Αυτή τη στιγμή στο κέντρο κράτησης της Παγανής στη Λέσβο κρατούνται περίπου 1000 άτομα σε άθλιες συνθήκες. Από τις 18 Αυγούστου οι 160 ανήλικοι κρατούμενοι στο Κέντρο Κράτησης στην Παγανή πραγματοποιούν απεργία πείνας ζητώντας το αυτονόητο: ελευθερία. Χρησιμοποιώντας το μόνο όπλο που τους έχει μείνει, το ίδιο τους το σώμα, αρνούνται να πάρουν συσσίτιο ζητώντας να ελευθερωθούν, διεκδικώντας τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.

{youtubejw}lP2yT6EjBXo{/youtubejw}

Σήμερα Πέμπτη, στις 10 το πρωί, έγινε μια συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το κέντρο κράτησης της Παγανής ζητώντας την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων και το κλείσιμο των στρατοπέδων κράτησης μεταναστών. Οι κρατούμενοι ήταν στα κάγκελα όλη την ώρα, φώναζαν συνθήματα μαζί με όσους και όσες ήταν έξω και έγραφαν σε πανιά και χαρτιά: «δεν θέλουμε φαγητό, θέλουμε ελευθερία». Ένα παιδί 13 χρονών ήταν πολύ άρρωστο και επί μια εβδομάδα αρνούνταν να το πάνε στο νοσοκομείο αλλά, όσο ήμασταν εκεί ήρθε ασθενοφόρο και το πήρε. Αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται διαδήλωση στο κέντρο της πόλης. Οι κρατούμενοι μας έδωσαν ένα κείμενο το οποίο διαβάστηκε έξω και έλεγε τα εξής:

«Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε που ενδιαφέρεστε για τους πρόσφυγες. Ζούμε σε πολύ άσχημες συνθήκες στη χειρότερη φυλακή, για περισσότερους από 3 μήνες σε πολύ κακές συνθήκες, χωρίς καμία συμπαράσταση εκτός από εσάς που είστε τώρα εδώ έξω. Η αστυνομία αρνείται να εξηγήσει τις πολύ κακές συνθήκες τις οποίες βιώνουμε σε αυτή τη φυλακή. Είμαστε πάνω από 1000 άτομα, γυναίκες, άντρες και με πολλά παιδιά, περίπου 150. Έτσι, σαν συμπέρασμα, σας ζητάμε να κάνετε ότι μπορείτε γιατί περιμένουμε πολλά από εσάς. Χρειαζόμαστε την ελευθερία μας και τα δικαιώματά μας.

Χαιρετισμούς, οι κρατούμενοι»

http://noborderlesvos09.gr/

ΓΙΑ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΟΙΧΕΙΑ:

http://filoxenoi.wordpress.com/

The IAS

The Institute for Anarchist Studies (IAS), a nonprofit foundation established in 1996 to support the development of anarchism, is a grant-giving organization for radical writers and translators worldwide. To date, we have funded some sixty projects by authors from countries around the world, including Argentina, Lebanon, Canada, Chile, Ireland, Nigeria, Germany, South Africa, and the United States. We also publish the online journal Perspectives on Anarchist Theory, organize the annual Renewing the Anarchist Tradition conference, and offer the Mutual Aid Speakers List. The IAS is part of a larger movement to radically transform society as well. We are internally democratic and work in solidarity with people around the globe who share our values.

About the ASN

The Anarchist Studies Network is an official Specialist Group of the Potitical Studies Assosiation (UK) 

The principal aims of this network are to coordinate and promote the re-investigation of anarchism as a political ideology.

About the Isntitute for Anarchist Studies

Anarchism emerged out of the socialist movement as a distinct politics in the nineteenth century. It asserted that it is necessary and possible to overthrow coercive and exploitative social relationships, and replace them with egalitarian, self-managed, and cooperative social forms. Anarchism thus gave new depth to the long struggle for freedom.

The primary concern of the classical anarchists was opposition to the state and capitalism. This was complemented by a politics of voluntarily association, mutual aid, and decentralization. Since the turn of the twentieth century and especially the 1960s, the anarchist critique has widened into a more generalized condemnation of domination and hierarchy. This has made it possible to understand and challenge a variety of social relationships — such as patriarchy, racism, and the devastation of nature, to mention a few — while confronting political and economic hierarchies. Given this, the ideal of a free society expanded to include sexual liberation, cultural diversity, and ecological harmony, as well as directly democratic institutions.

Anarchism’s great refusal of all forms of domination renders it historically flexible, politically comprehensive, and consistently critical — as evidenced by its resurgence in today’s global anticapitalist movement. Still, anarchism has yet to acquire the rigor and complexity needed to comprehend and transform the present. 

Institute for Anarchist Studies

http://www.anarchist-studies.org/
PO Box 15586, Washington, DC 20003, USA info@anarchiststudies.org

About the ASN

What constitutes “anarchist studies,” and where did it come from?

Following the collapse of the Soviet Union, and with it, of an entire world order based on the tension between American and Soviet power, a number of intellectuals announced (once again) that the age of “ideologies” had ended; liberal democracy and capitalism had won, and no other political or economic options remained credible as contenders for the future. Energy had drained from most of the “New Social Movements” that had come to such prominence in the sixties and seventies; having since been institutionalized, accommodated within the system, environmentalism and the various forms of “identity politics” were no longer to be seen as radical challenges to the status quo, much less as forming part of a revolutionary “Movement.”

Two decades later, this cozy perception of the world is in shambles. Nearly a third of the world’s population lives in “failed states”; international systems of law and order are in serious disarray; strains on the planetary ecosystem are increasingly hard to ignore; the global marketplace lurches between “irrational exuberance” and crisis. The institutional managers of this world order now cannot meet without major police and military protection; everywhere they go, angry crowds appear. Many in these crowds speak not of a Movement, but of a “movement of movements,” that cannot be accommodated within the present order. It has become a common observation that, notwithstanding the novelty of this force, it cannot be understood without reference to another, older political tradition, one that had gone into an historical eclipse around the time of the Russian Revolution and the first victories of the women’s suffrage movement, that had long since become something less than a memory, a mere epithet: anarchism.

It is deeply ironic that there are now arguably more people outside of the academy than inside it who possess any intellectual context for this tradition; one is hard pressed to find a few scattered, often uninformed references to anarchism in the most advanced realms of scholarly discourse. Nonetheless, over the last two decades, academics have slowly begun to rediscover the historical significance of anarchism, which, as Benedict Anderson recently had to remind his fellow historians, was for a time “the main vehicle of global opposition to industrial capitalism, autocracy, latifundism, and imperialism.” Scholars have started to study the influence of anarchism on early Korean and Filipino national liberation struggles, movements for birth control from Barcelona to Boston, Latin American labor history, Jewish immigrant life, the development of modern sociology and geography, the French Resistance, debates over eugenics and Social Darwinism, modern art and Modern Schools, avant-garde film and popular music, revolutions from Mexico to China to Russia itself.

There has even been some interest in revisiting the theoretical documents left in the wake of anarchist movements, dusting off the old ideas in search of new perspectives. Far from having been anti-intellectual “primitive rebels,” anarchists produced a rich critical discourse on every facet of life and knowledge, from economics to linguistics, from social history to aesthetic theory, from urban planning to ontology — a counter-institutional archive that has barely begun to be investigated. Amid a widespread increase in doctoral theses and academic publications directly engaged with the anarchist archive, some researchers have begun to draw inspiration from it, to see their work as an extension of anarchist theory and practice. For a number of us, what we are calling “anarchist studies” no longer necessarily takes anarchism as its object of study but as a standpoint from which to study the world. Anarchist contributions to thought are making a reappearance in a number of fields, challenging established orthodoxies. Perhaps, against all odds, we are witnessing the emergence of a new anarchist paradigm in academia.

It is unlikely that this paradigm has a future unless steps are taken to foster its growth, to maintain a space for it within the existing institutional structures it inhabits while preventing it from being simply absorbed by those structures. Therefore, the Anarchist Studies Network seeks

1.) to build on the renewed interest in anarchist and anarchistic thought by facilitating and promoting the study of anarchism as modern political theory and practice, across scholarly disciplines, both within and outside the official academic sphere;

2.) to provide an interdisciplinary institutional forum bringing together graduate students, professional academics, and independent scholars across the world; and

3.) to provide a platform for the promotion of anarchism as a vital and viable analytical, conceptual, and pedagogical paradigm for the 21st century.

To these ends, the group has four specific aims and objectives:

a.) We plan to organise a seminar series to allow academics and graduate students to present their work to a more specialist audience.

b.) We also plan to organise an annual two-day conference on the legacy and work of individual anarchists, or on aspects of anarchist history, contemporary anarchist practice, or anarchism’s potential to contribute to ongoing political and economic change.

c.) This will clearly demand the coordination of broader and more long-term research projects and funding applications.

d.) Our basic aim is to reinvigorate the study of anarchism within academia by building links across subject areas, and to this end we will actively seek close relationships with other interested specialist groups in the PSA, BISA, APSA and ISA, as well as groups located outside the official sphere of academia, including those formed for activism and public intellectual life.

http://anarchist-studies-network.org.uk/

Χθες, Πέμπτη 20 Αυγούστου στην αίθουσα εκδηλώσεων του Συλλόγου Υπαλλήλων της Τράπεζας της Ελλάδας και έπειτα από κάλεσμα της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στο Θοδωρή Ηλιόπουλο, δόθηκε συνέντευξη τύπου για την υπόθεση του απεργού πείνας Θοδωρή Ηλιόπουλου, προφυλακισμένου από τις 18/12ου στις φυλακές Κορυδαλλού κατηγορούμενος για τη συμμετοχή του στα γεγονότα του Δεκέμβρη και απεργού πείνας από τις 10 Ιουλίου.

Τη συνέντευξη τύπου άνοιξαν οι συνήγοροί του Νίκος Μαβίδης και Ιωάννα Κούρτοβικ δίνοντας για άλλη μια φορά έμφαση στην αδικία που υπόκειται ο Θοδωρής Ηλιόπουλος και για την εμπάθεια και την εκδικητικοτητα από πλευράς του Δικαστικού Σώματος στο πρόσωπο του. Ενημέρωσαν για την αίτηση αποφυλάκισης που κατατέθηκε το πρωί της ίδιας μέρας και τα στοιχεία που επισύναψαν στην αίτηση (ψηφίσματα από Α’ βαθμια σωματεία, από την ΑΔΕΔΥ, την ερώτηση στη Βουλή από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και τις 3.500 υπογραφές για την αποφυλάκιση του Θ. Ηλιόπουλου).

Η Όλγα Κοσμοπουλου, γιατρός του Θ. Ηλιόπουλου αφού έδωσε την εικόνα για την κατάσταση της υγείας του και την επικινδυνότητα στην οποία βρίσκεται η ζωή του παρατήρησε «Πρώτη φορά σημειώνεται να κρατείται τόσες μέρες απεργός πείνας στο κελί του, ενώ οι επισημάνσεις των γιατρών για άμεση μεταφορά του σε Νοσοκομείο γίνονται εδώ και 20 μέρες!»την εισήγηση της έκλεισε και με την ιδιότητα της ως μέλος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ λέγοντας ότι «αν σχεδιάζουν ένα θύμα θα μας βρουν απέναντι τους!»
Από τους Γιατρούς του Κόσμου ο Γ. Μουζαλας, ο οποίος και εξέτασε τον Θ. Ηλιόπουλο το πρωί κατά την επίσκεψη του κλιμακίου δήλωσε: «είναι καθαρή παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων! Ο ασθενής κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή στα πλαίσια πολυσυστηματικης νόσου που σημειώνεται στους απεργός πείνας.

Ο Γ. Μπανιάς τόνισε ότι το θέμα είναι πάντα η άμεση αποφυλάκιση του Θ. Ηλιόπουλου ότι αυτό είναι μια ένδειξη από την ηγεσία, της βαρβαρότητας απέναντι στην κοινωνία.
Ο Θ. Δριτσας μίλησε για υπέρβαση και αυθαιρεσια, αναφερομενος στην απόφαση. Στο τέλος της εισήγησης του δήλωσε: «ο Θοδωρής Ηλιόπουλος δίνει αγώνα αξιοπρέπειας και μας αφορά όλους!»

Ο Άρης Μουσιωνης,πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και γιατρός έκανε έκκληση για συντονισμό των κινήσεων ώστε να διαφυλαχτεί το δικαίωμα στη Ζωή. «Ο αγώνας του Θοδωρή Ηλιόπουλου είναι βαθύτατα πολιτικός και μας αφορά όλους.»

Ο Ερνέστο Αγγελής από τα ΕΕΚ δήλωσε την πλήρη υποστήριξη στις κινήσεις για την απελευθέρωση του Θοδωρή Ηλιόπουλου και ο αγώνας αυτός είναι τιμή για το κίνημα!»
Ο Γ. Παρασκευοπουλος εκ μέρους των οικολόγων Πράσινων δήλωσε: «τονίζοντας τις μαύρες τρύπες στα ανθρώπινα δικαιώματα, Ενώνουμε τη φωνή μας στο κίνημα»

Την συμπαράσταση στον αγώνα του Θ. Ηλιόπουλου εξέφρασε και ο Γ. Δάφνης εκπρόσωπος της Γ’ ΕΛΜΕ Αθήνας.

{youtubejw}hu0oeJmrJBY{/youtubejw}

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΣΤΟN ΘΟΔΩΡΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟ

ΚΑΛΕΣΜΑ ΣΕ ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΠΕΡΓΟΥ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 10 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΘΟΔΩΡΗ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ.

Καλούμε τις συλλογικότητες από όλες τις πόλεις της Ελλάδας να συντονίσουν τις εκάστοτε κινητοποιήσεις τους – κείμενα, μικροφωνικές, συγκεντρώσεις – που σκοπό έχουν την άμεση απελευθέρωση Θοδωρή Ηλιόπουλου, σε ένα κοινό πλαίσιο δράσης,

ορίζοντας την Δευτέρα 24 Αυγούστου και ώρα 8 μ.μ. τη στιγμή που πανελλαδικά θα ενώσουμε τη φωνή μας και τη δύναμή μας απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση του απεργού πείνας Θοδωρή Ηλιόπουλου.

Στο πλαίσιο αυτό η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης στο Θοδωρή Ηλιόπουλο,

την Δευτέρα 24 Αυγούστου και ώρα 8:00 μ.μ. στα Προπύλαια διοργανώνει συναυλία αλληλεγγύης.

Στη μάχη για την υπεράσπιση και την απελευθέρωσή του η  Συμπαράστασή μας είναι η αναπνοή του Θοδωρή.

Για να ακουστεί η φωνή του σε κάθε γωνιά της Ελλάδας.

Οκτώ μήνες προφυλακισμένος για τα γεγονότα του Δεκέμβρη, τον τελευταίο και σε απεργία πείνας. Η αναμενόμενη αποφυλάκιση τον Ιούλιο δεν ήρθε, το θέατρο παραλόγου των κατηγοριών συνεχίστηκε και ο Θοδωρής παραμένει έγκλειστος. Αλλά αγωνιστής. Αυτή τη φορά «όπλο» του, το ίδιο του το σώμα. Μας μίλησε τηλεφωνικά από τις φυλακές Κορυδαλλού. Εκεί απ’ όπου βλέπει το εκδικητικό πρόσωπο του κράτους, την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, αλλά και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά. Επιμένοντας στην αθωότητά του και στα πιστεύω του. Πληρώνοντας ακριβά και για τα δυο.

Ακούω τη φωνή του με διακοπές από μεγάφωνα που ουρλιάζουν διαταγές και παραγγέλματα στους φυλακισμένους του Κορυδαλλού. Είναι εξαιρετικά ευγενής, χαμηλών τόνων, δυνατός μέσα στην αδυναμία του. Εύθραυστος πια, αλλά αποφασισμένος, στην καρδιά του Αυγούστου που δεν υπάρχουν ειδήσεις, δίνει τη μάχη για την ελευθερία του με το μοναδικό όπλο που του έχει απομείνει: το ίδιο του το σώμα. Για πάνω από ένα μήνα, ο μοναδικός τώρα πια φυλακισμένος του Δεκέμβρη, είναι σε απεργία πείνας. Παρόλο που έχει χάσει 12 κιλά, η πίεσή του έχει πέσει και παθαίνει υπογλυκαιμικά σοκ και παρόλο που οι γιατροί επιμένουν πως τώρα πια μπορεί να πάθει μη αναστρέψιμες βλάβες σε ζωτικά όργανά του, η διεύθυνση των φυλακών αρνείται να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο. Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος δηλώνει αθώος. Ένας όμηρος.

Το κράτος σε διώκει για ποινικά αδικήματα, κακουργήματα και πλημμελήματα, και σε θεωρεί τόσο επικίνδυνο που δεν σε αποφυλακίζει με περιοριστικούς όρους. Πώς νιώθεις γι’ αυτό;

«Από τις 18 Δεκεμβρίου βρέθηκα πρωταγωνιστής στο θέατρο του παραλόγου. Με συνέλαβαν στο σωρό, καθώς περπατούσα στην Ακαδημίας με τους φίλους μου. Πέντε διμοιρίες των ΜΑΤ κύκλωσαν καμιά 10αριά ανθρώπους. Αρχισα να τρέχω και δυο από αυτούς με πρόλαβαν, με πέταξαν κάτω κι άρχισαν να με κλωτσάνε στο κεφάλι ουρλιάζοντας “τώρα θα δεις τι θα πάθεις”. Δεν είχα ιδέα τι θα μπορούσα να πάθω. Τελικά, αυτό που έπαθα είναι πως βρέθηκα κατηγορούμενος για τρία κακουργήματα. Σύμφωνα με την ανακρίτρια, ήμουν τη στιγμή της σύλληψής μου έξω από τη Νομική και πέταγα μολότοφ. Η μοναδική μαρτυρία που υπάρχει γι’ αυτό είναι των δυο ΜΑΤατζήδων που με συνέλαβαν. Οταν δε η ανακρίτρια τους ρώτησε αν θα με αναγνώριζαν στο δρόμο κι εκείνοι απάντησαν θετικά, η ανακρίτρια σήκωσε το δάχτυλο, με έδειξε και τους είπε “αυτός είναι;”. Με έδωσε δηλαδή η ίδια. Φυσικά και οι ΜΑΤατζήδες… με αναγνώρισαν. Από τότε δεν με αποφυλακίζουν γιατί στην πραγματικότητα με χρειάζονται ως όμηρο. Από τους συλληφθέντες λίγοι είναι αυτοί που πήραν θέση για το Δεκέμβρη. Δεν λέω ότι ήταν υποχρεωμένοι. Εγώ πήρα θέση κι αντιμετωπίζω τα αντίποινα του κράτους».

Πώς έζησες τα γεγονότα του Δεκέμβρη;

«Ο πατέρας μου είναι στα τελευταία του κι έχει αλτσχάιμερ κι η μάνα μου είναι 83 χρόνων και δεν μπορεί να τον φροντίσει. Για αυτό μπόρεσα να κατέβω στους δρόμους δυστυχώς μόνο δυο φορές. Ηταν μια πολύ καλή ευκαιρία να συζητήσεις και να προβληματιστείς, να προτείνεις λύσεις, να ανταλλάξεις ιδέες. Κάποιοι, άδηλων συμφερόντων, διαβάζουν τα γεγονότα σαν τις κλαίουσες ιτιές, κλαυθμηρίζουν για τον όλεθρο και την καταστροφή. Ομως ο Δεκέμβρης γέννησε ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης και, κυρίως, ξεκόλλησε τα παιδιά από τα playstations και τα internet cafe. Είναι αφελές κι άδικο να λες πως τα παιδιά βγήκαν στο δρόμο μόνο για να εκτονώσουν την οργή τους. Τα ιδανικά και τα όνειρά τους διεκδίκησαν».
Ποια ήταν η αντίληψή σου για το κράτος πριν και ποια είναι τώρα;

«Αν σου πω, θα με κλείσουν ισόβια… Αστειεύομαι. Δεν θέλω να βάζω ταμπέλες στον εαυτό μου τύπου αναρχικός ή αντιεξουσιαστής. Είμαι οραματιστής της άμεσης δημοκρατίας, του συν-αποφασίζειν και συν-πράττειν. Κατά την εφηβεία μου, είχα γοητευτεί με τη φιλοσοφία του αναρχισμού από τον Ζήνωνα και τους κυνικούς φιλόσοφους μέχρι τον Ενρίκο Μαλατέστα. Ακόμη και σήμερα, παραμένω γοητευμένος. Αγωνίζομαι για έναν διαφορετικό κόσμο. Οχι με μολότοφ και πέτρες, αλλά με ιδέες και κείμενα. Δεν είμαι ούτε ο πρώτος ούτε ο τελευταίος στον οποίο το κράτος δείχνει το εκδικητικό του πρόσωπο. Αυτό που τους ενοχλεί, αυτό που καταστέλλουν δεν είναι η δράση μου, αλλά η στάση μου και η άποψή μου. Μου φόρτωσαν ένα κατασκευασμένο κατηγορητήριο, αγνόησαν τις αποδείξεις που προσκόμισα για την αθωότητά μου. Το θέμα για το κράτος είναι ότι επιμένω να σκέφτομαι. Και να σκέφτομαι διαφορετικά. Υπό αυτή την έννοια, αύριο το πρωί μπορείς να βρεθείς στη θέση μου, εσύ κι ο οποισδήποτε».

Φοβάσαι τώρα πια τη χώρα που τη λένε Ελλάδα;

«Οχι. Είναι τρομακτικό να περπατάς στην Ακαδημίας και μετά να βρίσκεσαι σε ένα κελί για μήνες, αλλά έχω τόσο μεγάλη επιθυμία να ζήσω που δεν φοβάμαι. Κι επίσης, εκτός από την Ελλάδα της βίας και της καταστολής, βλέπω και μια άλλη Ελλάδα της ανήσυχης νεολαίας, της αλληλεγγύης, της πίστης σε ιδανικά».

Γιατί επέλεξες την απεργία πείνας;

«Οταν κάποιος ξεκινάει απεργία πείνας, κανονικά πρέπει να τον εξετάσει οδοντίατρος -τα δόντια παθαίνουν πρώτα ζημιά- και ψυχίατρος για να αποδειχθεί ότι δεν είναι αυτοκαταστροφικός. Παρόλο που αυτό δεν έγινε στην περίπτωσή μου, θέλω να σας διαβεβαιώσω πως δεν είμαι αυτοκτονικός, δεν θέλω καθόλου να πεθάνω. Ούτε θέλω να πάθω κάποια ανήκεστο βλάβη που θα με αφήσει ανάπηρο για όλη μου τη ζωή. Βεβαίως, όπως μου εξήγησε η γιατρός που με παρακολουθεί, μετά την 30ή ημέρα απεργίας, αρχίζουν τα πολύ σοβαρά προβλήματα, μπορεί να εκπέσουν ζωτικά σου όργανα. Ομως πραγματικά δεν μου έχει μείνει άλλος τρόπος. Το σώμα μου είναι το ύστατο όπλο».

Η απεργία πείνας φλερτάρει με το θάνατο;

«Κάθε τι φλερτάρει με το θάνατο. Αν είσαι μετανάστης, μια επίσκεψη στην παιδική χαρά του Αγίου Παντελεήμονα μπορεί αυτομάτως να σημάνει και το θάνατό σου. Ή αν είσαι εργάτης σε κάποιο εργοστάσιο. Ή αν είσαι ποδηλάτης στους δρόμους της Αθήνας. Η απεργία πείνας σε φέρνει μερικά βήματα πριν το θάνατο, αλλά και πιο κοντά στην ελευθερία. Ως ξένος που είμαι στον κόσμο των αφεντικών, ως εργάτης, ως ποδηλάτης δεν φοβήθηκα το θάνατο. Ως απεργός πείνας ζω με την ελπίδα της απελευθέρωσης κι όχι με το φόβο του θανάτου».

Είσαι ερωτευμένος, ετοιμαζόσουν για την απελευθέρωσή σου τον Ιούλιο κι ένα κοινό σπίτι με την αγαπημένη σου. Τι λέτε τώρα;

«Μιλάμε καθημερινά ατελείωτες ώρες, μου γράφει και της γράφω, σχεδιάζουμε τη ζωή μας μετά. Είμαστε πολύ δεμένοι οι δυό μας, τα αντιμετωπίζουμε σαν ομάδα. Η φυλακή ορίζει την ελευθερία του σώματος, όχι της ψυχής σου. Κάθε φορά που κλείνουμε το τηλέφωνο, εκείνη μου λέει venceremos. Είμαστε νέοι, ερωτευμένοι κι έχουμε τόσα όμορφα πράγματα να ζήσουμε μαζί. Και θα νικήσουμε».

Τι όνειρα βλέπεις;

«Στην αρχή έβλεπα εφιάλτες. Με καθημερινό αγώνα, κατάφερα όχι μόνο να αποβάλω οτιδήποτε θα μπορούσε να με τσακίσει, αλλά να βλέπω όνειρα με δύναμη και χαρά. Εχω επιλέξει να ζήσω δημιουργικά αυτό το επεισόδιο της ζωής μου».

Τι έμαθες στη φυλακή;

«Κάθε φυλακή είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας. Βλέπεις από καταδικασμένους για οικονομικά εγκλήματα που κι εδώ τους ενδιαφέρει να κάνουν μπίζνες, μέχρι παιδεραστές. Αλλά βλέπεις και πολλούς αθώους, ανθρώπους που δεν είχαν χρήματα για έναν καλό δικηγόρο ή για να πληρώσουν την εγγύηση. Πριν μπω μέσα ήμουν απόλυτος, πίστευα πως… οι κακοί είναι στη φυλακή. Εδώ όμως αναγκάζεσαι να καταλάβεις πως το κακό είναι σχετικό, να παραδεχθείς πως δυνητικά φονιάς θα μπορούσε να είναι ο καθένας σε μια δοσμένη συγκυρία.

Υπάρχουν τα πάντα μέσα μας. Στη φυλακή μαθαίνεις καινούριους κώδικες και, κυρίως, να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Και μερικούς τρόπους οι οποίοι σου διευκολύνουν τη ζωή. Εδώ ζεις με τα ελάχιστα. Αυτά που έξω θεωρούμε σκουπίδα, μέσα είναι χρήσιμα. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί ότι για να καλύψεις τα ράφια με κουρτίνα, χρησιμοποιείς αντί για κόλλα καμμένες μπατονέτες;»

Οι συγκρατούμενοί σου πώς σε αντιμετωπίζουν;

«Ανέκαθεν υπήρχε σεβασμός για τους πολιτικούς κρατούμενους από τους ποινικούς, αν και δεν θέλω να κάνω διαχωρισμό. Ολοι είμαστε έγκλειστοι κι έχουμε ν’ αντιμετωπίσουμε τα ίδια προβλήματα. Κι εμείς, αν και πολιτικοί, αντιμετωπίζουμε το ποινικό δίκαιο. Οι συγκρατούμενοί μου μού συμπαρίστανται.

Ο Νίκος Τσουβαλάκης άρχισε κι αυτός απεργία πείνας την ίδια μέρα με εμένα σε ένδειξη αλληλεγγύης. Αλλοι κρατούμενοι κάνουν αποχή συσσιτίου. Οι περισσότεροι με στηρίζουν με απλές καθημερινές πράξεις: με επισκέπτονται στο κελί, μου δανείζουν βιβλία, μου παραχωρούν τη σειρά τους στο τηλέφωνο».

Πώς είναι το κελί σου;

«Είσαι 18 ώρες το 24ωρο κλεισμένος μέσα σε ένα χώρο το πολύ 8 τετραγωνικά μέτρα μαζί με άλλους τρεις. Η θέρμανση δεν επαρκεί. Κατσαρίδες και αρουραίοι κάνουν συχνά την εμφάνισή τους. Οι τουαλέτες βρίσκονται σε ένα υπόγειο με σπασμένα τζάμια και κρύο νερό».

Οι κρατούμενοι λένε πως ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο χρόνος. Πώς περνάς τις μέρες σου;

«Υπάρχει η θεωρία πως όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο πιο γρήγορα φυλακή βγάζεις. Εγώ υποστηρίζω ότι όσο πιο πολύ κοιμάσαι, τόσο λιγότερο ζεις. Τώρα πια που δεν μπορώ να περπατήσω, διαβάζω στο κελί, γράφω, ζωγραφίζω, ακούω μουσική, φτιάχνω χειροποίητες κατασκευές από φθηνά υλικά».

Τι σε εμπνέει;

«Οι διάδρομοι, τα κάγκελα και τα συρματοπλέγματα. Ολα αυτά μ’ έβαλαν στη διαδικασία να δημιουργήσω μια άλλη πραγματικότητα από λέξεις και ζωγραφιές».

Τι θα έλεγες αν είχες μπροστά σου τον υπουργό Δικαιοσύνης;

«Ενα ποίημα του Τίτου Πατρίκιου: “Ξεριζώνω τις λέξεις μία μία απ’ το λαρύγγι μου/ αν στάζουν αίμα/ τύλιξτες στο μαντήλι σου/ τύλιξτες με μπαμπάκι/ ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα και πες: ‘έτσι τα λέει, για εντύπωση’/ Κάνε επιτέλους ό,τι θες / Ομως δεν φτάνει πια η σιωπή / Δεν φτάνουν πια τα λόγια / Ξεριζώνω μία μία σκέτες λέξεις / και σου τις στέλνω”».

Πώς ονειρεύεσαι τη ζωή σου μετά τη φυλακή;

«Απλή ως προς το ζην, πολύπλοκη ως προς τη σκέψη, και θέλω να κάνουμε ένα πιτσιρίκι που δεν θα μ’ αφήνει σε ησυχία!»

Επειτα από όλη αυτή την ταλαιπωρία, θα ξαναβγείς στους δρόμους;

«Φυσικά. Με τη μόνη διαφορά ότι θα είμαι πανέτοιμος να αντιμετωπίσω το στημένο κατηγορητήριο. Αλλωστε, πάντα έβγαινα στο δρόμο με μοναδική κουκούλα το πρόσωπό μου».

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=72960

Ακολουθεί το κείμενο της τελευταίας επιστολής του Θοδωρή Ηλιόπουλου, το οποίο παρέδωσε στο tvxs η Πρωτοβουλία Αλληλεγγύης για τον Θοδωρή Ηλιόπουλο:

“Το ημερολόγιο δείχνει 29 Ιουλίου του 2009.

Βρίσκομαι στην 20η μέρα απεργίας πείνας, φανερά εξαντλημένος και νευριασμένος με το νοσοκομειακό σύστημα των φυλακών. Όλοι τάχα μου ενδιαφέρονται για μένα, για τη ζωή του συνανθρώπου τους, μα κανείς δεν έχει φροντίσει, «δεν έχει την αρμοδιότητα» να γίνουν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις ώστε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο των κρατουμένων.

Η καθημερινή ταλαιπωρία των εξετάσεων καταβάλει ολοένα τον οργανισμό μου ιδίως δε, η χθεσινή που με βρήκε στο πέρα δώθε επί 2μιση ώρες, ώστε να εξεταστούν τα ζωτικά μου όργανα και να παραπεμφθώ σε εξετάσεις αίματος.

«Είμαι σε πρώτη προτεραιότητα για αυτές». Θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 3 Αυγούστου, όταν θα βρίσκομαι ήδη στην 25 ημέρα απεργίας πείνας… Παρότι που καίω πλέον μυϊκό ιστό και η πίεση και το ζάχαρο μου βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.

Βέβαια το ότι κρατιέμαι στα πόδια μου, που η ψυχή μου ξέρει πώς, θάβεται από κακεντρέχειες του τύπου: «αυτός τρώει κρυφά».

Εις το επανιδείν,

Θοδωρής Ηλιόπουλος
Από τα νεκροσέντονα των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού”

20.8.2009

H ιατρική γνωμάτευση για τον απεργό πείνας Θ. Ηλιόπουλο αναφέρει τα ακόλουθα:

« Εξέτασα σήμερα στο Νοσοκομείο Κρατουμένων των Φυλακών Κορυδαλλού τον κ. Θεόδωρο Ηλιόπουλο, που διανύει την 41η ημέρα απεργίας πείνας. Έχει σημαντική (>20%) απώλεια σωματικού βάρους, με σοβαρή απώλεια μυϊκής μάζας (Ζυγίζει σήμερα 47.7 Kg).

Είναι εμφανώς καταβεβλημένος και ωχρός με ταχυκαρδία, αστάθεια βαδίσεως και αδυναμία παρατεταμένης ορθοστάτησης – τρόμο στην όρθια θέση. Από το φύλλο παρακολούθησής του φαίνεται ότι συχνά εμφανίζει χαμηλή αρτηριακή πίεση και ορθοστατικά με χαμηλά σάκχαρα ορού. Αναφέρει προλιποθυμικό επεισόδιο την 18η 8ου 2009.

Από τον εργαστηριακό του έλεγχο συνάγεται κατάσταση βαριάς υποθρεψίας με χαμηλή χοληστερίνη, ουρία, κρεατινίνη, και επηρεασμένη γενική αίματος (λευκοπενία, αναστροφή τύπου λευκών, θρομβοπενία). Λόγω ξηροφθαλμίας (ανεπάρκεια βιταμίνης Α;) συνιστάται άμεση έναρξη Caps Eviol A 1X1.

Συμπερασματικά, διατρέχει σοβαρότατο κίνδυνο, όχι μόνον επιπλοκών από το καρδιαγγειακό σύστημα και το κεντρικό νευρικό σύστημα – οφθαλμούς, αλλά και αυξημένο κίνδυνο λοιμώξεων.

Η μεταφορά του σε κρατικό νοσοκομείο με προοπτική παροχής φροντίδας από πολλές ιατρικές ειδικότητες και δυνατότητα ανάνηψης αν χρειαστεί, είναι επιβεβλημένη.»

3.8.2009

«Εξετάσθηκε ο κ. Ηλιόπουλος Θεόδωρος, μετά από αίτημα του ιδίου και της οικογένειας του. Ο ασθενής ευρίσκεται στην 25η ημέρα απεργίας πείνας, λαμβάνοντας μόνον νερό. Από την λεπτομερή κλινική εξέταση προέκυψε ότι έχει χάσει 8 κιλά με βάρος εκκινήσεως τα 60 κιλά, δηλαδή πάνω από το 10% του σωματικού του βάρους. Είναι εμφανής η απώλεια μυικής μάζας και παρουσιάζει υπνηλία, ορθοστατική υπόταση, σχετική βραδυκαρδία (σε σχέση με προηγούμενες εξετάσεις, σχετιζόμενη με πιθανή συμμετοχή του μυοκαρδίου-κίνδυνος μυοκαρδιοπάθειας), εμβοές ώτων και μυικές κράμπες και παραισθησίες κάτω άκρων στα πλαίσια ηλεκτρολυτικών διαταραχών. Συνοψίζοντας ο ασθενής παρουσιάζει επιπλοκές από ζωτικά συστήματα όπως μυικό, καρδιαγγεικό, ήπαρ και νευρικό σύστημα. Κατόπιν τούτου κρίνεται απαραίτητη η επείγουσα μεταφορά του σε χώρο αυξημένης ιατρικής φροντίδας (νοσοκομείο) προκειμένου να παρακολουθείται στενά η εξέλιξη της υγείας του και πιθανών μη αναστρέψιμων επιπλοκών».

Ελένη Κάκαλου, MD, MSc
Ιατρός ειδ. Παθολόγος
Αθήνα, 3 Αυγούστου 2009