εγώ ακούω… του βωδιού μου, λούζονται με μυρωδικά αυτοί, την στιγμήν που καθαρίζω εγώ κοπριές, κραιπαλούν αυτοί, την στιγμήν που εγώ μισοπεθαμμένος, βρέχω το ξεροκόμματό μου για να το φάγω.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι ξύπνησα πλέον απ’ τον λήθαργον στον οποίον μ’ εβύθισαν όλοι αυτοί οι τσαρλατάνοι και είδα ότι η φύσις επροίκισε και εμένα όπως κι’ αυτούς με μυαλό για να το αναπτύξω όσο μπορώΧ με μάτια δια να βλέπω ό,τι ωραίο μ’ αρέσειΧ με αυτιά δια να ακούω όσους ήχους με ευχαριστούνΧ με όσφρησιν δια να μυρίζω ό,τι ευωδιά προτιμώΧ με γεύσι δια να δοκιμάζω ό,τι ουσία με γουστάρειΧ με δόντια, στόμαχον δια να μασσώ και να στέλνω στον στόμαχόν μου όσην ανάγκην έχει τροφήςΧ με πόδια δια να τα διευθύνω και να περπατώ όσο θέλω και με χέρια δια να εργάζωμαι σύμφωνα με την ανάγκην που θα μου παρουσιάζεται προς ικανοποίησιν των ανωτέρω ορέξεών μου.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι όλα αυτά τα όργανα με τα οποία με επροίκισε η φύσις, δια του μέσου αυτού της ψήφου, μου τα καθυπέταξαν οι κατεργαρέοι, και καμμιά κίνησις πλέον δεν μου μένει ελευθέρα. Όλαι μου οι ανάγκαι των ματιών μου, του μυαλού μου, των αυτιών μου, της μύτης μου, των δοντιών μου, του στομάχου μου, των ποδιών μου και των χεριών μου, εξαρτώνται από το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των Εθνικοφρόνων, των Φιλελευθέρων, των Σοσιαλιστών και λοιπών βαγαπόντηδων, οι οποίοι προσφέρονται ως υπηρέται δήθεν εμού του Κυριάρχου και με κοροϊδεύουν.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι είνε επάναγκες πλέον να βάλω διά των οργανώσεών μου κάθε κατεργάρη στη θέσι του καταργώ το «Αποφασίζομεν και διατάσσομεν» είτε από τον Γούναρην προσφέρεται, είτε από τον Βενιζέλον, είτε από τον Μπριάν, είτε από τον Λένιν. Να «αποφασίζετε και να διατάσσετε» τα αποφασίζη και να διατάσση» τον εαυτόν του μόνον σύμφωνα με τας ανάγκας του, καθώς και κάθε ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι η ιστορία με εδίδαξε ότι η Πειθαρχία και η Υπακοή εις το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» των άλλων, εμπερικλείουν μέσα των όλην την κακομοιριά μου, την στέρισιν και τον θάνατον όχι μόνον τον ειδικόν μου αλλά και της συζύγου μου και των τέκνων μου, κ’ εκείνων που γεννήθηκαν κ’ εκείνων που θα έχουν το ατύχημα να γεννηθούν, κατερημώνουσαι ούτω ολοκλήρους οικογενείας και ολόκληρα έθνη, προς απόλαυσιν μερικών φιλοδόξων ανοήτων, βαρβάρων αρχομανών, κτηνανθρώπων.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι αντελήφθην καλώς πλέον ότι ένας φυσικός νόμος υπάρχει το Πειθαρχείν και Υπακούειν προς ικανοποίησιν των αναγκών του οργανισμού μου, αι οποίαι ανάγκαι θα γίνουν βεβαίως αισθηταί και από τα λοιπά μέλη της οργανώσεώς μου και θα εκπληρωθούν δι’ αυτής και μόνης.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΩ

Διότι θέλω να ζήσω ελεύθερος πλέον και την ελευθερία μου αυτήν είνε αδύνατον να μου την δώσουν οι οποιοιδήποτε επιτήδειοι καιροσκόποι δια του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» δι’ αυτό «αποφασίζω και διατάσσω» κ’ εγώ τον εαυτό μου, ίνα οργανούμενος μακράν από κάθε φαυλότητα, επιβάλω προς αυτούς την ελευθερίαν, διά των οργανώσεών μου. Έχω δε την πεποίθησιν, ότι, εάν, ούτω σκεπτόμενος, κάθε εργάτης λάβη την ιδίαν απόφασιν με μένα, εντός ολίγου χρονικού διαστήματος θα δοκιμάσουμε τα καλά αποτελέσματα των ελευθέρων και απηλλαγμένων από κάθε πολιτικήν σαπίλαν οργανώσεών μας.

http://www.anarkismo.net/article/5689

Όλα αυτά δεν είναι παρά κάποια μόνο από τα γνώριμα επιφαινόμενα της εκλογικής γιορτής. Οι εκλογές είναι κάτι περισσότερο από τις ανιαρές γραφικότητες: είναι η επιμονή από την πλευρά των κυρίαρχων να πείσουν για την αναγκαιότητα τους, ο τρόπος για να νομιμοποιηθεί η αστική δημοκρατία, ο τρόπος για να στηθούν οι αποικίες της διαμεσολάβησης και χειραγώγησης στα μυαλά των υπηκόων. Η αστική δημοκρατία θέλει να μας πείσει πως δεν υπάρχει τίποτε πιο “λογικό”, τίποτε πιο “ισότιμο”, τίποτε πιο “ρεαλιστικό” από το “δικαίωμα της ψήφου”. Οι αγωνίες των κυρίαρχων απλά σβήνουν μπροστά στην κάλπη: οι υπήκοοι-πολίτες γίνονται δια της τεθλασμένης «κυρίαρχος λαός». Και ως γνωστόν ο «κυρίαρχος λαός» απλά ψηφίζει, επικυρώνει, αλλάζει διαχειριστές, παρακολουθεί αδύναμος, αμέτοχος κι από τηλεοπτική απόσταση τις πολιτικές αποφάσεις που αφορούν την ίδια του τη ζωή. Δεν σκέφτεται, δεν ενεργεί, δεν συμμετέχει, δεν συναποφασίζει, δεν καθορίζει τη ζωή του. Και φυσικά δεν διαδηλώνει, δεν οργίζεται, δεν συγκρούεται.

Όσον αφορά αυτές τις εκλογές είναι ολοφάνερο πλέον πως διεξάγονται πάνω στο γλιστερό για τα αφεντικά έδαφος μιας συνολικότερης κρίσης: όχι μόνο οικονομικής. Μιας κρίσης νομιμοποίησης των επιλογών των κυρίαρχων από τους «από τα κάτω», μιας κρίσης διαχείρισης των δομικών αντιφάσεων του συστήματος. Και ακόμα περισσότερο με ένα φορτίο κοινωνικής οργής συσσωρευμένο. Μιας κοινωνικής οργής που έστησε τις πρώτες της δυνατότητες, έδειξε το απείθαρχο, ανεξέλεγκτο και εκδικητικό της χαμόγελο τον περασμένο Δεκέμβρη. Μιας κοινωνικής οργής πού όσο κι αν χειραγωγείται να εκτονωθεί ή να εκφοβιστεί σε ρατσιστοακροδεξιές ρητορίες και κατασταλτικές στρατηγικές, άλλο τόσο δεν χωρά στα αριστερά κομματικά μαντριά. Οι εκλογές αυτές δεν είναι τίποτε άλλο παρά η προσπάθεια εκτόνωσης και χειραγώγησης της κοινωνικής δυσφορίας. Και απέναντι σε αυτή την αγχωμένη απόπειρα των κυρίαρχων να ανανεώσουν την κοινωνική τους νομιμοποίηση, οι από τα κάτω πρέπει να ξαναθέσουν τους όρους της αντιπαράθεσης: επίθεση στους κυρίαρχους, αυτοοργάνωση, αλληλεγγύη. ΑΠΟΧΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ-ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΠΑΝΤΟΥ

ΥΓ Η ζωή εκεί έξω συνεχίζεται κανονικά, κυνικά και αιματηρά για τους «μη προνομιούχους» τους καταπιεσμένους και τους αντιστεκόμενους. Από τα εργατικά ατυχήματα (90 οι νεκροί από την αρχή της χρονιάς, υπερδιπλάσιοι οι βαριά ανάπηροι), τον καθημερινό εκβιασμό των αφεντικών με φόντο την ανεργία, τα ρατσιστικά πογκρόμ της αστυνομίας και των νοικοκυραίων συνοδοιπόρων της, τους εξεγερμένους πρόσφυγες και μετανάστες στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Παγανής στη Μυτιλήνη… Και με μια νέα κατασταλτική μεθόδευση επ’ αφορμή «επιτυχιών στον αγώνα ενάντια στην εγχώρια τρομοκρατία» να σέρνεται στους διαδρόμους των αστυνομικών μεγάρων…

http://www.thersitis.gr/

Μέρες μετά οι αρμόδιοι αναχώρησαν για τις εκλογικές τους περιφέρειες εγκαταλείποντας κυριολεκτικά στο έλεος του Θεού τα κέντρα κράτησης. Προπάντων αυτό της Μυτιλήνης που έχει προδιαγραφές (ο Θεός να τις κάνει τέτοιες) για 300 το πολύ άτομα, χθες όμως ξεσηκώθηκαν οι περισσότεροι από 800 κρατούμενοι.

Παραβίασαν τις πόρτες, κατέλαβαν κάθε ελεύθερο χώρο, κατέστρεψαν και έκαψαν κάθε τι μέσα στο κολαστήριό τους. Οι μικροεξεγέρσεις είχαν ξεκινήσει από την περασμένη Παρασκευή. Η παρατεταμένη κράτηση σχεδόν 800 ατόμων σε άθλιες συνθήκες, μια και εδώ και καιρό, όπως καταγγέλλεται ούτε καν προαυλίζονται, ήταν αρκετή για να ξεχειλίσει η αγανάκτηση.

Φωτιές

Οι ανήλικοι από τον θάλαμο του πάνω ορόφου έσπασαν τα κάγκελα των παραθύρων και βγήκαν στην ταράτσα βάζοντας φωτιές σε σκουπίδια, στρώματα και ό,τι άλλο έβρισκαν μέσα στους θαλάμους τους. Οι αντιδράσεις με φωτιές συνεχίστηκαν και στους πίσω θαλάμους όπου οι μετανάστες έσπασαν ό,τι έβρισκαν και έσπρωχναν και χτυπούσαν με δύναμη τις σιδερένιες πόρτες ώσπου τελικά τις παραβίασαν καταλαμβάνοντας τον αύλειο χώρο. Μοναδικό αίτημά τους, η άμεση απελευθέρωσή τους μια και πολλοί από αυτούς έχουν συμπληρώσει πολλές μέρες κράτησης.

«Τους λέω, λέει ένας Παλαιστίνιος από τους εξεγερμένους, ότι είμαι μεγάλος (σ.σ. ενήλικας) και εκείνοι μου λένε “όχι δεν είσαι” τους λέω ότι είμαι 24 ημέρες εδώ και μου λένε ότι δεν είμαι. Τους λέμε ότι το νερό δεν είναι καθαρό και μας λένε ότι είναι καθαρό. Πονάει η κοιλιά μας και φωνάζουμε για γιατρό και λένε ότι δεν είμαστε άρρωστοι. Είμαι τρελός; Είμαστε όλοι τρελοί;».

Βρώμικο νερό

Ενας άλλος Αφγανός υποστηρίζει ότι «στους θαλάμους υπάρχει παντού βρωμιά, το νερό είναι βρώμικο. Μας λένε πως μας δίνουν στέγη και φαγητό και γιατί διαμαρτυρόμαστε. Δεν θέλω φαγητό, θέλω χαρτιά για να φύγω από τη χώρα».

Ας σημειωθεί ότι χθες κι ενώ το Κέντρο Κράτησης ήταν επί δίωρο στα χέρια των κρατουμένων, ένα λεωφορείο των αστικών ΚΤΕΛ μετέφερε και άλλους μετανάστες (οικογένειες με γυναίκες και μικρά παιδιά) που μόλις είχαν φτάσει στο νησί. Κάποιοι -ποιοι άραγε;- είχαν τη φαεινή ιδέα να μεταφέρουν νέους μετανάστες σε ένα Κέντρο Κράτησης που βρισκόταν… υπό κατάληψη! Απίστευτες καταστάσεις που, αν μη τι άλλο, αποδεικνύουν το μέγεθος του προβλήματος και όχι μόνο των παράνομων μεταναστών αλλά κυρίως της διαχείρισής τους.

Μέχρι αργά χθες το βράδυ το Κέντρο της Παγανής παρέμενε στα χέρια των μεταναστών αν και περικυκλωμένο από αστυνομικές δυνάμεις.

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=85105

Είναι συχνό φαινόμενο σε κάθε προεκλογική περίοδο να συναντάμε τις εξής δηλώσεις του ΚΚΕ:

«Η εργατική τάξη, τα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα πρέπει να ενισχύσουν τη δύναμή τους για τις μάχες που αναγκαστικά θα δοθούν μετά τις εκλογές. Κι αυτό ακριβώς σημαίνει όσο το δυνατόν ισχυρότερο ΚΚΕ, το μόνο Κόμμα που στη λαϊκή εμπειρία έχει καταγραφεί σαν ο πραγματικός αντίπαλος της αστικής τάξης, κάθε αντεργατικής πολιτικής. Αυτή τη δύναμη πρέπει να συγκεντρώσουμε στις δυό βδομάδες που απόμειναν ως την κάλπη»1.

Γεννιέται όμως το ερώτημα, πόσο πραγματικός αντίπαλος της αστικής τάξης μπορεί να είναι ένα κόμμα που ενώ ο λαός το εμπιστευόταν την περίοδο της γερμανικής κατοχής για την αλλαγή του καθεστώτος και την κήδευση του ιμπεριαλισμού που άνοιξε για το ανθρώπινο γένος, εκείνο υπέγραφε συμφωνία με μια αστική κυβέρνηση βάζοντας την ταφόπλακα στην πάλη του λαού για την κατάκτηση της ελευθερίας; Εκτός αν η κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα δεν ήταν αστική ή το κείμενο της συμφωνίας αυτής (Συμφωνία της Βάρκιζας) δεν έγραφε στην εισαγωγή: «Κατά την διάσκεψιν διεπιστώθη πλήρης συμφωνία αντιλήψεων της αντιπροσωπείας του Ε.Α.Μ. επί των αρχών τούτων». Ποιές ήταν οι αρχές αυτές; Να παραδώσει την εξουσία και τα όπλα του και να αμνηστευθεί η ηγεσία του, ενώ χιλιάδες οπαδοί του να παραδοθούν στη μανία της θριαμβεύουσας δεξιάς, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στα βασανιστήρια και στα κάτεργα. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τη φωτογραφία της υπογραφής της Συμφωνίας από την τότε ηγεσία του ΕΑΜ από τη μια μεριά και την παράδοση των όπλων στους Άγγλους με τα δακρύβρεχτα μάτια των αγωνιστών από την άλλη για να καταλάβει τα παιχνίδια που παιζόντουσαν στην πλάτη του λαού. Η απόφαση είχε ληφθεί. Απόφαση τόσο επαίσχυντη που μόνον οι σταλινικοί θα μπορούσαν να την πάρουν.

Πόσο πραγματικός αντίπαλος της αστικής τάξης μπορεί να είναι ένα κόμμα που επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή υπογράφει δια του γενικού γραμματέα του δήλωση μετανοίας (Οκτώβρη ’74) τονίζοντας ότι «αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργεια αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπή του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος»2 δίνοντας έτσι τη χαριστική βολή σε όλους εκείνους τους γνήσιους αγωνιστές του λαού που αφιέρωσαν αλτρουιστικά τη ζωή τους για την υπόθεση του Κομμουνισμού και ένα καλύτερο μέλλον της ελληνικής κοινωνίας;

Όταν λοιπόν το ΚΚΕ και η ηγεσία του σπεύδουν να αναφερθούν στη λαϊκή εμπειρία με προεκλογικές φανφάρες, ας έχουν υπόψη τους τη λατινική έκφραση «verba volant, scripta manent».

1. Βλ. http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5266923 
2. Βλ. τη δήλωση ενώπιον του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου http://4.bp.blogspot.com/_kttNrkCNLWo/SeIO73QEElI/AAAAAAAABrc/3uDt2WqGNIE/s1600-h/dilwsh_flwrakhbdavnf.jpg

http://aixmi.wordpress.com/2009/09/21/%ce%b7-%cf%85%cf%80%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b9%cf%83%ce%af%ce%b1-%cf%84%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%ba%ce%b5/#more-4997

Το πρώτο είναι το ότι ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν στον κόσμο τόσο πολλά «δημοκρατικά» κράτη, δηλαδή κράτη που διαθέτουν φιλελεύθερους και αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Οταν λέμε σήμερα «δημοκρατία» εννοούμε βέβαια τη φιλελεύθερη ή κοινοβουλευτική δημοκρατία, γιατί η άλλη, η «προλεταριακή» ή κομμουνιστική, που είχε τη φιλοδοξία να αναγεννήσει την άμεση δημοκρατία της αρχαίας Ελλάδας και της Κομμούνας του Παρισιού και βασιζόταν στα σοβιέτ, γρήγορα εκτροχιάστηκε και εκφυλίστηκε σε ολοκληρωτικό καθεστώς. Το δεύτερο στοιχείο είναι το ότι, τουλάχιστον στις λεγόμενες «δυτικές» δημοκρατίες, απουσιάζουν ή έχουν περιθωριοποιηθεί οι δυνάμεις που αποβλέπουν στην ανατροπή των φιλελεύθερων και αντιπροσωπευτικών θεσμών.

Ωστόσο, αυτή η δημοκρατία, που δεν χρειάζεται να φοβάται την επίθεση εξωτερικών ιών, οφείλει να φοβάται τους εσωτερικούς ιούς που μολύνουν και αποδυναμώνουν τον ιστό της ώς το σημείο να τίθεται δικαιολογημένα το ερώτημα: τα καθεστώτα που συνεχίζουμε να ορίζουμε δημοκρατικά έχουν αληθινά δημοκρατικό χαρακτήρα ή μήπως δεν αξίζουν αυτόν τον χαρακτηρισμό και λειτουργούν ως συγκάλυψη της κυριαρχίας πανίσχυρων ολιγαρχιών;

Το ερώτημα αυτό βρίσκεται στο επίκεντρο των στοχασμών που αναπτύσσει ο ιταλός ιστορικός Μάσιμο Σαλβαντόρι στο βιβλίο του «Democrazie senza democrazia» (Laterza, 2009). Ο Σαλβαντόρι υπενθυμίζει ότι ιδρυτική φιλοδοξία της δημοκρατίας είναι ο κυρίαρχος λαός να είναι σε θέση να επιλέγει και να εκλέγει τους αντιπροσώπους του στα κοινοβούλια και να ελέγχει αποτελεσματικά τη δράση της κυβέρνησης.

Φιλοδοξία της δημοκρατίας είναι, επίσης, οι θεσμοί και οι νόμοι που αποβλέπουν στη ρύθμιση της κοινής ζωής να είναι ο καρπός αποφάσεων εκείνων που ασκούν, χάρη στη λαϊκή ανάθεση, την κυρίαρχη εξουσία. Επομένως, να μην υπάρχουν επιμέρους εξουσίες που θα ξεφεύγουν από το δημοκρατικό έλεγχο και θα μπορούν να επηρεάζουν καθοριστικά τη ζωή του κοινωνικού συνόλου. Φιλοδοξία της δημοκρατίας είναι να υπάρχει ελεύθερη πληροφόρηση που θα καθρεφτίζει την πολλαπλότητα των ιδεολογικών ρευμάτων και των συμφερόντων και θα αποτρέπει ασφυκτικές εξαρτήσεις από ισχυρά οικονομικά ή πολιτικά κέντρα.

Με δυο λόγια, η φιλοδοξία και ο σκοπός της δημοκρατίας είναι να εμποδίζει τη δημιουργία μιας κατάστασης πραγμάτων στην οποία ορισμένοι (λίγοι) αποφασίζουν για τους άλλους (τους πολλούς) επειδή διαθέτουν μεγάλη οικονομική ή πολιτική ισχύ, η οποία ξεφεύγει από κάθε δημοκρατικό έλεγχο.

Αυτή είναι, όμως, η κατάσταση στην οποία βρίσκονται σήμερα οι φιλελεύθερες δημοκρατίες της Δύσης. Πελώριες εξουσίες -που ευνοούνται και επωφελούνται πολύ από την παγκοσμιοποίηση- δρουν ανεμπόδιστα, πέρα από κάθε δυνατότητα δημοκρατικού ελέγχου από το λαό, τον οποίο συνεχίζουμε να ονομάζουμε «κυρίαρχο».

Στο σύγχρονο κόσμο παρατηρούμε πράγματι τη διαρκή αύξηση της ισχύος περιορισμένων οικονομικών ολιγαρχιών, οι οποίες είναι σε θέση να παίρνουν κρίσιμες αποφάσεις σε εθνική και διεθνή κλίμακα σχετικά με την παραγωγή και την κατανομή πελώριων πόρων στρατηγικής σημασίας για τους πληθυσμούς των διάφορων κρατών, χωρίς καν να τις αγγίζει η δημοκρατική διαδικασία. Παρατηρούμε επίσης μια γενική τάση στο εσωτερικό των κρατών προς την αυξανόμενη υποβάθμιση του «κυρίαρχου» λαού σε μια μάζα καταναλωτών που υφίσταται παθητικά την πρωτοβουλία πολιτικών και κομματικών ολιγαρχιών.

Υποτίθεται ότι στα δημοκρατικά καθεστώτα ο «κυρίαρχος» λαός πρέπει να αποτελείται από άτομα τα οποία διαθέτουν τις αναγκαίες πληροφορίες, ώστε να μπορούν να κρίνουν τα προγράμματα που προτείνονται από τα κόμματα που ανταγωνίζονται για την κυβερνητική εξουσία.

Πρέπει να αποτελείται από άτομα που διαθέτουν ίση ικανότητα συμμετοχής στη συζήτηση για τις δημόσιες υποθέσεις και για το πρακτέο. Που έχουν τα μέσα για να ασκούν μιαν αποτελεσματική επιρροή στους προσανατολισμούς και στις αποφάσεις των κομμάτων και κυρίως της κυβέρνησης. Αλλά ένας «κυρίαρχος λαός» με αυτές τις ιδιότητες δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν και δεν υπάρχει και σήμερα πουθενά. Αυτό το μοντέλο ενεργητικής και συνειδητής συμμετοχής δεν το προσεγγίζουν καν τα σύγχρονα φιλελεύθερα-δημοκρατικά συστήματα.

Με βάση την αρχή της πολιτικής ισότητας, όλοι οι πολίτες πρέπει να έχουν τη δυνατότητα πρόσβασης στα κανάλια της πολιτικής επιρροής. Στην πραγματικότητα, όμως, η πρόσβαση σε αυτά τα κανάλια είναι δυνατή μόνο για μικρές μειοψηφίες, που τη χρησιμοποιούν για να αποκλείουν άλλους.

Από τη στιγμή που αυτά τα κανάλια βρίσκονται υπό τον έλεγχο λίγων, η πλειοψηφία καταλήγει να κατευθύνεται από μειοψηφίες οι οποίες κατέχουν τα αποφασιστικά εργαλεία όχι μόνον για να επηρεάζουν και να καθοδηγούν, αλλά και για να διαμορφώνουν και να χειραγωγούν την ίδια τη συναίνεση της πλειοψηφίας. Αν παρατηρήσουμε την πολιτική σκηνή των δυτικών δημοκρατιών, μπορούμε εύκολα να αντιληφθούμε το ότι οι πλούσιοι είναι γενικά σε θέση να αξιοποιούν τις δυνατότητες που προσφέρουν ο οικονομικός και κοινωνικός πλουραλισμός, οι πολιτικές ελευθερίες, η νομική ισότητα των δικαιωμάτων, έτσι ώστε να κατισχύουν στη νομοθεσία τα «ισχυρά» συμφέροντα.

Ο Σαλβαντόρι υποδεικνύει τρεις βασικές προϋποθέσεις για μια πιθανή μελλοντική αναγέννηση της δημοκρατίας: 1) την ικανότητα των πολιτικών αρχών των κρατών και των διεθνών οργανισμών να θέσουν υπό τον έλεγχό τους τις οικονομικές ολιγαρχίες, 2) την απαλλαγή των μέσων μαζικής επικοινωνίας από την κυριαρχία και τον έλεγχο των ισχυρών οικονομικών συγκροτημάτων, και 3) την καταπολέμηση των οικονομικών ανισοτήτων, οι οποίες απειλούν την κοινωνική συνοχή και σπρώχνουν τους φτωχούς στο περιθώριο της πολιτικής ζωής. *

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&s=shmeiwmatario-idewn&c=texnes&date=02/08/2009