Δε μου αρέσει να γιορτάζω τα Χριστούγεννα. Τα στοιβαγμένα οικογενειακά τραπέζια με τα τυποποιημένα χαμόγελα με κάνουν και ανατριχιάζω. Οι άνθρωποι κάθονται από υποχρέωση σ’ ένα τραπέζι με εντυπωσιακά φαγητά αλλά δεν έχουν τίποτα να πουν. Ακόμα όμως κι αυτό θα μπορούσα να το συνηθίσω. Μια σύμβαση ψυχολογικού εκβιασμού. Παιδί μου πού θα πας; Εμείς θα φάμε μόνοι μας; Ναι, θα μπορούσα να το συνηθίσω. Αφού στο τέλος, παρά τα νεύρα μου, τη μελαγχολική μου διάθεση και το μίσος για το σόι μπορεί και να κάτσω…
Αλήθεια είναι… δε μου αρέσει το γιορτινό κλίμα των Χριστουγέννων… δεν είναι που πιστεύω ακράδαντα πως ο τελευταίος χριστιανός πέθανε πάνω στο σταυρό. Ούτε η σταθερή μου πεποίθηση πως οι θρησκείες είναι οργανωμένα συστήματα θηριωδιών. Ξέρεις… αυτό που κλονίζει το είναι μου, μοιάζει με ομοίωμα ανθρώπου που χαμογελά ενώ είναι πίσω από μια γυαλιστερή βιτρίνα. Όλη η πόλη ντύνεται μέσα στα πολύχρωμα φώτα για να κρύψει το απέραντο γκρίζο που την περιτριγυρίζει. Η κατανάλωση των γιορτών βλέπεις επιβάλλει τη χαρά… και τη λήθη όμως…
Τί έγινε που δολοφονήθηκε ένα παιδί από χέρι μπάτσου; Θα πεις ότι δεν είναι ο μόνος, δεν είναι ο πρώτος και ούτε ο τελευταίος. Θα πεις ότι πρέπει να γιορτάσουμε. Το είπε και ο Δήμαρχος. Θα έρθει και ο αη Βασίλης να φέρει δώρα. Ένστολους κλόουν με δολοφονικό ταμπεραμέντο, μια εγκλωβισμένη συνήθεια, μια παρέλαση εμπορευμάτων και τέλος υποκρισία…
Ναι, μη με κοιτάζεις έτσι… είναι υποκρισία να γιορτάζεις… Οι τέσσερεις μέρες των γιορτών θα περάσουν και μετά τι; Πάλι τα χαρούμενα προσωπεία θ’ αλλάξουν τη θέση τους με αυτά τα ανέκφραστα πρόσωπα που έχω συνηθίσει. Ναι, είναι αλήθεια… δε συνηθίζω μόνο τις οικογενειακές συγκεντρώσεις αλλά μπορώ και να συνηθίσω μια καθημερινή βαρβαρότητα που είναι καμουφλαρισμένη με τα χρωμάτων της ρουτίνας.
Μόνο που ξέρεις… αυτά παράγουν έναν εκκωφαντικό θόρυβο… ακόμα και η καλλωπισμένη σιωπή των Χριστουγέννων. Μάλλον θα φταίει που δεν μπορώ να ξεχάσω… δεν μπορώ να ξεχάσω τί γίνεται στην υπόλοιπη ζωή μου εκτός από τις γιορτινές μέρες… δεν μπορώ να ξεχάσω τις θηριωδίες αυτών που επιθυμούν τη σιωπή μου… και την αδράνειά μου μάλλον… δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο μ’ εξοργίζει αυτό το κωλόδεντρο στη μέση της Αθήνας… δεν μπορώ να ξεχάσω πόσο με εξοργίζει αυτή η χοντρή μασκότ της COCA COLA… μάλλον θα φταίει το γεγονός ότι το shopping therapy δεν είναι ικανό ακόμα να αναστείλει τη λειτουργία της μνήμης μου…
Mάλλον ξέρεις… δε θα με πείραζε αν έβλεπα αυτό τον αντιπαθέστατο γεράκο με τα κόκκινα, πεσμένο απ’ το έλκηθρο και να γελάνε μαζί του οι τάρανδοι… δε θα με πείραζε να βλέπω αυτό το ψεύτικο δέντρο να καίγεται μπροστά στο σύμβολο μιας ψεύτικης δημοκρατίας… δε θα με πείραζε αν όλες οι βιτρίνες του κόσμου κατέρρεαν… και μέρες που είναι…