As the world economy heads deeper into an unprecedented recession, the spectre of social unrest is again spreading across Europe and the World. In the UK we have experienced an extended holiday from wide-spread class struggle as social democracy and capitalism worked hand in hand to maintain social peace. But as the guarantees of the banks have gone, so too have the guarantees that the state can manage the emerging social conflict, which could potentially turn into social rebellion unseen in the UK for decades.

So, where does that leave the Anarchist Movement? Are we relevant? Do we exist in a form coherent enough to actually be called a movement? Are we progressing? The Anarchist Movement Conference is a chance to put our ideas on the table and rebuild ourselves. The barriers that exist need to be broken down, the experiences and ideas of those involved in anarchist politics need to be shared, discussed, critiqued and debated. The task is urgent, practical and necessary – are we as a movement mature enough to face the challenge?

How and where should we organise? Who are we are speaking to? How do we relate to the wider world as anarchists? These are some of the discussions that might happen during the course of the weekend. We want this conference to be a historical turning point, a point where we manage collectively to come together to look at the problems and work towards the solutions. Anarchists from every federation, network and local group, those involved in diverse struggles from environmental direct-action to community work, trade unionism to DIY projects – we invite you and encourage you: Claim your place at the table and help make a movement!

If we truly aim to be part of making history we need to remake ourselves as an organised, pragmatic movement to become an effective part of revolutionary change. If we do not learn from the mistakes of the past we are doomed to repeat them. The anarchist ideals of mutual aid, solidarity and the desire to live as equals have been echoed throughout our history, in every country, by women and men, regardless of race or ethnicity. We have a proud history, this conference is both about recognizing where we have come from and organizing where we want to go. Be a part of it!

Η  Κατερίνα  Γκουλιώνη βρέθηκε νεκρή πριν λίγο καιρό, στο πλοίο που την μετέφερε προς την Κρήτη κατά την μεταγωγή της από τις φυλακές της Κρήτης.

Συγκρατούμενοί της καταγγέλλουν ότι η Κατερίνα βρέθηκε στις 6 το πρωί πισθάγκωνα δεμένη και με αίματα στο πρόσωπό της. ΟΙ Αρχές φυσικά δεν έχουν δημοσιοποιήσει πορίσματα που να εξηγούν το θάνατο της. Η Κατερίνα Γκουλιώνη είχε πρωτοστατήσει στις κινητοποιήσεις των κρατουμένων τον περασμένο Νοέμβριο για βελτίωση των συνθηκών κράτησης στις φυλακές και είχε αγωνιστεί για την κατάργηση της κολπικής έρευνας που εφαρμόζεται στις γυναικείες φυλακές. Αυτή είναι μια επιστολή από την Κατερίνα Γκουλίωνη για τις συνθήκες κράτησης προς τον συνήγορο του πολίτη. Προσπερνώντας το ρολό που παίζουν οργανώσεις σαν τις τελευταίες, το ζήτημα είναι οι άθλιες συνθήκες αιχμαλωσίας αυτών των γυναικών και ο αγώνας τους μέσα σε αυτές. Ως ένα μικρό λιθαράκι μνήμης παραθέτω την παρακάτω επιστολή.

Ελαιώνας Θηβών
20-02-09)

Είμαι 41 ετών σήμερα, εξαρτημένη από την ηρωίνη από τα 17 μου. Τόσα χρόνια αρρώστια και εξάρτηση από μία ουσία που αν δεν την είχα δε θα μπορούσα να είμαι όρθια για να δύναμαι να εργαστών, για να μπορέσω να ζήσω.

Τον χειρότερο εφιάλτη, όμως, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούν αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης, δεν είχα ποτέ φανταστεί ότι θα τον ζήσω έτσι όπως τον ζω και όπως καθημερινώς απειλούμαι ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να υποστώ.

Αυτό το «αυτονόητο συνεπακόλουθο της εξάρτησης», λοιπόν, είναι η φυλάκιση η οποία, ουσιαστικά σημαίνει την αιχμαλωσία και την ομηρία μου από τους δεσμοφύλακες που ελέγχουν κι επεμβαίνουν ακόμη και στα γεννητικά μου όργανα και στ’ απόκρυφα σημεία του σώματός μου.

Όποτε μπαίνω στην φυλακή είτε γιατί εισάγομαι πρώτη φορά είτε γιατί επιστρέφω από δικαστήριο είτε γιατί πήγα νοσοκομείο δέχομαι την εξής επίθεση, η οποία ονομάζεται «έρευνα»:

Η δεσμοφύλακας με υποχρεώνει να βγάλω όλα μου τα ρούχα, με βάζει να σκύψω, ν’ ανοίξω τους γλουτούς, να βήξω και παρατηρεί τον πρωκτό μου. Πολλές φορές βρίσκει ευκαιρία να παρατηρήσει γυμνό σώμα και με κοιτάει καλά καλά, μου φέρεται προσβλητικά, ειρωνικά, θρασύτατα, σα να’ μαι το τελευταίο σκουπίδι.

Μετά μου δίνουν άλλα ρούχα, από την αποθήκη τους, παράτερα και εξευτελιστικά, μου παίρνουν το σουτιέν γιατί, λέει, «απαγορεύεται» να το φοράω στην απομόνωση γιατί λέει, δήθεν μπορεί να…αυτοκτονήσω μ’ αυτό, μου δίνουν παπούτσια μεγαλύτερο μέγεθος απ’ το δικό μου και περπατάω σαν παλιάτσος και με οδηγούν στο φαρμακείο. Εκεί, με βάζουν να καθίσω σε γυναικολογική καρέκλα και η δεσμοφύλακας βάζει το δάχτυλό της στο αιδοίο μου μέσα στον κόλπο. Στην συνέχεια υποχρεούμαι να ουρήσω μπροστά στην δεσμοφύλακα για να κάνουν το ναρκωτέστ.

Μια φορά, στο χαρτί που ήταν τοποθετημένο στην γυναικολογική καρέκλα όπου μ’ έβαλαν να κάτσω είδα μία τρίχα από προηγούμενη ερευνηθείσα. Η αποστείρωση στα εργαλεία τους είναι κάτι που ενίοτε θυμούνται. Σε άλλες βάζουν διαστολείς και σκουριασμένους, πολλές φορές, τους βάζουν το δάχτυλό τους και συγχρόνως πιέζουν προς τον ορθό ή και από επάνω στη βουβωνική χώρα σε σημείο που η κρατούμενη να πονάει. Τα ειρωνικά σχόλια και τα σόκιν «αστειάκια» των δεσμοφυλάκων δεν λείπουν από το «ρεπερτόριό» τους…

Προσφάτως που αρνήθηκα την κολπική έρευνα και από τον γυναικολόγο, διότι ανεξαρτήτου μορφώσεως, ειδικεύσεως και μορφωτικού επιπέδου το να σου χώνει ο καθείς τα δάχτυλά του είναι τουλάχιστον «απρεπές», θα έλεγα, και ζητούσα υπερηχογράφημα, με απείλησαν ότι θα με δέσουν όλη νύχτα με τη χειροπέδα στο κάγκελο και αυτή την απειλή συγκεκριμένα την ξεστόμισε η δεσμοφύλακας που τελεί χρέη…νοσοκόμας στο Κατάστημα Κράτησης Γυναικών Ελεώνα Θηβών (Κ.Κ.Γ.Ε.Θ.) Γκαβάνα Στέλα παρουσία της υπαρχιφύλακα Σαμπάνη Σωτηρίας, μου είπε πως αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να δεχτώ την κολπική κι αυτή που δεν είναι, είναι «άλλο πράμα». Εν ολίγοις αυτό που μου είπαν και λένε είναι ότι αφού είμαι κρατούμενη πρέπει να μου κάνουν ότι θέλουν και να μην αντιδράω.

Με οδήγησαν στην υποδιευθύντρια Καφρίτσα Αγλαϊα, η οποία μου είπε πως αφού αρνούμαι την κολπική έρευνα ότι βρεθεί από ναρκωτικά στην φυλακή θα το χρεώσει σ’ εμένα και πως θα με κρατήσει πολλές ημέρες στην απομόνωση. Όταν της ζήτησα να μου κάνει υπερηχογράφημα διότι δεν αντέχω άλλο αυτόν τον βιασμό της κολπικής μου είπε πως δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Της απάντησα ότι δεν είμαι υποχρεωμένη να πληρώνω εγώ τη δική τους ανεπάρκεια και με οδήγησαν στην απομόνωση όπου ούτως ή άλλως θα με οδηγούσαν, κάνοντας κολπική ή μη.

Στην απομόνωση με έκλεισαν σ’ εάν κελί όπου έπρεπε να χτυπάω το κουδούνι για να’ ρθει η δεσμοφύλακας να μου ανοίξει να πάω στην μία τουαλέτα που είναι κοινή για όλες τις κρατούμενες στον χώρο αυτόν και παρακολουθούμενη από κάμερα.

Την ώρα της αφόδευσης σε παρακολουθεί η δεσμοφύλακας από την κάμερα κι όταν δει τα περιττώματά σου τότε της ζητάς την άδεια να τραβήξεις καζανάκι.

Εκτός του ότι είμαι αναγκασμένη να κάνω την ανάγκη μου μπροστά σε δεσμοφύλακα είμαι υποχρεωμένη να κάνω 8 αφοδεύσεις για να με βγάλουν από την απομόνωση αλλά κι αυτό, πάλι, εξαρτάται από τις διαθέσεις τους.

Οι περισσότερες κρατούμενες αναγκάζονται να παίρνουν καθαρτικό για να επιτύχουν αυτές τις κενώσεις και αρκετές φορές είτε δεν έρχεται η δεσμοφύλακας να τους ανοίξει την πόρτα είτε είναι άλλη κρατούμενη στην τουαλέτα και στην κυριολεξία ενεργούνται επάνω τους. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιες δεσμοφύλακες τις εξευτελίζουν γιατί ενεργήθηκαν επάνω τους ή τους λένε απειλητικά ότι «εδώ είναι Θήβα και το κουδούνι για να πας τουαλέτα θα το χτυπάς όταν έχεις μεγάλη ανάγκη», την οποιά «μεγάλη ανάγκη» την κρίνει η δεσμοφύλακας ή της λένε με δυσφορία «πάλι τουαλέτα θέλεις;» και άλαλ τέτοια με ανείπωτη απανθρωπιά και σαδισμό.

Μου έχει συμβεί να μη μου ανοίγει η δεσμοφύλακας την πόρτα του κελιού για να πάω στην τουαλέτα και ανγκαζόμουν να ουρώ σε πλαστικό μπουκάλι νερού και αργότερα να έχω πρόβλημα με το έντερό μου από την συγκράτηση των κοπράνων. Στο τέλος, έφτασα στο σημείο να κλωτσάω την πόρτα του κελιού για να μου ανοίξει, να μου φέρεται προκλητικά και υποτιμητικά και επειδή την αποκάλεσα «κότα» έγραψε μία ψευδή αναφορά (η κα Δανιηλίδου Χαρίκλεια ει΄ναι η εν λόγω δεσμοφύλακας) σε συνεργασία με τον αρχιφύλακα Γαλάνη Ιωάννη που ήταν υπηρεσία εκείνη την ημέρα και σε αυτόν αναφερόταν η κα Δανιηλίδου, με πέρασα πειθαρχικό κι ο υποτελής σε αυτούς, εισαγγελέας Πρασσάς Γεώργιος με τιμώρησε με πειθαρχική ποινή εγκλεισμού σε κελί της απομόνωσης για πέντε μέρες με, επιπροσθέτως παράνομη, στέρηση καφέ, τσιγάρου και τηλεφώνου.

Πειθαρχικό το οποίο παραγράφεται σε δυο χρόνια πράγμα που σημαίνει πως εκτός του μαρτυρίου που υπέστην δεν θα αποφυλακισθώ με υφ’ όρων απόλυση, δεν θα πάρω άδεια και οι άρρωστοι γονείς μου και η 21χρονη κόρη μου θα περιμένουν πολύ για να με δουν και να τους στηρίξω.

Όλα αυτά συνέβησαν στη γυναικεία φυλακή Κορυδαλλού, αλλά αυτοί οι κύριοι υπηρετούν σήμερα στη Θήβα όπως και ο αρχιφυλακεύων Κοράκης Παναγιώτης, ο οποίος στην εδώ απομόνωση της Θήβας μου είπε πως παρ’ όλες τις 8 κενώσεις κλπ δικαιούται «βάσει του εσωτερικού κανονισμού» να με κρατήσει έξι ημέρες στην απομόνωση. Ο εσωτερικός κανονισμός δεν γράφει κάτι τέτοιο, αντίθετα λέει πως η τριήμερη κράτηση στην απομόνωση γίνεται μ’ εντολή εισαγγελέα και παρατείνεται εφόσον έχουν βρεθεί απαγορευμένες ουσίες στο σώμα του κρατούμενου και δεν μπορούν να αφαιρεθούν…
Μπάνιο δεν μπορείς να κάνεις στην απομόνωση –ειδικό χώρο κράτησης τον ονομάζουν λες και αλλάζοντας όνομα σε κάτι παύει και η φρίκη- γιατί όταν τύχει να έχει ζεστό νερό δεν είναι εκεί η δεσμοφύλακας και όταν είναι εκεί μπορεί να σε βγάλει από το κελί για να κάνεις μπάνιο, το νερό να είναι κρύο και να επιμένει πως είναι ζεστό βγάζοντάς σε τρελή.

Ένας νεαρός μαθητής προέτεινε τα όπλα του στο πλήθος και άρχισε να ρίχνει στα τυφλά. Μια είδηση που πλέον δεν μας ξαφνιάζει. Το γεγονός ότι έγινε στην Ελλάδα ξύπνησε κάποιους από το λήθαργο, οι όποιοι ποτέ δεν περίμεναν να συμβεί τέτοιο πράγμα σε αυτή τη χώρα.

Οι τετριμμένες δηλώσεις περί βίας και κάθε λογής αρλούμπας από τους θαμώνες των τηλεπαράθυρων άρχισαν. Φυσικά αν αυτά τα όπλα είχαν χρησιμοποιηθεί  από πατριώτη που σκότωνε για την πατρίδα του, ή από ένστολο που έκανε το καθήκον του, αυτή τη στιγμή δεν θα γινόταν κανένα θέμα. Η βία οποία μορφή και να έχει αν είναι δικαιολογημένη από την κρατούσα ηθική και τους νόμους είναι θεμιτή από το κράτος όσο παραλογή κι αν είναι.
 
Ο μόνος οργανισμός που θεσμοθετεί τα όρια θεμιτής και μη θεμιτής βίας είναι το κράτος. Κανένας από αυτούς που υπηρετούν την κοινωνική ελίτ δεν τους πείραξε η δολοφονία τόσων μεταναστών έξω και μέσα από τα σύνορα από τα κρατικά όργανα. Αυτό που πρέπει να κατανοήσουμε είναι το γεγονός ότι η βία προϋπάρχει στην ανθρωπινή ύπαρξη. Ο πολιτισμός, όσο και να προσπαθεί να δαμάσει τα αρχέγονα ένστικτα, δεν μπορεί να σκοτώσει το θηρίο που κρύβεται κάτω από τη μάσκα της κοινωνικής εξημέρωσης.

Η καταπίεση από το κοινωνικό οικοδόμημα εσωτερικεύεται στα άδυτα του εγώ. Ο πολιτισμός είναι σε συνεχή αγώνα να μετουσιώσει αυτή τη βία σε μια άλλη δραστηριότητα μη επιβλαβής ή να της προσδώσει τέτοια χαρακτηριστικά τα οποία να έχουν κοινωνική νομιμότητα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή η βία εκφράστηκε τυφλά. Πάραυτα αν πάρεις το γεγονός και το εξετάσεις μεμονωμένα και εστιάσεις αποκλειστικά στο δράστη θα οδηγηθείς σε μονομερή συμπεράσματα και σίγουρα ψευδή.

Στις περισσότερες περιπτώσεις εκφραζόταν μια απογοήτευση, και το υπερεγώ αδυνατεί τη βία που βράζει πίσω από την πρώτη να την μετουσιώσει σε κάτι άλλο. Το μεμονωμένο άτομο καθώς δέχεται βία από το κοινωνικό όλο, αν δε καταφέρει να αφομοιωθεί πλήρως από τους μηχανισμούς του δεύτερου, κάποια στιγμή θα εκφράσει αυτή τη βία.
  
Αυτή η βία είναι τυφλή μόνο και μόνο γιατί δεν περιέχει κάποιο άλλο σκοπό και η συνειδητότητα που την ακολουθεί περιστρέφεται γύρω από ατομικές επιλογές τις οποίες δεν τις νοιάζει ο αριθμός των θυμάτων ή ποιά θα είναι αυτά. Ας μην ξεχνάμε όμως την προέλευση αυτή της βίας. Αυτή δεν προέρχεται παρά μονάχα από το κοινωνικό οικοδόμημα. Η δομή του και οι αποτυχίες που ξεπετιούνται μέσα από την πρώτη γεννούν αυτή τη μορφή βίας. Η εικόνα που έχουμε για τον παράδεισο είναι ακόμα πολύ μακριά τόσο από την ανθρωπινή ύπαρξη όσο και από τη σημερινή κοινωνική οργάνωση. Η βία προϋπάρχει θέλουμε δεν θέλουμε. Το πρόβλημα είναι πώς η τελευταία αποκτά χαρακτηριστικά νομιμότητας ή μη. Επίσης τί συμφέροντα καλύπτει αυτή η επικάλυψη νομιμότητας.
 
Αυτός ο νεαρός θα εμφανιστεί ως δολοφόνος που χτυπά στα τυφλά. Κάποιες ιστορικές φυσιογνωμίες όμως, που εξαφάνισαν ολόκληρες πόλεις, έκαναν γενοκτονίες και με το σπαθί τους σκότωναν οποιονδήποτε τολμούσε να διαφωνήσει μαζί τους, τους χαρακτηρίζει το επίθετο «Μέγας». Αυτοί οι μαζικοί δολοφόνοι όπως ο Αλέξανδρος, ο Καίσαρας και ο Ναπολέων, είναι αντικείμενο θαυμασμού και η ζωή τους αναπαρίσταται συχνά από τα φώτα της τηλεόρασης. Αν αυτό δεν είναι καθαρή υποκρισία τότε τί είναι;

Το 1963, ο μεγάλος γερμανός φιλόσοφος Τέοντορ Αντόρνο (1903-1969) έδωσε στη γερμανική τηλεόραση τη συνέντευξη που ακολουθεί.

– Καθηγητή Αντόρνο, στα δοκίμιά σας για την τηλεόραση εκφράζετε μιαν αυστηρή κρίση για την αμερικανική τηλεόραση. Η κριτική σας επεκτείνεται, τηρουμένων των αναλογιών, και στη γερμανική τηλεόραση;

«Σίγουρα σε ό,τι αφορά τον προσανατολισμό ο κίνδυνος υπάρχει και στη χώρα μας. Εδώ περιορίζομαι να θυμίσω το ρόλο των τηλεοπτικών σειρών “για την οικογένεια” και έναν ορισμένο τύπο του χιούμορ που μας κάνει μάλλον να κλαίμε. Θα ήθελα να πω ωστόσο ότι, από τη στιγμή που η τηλεόραση στη χώρα μας δεν ελέγχεται ουσιαστικά και άμεσα από εμπορικά συμφέροντα, προσφέρονται εδώ καλύτερες δυνατότητες. Θα ήθελα επίσης να προσθέσω, για να προστατευτώ από παρερμηνείες, ότι δεν πιστεύω πως αυτοί οι κίνδυνοι είναι εγγενείς στο μέσο της τηλεόρασης καθεαυτό, ότι επομένως η τηλεόραση δεν οδηγεί υποχρεωτικά σε μια σύγχυση ανάμεσα στο πρωτότυπο και την αναπαράστασή του. Αυτή η απεχθής σύγχυση, που μπορούμε τόσο συχνά να παρατηρήσουμε, έχει μάλλον τις ρίζες της σε ορισμένες κοινωνικές περιστάσεις».

– Εσείς υποστηρίζετε ότι η τηλεόραση εντάσσεται στο συνολικό μοντέλο της πολιτιστικής βιομηχανίας. Και ότι ο προσανατολισμός της πολιτιστικής βιομηχανίας είναι να περιορίζει και να αναστέλλει τη συνειδητοποίηση του κοινού. Είναι επομένως ένας προσανατολισμός εχθρικός προς το στοχασμό. Με ποιά ελπίδα μπορεί κανείς να χρησιμοποιεί κάθε τόσο ένα τέτοιο μέσο επικοινωνίας;

«Με την ελπίδα να ανακόψει αυτό τον προσανατολισμό. Θεωρώ ότι αυτό είναι δυνατό επειδή το ελάττωμα που περιγράψαμε αφορά την κοινωνία και δεν πηγάζει κατά κύριο λόγο από το ίδιο το μέσο επικοινωίας. Μπορώ να αναφέρω δύο παραδείγματα που τα αντλώ από τη δική μου προσωπική εμπειρία. Προσκλήθηκα κάποτε από έναν τηλεοπτικό σταθμό στο Μπάντεν Μπάντεν, για να συμμετάσχω σε μια συζήτηση για τις “δημόσιες σχέσεις” με δύο σημαντικούς εκπροσώπους αυτής της δραστηριότητας. Θεωρώ ότι όλα έγιναν σύμφωνα με τους τύπους, με ηρεμία και γλαφυρότητα, και αναφερόμενος στις θέσεις που μου ανέπτυξαν αυτοί οι δυο πολύ φιλικοί κύριοι, ανέλυσα το θεσμό των δημόσιων σχέσεων έτσι ώστε –αν μπορώ να εμπιστευτώ αυτά που μου αφηγήθηκαν– η κριτική σε αυτό το θεσμό υπήρξε άμεση και ριζική, όπως δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι στην Αμερική, όπου οι public relations έχουν αναγορευτεί σε είδωλο. Μιαν άλλη φορά –κατά σύμπτωση και πάλι στο Μπάντεν Μπάντεν– συμμετείχα σε μια τηλεοπτική εκπομπή με αφορμή την “Εβδομάδα της αδελφοσύνης”, όπου κάποιος είχε τη θαυμάσια ιδέα να πάρει συνεντεύξεις από ανθρώπους που συναντούσε στο δρόμο για το ζήτημα του αντισημιτισμού. Στην τηλεοπτική οθόνη εμφανίστηκαν ορισμένα τρομακτικά πρόσωπα, τα οποία θα μπορούσαν να καταδείξουν περισσότερο από κάθε καθησυχαστική στατιστική μέχρι ποιο σημείο η δυναμική του ολοκληρωτισμού –συνεπώς και του αντισημιτισμού– είναι ακόμη και σήμερα ενεργή στη χώρα μας. Θα έλεγα, ωστόσο, ότι εφόσον αυτά τα πράγματα είναι δυνατά και εφόσον ακόμη και ένας κριτικός διανοούμενος έχει τη δυνατότητα να συμμετέχει, μπορούμε να στρέψουμε τον προσανατολισμό της τηλεόρασης προς μιαν άλλη κατεύθυνση σε σχέση με εκείνη την οποία συνοπτικά προανέφερα.

– Ο ρόλος της τηλεόρασης δεν είναι επομένως να εξωραΐζει και να συγκαλύπτει σε κάθε περίπτωση την πραγματικότητα, με σκοπό να εδραιώνει την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων. Αν κατάλαβα καλά όμως, εσείς θεωρείτε ότι στη Γερμανία η τηλεόραση κατηγορείται αντίθετα από τους υποστηρικτές του status quo;

«Αναμφίβολα, καταδείχθηκε ακριβώς ότι η τηλεόραση, επειδή δεν ελέγχεται ακόμη πλήρως από το κατεστημένο, όπως αλλού, εμπεριέχει τη δυνατότητα μιας ανεξάρτητης κριτικής και γι’ αυτό έχει γίνει ύποπτη, ιδιαίτερα σε μια κατάσταση έντονης πολιτικής σύγκρουσης. Γι’ αυτό και από τους υποστηρικτές του status quo έχει ξεκινήσει αυτή η εκστρατεία δυσφήμησης της τηλεόρασης. Νομίζω όμως ότι αυτή ακριβώς η εκστρατεία αντιπροσωπεύει έναν επιπλέον λόγο για να προστατέψουμε την ανεξαρτησία και την αυτονομία της τηλεόρασης».

– Μπορούμε επομένως να εντοπίσουμε μια εντελώς θετική πλευρά στη δική σας έννοια του «διπλασιασμού». Η τηλεόραση δείχνει αυτό που είναι συνηθισμένο, αυτό που είναι επίκαιρο και το διπλασιάζει, αλλά ταυτόχρονα το κάνει να φαίνεται διαφορετικό. Δημιουργείται έτσι μια «κριτική απόσταση» και τα πράγματα γίνονται πιο κατανοητά, δεν είναι έτσι;

«Κατά τη γνώμη μου σίγουρα υπάρχει μια τέτοια δυνατότητα. Ωστόσο αυτή περιορίζεται αληθοφανώς κατά κάποιον τρόπο από την καθημερινή δραστηριότητα και από τη διαρκή ανταγκαιότητα να “ταΐζονται” τα μηχανήματα, επειδή παρόμοια μέτρα αποστασιοποίησης χρησιμοποιούν τους πιο προσεκτικούς συλλογισμούς και τις πιο επιμελείς διαδικασίες συνδυασμού και σύνθεσης. Θα ήθελα να προειδοποιήσω πριν απ’ όλα για το γεγονός ότι, αν εισαχθεί στην πραγματικότητα ένας κάποιος σκοπός –αν δηλαδή τη φορτώσουν με νοήματα, ενώ τη φωτογραφίζουν, προκειμένου να αλλάξουν κάτι θεμελιώδες– θα παραχθεί αντίθετα μια κατάσταση στην οποία ο θεατής ή ο ακροατής αντιλαμβάνεται την πρόθεση και γι’ αυτό εκνευρίζεται. Στην πραγματικότητα θα ήταν σημαντικό να περιορίζουμε στο ελάχιστο τις αυθαίρετες προσθήκες του τηλεοπτικού μέσου, να αφήνουμε όσο το δυνατόν πιο “καθαρό” το ίδιο το πράγμα, έτσι ώστε να μιλάει από μόνο του, όπως το απάνθρωπο πρόσωπο εκείνης της γυναίκας που φωτογραφήθηκε κάποτε στο Μπάντεν – Μπάντεν, στο οποίο δεν χρειαζόταν να προστεθεί η κάμερα της τηλεόρασης, ο λόγος ή κάτι άλλο».

7 – 03/12/2006

Αυτή είναι μια νέα  εσωτερική ομάδα μπάτσων, ο ρόλος της είναι ξεκάθαρος….από κει και πέρα τα συμπεράσματα δικά σας!

Αγαπητοί αναγνώστες, Συνάδελφοι,

Είμαστε μία ομάδα Αστυνομικών που αποφασίσαμε να αναλάβουμε κάποιες πρωτοβουλίες εξαιτίας των όσων συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην Πατρίδα μας. Δεν έχουμε καμία απολύτως σχέση ούτε με τον συνδικαλισμό στην Αστυνομία ούτε με διεκδίκηση υψηλών θέσεων στη ιεραρχία της Αστυνομίας, γιατί τα Πιστεύω, οι προθέσεις και οι Αξίες μας δεν μπορούν να περιοριστούν στα παραπάνω όρια και καλούπια. Όσοι είστε ευχαριστημένοι από την εικόνα της Αστυνομίας μας και της Πατρίδας μας σας παρακαλούμε να μην διαβάσετε παρακάτω την συγκεκριμένη ανακοίνωση.

Όσοι πιστεύετε ότι η κατάσταση είναι τραγική συνεχίστε και θα διαπιστώσετε ότι όλα όσα γράφουμε αποτελούν αυτά τα οποία συζητάμε μεταξύ μας όλοι οι Αστυνομικοί που είμαστε έξω στο πεζοδρόμιο, τα οποία φοβόμασταν να τα βγάλουμε παραέξω και τα οποία ήρθε η ώρα να τα γνωστοποιήσουμε. Βέβαια αυτό όφειλαν να το κάνουν η Ηγεσία μας και οι συνδικαλιστές μας, δεν το έκαναν όμως και παρακάτω θα αποδείξουμε το γιατί.

Η ΑΣ.Π.ΙΣ δημιουργήθηκε από τα αγνά και γνήσια Πατριωτικά αισθήματα ημών, απλών Αστυνομικών-καθημερινών ανθρώπων, που δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα πια. Τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Οι δολοφονικές επιθέσεις αναρχικών, κουκουλοφόρων, τρομοκρατών που συνεχίζονται ακόμα εναντίον μας και η εκμετάλλευσή μας από τα κόμματα, την Ηγεσία μας, τους συνδικαλιστές μας και τα MME έπρεπε κάποια στιγμή να λάβουν τις απαντήσεις που τους αξίζουν.

Είναι απαράβατος κανόνας της φύσης ότι κάθε δράση προκαλεί ίση και αντίθετη αντίδραση. Ο Αγώνας που ξεκινήσαμε αποτελεί την αντίδραση σε όλα τα παραπάνω και ελάχιστο φόρο τιμής για το αίμα των Αδερφών μας που χύνεται άδικα καθώς και ελάχιστο χρέος απέναντι στην Πατρίδα μας, την οποία δεν θα την αφήσουμε έρμαιο στα σχέδια της νέας τάξης και των εδώ εντολοδόχων της. Ήδη μέλη μας έχουν αναλάβει πρωτοβουλίες, πάντα στα πλαίσια της νομιμότητας, δρώντας συγκαλυμμένα για ευνόητους λόγους.

Ήρθε η ώρα 65 χρόνια μετά να ξανακάνουμε πράξη το «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ», το σύνθημα του τότε Συνταγματάρχη Γεώργιου Σαμουήλ προς τους υπερασπιστές του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη που γέμισε με θάρρος, θέληση και αποφασιστικότητα τις ψυχές τους, και που το ίδιο θα κάνει και τώρα.

Οι εντολές για αμυντική στάση και για ανοχή της πολιτικής και φυσικής Ηγεσίας μας, οδήγησαν σε αυτό το αίσχος που όλοι βιώσαμε. Θα πρέπει να αισθάνονται σαν σύγχρονοι Νέρωνες, αφού εξαιτίας της ατολμίας και της ανικανότητάς τους κάηκε η Αθήνα, η Θεσσαλονίκη και κάτι λιγότερο από όλη την Ελλάδα. Ο φόβος για το πολιτικό κόστος οδήγησε σε άνευ προηγουμένου καταστροφές και ακόμα χειρότερα στον τραυματισμό τουλάχιστον 400 Αδερφών μας για τους οποίους δεν μίλησε κανείς.

Φαίνεται ότι μια ψήφος έχει μεγαλύτερη αξία από τη ζωή ενός Αστυνομικού. Ο Αρχηγός μας ήταν άφαντος όλες τις μέρες των επεισοδίων αντί να βρίσκεται δίπλα μας στην πρώτη γραμμή για την εξύψωση του ηθικού μας και για να μας καθοδηγεί. Όταν όμως πρόκειται για κανέναν απλό Αστυνομικό που μπήκε στο στόχαστρο των καναλιών και των «προοδευτικών» τότε εμφανίζεται λαλίστατος και μοιράζει ΕΔΕ και διαθεσιμότητες αφειδώς.

Δυστυχώς την ώρα της μάχης ήμασταν μόνοι μας χωρίς σαφείς εντολές, χωρίς σχέδιο δράσης, άυπνοι για βδομάδες, εκτεθειμένοι στην ανωμαλία κάθε κουκουλοφόρου και πλιατσικολόγου και δυστυχώς οι θυσίες μας πήγαν χαμένες.

Η μόνη μας ελπίδα ήταν ο συνδικαλισμός. Πιστεύαμε αφελώς πως η ΠΟΑΣΥ θα στεκόταν στο ύψος των περιστάσεων και θα βρισκόταν δίπλα μας στα δύσκολα. Δυστυχώς όμως βρέθηκε δίπλα στον ΣΥΡΙΖΑ την ώρα που σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος καταδίκαζε την στάση του για τα επεισόδια. Κορυφαίοι πολιτικοί από όλα τα κόμματα κατηγόρησαν το ΣΥΡΙΖΑ ότι χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων, ότι τους παρέχει πολιτική κάλυψη, ακόμα και ότι υποκινεί τα επεισόδια. Και αντί ο κ. Φωτόπουλος να καταδικάσει εκ μέρους όλων των Αστυνομικών το ΣΥΡΙΖΑ πέραν όλων των άλλων και για την πολεμική του απέναντι στην Αστυνομία, την οποία εκδηλώνει με κάθε ευκαιρία, του έδωσε γη και ύδωρ. Τότε καταλάβαμε ότι είμαστε εντελώς μόνοι στον αγώνα μας προδομένοι από όλους και ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για μας.

Την ώρα που εμείς καιγόμασταν ο κ.Φωτόπουλος και οι λοιποί της ΠΟΑΣΥ έκαναν πολιτική! Αυτό κύριοι δεν είναι αστυνομικός συνδικαλισμός, αυτό είναι ένστολος πολιτικαντισμός! Από την στιγμή εκείνη μεταξύ σοβαρού και αστείου αποκαλείται η ΠΟΑΣΥ ως ΠΟΑΣΥΡΙΖΑ από το σύνολο των Συναδέλφων. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά μια ανακοίνωση της ΠΟΑΣΥ της 13-01-2009 και η εφημερίδα που εκδίδει (φύλλο Νοεμβρίου 2008 με τίτλο «Συγγνώμη Αλέξη») τα οποία μπορείτε να τα βρείτε στο www.poasy.gr, ξεπέρασαν όλα τα όρια.

Ο κ.Φωτόπουλος αφού έλυσε όλα τα προβλήματα των Αστυνομικών είπε να καταπολεμήσει τον «ρατσισμό» των Αστυνομικών, πρότεινε την ένταξη αλλοδαπών στο Σώμα, εξύμνησε τον κ.Αλαβάνο, αναφέρθηκε στην ανάγκη για περισσότερη δημοκρατία στην Αστυνομία (κρατήστε λίγο αυτό το τελευταίο για μετά) και καταδίκασε τη βία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, εξομοιώνοντας έτσι Αστυνομικούς και κουκουλοφόρους…

Μεταξύ των άλλων μας προτείνει να δούμε την ταινία «Ανταλλαγή». Εμείς του προτείνουμε να δει το BRAVEHEART που εξυμνεί τον γνήσιο πατριωτικό αγώνα και τους πατριώτες ηγέτες και να δει ποια είναι η μοίρα αυτών που τους προδίδουν. Στο σημείο αυτό θα πείτε. μα καλά γιατί δεν αντιδρά επίσημα κανένας στα έργα και τις ημέρες της ΠΟΑΣΥ και του κ.Φωτόπουλου;

Η απάντηση αν και συγκλονιστική είναι γνωστή σε όλους τους Συναδέλφους που ασχολούνται έστω και λίγο με τα συνδικαλιστικά μας δρώμενα. Ο κ. Φωτόπουλος και οι προσκείμενοι σ’ αυτόν κατάφεραν να «εξοντώσουν» όποιους τους ασκούσαν κριτική, τακτική που ακολουθούν ακόμα και τώρα, με διαγραφές συνδικαλιστών που είναι αντίθετοι στην πρακτική του κ. Φωτόπουλου και των συν αυτώ, με διαγραφές απλών μελών (ΟΛΟΙ οι Συνάδελφοι της Αττικής είμαστε διαγραμμένοι πάνω από δύο χρόνια) με μηνύσεις και αγωγές (το πιο αποτελεσματικό όπλο της νέας τάξης για τον εκφοβισμό και την φίμωση των διαφωνούντων στα σχέδιά της) εναντίον συνδικαλιστών, οι οποίοι σέρνονται στα Δικαστήρια από αυτούς οι οποίοι υποτίθεται ότι μας προστατεύουν και εργάζονται για τα δίκαιά μας. Κατά τα άλλα ζητούν εκδημοκρατισμό της Αστυνομίας και πετούν αντιρατσιστικές και προοδευτικές κορώνες…

Έφτασαν στο σημείο μάλιστα να καταδικάσουν τη συγκέντρωση συμπαράστασης στον Αδερφό μας το Διαμαντή (ήμασταν πάνω από 3000 έξω από το νοσοκομείο), ενώ στη δική τους συγκέντρωση ήταν μερικές δεκάδες. Όση απήχηση έχουν τα συνθήματα του ΣΥΡΙΖΑ στους Έλληνες, άλλη τόση έχουν της ΠΟΑΣΥ στους Αστυνομικούς.
Καταλαβαίνετε τώρα για ποιο λόγο δρούμε συγκαλυμμένα; Γιατί μόνο μ’αυτόν τον τρόπο δεν μας αγγίζουν ούτε οι ΕΔΕ και οι διαθεσιμότητες του Αρχηγού, ούτε και οι μηνύσεις και οι αγωγές του Φωτόπουλου.

Κάπου εδώ κλείνοντας, δίνουμε την υπόσχεση ότι θα επανέλθουμε εκ νέου με ονόματα και στοιχεία για το ρόλο των κουκουλοφόρων- στρατιωτών της νέας τάξης και για τη στάση των κομμάτων και των ΜΜΕ στο πρόβλημα αυτό. ΠΡΟΤΡΕΠΟΥΜΕ όλους τους Συναδέλφους να αναλάβουν πρωτοβουλίες παρόμοιες με τις δικές μας και με επιστολές, e-mails και όποιο άλλο μέσο θεωρούν κατάλληλο να αναδείξουν το πρόβλημα και τους υπεύθυνους.

Αδέρφια μην φοβάστε κανένα θρασύδειλο κουκουλοφ(λ)όρο, αυτοί μας φοβούνται και γι’ αυτό τους στηρίζουν θεοί και δαίμονες, γιατί μόνοι τους δεν είναι ικανοί για τίποτα! Τέλος ζητάμε από όλους τους Συναδέλφους, όλους τους Έλληνες, όλους τους Συλλόγους, όλους τους φορείς, όλους τους ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών που ακόμα αγαπούν την Πατρίδα μας στις 6-12-2009, να βγούμε όλοι στους δρόμους στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη και σε κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας, με σημαίες στα χέρια δημιουργώντας μια ανθρώπινη ασπίδα. Είναι απολύτως βέβαιο ότι στην «επέτειο» θα επιχειρήσουν να ξανακάψουν την Ελλάδα.

Πρέπει να είμαστε όλοι εκεί και να φωνάξουμε «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ!!!». ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ οι μισθοφόροι και οι γενίτσαροι της νέας τάξης, ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ οι εδώ εντολοδόχοι της και οι χρήσιμοι ηλίθιοί της! Να δείξουμε ότι δεν ανεχόμαστε πια την τρομοκρατία και τα εγκλήματα. Να δείξουμε ότι είμαστε πολλοί και δεν τους φοβόμαστε, αυτοί πρέπει να μας φοβούνται!

ΑΣ.Π.ΙΣ
ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ 
 
http://www.tvxs.gr/v6834
 
Μια νέα παρα-αστυνομική οργάνωση, με την επωνυμία ΑΣ.ΠΙ.Σ. (ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΗ ΙΣΧΥΣ) έκανε την εμφάνιση της από τις στήλες της ακροδεξιάς εφημερίδας “Ελεύθερη Ώρα”. 

Η διαχείριση του όχλου στην αστική δημοκρατία είναι επιστήμη. Καθώς οι επιστημονικοί μηχανισμοί χειραγώγησης του πλήθους γίνονται πιο πολύπλοκοι, η δυνατότητα για βίωμα και ρεαλιστική αντιμετώπιση του γίγνεσθαι ατονεί και γίνεται αδύναμη. Γινόμαστε μάρτυρες μιας αβυσσαλέας επίθεσης σε ό,τι κεκτημένο υπήρχε. Είτε αυτά λεγόταν εργασιακά είτε ανθρωπινά δικαιώματα. Παρά τη φενάκη αυτών των δύο εννοιών, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι λειτουργούν ως μια τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Πάραυτα το καλύτερο μέσο για να παραιτηθεί κάποιος απ’ τη ζωή του είναι να χειραγωγήσεις το φόβο του. Η κρίση παίζει τέτοιο ρόλο όπως και η μεγενθυμένη προβολή της από τα μέσα.

Η συνεχής υπερμεγενθυμένη προβολή της κρίσης με ηθικό περιεχόμενο τη συλλογική ευθύνη είναι η κερκόπορτα που οδηγεί σε νέο εργασιακό μεσαίωνα. Ο φόβος, που διασπείρεται μαζικά, λύνει τα χέρια των αφεντικών.

Ο φόβος της ανεργίας, που στην προέκτασή του είναι ο φόβος της επιβίωσης, λύνει τα χέρια αδηφάγων αρπακτικών όπως ο Μυλωνάς. Κανείς δεν αναφέρει ότι οι περισσότερες μαζικές απολύσεις γίνονται μόνο και μόνο επειδή υπάρχει μείωση κερδών απ’ τους μεγαλοκαρχαρίες. Προφανώς γι’ αυτό θα φταίει η κρίση και όχι η θηριώδης απληστία που διακρίνει το καπιταλιστικό σύστημα. Η κρίση ξεκίνησε απ’ την τρομακτική απληστία βασικών πυλώνων του συστήματος όπως οι τράπεζες. Η ευθύνη όμως μιας τέτοιας αποτυχίας δεν πάει σε αυτούς, οι όποιοι τόσο καιρό έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, αλλά στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Καθαρή υποκρισία.

Ο ηθικός πανικός περιλαμβάνει στερεότυπες αναπαραστάσεις από τα ΜΜΕ και οδηγεί σε απαιτήσεις για μεγαλύτερο κοινωνικό έλεγχο δημιουργώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ο σχεδιασμός μια τέτοιας στρατηγικής εστιάζει στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία είναι ευάλωτα σε τέτοιες επιθέσεις.

Αν υπήρχε έστω και μία περίπτωση οι παραγωγικές τάξεις να ξεσηκωθούν τότε αυτή η περίπτωση πρέπει να ελεχθεί εκ των προτέρων.  Δε νοείται οι οικονομικά κρατούντες να χάσουν έστω κι ένα προνόμιό τους. Ας μην ξεχνάμε ότι τα ΜΜΕ τα ελέγχουν μεγαλοκαρχαρίες οι όποιοι θα υπερασπιστούν την τάξη τους.

Απόρροια όλων αυτών είναι ότι το κόστος της κρίσης συνεπάγεται πάγωμα μισθών, αφαίρεση ελευθερίων και περισσότερη καταστολή.

Το θέμα για την κοινωνική ελίτ είναι πώς όλα αυτά θα γίνουν κοινωνικά αποδεκτά και θα υπάρξει η μέγιστη κοινωνική συναίνεση. Το μεγαλύτερο εργαλείο είναι η μαζική διασπορά του φόβου ώστε ο υπήκοος να νιώσει αγωνία για το μέλλον του και να αναζητήσει ασφάλεια. Η τελευταία προφανώς θα είναι μια τεράστια παροχή από το κράτος.

Ήδη τα πρώτα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Στους δρόμους έχουν ξαμοληθεί αδέσποτοι οι μπάτσοι και η εικόνα που δημιουργείται θυμίζει τα χρόνια της χούντας. Παράλυτα  τα πρεντεντεροειδή θα λυσσάνε σε οποία κοινωνική αντίδραση θα παίξει και θα απαιτούν περισσότερη ασφάλεια και μείωση ελευθερίων.

Το ζήτημα είναι πώς θα εντατικοποιηθεί η εργασία με το λιγότερο κοινωνικό κόστος. Το υπολανθάνων μήνυμα της κρίσης είναι αυτό. Η κατασκευή του φόβου είναι η μορφή αυτού του μηνύματος. Η αδυναμία των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων να αντιδράσουν επιβεβαιώνει την ήττα τους.

Το ζητούμενο για κάθε εξουσία είναι οι επιταγές της να προφέρονται από τους υπηκόους της πριν η ίδια αρθρώσει λέξη. Αυτό δε γίνεται μόνο με την καταστολή. Γίνεται μέσα από τους μηχανισμούς τύφλωσης με επιστημονικό τρόπο και πολύ πετυχημένα.

Όσο οι κοινωνικές αντιστάσεις μειώνονται τόσο είναι φυσικό η κοινωνική ελίτ να επιτίθεται και να ζητεί ολοένα περισσότερες θυσίες. Το θέμα παραμένει κατά πόσο ακόμα είμαστε ικανοί να τα δεχόμαστε όλα αυτά. Το πρώτο βήμα πάντα παραμένει να σκοτώσουμε τον μπάτσο του νου…

“Μελέτη σκοπιμότητας για την ανάπτυξη μεθόδων υποκλοπής των κλήσεων στο Skype και σε άλλες πλατφόρμες διαδικτυακής τηλεφωνίας (VoIP) ξεκίνησε η Eurojust, η μονάδα δικαστικής συνεργασίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εκπρόσωπος της Skype (η οποία ανήκει στην αμερικανική eBay) δήλωσε στο CNet ότι η εταιρεία του είναι πρόθυμη να συνεργαστεί με τη Eurojust, στην οποία έχει ήδη δώσει εκτεταμένες εξηγήσεις για τις δυνατότητες της πλατφόρμας της και τις νομικές πτυχές της.”

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=989423

Το ρουφιανελίκι ολοένα και μεγαλώνει με τις ευλογίες τις ευρωπαϊκής ένωσης αλλά και των εθνικών κυβερνήσεων. Οι εταιρίες φυσικά και δείχνουν τη διάθεση να συνεργαστούν χωρίς την παραμικρή αντίρρηση. Η δικαιολογία είναι μονίμως η ίδια. Έλεγχος για αξιόποινες πράξεις και προστασία των καταναλωτών.

Ο πραγματικός λόγος. Η καταγραφή και η συλλογή στοιχείων μέσω διαδικτύου. Για τη Microsoft φυσικά δεν γίνεται λόγος γιατί συνεργάζεται εκ των προτέρων. Η καταστολή έχει περάσει εκτός από τον πραγματικό κόσμο και στον ψηφιακό ηλεκτρονικό. Η αστική δημοκρατία θέλει να διαμορφώσει και αυτά τα δεδομένα κάτω από τους δικούς κανόνες. Τους κανόνες του “δικαίου” , της “δημοκρατίας” και της “ελευθερίας του λόγου”.

Πρέπει να αντισταθούμε σε όλη αυτή την τάση και όλες αυτές τις επιταγές όλων αυτών που νομίζουν ότι μας ελέγχουν. Υπάρχουν οι δυνατότητες αλλά και οι τεχνικές υποδομές ώστε να στηθούν αυτοοργανωμένα δίκτυα.

Πάνω από όλα όμως υπάρχει η διάθεση και τα άτομα που παρέχουν βοήθεια σε όλους όσοι επιλέγουν να αντισταθούν.

Μήπως τα πανό που αναρτώνται σε ελεύθερους χώρους από άτομα που πιστεύουν στην αυτοοργάνωση θα έπρεπε να γράφουν καλύτερα τη λέξη απελευθέρωση αντί για κατάληψη;

Το ζήτημα δεν καθόλου γλωσσικό όπως μπορούμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε αλλά έχει να κάνει με το πολιτικό περιεχόμενο της πράξης , ακόμη και αν αυτή στοχεύει στην κοινωνική εκτροπή. Η μορφή της πράξης σίγουρα είναι κατάληψη, το περιεχόμενο και η ουσία της όμως είναι η απελευθέρωση. Μπορεί μια ανθρωποκεντρική έννοια να εννοιολογιθεί σε κάτι εμπράγματο. Το κτίριο από μόνο του δεν έχει συναίσθηση ούτε μνήμη.

Που θέλω να σταθώ; Η λέξη κατάληψη έχει να κάνει με το χώρο, το κτίριο , η λέξη απελευθέρωση έχει να κάνει με τη χρήση, όπως αυτή έχει προσδιοριστεί από τον ιδιοκτήτη. Τι αστείο ακούγετε… Είμαι ιδιοκτήτης ενός κτιρίου , ενώ την ίδια στιγμή δεν είναι ιδιοκτήτης του εαυτού μου! Πόσο ικανοποιημένος πρέπει να είναι κάποιος ώστε στην πυραμίδα των αναγκών να βρίσκει ικανοποίηση μέσω ενός κτιρίου και όχι μόνο. Η αλλοτρίωση έχει φτάσει σε ένα τέτοιο σημείο που να μπορεί ένα κτίριο να πραγματώνει την έννοια της ελευθερίας; Μπορούμε να θεωρήσουμε ότι γινόμαστε ολοένα και πιο ελεύθεροι όταν αποκτούμε ολοένα και περισσότερα πράγματα; Αυτό που μας δεσμεύει είναι η ανάγκη; Εάν υπάρχει σύγχρονος μετρητής της ελευθερίας αυτός είναι το χρήμα;

Όλο το σύγχρονο οικονομικό και πολιτικό περιβάλλον μιλάει για την ικανοποίηση των αναγκών, κανένας δεν μιλάει για την εξαφάνισή τους. Αυτό στο οποίο πρέπει να δώσουμε σημασία όμως είναι ότι οι ανάγκες είναι ατομικές άρα και η ικανοποίησή τους (διάρρηξη κοινωνικού ιστού) έστω και αυτές έχουν ομαδοποιηθεί σύμφωνα με το την έννοια του μέσου ανθρώπου. Μια ανάγκη γίνεται κοινή για πάρα πολλούς ανθρώπους ο τρόπος όμως που θα ικανοποιηθεί αυτή είναι καθαρά ατομική υπόθεση και έχει να κάνει με τις δεξιότητες και την μισθωτή σκλαβιά.

Μια μεγάλη διαφορά έχει να κάνει με τη διάχυση. Όταν καταλαμβάνω κάτι δεν σημαίνει αυτόχρημα ότι το προσφέρω.  Όταν απελευθερώνω όμως ναι, με την προϋπόθεση ότι έχω σαν αρχή  μια απομαγνητισμένη πυξίδα όπου βοράς της είναι η κατεύθυνση «ιδιοκτησία». Ποιά η σημασία της απελευθέρωσης ενός δημόσιου χώρου όμως;  Κανένας δεν λέει ότι και το δημόσιο είναι ένας ιδιοκτήτης όπως όλοι οι υπόλοιποι. Κανένας δεν λέει ότι μόνο κατά όνομα υπάρχει το οποιοδήποτε δημόσιο κτίριο. Όλοι ξεχνάνε τα δημόσια κτίρια έχουν συγκεκριμένη χρήση και δεν μπορούν να αξιοποιηθούν από αυτούς στους οποίους δημιουργήθηκαν. Το δημόσιο , το κράτος δηλαδή, από πότε συμπεριφέρεται σαν ιδιοκτήτης , και θέλει να απομακρύνει κόσμο από δημόσια κτίρια; Τι σημαίνει δηλαδή ότι παρακωλύεται η λειτουργία τις οποιαδήποτε πρυτανείας όταν ο ίδιος κόσμος που τώρα είναι μέσα και κατηγορείται είναι αυτός που έχει παραχωρήσει προσωρινά το δικαίωμα το συγκεκριμένο κτίριο να χρησιμοποιείται ως τέτοιο; Τα κτίρια στην πραγματικότητα είναι όλα καταλυμένα. Το περιεχόμενό τους είναι η στέγαση όχι η κάλυψη αναγκών.

Απελευθέρωση λοιπόν. Όχι αλλαγή χρήσης. Καταστροφή των αναγκών. Ελευθερία κοινωνική όχι ατομική.

Βρυξέλες

Λίστες με τους δικτυακούς τόπους που επισκέπτονται οι χρήστες, τα e-mail που ανταλλάσσουν, καθώς και τις τυχόν τηλεφωνικές κλήσεις που πραγματοποιούν μέσω του Διαδικτύου (π.χ. μέσω Skype), αποθηκεύονται υποχρεωτικά για 12 μήνες από τους παρόχους πρόσβασης (ISP) σύμφωνα με Οδηγία της ΕΕ που τίθεται σε εφαρμογή από τη Δευτέρα.

Το σχέδιο παρακολούθησης των τηλεπικοινωνιών στην ΕΕ είχε αποφασιστεί με βρετανική πρόταση έπειτα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο το 2005.

Τα δεδομένα που υποχρεούνται να αποθηκεύουν οι εταιρείες τηλεπικοινωνιών και Διαδικτύου δεν περιλαμβάνουν το περιεχόμενο των e-mail, των ιστοσελίδων ή των τηλεφωνικών κλήσεων, αλλά μόνο το πού και το πότε έγιναν προσπάθειες σύνδεσης από τον καθένα χρήστη.

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1002170

Η παραπάνω είδηση απλά επιβεβαιώνει πράγματα που ξέρουμε εδώ και πάρα πολύ καιρό. Η Ευρωπαϊκή Ένωση υπό την δικαιολογία της τρομοκρατίας ή αλλιώς της τρομολαγνείας εφαρμόζει τον έλεγχο των πάντων. Προσπαθεί να ελέγξει και να επιβάλει τους δικούς της αστικούς κανόνες ακόμη και στο διαδίκτυο. Το σίγουρο είναι ότι η συγκεκριμένη είδηση δεν θα έπαιρνε την τωρινή δημοσιότητα αν οι εταιρίες που παρέχουν υπηρεσίες διαδικτύου δεν αντιδρούσαν για το μεγάλο κόστος που έχει η εφαρμογή της οδηγίας αυτής. Ειρωνεία, αλλά έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός και η αστική δικαιοσύνη.

Η ανάγκη αυτοοργάνωσης στο χώρου του διαδικτύου γίνεται ακόμη πιο επιτακτική. Όλες οι ομάδες και τα άτομα που προσπαθούν να αντιταχθούν σε νόρμες που επιβάλλονται από θεσμούς που έχουν σαν σκοπό τον έλεγχο και το κέρδος πρέπει να συσπειρωθούν και να βρουν εναλλακτικούς τρόπους χρήσης του διαδικτύου.

Θυμάμαι στο συνέδριο για την ακροδεξιά στο Πάντειο πριν χρόνια να έχουν έρθει διάφοροι απίθανοι του ΛΑΟΣ και να μας ακολουθούν στους διαδρόμους απειλώντας με μηνύσεις.

Δεν τους άρεσε να τους λένε ακροδεξιούς. Μας τόνιζαν ότι δεν είναι ακροδεξιοί ακριβώς επειδή το δηλώνουν ότι δεν είναι. Αλλά τι σόι επιχείρημα είναι αυτό; Μας λένε “δεν είμαστε γιατί το λέμε ότι δεν είμαστε”. Τώρα πια μάλιστα μας εγκαλούν και για τη χρήση του ονόματός τους, λένε, “δεν είμαστε πια το λάος, είμαστε ο λαός”. Είναι μια απλή παρατονία να θές να λές πως εσύ είσαι ο λαός; Πως καταφέρνει ένας τέτοιος θίασος να ξεγελάει μερικές εκατοντάδες ψηφοφόρους.

Επίσης γιατί οι ακροδεξιοί κρύβουν τόσο πεισματικά τα πιστεύω τους; Γιατί προσπαθούν να βγάλουν προς τα έξω κάτι άλλο απ’ αυτό που είναι; Δεν έχω γνωρίσει κομουνιστή ή αναρχικό που να ντρέπεται για τα πιστεύω του, γιατί αυτό που παρουσιάζεται σαν το συμμετρικό άλλο άκρο είναι κρυμμένο στη ντροπή και αναλώνεται σε επιχειρήματα αποπροσανατολισμού; Αυτή είναι η αντίληψη περί αλήθειας και ειλικρίνειας που έχει η άκρα δεξιά, αυτή είναι η αντίληψη της για τον εαυτό της.

Η αλήθεια είναι ότι το λάος είναι ακροδεξιά. Αρκεί να δει κανείς τα βιογραφικά των Πλεύριδων και των Βορίδιδων. Και έχει κάθε λόγο να ντρέπεται γιατί η ακροδεξιά είναι ένας χολιασμένος συφερτός που το μόνο που κάνει είναι να επενδύει στο μίσος. Με αφορμή τη δικαστική διαμάχη για το μουστακάκι του Καρατζαφέρη, του αφιερώνω το παρακάτω τραγουδάκι:

You’re the love of my life but it cuts like a knife
and I feel that I’m being misled
See I’m a little concerned for I’ve recently learned
of the swastika tattoo on your head

And it makes you smile when you hear “Sieg Heil”
You love the smell of a burning cross in the yard
You do goose step salutes in your Doc Martin boots,
and you quoted “Mein Kampf” in our 5th anniversary card.

I think you’re a nazi baby,
Are you a nazi?
You might be a nazi baby…

You keep extensive files on the Nuremberg trials,
and you watch them whenever they’re airing
I guess I should’ve known when you bought a new bone
for your puppies named Goebbles and Goering

You showed up late to our very first date,
I said “how are you” you said “white power”
Call me paranoid but I’m not overjoyed
when you ask me if I want to shower…

I think you’re a nazi
Don’t be lying baby,
Are you a nazi?
Are you anti-Zion maybe?

Your every dress is monagramed SS,
you hold an Aryan picknick and bash
And it makes me irate when you say I look great
when I wear a little tiny moustache,

Your social politics say that races don’t mix,
and you call it pure blood pollution
And whenever I’m sad, you say it’s not so bad,
for every problem there’s a “Final Solution”…

I think you’re a nazi,
Give me an answer baby
Are you a nazi?
You drive a fucking panzer baby

You say that love is blind so how could I have guessed
But then again I met you at a Schindler’s List Protest.

I know you’re a nazi
And that’s why I’m leavin’
I know you’re a nazi
Sure as my name is Stephen, Lynch-Berg-stein.

Little Tiny Moustache – Stephen Lynch

Kosmoi.blogspot.com