Aπόσυρση της υποψηφιότητας των… εκλογών

Μετά την ανακοίνωση του πρωθυπουργού για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, η χώρα εισέρχεται γι’ ακόμη μια φορά στη δίνη της προεκλογικής περιόδου.

Τώρα λοιπόν που πλησιάζουν οι εκλογές, όλες οι φατρίες της σημερινής εξουσιαστικής κοινωνίας για να ψαρέψουν ψηφοφόρους βγάζουν τα άπλυτά τους η μια κατά της άλλης, ανασκαλεύουν τους λεκέδες των πράξεών τους με αντικειμενικό σκοπό να διατηρηθούν στην εξουσία τους οι μεν, να τους την πάρουν οι δε. Περιοδεύουν σε περιοχές που είχαν να τις δουν απ’ την προηγούμενη προεκλογική περίοδο για να συνομιλήσουν με τους ανθρώπους και να δείξουν το πόσο κοντά βρίσκονται σ’ αυτούς και στα προβλήματά τους. Μοιράζουν υποσχέσεις, που τις ξεχνούν την επομένη των εκλογών και δεσμεύονται για την ολοκλήρωση του δύσκολου έργου τους, για την αναμέτρηση με τη διαπλοκή και τα οικονομικά συμφέροντα (λες και η πολιτική διατήρησε ποτέ την αυτονομία της!).

Αυτοί λοιπόν που καθημερινά μέσω των υπαλλήλων τους στα ΜΜΕ μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας είναι αυτοί που έρχονται ξανά χάριν προεκλογικής περιόδου να μας πείσουν ότι η ψήφος μας έχει δύναμη και ότι πρέπει να τους τη δώσουμε. Η γενικευμένη άλλωστε αποχή θα δυσχέραινε τη διακυβέρνηση. Τί κύρος θα είχε ένα άτομο εκλεγμένο από μια μικρή μερίδα των ψηφοφόρων;

Κάθε φορά όμως που οι άνθρωποι καλούνται να ψηφίσουν είναι σα να τους ζητούν μια προσυπογραφή για την παράταση της κατάστασης την οποία βιώνουν. Την παράταση των μισθών πείνας και των ανύπαρκτων συντάξεων, της ακρίβειας και της ρεμούλας των εργοληπτών, των απολύσεων και των εργατικών ατυχημάτων. Της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της διεφθαρμένης δικαιοσύνης. Των αστέγων και της γκετοποίησης όσων δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Και το σπουδαιότερο, του να μιλούν για λογαριασμό μας, να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, να κυβερνούν για εμάς χωρίς εμάς.

Ωστόσο, η σημερινή κατάσταση δεν είναι απλώς αποτέλεσμα συνωμοσιών, δολοπλοκιών, χειραγώγησης εκ μέρους των κυρίαρχων. Εάν οι κυρίαρχοι μπορούν να κάνουν ατιμωρητί αυτά τα οποία κάνουν  και νομίζω ότι στην Ελλάδα είμαστε πολύ καλά πληροφορημένοι γι’ αυτό είναι ακριβώς διότι οι άνθρωποι μένουν απαθείς ή το πολύ σηκώνουν τους ώμους τους λέγοντας, «τους ξέρουμε, είναι όλοι ίδιοι».

Από τη στιγμή που οι κυρίαρχοι, για να διατηρηθούν στην εξουσία και να κάνουν αυτά που κάνουνε, αισθάνονται την ανάγκη να νομιμοποιηθούν από την ψήφο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι υπάρχει ένα όριο ψήφων κάτω από το οποίο οι κυρίαρχοι χάνουν κάθε κύρος. Τί συμβαίνει τότε;

Σχολιάζοντας την αποχή των τελευταίων ευρωεκλογών, ένας κορυφαίος υπουργός δήλωνε: «Υπάρχει μήνυμα για την κυβέρνηση, για τη ΝΔ και για το πολιτικό σύστημα» και πρόσθεσε ότι πρέπει να μας προβληματίσει ότι ένας στους δύο πολίτες δεν πήγαν να ψηφίσουν. Αν λοιπόν κι οι ίδιοι οι εξουσιαστές έχουν αντιληφθεί την κατακόρυφη πτώση της αξιοπιστίας αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος, πόσο μάλλον πρέπει να την αντιληφθεί ο πολίτης πριν πάει να το στηρίξει κι αυτή τη φορά στην κάλπη. Το πολλάκις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!

http://aixmi.wordpress.com/2009/09/09/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af-%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%cf%8e%ce%bd/

Aπόσυρση της υποψηφιότητας των… εκλογών

Μετά την ανακοίνωση του πρωθυπουργού για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, η χώρα εισέρχεται για ακόμη μια φορά στη δίνη της προεκλογικής περιόδου.

Τώρα λοιπόν που πλησιάζουν οι εκλογές, όλες οι φατρίες της σημερινής εξουσιαστικής κοινωνίας για να ψαρέψουν ψηφοφόρους βγάζουν τα άπλυτά τους η μια κατά της άλλης, ανασκαλεύουν τους λεκέδες των πράξεών τους με αντικειμενικό σκοπό να διατηρηθούν στην εξουσία τους οι μεν, να τους την πάρουν οι δε. Περιοδεύουν σε περιοχές που είχαν να τις δουν από την προηγούμενη προεκλογική περίοδο για να συνομιλήσουν με τους ανθρώπους και να δείξουν το πόσο κοντά βρίσκονται σε αυτούς και στα προβλήματά τους. Μοιράζουν υποσχέσεις, που τις ξεχνούν την επομένη των εκλογών και δεσμεύονται για την ολοκλήρωση του δύσκολου έργου τους, για την αναμέτρηση με τη διαπλοκή και τα οικονομικά συμφέροντα (λες και η πολιτική διατήρησε ποτέ την αυτονομία της!).

Αυτοί λοιπόν που καθημερινά μέσω των υπαλλήλων τους στα ΜΜΕ μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας είναι αυτοί που έρχονται ξανά χάριν προεκλογικής περιόδου να μας πείσουν ότι η ψήφος μας έχει δύναμη και ότι πρέπει να τους τη δώσουμε. Η γενικευμένη άλλωστε αποχή θα δυσχέραινε τη διακυβέρνηση. Τί κύρος θα είχε ένα άτομο εκλεγμένο από μια μικρή μερίδα των ψηφοφόρων;

Κάθε φορά όμως που οι άνθρωποι καλούνται να ψηφίσουν είναι σαν να τους ζητούν μια προσυπογραφή για την παράταση της κατάστασης την οποία βιώνουν. Την παράταση των μισθών πείνας και των ανύπαρκτων συντάξεων, της ακρίβειας και της ρεμούλας των εργοληπτών, των απολύσεων και των εργατικών ατυχημάτων. Της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της διεφθαρμένης δικαιοσύνης. Των αστέγων και της γκετοποίησης όσων δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Και το σπουδαιότερο, του να μιλούν για λογαριασμό μας, να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, να κυβερνούν για εμάς χωρίς εμάς.

Ωστόσο, η σημερινή κατάσταση δεν είναι απλώς αποτέλεσμα συνωμοσιών, δολοπλοκιών, χειραγώγησης εκ μέρους των κυρίαρχων. Αν οι κυρίαρχοι μπορούν να κάνουν ατιμωρητί αυτά τα οποία κάνουν  και νομίζω ότι στην Ελλάδα είμαστε πολύ καλά πληροφορημένοι για αυτό είναι ακριβώς γιατί οι άνθρωποι μένουν απαθείς ή το πολύ σηκώνουν τους ώμους τους λέγοντας, «τους ξέρουμε, είναι όλοι ίδιοι».

Από τη στιγμή που οι κυρίαρχοι, για να διατηρηθούν στην εξουσία και να κάνουν αυτά που κάνουνε, αισθάνονται την ανάγκη να νομιμοποιηθούν από την ψήφο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι υπάρχει ένα όριο ψήφων κάτω από το οποίο οι κυρίαρχοι χάνουν κάθε κύρος. Τί συμβαίνει τότε;

Σχολιάζοντας την αποχή των τελευταίων ευρωεκλογών, ένας κορυφαίος υπουργός δήλωνε: «Υπάρχει μήνυμα για την κυβέρνηση, για τη ΝΔ και για το πολιτικό σύστημα» και πρόσθεσε ότι πρέπει να μας προβληματίσει ότι ένας στους δύο πολίτες δεν πήγαν να ψηφίσουν. Αν λοιπόν και οι ίδιοι οι εξουσιαστές έχουν αντιληφθεί την κατακόρυφη πτώση της αξιοπιστίας αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος, πόσο μάλλον πρέπει να την αντιληφθεί ο πολίτης πριν πάει να το στηρίξει και αυτή τη φορά στην κάλπη. Το πολλάκις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!

http://aixmi.wordpress.com/2009/09/09/%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%af-%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%cf%8e%ce%bd/

Antifascists clash with Hamburg police after anti-NPD march

{youtubejw}KbadFrPzr5s{/youtubejw}

Police in Germany have clashed with thousands of demonstrators protesting against the far-right policies of the National Democratic Party (NPD).

German riot police used water canon to disperse rock-throwing protesters who had rallied in their thousands around the northern cities of Hamburg and Hanover on the second consecutive day of demonstrations against the right-wing NPD on Saturday. German riots were sparked on Friday after scores of NPD fans, with alleged neo Nazi links, tried to sabotage a left wing party musical festival in Hamburg.

At least 12 German law enforcement officers and several demonstrators, who had clashed with the police on NPD supporters, were injured in the largest German port city scuffles. Security forces have so far arrested tens of protesters across the state.

Also on Saturday, thousands of German citizens marched through the streets of Hanover, demanding a ban on the National Democratic Party activities. A number of local authorities have also taken part in the recent demonstrations against the NPD that has ‘strong connections within the government,’ German media reported.

German police remain on alert over the recent skirmishes across the country.

http://www.indybay.org/

Κάποιες πρώτες και ανολοκλήρωτες σημείωσεις για την τρέχουσα καπιταλιστική κρίση

Από το περασμένο φθινόπωρο όλες οι ομολογημένες και οι ανομολόγητες ψευδαισθήσεις, όλα τα αυτονόητα και οι επιθετικοί προσδιορισμοί που συνόδευαν τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό καταρρέουν.

Ούτε «αόρατο χέρι» που ρυθμίζει την αγορά υπάρχει, ούτε ισορροπία, ούτε ασφάλεια, ούτε εμπιστοσύνη. Ξαφνικά ο κόσμος δεν πηγαίνει αδιατάρακτα μπροστά και προς τα πάνω, εταιρίες κολοσσοί διαλύονται σε μια νύχτα (παρόλο που είχαν πάρει μόλις μερικούς μήνες πριν από διεθνείς και «έγκυρους» οργανισμούς πιστοποιητικά φερεγγυότητας, όπως ο πέμπτος μεγαλύτερος πιστωτικός οργανισμός των ΗΠΑ οι Leehman Brothers), γιάπηδες παίρνουν φόρα και πηδούν από γυαλιστερούς ουρανοξύστες. Ξαφνικά ο κόσμος, δεν είναι ένας κόσμος για όλους (όπως θέλει ο καταστατικός μύθος της δημοκρατίας), δεν είναι ένας κόσμος όπου όποιος θέλει μπορεί να πάει μπροστά (αρκεί να δουλέψει σκληρά). Ξαφνικά όλοι ανακαλύπτουν την ανθρωποφαγία αυτού του συστήματος, κάποιοι (αυτοί που χρόνια πλούτιζαν) προσποιούνται τους σοκαρισμένους από την σκληρότητα αυτού του κόσμου, ψιθυρίζουν τη λέξη κρίση.

Τα ρίσκα πλέον αυξάνονται, όχι στο τζογάρισμα επενδυτικών κεφαλαίων, αλλά στο πεδίο της ομαλής αναπαραγωγής του υπάρχοντος. Ο συνεκτικός ιστός χάνεται, κάποιοι (και αυτό αφορά τεράστια κοινωνικά κομμάτια των από τα κάτω) νιώθουν διπλά λεηλατημένοι, δεν μπορούν πλέον να τραφούν με υποσχέσεις και μπορεί να εξοργιστούν. Αλλά κάποιοι δεν πανικοβάλλονται. Ξέρουν πως μπροστά στα πόδια τους ξεκινάει ένα τεράστιο πεδίο ευκαιριών. Και προσπαθούν να το θωρακίσουν από τα ρίσκα. Τελικά το πάρτυ της λεηλασίας των κοινωνιών ξεκινάει από την κρίση και δεν καταλήγει σε αυτήν… Η κρίση δεν είναι παρά το άλλο όνομα της όξυνσης της κοινωνικής-ταξικής επίθεσης των αφεντικών του κόσμου. (Οι κρίσεις ιστορικά βέβαια δεν σήμαιναν απαραίτητα όξυνση της εκμετάλλευσης τουλάχιστον με την κάθε φορά τρέχουσα μορφή της. Το 1929 στις ΗΠΑ οδήγησε σε μια διαχείριση προνοιακού χαρακτήρα με πρώτον και κυρίαρχο τον κρατικό παρεμβατισμό και την κοινωνική συναίνεση (αύξηση μισθών, θεσμική ενσωμάτωση των συνδικάτων και των εργατικών ενώσεων κτλ). Παρόλ’ αυτά η ίδια η παγκόσμια κρίση του 1929 έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο (χωρίς να συσχετίζεται και γραμμικά) σε αυτό που θα ερχόταν 10 χρόνια μετά: τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο).

οικόπεδα με θέα (την κρίση)

«Η ιδιόκτητη κατοικία βρίσκεται στην καρδιά του Αμερικάνικου Ονείρου. Είναι το κλειδί της ανέλιξης για τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα. Είναι ένα καταφύγιο για τις οικογένειες και μια πηγή σταθερότητας για τις κοινότητες. Χρησιμεύει ως το θεμέλιο για την οικονομική ασφάλεια των ανθρώπων. Και αποτελεί πηγή υπερηφάνειας γι αυτούς που δουλεύουν σκληρά για να προσφέρουν στην οικογένειά τους…»
Τζωρτζ Μπους, απόσπασμα από την ομιλία-εξαγγελία του κυβερνητικού
προγράμματος «Homeownership Challenge», 2001

Η επικέντρωση μεγάλων αποθεμάτων (σε πραγματικό και «εικονικό» χρήμα) και οικονομικών στρατηγικών στον τομέα της ιδιόκτητης κατοικίας, με την επέκταση του στεγαστικού δανεισμού (τα περίφημα πλέον subprimes-ενυπόθηκα δάνεια υψηλού πιστωτικού κινδύνου*), το επακόλουθο φούσκωμα των τιμών των ακινήτων αλλά και η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων από τους Αμερικάνους καταναλωτές, ήταν ουσιαστικά η εδαφικοποιημένη απαρχή της λεγόμενης παγκόσμιας κρίσης. Τα χρόνια δομικά προβλήματα του ρέοντος μοντέλου, η υπερσυσσώρευση αδιάθετων κεφαλαίων, οι αντιφάσεις, οι ανασχέσεις και οι αντίρροπες δυνάμεις που αναπτύσσονται στην σφαίρα της οικονομίας δεν άργησαν να οπλίσουν την γενίκευση της κρίσης.

Παρόλα αυτά, η ρέουσα φιλολογία περί κρίσης στοχοποιεί για το «κατάντημα» του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, κάποια golden boys που διαρκώς επινοούσαν περίπλοκα και ευφάνταστα τραπεζικά παιχνίδια και δάνεια και χειραγωγούσαν τους πελάτες προς αυτά ώστε να κρατούν ψηλά τα bonus τους, κάποιες κακές εντέλει τραπεζικές πρακτικές. Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική και φαίνεται ξεκάθαρα στο παραπάνω απόσπασμα από την ομιλία του πλανητάρχη ήδη το 2001. Το «περιορισμένο κράτος» του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, ουσιαστικά έδωσε το θεσμικό έναυσμα (με διευκολύνσεις στις τράπεζες), για αυτό τον χορό δισεκατομμυρίων δολαρίων (και 3 περίπου εκατομμυρίων εξώσεων το 2007-2009 για τους «κακοπληρωτές» Αμερικάνους). Η οικονομική πολιτική του αμερικάνικου κράτους στήθηκε τόσο ιδεολογικά όσο και στην πραγματική οικονομία πάνω στη χειραγώγηση ενός μεγάλου κοινωνικού κομματιού χαμηλόμισθων προς την απόκτηση ιδιόκτητης κατοικίας. Ήταν λοιπόν μια στρατηγική επιλογή του αμερικάνικου καπιταλισμού στο σύνολό του: η καθήλωση των πραγματικών μισθών των εργαζομένων στις ΗΠΑ τα τελευταία 10 χρόνια (και η επακόλουθη αδυναμία τους να τροφοδοτήσουν την κατανάλωση) αλλά και η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση τομέων και η αλλαγή σύνθεσης των μέχρι πρότινος κρατικών δραστηριοτήτων έθετε για τα αμερικάνικα αφεντικά ένα πραγματικό «πρόβλημα» προς επίλυση: την «χρηματοδότηση» των δραστηριοτήτων των χαμηλότερων κοινωνικών ομάδων για την «αναζωογόνηση» και αναπαραγωγή του κυρίαρχου μοντέλου. Ταυτόχρονα τα μεγάλα κέρδη που είχαν συσσωρευτεί με την άνοδο και την κατάρρευση του χρηματιστηρίου υψηλών τεχνολογιών (NASDAQ) το 2001, τα οποία παρέμεναν ανενεργά, απαιτούσαν την επένδυσή τους και βρήκαν στους τίτλους που εξέδιδαν οι τράπεζες στη βάση του στεγαστικού χρέους, μια σίγουρη και κερδοφόρα αγορά. Κατά βάση λοιπόν η διεύρυνση του τραπεζικού δανεισμού έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στην αποσόβηση κοινωνικών κρίσεων (λόγω έλλειψης ρευστού) αλλά και συγκράτησης των μισθών προς τα κάτω (άρα και μείωση του εργατικού κόστους). Δεν είναι τυχαίο επίσης πως η κατοχή στέγης μέσω δανείων, άνοιγε τις πόρτες για περαιτέρω χρηματοδότηση από τις τράπεζες στους «σκληρά εργαζόμενους οικογενειάρχες» (καταναλωτικά δάνεια, «διευκολύνσεις» κτλ.) ακόμα και σε αυτούς που είχαν κακό πιστωτικό παρελθόν και παρόν: αυτούς που στο παρελθόν δεν ξεχρέωναν ορθά και εμπρόθεσμα τα δάνειά τους αλλά και αυτούς που ο πραγματικός τους μισθός δεν μπορούσε να καλύψει τις «προϋποθέσεις» των δανείων. Και όταν άρχισαν οι δυσκολίες στην αποπληρωμή των δανείων, άρχισε και το ντόμινο της κατάρρευσης.

Η «στέγη» λοιπόν δεν έγινε μόνο ένα «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι» των μη προνομιούχων, αλλά η ένταξή τους στο μαγικό κόσμο της κατανάλωσης, το διαβατήριο στην θρυλούμενη κοινωνική τους ανέλιξη, η προσκόλλησή τους στο φετιχισμό του χρήματος και των εμπορευμάτων. Έτσι λοιπόν ένα κράμα κοινωνικού και ταξικού συντηρητισμού (που εκφραζόταν μέσα από την προσκόλληση σε αυτό το φετιχισμό), κρατικής πολιτικής (που επέβαλε ακόμα και την γεωγραφικά στον ιστό των πόλεων την ταξική κατανομή των πληθυσμών – π.χ. μετανάστες, μειονότητες – με την απαξίωση ή την ανάδειξη γειτονιών) και χρηματοπιστωτικών στρατηγικών αποτέλεσε τη θρυαλλίδα μιας κρίσης που από πολλούς είχε προβλεφθεί.

* Τα subprimes και τα αντίστοιχα τέτοιου είδους δάνεια (τα λεγόμενα μη συμβατικά) χαρακτηρίζονται δάνεια υψηλού ρίσκου γιατί απευθύνονται κατά βάση σε αποκλεισμένους συγκυριακά ή συστημικά από τον τραπεζικό δανεισμό. Για αυτό και η είσοδός τους στον τραπεζικό παράδεισο γίνεται με δυσβάσταχτους όρους (πχ. μεγάλες ποινές προεξόφλησης και μεγαλύτερο επιτόκιο). Η λειτουργία τους έχει περίπου ως εξής: οι τράπεζες εκδίδουν τίτλους για αυτά τα στεγαστικά δάνεια που έχουν ήδη συναφθεί με ιδιώτες (δηλαδή απομακρύνουν τα δάνεια από τα «βιβλία» τους, τους ισολογισμούς τους άρα και το ρίσκο της μη αποπληρωμής από πάνω τους) οι οποίοι τίτλοι έχουν για τους αγοραστές τους, πολύ υψηλότερα επιτόκια και αποτελούν μια «χρυσοφόρα» γι αυτούς επένδυση. Ο αγοραστής τίτλων (είτε ιδιώτης, είτε επιχείρηση, είτε κράτος κτλ) αγοράζει ουσιαστικά μια μελλοντική χρηματική ροή, προσδοκά δηλαδή πως η μεταπωλητική αξία των ακινήτων περιουσιών θα αυξηθεί. Από κει και πέρα αρχίζει το γνώριμο γαϊτανάκι των χρηματιστηριακών «διευθετήσεων» της αγοράς γης…Οι τιμές των ακινήτων ανέβαιναν ιλιγγιωδώς (μέχρι και 160% σε διάστημα 4 χρόνων σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ), όλοι πίστευαν πως ανακάλυψαν
το νέο Ελντοράντο, ώσπου να αρχίσει η μαζική αδυναμία αποπληρωμής των δανειοληπτών και οι εξώσεις από το αμερικάνικο όνειρο. «Ξαφνικά» οι επενδυτικοί οργανισμοί (που επένδυαν μαζικά πάνω στην ανάπτυξη της αγοράς ακινήτων) βρίσκονται να κατέχουν γη σε εξωφρενικές τιμές την οποία αδυνατούν να μεταπωλήσουν με κέρδος και η όλη φούσκα σκάει…
 

οι κυρίαρχοι μύθοι της κρίσης

Όλος αυτός ο συρφετός οικονομολόγων, ειδικών, υπουργών, δημοσιογράφων και αναλυτών, που στριμώχνονται σε τηλεοπτικά πάνελ και σελίδες εφημερίδων προσπαθούν να περισώσουν κάτι από την αίγλη του «παλιού κόσμου», του κόσμου πριν την εκδήλωση της κρίσης. Είναι όμως δύσκολο να πείσουν: τα λαμπερά παραμύθια της κατανάλωσης, του «υγιούς ανταγωνισμού», της ευημερίας, της σταθερότητας και γιατί όχι της αιώνιας νίκης των δυνάμεων της αγοράς, του καπιταλιστικού μοντέλου, έγιναν θρύψαλα στα παρκέ των χρηματιστηρίων. Και αν οι προηγούμενες κρίσεις αφορούσαν περιορισμένα εθνοκρατικά μορφώματα (πχ Αργεντινή το 2001) ή γεωγραφικά τμήματα (χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας στα τέλη της δεκαετίας του 90) ανάλογα με το που κατευθύνονταν για να λεηλατήσουν τα διεθνοποιημένα κεφάλαια, τώρα μπορούμε πλέον να μιλάμε για παγκοσμιοποίηση της κρίσης. Τα όρια και τα σύνορα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου δοκιμάζονται…

Ένας βασικός απολογητικός μύθος του καπιταλισμού γι αυτό που δηλώνεται τώρα ως κρίση, είναι τα αδίστακτα golden boys (υψηλόβαθμα στελέχη επενδυτικών εταιρειών) των πολυεθνικών και τα «αδηφάγα και αρρωστημένα» χρηματιστηριακά παιχνίδια τους, προκειμένου να γεμίσουν τις τσέπες τους με το χρυσάφι των μπόνους στην «πενιχρή» τους μισθοδοσία. Άσχετα αν αυτό είναι μια πραγματικότητα και επιμέρους χειραγωγήσεις τιμών, επενδύσεων και κεφαλαίων συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν από αφιονισμένους γιάπηδες, ο «συλλογικός καπιταλιστής» και οι μηχανισμοί του (από την κρατική διοίκηση, τις εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, τα υπερεθνικά μορφώματα τύπου Ενωμένης Ευρώπης αλλά και θεσμοί μηχανισμοί όπως ο ΟΑΣΑ ή το ΔΝΤ) είναι αυτοί που ασκούν τον έλεγχο και δίνουν κατευθύνσεις. Τα παιχνίδια των golden boys μπορούν απλά να προκαλούν προσωρινές αστάθειες στην ομαλή και «ορθολογική» ροή των κεφαλαίων αλλά επ’ ουδενί δεν μπορούν να οριστούν ως ρυθμιστές κατάρρευσης της παγκόσμιας αγοράς.

Άλλη μια ρητορεία (που αγγίζει μάλιστα και ευρύτερα κομμάτια της αριστεράς) είναι αυτή του «καπιταλισμού του τζόγου» επ’ αφορμή της διόγκωσης της χρηματοπιστωτικής δραστηριότητας (τράπεζες, επενδυτικές εταιρίες) στον σύγχρονο καπιταλισμό. Είναι ένα κλασικό δίπολο που αναπαράγεται μεταξύ της «εικονικής οικονομίας» που αφορά τα χρηματιστήρια και είναι κατά βάση τζογαδόρικη και «ανορθολογική» και της «πραγματικής οικονομίας» που αφορά την κατεξοχήν παραγωγή αγαθών ή υπηρεσιών η οποία είναι εξ ορισμού «ορθολογική» αφού κινείται στη βάση της προσφοράς και της ζήτησης (ή έτσι θέλουν να πιστεύουν οι θιασώτες του συστήματος). Πρώτα από όλα, η διεύρυνση του χρηματοπιστωτικού τομέα, δεν κατέλαβε χώρο από τον «πραγματική οικονομία» αλλά αποτελεί δομικό της κομμάτι με συγκεκριμένες λειτουργίες (συσσώρευση κεφαλαίων, επενδύσεις στάσιμων κεφαλαίων) και στην συγκεκριμένη οικονομική περίοδο έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην κινητικότητα των κεφαλαίων αλλά και την ευρύτερη αναπαραγωγή του υπάρχοντος. Οι δραστηριότητες του χρηματοπιστωτικού τομέα και ο όγκος των κεφαλαίων που διεκπεραιώνει, αφορά μια ευρύτερη στρατηγική του κεφαλαίου και όχι μια μάχη και ανταγωνισμό «εικονικών και πραγματικών κεφαλαίων». (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, οι έλληνες τραπεζίτες οι οιποίοι είναι ταυτόχρονα μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεπενδυτές, εφοπλιστές… είναι δηλαδή οι ίδιοι επιβεβαίωση ότι το πραγματικό και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι γεφυρωμένο). Και όχι μόνο αυτό: το χρηματιστικό κεφάλαιο δεν είναι χρήμα από το πουθενά αλλά και ταυτόχρονα δημιουργεί πραγματικό, ζεστό χρήμα επενδύοντας «αδιάθετα συσσωρευμένα κεφάλαια», τονώνοντας έτσι την «πραγματική παραγωγή κεφαλαίου». Αυτό συνέβη εξάλλου την περίοδο της «οικονομικής ακμής» των προηγούμενων ετών. Το «τζογάρισμα» λοιπόν, δημιούργησε πραγματικό πλούτο για κάποιους και πολύ πιο πραγματική δυστυχία για τους «μη προνομιούχους» αυτού του κόσμου. Τι πιο κλασικό λοιπόν στην ιστορία του καπιταλισμού; Επίσης η επιμονή στην καταγγελία του «καπιταλισμού του τζόγου» προσποιείται ότι δεν βλέπει, πως η απόδοση κέρδους (λαϊκιστί: κερδοσκοπία) είναι βασικός πυλώνας της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο σύνολό της και όχι μεμονωμένο χαρακτηριστικό κάποιου συγκεκριμένου καπιταλιστή. Όλο αυτό κρύβει βέβαια και μια βαθύτερη πίστη στην αιωνιότητα του καπιταλισμού αλλά και την αυτονόητη ύπαρξή του ως μοναδικού μοντέλου οργάνωσης της εργασίας, της οικονομίας και των κοινωνιών.

Κάποιοι μιλούν για κακές τραπεζικές πρακτικές και εμμονές σε συγκεκριμένα μοντέλα (για την αλόγιστη δηλαδή χορήγηση τραπεζικών δανείων σε εκείνους που αδυνατούσαν εκ των πραγμάτων να τα ξεπληρώσουν) ξεχνώντας πως το άνοιγμα του «παράδεισου» της τραπεζικής αγοράς και δανεισμού σε περιόδους οικονομικής άνθησης είναι και αυτό δομικό χαρακτηριστικό των οικονομικών κύκλων της ροής του κεφαλαίου αλλά και βασικό συστατικό ομηρίας των φτωχότερων κοινωνικών κομματιών τις τελευταίες 2 δεκαετίες. Είναι λοιπόν ένας τρόπος απόσπασης κοινωνικής και ταξικής ειρήνης. Έστω και πρόσκαιρης… 

«εικονικές οικονομίες» και πραγματικοί μπελάδες

Είναι κοινός τόπος πως για την κρίση οι παράγοντες εκδήλωσής της ήταν πολλοί. Οι οικονομολόγοι-θιασώτες του συστήματος ξιφομαχούν θολωμένοι μεταξύ τους στην προσπάθειά τους να βρουν το «μεγάλο φταίχτη». Τα πάντα κινούνται σε δίπολα: φταίει η επιθετικότητα του νεοφιλελευθερισμού, αλλά φταίει και η «έλλειψη βούλησης» του να επιτεθεί στις κατεστημένες οικονομικές ροές και αγκυλώσεις, φταίει η αδυναμία της πραγματικής οικονομίας να αναπτυχθεί πατώντας πάνω στο «ζεστό» χρήμα της «εικονικής» οικονομίας, αλλά φταίει και η υπερεπέκταση της «εικονικής» οικονομίας και οι τζογαδόρικοι τρόποι της, φταίει η αποτυχία της θεσμικής ολοκλήρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο, η άρση όλων των εθνικών περιορισμών αλλά φταίει και η απροθυμία των κρατών να επιβάλλουν σώφρονες ρυθμιστικούς κανόνες στην οικονομική σφαίρα, φταίει η μονομέρεια και η πολεμική εμμονή των ΗΠΑ αλλά φταίει και η «δειλία» των Ευρωπαίων και των άλλων πρωτοκοσμικών στο να χαράξουν ξανά χάρτες και πολιτικές…και πάει λέγοντας. Όλες οι αναλύσεις κινούνται στο να προστατεύσουν το κυρίαρχο μοντέλο, στο να το αναπαράγουν είτε ξαναγεννώντας το αυτούσιο είτε φτιασιδώνοντάς το με νέα μεγάλα οικουμενικά οράματα (σαν κι αυτά των θεωρητικών Πατέρων του καπιταλισμού). Ο Άνταμ Σμιθ αγκαλιά με τον Μέυναρντ Κέυνς παλεύουν στα μαρμαρένια αλώνια με το τέρας της κρίσης…

Στην πραγματικότητα τίποτα από όλα αυτά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα τόσο μονοσήμαντα. Όλοι οι λόγοι του κόσμου «συνωμότησαν», όλα αυτά που συνιστούν ακόμα και ως αντιθετικές δυνάμεις την κυρίαρχη οικονομική-πολιτική δομή, ξεδιπλώθηκαν με όλες τους τις δυνάμεις, τις «αρετές» και τις «αδυναμίες», έρμαια του πανικού των αγορών, του τυχοδιωκτισμού του «ατομικού» αλλά και
του «συλλογικού» καπιταλιστή, των ιστορικών οικονομικών κύκλων ανάτασης και ύφεσης αλλά και των συνολικών δομικών αντιφάσεων του καπιταλισμού. Και βέβαια (και αυτό είναι ένα βασικό κομμάτι που όλοι τείνουν να ξεχνούν ή να υποβιβάζουν), άσχετα με το αν ο καπιταλισμός έχει αυτήν την (υπέροχη) μαγική δύναμη να παίρνει φόρα και να χτυπά με δύναμη το κεφάλι του στον τοίχο φτάνοντας
μπροστά στα αδιέξοδα των διαδρομών του, υπάρχουν πάντα οι πολύμορφες αντιστάσεις των κοινωνιών που παίζουν (ακόμα και όταν δεν εκδηλώνονται με τη σαφήνεια των οδοφραγμάτων αλλά υπάρχουν απλά και μόνο ως εφιαλτικές -για τους κυριάρχους- κοινωνικές δυνατότητες) το ρόλο τους στο παιχνίδι της αποσταθεροποίησης. Οι ρωγμές που δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν κοινωνίες και κινήματα την τελευταία 15ετία (από τη Λατινική Αμερική ως την Ευρώπη και την Ασία), από τοπικούς, εργατικούς, περιβαλλοντικούς αγώνες κτλ, οι οποίοι πλέον κουβαλάνε το πρόσημο της κοινωνικής επίθεσης ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τον ίδιο τον καπιταλισμό γενικότερα (ας θυμηθούμε την «φλεγόμενη» Αργεντινή του 2001).

Τα όρια λοιπόν της λεηλασίας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και οι αφορμές και αιτίες της κρίσης πρέπει βέβαια να ανιχνευτούν και πέρα από τις δομικές αντιφάσεις του συστήματος, στις πιο πρόσφατες πολιτικές-οικονομικές επιλογές, στην πιο πρόσφατη ιστορία: από την ανάδειξη του δόγματος της ασφάλειας ως κινητήριου μοχλού απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης και καταστολής στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών αλλά και πολεμικής εξωτερίκευσης της πρωτοκοσμικής δημοκρατίας στην καπιταλιστική περιφέρεια (ειδικά από τα μέσα του ’90). Από την ανάδειξη νέων ηγεμονικών δυνάμεων (Κίνα, Ρωσία κτλ) στην παγκόσμια σκακιέρα. Από την επιταχυνόμενη περιβαλλοντική λεηλασία που –λόγω της οικονομικής επέκτασης- αποκτά πλέον ξεκάθαρα επιβιωτικά χαρακτηριστικά για τον πλανήτη και πλέον συνυπολογίζεται ως «κόστος» στις όποιες επενδύσεις. Από την αδυναμία των πολεμικών επιλογών των δυτικών κυρίαρχων στο να
τιθασεύσουν την Μέση Ανατολή και να «εξορθολογικοποιήσουν» την αγορά ενέργειας, πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τις γεωπολιτικές συγκρούσεις που αναδύθηκαν από αυτήν την επιθετικότητα. Την αδυναμία (λόγω ευρύτερης κοινωνικής αποσταθεροποίησης) για καθολικότερη επίθεση στα εργασιακά «κεκτημένα» των δυτικών κυρίως προλετάριων (να καταργήσουν δηλαδή και το ελαχιστότερο
«δίχτυ κοινωνικής προστασίας» όπως το ονομάζουν) κτλ…

Η επιθετικότητα των κυρίαρχων σε κοινωνίες και στον πλανήτη δεν φαίνεται να μπαίνει σε δίπολα και διλλήματα τουλάχιστον προς στιγμή: η οικονομική σταθερότητα «ξαναθερμαίνεται» με παλιά κόλπα και το επίδικο της «κοινωνικής ειρήνης και σταθερότητας» συνεχίζει να βρίσκει τις «λύσεις» του μέσα από την όξυνση των αποκλεισμών ολόκληρων κοινωνικών ομάδων (ακόμα και από τους προνομιούχους της πάλαι πότε «κραταιάς» μικρομεσαίας τάξης), την όξυνση των διαχωρισμών (πχ ξενοφοβία κτλ) αλλά και μέσα από την θεσμική και υλική θωράκιση των μηχανισμών καταστολής. Η οικονομική κρίση δείχνει να ζητάει τη «θεραπεία» της μέσα από την μετατόπιση της πολιτικής διαχείρισης των κοινωνιών σε ολοένα και πιο ολοκληρωτικά μονοπάτια. Κι αν μια τέτοια προοπτική μοιάζει «αυτοκαταστροφική» επιλογή για το ίδιο το σύστημα, ένα μεγάλο ρίσκο γενικευμένης κοινωνικής αποσταθεροποίησης, αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο και τις ταχύτητες που συνήθισαν οι παγκόσμιες ροές εξουσίας και χρήματος να επιβάλλονται πάνω στον πλανήτη και τις κοινωνίες. Είναι ο τρόπος που ανασαίνει ο καπιταλισμός και η βαθιά του πίστη πως είναι ανίκητος. Η διέξοδος της «λογικής» διαχείρισης της κρίσης (επαναφορά δηλαδή «προστατευτικών» μέτρων για την κοινωνία) απαιτεί τεράστιες θεσμικές μετατοπίσεις, ανακατανομή προνομίων, δύναμης και χρημάτων από τους κυρίαρχους το οποίο προς στιγμήν κρίνεται ασύμφορο. Παρόλ’ αυτά συνεχίζει να παραμένει το τελευταίο καταφύγιο τους.

Τα διευθυντήρια μπροστά σε αποφάσεις

Αν και το μέχρι στιγμής μέγεθος της αστάθειας δεν αντιστοιχεί σε μεγέθη πραγματικής κρίσης, αλλά περισσότερο σε αυτά μιας μικρής-μεσαίας ύφεσης σε λίγες μόνο οικονομίες (ΗΠΑ, Ισπανία, Ισλανδία και κάποιες άλλες) και επιβράδυνσης για όλες τις υπόλοιπες, η κατάσταση είναι ακόμα ρευστή για σιγουριές και προβλέψεις. Το σίγουρο πάντως είναι πως οι ηγεμόνες του κόσμου κινούνται σε τροχιά ύφεσης: από τις μαζικές απολύσεις και το κλείσιμο μονάδων παντού στον κόσμο,
περιστολή ακόμα και των ισχνότερων εργασιακών «κεκτημένων», περαιτέρω ελαστικοποίηση, μείωση μισθών. Η κρίση ανέκαθεν ιστορικά είχε διττό χαρακτήρα: επιθετική καταστροφή συσσωρευμένων κεφαλαίων και αναδημιουργία καινούριων αλλά το βασικότερο, επίθεση με όλα τα μέσα στους εκμεταλλευόμενους. Εξάλλου αυτοί συνεχίζουν να είναι η αποδοτικότερη επένδυση. Ένα πρώτο δείγμα εξάλλου είναι η λεγόμενη «κοινωνικοποίηση των ζημιών», η μετακύλιση δηλαδή των χρεών των αφεντικών στις πλάτες των «από τα κάτω». Και αυτό που «εντυπωσιάζει» είναι πως τα ηγεμονικά μπλοκ είναι συμπαγή στις προσεγγίσεις τους: πουθενά μέχρι στιγμής δεν ακούστηκε (παρά μόνο ως κρύο ανέκδοτο) η επιστροφή σε «κοινωνικότερα» μοντέλα οικονομικής διαχείρισης. (Εδώ βέβαια πρέπει να αναφερθούν τα λίγα αλλά ενδεικτικά παραδείγματα κρατικής παρέμβασης, με τις κρατικοποιήσεις
εταιρειών ή χρεών τους -κυρίως σε ΗΠΑ και ΕΕ-, που εμφανίζεται ως ενδιάμεση μεταβατική λύση για την αναπαραγωγή του υπάρχοντος μοντέλου. Ο καπιταλισμός μπορεί να κοινωνικοποιεί την κρίση αλλά ένας «αποτελεσματικός» κρατικός παρεμβατισμός πλήττει την μονοκρατορία της νεοφιλελεύθερης κουλτούρας στην κοινωνική συνείδηση. και τροφοδοτεί την εναντιωματική επιχειρηματολογία). Η κρισιμότητα παρόλα αυτά της περιόδου αυτής φαίνεται και στις διαπιστώσεις και τις δηλώσεις των κυρίαρχων: αυτοί που ορκίζονταν αιώνια πίστη στο «αόρατο χέρι των αγορών», στη «μαγική τους δύναμη να αυτορυθμίζονται», αναμασούν σε ρυθμό παραληρήματος τα περί «αναγκαιότητας ελεγκτικών μηχανισμών», τα περί «ιστορικής ευθύνης των κρατών να παρέμβουν δυναμικά». Από την «επανίδρυση του καπιταλισμού» που πρότεινε ο Σαρκοζί μέχρι τα σχέδια Πόλσον στις ΗΠΑ και την αγορά τοξικών ομολόγων από το αμερικάνικο κράτος, την κρατική «επιτήρηση» των τραπεζών που εφάρμοσε το αγγλικό κράτος, από τις πρόσφατες αποφάσεις της συνόδου κορυφής της ΕΕ (η οποία έκανε αυστηρές συστάσεις σε αυτούς που σκέφτονται να εγκαταλείψουν το κοινό παιχνίδι και να αυτοσχεδιάσουν λύσεις με εθνικό πρόσημο), όλες αυτές οι διαφοροποιήσεις και οι αποχρώσεις στις επιλογές των αφεντικών του κόσμου, τέμνονται σε 4 σημεία: πρώτον, την κοινά διαπιστωμένη αναγκαιότητα των ηγεμόνων του κόσμου για μεγαλύτερο έλεγχο στις αγορές, όχι όμως σε βαθμό ξεκάθαρου κρατικού παρεμβατισμού (παρά μόνο εκεί που θα προκύψει έκτακτη ανάγκη), την κοινή τους προσπάθεια για την διατήρηση του (αποσυντιθέμενου) νεοφιλελεύθερου μοντέλου, την κοινή διαπίστωση πως η κρίση δεν πρέπει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού διότι είναι και η ίδια κανόνας του παιχνιδιού και όχι εκτροπή του, και τέλος, η παραδοχή πως ήδη άνοιξε το πεδίο μιας ευρύτερης παγκόσμιας ανακατανομής οικονομικής και όχι μόνο δύναμης με ότι και αν αυτό σημαίνει για τον ενδοκυριαρχικό ανταγωνισμό.

Ταυτόχρονα η κρίση ανατροφοδοτεί «αποτυχημένες συνταγές»: παρόλο που, για παράδειγμα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θεωρείται υπεύθυνο για πολλές κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις ανά τον πλανήτη (πχ. Αργεντινή 2001) η απόφαση των G20 στο να τροφοδοτήσουν το ΔΝΤ με επιπλέον 1 τρις δολάρια για δανειοδοτήσεις χρεοκοπημένων κρατικών οικονομιών, δείχνει πως αυτό παραμένει ως μηχανισμός και ως φιλοσοφία, κυρίαρχο στην παγκόσμια οικονομία: η δανειοδότηση των χρεών, που ακολουθείται με σκληρά οικονομικά μέτρα για κάθε δανειολήπτη του ΔΝΤ, γίνεται το βασικό όχημα αναδιανομής συμφερόντων και δύναμης στον πλανήτη. Σε μια περίοδο αστάθειας, λιγοστεύουν οι εναλλακτικές δυνατότητες δανειοδότησης (όπως πχ έγινε μεταξύ χωρών της Λατινικής Αμερικής λίγα χρόνια πριν) και το ΔΝΤ και άλλοι τέτοιοι οργανισμοί εμφανίζονται ως οι μοναδικοί «ανοιχτοχέρηδες» δανειστές. Πρόκειται για μια δοκιμασμένη συνταγή ήδη από τις δεκαετίες του 70 και 80 σε Λατινική Αμερική και Αφρική, και από το 90 σε Νοτιοανατολική Ασία και Ανατολική Ευρώπη. (Βασικός μοχλός ανάπτυξης σύμφωνα με το ΔΝΤ, για τις κατά βάση αγροτικές χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής είναι η ένταξη στην αγροτική παραγωγή και στις τεράστιες αγροτικές τους εκτάσεις, γενετικά τροποποιημένων φυτών για την παραγωγή βιο-ενέργειας: κάπου εδώ συναντιέται λοιπόν η αγωνία των κυρίαρχων για «το μέλλον του πλανήτη», η ρητορεία περί πράσινης ανάπτυξης, απομάκρυνσης από την εξάρτηση γαιανθράκων και παραγωγής εναλλακτικών μορφών ενέργειας και βοήθειας των «υπό ανάπτυξη» χωρών του τρίτου κόσμου. Αυτό που ντύνεται στα μάτια των δυτικών υπηκόων ως εναλλακτικό μοντέλο πράσινης καπιταλιστικής ανάπτυξης, ως ο αυθεντικός τρόπος για την εξαγωγή των οικονομιών και κοινωνιών από την κρίση, κουβαλάει ουσιαστικά όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των παλιών λευκών αποικιοκρατών…) 

απαντήσεις;;;

Οι αριθμοί και οι στατιστικές της κρίσης, οι οικονομικοί όροι που κατακλύζουν το καθημερινό λεξιλόγιο, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προκαλούν μια κοινωνική σύγχυση, κρύβοντας το προφανές: πίσω από την αριθμολαγνεία των οικονομολόγων κρύβονται απτές κοινωνικές σχέσεις καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Που είτε καταλύονται είτε διαιωνίζονται. Το «ξεπέρασμα της κρίσης» είναι μια κάτι που μας αφορά όχι ως ένα ζήτημα τεχνικής φύσεως, που απαιτεί απλές ρυθμίσεις, αλλά καθολικές απαντήσεις από την πλευρά των «από τα κάτω», ακριβώς γιατί βρίσκονται μπροστά στην επιταχυνόμενη επιθετικότητα των αφεντικών του κόσμου. Από τις δυτικές μητροπόλεις ως την έτσι κι αλλιώς λεηλατημένη καπιταλιστική περιφέρεια (κάποιοι μάλιστα ψιθυρίζουν με νόημα πως η επόμενη κρίση θα χτυπήσει τις τιμές των τροφίμων και των πρώτων υλών –με ότι αυτό σημαίνει για τους εκεί πληθυσμούς-) καθετί συλλαβίζεται ως βαρβαρότητα.

Και αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό από τους από κάτω ακόμη, είναι πως οι αντιστάσεις των κοινωνιών ανά τον πλανήτη, από τη Λατινική Αμερική ως την Μέση Ανατολή, από τους αγώνες των αγροτών και εργατών στην Νοτιοανατολική Ασία ως τους φλεγόμενους δρόμους του ελληνικού Δεκέμβρη είναι ένας βασικός παράγοντας όχι μόνο ανάσχεσης της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά η βασική συνιστώσα κάθε αποσταθεροποίησης των κυρίαρχων.

Και στις απαντήσεις αυτές δεν χωράνε υποχωρήσεις: αυτές εξάλλου έθρεψαν την αδηφαγία των ηγεμόνων τόσο καιρό. Μέσα στο πεδίο μιας γενικευμένης κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης του συστήματος, ξεπηδούν εκείνες οι δυνάμεις που θέλουν να μπλοκάρουν τις κοινωνικές απαντήσεις: από τον εθνικισμό και το ρατσισμό, ως τις σοσιαλδημοκρατικές διευθετήσεις και τους «δικαιότερους κόσμους», από την ανάπτυξη φοβικών αντανακλαστικών που θα δικαιώσουν το κράτος-αστυνόμο έως τις βιτρίνες που θα συνεχίσουν να υπόσχονται λάμψη και ανέλιξη, από το δόγμα ασφάλειας ως το ισχυρό έθνος-κράτος, όλα θα συνηγορήσουν στην αναπαραγωγή του υπάρχοντος. Με τους πιο επιθετικούς όρους: έμμεσα ή άμεσα, με ωμή βία ή με «χτύπημα στην πλάτη», εντός των συνόρων και έξω από αυτά.

Οι απαντήσεις λοιπόν δεν μπορούν να περιοριστούν σε κλασικές καταγγελίες ενός παρακμάζοντος νεοφιλελευθερισμού, να αναμασήσουν εργατισμούς και σχήματα αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας, αλλά να οξύνουν την ένταση της κοινωνικής πόλωσης. Πρέπει να διαπερνούν τη δομή που χτίζεται πάνω στις εμπορευματικές σχέσεις και το χρήμα, να χτυπούν τις διάφορες στρατηγικές απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης: ο κόσμος της οριστικής ρήξης ξαναμιλάει με όρους σύγκρουσης, απαιτεί, βρίσκεται στο δρόμο, επανανακαλύπτει τα εργαλεία του κοινωνικού σαμποτάζ ενάντια στην συνδιαλλαγή και την υποχώρηση, την συλλογικότητα ενάντια στην εξατομίκευση και την αλλοτρίωση, την χαριστικότητα ενάντια στον κόσμο του χρήματος και της ανταλλακτικής αξίας, τελειώνει με τη διαμεσολάβηση των φωτισμένων ειδικών, προχωράει στην κατάλυση εθνικών, φυλετικών και έμφυλων διαχωρισμών. Η κρίση δεν είναι τα φράγκα που λείπουν από τα αφεντικά. Είναι η απόπειρα επαναθέσμισης του υπάρχοντος και όλων του των συνιστωσών με τους χειρότερους όρους για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους. Η μόνη διέξοδος είναι η αντεπίθεση.

http://www.thersitis.gr/

SOLIDARITY WITH SERBIAN ANARCHO-SYNDICALISTS

Six anarchists have been arrested in Belgrade following an attack on the Greek Embassy the 24th of April. The attack was claimed by a previously unknown group, and was said to be in solidarity with the recent uprising against the Greek state.
Those arrested deny all knowledge of the group and the attack, and believe that this is an attempt to criminalise the growing Serbian anarchist movement. The activists are members of the Serbian section of the International Workers’ Association. They have been remanded in custody for 30 days while the Serbian state prepares its case.
If convicted, these activists face long prison sentences.

SUPPORT OUR SERBIAN COMRADES! PICKET THE SERBIAN EMBASSY28 Belgrave Square, London, SW1X 8QB (near Hyde Park Corner & Knightsbridge tube stations) Friday, September 11th, Noon – 2pm

Bring banners, flags, placards, loudspeakers

Solidarity Federation

SOLIDARIDAD CON L@S ANARCOSINDICALISTAS SERBIOS

Seis anarquistas han sido detenidos en Belgrado tras un ataque a la embajada griega el 24 de abril. El ataque fue reivindicado por un grupo previamente desconocido, y se dijo que en solidaridad con el levantamiento reciente contra el Estado griego.

Los detenidos niegan tener conocimiento del grupo y el ataque, y creemos que este es un intento de criminalizar el creciente movimiento anarquista serbio. Los activistas son miembros de la sección serbia de la Asociación Internacional de Trabajadores. Ellos han estado en prisión preventiva durante 30 días, mientras que el Estado serbio prepara su caso.

Si son declarad@s culpables, est@s activistas se enfrentan a largas condenas de prisión.

APOYO A NUESTR@S COMPAÑER@S SERBIOS!

Piquete ante la EMBAJADA SERBIA

28 Belgrave Square, Londres, SW1X 8QB (cerca de Hyde Park Corner y estaciones de metro de Knightsbridge) Viernes, 11 de septiembre, mediodía – 2.00 h, PM

Traer pancartas, banderas, pancartas, altavoces

Solidarity Federation

Η ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ, ΤΟ INDYMEDIA ΚΑΙ Η ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ Το άλλο πανεπιστημιακό άσυλο

Με αφορμή την επίθεση φασιστοειδών εναντίων των κινηματικών διαδικτυακών τόπων και αυτών που τους φιλοξενούν αναδημοσιεύουμε σχετικό με το θέμα άρθρο του Ιού. Φυσικά δε θα σταθούμε μόνο εκεί, έπεται και συνεχεία.

Καθώς τα φασιστοειδή να μιλούν για πανεπιστημιακό άσυλο και δημοκρατία είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό. Αυτοί που είναι πρώτοι στην κατάργηση της ελευθερίας του λόγου και θα χειροκρότησαν στην εισβολή του τανκ στο πολυτεχνείο του ’73, σαφέστατα, όχι μονo είναι υποκριτές, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι εξυπηρετούν μικροπολιτικά παιχνίδια με τις πλάτες του ακροδεξιού κόμματος ΛΑΟΣ. Το τελευταίο έχει φιλοξενήσει στο κανάλι του αρχηγού του τον Πατακό και έχει υμνήσει κρυφά και φανερά το καθεστώς της χούντας.

Τριανταπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από την πτώση της δικτατορίας και οι νοσταλγοί της δεν παύουν να μηχανεύονται τρόπους για τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. Αυτή τη φορά στόχος είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα στα Πανεπιστήμια.

Το καλοκαίρι είναι κατά κανόνα μια περίοδος ύφεσης των φοιτητικών κινητοποιήσεων και, κατ’ επέκταση, της δημόσιας συζήτησης για το πανεπιστημιακό άσυλο. Χάρη στην πρόσφατη εκλογική «επιτυχία» της ακροδεξιάς, η φετινή περίοδος των διακοπών φαίνεται όμως πως θ’ αποτελέσει τελικά εξαίρεση.

Τούτη τη φορά, ωστόσο, η συζήτηση περί ασύλου δεν προκαλείται από τη μετατροπή των πανεπιστημιακών χώρων σε καταφύγιο (ή ορμητήριο) διαδηλωτών που συγκρούονται με την αστυνομία. Αντικείμενό της αποτελεί, αντίθετα, η προσπάθεια επανοριοθέτησης του σκληρού πυρήνα του ασύλου, που μέχρι σήμερα θεωρούνταν δεδομένος ακόμη κι από τους υποστηρικτές της ανενόχλητης εισόδου των ΜΑΤ στα ΑΕΙ: της προσφυγής στους πανεπιστημιακούς χώρους για την απόλυτη προστασία της ελευθερίας του λόγου κι ακύρωση κάθε απόπειρας ποινικοποίησης των αιρετικών απόψεων, αναλύσεων κι επεξεργασιών.

Αναφερόμαστε, φυσικά, στην εκστρατεία που βρίσκεται σε εξέλιξη τους τελευταίους μήνες για το κλείσιμο του γνωστού δικτυακού τόπου αντιπληροφόρησης Athens Indymedia, με πρώτο βήμα το αίτημα εκδίωξης του υπολογιστή που τον εξυπηρετεί (server) από το «άσυλο» του ΕΜΠ.

Το περασμένο Σάββατο περιγράψαμε συνοπτικά την κοινοβουλευτική πτυχή της καμπάνιας: τις διαδοχικές σχετικές ερωτήσεις του ΛΑΟΣ στη Βουλή και την ταχύτατη συμμόρφωση προς αυτές, τόσο του υφυπουργού Παιδείας Σπύρου Ταλιαδούρου όσο και του «ιδιωτικοποιημένου» ΟΤΕ. Με δεδομένη τη σοβαρότητα του ζητήματος και τα κρίσιμα πολιτικά διακυβεύματα, καλό είναι ωστόσο ν’ ασχοληθούμε κάπως αναλυτικότερα με την ουσία της υπόθεσης.

Από το Σιάτλ στο Πολυτεχνείο

Το Athens Indymedia αποτελεί τμήμα του ομώνυμου διεθνούς δικτύου αντιπληροφόρησης που πρωτοδημιουργήθηκε το Νοέμβριο του 1999 στο Σιάτλ, από ακτιβιστές του κινήματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, για τη μεταξύ τους ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών. Κάθε επιμέρους Indymedia λειτουργεί αυτόνομα, με αυτοτελή εσωτερική λειτουργία και δικό του πολιτικό προσανατολισμό (στο ευρύτερο συνήθως ρεύμα της ελευθεριακής αριστεράς).

Κοινό χαρακτηριστικό είναι η παράλληλη λειτουργία μιας συντακτικής ομάδας (που επιμελείται τη βασική δομή του σάιτ) και της ανεξέλεγκτης «συνεισφοράς» ειδήσεων, μεταφράσεων, φωτογραφιών, βίντεο, σχολίων κλπ από τους χρήστες, η ανωνυμία των οποίων είναι τεχνικά εξασφαλισμένη. Διακηρυγμένο στόχο αυτής της πολιτικής συνιστά η κατάργηση του διαχωρισμού μεταξύ «πομπού» και «δέκτη» της ενημέρωσης.

Οσο για την αντιπληροφόρηση, ως τέτοια χαρακτηρίζεται από το αθηναϊκό σάιτ η «διάδοση της πληροφορίας από την οπτική όλων εκείνων που αγωνίζονται, που η φωνή τους και οι διεκδικήσεις τους δεν πρόκειται ποτέ να ακουστούν από τα καθεστωτικά μέσα, μεταδίδοντας μια πραγματικότητα έτσι όπως την έχουν βιώσει μέσα από τους κοινωνικούς και πολιτικούς τους αγώνες».

To Athens Indymedia λειτούργησε για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2001, με πρωτοβουλία μιας εικοσαριάς ακτιβιστών της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου που είχαν έρθει σε επαφή με την αντίστοιχη διεθνή πρακτική κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων της Πράγας και της Γένοβα. Οπως όλες οι συλλογικότητες του χώρου, γνώρισε κι αυτό εσωτερικές τριβές και διασπάσεις, με σημαντικότερη αυτήν που οδήγησε το 2007 στη δημιουργία του παράλληλου δικτυακού τόπου Indy.gr.

Η απόδοση του εγχειρήματος υπήρξε μάλλον άνιση, σε άμεση κατά κανόνα συνάρτηση προς το εκάστοτε επίπεδο ανάπτυξης των κοινωνικών κινημάτων. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Indymedia αφορά την παροχή άμεσης κι άπλετης ενημέρωσης γι’ αυτά τα ίδια κινήματα (εργατικό, αντιαυταρχικό, αντιρατσιστικό) και ιδίως για τις πτυχές τους που τα επίσημα ΜΜΕ συνήθως αγνοούν, συσκοτίζουν ή παραποιούν.

Πολύτιμη υπήρξε επίσης η πληροφόρηση για τη σκοτεινή πλευρά της δράσης των διωκτικών υπηρεσιών, από την καθημερινή αστυνομική βία (στα Εξάρχεια ή αλλού) ώς το «αντιτρομοκρατικό» καλοκαίρι του 2002 και το συνεχιζόμενο ανθρωποκυνηγητό κατά των «λαθρομεταναστών». Οι ακριβείς συνθήκες του φόνου του Αλέξη Γρηγορόπουλου μεταδόθηκαν π.χ. από το Indymedia κι όχι από τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, που αρχικά αναπαρήγαγαν άκριτα την επίσημη αστυνομική εκδοχή περί «μαζικής επίθεσης αναρχικών» κατά των πιστολέρο αστυνομικών. Το ίδιο έγινε και με τις φωτογραφίες από τις συνθήκες κράτησης συλληφθέντων μεταναστών στην Ελασσόνα, αποκάλυψη που οδήγησε σε διαθεσιμότητα του διοικητή της τοπικής συνοριοφυλακής («Ε» 29.8.08).

Για τις απεργίες, τις διώξεις συνδικαλιστών και τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, το Indymedia αποτελεί βασική πηγή πληροφοριών, όπως και το καθημερινό «ημερολόγιό» του για κάθε λογής εναλλακτικές πολιτικές, ενημερωτικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα. Στο επίπεδο της «κεντρικής» πολιτικής, εσωτερικής και διεθνούς, δεν διαφέρει αντίθετα από τα υπόλοιπα μπλογκ, καθώς περιορίζεται μοιραία στην αναπαραγωγή (και το σχολιασμό) ειδήσεων από τα «κανονικά» ΜΜΕ. Στο ίδιο επίπεδο κινούνται και οι «ηλεκτρονικές συζητήσεις» του, με αναπαραγωγή όλων των χαρακτηριστικών του είδους, θετικών (αμεσότητα) ή αρνητικών (ανωνυμογραφία – πλαστοπροσωπία).

«Το ΚΕΠΙΚ της αναρχίας»

Μια πρώτη εκστρατεία κατά του Athens Indymedia σημειώθηκε από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ το φθινόπωρο του 2002, στα πλαίσια της συντονισμένης «αντιτρομοκρατικής» καμπάνιας που συνόδευσε την εξάρθρωση της 17Ν. Η απόκλιση του σάιτ απ’ την υστερική τρομολαγνία των ημερών οδήγησε σε κραυγές για το κλείσιμό του, ιδίως μετά τη μαζική διαδήλωση της 1ης Οκτωβρίου.

Την ίδια ακριβώς περίοδο σημειώθηκε και η απόπειρα αστυνομικής «διείσδυσης» στις γραμμές του: υποκρινόμενος έναν άσχετο θαυμαστή που «ήθελε να προτείνει κάποιες ιδέες», ο επικεφαλής της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος της ΕΛΑΣ Μάνος Σφακιανάκης επιχείρησε να έρθει σε επαφή με τα μέλη της συντακτικής ομάδας. Δυστυχώς, ο (όχι και τόσο έμπειρος, τότε) αστυνομικός ξέχασε να «σβήσει» τα «ίχνη» της πραγματικής ταυτότητάς του απ’ τα ψευδώνυμα e-mail που έστειλε, οπότε τον πήραν είδηση κι έφαγε το αναμενόμενο διαδικτυακό «ξεφώνημα».

Η τωρινή καμπάνια ξεκίνησε αμέσως μετά το φόνο του Γρηγορόπουλου. Στις 8 Δεκεμβρίου, ενώ όλη η Ελλάδα συγκλονιζόταν από τις μαχητικές διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βία και την κυβέρνηση Καραμανλή, το ακροδεξιό σάιτ του «Πατριωτικού Συλλόγου Θερμοπύλαι» αποκάλυψε ότι ο σέρβερ του Indymedia φιλοξενείται στο σύστημα του ΕΜΠ. Την αμέσως επόμενη μέρα έκανε την εμφάνισή του ο «εξειδικευμένος» δικτυακός τόπος «Λουκέτο τώρα στο Indymedia!» (Stop-Indymedia) κι ακολούθησε ομώνυμο γκρουπ συζήτησης στο Facebook. Στις 10.12, ο «Θερμοπύλαι» δημοσίευσε ονόματα, τηλέφωνα και e-mail καθηγητών κι υπαλλήλων του ΕΜΠ, καλώντας το κοινό να «διαμαρτυρηθεί» και ν’ απαιτήσει το κλείσιμο «της ιστοσελίδας των αναρχικών». Η σκυτάλη παραδόθηκε κατόπιν στους βουλευτές του ΛΑΟΣ.

Η άμεση σχέση του λογοκριτικού εγχειρήματος με την αστυνομική καταστολή της νεανικής εξέγερσης είναι προφανής. «Οι διαχειριστές και οι χρήστες [sic] του Athens Indymedia έχουν παραβεί τις προβλεπόμενες από το ελληνικό Σύνταγμα διατάξεις περί υποδαύλισης βίας και επεισοδίων κατά των συμπολιτών τους» ισχυρίζεται χαρακτηριστικά η ιδρυτική διακήρυξη του Stop-Indymedia, ενώ το ξενόγλωσσο κείμενο του ίδιου σάιτ (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και …σερβικά) διακηρύσσει πως «οι ελληνικές ταραχές του περασμένου Δεκεμβρίου έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο της άκρας Αριστεράς, ένα πρόσωπο βίας, τρομοκρατίας και βανδαλισμού».

Ως βοηθητικά επιχειρήματα επιστρατεύονται ο «αντεθνικός χαρακτήρας» του εχθρού (που «επιθυμεί την πλήρη κατάργηση των ενόπλων δυνάμεων επειδή κάποιοι σύντροφοί τους είναι φυγόστρατοι και κότες» και «υποστηρίζει την ύπαρξη δήθεν ‘εθνοτικών μειονοτήτων’ στην Ελλάδα»), καθώς και το «συμμαχικό» βαρύ πυροβολικό: το Indymedia, διαβάζουμε, «έχει κατηγορηθεί στις ΗΠΑ, την Ιταλία και τη Βρετανία γιά υπόθαλψη τρομοκρατικών ενεργειών και Αντισημιτισμό»!

Μια οφθαλμοφανής υπηρεσιακή λογική διαπερνά, τέλος, τη σχετική επιχειρηματολογία. Δεν είναι μόνο ο Παναγιώτης Δούμας που παραθέτει ως ακαταμάχητο τεκμήριο την πληροφορία ότι «το Indymedia για την ηγεσία της αστυνομίας αποτελεί το ΚΕΠΙΚ [Κέντρο Επικοινωνιών] της αναρχίας και της τρομοκρατίας στην Ελλάδα» («Ελεύθερος Κόσμος» 5.7.09). Εξίσου εύγλωττη είναι και η υποδοχή της κίνησης Ταλιαδούρου από το Stop-Indymedia: «Για να θεωρήσει σωστό ο Υφυπουργός Παιδείας να ζητήσει εξηγήσεις απ’ τον Πρύτανη του ΕΜΠ, τότε προφανώς υπάρχει κάποιος λόγος, νομικός ή συνταγματικός. Εκτός κι αν αμφισβητούν ορισμένοι τις προθέσεις του ίδιου του Υπουργού» (10.2).

Απ’ τη «διείσδυση» στο «δίκτυο» 

Ο ακροδεξιός χαρακτήρας της όλης κίνησης είναι αναμφισβήτητος. Τα γραφεία του «Π.Σ. Θερμοπύλαι» εγκαινιάστηκαν το 2004 από τον Κώστα Πλεύρη, ο οποίος ήταν ομιλητής στις 7 από τις 46 εκδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί εκεί. (Ακολουθούν ο Βορίδης με 4 παρουσίες κι ο Αδωνις με 3, ενώ από μια φορά εμφανίστηκαν ο υιός Πλεύρης, ο Γεωργαλάς, ο Καραθάνος, ο Καλεντερίδης, ο Θύμιος Παπανικολάου κι ο εκπρόσωπος Τύπου του Μεϊμαράκη, Νίκος Χιδίρογλου). Οπως αποκάλυψε στην ηλεκτρονική έκδοση της «Ε» ο συνάδελφος Μπάμπης Πολυχρονιάδης (6.2.09), η διεύθυνση και το τηλέφωνο του «Π.Σ. Θερμοπύλαι» ταυτίζονται με αυτά του ΛΑΟΣ Περιστερίου, το δε Stop-Indymedia γράφεται από τον ίδιο άνθρωπο με το «Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Κώλου», ένα εμετικό «χιουμοριστικό» σάιτ αποκαλυπτικό για το πνευματικό επίπεδο του χώρου.

Χαρακτηριστική για τους πολιτικοϊδεολογικούς προσανατολισμούς των διωκτών του Indymedia είναι η (αυτό)παρουσίαση της τελευταίας ομιλίας του Πλεύρη (31.5.09): «Στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του συλλόγου», διαβάζουμε, ο ομιλητής «χειμαρρώδεις [sic] όπως πάντα, καθήλωσε το ακροατήριο», διακηρύσσοντας ότι «ο Ελληνικός λαός θα κληθεί κάποτε να διαλέξει μια Ελλάδα χωρίς Δημοκρατία ή μια Δημοκρατία χωρίς Ελλάδα». Και, φυσικά, «καταχειροκροτήθηκε από το κοινό».

Εκτός από λάτρεις μιας «Ελλάδας χωρίς Δημοκρατία», οι διώκτες του Indymedia διακρίνονται επίσης για την ίδια ακριβώς «υπόθαλψη της βίας» που χρεώνουν στο στόχο τους. Ιστοσελίδες που διαφημίζει το Stop-Indymedia ξεχειλίζουν π.χ. από προτροπές για φυσική εξολόθρευση των «ανθελλήνων προδοτών», των «αριστερών φασιστών» κ.ο.κ.

Ανέκδοτο θυμίζει, τέλος, η αναπαραγωγή και προβολή κάποιων ακραίων ή προβοκατόρικων κειμένων (π.χ. επιδοκιμασιών των φόνων αστυνομικών) που ανώνυμοι χρήστες «έσπρωξαν» στο Indymedia αλλά «κόπηκαν» ταχύτατα από τους διαχειριστές του. Το «ΚΕΠΙΚ της αναρχίας» κατηγορείται έτσι για κείμενα αναρτημένα όχι στο ίδιο αλλά στα σάϊτ που ζητούν το κλείσιμό του!

Η «αξιοποίηση» της ανωνυμογραφίας του Indymedia από την εγχώρια ακροδεξιά, για τους δικούς της σκοτεινούς λόγους, είναι άλλωστε μια παλιά ιστορία. Απόδειξη, το ιστορικό «ξεκατίνιασμα» μεταξύ (και) ηγετικών στελεχών του «χώρου», που ξεκίνησε σε σελίδα διαλόγου του Indymedia το 2003 και συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τις μέρες μας (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=149283).


Σημείο τομής για τη (μερική) εγκατάλειψη του αντιεξουσιαστικού σάιτ απ’ τους ακροδεξιούς θαμώνες του φαίνεται πως αποτέλεσε η πρόσφατη ανάπτυξη της «μπλογκόσφαιρας». Ο πρόεδρος της νεολαίας ΛΑΟΣ καμάρωνε π.χ. πρόσφατα στην κομματική «Α1» (27.9.08) πως ο «τομέας δημιουργικού» της οργάνωσής του «συντονίζει ένα δίκτυο μπλόγκερς που κάνει την ‘Ελευθεροτυπία’ και άλλα ‘φίλια’ μέσα να παραμιλούν για την παρουσία των ‘κακών’ στο ελληνικό διαδίκτυο».

Φυσικά,το κόμμα του Καρατζαφέρη δεν πρωτοτυπεί καθόλου στην επιστράτευση αυτών των «αυθόρμητων» μορφών «προσωπικής έκφρασης» για τη διοχέτευση της γκρίζας προπαγάνδας του. Το ίδιο κάνουν και φορείς του επίσημου κράτους. Θυμίζουμε, απλά, την περίφημη συνάντηση της Ντόρας Μπακογιάννη με μια ομάδα μπλόγκερ στο ΥΠΕΞ, για την αποτελεσματικότερη προβολή των «εθνικών μας θέσεων» (16.4.08).

Το άσυλο στο στόχαστρο

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο Indymedia. Η νομικίστικη επικέντρωση των διωκτών του στην «εξωακαδημαϊκή» χρήση του δικτύου του ΕΜΠ δεν μπορεί να κρύψει το βαθιά πολιτικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης. Από το ίδιο δίκτυο εξυπηρετούνται εξάλλου και οι δικτυακοί τόποι φοιτητικών παρατάξεων ή άλλων φορέων, χωρίς να ενοχληθεί κανείς.

Κατά κοινή ομολογία, η παρουσία του σάιτ μέσω ΕΜΠ δεν αποσκοπεί στην αποφυγή του οικονομικού κόστους (κάπου 80 ευρώ το μήνα, ποσό γελοίο για δικτυακό τόπο με χιλιάδες σταθερούς χρήστες και δεκάδες χιλιάδες επισκέψεις την ημέρα), αλλά στην αυξημένη προστασία που εξασφαλίζει στον σέρβερ το πανεπιστημιακό άσυλο.

«Ας πληρώσει το Indymedia ένα εξυπηρετητή, ώστε να μπορούν να το κλείσουν οι αρχές και να μην κρύβονται πίσω από τον πρύτανη και το ‘άσυλο’ του Πολυτεχνείου», ξεκαθαρίζει π.χ. χωρίς περιστροφές το σάιτ του «Θερμοπύλαι» (8.2.09). «Η ύπαρξη του ασύλου επιτρέπει την ατιμωρησία ακόμη και όταν γίνονται εγκληματικές ενέργειες, όπως η παροχή προσωπικών δεδομένων», εξηγεί απ’ την πλευρά του ο Πολατίδης (12.7). Παρόμοια συλλογιστική αναπτύσσει και το ομόφρον Greek Alert (9.7.09), σε κείμενό του που αναπαράγεται αυθημερόν στον ιστότοπο του «Ρεσάλτο».

Μετά το «ΚΕΠΙΚ των αναρχικών», έχουν άλλωστε σειρά κι άλλοι δικτυακοί τόποι, ανεπιθύμητοι στους αυτόκλητους προασπιστές του έθνους και της (πόσο δημοκρατικής;) «νομιμότητας».

Αμέσως μετά τα πρώτα εξώδικα του ΟΤΕ, ο Π.Σ. «Θερμοπύλαι» αποφαινόταν π.χ. πως είναι «γεμάτα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα με παράνομους εξυπηρετητές (servers) αναρχοαριστερών ιστοσελίδων» (12.7). Παραθέτει μάλιστα τα ονόματα, e-mail και τηλέφωνα των αρμόδιων καθηγητών και υπαλλήλων, για τον παντοειδή -προφανώς- «σωφρονισμό» τους (8.7). Ο δε Πολατίδης του ΛΑΟΣ δήλωνε ευθαρσώς στον «Ελεύθερο Κόσμο» (12.7) πως «όλες οι ιστοσελίδες» που (κατ’ αυτόν) «παραβαίνουν τους όρους της συμβάσεως» μεταξύ ΟΤΕ και Εθνικού Δικτύου Έρευνας και Τεχνολογίας «πρέπει να απομακρυνθούν» και να μην υπάρξουν «νομικά τερτίπια» για την επαναφορά τους.

Τελικός στόχος, διευκρινίζει η χουντική εφημερίδα που φιλοξένησε τη συνέντευξη, είναι η εξάλειψη «της μιαρής παρουσίας των άπλυτων και του αριστερού παρακράτους μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα». Εν ανάγκη, όπως θάλεγε κι ο πρώτος φίρερ του χώρου, σε μια «Ελλάδα χωρίς Δημοκρατία»…

“Εβραιοκομμουνιστικές συνωμοσίες”

Μια από τις πιο διαδεδομένες κατηγορίες που απευθύνουν κατά του Athens Indymedia οι διώκτες του, αφορά την υποτιθέμενη χρηματοδότησή του από το Ιδρυμα Σόρος. «Πίσω από το Indymedia γνωρίζουμε ότι βρίσκεται ο κ. Τζορτζ Σόρος», υποστήριξε π.χ. με κάθε σοβαρότητα ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Ηλίας Πολατίδης στη Βουλή (9.4.09).

Πώς πρόκυψε όλη αυτή η μυθολογία; Δυο είναι τα «στοιχεία» που επιστρατεύονται από τη σχετική παραφιλολογία:

* Η …άρνηση του Indymedia της Αργεντινής, το φθινόπωρο του 2002, να δεχτεί μια προσφορά υπολογιστών από το «Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας» του Σόρος. Γραμμένη στο λογοτεχνίζον στιλ των Ζαπατίστας, η άρνηση αυτή προκάλεσε ένα σύντομο διάλογο στο εσωτερικό του διεθνούς δικτύου, με κυρίαρχες τις εχθρικές τοποθετήσεις απέναντι σε τέτοιου είδους «φιλανθρωπίες». Τόσο το αθηναϊκό Indymedia όσο κι αυτό της Θεσσαλονίκης (που λειτουργούσε ως το 2005) τάχθηκαν σταθερά εναντίον οποιασδήποτε επαφής με το Ιδρυμα Σόρος. Η τοποθέτησή τους αυτή υπήρξε δημόσια και τα σχετικά κείμενα είναι προσβάσιμα στο διαδίκτυο.

* Η δεύτερη πηγή (και προσφιλέστερη, λόγω ιδεολογικής συγγένειας) είναι ένα άρθρο του αμερικανικού θινκ τανκ «Ακρίβεια στα ΜΜΕ» (Accuracy in Media ή ΑΙΜ) δημοσιευμένο τον Οκτώβριο του 2004, παραμονές των τότε προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, με τον εντυπωσιακό τίτλο «Η κρυφή ατζέντα του Σόρος: ναρκωτικά, χρήματα, τα ΜΜΕ και η πολιτική εξουσία». Εκεί αναφέρεται παρεμπιπτόντως -και χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση- ότι «το Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας έχει συνεισφέρει 70.000 στο ακροαριστερό Ανεξάρτητο Κέντρο Τύπου ή Indymedia, γνωστό ως μια ‘ανεξάρτητη κολλεκτίβα συλλογής ειδήσεων’, οι σέρβερ του οποίου κατασχέθηκαν από μια ομοσπονδιακή αστυνομική υπηρεσία στις 7 Οκτωβρίου. Η ενέργεια φαίνεται πως συνδεόταν με μια έρευνα για τη διεθνή τρομοκρατία, τις απαγωγές ή το ξέπλυμα χρήματος».

Δεν είμαστε φυσικά σε θέση να γνωρίζουμε αν κάποιο αμερικανικό Indymedia εισέπραξε όντως αυτό το ποσό. Το σίγουρο είναι πως η συγκεκριμένη πηγή μόνο «έγκυρη» δεν μπορεί να θεωρηθεί. Αποτελεί ένα κατακίτρινο «λόμπι Τύπου» της αμερικανικής «νέας (άκρο)δεξιάς», στρατευμένο στην καταπολέμηση κάθε αριστερής (ή έστω φιλελεύθερης) επιρροής στα ΜΜΕ.

Η ΑΙΜ ιδρύθηκε το 1969, όταν ο αμερικανικός Τύπος είχε στραφεί κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, για να τον επαναφέρει στην «εθνικά ορθή» τροχιά. Το σάιτ της (http://www.aim.org) είναι αποκαλυπτικό για το είδος «ελέγχου» που ασκεί: τα (σημερινά) αμερικανικά ΜΜΕ κατηγορούνται π.χ. για «νοοτροπία αγέλης αγριόσκυλων κατά της φυλακής τρομοκρατών του Γκουαντανάμο» (3.8.06), διακηρύσσεται δε πως «δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ βασανίζουν οποιονδήποτε» (4.7.06). Αν εμείς θεωρούμε τον Σόρος δίαυλο προώθησης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η ΑΙΜ τον κατηγορεί για υπονόμευση της αντιτρομοκρατικής πολιτικής των ΗΠΑ. Οσο για το φαιδρό προεκλογικό άρθρο του 2004, προσπαθούσε απλά να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τη διαπλοκή της κυβέρνησης Μπους με τη Χαλιμπάρτον, μεταφέροντας τη συζήτηση στη χρηματοδότηση των Δημοκρατικών από τον «εθνικά επικίνδυνο» Σόρος. Στις 18.2.08, τέλος, η ΑΙΜ «αποκάλυψε» τις κομμουνιστικές διασυνδέσεις του …Ομπάμα, ένας νεανικός φίλος του οποίου (το 1971-79) είχε κατηγορηθεί (το 1951) από την Επιτροπή Μακάρθι ως μέλος του ΚΚ!

Θα περίμενε κανείς, αυτή η χοντροκομμένη προπαγάνδα των ακροδεξιών λόμπι του Μπους να αντιμετωπιστεί στην «αντιαμερικάνικη» χώρα μας με τη δέουσα ειρωνεία. Αμ δε! Η ουγγροεβραϊκή καταγωγή του Σόρος φαίνεται πως αρκεί, τόσο εδώ όσο και πέραν του Ατλαντικού, ως «αποδεικτικό στοιχείο» για την υποτιθέμενη διεθνή «συνωμοσία» κατά των «πατριωτών» απανταχού της υδρογείου.

«Η πρώτη πόλη που έκαψαν οι κουκουλοφόροι της παγκόσμιας διακυβέρνησης και του Indymedia, ήταν το Seattle το 1999», μας πληροφορεί χαρακτηριστικά στο μπλογκ του ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Σπύρος Χατζάρας, πριν μας διαβεβαιώσει πως ο ίδιος ακριβώς «ιδιωτικός στρατός της Sheri Herndon, του Open Society Institute, του Ford Foundation, του Glaser Foundation, και του Tides Foundation επιτέθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 2008». Για να καταλήξει, εδώ και λίγες μέρες (19.7.09), στη συγκλονιστική αποκάλυψη πως «οι Εβραιοαριστεροί του Σόρος [είναι οι] πρωταγωνιστές του επαγγελματικού αντιρατσισμού» εν Ελλάδι.

Το προφίλ του επίδοξου λογοκριτή

Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που απαιτούν το κλείσιμο του αθηναϊκού Indymedia; Ας απομακρυνθούμε λίγο απ’ τα επώνυμα στελέχη της εγχώριας ακροδεξιάς και του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου», κι ας αναζητήσουμε το προφίλ του χαμηλόβαθμου δυναμικού αυτού του σύγχρονου λογοκριτικού κινήματος. Στο ίδιο, μάλιστα, πεδίο του «κυβερνοχώρου» όπου κυκλοφορούν και οι θαμώνες του επάρατου «ΚΕΠΙΚ της αναρχίας».

Το γκρουπ «Λουκέτο τώρα στο Indymedia!» που έχει ανοίξει στο Facebook, ως παρακλάδι της ομώνυμης ιστοσελίδας, διαθέτει συνολικά 29 «υπεύθυνους». Σχεδόν όλοι χρησιμοποιούν ψευδώνυμα, τα στοιχεία όμως που δίνουν για τους εαυτούς τους μιλούν από μόνα τους. Εξίσου ενδιαφέροντα συμπεράσματα θα μπορούσαν να βγουν και από τη μελέτη των ταυτοτήτων των 2.707 απλών «μελών» του γκρουπ, ένα τέτοιο εγχείρημα ξεπερνά ωστόσο κατά πολύ τα πλαίσια του παρόντος άρθρου.

«Διευθυντής» του γκρουπ είναι κάποιος «Βασίλης Μακεδόνας», που δηλώνει «υποστηρικτής» διασημοτήτων όπως ο Νίκος Γκάλης κι ο αγιορίτης Γέρων Παΐσιος. Ως υπαρχηγοί του φέρονται ο «Ελλην Πολίτης» και κάποιος «Μιχάλης Γεωργάκης», με ενδιαφέροντα που κινούνται από τη ζωοφιλία μέχρι το Playboy. Από τους τρεις υπόλοιπους «διαχειριστές», οι δυο («Μέγας Διαχειριστής» και «Βασίλειος Μακεδόνας» – διαφορετικό πρόσωπο, υποθέτουμε, απ’ τον προαναφερθέντα «Βασίλη») αποφεύγουν να δώσουν το παραμικρό στίγμα για την προσωπικότητα ή τα ενδιαφέροντά τους. Ορατά είναι τα χαρακτηριστικά μόνο του τρίτου, που υπογράφει ως «Ελληνικό DNA»: «υποστηρικτής» κι αυτός του Γέροντα Παϊσίου και ταυτόχρονα της Μόνικα Μπελούτσι, λαϊκών αοιδών (Γονίδης, Σφακιανάκης, Τερζής), της ιστοσελίδας «Σαλονίκη και Γουστάρω» και «φίλος» της φοιτητικής οργάνωσης του ΛΑΟΣ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Για πολιτικότερες εκδοχές, πρέπει να περάσουμε στους απλούς «υπεύθυνους» (ή «officers»). Ο «Μολών Λαβέ» έχει βάλει στη θέση της φωτογραφίας του το σήμα της «Χρυσής Αυγής», ενώ ο «Ellinas Greek Antifasistas» σαν μοναδικό στοιχείο δίνει τη φιλία του με τον «Ελληνικό DNA». Ο «Ελλάς Μακεδονία» δηλώνει απλώς ΠΑΟΚτζής, ενώ ο «Περικλής Πατριώτης» παραθέτει ως «φίλους» του το «Γιώργο Παπαδόπουλο» (με φωτογραφία του δικτάτορα) κι άλλους επώνυμους φασίστες. Πνευματικότερες ανησυχίες προβάλλει ο «Rbn Hellas RadioAntistasi», «υποστηρικτής» του Νίτσε, του Γιούκιο Μισίμα κι ενός ναζιστικού ραδιοσταθμού.

Το «Δεξί Εξτρέμ» πάλι, με το έμβλημα της ΝΔ στη θέση της φωτογραφίας του, ταλαντεύεται ανάμεσα στις ποικίλες εκδοχές του «μεσαίου χώρου»: δηλώνει «υποστηρικτής» ταυτόχρονα της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής, του Μπερλουσκόνι και του Πούτιν. Παρόμοια διλήμματα αντιμετωπίζει κι ο «Εθνικιστής Κρητικός» απ’ το Ρότσεστερ της Ν. Υόρκης: «υποστηρικτής» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, δεν διστάζει να βάλει αντί για φωτογραφία του το βασικό σύνθημα της Χρυσής Αυγής («Ή Ελλάς ή Τέφρα»). Επιπλέον, έχει «φίλο» (από) τη νεολαία του ΛΑΟΣ στο Πάντειο και λατρεύει την ιστοσελίδα «Ναι ρε, γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε Ελληνες». Πιο κατασταλαγμένοι φαίνονται ο «Greek Nationalist» (που δηλώνει ευθαρσώς χρυσαυγίτης) κι ο «ΦΟΣ ΠΑΠΕΙ», που διακηρύσσει τη λατρεία του για τον Καρατζαφέρη, το ΛΑΟΣ και τα κομματικά ή συνοδοιπορούντα ΜΜΕ.

«Υποστηρικτής» του ακροδεξιού ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ, ο ελληνοκύπριος «Ζήνων Κιτιεύς» αντί για τη φάτσα του έχει βάλει τη γνωστή φωτογραφία με το νεαρό Παλαιστίνιο που πετροβολά ένα ισραηλινό τανκ. Κάπως περίεργη βέβαια φαντασίωση για «υπεύθυνο» ενός γκρουπ που απαιτεί την πάταξη όσων υπέπεσαν στο αδίκημα της «υποδαύλισης επεισοδίων και βανδαλισμών», η εθνοθρησκευτική όμως ταυτότητα του άρματος φαίνεται πως επιτρέπει μια κάποια απόκλιση από τις αρχές της «μη βίας».

Την παράσταση κλέβουν ωστόσο ο «Μοναχικός Λύκος (Macedonia)» και η φωτογραφία του: κουκουλοφόρος, με αυτόματο τουφέκι Μ-16 κι εκτοξευτή οπλοβομβίδων Μ-203 ανά χείρας, την ελληνική σημαία και μια «πουλάδα» για φόντο. Προφανώς η ευαίσθητη ψυχή του δεν άντεξε τη διάχυτη βία των πρόσφατων Δεκεμβριανών, και βγήκε για σαφάρι στο Διαδίκτυο…

Debate

Το σκηνικό στήνεται. Οι δυο υποψήφιοι ηγέτες του κράτους ετοιμάζονται να συναγωνιστούν ώστε  το κοινό να κρίνει ποιος από τους δυο θα κερδίσει τις εντυπώσεις.

Αν προσέξει κάνεις όμως τις λέξεις και τη ροή την οποία βγαίνει από το στόμα αυτών των ανθρώπων, σου δημιουργείται η εντύπωση ότι μιλάνε μέσα από προεπιλεγμένες επιλογές. Κουτάκια βαλμένα έτσι ώστε να τηρούν όλους τους τυπικούς κανόνες περί “δημοσίου διάλογου”.

Σε ένα κόσμο όπου όλοι είναι ενήμεροι αλλά δεν ενδιαφέρεται κάνεις, αυτές οι συζητήσεις έχουν πλέον τη σημασία ποδοσφαιρικού αγώνα. Ήδη έχουν μετατραπεί σε φτηνά θεάματα τα οποία δεν έχουν τίποτα να πουν. Στην μεταβιομηχανική κοινωνία η μορφή υπερισχύει του περιεχομένου και ο λόγος έχει γίνει φανταχτερό περιτύλιγμα δίχως κάποιο σπουδαίο αγαθό μέσα του. Έχοντας σπάσει πλέον η διαλεκτική διασύνδεση μεταξύ μορφής και περιεχομένου, οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους και μετατρέπονται σε άδεια κελύφη. Καθώς όλα τα μεγάλα νοήματα έχουν καταρριφτεί, και ο σκοπός είναι μια φιοριτούρα στα χείλια μικρών παιδιών, οι λέξεις χάνουν το μαγικό κλοιό τους. Ταυτόχρονα μια λέξη είναι πολύ οριοθετημένη ώστε να περιγράφει με τη μεγαλύτερη σαφήνεια αυτό που θέλει να πει αλλά το αντικείμενο της είναι ασαφής.

Αυτό δίνει την δυνατότητα οι λέξεις να είναι εργαλεία σε φτηνά παιχνίδια ρητορικής τα οποία δεν συγκινούν κανένα. Μεγαλύτερη σημασία αποκτά η σκηνική παρουσία ενός καρεκλοκενταύρου παρά τα περιεχόμενα των δηλώσεων όπου και οι τελευταίες είναι προκάτ.
Η αδιαφορία που επιδεικνύει το υποκείμενο για τα κοινά είναι η δήλωση της παραίτησης του από την ιδία τη ζωή του αλλά και από τη δυνατότητα για κριτικό αναστοχασμό. Καθώς μετατρέπεται σε παρατηρητής της πραγματικότητας και αναμένει σωτήρες να το σώσουν, χάνει την ιδιότητα του ως δρων υποκείμενο και μετατρέπεται σε ακίνδυνη μονάδα. Οι σύγχρονες κοινωνίες εκθειάζοντας το άτομο εκμηδένισαν την υπόστασή του. Το τελευταίο μένει μόνο σε ένα κόσμο μαζί με άλλες αποξενωμένες μονάδες όπου ό,τι κι αν πει και δηλώσει θα είναι μια γνώμη ανάμεσα στις άλλες.

Το άτομο απογυμνώνεται και μένει αδύναμο μπροστά στον μαζικό βομβαρδισμό μηνυμάτων από την πολιτιστική βιομηχανία και την ιδεολογία την οποία την περιστοιχίζει. Στυλιζαρισμένες συμπεριφορές, προκάτ διάλογοι και σκηνοθετημένες εικόνες αυθορμητισμού χαρακτηρίζουν την κοινωνία του θεάματος.

Επιστημονικοί μηχανισμοί έχουν προετοιμάσει προ πολλού το θεατή ώστε να είναι έτοιμος να βλέπει με φυσικότητα τις πλαστικές κινήσεις οποιοδήποτε δημόσιου πρόσωπου. Έτσι, το θέατρο που στήνεται σε κάθε είδους διάλογο μεταξύ των φερομένων πολιτικών προσώπων, ο θεατής απλά το έχει συνηθίσει αφού έτσι κι αλλιώς ουδέποτε θα μπει στη διαδικασία να στοχαστεί κριτικά τί λένε οι πρωταγωνιστές.

Πόσο μάλλον να ακυρώσει την ιδία την παράσταση. Με αυτό το τρόπο αυτοί που βεβηλώνουν τη δημόσια σφαίρα συνεχίζουν ακάθεκτοι με τη συγκατάθεση των υπηκόων τους.

Η εξουσία εγκωμιάζει με παραληρηματικό μονόλογο την υπόστασή της. Έτσι, το θέατρο συνεχίζει για πολλοστή φορά να ανανεώνει τις παραστάσεις τους με το ίδιο έργο.
 
Με το μόνο για το όποιο δεν εγείρονται αμφιβολίες είναι για την ματιά του κοινού που δεν έχει καταλάβει πως το να ψηφίζεις στις εκλογές είναι το ίδιο όπως το να ψηφίζεις σε κάποιο ρεάλιτυ σόου. Το αποτέλεσμα είναι προδικασμένο αλλά το κοινό έχει την ψευδαίσθηση ότι μετέχει…

Εκλoγές και αλλες τέτοιες βλακείες

1974 ΠΕΡΙΟΔΟΣ ΤΗΣ Γ’ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ Καραμανλής Κωνσταντίνος 24/7/1974 10/5/1980 Ράλλης Γεώργιος 10/5/1980 21/10/1981 Παπανδρέου Ανδρέας 21/10/1981 2/7/1989 Τζαννετάκης Τζανής 2/7/1989 12/10/1989 Γρίβας Ιωάννης 12/10/1989 23/11/1989 Ζολώτας Ξενοφών 23/11/1989 11/4/1990 Μητσοτάκης Κωνσταντίνος 11/4/1990 13/10/1993 Παπανδρέου Ανδρέας 13/10/1993 17/1/1996 Σημίτης Κωνσταντίνος 22/1/1996 10/3/2004 Καραμανλής Κωνσταντίνος 10/3/2004

Τόσοι σωτήρες, τόσοι εθνάρχες άλλαξε σε τίποτα σημαντικό οι ζωή σου;
Οι κοινωνικές σχέσεις έχουν το ίδιο περιεχόμενο. Υπάρχει μια ελίτ που κοροϊδεύει τον λαουτζίκο στα μούτρα του. Οι κοινωνικές ανισότητες αυξάνουν, οι ελευθέριες μειώνονται, τα θεάματα αυξάνονται και οι κλόουν της δημοκρατίας παίζουν καλά το κομμάτι τους ακόμα και όταν τους τελειώνουν τα τρικ. Όσο η βλακεία των ψηφοφόρων-παθητικών τηλεθεατών παραμένει τόσο το θράσος των κυβερνώντων θα αυξάνεται. Οι εκλογές είναι ένα πανηγύρι έχουν οι οποίες έχουν την  ίδια σημασία με τη γιουροβιζιον. Αν άλλαζαν κάτι ουσιαστικά θα ήταν παράνομες! 

 

ΛΑΡΚΟ – ΘΑΝΑΤΗΦΟΡΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΑΤΥΧΗΜΑ

Υπέκυψε στα τραύματά του ένας ακόμη εργάτης που είχε τραυματιστεί σοβαρά στις 26 Αυγούστου από έκρηξη σε καμίνι της ΛΑΡΚΟ, ανεβάζοντας τον αριθμό των νεκρών του δυστυχήματος στους τρεις.

Το δυστύχημα σημειώθηκε όταν εξερράγη καμίνι, στο οποίο εΙχε διαπιστωθεί βλάβη και το μετάλλευμα παρέμεινε σ’ αυτό για χρονικό διάστημα μίας εβδομάδας.

Μία ομάδα εργαζομένων πήγε στο συγκεκριμένο καζάνι για να ξεκινήσουν τις διαδικασίες ώστε να το αδειάσουν από το μετάλλευμα.

Πριν καν αρχίσουν τις προβλεπόμενες διαδικασίες, όπως αναφέρουν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, το καζάνι τρύπησε και η πυρακτωμένη λάβα έπεσε πάνω στους εργαζόμενους.

Σημειωτέον ότι στις 2 Αυγούστου είχε σημειωθεί και πάλι έκρηξη σε καμίνι της ΛΑΡΚΟ με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του ένας 38χρονος εργάτης, πατέρας 4 ανήλικων παιδιών.