«Η βασική διαφορά της μοναρχίας απ’ τη δημοκρατία βρίσκεται στο γεγονός ότι στην πρώτη, ο γραφειοκρατικός κόσμος καταπιέζει κι απομυζά το λαό για ν’ αποκομίσει μεγαλύτερα κέρδη για τους προνομιούχους, τις ιδιοκτητικές τάξεις και για τις τσέπες του στ’ όνομα του βασιλιά, ενώ στη δημοκρατία θα καταπιέζει και θ’ απομυζά το λαό με τον ίδιο τρόπο, για τις ίδιες τσέπες και τις ίδιες τάξεις, στ’ όνομα, όμως, της λαϊκής θέλησης» (Μ. Μπακούνιν)

Από δεξιούς έως αριστερούς και από κυβερνητικούς έως τη συγχορδία των ΜΜΕ, όλοι βρίσκονται στον πυρετό της υποστήριξης του δόγματος των εξουσιαστών («δημοκρατία και πυγμή») που βρίσκεται από την πρώτη στιγμή της εφαρμογής του υπό αμφισβήτηση.

Το νέο αυτό δόγμα εγκαινιάστηκε με το θάνατο ενός μετανάστη από βασανιστήρια στο Α.Τ. Νίκαιας και την ασφυκτική παρουσία των μπάτσων στην περιοχή των Εξαρχείων, αποκαλύπτοντας τα ψέματα των κρατιστών – που δήλωναν τις πρώτες μέρες ότι «όποιος αστυνομικός τολμήσει και ακουμπήσει παράνομα πολίτη και λαθρομετανάστη θα αποβληθεί από το Αστυνομικό Σώμα με συνοπτικές διαδικασίες» και ότι «η Αστυνομία δεν θα κάνει ‘γιουρούσια’ και επιχειρήσεις σκούπα»1 – και αποδεικνύοντας έτσι έμπρακτα το μονόδρομο των προαποφασιμένων αντιανθρώπινων επιλογών του Κράτους.

Όλα αυτά τα οποία είναι αποφασισμένα από την κυριαρχία και πρόκειται να τεθούν σε εφαρμογή, υποχρεώνουν πολλές φορές το κράτος να προβεί στην αναδιοργάνωση της εξουσίας του, αναδιοργανώνοντας ουσιαστικά τις ίδιες τις λειτουργίες του, θέτοντας εγκλωβιστικές προοπτικές αλλά και λογικές. Στο πλαίσιο αυτό έγιναν τόσο οι διακηρύξεις των κρατιστών περί “χούλιγκαν” και “βανδάλων”, δηλώσεις που αποσκοπούσαν στο να πλήξουν τα κοινωνικά ερείσματα των αναρχικών και αντιεξουσιαστών, όσο και οι απομακρύνσεις κρατικών αξιωματούχων (διοικητή της Κρατικής Ασφάλειας Δημήτρη Σοφιό, αρχηγό της αστυνομίας Βασίλη Τσιατούρα κτλ.), αφού το κράτος δεν διστάζει να “κάψει” τους υπηρέτες του προκειμένου να βγει όσο το δυνατόν πιο αλώβυτο. Εκτός αυτού, μπροστά στην ερχόμενη επέτειο του Πολυτεχνείου και τη συμπλήρωση ενός χρόνου από την εξέγερση του 2008, δεν υπάρχουν περιθώρια για υπαναχωρήσεις και καθυστερήσεις στη δράση του για τον εκφοβισμό των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Ήδη ο νέος υπουργός προστασίας του πολίτη, συνεχίζοντας την πολιτική του απερχόμενου υπουργού όσον αφορά την αντιμετώπιση της εγχώριας “τρομοκρατίας”, έσπευσε να ανοίξει το μέτωπο όχι πλέον με λογικές «χειρισμών εντυπωσιασμού» αλλά με επικηρύξεις, έναντι μάλιστα υψηλής χρηματικής αμοιβής.

Η αποστολή του μηνύματος και η πίεση εκ μέρους του κράτους για κοινωνική συναίνεση ήταν σαφής: η δημοκρατία των κυρίαρχων «δεν υποχωρεί, δεν τρομοκρατείται»2 και κάθε εξεγερτική απόπειρα πρέπει να καταδικάζεται από όλους. Εκείνο που δεν πρέπει να καταδικάζεται είναι η δημοκρατία, το σύστημα που είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα όσων ελέγχουν, εξουσιάζουν, εκμεταλλεύονται και καταπιέζουν, το σύστημα που έχει σαν σκοπό τον καλλωπισμό της σκλαβιάς και την καλλιέργεια αυταπατών. Διότι άλλωστε «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα… Για όλα θα βρούμε τρόπους να πειστούν και να ξεγελαστούν οι υπήκοοι».

1. Bλ. http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=90621
2. Βλ. http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=73365&cid=4

http://aixmi.wordpress.com/2009/10/29/%c2%ab%ce%b7-%ce%b4%ce%b7%ce%bc%ce%bf%ce%ba%cf%81%ce%b1%cf%84%ce%af%ce%b1-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%85%cf%80%ce%bf%cf%87%cf%89%cf%81%ce%b5%ce%af-%ce%b4%ce%b5%ce%bd-%cf%84%cf%81%ce%bf%ce%bc%ce%bf%ce%ba/

Editor’s note: The comments section at the original posting of this article really flesh out this conversation. This shouldn’t be read as a critique of the G20 protests specifically, but as prompt to anarchists to ask the right questions as to how we contextualize our actions.

By: Ryan Harvey – September 24, 2009

The G20 is upon us, and though BBC world news featured some of “the troubles” in Pittsburgh, on the ground reports hardly match up with the media-inflation, police-inflation, and activist-inflation of the actual thing. As one who was not present in Pittsburgh, I cannot give a first-hand account. Phone calls with friends on the ground and various independent and corporate-media accounts are my window to the events. But as one who has participated in countless similar events, who didn’t attend the G20 due to feelings of disconnection/confusion with my own people, I felt strongly enough to write this.

As is often the case, big media makes things look a whole lot crazier than they actually are, if it’s in the interests of higher ratings. And though most Americans if surveyed would be against rioting, they love to watch it on TV. So the media is hyping the G20 protests up enough to get some extra points, but not enough to anger their parent companies.

The police of course have to inflate the threats posed by relatively small numbers of protestors to justify the gigantic amount of city, state and federal tax-payer money used to buy new weapons, vehicles, chemical munitions, and armor. They get to keep all these goodies to use against whomever crosses their path in the future. So little pebbles getting tossed at robo-cops become boulders and little marches becoming security threats.

To match these two forces, the protest groups, especially my own comrades in the anarchist groups, inflate their stories, numbers, and actions to try to gain support and build momentum, and to make them feel better. So a dumpster getting rolled down a street into an intersection will be heroized in well-designed pamphlets to come and talked about for years the way my generation still talks about the fence-chasing incident at A16, (World Bank/IMF protests on April 16, 2000 in DC).

What is so crazy about all of this, this inflation is that it doesn’t seem to help. As an organizer with a decade of experience in all types of work, from anarchist organizations to peace groups to labor organizing, I don’t think over-hyping our actions does anything for us. In fact, I think it works to our disadvantage. It adds to a culture of dishonesty, of not addressing our shortcomings, of not reflecting and refining our work.

Now Pittsburgh had a crowd of 4,000-10,000 people according to different reports. While this is a big number in general, it’s not so big compared to public opinions on such issues at the bailout, corporate executive bonuses, or the global economic order in general. Most folks in the U.S. are pretty angry, from the far left to the independent right/libertarians. Instead of congratulating ourselves on a “large turnout”, we should be asking why it wasn’t nearly size of most anti-war demonstrations that have happened. Not to put ourselves down in anyway, but to consider the factors so that we can go about building a stronger movement for economic justice. When we don’t look into these factors, we are walking blind.

Another major issue in these protests is that when militant groups over-hype themselves before-hand, to make themselves seem bigger, more powerful, and often more willing to use violence or property destruction, they invite and allow public justification for large, well-funded and well-equipped police action… And they are not prepared to take it. They are usually fronting, thinking that talking big will make the actual thing big. This is not how organizing works. You actually have to do the work, not just front like you have. You end up in dangerous situations when you do this.

A flimsy PVC-reinforced banner is not going to last long against a few riot-police, it never has. I’ve seen it many times and it’s never done anything more than look cool in a photo to those who’ve never seen the damn things break on impact. I once saw a cop beat an anarchist with a piece of his own broken PVC “shield” banner.

I came from this scene, learned all the tactical terms, and met many good people who I ran in the streets with, and we got into some crazy situations. I have been around the bloc a few times. I have inhaled tear gas and pepper spray, heard the close-up clicks on the infamous taser, and heard the sobering sounds of riot batons breaking human bones. I once saw a guy almost burn a hole in his hand throwing a tear gas canister back at the police in Quebec City in 2001. At the beginning of the Iraq war, I helped drag a 16 year-old girl away from a group of police who were beating her in DC. Both her ankles and one of her arms were broken. In Miami in 2003, I heard the explosion of “less-lethal” weapons and heard a loud pop next to me. As I turned, a middle-aged woman was starting to run away with blood literally pouring out of her mouth. She had been hit in the face with a rubber bullet.

After that incident I began a long reflective process, one that started in the bloodstained streets of Miami and hasn’t stopped yet, hopefully it never will. Something clicked when the blood poured out of this woman’s mouth; this is for real. I am really here and we are really getting the shit kicked out of us. What before seemed sort of fun, sort of therapeutic, sort of educational, now seemed totally dangerous, serious, and life-threatening.

It also became clear that our actions in the streets were not usually connected to any real strategy to achieve change, no goals that we could attain, no real meaning for being there at that time, besides to ruin the party for the bigwigs. Not that that’s a bad thing to do, it’s just not worth my eye, hand, or life. It went on like this for years for me before I sobered up, took a step back, and realized I was in the middle of a big mess, a mess with very few details. It was like a messy room that only has large furniture in it, no scraps of paper, no old dishes, no crumbs. Everything upon observation was really clear, it was obvious what was wrong.

I began to think about my purpose for protest, my desire for economic and social justice, peace, and equality. As I reflected, I became disillusioned with protest, burned out, depressed, and lost. It took a while to crawl out of it, but I came out on top. I learned a lot during my down time and came to some understandings.

One of the clearest understandings I reached, one that was really solidified recently after reading a book called War Is A Force That Gives Us Meaning by Chris Hedges, is that me and many friends were pretty much addicted to these intense street situations. We were engaging in “combat scenarios” and really, to a scary degree, creating mini-war scenes where we could play out some strange fantasies.

War is A Force That Gives Us Meaning talks about the strange attraction that people have to war, even those highly opposed to it. Even those scarred by it, terrified by it, and deeply effected by it. Some go into war and get real messed up, vowing to never return, only to soon find themselves desiring that adrenaline, the fear, the intensity. Hedges was a journalist in Bosnia, El Salvador, Lebanon, and Iraq. He realized after many years that he was experiencing a type of addiction, seeking a high that can only be attained in a combat situation.

I fear that we too, anarchists and street militants, have similar symptoms. We intentionally go into situations that we know are dangerous, that we often know don’t really have any solid plan. Maybe it’s part machismo, maybe it’s part desperation, maybe it’s part legit too, but I think it’s a lot of high-seeking. We desire the intensity, the rush. We get to enact roles that we don’t get to enact in our everyday lives, heroism, bravery, sacrifice, quick thinking, fear-testing, and some forms of solidarity. We also get to experience prison, pain, and life-changing trauma.

All of this is well worth it if we have our eyes on the prize and are fully aware of the risks, reasons, and responsibilities of these types of actions. The risks are obvious, the reasons usually are few and far between (meaning we usually don’t have a very sound strategic approach to protest that results in the real changes we desire). The responsibilities are usually totally missing, aside from street medics and basic legal support. But larger ones, like trauma support for years afterwards, support for those abused in prison, networks of real care and compassion like those veterans have created with groups like Vets 4 Vets and Homefront Battle Buddies to heal from the painful experiences of violence, don’t exist yet.

I have seen all of this go pretty much unnoticed by those of us who organized actions that resulted in the trauma, like those of us who helped organize in Miami. A lot of us who were there learned that lesson real quick afterwards, but a bit too late. I know a woman who has full audio/visual flashbacks from Miami, another parallel with war, and a common symptom of PTSD. Many of my friends have PTSD from their experiences in Iraq and Afghanistan. It would not be surprising if many of us have been coping with similar effects from Philadelphia, Miami, DC, and St. Paul and didn’t know it because we are not in a movement that is prepared to handle or reflective enough to admit such things.

While the experiences of violence can easily change you, I don’t want to dwell on this too much. I don’t want my point to get blurred. I’m not scared of violence all the time. I’m not against violence all the time. I’m not against riots all the time, and I’m not against folks putting themselves in harms way just to prove a point all the time. But I am no longer lending my support to these acts if they are not solidly rooted in an organizational and movement-wide foundation, supported by large numbers of people who understand their purpose and the steps to take afterwards. If we are “stepping it up” or “escalating” without the massive numbers of people that we were previously standing with, we are losing people, and are thus destined to fail. I don’t want to be in a people-less movement, I want to build strong movements that can take bold and seemingly dangerous steps together, growing as they move forward. This can justify the risk.

On the question of “Violence VS Non-Violence” I opt out. I respond with a better question: “What is your goal?”. Then I consider the goals, how they link up to a larger strategy, and how it effects its movement as a whole. “Will it make you stronger?”. “Will it hurt your organizing efforts?”. These are the relevant questions. Then I ask, “What do you need to do to achieve your goal?”. Then I consider the question of violence or non-violence. It’s more of a tactical concern, and tactical concerns stem from a goal, which usually stems from an even bigger goal, which stems from a strategy.

If you roll a dumpster at the police, why are you doing it? To prove a point? To block a street? To open a street? To cause a diversion to pull off another action? To impress the media? To impress your friends? To get it out of the way? To get it in the way? These are relevant questions, far more relevant than whether or not it’s morally acceptable to roll a dumpster around. But then you must ask yourself why you are trying to achieve that tactical goal. Are you blockading a meeting? Are you causing chaos to make the summit look bad? Are you trying to get media attention? Do you want revenge on the police? Then you must ask yourself why you are blockading the meeting or causing chaos or trying to get on TV. Who are you trying to effect? Who’s your base? If you want media attention, who are you trying to reach out to? What is your message for them? If you are trying to cause chaos, what is the purpose? Who is it serving? How is it advancing your goals? What effect will it have on your movement next week, next month, next year? What is the follow-up to all of this?

That’s how winning movements think. Those are the critical questions to ask, among others. Unfortunately, I never experienced a single anarchist group that considered any of this. We just went out and did the craziest stuff, had a few parties/events in the next few months, and started the next round of last-minute militant protest organizing, building for our next street-fantasy, the omnipresent and mythological “next Seattle”. We were chasing a high that we didn’t even understand.

In pursuit of this high, we got lost in our own imagery and rhetoric. We convinced ourselves that we, the anarchists, were the movement. We were the ones who were important, the ones who made the difference between a dinky permitted march and a history-making mobilization. We used Seattle as the ultra-reference, where a group of a few dozen black bloc anarchists caused over 4 million dollars in property damage. Nevermind the other 49,000 + people in Seattle’s actions, sacrifices, and hard work. Nevermind the union workers rushing into downtown to defend those doing civil disobedience. Nevermind those who locked down peacefully or used human chains to blockade delegate hotels. We were too obsessed with ourselves to let other folks steal out glory. We called them all “liberals”, and this was the ultimate diss.

A recent Crimethinc report on the Pittsburgh G20 says that the black bloc-portion of the protests “signifies the survival of militant street resistance in the Obama era.”. But I ask to what end? Militant street resistance against what? For what? What kind of vague movement are we part of if we discuss our tactics as if they are the very point of using them? Is “militant street protest” an end in itself? Why? What about the “survival of a sustained movement for economic justice”? Why don’t we discuss the things we are working for? Are we working for “militant street protests” or are we working towards a broad social goal? Do anarchists no longer think in terms of issues, goals, or things they care about? Just vague notions of “freedom” (like the freedom to light a dumpster on fire) or “resistance” (a habit of attending and organizing semi-annual pre-staged battles with the police)?

This insurrectionary rhetoric that is so popular today among us young anarchists is belittling and destroying anarchism. It’s turning it into a mythic fantasy world, where things magically change because someone breaks a window or quits their job. And it’s pulling a lot of young people into situations where they are often hurting long-term movements for change, rather than reinforcing them. Today’s “Anarchism” is too disconnected from larger movements, too fragmented in it’s own, and too carried away with it’s own romanticism.

These are serious critiques and questions from a comrade, someone who throws their heart into positive work every day for serious, radical social change. I write not to piss my friends off or put people down, but to challenge -urge- my friends to think very critically, very… Critically enough to make a meeting suck. Enough to make you really frustrated. Enough to spark heated but respectful discussion. Enough to make the work hard and controversial. It’s not supposed to be this fun. The fun comes from the struggle. The fun is in light of the struggle. We don’t struggle enough. We play around issues, organizing these events where we experience “street liberation”, the high, and then spend the next few months coming down from it until we re-up. Crimethinc mentions the great high later in the same article, without admitting the contradictions of this strange addiction: “No words can do justice to this experience, but it is real”.

Is that why you take the streets, fellow anarchists? Are you searching for that feeling that cannot be explained? That adrenaline rush, that fear? Ask yourself this, and ask it in a serious way. Because if you, are you should reconsider your role in social movements, how you participate, how your actions reverberate, what effects they have on others. And perhaps you should take a deep breath and consider your priorities and those of the people around you. There’s too much at stake to waste our time and energy preparing for and executing these theater-like confrontations.

The anarchist groups are full of good people, committed, and hopefully those who will help contribute to positive social changes in our lifetimes. It is for you, the committed anarchists, that I write this. I want you to take my words seriously, because we have a lot of work to do, and most of it is not going to get done in the streets. It’s going to get done on the doorsteps, the libraries, the churches, the labor halls, the schools, the military bases, the parks, the prisons, the abortion clinics, the neighborhood associations, the PTAs. And whatever it is, it’s not going to be called Anarchism and it’s not going to look like what you think it’s going to look like. It’s going to be new, fresh, original, organic, unique, and real. And it’s going to be a combination of all of our society’s best politics, ideas, experiences, and sincerity. And we are going to help make it happen.

Let’s take anarchism out of the streets for a while and put it back in the communities where it was born.

http://news.infoshop.org/article.php?story=2009092714272755

Στις 23/10/2009 για δεύτερη φορά από τον αύγουστο οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις επισκέφθηκαν το πατρικό μου ψάχνοντας να με βρουν. Από τον φλεβάρη του 2008 έπρεπε να έχω καταταγεί στο στρατό, πράγμα που ηθελημένα δεν το έκανα περιμένοντας την ώρα που θα συντάξω αυτή τη δήλωση. Στην αρχή υπήρξαν κάποια τηλεφωνήματα προς τους συγγενείς μου από το στρατολογικό γραφείο της πάτρας και την αστυνομία, στη συνέχεια έγινε μια επίσκεψη από την αστυνομία στο σπίτι που διαμένουν οι γονείς μου και στις 23/10/2009 έγινε η τελευταία επίσκεψη από τους χακί εξουσιαστές (στρατονόμους) οι οποίοι πιστοί στις ιδέες που έχουν από τα χρόνια της Ε.Σ.Α., απείλησαν χωρίς κανένα νομικό δικαίωμα, πως θα στείλουν στη φυλακή τη μητέρα μου με την κατηγορία ότι ξέρει που είμαι και δεν το λέει. Αυτή η τελευταία τους κίνηση με εξόργισε λόγω του γεγονότος ότι, παρ’όλο το χρονικό διάστημα που έχει μεσολαβήσει από το 1967 μέχρι σήμερα, στρατιωτικοί συνεχίζουν και απειλούν απλούς πολίτες παραμένοντας πιστοί στις συνήθειες και επιταγές της εξουσιαστικής τους θέσης η οποία έχει εδραιωθεί από τις περιόδους που ήταν στην εξουσία (’36, ’67) και του ρόλου τους ως σημαντικού παράγοντα για το ελληνικό κράτος διαχρονικά. Δηλώνω ότι δεν επιθυμώ να καταταγώ στον στρατό ούτε να έχω καμία επαφή με αυτήν την δομή του εξουσιαστικού συστήματος, δεν επιθυμώ καμία εναλλακτική θητεία ούτε καν να εμφανιστώ ενώπιον σας για κάποιου είδους απαλλαγή. 

Η απόφαση αυτή πάρθηκε ύστερα από πολλές σκέψεις σχετικά με την ώρα που θα ερχόμουν αντιμέτωπος με αυτό το ζήτημα. Πιστεύω ότι οι δρόμοι είναι δύο: ή πας ή δεν πας. Φυσικά το δεν πας έχει διάφορες προεκτάσεις και τρόπους ώστε να γίνει. Σέβομαι την επιλογή της απαλλαγής Ι5, αλλά δεν υποστηρίζω την εναλλακτική θητεία που επιλέγουν οι αντιρρησίες συνείδησης για το λόγο ότι δε σε αποδεσμεύει ως άτομο από την κράτηση χρόνου και έργου. Επιλέγω το δρόμο της ολικής άρνησης ως αναρχικός που δεν θέλει ούτε να περάσει απ’έξω από κάποιο στρατόπεδο ούτε να‘ρθει σε επαφή με χακί-ζώα για κανένα λόγο παρά μόνο απέναντί τους και πάντα με εχθρική στάση. Είναι μια καθαρά πολιτική επιλογή η οποία δε θα εκφραζόταν αν αποφάσιζα να χρησιμοποιήσω κάποιον άλλον τρόπο ώστε να μην υπηρετήσω. Και όπως κάθε πολιτική επιλογή εμπεριέχει ένα σύνολο σκέψεων και απόψεων, έτσι και αυτή έχει αρκετές προεκτάσεις. Από την κοινωνικοποίηση σε καθεστώς εγκλεισμού στον σεξισμό, από τον εθνικισμό στην υποχρέωση, από τον ιμπεριαλισμό στην οικονομία. Προεκτάσεις και λόγοι που βιώνουμε καθημερινά σε όλες τις εκφάνσεις και δομές του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο στρατός σε κάνει άντρα: φυσικά και αρνούμαι το πρότυπο και την ισχυρή θέση που έχει επιβάλει το αρσενικό φύλο στην κοινωνία και που βρίσκει την καλύτερη εκφρασή του στον καπιταλισμό όπου ο σωστός άντρας διαμορφώνεται από κάποιες συγκεκριμένες δομές. Δυνατό παιδί από μικρό να είναι το αγόρι μας, στην εφηβεία να έχει μια γκομενίτσα (διαφορετική κάθε μήνα, κατά προτίμηση του άντρα πατέρα), να πάει στο σχολείο του και όταν φύγει από τα χέρια των γονιών του να πάει στρατό όπου θα ολοκληρώσει την εκπαιδευσή του ως αρσενικό. Που βοηθάει ο στρατός? Μαθαίνεις να ζεις μόνο με άντρες για αρκετό διάστημα με αποτέλεσμα να ισχυροποιούνται τα στερεότυπα που υπάρχουν μέσα σου.Προσπαθείς να γίνεις μυικά πιο δυνατός για να ανταπεξέρθεις ,και καλά, στις δυσκολίες και όχι απλά για να ενισχύσεις την εικόνα σου ως αρσενικό. Έχω σιχαθεί να βλέπω φωτογραφίες φαντάρων με τα σώβρακα να κρατάνε όπλα στους θαλάμους με τσιγάρο στο στόμα και μπουκάλια αλκοόλ τριγύρω. Και στην άδεια πας και σε κανά μπουρδέλο γιατί τώρα που δεν έχεις χρόνο και είσαι μέσα μπορείς να πας να τα ακουμπήσεις για ένα γαμήσι αφού είσαι και πιο άντρας από πριν. Πολλοί έρχονται σε επαφή με τον αγοραίο έρωτα την περίοδο που είναι φαντάροι. Πιστεύω στην ανεξαρτησία του κάθε ατόμου χωρίς διακρίσεις φύλου. Η ανωτερότητα του άντρα είναι αυτή που προωθείται μέσα από το στρατό με σκοπό να συντηρήσει την πατριαρχική δομή της κοινωνίας και να εξυψώσει τις σχέσεις εξουσίας μέσα στο σύνολο.

Γνωρίζεις κόσμο και μένουν δυνατές φιλίες μετά τη θητεία σου: σε συνθήκες εγκλεισμού η μόνη επιλογή που έχεις για να μην σαλτάρεις είναι να προσπαθήσεις να βρεις κάποιους ανθρώπους να συναναστρέφεσαι. Από προηγούμενες εμπειρίες μου δουλεύοντας στα πλοία διαπίστωσα ότι οποιαδήποτε συναναστροφή σε συνθήκες πίεσης σε απομακρύνει από τον εαυτό σου και λειτουργεί ως παραίσθηση κοινωνικότητας. Φυσικά στο στρατό το να συναναστρέφεσαι με ένα πλήθος ατόμων που σε άλλες συνθήκες δεν θα γνώριζες καν, κάτω από ένα πρίσμα το οποίο απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών διαβιώνοντας κάτω απο συνθήκες άθλιες χωρίς πολλές επιλογές, μόνο κοινωνικοποίηση δεν είναι αλλά αναγκαστική σπατάλη της διάθεσης για συνεύρεση.

Είναι υποχρεωσή σου να υπηρετήσεις την πατρίδα: δεν είμαι έλληνας απλά έτυχε να γεννηθώ σε αυτό τον χώρο, δεν έχω καμία εθνική υπερηφάνεια και δεν νιώθω καμία συγκίνηση κάτω από το γαλανόλευκο πανί το οποίο κάθε φορά που καίγεται λέω . Ο στρατός της ελλάδας που δημιουργήθηκε στις απαρχές του ελληνικού κράτους είναι αναγκαστική συνθήκη για να υπάρξει ένα κράτος (σύνορα-στρατός). Είναι το μέσο που εξασφαλίζει την επέκταση του κράτους μέσα από μαζικές δολοφονίες, επεκτατικούς πολέμους και σύμπραξη συμμαχιών για την οικονομική επέκταση. Δηλαδή όπου η ελλάδα έχει οικονομικά συμφέροντα έχει και στρατό π.χ. σερβία – αφγανιστάν. Στο στρατό εγκολπώνεται η μερίδα αυτή της κοινωνίας που επιθυμεί να συνεισφέρει έμπρακτα σε αυτή τη συνθήκη (φασίστες,χουντοβασιλικοί,μεγαλοιδεάτες). Στο στρατό θα σε διδάξουν πώς στην πράξη θα καταφέρεις να πραγματώσεις όλα αυτά που σου μαθαίνουν στο σχολείο, υποστηρίζοντας την ανωτερότητα της φυλής σου. Από το 1821 μέχρι σήμερα έχουμε πήξει στους λεβέντες κολοκοτρωναίους, καραισκάκηδες, παλικαράδες του αέρα που με το ένα παπούτσι διέσχισαν την αλβανία. Καθάρματα τούρκους, γερμανούς, ιταλούς που έσφαζαν έλληνες για το κέφι τους μόνο και μόνο για μια σημαία στην ακρόπολη. Οι λεβέντες του ‘21 που έσφαζαν επαναστατημένους έλληνες, αλβανούς, τούρκους υπηρετώντας την εξουσία, τα τάγματα που είχαν φύγει για να πολεμήσουν με τους τσάρους στην επαναστατημένη ουκρανία (μαύρος καβαλάρης), τη θέση των στρατιωτικοπολιτικών που εκφράστηκε στο αποκορύφωμά της με τη χούντα του 1967 δεν την αναφέρουν πουθενά στο στρατό. Λοιπόν επειδή ούτε στην παγίδα του σχολείου έπεσα, άλλο τόσο δεν θα μπώ και στο βούρκο του στρατού αποσκοπώντας στην ενδυνάμωση της πατριωτικής μου συνείδησης. Είμαι εχθρός κάθε κράτους κάθε έθνους και εν δυνάμει καταστροφέας τους.

12 μήνες είναι θα περάσουν: Ζώντας σε μια κοινωνία που ο χρόνος του ατόμου έχει μετατραπεί σε πρόγραμμα, 12 μήνες από τη ζωή φαίνονται λίγοι.!!!!Ε δεν είναι!!!!.Μιλάμε για δώδεκα μήνες κενού, δώδεκα μήνες εκπαίδευσης στο όνομα μιας σάπιας ιδέας, δώδεκα μήνες ομοιογένειας στην εμφάνιση κοινής με αυτή των χακί – δολοφόνων, δώδεκα μήνες μακριά από φίλους και συντρόφους, δώδεκα μήνες αποχής από τον έρωτα, δώδεκα μήνες χωρίς άποψη για την κοινωνική πραγματικότητα λόγω αποχής, δώδεκα μήνες μέσα σε συρματοπλέγματα, δώδεκα μήνες που κρατάς όπλο χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να το στρέψεις στον εχθρό σου (ο εχθρός είναι η εξουσία που σε κουμαντάρει), δώδεκα μήνες κενού. Τους χαρίζω μόνο τις ώρες που γράφω αυτήν την επιστολή. Επιλέγω να διαχειρίζομαι το χρόνο μου δημιουργικά σε ότι θέλω με το λιγότερο κόστος και δεν πετάω στα σκουπίδια ένα χρόνο στον οποίο μπορώ να ζήσω τόσα άλλα πράγματα.

Στρατός – φονιάς: Ο στρατός πέρα απο την εσωτερική του ύπαρξη ως θεσμού δρα και εκτός συνόρων, άλλοτε κρυφά άλλοτε φανερά. Έχει πάντα και ας μην τη χρησιμοποιεί τη δυνατότητα να προκαλέσει μαζικές καταστροφές και δολοφονίες. Έχει συγκεκριμένο επιστημονικό περιεχόμενο που σχετίζεται με την ανακάλυψη τεχνικών και όπλων για ακόμα μεγαλύτερους ολέθρους από αυτούς που ήδη μπορεί να προκαλέσει. Φυσικά για να καλύψει όλες αυτές τις ενεργειές του απομυζά χρήματα από το μόχθο των ιδίων που αυτός σκοτώνει. Εκτός από θανάτους σε καιρό πολέμου ευθύνεται για το θάνατο αρκετών νέων που τους οδηγεί στην αυτοκτονία. Επίσης ευθύνεται για αρκετές ψυχολογικές διαταραχές που προκαλούνται σε άτομα κατά τη θητεία τους. Είναι ρυθμιστής της κίνησης των συνόρων, άλλοτε σκοτώνοντας μαζικά σε ναρκοπέδια μετανάστες άλλοτε σκοτώνοντας φαντάρους που τυχαίνει να δουν κάποια σύμπραξη στρατιωτικών με εμπόρους ναρκωτικών-λευκής σάρκας –όπλων. Εκπαιδεύει μαζικά δολοφόνους στις ειδικές δυνάμεις, πολλοί από τους οποίους μετά βρίσκονται στα σώματα ασφαλείας ή απαρτίζουν φασιστικές και παρακρατικές ομάδες. Εν ολίγης είναι μια δεξαμενή θανάτου υπηρετώντας τα σχέδια κρατιστών, καπιταλιστών, και μη.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΤΡΑΤΟΣ – ΚΑΜΙΑ ΣΗΜΑΙΑ – ΚΑΝΕΝΑ ΚΡΑΤΟΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΛΟΓΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΗΡΕΤΗΣΟΥΝ

Γεράσιμος Κορωναίος Οκτώβρης 2009

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1097469

Τις τελευταίες  μέρες σε μία γελοία όσο και επικίνδυνη επίδειξη ισχύος στην περιοχή μας οι Ειδικές Δυνάμεις σε συνδυασμό με μονάδες δέλτα κλπ. οργώνουν τα Εξάρχεια προσάγοντας στο τμήμα άτομα που απλώς κυκλοφορούν ή πίνουν το ποτό τους, εκφοβίζοντας και υβρίζοντας χυδαία ανθρώπους κάθε ηλικίας και δη γυναίκες χωρίς κανένα προκάλυμμα. Η κατάσταση την οποία συνεχίζει και εντείνει η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση εις «επίδειξη έργου» έχει δημιουργήσει συναισθήματα αγανάκτησης σε κατοίκους και ανθρώπους που κυκλοφορούν και εργάζονται στα Εξάρχεια, που εμποδίζονται στις καθημερινές τους δραστηριότητες. Πέρα από το γεγονός ότι οι κινήσεις αυτές προσβάλλουν την αξιοπρέπεια κάθε ανθρώπου, σε τελική ανάλυση ακυρώνουν τη συλλογική προσπάθεια αλλαγής των όρων της καθημερινής μας ζωής με ένα κλίμα αποδιοργάνωσης και εκφοβισμού που καλλιεργούν. Αποδεικνύεται έτσι περίτρανα ότι οι αστυνομικές δυνάμεις καμία υπηρεσία δεν προσφέρουν στους πολίτες των Εξαρχείων όταν καλούνται να επέμβουν  για καθημερινές κλοπές,για παράνομα παρκαρισμένα αυτοκίνητα ή όταν γίνονται καταγγελίες για  εμπόριο ναρκωτικών, επικαλούμενες το «άβατο» το οποίο πολύ εύκολα προσπερνούν όταν κατεβαίνουν ως κομάντο σε «θεαματικές ενέργειες» που (συν)ταράσσουν τη ζωή της γειτονιάς.

Θέλουμε να συνεχίσουμε την προσπάθεια να κάνουμε τα Εξάρχεια ζωντανή, ανθρώπινη και βιώσιμη γειτονιά, με πράσινο, φροντίδα, καθαριότητα, ελεύθερους χώρους και με συνεχείς δραστηριότητες πολιτισμού και συνεύρεσης, θέλουμε τα Εξάρχεια να συνεχίσουν να είναι μια γειτονιά ελεύθερης έκφρασης και δημιουργικής δράσης. Δεν θα δεχθούμε, λοιπόν, κλίμα εκφοβισμού από οποιαδήποτε κατεύθυνση, πολύ περισσότερο από το κράτος, και επειδή βαρεθήκαμε τα παχιά λόγια προχωρούμε σε στήριξη και δημοσιοποίηση δικαστικής καταγγελίας κατοίκου που συμμετέχει στην Επιτροπή Πρωτοβουλίας  και δέχθηκε χυδαία λεκτική επίθεση από διμοιρία ΜΑΤ στην οδό Μεσολογγίου όταν τους ζήτησε να σταματήσουν τη χυδαιολογία και τις προκλήσεις απέναντι σε νεαρούς. Το επόμενο διάστημα θα προχωρήσουμε επίσης σε μηνύσεις για τα χημικά, καθώς και σε άλλες μορφές διαμαρτυρίας, ώστε να μπορέσουμε να υποστηρίξουμε τις κινήσεις μας σε όλα τα επίπεδα, για τη διεκδίκηση και προστασία των κοινωνικών και πολιτικών μας δικαιωμάτων.

Καλούμε όλες και όλους:

– σε συμμετοχή και στήριξη συναυλίας μαθητικών μουσικών συγκροτημάτων από σχολεία της γειτονιάς στην πλατεία Εξαρχείων, την Παρασκευή 23/10 το απόγευμα,

– σε μαζικό μοίρασμα του κειμένου μας και ενημέρωση της γειτονιάς το Σάββατο 24/10, 12.00, στη λαϊκή αγορά της Καλλιδρομίου

– σε πορεία διαμαρτυρίας από την πλατεία Εξαρχείων προς τη Βουλή την Πέμπτη 29/10, 6μ.μ.

Όπως ήταν αναμενόμενο, στις 21 Οκτωβρίου 2009 το νέο υπερσυντηρητικό μετά τις Ευρωεκλογές του Ιουνίου Ευρωκοινοβούλιο απέρριψε την τροπολογία 138 του επερχόμενου πακέτου μέτρων της ΕΕ για τις ηλεκτρονικές επικοινωνίες.

Η τροπολογία 138 είχε ψηφισθεί ήδη δύο φορές στο παρελθόν και με μεγάλη πλειοψηφία από τους Ευρωβουλευτές. Διασφάλιζε το δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας για όλους τους Ευρωπαίους πολίτες, αποτρέποντας εθνικές νομοθεσίες, όπως αυτή του Γαλλικού νόμου HADOPI, που προβλέπει την υποχρεωτική διακοπή πολιτών από την πρόσβαση στο διαδίκτυο σε περιπτώσεις που κριθεί ότι παραβίασαν το δίκαιο πνευματικής ιδιοκτησίας. Είχε ως εξής:

”Applying the principle that no restriction may be imposed on the fundamental rights and freedoms of end-users, without a prior ruling by the judicial authorities, notably in accordance with Article 11 of the Charter of Fundamental Rights of the European Union on freedom of expression and information, save when public security is threatened in which case the ruling may be subsequent.”

Η τροπολογία 138, ως έχει σήμερα, επαναλαμβάνει τα αυτονόητα, ενώ αφήνει και σημαντικά περιθώρια για να κριθούν εθνικές νομοθεσίες, όπως η Γαλλική HADOPI, συμβατές με αυτή και να τεθούν σε άμεση εφαρμογή. Έχει ως εξής:

“3a. Measures taken by Member States regarding end-users’ access to or use of services and applications through electronic communications networks shall respect the fundamental rights and freedoms of natural persons, as guaranteed by the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms and general principles of Community law.

Any such measures liable to restrict those fundamental rights or freedoms may only be taken in exceptional circumstances and imposed if they are necessary, appopriate and proportionate within a democratic society, and shall be subject to adequate procedural safeguards in conformity with the European Convention for the Protection of Human Rights and Fundamental Freedoms and with general principles of Community law, including effective judicial protection and due process. In particular, any measures may only be adopted as a result of a prior, fair and impartial procedure ensuring inter alia that the principle of presumption of innocence and the right to be heard of the person or persons concerned be fully respected. Furthermore, the right to an effective and timely judicial review shall be guaranteed.

This shall not affect the competence of a Member State, in conformity with its own constitutional order and with fundamental rights, to establish a requirement of a judicial decision authorising the measures to be taken.”

Η κατάληξη της τροπολογίας 138 είναι ενδεικτική της απολυταρχικής λειτουργίας της ΕΕ ως γραφειοκρατικού διακρατικού διευθυντηρίου. Η ιδιαίτερα πολύπλοκη νομοπαρασκευαστική λειτουργία στην Ένωση προβλέπει τη δυνατότητα να επαναδιαπραγματεύονται τα υπό ψήφιση νομοθετικά κείμενα μέχρι τρεις φορές ανάμεσα στο Κοινοβούλιο, την Επιτροπή και το Συμβούλιο των Υπουργών. Έτσι, το σύστημα αυτό παραγωγής νόμων ανέχεται την τελική απόρριψη διατάξεων που έχουν ψηφισθεί με πλειοψηφίες 88% από τους νομίμως εκλεγμένους αντιπροσώπους του Ευρωκοινοβουλίου, αρκεί να απορρίπτονται κάθε φορά από θεσμούς μη εκλέξιμους αλλά με απευθείας διορισμό, όπως η Επιτροπή και το Συμβούλιο. Ε, κάποια στιγμή αυτό που είναι επιθυμητό από τα λόμπυ θα περάσει, δεν μπορεί.

Η εφαρμογή νόμων, όπως του HADOPI, στην Ελλάδα θα πρέπει να θεωρείται μία δεδομένη προοπτική. Εφόσον η μάχη χάθηκε στην ΕΕ, εδώ θα πρέπει να δοθεί βάρος στις σχετικές διατάξεις του Ελληνικού Συντάγματος, οι οποίες είναι εξαιρετικά προοδευτικές στο θέμα. Σύμφωνα λοιπόν με την πιο ορθή κρίση τυχόν νομοθετικές διατάξεις, που θα επιβάλλουν τη διακοπή χρηστών από την πρόσβαση στο διαδίκτυο, θα πρέπει να κρίνονται ως αντισυνταγματικές, αφού θα προσβάλλουν το συνταγματικό δικαίωμα συμμετοχής στην Κοινωνία της Πληροφορίας (9Α Σ) στον πηρύνα του. Για να μην περάσουν όμως τέτοιες οπισθοδρομικές και φασιστικές στην ουσία τους ρυθμίσεις, θα πρέπει να δοθεί συντονισμένη μάχη στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο χωρίς φόβο και χωρίς πάθος από όλους.

http://inlovewithlife.wordpress.com 

Η Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων καλεί όλους τους κατοίκους των Εξαρχείων και των γειτονιών της Αθήνας, τους μαθητές και τους γονείς τους, τους φοιτητές, τους εργαζόμενους, τις οργανώσεις, τις συλλογικότητες και τους πολιτικούς φορείς που δραστηριοποιούνται στα Εξάρχεια και όχι μόνο, να διαδηλώσουν ενάντια στην αστυνομοκρατία στα Εξάρχεια την Πέμπτη 29/10/2009  στις 6.00μμ από την Πλατεία Εξαρχείων στη Βουλή.

Αγωνιζόμαστε ενάντια στην υποβάθμιση της γειτονιάς μας.

Υπερασπιζόμαστε το δικαίωμα όλων να ζουν, να δρουν, να εργάζονται, να διασκεδάζουν ελεύθερα στα Εξάρχεια και στην πόλη.

Διεκδικούμε δημόσιους χώρους όπου όλοι θα μπορούν να κυκλοφορούν και να εκφράζονται ελεύθερα.

EΞΩ ΟΙ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΑΠΟ ΤΑ ΕΞΑΡΧΕΙΑ

ΕΞΩ ΤΑ ΜΑΤ ΚΑΙ ΤΑ ΧΗΜΙΚΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΙΤΟΝΙΑ ΜΑΣ

ΘΕΛΟΥΜΕ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Indymedia is yet again facing legal threats to prevent the free flow of communication, this time from a political movement known for its hostility to free speech. On the 21st November 08 Indymedia UK received an email from someone claiming to be a legal representative for the British National Party, threatening to take legal action on a number of counts for publishing information on BNP members.

After the hilarity of the “little Fuhrer”, Nick Griffin, running to the safety of the Human Rights Act to try to prevent the publication of members’ details, Britain’s fascist party has resorted to threats.

The letter sent to Indymedia by Lee John Barnes LLB (hons), from the “BNP Legal Affairs Unit”, threatens to take legal action, on the basis of theft, data protection and contempt of court, unless the list of members is removed.

The “lawyer” also attempts to shoehorn his charges into the form of anti-terrorism legislation, “The use of this information we feel is being hosted on your site for use only to incite acts of harassment, incite violence and direct targeted attacks against our members in the Leeds area”. He then goes on to explain the sections of the Terrorism Act under which Indymedia would be charged.

Indymedia rejects any accusation that the information could be used to incite violence and has strived to remove any comments that may be seen as incitement. One volunteer explains that there are many legitimate uses for the information, “for individuals to be able to check that their doctor, teacher, nurse etc. isn’t a member of the BNP, for example”.

Indeed, Merseyside Police has already used the information in such a way to dismiss an officer, PC Steve Bettley, who has been exposed as a member. A spokesperson for the police said: “Chief Constable Bernard Hogan-Howe has reiterated our position that membership of the British National Party is totally incompatible with the duties and values of Merseyside Police”.

Most incredibly Mr Barnes then explains, “I will also be issuing a request to our internal investigations team to initiate actions to collect your home addresses, contact details and financial details relating to you personally as persons running or hosting the Indymedia website”. Internal Investigations? Once the BNP has this information, it “will be used to initiate legal actions upon yourselves, to initiate financial sanctions against your company and also will be publicised on various websites so that people may contact you and address any legal issues they may have”. Pot, kettle, black?

Indymedia’s legal volunteers have been somewhat baffled by Mr Barnes’s email. One volunteer explains, “the BNP has been terrified by the fact that its members are being outed. You might expect these mouthy nationalists to wear their membership with pride, but this email exposes the BNP yet again as a bunch of cowardly thugs, utterly incoherent and amateurish.”

Indeed, it seems to Indymedia that the BNP’s “Legal Affairs Unit” is about as impressive on law as its Policy Unit is on policy. Mr Barnes – now Director of the unit – proudly displays his incompetence in noting that the list of ALL members in the country leaves room for concern only for “our members in the Leeds area”.

The references to the Terrorism Act were described by Indymedia Legal as “plain stoooopid”, and it is doubtful that any qualified legal practitioner would make such claims. The threat may have joined the growing list of worrying misapplications of the Terrorism Act had it not been so laughable.

Mr Barnes’s threat to post personal information about Indymedia participants may in itself be illegal – it certainly would cause a registered legal practitioner to lose his credentials. Perhaps then, it comes as no surprise that the Law Society confirms that Barnes is NOT a qualified lawyer at all.

In fact, Mr Lee John Barnes LLB (hons) is an incoherent, buffoonish windbag who could well be charged with incitement himself.

Believe it or not, Mr Barnes lists his favourite music as Morrisey, Sinatra, Manic Street Preachers, Public Enemy and the Sex Pistols! But then fascists have always tended to like self-flagellation (for those of you unfamiliar, the bands range from the left to the far left).

http://www.blogger.com/profile/16093052197059748663

If that weren’t enough, Mr Barnes’s mysticism should impress. In Mr Barnes’s fantasy world, he hails from “The Barnes Clan”, which “are of the Bjeorn bloodline – Bjorn meaning bear was changed to Barnes – and this is the surname of those that were once the Berserkers – the bodyguards of Norse kings and the fiercest men in battle”. Yes, indeed.

http://leejohnbarnes.blogspot.com/

Such is Mr Barnes’s buffoonery, there are now whole web sites dedicated to “all things that are John Lee Barnes LLB (hons)” and to particular instances of his many gaffes.

More sinister material can be found elsewhere. Particularly disturbing is Barnes’s claim that, “This is not a game we are playing, this is a war and in times of war unquestionable obedience and loyalty to the commander in the field must come first, The ‘First Law Of Nationalism’ is – If you work with the enemy, then you are the enemy.”

http://www.joechapman.org/thebnp/bnphistory.htm

http://leejohnbarnes.blogspot.com/

http://lancasteruaf.blogspot.com/2008/05/lee-barnes-lays-down-law-to-challengers.html

see also

http://ambientroutmask.livejournal.com/39557.html

imc uk legal

Homepage: http://lists.indymedia.org/imc-uk-legal

{youtubejw}b2tmV8PQV7I{/youtubejw}