Δυνητικό και Πραγματικό

Ποτέ δε συμπάθησα τη δυνητική ιστορία, γι’ αυτό και σήμερα θα ασχοληθώ μόνο με τα πραγματικά γεγονότα:

Την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου έλαβα μια ανοιχτή πρόσκληση στην εκδήλωση των αντιρρησιών συνείδησης (που μόνο στην Ελλάδα διώκονται με τόση λύσσα από το επίσημο κράτος), με τη σειρά μου έστειλα αυτή τη πρόσκληση σε άλλο κόσμο… πόση αθωότητα. Θα έχετε ακούσει λοιπόν, όχι από τα μίντια, ότι κάποιος έριξε χειροβομβίδα σ’ αυτή τη συγκέντρωση. Ευτυχώς συνέβη το απίθανο η χειροβομβίδα να μην περάσει από το δεύτερο τζάμι και η εντυπωσιακή έκρηξη να γίνει στο δρόμο.

Αν η χειροβομβίδα είχε πέσει μέσα στην αίθουσα (το στέκι μεταναστών στη Τσαμαδού) θα είχαμε τεμαχισμένους νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Οι νεκροί δεν θα ήταν οι καθοδηγητές του αναρχικού κινήματος, αλλά ανένταχτοί εικοσάρηδες που προσήλθαν για μια ενημέρωση ως προς την εξαναγκαστική στράτευση τους. Το μακελειό ως προς τα θύματά του θα ήταν τελείως τυφλό. Αυτή η τυφλότητα δε σημαίνει ότι το χτύπημα δεν ήταν καθαρά πολιτικό, το κάνει τέτοιο ο στόχος του χώρου και της εκδήλωσης. Το θέμα δεν πέρασε στα μίντια, κανένας δεν άκουσε γι’ αυτό και ίσως και να απορείτε για ανέλαβα δημοσιογραφικά καθήκοντα τώρα ενώ αφήνω τόσα σημαντικά ζητήματα να μου ξεφεύγουν. Ο λόγος είναι ότι εδώ δε μιλάμε για δυνητική ιστορία. Η φρίκη δεν βρίσκεται στην υπόθεση του ΑΝ το τζάμι είχε σπάσει και αν η έκρηξη είχε σκοτώσει όσους θα ήθελε η δημοσιογραφία και η ιστορία για να κάνουν τα αφιερώματα τους. Εδώ μιλάμε για ένα πολιτικό έγκλημα που οργανώθηκε και εκτελέστηκε πλήρως. Ο στόχος του ήταν σαφώς η μαζική δολοφονία και η πολιτική τρομοκράτηση και ο μόνος λόγος που δεν παρήγαγε τα αναμενόμενα αποτελέσματα ήταν μόνο η απίστευτη τύχη. Δε φωνάζουμε για τη ζαρντινιέρα που καταστράφηκε έξω από το κτήριο, ούτε για το ότι μας χτύπησαν το τζάμι, ας μην είμαστε ηλίθιοι εμπειριστές, το ασύλληπτο γεγονός είναι η ύπαρξη τέτοιων χασάπηδων που θέλουν να σκορπήσουν στα Εξάρχεια ανθρώπινο κρέας, και αν δεν αντιδράσουμε θα το ξανακάνουν αύριο. Το χτύπημα δεν ήταν δυνητικό αλλά πραγματικό. Όπως ειπώθηκε και στη συνέλευση του δικτύου απ’ όλους τους εκπροσώπους, «το χτύπημα αυτό συνιστά ποιοτική αναβάθμιση της παρακρατικής/ακροδεξιάς τρομοκρατίας». Η σιωπή των μέσων, και ολόκληρου του εξουσιαστικού μηχανισμού πρέπει και πάλι να ακουστεί εκκωφαντικά ως τέτοια, με τον τρόπο που ακούστηκε εκ των υστέρων στη περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα.

Στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δε πρέπει ένα τέτοιο συμβάν να περάσει χωρίς αντίσταση. Δε χρειάζεται να χυθεί αίμα αθώων για να δείξουμε την ευαισθησία μας απέναντι στο φασισμό. Διδαχτήκαμε από το Δεκέμβρη (και το Γενάρη), ότι τα γρήγορα αντανακλαστικά και ο αυθορμητισμός είναι ισχυρός σύμμαχος στην ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση σε πράξεις άμυνας απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις.
Χθες, 24 ώρες μετά το χτύπημα, η συγκέντρωση στο στέκι μάζεψε αυθόρμητα εκατοντάδες άτομα, χωρίς καμία οργάνωση. Ο κόσμος ζητούσε από τη συνέλευση να βγουν όλοι στο δρόμο, να κατέβουν σε πορεία και να μην είναι ήρεμοι. Οι συντονιστές επέμεναν ότι αυτό δε μπορεί να γίνει γιατί όταν ολοκληρωθεί η συνέλευση, το δίκτυο έχει να συνεδριάσει. Και αφού το κόμμα έχει να συνεδριάσει δε μπορούμε να τρέχουμε στα κινήματα. Είναι σαφές ότι η επιθέσεις έχουν παράγει το επιθυμητό αποτέλεσμα, κάποιοι έχουν φοβηθεί και δε θέλουν να κλιμακωθεί η ένταση. Κάποιοι προσπαθούν να μας ηρεμήσουν. Ας μας πουν ειλικρινά τι θέλουν, ας πουν ότι δεν επιθυμούν να εξεγερθούμε αλλά απλώς να συμμετέχουμε στις συνελεύσεις τους. Ότι τα πράγματα πρέπει να ηρεμήσουν και γι’ αυτό το κάλεσμα σε μαζική πορεία θα γίνει για την άλλη Πέμπτη. Επειδή τους φόβισε και αυτούς ο Δεκέμβρης που ξέφυγε από τα χέρια τους, γιατί τι νόημα έχει βρε αδερφέ η αναρχία αν δε μπορούμε να την ελέγξουμε. Σήμερα Πέμπτη θα είμαστε όλοι στη πλατεία των Εξαρχείων, για να τους δείξουμε ότι ο φασισμός δε θα περάσει. Άμεσα, μαζικά, δυναμικά όπως συνηθίζουν τα πλήθη των εξεγέρσεων, όπως όταν η ιστορία γίνεται πραγματική και μπορείς να την αγγίξεις, γι’ αυτά τα πραγματικά γεγόνότα σας μίλησα στην αρχή, γι’ αυτά που έρχονται με μαθηματική ακρίβεια. Πάμε.

http://kosmoi.blogspot.com/2009/02/blog-post_26.html