Αυτότο κείμενο είχε σταλεί στην πρυτανεία τον πρόεδρο του ΤΝΕΥ και την κοσμητεία Χίου στις 28/11/2008. Τελικά ο τύπος δεν έγινε μόνιμος (τουλάχιστον ακόμα) αλλά ειναι 407 στη Χίο…

Τις τελευταίες μέρες έγινε γνωστό ότι το Πανεπιστήμιο Αιγαίου προτίθεται να εκλέξει ως καθηγητή το Γιάννη Τσαμουργκέλη στο Τμήμα Ναυτιλιακών και Επιχειρηματικών Σπουδών στη Χίο. Ο Τσαμουργκέλης είναι ο περιβόητος φοιτητής, μέλος της ΠΑΣΠ τότε, όπου το Νοέμβριο του 1985 ψήφισε για την κατάλυση του ασύλου, ως μέλος του Κ.Σ της ΕΦΕΕ. Στις 17 Νοέμβρη 1985 μετά από μία μεγαλειώδη πορεία φοιτητών και εργαζομένων για την 12η επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, η αστυνομία επιτίθεται και δολοφονεί εν ψυχρώ τον 15 χρονο Μιχάλη Καλτεζά. Ως ένδειξη διαμαρτυρίας φοιτητές καταλαμβάνουν το Χημείο.

Η κυβέρνηση θέλοντας να κάμψει τις αντιδράσεις από την δολοφονία του Καλτεζά επιχειρεί να καταστείλει την κατάληψη του Χημείου. Στις 18 Νοέμβρη συνεδριάζει η επιτροπή ασύλου του Πανεπιστημίου Αθηνών που αποτελείται από τους Μ. Σταθόπουλο, πρύτανη, Δ. Μαυράκη εκπρόσωπο των ΔΕΠ και Ι. Τσαμουργκέλη εκπρόσωπο των φοιτητών, μέλος του ΚΣ της ΕΦΕΕ. Για να παρθεί απόφαση για άρση του ασύλου απαιτούνταν ομοφωνία. Και δεδομένου ότι οι άλλοι δύο θα ψήφιζαν ούτως ή αλλως υπέρ, η ψήφος του Τσαμουργκέλη θα έκρινε την απόφαση της επιτροπής.

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η βίαιη επέμβαση της αστυνομίας, η οποία πλημμύρισε το χώρο με χημικά. Δεκάδες φοιτητές υπέστησαν άγριο ξυλοδαρμό και 37 από αυτούς συνελήφθησαν.

Η πράξη αυτή του Τσαμουργκέλη θα καταδικαστεί από όλους τους φοιτητικούς συλλόγους και στις 10 Δεκέμβρη 1985 η γενική συνέλευση του Οικονομικού θα τον διαγράψει από μέλος του φοιτητικού συλλόγου.

Ο Τσαμουργκέλης για πολλά χρόνια δεν θα μπορεί να περάσει ούτε έξω από πανεπιστημιακό χώρο και θα ασχοληθεί με διάφορες θέσεις σε οργανισμούς και τράπεζες. Παράλληλα, θα κάνει δηλώσεις περηφάνιας σε εφημερίδες για την πράξη του αυτή καθώς και για το ότι είχε στην κατοχή του τη σημαία του Πολυτεχνείου. Το 1995 θα κάνει την επανεμφάνιση του προσπαθώντας να γίνει καθηγητής στο Οικονομικό Αθηνών. Όμως οι προσπάθειες του ματαιώνονται μετά από κινητοποιήσεις φοιτητών.

Η συγκεκριμένη χρονική στιγμή που εμφανίζεται το θέμα δεν είναι τυχαία. Σε μια περίοδο όπου φοιτητές γεμίζουν και πάλι τα αμφιθέατρα των γενικών τους συνελεύσεων, προσπαθώντας να βγουν στο δρόμο του αγώνα ενάτια στον αντιδραστικό Νόμο Πλαίσιο, τα ΚΕΣ και συνολικά την πολιτική της κυβέρνησης. Και σε μια περίοδο που γίνονται προσπάθειες να δυσφημιστεί το άσυλο από όλες τις πλευρές( κυβέρνηση, πρυτάνεις, καθηγητές, ΜΜΕ), η επιλογή του συγκεκριμένου ατόμου, ως φορέα ιστορικών αναμνήσεων της κατάλησης του ασύλου, είναι προκλητική και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Επιπλέον η επιλογή ενός απομακρυσμένου πανεπιστημίου, όπως αυτού της Χίου δεν είναι τυχαία καθώς πιστεύεουν ότι με αυτό τον τρόπο δεν θα υπάρξουν αντιδράσεις και θα μονιμοποιηθεί πιο εύκολα.

Ο Ι. Τσαμουργκέλης δεν έχει καμία θέση στα ελληνικά πανεπιστήμια. Καλούμε όλους τους φοιτητικούς συλλόγους και την πανεπιστημική κοινότητα να καταδικάσει την πράξη αυτή. Να ανακαλέσει το τμήμα την εκλογή του ως μέλος ΔΕΠ.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΣΥΛΟ

ΤΟ ΑΣΥΛΟ ΑΝΗΚΕΙ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΛΑΟ

ΦΟΙΤΗΤΕΣ/ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΙΓΑΙΟΥ

Σύλλογο Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων Παν. Αιγαίου

http://www.antiracistfestival.gr/

Ύστερα οι ματατζήδες κατά χιλιάδες επιτέθηκαν…

…Φωνάξαμε «ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ» Αλλά ήμασταν ακόμα λίγοι, Χάσαμε τη μάχη Αλλά ο πόλεμος θα κρατήσει ακόμα για πολύ.

Ύστερα μας αλυσοδέσανε Και μας έστειλαν πολύ μακριά.

Ένας ματατζής, πουτάνας γιός, είπε:

Μην φοβάσαι βρωμοκλέφτη Αλλά ο σύντροφος με υψωμένη την γροθιά φώναξε:

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΠΟΙΟΝ;

Εδώ ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει Με πολλούς τραυματίες Δεν μας απομένει τίποτα άλλο απ΄ το να παλέψουμε Φωνάξαμε ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.

Σέρζιο Ρομέο, 1973 (Ν.Α.Ρ.-Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες)

Η ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ αποτελεί την ευρύτερη συνιστώσα που συναντιούνται όλες οι αντάρτικες αποκλίνουσες τάσεις που δεν συμμορφώνονται με τη τεχνική της πολιτικής αντιπαράθεσης, ούτε με τα κλασσικά ορθόδοξα επαναστατικά δόγματα. Διεκδικούμε το σημείο σύνδεσης, αλλά και την εξελικτική συνέχεια, προηγούμενων ιστορικών εμπειριών που δεν εντάχθηκαν ποτέ σε επίσημες γραμμές καμιάς εποχής, αλλά και δεν ακολούθησαν καμία πεφωτισμένη αντάρτικη ιντελιγκέντσια. Εμπειρίες και παραδείγματα που γι΄ αυτό το λόγο υπέστησαν την απαξίωση και απόκρυψη των θέσεων τους, κυρίως απ΄ την μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου, μπροστά στο δέος του «ένοπλου κόμματος».

Ιχνηλατώντας τα χνάρια αυτής της πολιτικής εμπειρίας και της παρακαταθήκης αντάρτικων σχηματισμών, όπως η Ε.Ο. Οκτώβρης 80΄, η Αντικρατική Πάλη, η Επαναστατική Αλληλεγγύη, η 1η Μάη και ορισμένοι κύκλοι του Ε.Λ.Α. δεν αναζητούμε την ιστορική τους δικαίωση, αλλά τη συνέχεια και το ξεπέρασμα τους. Την ένοπλη επαναστατική κριτική και το αντιεραρχικό αντάρτικο πόλης.

Απ΄ την πρώτη στιγμή δραστηριοποίησης μας ως ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ δηλώσαμε την πολιτική και επιχειρησιακή ανεξαρτησία και αυτονομία απ΄ οποιαδήποτε «κεντρική καθοδήγηση» ή «κατευθυντήριο γραμμή». Άρα ότι γράφουμε στα κείμενα μας εκφράζει αποκλειστικά εμάς τους ίδιους και γι΄ αυτό τα βέλη οποιαδήποτε κριτικής ας πέσουν πάνω μας.

Μετά από έναν αιώνα περίπου, πρέπει να θέσουμε στην αρχή του προγράμματος και της στρατηγικής μας το διαχρονικό ερώτημα του Λένιν, «τι να κάνουμε;». Όλα ξεκινούν από εδώ. Σε κάθε περίπτωση μονάχα η γνώση της πραγματικότητας μπορεί να μας μάθει πώς να την αλλάξουμε. Γι΄ αυτό είναι εξοργιστική η διατήρηση του ιστορικού αλάθητου των μαρξιστικών πεποιθήσεων που οδηγεί το μεγαλύτερο φάσμα του ριζοσπαστικού πόλου σε υπεραπλουστεύσεις περί του διαχωρισμού της κοινωνίας.

Γραφικές και ξεπερασμένες θέσεις επικαλούνται τον γέρο-Μάρξ σε μυωπικές οπτικές και επιμένουν πως «Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε δύο μεγάλα εχθρικά στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις που αντιπαρατίθενται άμεσα μεταξύ τους: την αστική τάξη και το προλεταριάτο.»( ΜάρξΈνγκελς, Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.) Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη συνείδηση ως το βασικότερο όπλο του ένοπλου αγώνα. Για να γίνει αυτό πρέπει να επανακτήσουμε τη κριτική γνώση, να την απαγκιστρώσουμε απ΄ τα δεδομένα του παρελθόντος, να την μετατοπίσουμε απ΄ τις θεωρητικές μανούβρες στη καρδιά του προβλήματος, να γυριστεί το μέσα έξω σαν γάντι και ενίοτε να συγκρουστεί ακόμα και με ότι θεωρούταν μέχρι σήμερα επαναστατικό.

Όταν στο παρελθόν θεωρούνταν(και ως ένα βαθμό ίσχυε) ότι το βάρος των επιχειρησιακών βραχιόνων του αντάρτικου πόλης θα πρέπει ν΄ ανακηρύσσει ως κεντρικό εχθρό την Λ.Μ.Α.Τ.(Λούμπεν ΜεγαλοΑστική Τάξη) σήμερα πρέπει να διαθέτουμε τη διαύγεια να αναθεωρήσουμε. Μπορούμε κάλλιστα να διατηρήσουμε την ίδια ονομασία αλλάζοντας όμως τη νοηματοδότηση της. Από ΄δω και πέρα όταν μιλάμε για Λ.Μ.Α.Τ. εννοούμε την Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη.

Αυτή η κοινωνική τάξη που βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής ως πλειοψηφικός ρυθμιστής της κεντρικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, αποτελεί ένα συρφετό, αδίστακτο σαν αρπακτικό, που έχει ως στόχο την ανέλιξη του στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Είναι αυτό το κατακάθι των σύγχρονων νεοελλήνων, η παθητική σαπίλα των υπαλληλίσκων, των εμπόρων, των οικογενειαρχών νοικοκυραίων, των πρόθυμων δούλων που έχουν ως φιλοδοξία να μοιάσουν στους αφέντες τους. Σήμερα η μοναδική τάξη που διαθέτει ταξική συνείδηση, είναι μόνο η μεγαλοαστική που έχει συνείδηση του εαυτού της και των συμφερόντων της.

Από την άλλη το προλεταριάτο και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε διαθέτουν καμία συνείδηση παρά μόνο την ακόρεστη επιθυμία για κοινωνική καταξίωση μέσο αξιωμάτων και εύκολου πλουτισμού πατώντας επί πτωμάτων.

Τελικά είναι πολύ σχετικό αν υπήρξε ποτέ προλεταριάτο, ως συνειδητός φορέας της θέσης του ή βίωνε μια εξαναγκαστική έξω-συνειδητότητα απ΄ τους μαρξιστές καθοδηγητές του, λόγο της παλιότερης ισόβιας αποκλεισμένης θέσης του.

Ακόμα και σήμερα με όλα αυτά τα συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα ο φραστικός μαξιμαλισμός της αριστεράς με την πολιτική ανυπακοή και τη ρήξη με το σύστημα συναντά τον ρεφορμισμό της πρακτικής της.

Η Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη διαμαρτύρεται, καταγγέλλει, δυσαρεστείται, αγανακτεί, αλλά μοιάζει με σύγχρονο Σίσυφο της ταξικής ανάβασης. Διαρκώς σπρώχνει μπροστά του το βράχο της ιστορικής συνείδησης στην ανηφόρα της φτώχιας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της αποξένωσης, αλλά μόλις φτάνει στην κορυφή της επαναστατικής ανασύνθεσης βλέπει την υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου του νέου διαμερίσματος με το εξοχικό, της πιθανής προαγωγής στην δουλειά, του καινούριου αυτοκινήτου, των χλιδάτων αντικειμένων, μα πάνω απ΄ όλα, των εύκολων και ανέξοδων σχέσεων που κλειδώνουν στην φράση «Δεν γαμιέται… Εγώ να περνάω καλά…» και εγκαταλείπει την προσπάθεια αφού βολεύεται με εξαρτημένες ψευδαισθήσεις. Βέβαια ο βράχος εξακολουθεί να υπάρχει και κατρακυλάει ξωπίσω του.

O Λένιν κάποτε μιλούσε για «χρήσιμους ηλιθίους». Ανασκευάζοντας τα λεγόμενα του είμαστε σίγουροι πως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του εχθρού, είναι «άχρηστοι σύμμαχοι» για εμάς. Αυτή η τεράστια δεξαμενή του εκλογικού σώματος που στην συντριπτική του πλειοψηφία μυξοκλαίγεται για τα οικονομικά σκάνδαλα και τα «αντιλαϊκά μέτρα», σέρνεται μοιρολατρικά στις κάλπες για να ρίξει εθελοντικά το πιστοποιητικό της υποτέλειας του με μορφή ψήφου. Μάλιστα στις πρόσφατες ευρωεκλογές εκτός από τα κόμματα εξουσίας, τους ηλίθιους του ΚΚΕ, τους ρεφορμιστές του Σύριζα και τους χουντικούς του ΛΑΟΣ, είχαμε και την εμφάνιση των Οικολόγων Πράσινων που ταιριάζουν γάντι με την εποχή μας. Αποτελούν την νέα εκδοχή της πολιτικής κενότητας, άχρωμοι και επιδερμικοί, καιροσκόποι κάθε είδους και συνταξιούχοι μιας αποσυρμένης ανατροπής, όπως ο πρώην ΕΚΚΕτζης Α. Καφετζόπουλος.

Επίσης όσον αφορά το μεγάλο ποσοστό αποχής πρέπει να το αναλογιστούμε ψύχραιμα, χωρίς να προτρέχουμε, ούτε να το εκλαμβάνουμε αποκλειστικά ως έκφραση μιας έμπρακτης δυσαρέσκειας προς το σύστημα. Η ιστορική εμπειρία έχει επιδείξει πως στις σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες (Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία κ.α.) αλλά και στον παγκόσμιο χωροφύλακα των Η.Π.Α. τα ποσοστά αποχής ξεπερνούν και το 60%.

Αυτό δε σημαίνει πως είναι αποτέλεσμα και συνέπεια της έμπρακτης κριτικής των επαναστατικών διαδικασιών που συμβαίνουν στο εσωτερικό αυτών των χωρών, αλλά επιστέγασμα της νέας κυριαρχικής διαταγής της αδιαφορίας. Άλλωστε η ενασχόληση με τα «κοινά», ο κοινωνικός προβληματισμός (ακόμα και σε επίπεδο θεωρητικών αερολογιών) και το ενδιαφέρον για την πολιτική δεν συνιστούν σήμερα την ενδεδειγμένη στάση ζωής του σύγχρονου πολίτη.

Σε ένα φρενήρη κόσμο γεμάτο διασκεδάσεις-ξεχάσματα η απολίτικη αδιαφορία συμφέρει το σύστημα. Και ας διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι πολιτικοί εκπρόσωποι, βλέποντας να χάνουν την αναγνωρισημότητα και το κύρος τους. Η πραγματικότητα είναι πως τα ίδια τα πολιτικά κόμματα ως κοινωνικοί φορείς είναι ξεπερασμένα. Είναι απλώς οι επιστάτες της πολυκατοικίας, όπως λέει ο Αδόλφος Καρατζαφέρης, ενός κόσμου που τον κυβερνούν οι διαφημίσεις και τα οικονομικά συμφέροντα.

Γιαυτό ξεκαθαρίζουμε την θέση μας, άλλο πράμα η Επαναστατική Αντιπολιτική και άλλο η απολίτικη αδιαφορία. Απορρίπτουμε την πρακτική της εκλογικής αποχής που δεν ακολουθείται από αντίστοιχες πράξεις αποχής από κάθε θεσμική έκφραση της κοινωνικής ζωής. Αν η αποχή από τις εκλογές σημαίνει συμμετοχή στις οδηγίες χρήσης του νέου κυριαρχικού συμπλέγματος της ιδιώτευσης και του δόγματος «κοιτάω την πάρτη μου και περνάω καλά…» τότε την απαξιώνουμε και την ταυτίζουμε με τους προσκυνημένους ψηφοφόρους που κουνάνε χαρούμενα τις πλαστικές τους σημαίες.

Απ΄ την άλλη για όλους όσους η αποχή απ΄ τις εκλογικές ψευδαισθήσεις, αποτελεί μέρος της επαναστατικής συνείδησης είναι καιρός να εκδηλώσουν με πράξεις την αποστροφή τους για το σύστημα. Είναι στο χέρι τους και στο χέρι μας να ταράξουμε με όλα τα μέσα αυτή τη θανάσιμη αδράνεια και την δημοκρατική ειρήνη. Στο μέτρο που αναπτύσσονται αυτές οι πρακτικές βίαιης αντιθεσμικής αντιπαράθεσης, αναπτύσσονται οι δυνάμεις μας. Βρισκόμαστε στο ίδιο μέτωπο του πολέμου.

Μετά τις ευρωεκλογές, οι κρατούντες έστειλαν ένα μήνυμα, εκατοντάδες πάνοπλοι πραίτορες της αστυνομίας εξαπολύονται στους δρόμους σε μια επιχείρηση επίδειξης δύναμης. Οι μπάτσοι μαζεύουν τους μετανάστες, τους τοξικομανείς, τους άστεγους, τους μικροπαραβατικούς προσπαθώντας με επιχειρήσεις-σκούπα να καθαρίσουν το κέντρο της πόλης. Άνθρωποι και ποντίκια γίνονται ένα.

Την ίδια στιγμή το ντόπιο μικροκεφάλαιο, οι καταστηματάρχες, οι βιοτέχνες, οι έμποροι, οι μικροϊδιοκτήτες επιδοκιμάζουν χαιρέκακα την νέα γραμμή πολιτικής κατά της λαθρομετανάστευσης. Καθαρίζουν τα εθνόσημα και τις καραμπίνες, σχηματίζουν επιτροπές κατοίκων και βαδίζουν με βηματισμό χήνας στην αυτοδικία εναντίον των απόκληρων. Όλων αυτών των σύγχρονων μεταναστών δούλων, που ο κάθε μικροαστός έλληνας πατριώτης τους έχει χρησιμοποιήσει για κάποιο μερεμέτι στο εξοχικό του, για να του φροντίζουν τον κήπο, για να του νταντεύουν τα παιδιά του, για να φορτώνονται όλες τις χαμαλοδουλειές, να ικανοποιούν τον «υπέρμετρο» ανδρισμό του μέσω του trafficking γυναικών ώστε να νιώσει ο ντόπιος στον τόπο του αφέντης.

Η έννοια του ντόπιου ως κοινωνική ταυτότητα, δεν έχει να κάνει με την φυλετική καταγωγή, ούτε αντιστοιχεί με την έννοια του γηγενή. Ντόπιος είναι ο καθένας που θεωρεί πως του αντιστοιχεί ένα μερίδιο της εξουσιαστικής βίας ή της νομοταγής συναίνεσης που μπορεί ν ΄ασκήσει είτε ως ηθικός αυτουργός, είτε ως εντολοδόχος για να προασπίσει τις αυτόχθονες αξίες του τόπου που ζει. Να διατηρεί δηλαδή έμπρακτα την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Οι Αλβανοί που κράδαιναν σιδερολοστούς και τσάκισαν τους εργάτες απ΄ το Μπαγκλαντές στην Μανωλάδα για το μάζεμα της φράουλας πριν απ΄ αρκετούς μήνες, δεν είναι καλύτεροι απ΄ τους Έλληνες των ΜΑΤ. Ίσως να είναι και χειρότεροι γιατί δεν είναι αναγνωρίσιμοι όπως οι μπάτσοι.

Επίσης τα ναρκωκυκλώματα ορισμένων Ιρακινών που σφάζονται με τους αντίστοιχους Αφγανούς για τον έλεγχο της πρέζας στους δρόμους ή οι νταβάδες και οι μαστροποί απ΄ την Νιγηρία που ελέγχουν την πορνεία των ομοεθνών τους γυναικών στα πεζοδρόμια δεν διαφέρουν καθόλου απ΄ τους αντίστοιχους Έλληνες «συναδέλφους» τους. Πατρίδα είναι εκεί που πιστεύεις πως σου ανήκει κάτι απ΄ αυτό τον κόσμο και οι «πατριώτες» κάθε φυλής και εθνικότητας είναι έτοιμοι να την προασπίσουν. Σ΄ αυτό το αλισβερίσι ιδεολογικής σύγχυσης και κοινωνικοπολιτικής αντίφασης ορίζουμε τους εαυτούς μας φανατικούς απάτριδες. Τώρα λοιπόν οι νοικοκυραίοι ανακάλυψαν πως τους ενοχλούν οι «ξένοι», παρ΄ όλο που συνεχίζουν να τους εκμεταλλεύονται στις μαύρες δουλειές. Εμείς ποτέ δεν μιλήσαμε για λογαριασμό τρίτων, σίγουρα όμως θα κόψουμε την γλώσσα όσων μιλάνε πολύ με φόντο τον πατριωτισμό και την μισαλλοδοξία τους.

Γιατί αυτή η πρωτοπορία της Λ.Μ.Α.Τ., των ελλήνων μικροκεφαλαιούχων, τις στιγμές της επαναστατικής σύγκρουσης θα τεθεί στην υπηρεσία των αφεντικών. Πρώτα θα γίνει η ασπίδα τους και στην συνέχεια σπαθί εναντίον μας, όπως ακριβώς έκαναν και οι μαυραγορίτες πρόγονοι τους. Γι΄ αυτό δεν πρέπει να τους αφήνουμε ούτε μια πιθαμή γης, για να ορθώσουν το θρασύδειλο ανάστημα τους. Η απάντηση θα δοθεί σύντομα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο εχθρός είναι παντού αλλά κυρίως είναι εδώ. Στα αστικά κέντρα, στα πλοκάμια της μικροοικονομίας των συντηρητικών στρωμάτων, στα κέντρα λήψης αποφάσεων του μεγάλου κεφαλαίου, στους θιασώτες της πολιτικής σκηνής, στα δημοσιογραφικά θεωρεία και τους εργολάβους τους, σε οτιδήποτε διαμορφώνει και συμμετέχει στην θεσμική ζωής της Ελλάδος.

Ζούμε λοιπόν «το τέλος των ιδεολογιών» όπως αναφέρει ο Φουκογιάμα. Βρισκόμαστε στην εποχή των καπιταλιστικών εμπορευμάτων, της κλωνοποιημένης ηθικής, των ψυχοφαρμάκων, της εικόνας, του θορύβου των αυτοκινήτων στις μεγάλες λεωφόρους, των σκανδα λοθηρικών πρωτοσέλιδων, των τηλε-εισαγγελέων, του νεαρού που πυροβόλησε στον ΟΑΕΔ, του Σαββατόβραδου στα μπουζούκια. Ζούμε στο τέλμα της συνείδησης και αυτό εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα.

Δίπλα στην χωματερή των εμπορευμάτων του καπιταλισμού παράγεται κι απελπισία. Μια οργισμένη απελπισία ανθρώπων αποφασισμένων να απορρίψουν τα σκουπίδια της σύγχρονης κοινωνίας. Μιλάμε για την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμία ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Γνωρίζουμε πως η κοινωνία «έχει πιάσει πάτο». Επειδή όμως η απελπισία από μόνη της μπορεί να παράγει αυτοκαταστροφική παραίτηση εδώ χρειάζεται η ιστορική συμμαχία με το αντάρτικο πόλης. Ο πόνος πρέπει να γίνει δύναμη, κι απελπισία οργή. Αυτός είναι ο προνομιακός χώρος για την ένοπλη προπαγάνδα μας.

Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που έχουν αυτοεξοριστεί απ΄ αυτήν την κοινωνία και τα ψεύτικα αγαθά της για να ανασυνθέσουμε το αντάρτικο πόλης που γύρω του θα συσπειρώνονται άνθρωποι που θα έχουν μια κοινή επαναστατική στράτευση, με αντισυμβατική γλώσσα, με αντιθεσμική πολιτιστική κουλτούρα, με αυτοοργανωμένη διαχείριση και αντισυμβατικό κοινωνικό διάγραμμα οριζόντιων σχέσεων.

Η αφετηρία είναι πάντα η προσωπική ενόραση του καθενός ανεξαρτήτως φύλου, τάξης, εθνικότητας και ηλικίας. Είναι το ξεπέρασμα όλων των συμβάσεων επίσημων και ανεπίσημων, της εργασίας, της οικογένειας, της θρησκείας, του κομφορμισμού, του πατριωτισμού, του σεξισμού, των αξιωμάτων με την κατάργηση τους μέσα απ΄ την συμμετοχή στην επαναστατική πάλη. Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γι΄ αυτό είχαμε γράψει στην πρώτη μας ανακοίνωση «κάνουμε αντάρτικο και όχι πολιτική». Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα. Άλλωστε στο παρελθόν η παγίδα των οραμάτων είχε οδηγήσει σε ψευδαισθήσεις ένοπλες αντάρτικες ομάδες οι οποίες περίμεναν πως θα ξεσηκωθούν οι λαϊκές μάζες και θα πάρουν τα όπλα στα χέρια τους ενώ άλλες όπως οι σύντροφοι της R.Α.F. εγκλωβιστήκαν σ΄ ένα στείρο φιλοσοβιετισμό χωρίς να κάνουν κριτική στο έκτρωμα της Σοβιετικής Ένωσης.

Αλλά και στην Ελλάδα ο ιδεαλισμός ενός λαϊκού ξεσηκωμού μετά την μεταπολίτευση, που τελικά ποτέ δεν διήρκησε, αποθάρρυνε αρκετούς συντρόφους που εγκατέλειψαν το αντάρτικο πόλης και προσχώρησαν σε ότι μισούσαν. Δουλειά, οικογένεια, σπίτι και αποδράσεις στην εξοχή. Ένα παρελθόν που πλέον δεν είναι αντάξιο της συνέχειας του αποδεικνύει την πλάνη του, τις ψευδαισθήσεις του και την λάθος στρατηγική του.

Τελειώσαμε με τα ξεπερασμένα οράματα της λαϊκής βάσης και της εργατικής τάξης. «Απ΄ όλα όσα έχουν ανέκαθεν συμβεί, τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρηθεί χαμένο για την Ιστορία. Βέβαια μόνον σε μια λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει πλήρως το παρελθόν της. Είναι σαν να λέμε πως μόνο γι΄ αυτήν το παρελθόν της έχει γίνει αφηγήσιμο σ΄ όλες τις στιγμές του. Κάθε μία από τις στιγμές που έχει βιώσει γίνεται μνεία στην ημερήσια διάταξη.» (Walter Βenjamin, Ο Άγγελος της Ιστορίας, θέση ΙΙΙ.)

Η ιστορία πλέον του αντάρτικου πόλης θα μιλάει για την σημασία της κάθε στιγμής. Μια τέτοια στιγμή πολέμου ήταν στις 17 Ιουνίου στις 6.24 το πρωί όταν ένας ένοπλος σχηματισμός του εκτελεστικού μας βραχίονα πλησίασε τ΄ αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσαν οι αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής και εκτελέσαμε με 24 σφαίρες τον μπάτσο που φρουρούσε το σπίτι της ψευδό-μάρτυρος Σοφίας Κυριακίδου. Προσεγγίσαμε λοιπόν τo στόχο και αφού ελέγξαμε περιμετρικά τον χώρο της επίθεσης εκτελέσαμε το σχέδιο της οργάνωσης μας κι αποχωρήσαμε με επιτυχία.

Ο μπάτσος που εκτελέσαμε υπηρετούσε στην Αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Η εν λόγω υπηρεσία αυτοπαρουσιαζόταν ως η υπερελίτ του αστυνομικού σώματος παρ΄ όλο που έχει μηδαμινές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Όλη την ώρα μας «ακουμπάνε», μας «γνωρίζουν», μας «παρακολουθούν» και όταν παρουσιαζόμαστε οικειοθελώς σ΄ ένα από τα στελέχη τους, όπως αυτό στα Πατήσια, «γκρινιάζουν» ότι τους χτυπάμε πισώπλατα κι άνανδρα. Δηλαδή τι θέλουν; Να τους παίρναμε τηλέφωνο να τους ενημερώσουμε για την «επίσκεψη» μας; Εμείς φταίμε που δεν είμαστε ακατάδεκτοι και αποδεχόμαστε τις προ(σ)κλήσεις τους. Πόλεμο έχουμε μαλάκες, όχι πάρτυ για να μας κατηγορείτε ότι ήρθαμε ακάλεστοι.

Άλλωστε στη συγκεκριμένη υπηρεσία της Αντιτρομοκρατικής όπως και σ΄ όλα τα σώματα ασφαλείας το περιβραχιόνιο του πένθους ταιριάζει πολύ με τις στολές τους. Κι αν ο συγκεκριμένος αντιτρομοκρατικάριος είχε ειδική εκπαίδευση σε σεμινάρια αυτοάμυνας και οπλοτεχνικής, εμείς έχουμε μόνο μια ζωή που αξίζει ρε γαμώτο κάτι καλύτερο απ΄ τους γρυλλισμούς των ένστολων γουρουνιών, τις βρισιές των δεσμοφυλάκων και τις εισαγγελικές αγορεύσεις των δημιών μας. Και μιλάμε για εμάς και για σένα, τον κάθε εσένα που δεν γουστάρεις αυτόν τον σκατόκοσμο και τους υποτελείς του. Έτσι τα ΄χαμε πει και οι πράξεις από ΄δω και πέρα θα σφραγίσουν τα λόγια μας με δεσμούς αίματος των εχθρών μας. Οσο για τα παραμύθια σας σχετικά με την ύπαρξη μηνύματος από καρτοκινητό τηλέφωνο («άλλαξε. ελάτε.») το ξέρετε πολύ καλά, όπως το ξέρουμε και μεις πως ποτέ δεν υπήρξε. Κόψτε τις μαλακίες που χρησιμοποιείτε για να περάσετε πιο εύκολα το νομοσχέδιο σας για τα καρτοκινητά και σταθείτε επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων, κύριοι του 12ου. Ούτως ή άλλως δεν χρειαζόμαστε κινητά για να σας τσακίζουμε και να σας περιγελάμε.

Η πρακτική της εκτέλεσης εξυπηρετεί το πρόγραμμα της μόνιμης απειλής που είχαμε ήδη εξαγγείλει στην 1η μας ανακοίνωση. Από ΄δω και πέρα οι πολιτικές εκτελέσεις περνάνε στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων μας. Όπως είχε πει ο Μάο-ΤσεΤούνγκ «χτυπάς έναν για να φοβίσεις 100». Τώρα ξέρετε ποιος έχει σειρά… και η λίστα είναι μεγάλη κουφάλες, θα σας χτυπάμε χωρίς κανένα έλεος. Είναι η μεταφορά του ψυχολογικού και υπαρκτού φόβου στο στρατόπεδο των υπηρεσιών ασφαλείας του κράτους που αντιμάχονται τις δυνάμεις και τους σχηματισμούς της Επανάστασης.

Η εκτέλεση του συγκεκριμένου μπάτσου ήταν γι΄ αυτόν το θλιβερό τέλος μιας ακόμα πιο θλιβερής και επαίσχυντης επιλογής που ο ίδιος είχε κάνει αποφασίζοντας έτσι και για το τέλος του. Για εμάς τα λόγια που γράφουμε είναι σαν τις σφαίρες, όταν «φύγουν» απ΄ το όπλο δεν μπορούν να επιστρέψουν, πρέπει να βρουν τον στόχο τους. Είχαμε γράψει «αν δεν αρχίσετε να υποβάλλετε παραιτήσεις θ ΄αρχίσετε να μετράτε φέρετρα». Καλά ξεμπερδέματα.

Προωθούμε την επαναστατική βία και κατ ΄επέκτασιν τις ένοπλες δολοφονίες εναντίον του ανθρώπινου δυναμικού του συστήματος. Θα τους χτυπάμε με κάθε τρόπο και μέσο. Ως οργάνωση άμεσης επαναστατικής βίας οφείλουμε να περιλαμβάνουμε στους πολιτικούς μας σχεδιασμούς την αντιπαράθεση με τα γουρούνια του κράτους χρησιμοποιώντας τον ανορθόδοξο αστικό πόλεμο που ωφελεί το αντάρτικο πόλης. Δηλαδή χρησιμοποιώντας το ένοπλο μέσο δημιουργούμε χώρους απελευθερωτικής βίας και χρόνους αντιεξουσίας.

Το ένοπλο είναι ένα από τα πολλά μέσα ενός ανθρώπου της Επανάστασης, που ευνοείται από την χωροταξία των αστικών κέντρων και βοηθάει την πραγμάτωση των επιχειρήσεων του ανορθόδοξου πολέμου. Καταλήγοντας λοιπόν, θα χτυπάμε όλους τους κυρίαρχους μηχανισμούς, τους θεσμικούς φορείς και τα πληρεξούσια άτομα. Ο εσωτερικός εχθρός της ανατροπής ας ορθώσει τ΄ ανάστημα του.

Δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά φαντασιόπληκτη κυράτσα να προσβάλλει την τιμή και την ιστορία του Ε.Λ.Α. Αν η Σοφία Κυριακίδου συνεχίσει το παραλήρημα και τις ψευτιές της θα της ξεριζώσουμε την γλώσσα, όπως και σε κάθε επίδοξο «πολυλογά» στο μέλλον. Να το θυμούνται αυτό όλοι οι περίοικοι της περιοχής που αυτοβούλως θα θελήσουν να δώσουν πληροφορίες. Γνωρίζουμε τα ονόματα τους και τα κουδούνια τους, τα΄ αυτοκίνητα τους και τον τόπο εργασίας τους, όπως γνωρίζαμε και τις συνήθειες της κατάπτυστης Σοφίας Κυριακίδου και τους «μοναχικούς» περιπάτους της στην λαϊκή αγορά χωρίς την συνοδεία γοριλλών. Ήταν στην διακριτική ευχέρεια μας να μην την προσεγγίσουμε γιατί τα ψέματα της φανέρωναν την ψυχική διαταραχή της. Δεν θα εφαρμόσουμε το ίδιο με τους υποψήφιους χαφιεδάνθρωπους της περιοχής. Ας το βάλουν λοιπόν καλά στο μυαλό τους οι ρουφιάνοι κάθε είδους, πως μπορεί να κοιμούνται με κλειδωμένες πόρτες αλλά μπορεί να ξυπνήσουν με τρίτο μάτι στο κεφάλι. Τα μεγάλα στόματα κοστίζουν ζωές.

Οι αυτόπτες μάρτυρες που δίνουν στοιχεία στην αστυνομία θα αντιμετωπίζονται ως μπάτσοι. Τα θυμάστε τα ντόνατς που είχαμε αναφέρει… συνεχίζουμε να έχουμε ίδια άποψη. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ρουφιάνοι γίνονται στόχος. Στο παρελθόν η 1η Μάη και ορισμένοι σύντροφοι του.Ε.Λ.Α. είχαν «τιμωρήσει» με βομβιστικές επιθέσεις δύο αυτόπτες μάρτυρες. Αν χρειαστεί θα συνεχίσουμε την καλή δουλειά.

Θέλοντας να ταράξουμε την συνοχή του κράτους με την οξύτητα της επίθεσης, πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τις ευρύτερες αντάρτικες στρατιωτικό-πολιτικές εξελίξεις και πιθανές συμμαχίες στο παγκόσμιο στερέωμα. Οι επιθέσεις με ημι-αυτόματα σε αστυνομικά τμήματα της Γαλλίας, οι εκτελέσεις Βρετανών στρατιωτικών από τις αμετανόητες παρατάξεις του Ι.R.Α., οι αντάρτικοι σχηματισμοί στο Μεξικό που συνεχίζουν την επίθεση στα καθεστωτικά στρατεύματα παρ΄ όλη την εκεχειρία της πρωτοπορίας του ΕΖLΝ με το κράτος του Μεξικού, οι αραβικές ένοπλες κομμουνιστικές οργανώσεις που τα σιωνιστικά μίντια τις παρουσιάζουν ως ισλαμικές φονταμενταλιστικές διαστρεβλώνοντας τα λόγια τους(την στιγμή που αυτοί μιλούν για «λαϊκή δικαιοσύνη» τα μίντια μεταφράζουν «ο Αλλάχ είναι μεγάλος») αποτελούν ανοιχτά μέτωπα του ανορθόδοξου ένοπλου αγώνα.

Οι διαφορές, οι αντιφάσεις και οι διαφωνίες είναι τεράστιες αλλά γνωρίζουμε πως προκύπτουν απ΄ τις διαφορετικές πολιτιστικές κουλτούρες και τις γεωπολιτικές συνθήκες κάθε χώρας. Όμως αυτό δεν μας εμποδίζει να αναβιώσουμε το Αντί-ιμπεριαλιστικό Μέτωπο της δεκαετίας του 1980 μετατρέποντας το σε Επαναστατικό Αντάρτικο Μέτωπο αποκλειστικά επιχειρησιακών βραχιόνων με ανταλλαγή πληροφοριών, σχεδιασμών, οπλισμού, τακτικής, τεχνοτροπίας, στοιχείων με σκοπό να πλήξουμε όσων το δυνατόν περισσότερο τον εχθρό.

Για αρκετούς η ιστορική εμπειρία του αντάρτικου πόλης είναι ένα αυτοκτονικό αδιέξοδο. Για άλλους μια παγίδα που μπορεί να εγκλωβιστεί το πιο υγιές κομμάτι του κινήματος σε μια αυτοκαταστροφική επιλογή. Για εμάς απλά είναι η πιο ευθεία «οδός» να πεις και να πράξεις την υποκειμενική σου αλήθεια. « Είναι η έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, εκεί που ανατέλλουν οι δύο ήλιοι. Ο έναςο τύραννος ζυγός-που σηκώνεται πάνω από κεφάλια που σκύβουν στο διάβα του κι ο άλλος αυτός που υποκλίνεται στο αγέρωχο βλέμμα όσων τολμούν να τον αντικρίσουν κατάματα και τους ζεσταίνει στην περπατησιά τους. Αυτή είναι η διαφορά μας με όσους δεν τολμούν, εμείς καταργούμε τον πρώτο ήλιο. Έτσι ανατέλλει το αντάρτικο πόλης. »(F. Fanon, Τορίνο, 1966)-Για τον σύντροφο αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα.

Ο υπέρτατος σχεδιασμός και το καθήκον ενός αντάρτη πόλης είναι να αποδιοργανώσει το εσωτερικό της χώρας του, να πλήξει την εθνική οικονομία, να κιβδηλώσει την δημόσια εξωτερική εικόνα και να δημιουργήσει διεθνή ανυποληψία, να αποσταθεροποιήσει το σύστημα και να προκαλέσει τον εθνικό διχασμό. Όσο για τις συνέπειες, σ΄ αυτή την ξέφρενη πορεία του ένοπλου αγώνα γνωρίζουμε πως οι φυλακές είναι μπροστά μας. Μπορούμε ν΄ αποδεχτούμε το ενδεχόμενο της σύλληψης, ακόμα και της δολοφονίας μας(αφού δεν πρόκειται να παραδοθούμε έτσι απλά…), ως αποτέλεσμα της δράσης μας. Όμως θ΄ αναγκάσουμε πρώτα την Ελλάδα να ματώσει.

Θα κάνουμε το κράτος ν΄ αποκλείσει τις επικίνδυνες περιοχές, οι μπάτσοι θα περιπολούν μέσα σε τεθωρακισμένα, στρατιώτες θα φυλάνε τις πλατείες, το ένδοξο σύμβολο του Ρarabellum 38 θα ξαναγυρίσει στις διαδηλώσεις ενώ αυτοί θα σπάνε πόρτες στα σπίτια για έρευνες εμείς θα τους σπάμε τα κεφάλια, οι αντάρτικες ομάδες θα οργανώσουν την νύχτα και ολόκληρος ο πληθυσμός των αστικών κέντρων θα συνηθίσει να ζει με τους μαύρους καπνούς στον αέρα απ΄ τις βόμβες και τους εμπρησμούς. Θέλουμε να θέσουμε σε ισχύ την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τον εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο. Η ουδετερότητα στο εκτελεστικό απόσπασμα καργιόληδες. Τον λόγο τώρα έχουν τα όπλα και ο ανορθόδοξος επαναστατικός πόλεμος. Γιατί η εξουσία επιβάλλεται αλλά και καταργείται στην κάνη των όπλων.

ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.

«Τι σημασία έχει κι αν μας βρει ο θάνατος; σημασία έχει ότι η κραυγή μας θ΄ ακουστεί κι ένα άλλο χέρι θα βρεθεί δίπλα να πάρει τ΄ όπλο μας κι άλλοι αντάρτες θα ξεσηκωθούν για να πιάσουν το τραγούδι, για ν΄ ακουστεί η καινούργια κραυγή του πολέμου και της επανάστασης» ( Τσε Γκεβάρα).

ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ

Αύριο λοιπόν θα γίνει ο χαμός. Όλοι θα φωνάζουν και η ισορροπία του πολιτικού σκηνικού θα μοιάζει εύθραυστη. Αύριο οι δημοσιογράφοι θα είναι έξαλλοι. Έξαλλοι και ξεκούραστοι από τη σημερινή απεργία. Όλα αυτά για το κλείσιμο του Σίτι και του Ελεύθερου Τύπου.

Σήμερα λοιπόν ξεκίνησε για τα μίντια η οικονομική κρίση! Ή μήπως φταίνε και για το “ιστορικό έντυπο” οι λαθρομετανάστες; Τι θα έλεγε άραγε ο ΕΤ σε ανάλογη περίπτωση; Δε θέλω να το σκέφτομαι και ευτυχώς από αύριο δε θα βλέπω τις αντιδραστικές τους σκέψεις να στεγνώνουν στα μπουγαδόσκοινα των περιπτέρων. Προς το παρόν έχω πνιγεί στις τύψεις για τις κατάρες που έχω ρίξει κατά καιρούς στη συγκεκριμένη φυλλάδα (ραδιόφωνο ευτυχώς δεν ακούω). Και τι μου ζητάνε τα μίντια που έμειναν: να αγωνιστώ μαζί τους σε ανατρεπτικές διεργασίες επειδή φούνταρε η συγκεκριμένη αντιδραστική εφημερίδα; Μια φυλλάδα που κατανάλωσε σε 3 χρόνια ένα κεφάλαιο 70 εκατομμυρίων και που ακόμα κι έτσι δε διαβαζόταν! Διάβαζαν έστω και αυτοί που δούλευαν σ’ αυτή τα εξωφρενικά πράγματα που έγραφε; Οι άνεργοι του τελευταίου μήνα είναι δεκάδες χιλιάδες αλλά δεν είπε κανένας τίποτα. Δε κατηγορώ, προς θεού, ήταν απλοί άνθρωποι, δεν ήταν δημοσιογράφοι. Όσο να το κάνεις διαφέρει. Να λυπηθώ λοιπόν για τα παιδιά των εργατών που δούλευαν εκεί για ένα δυο μεροκάματα (τη μέρα). Αλλά μιλάμε για μια εφημερίδα με σαφώς αντεργατικό προσανατολισμό πασαλειμμένο με αστική μεταμοντέρνα γκλαμουριά.

Δικαιολογεί το συγκεκριμένο περιστατικό μια τόσο μαχητική στάση του τύπου που προχώρησε επιτέλους, σε απεργία, μετά από τουμπεκί σε 50-60 πολιτικά σκάνδαλα και στη πλήρη χρεοκοπία του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος; Οι εργαζόμενοι τους γίνανε ξαφνικά αναρχοσυνδικαλιστές με δικό τους μπλόγκ που καταγγέλλει τον γνωστό Μάκη που τροφοδοτεί την ιστοσελίδα του με αναρτήσεις εν μέσω απεργίας… και γω που δεν έβρισκα απολύτως τίποτα για να κατηγορήσω τον συγκεκριμένο!… Υπερβολές και ακρότητες, αυτό θέλω να δείξω. Από ένα σύνολο ανθρώπων που έστρεφαν μέχρι χθες τις υπερβολές τους εναντίον του κινήματος του Δεκέμβρη και των άλλων κοινωνικών διεκδικήσεων

Ακόμα θυμάμαι τη πικρία του Τσιρώνη για τη στάση της εφημερίδας και των συνδικαλιστών της όταν απολύθηκε για την επιμονή του να μη θάψουν τη φωτογραφία του με τους μπάτσους να σημαδεύουν με όπλα το πλήθος του Δεκέμβρη. Θυμάμαι ότι ζητούσε να μην γίνει αίτημα η ακύρωση της παράνομης απόλυσής του γιατί έτσι κι αλλιώς ένοιωθε άσχημα να δουλεύει σ’ ένα τέτοιο έντυπο. Πρέπει λοιπόν πριν μπούμε και μεις σ’ αυτή τη νέα σταυροφορία να αναρωτηθούμε αν πρόκειται πράγματι για εργαζόμενους ή για τους εχθρούς τους, για τα θύματα ή για τους διώκτες, για τους ισχυρούς ή για τους αδύναμους. Μήπως είναι ώρα να πούμε σε κάποιους εργαζόμενους, ότι κάποιες δουλειές είναι ντροπή, ότι είναι καλό κάποια μίντια να πέφτουν έξω, ότι δεν θα θρηνήσουμε για τη κατάρρευση των παλιών ειδώλων… των παλιών ειδήσεων.

http://kosmoi.blogspot.com/

Συμπαράσταση καί οικονομική ενίσχυση στήν δημοσιογράφο Αγγελική Χατζηδημητρίου πού απαιτεί στήν δίκη πού αναβλήθηκε γιά τίς 18/6/09 στήν Χίο,τήν τιμωρία κάθε υπεύθυνου γιά τά 3 χρόνια Γολγοθά τής υγείας της Λογαριασμός οικονομικής ενίσχυσης στήν Αγγελική στόν αριθμό 0026-0142-98-0100646366(τράπεζα eurobank)καί μέχρι τίς 17 Απρίλη 2009.

Είναι ώρες πού οι εικόνες καί τά σημάδια από τήν βαρβαρότητα καί τήν εξουσία από άνθρωπο σέ άνθρωπο σέ ξεπερνούν,δέν προλαβαίνεις πράγματι νά ανταποκριθείς απέναντι σέ όλα τά γεγονότα πού προσβάλλουν καί ισοπεδώνουν τήν ανθρώπινη υπόσταση καί ελευθερία μέσα σέ ένα σύγχρονο μεσαίωνα πού αυτοαποκαλείται “χαριτωμένα”…”κοινωνικό κράτος” ή “δημοκρατία”, αλλά στήν ουσία πρόκειται γιά τήν σκληρότερη επίδειξη λεηλασίας,τρόμου καί βίας πού βιώνουν οι εργαζόμενοι,όλη η ανθρωπότητα,όλο τό παγκόσμιο οικοσύστημα!
Από τίς σφαγές στήν Γάζα καί στό Σουδάν μέχρι τίς στάχτες τού καταυλισμού τών μεταναστών στήν Πάτρα,από τήν Αγγελική καί τόν Ντουζόν μέχρι τόν Αλέξη Γρηγορόπουλο καί τήν Κωνσταντίνα Κούνεβα,τό πρόσωπο τής απόλυτης βίας καί κτηνωδίας είναι εδώ ολλαπλασιάζοντας τά θυματά του. Δέν χρειάζεται νά είσαι στά βουνά τού Αφγανιστάν ανάμεσα σέ κατοχικούς στρατούς “ειρήνης” καί αντάρτες Ταλιμπάν γιά νά πληρώσεις μέ τήν ζωή σου τήν διαδρομή τής ενημέρωσης,όπως συνέβη πρόσφατα στόν σύντροφο καί αγωνιστή τής δημοσιογραφίας Γιώργο Κοίλιαρη.
Μπορεί νά βρεθείς εδώ στήν “εργασιακή ειρήνη” τής Βαλκανικής ανάμεσα σέ σεκιουριτάδες,γραφειοκράτες τής ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ καί γιατρούς καί από τήν μιά στιγμή στήν άλλη νά πεθάνεις σάν μιά άλλη Αμαλία Καλυβίνου ή νά πεταχτείς στήν αναπηρική καρέκλα όπως στήν περίπτωση τής Αγγελικής.

Στίς 8 Απρίλη τού 2009 θά κλείσουν τρία χρόνια από εκείνο τό πρωϊνό στό εργοστάσιο τής ΔΕΗ,στό Κοντάρι τής Χίου,όταν μέ αφορμή ένα βραχυκύκλωμα πού προκάλεσε διακοπή ηλεκτροδότησης στό νησί,η δημοσιογράφος Αγγελική Χατζηδημητρίου θέλησε νά κάνει ρεπορτάζ γιά τό συμβάν. Παρεμποδίσθηκε καί χτυπήθηκε από τόν φύλακα-σεκιούριτυ τού εργοστασίου καί αφού μεταφέρθηκε στό νοσοκομείο τής Χίου,μετά από εγκληματική καθυστέρηση(15 ολόκληρες ώρες),αδιαφορία καί αβλεψία τού “επιστημονικού” προσωπικού,διαπιστώθηκε πώς είχε υποστεί ισχυρό εγκεφαλικό επεισόδιο. Τρία χρόνια η Αγγελική βρίσκεται ανάμεσα στίς συμπληγάδες πέτρες ενός συστήματος πού δέν καταλαβαίνει τίποτα από τό μαρτύριο καί τόν πόνο τών απλών ανθρώπων,τρία χρόνια κρατά τό ανηφόρι τής αναζήτησης τής ελπίδας από Αθήνα σέ Σουηδία καί ξανά στήν Χίο προσδοκώντας τήν θεραπεία στίς νοσηλευτικές μονάδες καί στά ειδικά κέντρα αποκατάστασης.

Τρία χρόνια η Αγγελική βρίσκεται καθηλωμένη μέσα στήν σιωπή πού όμως βγάζει φωνή γιά τά τόσα “γιατί?”,τρία χρόνια τά παιδιά της καί ο συντροφός της Θοδωρής Πυλιώτης στέκονται καί αγωνίζονται υπομονετικά κοντά της γιά νά ξαναφέρουν πίσω τό χαμόγελο,τό βάδισμα καί τήν φωνή τής μητέρας καί συντρόφισσας πού ποτέ δέν ξέχασαν!
Στήν δίκη πού αναβλήθηκε γιά τίς 18/6/09,στήν Χίο,είναι απαίτηση όλης τής κοινωνίας νά λάμψει η αλήθεια γιά τήν υποθεσή της καί νά τιμωρηθούν όλοι εκείνοι πού είναι υπεύθυνοι γιά τήν τωρινή κατάσταση τής υγείας της καί τό ψυχικό βασανιστήριο πού αυτή καί η οικογενειά της υφίστανται σέ καθημερινή βάση.

Εκφράζουμε άλλη μιά φορά τήν αλληλεγγύη μας στήν Αγγελική καί μέ τήν μορφή οικονομικής ενίσχυσης,γιά όποιον/όποιο θέλει νά βοηθήσει στόν λογαριασμό 0026-0142-98-0100646366(eurobank)μέχρι τίς ημέρες τού Πάσχα(17 Απρίλη) γιά νά συγκεντρώσουμε ότι ποσό μπορούμε συμβάλλοντας στά τεράστια έξοδα αποκατάστασης τής υγείας της.

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟ
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΧΑΤΖΗΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
“ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΚΗ ΟΡΟΣΕΙΡΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ”
Ελευθεριακή Κίνηση Κορινθίας Αναρχική /Αντιεξουσιαστική πρωτοβουλία από Αθήνα,Κορινθία καί Αχαϊα 

δημοσιεύτηκε σήμερα από http://kiproukaipatision.blogspot.com/

για το Πάρκο Κύπρου και Πατησίων

Mε σημερινή απόφαση ( 17/6/09 ) του συμβουλίου εφετών στην Κομοτηνή παύει η προσωρινή κράτηση του Νίκου Κουνταρδά.

Ο Νίκος θα αφεθεί ελεύθερος αύριο όταν καταβληθεί η χρηματική εγγύηση 3000 ευρώ που ζητά το συμβούλιο. Στους νέους περιοριστικούς όρους υπάρχει εκ νέου η εμφάνιση του συντρόφου στο ΑΤ Ξάνθης μέσα στο πρώτο πενθήμερο κάθε μήνα.

Ο αγώνας ιατρών, δικηγόρων και των αλληλέγγυων συλλογικοτήτων και ατόμων πέτυχε μια μικρή νίκη σήμερα. Ο Νίκος έχοντας περάσει από μια επίπονη διαδικασία αγώνα με απεργία πείνας και απεργίες δίψας σε λίγο καιρό θα είναι πάλι καλά και ανάμεσα μας.

To μήνυμα του ίδιου

“Σε λίγες ώρες ή μέρες αποφυλακίζομαι.
Ευχαριστώ όσους και όσες αγωνίστηκαν στο δύσκολο αγώνα για ζωή και αξιοπρέπεια, όσους στάθηκαν αλληλέγγυοι προς το πρόσωπό μου.

Ευχαριστώ επίσης όλους αυτούς που σε αγαστή συνεργασία με τη μαφία του παρακράτους συναινούνε στην εξόντωσή μου που απειλούν μέχρι και αγωνιζόμενους αλληλέγγυους.
Βγαίνω “ελεύθερος” και ανυπομονώ να βρεθώ κατάφατσα με το τείχος του θανάτου. Είτε αυτό θα είναι ένα οπλισμένο χέρι ενός πληρωμένου δολοφόνου είτε απλά μαζί στοχεύουν να με σβήσουν απ’ το χάρτη , να “εξαφανιστώ”. Και στις 2 περιπτώσεις δημοσιοποιώ ότι θα είναι γνωστοί οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας μου καθώς και οι φυσικοί.

Υπάρχουν σοβαρά στοιχεία στα χέρια φίλων μου, σε περίπτωση που μου συμβεί κάτι, καθώς και μια υπέυθυνη δήλωση ατομική όπου αναφέρω λεπτομέρεις από αυτό το ανατριχιαστικό μου σχέδιο της προσωπικής μου εξόντωσης.

Τέλος, όσο σκληρό και αν ακούγεται, ευθύνη θα φέρουν σε κάθε περίπτωση και οι γονείς μου οι οποίοι έχω να πω, πως δεν διαφέρουν σε τίποτα με τους δολοφόνους του Αλέξη.
Λυπάμαι πραγματικά αλλα έτσι είναι η αλήθεια. Ξαναλέω ότι η προαναγγελθείσα δολοφονία μου ή εξαφάνισή μου θα είναι παρακρατική. Κρίμα για κάποιους συντρόφους που αδιαφορούνε.

Ζήτω η αναρχία
Νίκος Κουνταρδάς

Υ.Γ. Για περισσότερα σας περιμένω το πρωί εδώ στο κρατικό. Φίλους και πάνω από ολα δίκαιους ανθρώπους.”

Το παρών άρθρο δημοσιεύτηκε από το βήμα κάπου τον Απρίλιο. Μην εκπλήσσεστε αν μετά από λίγο καιρό  η συγκεκριμένη εφημερίδα έγραφε λιβέλους εναντίον των μεταναστών. Αυτή η υποκρισία είναι αναπόσπαστο κομμάτι των ΜΜΕ. It’s all about business…

Μια περιδιάβαση στον γερμανικό Τύπο της 20ετίας 1960-1980 αποκαλύπτει πολλά κοινά με τη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα. 

«ΤΟ ΞΕΝΟ και το άγνωστο θεωρείται γενικά ύποπτο, απειλή για τη γνωστή, σταθερή τάξη πραγμάτων» σημείωνε ο D. Barley το 1966 στο βιβλίο του «Βασικές αρχές και προβλήματα της κοινωνιολογίας». Ο πανταχού παρών φόβος από το ξένο ή τον ξένο σαρώνει σήμερα και την Ελλάδα με επίκεντρο τους Αλβανούς. Οπως και όταν ήμασταν εμείς αλλοδαποί για τους κατοίκους χωρών υποδοχής. Θα ήταν άδικο να μη στρέψουμε τη σκέψη μας σε εποχές, όχι τόσο μακρινές, που και εμείς γυρεύαμε μια καλύτερη ζωή στα ξένα. Να βγάλουμε από την ταινιοθήκη του μυαλού σε αντιπαραβολή το «Απ’ το χιόνι» του Γκορίτσα και το «Ελληνας γείτονας» του Φασμπίντερ για να σκεφθούμε από την ανάποδη: «Οι μετανάστες δεν είναι το πρόβλημα, έχουν προβλήματα». Ο Γιώργος που το 1969 ήταν ο Katzelmacher (βαυαρικός ιδιωματισμός, υποτιμητικός χαρακτηρισμός για τους μετανάστες που προέρχονται από τις νότιες χώρες) στη Γερμανία ως «Ελληνας γείτονας» είναι ο Σαλί της διπλανής πόρτας στην Ελλάδα τού σήμερα· στην Ελλάδα που έχει κάνει τη λέξη Αλβανός συνώνυμη με τη λέξη κλέφτης, βιαστής, εγκληματίας, όπως η λέξη Ελληνας στο γαλλικό λεξιλόγιο τον προηγούμενο αιώνα!

Καθημερινά τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναφέρονται στην άνοδο της εγκληματικότητας από την είσοδο των Αλβανών στην Ελλάδα, όπως έγραφε και ο ξένος Τύπος για τους έλληνες και άλλους μετανάστες στο εξωτερικό κατά τις περιόδους οικονομικής κρίσης. Παράλληλες εικόνες που έχει ενδιαφέρον να τις δούμε για να καταλάβουμε ότι η υποκρισία αρχίζει εκεί όπου σταματούν τα πλεονεκτήματα από τα «φτηνά εργατικά χέρια» και ο ρατσισμός εκεί όπου σταματά η ανεκτικότητα και γίνεται «καραμπινάτος» φόβος αυτοδικίας.

* Η «κοινωνική απειλή»

Παράλληλες εικόνες θα επιχειρήσουμε να ανασύρουμε με μπούσουλα την επικοινωνιακή ροή μέσα από την «επιλεκτική πραγματικότητα» των ΜΜΕ που ενίοτε δημιουργεί παράλληλο τοπίο με επίκεντρο τους μετανάστες. Πάμε πίσω. Στα χρόνια που οι Ελληνες πήραν το μπαουλάκι των ελπίδων τους και κίνησαν για τη Γερμανία. Μια εικοσαετία μετανάστευσης όπως πέρασε στον γερμανικό Τύπο.

Οι έλληνες εργάτες που έφθασαν στη Γερμανία το 1960 ήταν 20.800, έγιναν 194.600 το 1966, έφθασαν τις 270.000 το 1972 ενώ το 1980 ήταν 129.700. Μαζί τους χιλιάδες εργάτες από την Ιταλία, την Τουρκία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, τη Γιουγκοσλαβία. Το θέμα «ξένος», όπως περνά από τα ΜΜΕ, απετέλεσε αντικείμενο μιας διαχρονικής έρευνας που χρησιμοποιεί το παράδειγμα της προβολής της εικόνας των μεταναστών στα εβδομαδιαία περιοδικά «Stern» και «Quick» της χρονικής περιόδου 1960-1982.

Ο ξένος (fremder) θεωρείται εδώ όχι αυτός που «σήμερα έρχεται και αύριο φεύγει» αλλά αυτός που «σήμερα έρχεται και αύριο μένει», δηλαδή ο μετανάστης. Η θεματοποίησή τους από τα ΜΜΕ (στην οργάνωση των οποίων δεν μπορούν να συμμετέχουν και άρα διαφορετικά προβάλλονται και θεματοποιούνται) βασίζεται κυρίως στους αρχαϊκούς φόβους του γερμανικού πληθυσμού είτε υπό την μορφή «κοινωνικής απειλής» είτε υπό την μορφή «προσωπικής απειλής» (υψηλός αριθμός μεταναστών συνεπάγεται και αλλοίωση του γερμανικού πληθυσμού, του γερμανικού πολιτισμού, μεγαλύτερη ανεργία, περισσότερες πολιτειακές δαπάνες, υψηλότερη εγκληματικότητα κλπ).

* Ο ρόλος των ΜΜΕ

«Η δημιουργία, η σταθεροποίηση και η επιδείνωση των προκαταλήψεων εις βάρος των μεταναστών από διάφορες κοινωνικές ομάδες θα πρέπει να αντιμετωπισθούν σε άμεση σχέση με την πληροφόρηση του γερμανικού πληθυσμού σχετικά με τους μετανάστες. Βασική πηγή πληροφόρησης είναι τα ΜΜΕ, από τα οποία η παρουσίαση των μεταναστευτικών προβλημάτων δεν είναι ανεξάρτητη από πολιτικούς, οικονομικούς, πολιτιστικούς και γενικά κοινωνικούς παράγοντες» επισημαίνει ο δρ Ψυχολογίας – Εγκληματολογίας Γιώργος Γαλάνης, αναπληρωτής καθηγητής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων. «Τα ΜΜΕ με την επιλογή των θεμάτων και τον τρόπο με τον οποίον παρουσιάζουν τις πληροφορίες για τους μετανάστες συμβάλλουν αποφασιστικά στη δημιουργία απόψεων και στην ενίσχυση ή άμβλυνση των προκαταλήψεων έναντι αυτής της πληθυσμιακής ομάδας αλλοδαπών».

Ο κοινωνικοποιητικός ρόλος των ΜΜΕ αποκτά ιδιαίτερη σπουδαιότητα όταν πρόκειται για θέματα για τα οποία οι αποδέκτες των προϊόντων τους δεν έχουν δικές τους άμεσες εμπειρίες για να βασισθούν. Ενα τέτοιο θέμα είναι το θέμα της εγκληματικότητας γενικά και ειδικότερα η εγκληματικότητα των μεταναστών.

Ετσι η ανάλυση των αποτελεσμάτων με βάση τα περιοδικά «Stern» και «Quick», όπως εξηγεί ο κ. Γαλάνης που έκανε την έρευνα, έδειξε ότι σε περιόδους οικονομικής ανάπτυξης η παρουσίαση της εικόνας των μεταναστών τείνει να είναι περισσότερο «θετική», σε περιόδους οικονομικής στασιμότητας είναι περισσότερο «αρνητική» παρά «θετική» και σε περιόδους οικονομικής κρίσης είναι περισσότερο «αρνητική».

Οταν δεν υπάρχει ανεργία και υπάρχουν ακάλυπτες θέσεις εργασίας και υψηλό Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, οι μετανάστες είναι απαραίτητοι για να διατηρήσει η Γερμανία την ανταγωνιστικότητά της. Με μια «θετική» για τους μετανάστες πληροφόρηση της γερμανικής κοινής γνώμης από τα ΜΜΕ «επιδιώκεται οι μετανάστες να γίνονται αποδεκτοί ως “συμπολίτες” γιατί μια αντίθεση μεταξύ Γερμανών και αλλοδαπών θα είχε σοβαρές επιπτώσεις στη διαδικασία εργασίας και παραγωγής».

* Ανεργία και ανασφάλεια

Σε περιόδους οικονομικής στασιμότητας και κυρίως οικονομικής κρίσης μειώνεται η οικονομική σταθερότητα, αυξάνεται η ανεργία και γενικά δημιουργείται ένα κλίμα ανασφάλειας που έχει ως αποτέλεσμα για όλα αυτά να θεωρούνται υπεύθυνοι οι μετανάστες. Αυτοί οι φόβοι, οι προκαταλήψεις και η εχθρικότητα εναντίον των μεταναστών διαφαίνονται και στα ΜΜΕ, «τα οποία ενισχύουν την προϋπάρχουσα υπολανθάνουσα αποστροφή προς τους μετανάστες και το αίτημα για επιστροφή των μεταναστών στις πατρίδες τους».

Ετσι και η παρουσίαση της εγκληματικότητας των μεταναστών από τα ΜΜΕ αυξάνεται ιδιαίτερα όσον αφορά τη συχνότητα και τον τρόπο απόδοσης (δραματοποίηση) σε περιόδους οικονομικής κρίσης ενώ τονίζονται οι εθνικότητες που έχουν τον μεγαλύτερο αριθμό εργατών σε σχέση με άλλες εθνικότητες μεταναστών.

Το «Stern» αφιερώνει ένα υψηλό ποσοστό των άρθρων για μετανάστες αποκλειστικά στην εγκληματικότητα (33%), σε αντίθεση με το «Quick» (14%). Και τα δύο περιοδικά παρουσιάζουν την τάση να εμφανίζουν συγκεκριμένες εθνικότητες στα δημοσιεύματα, όπου ξεχωρίζουν η Ιταλία, η Ελλάδα και κυρίως η Τουρκία με 42,6% του συνολικού αριθμού των άρθρων περί εγκληματικότητας στο «Stern» και με 22,2% στο «Quick». «Με την παρουσίαση της παρεκκλίνουσας γενικά συμπεριφοράς των μεταναστών αποσπάται η προσοχή από τα πραγματικά αίτια της κρίσης και δίνεται η εντύπωση ότι με τη μείωση του αριθμού των μεταναστών θα λυθούν τα οικονομικά προβλήματα. Αυτή η προκατάληψη ενισχύεται με την παρουσίαση της εγκληματικής βίας στον Τύπο και οδηγεί στο αίτημα για νομική ρύθμιση και απέλαση μεταναστών» τονίζει ο κ. Γαλάνης.

Στη θεματολογία των περιοδικών για την εγκληματικότητα εμφανίζονται με την ακόλουθη σειρά ποσοστών: οι θεσμοί κοινωνικού ελέγχου (38%), η απειλή και δραματοποίηση (23%), η εγκληματικότητα βίας (18%), η «γενική» εγκληματικότητα (12,5%), τα μέσα βίας (4,5%) και η «ελαφρά» εγκληματικότητα (3,5%). Συνήθως προβάλλονται συνθήκες και γεγονότα εγκληματικής βίας όπου κατά κύριο λόγο δράστες (θύτες) είναι μετανάστες, αν ασφαλώς εμπλέκονται και Γερμανοί στην υπόθεση. Παρουσιάζεται με έμφαση η εθνικότητα των «πρωταγωνιστών» στις εγκληματικές πράξεις και η προσοχή εδώ επικεντρώνεται στην Ιταλία, στην Ελλάδα και στην Τουρκία.

Μάλιστα ο «εγκληματίας» ξένος αναφέρεται απρόσωπα (χωρίς όνομα, συνθήκες διαβίωσης και εργασίας) και η εθνικότητα γίνεται «στίγμα». Και από τη γενική παρουσίαση των μεταναστών στον γερμανικό Τύπο διαφαίνεται ότι η εθνικότητα παίζει αποφασιστικό ρόλο όταν οι μετανάστες παρουσιάζονται γενικά ως «ο αλλοδαπός» ή ειδικά ως «ο Ιταλός», «ο Τούρκος», «ο Ελληνας». Μια τέτοια παρουσίαση τονίζει την «ιδιαιτερότητα» των μεταναστών και ενισχύει το αίσθημα υπεροχής των Γερμανών.

* Συνύπαρξη με τους ντόπιους

Αντιθέτως, εμφανίζει υψηλά ποσοστά η «προσωπική» παρουσίαση των θυμάτων – Γερμανών και καταγράφονται πιο συχνά ονόματα προσώπων, γερμανικών πόλεων και περιοχών σε σχέση με την εγκληματικότητα. Ετσι, εκτός από το αίσθημα γενικής ανασφάλειας, μπορεί να ενισχυθεί και το αίσθημα της προσωπικής ανασφάλειας των αναγνωστών!

Είναι χαρακτηριστικό ότι με την ενισχυμένη παρουσίαση της εγκληματικής βίας (βαριά εγκλήματα) ο ρόλος των θεσμών κοινωνικού ελέγχου (π.χ. Αστυνομία) γίνεται πιο εμφανής και ιδιαίτερα το αίτημα για «Law and Order». Ο διαχωρισμός της εγκληματικότητας των μεταναστών από αυτήν του υπόλοιπου πληθυσμού, όπως παρουσιάζεται από τα ΜΜΕ, δημιουργεί την εντύπωση ότι και σε αυτόν τον τομέα υπάρχει «ειδικός τρόπος συμπεριφοράς» των μεταναστών που θα πρέπει να αντιμετωπισθεί επίσης διαφορετικά. «Οσο λοιπόν οι μετανάστες εξακολουθούν να είναι “ομάδα με ειδικές ανάγκες”», διαπιστώνει ο ερευνητής, «δεν είναι δυνατή η “πολυπολιτιστική συνύπαρξη” μεταξύ αλλοδαπών και ντόπιων». Τα πέτρινα χρόνια των εμιγκρέδων στις ΗΠΑ.

Η ΑΜΕΡΙΚΗ των αρχών του 19ου αιώνα έγινε πόλος έλξης για έλληνες μετανάστες: πήραν τη φτώχεια τους, άφησαν τα χωριά τους και έφθασαν εκεί αναζητώντας καλύτερες συνθήκες ζωής. Το 1848 καταγράφεται ο πρώτος Ελληνας που φθάνει εκεί (ο αμερικανός εντεταλμένος για τη μετανάστευση δεν κάνει καμία αναφορά για τους Ελληνες ως το 1824) μαζί με 91.061 Ιρλανδούς και 51.593 Γερμανούς. Μετά το 1880 η εικόνα αλλάζει και ο αριθμός των Ελλήνων που φθάνουν στις ΗΠΑ αυξάνεται σταθερά. Το 1910 υπολογίζονται σε 186.204! Οι περισσότεροι ήταν άντρες που άρχισαν να συγκεντρώνονται στη Νέα Υόρκη, στις περιοχές πάνω από την κοιλάδα του Μισισίπι και κυρίως στο Σικάγο και στο Σαν Φρανσίσκο.

Σύντομα ο Ελληνας ανακάλυψε ότι υπήρχε «ένας θεός που λεγόταν Business». Αλλά ως μετανάστης ήξερε ότι για να πετύχει έπρεπε να αρχίσει πλένοντας πιάτα, δουλεύοντας στο εργοστάσιο, ως εργάτης στον σιδηρόδρομο, ως λούστρος στον δρόμο ή ως πλανόδιος πωλητής. Τσιγάρα, λουλούδια, λαχανικά και άλλα εμπορεύματα διακινούνταν σε στενά δρομάκια από τους έλληνες μετανάστες της πρώιμης περιόδου. Εκεί, όμως, δούλευε το σύστημα του αφεντικού που εκμεταλλευόταν με κάθε τρόπο τους μετανάστες. Η απόφαση του «boss» ήταν νόμος ανάμεσα στους εμιγκρέδες. Αυτός κανόνιζε σε ποιον θα δώσει δουλειά και βοήθεια στις δυσκολίες που συναντούσαν λόγω γλώσσας· αυτός γινόταν διαιτητής σε έναν καβγά.

Νεαροί Ελληνες έγιναν θύματα εκμετάλλευσης πατρώνων που τους έπαιρναν το μεροκάματο (προερχόταν από γυάλισμα παπουτσιών) ενώ συγχρόνως τους εκμεταλλεύονταν σωματικά και ηθικά… Μάλιστα δεν τους άφηναν να έρχονται σε επαφή με κόσμο για να μη φύγουν από τη δούλεψή τους.

Ψάχνοντας για δουλειά πολλοί μετανάστες τριγυρνούσαν σε διάφορα σημεία της πόλης περιμένοντας ένα νεύμα. Χωρίς να γνωρίζουν τη γλώσσα, προσπαθούσαν να επιβιώσουν σε δύσκολες συνθήκες και συχνά προέκυπταν απρόβλεπτες καταστάσεις. Οι πράξεις παραβατικότητας των Ελλήνων, λόγω της ίδιας της ιδιότητας των Ελλήνων ως μεταναστών, καταγράφονταν στο αστυνομικό δελτίο. Πολλοί είχαν περάσει μέρες σε αστυνομικά τμήματα ώσπου να ξεκαθαρίσουν το πού μένουν, πού δουλεύουν, τι ρόλο παίζουν. Κάποιοι έμπλεξαν σύντομα σε παράνομες δραστηριότητες με κυριότερη την εισαγωγή και εξαγωγή εμπορευμάτων.

Δεν έλειψαν και οι ρατσιστικές αντιδράσεις και το ανθελληνικό μένος, με διάφορες αφορμές. Ενα επεισόδιο στο Σικάγο είναι χαρακτηριστικό. Το 1904 ξέσπασε μια απεργία στα καταστήματα καυσίμων της πόλης. Πολλοί εργαζόμενοι άφησαν τις δουλειές τους που γέμισαν με νέους και άπειρους νεαρούς έλληνες μετανάστες. Μη γνωρίζοντας τι είχε συμβεί και βλέποντας μια ευκαιρία που τους εξασφάλιζε χρήματα για να ζήσουν, έσπευσαν να δουλέψουν εκεί. Αυτό προκάλεσε αμέσως την αντίδραση του εργατικού συνδικάτου και του Τύπου, που δεν έχασε καιρό και κατηγόρησε γενικά όλους τους Ελληνες. Μερικοί μικροκαταστηματάρχες, που είχαν ήδη νιώσει το απειλητικό χέρι των γηγενών και ανήσυχοι για την ανθελληνική υστερία, καταδίκασαν τους συμπατριώτες τους απεργοσπάστες ενώ συγχρόνως διαμαρτυρήθηκαν στον Τύπο για την επίθεσή του σε όλους αδιακρίτως τους Ελληνες.

Η οικονομική κρίση που ξέσπασε στην Αμερική έκανε όλο και πιο συχνά τα ρατσιστικά φαινόμενα. Από το Αϊντάχο έρχονταν μηνύματα για επιθέσεις 50 οπλισμένων κουκουλοφόρων που έφθασαν στο Mountain View, όπου ζούσαν και δούλευαν εκατό περίπου Ελληνες. «Συγκρίνοντας αναφορές που έφθαναν από την Καλιφόρνια, το Κολοράντο, τη Γιούτα και άλλες δυτικές πολιτείες», σημειώνει ο Θεόδωρος Σαλούτος στο βιβλίο του «The Greeks in the United States», «δυνάμωναν οι φωνές εναντίον των ξένων. Πολλοί απαίτησαν να διωχθούν οι Ελληνες από τις δουλειές επειδή δεν ήσαν αμερικανοί πολίτες…».

Η πιο συγκλονιστική περίπτωση επιθέσεων σε Ελληνες συνέβη στη South Omaha, στη Νεμπράσκα, το 1909. Η ελληνική κοινότητα αριθμούσε 18.000 εκεί. Το μένος κατά των Ελλήνων ξέσπασε όταν, στις 17 Φεβρουαρίου, ένας Ελληνας σκότωσε έναν αστυνομικό της περιοχής. Την επόμενη ημέρα με ψήφισμά τους που υπέγραφαν 5.000 άτομα κατηγορούσαν τους Ελληνες ως φυγόδικους που παραβλέπουν τους νόμους και τις αρχές της χώρας, «επιτίθενται στις γυναίκες μας, προσβάλλουν τους κατοίκους» και επιδίδονται σε διάφορες μορφές ανηθικότητας. Σε απάντηση, οργανώθηκε μαζική συγκέντρωση στο δημαρχείο της πόλης το απόγευμα της 21ης Φεβρουαρίου 1909 ώστε να πάρουν δραστικά μέτρα. Τα συνθήματα που ακούστηκαν άναψαν φωτιά: «Μία σταγόνα από το αίμα Αμερικανού αξίζει όλο το ελληνικό αίμα του κόσμου» και «Ηρθε η ώρα να απαλλάξουμε την πόλη μας από αυτούς τους ανθρώπους». Είχαν μαζί τους σφυριά και ρόπαλα που τα κράδαιναν. Κατέστρεψαν ελληνικές περιουσίες και στη συνέχεια έστρεψαν το μένος τους σε ανθρώπους από την Αυστροουγγαρία και την Τουρκία που τους πέρασαν για Ελληνες.

http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=97865&ct=75&dt=05