Προκειμένου να προωθήσουν το μιλιταριστικό τους όραμα στην περιοχή αλλά και να δυσφημήσουν τους στρατηγικούς εχθρούς τους στην περιοχή της Λατινικής Αμερικής, η Washington έχει προσθέση “Τον Πόλεμο εναντία στην Τρομοκρατία” στην εξίσωση, διαδίδοντας αβάσιμους ισχυρισμούς περί Ισλαμικής διείσδυσης στην περιοχή.

Δημοσιογράφοι του Upside Down World τον Οκτώβριο του 07 έγραψαν : “Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η Washington αλλά και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης χρησιμοποίησαν τη λέξη “κομουνισμός” προκειμένου να διαμορφώσουν την άποψη της κοινής γνώμης εναντίων των πολιτικών τους αντιπάλων”. Τώρα, στην περίοδο μετά την 11 Σεπτεμβρίου, έχει εφευρεθεί ένα καινούργιο λεκτικό όπλο η “τρομοκρατία”. “Αυτό τοποθετείτε στο γενικότερο πλαίσιο των αβάσιμων κατηγοριών της Αμερικής ότι στο τρίγωνο Βραζιλίας – Παραγουάης – Αργεντινής, συναντούνται Ισλαμικές τρομοκρατικές ομάδες όπως η Hezbollah και η Hamas. Τέτοιου είδους κατηγορίες αναπαράγονται και μεταδίδονται συνέχεια από μέσα που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να παπαγαλίζουν το λόγο της επίσημης Αμερικανικής κυβέρνησης.” Οι ίδιοι δημοσιογράφοι αναφέρουν ότι όλες οι επίσημες αρχές των συγκεκριμένων χωρών αρνούνται κάθε κατηγορία περί εμπλοκής τους με τρομοκρατικές ομάδες.

Οι κατηγορίες των Αμερικανών όμως δεν σταματούν.

Ο Norman Baily, επικεφαλής των Αμερικανικών κατασκοπευτικών δυνάμεων στην Κούβα και Βενεζουέλα, κατέθεσε στην επιτροπή εξωτερικών υποθέσεων ότι “οικονομική υποστήριξη από εμπόρους ναρκωτικών έχει δοθεί σε επαναστατικές ομάδες, όπως η FARC στην Κολομβία, η ETA στην Ισπανία αλλά κυρίως στην Hamas, στην Hezbollah και στην Ισλαμική Jihad μέσω του δικτύου τους στην Βενεζουέλα και αλλού στην Λατινική Αμερική.”

Σε άλλη κατάθεση ο David Luna, διευθυντής του προγράμματος για την δίωξη των Ναρκωτικών, αναφέρει “διεθνείς τρομοκρατικές οργανώσεις θα προσπαθήσουν, σε συνεργασία με τοπικούς εγκληματίες να περάσουν μεγάλες ποσότητες ναρκωτικών στην Αμερική μέσω του Μεξικό.” Και συνέχισε “ο πόλεμος του διεθνούς εγκλήματος πρέπει να πάει χέρι χέρι με τον πόλεμο εναντίων της τρομοκρατίας.” Στην ίδια κατάθεση προσπάθησε να στηρίξει όλα τα ιδεολογήματα περί τρομοκρατικού τριγώνου.

Την ίδια ημέρα σε ρεπορτάζ του το Associated Press αναφέρει ότι Αμερικανοί αξιωματούχοι ανησυχούν ότι έχουν διαμορφωθεί συμμαχίες ανάμεσα σε τρομοκρατικές ομάδες όπως η Al-Qaida και η Hezbollah με Λατινοαμερικάνους εμπόρους ναρκωτικών.

Άλλη μια δήλωση “Η παρουσία τρομοκρατών στην περιοχή αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας επίθεσης στην Αμερική”, “Οι απειλές σε αυτό το ημισφαίριο είναι πραγματικές, δεν μπορούμε να τις αγνοήσουμε”, Charles Alen, αναλυτής της CIA.

Σε άρθρο των Los Angeles Times αναφέρεται ότι μετά από συνεργασία Αμερικάνων και κολομβιανών αρχών εξαρθρώθηκε δίκτυο ναρκωτικών και ξεπλύματος χρήματος που χρησιμοποιήθηκε για να χρηματοδοτηθεί η Hezbollah.

Μετά την 11 Σεπτεμβρίου η επίκληση του τρομοκρατικού κινδύνου από τους Αμερικανούς έχει χρησιμοποιηθεί ως μια πολύ καλή δικαιολογία προκειμένου να μπορέσουν να αναπτύξουν στρατιωτικές δυνάμεις σε όλες τις πρεσβείες των Ηνωμένων Πολιτειών στην Λατινική Αμερική προκειμένου αυτές “να συλλέξουν πληροφορίες για τρομοκρατικές δυνάμεις… αλλά και να πραγματοποιήσουν διαφόρων ειδών επιχειρήσεις εναντίων τους”.

Η εφημερίδα New York Times που αποκάλυψε την ιστορία, ότι η ιδέα της ανάπτυξης στρατιωτικών δυνάμεων στις πρεσβείες ανήκε στον τότε υπουργό Άμυνας των Αμερικανών Rumsfeld και ήταν μια προσπάθεια ώστε να επεκταθεί η στρατιωτική παρουσία με σκοπό τη συλλογή πληροφοριών.

Οι στρατιώτες που στάλθηκαν αποτελούσαν “Στρατιωτικά Στοιχεία Συλλογής Πληροφοριών” και κανένας δεν ήξερε για την παρουσία τους , ούτε οι κατά τόπους πρέσβεις. Η παρουσία τους αποκαλύφθηκε μετά από ένα περιστατικό στην Παραγουάη όπου σκοτώθηκε κάποιος Αμερικανός στρατιώτης. Πρέπει να αναφερθεί ότι αυτές οι στρατιωτικές ομάδες ενώ ήταν δηλωμένες σαν υπάλληλοι της πρεσβείας έμεναν σε παρακμιακά ξενοδοχεία. Και αυτό το γεγονός αποκαλύφθηκε εκ των υστέρων.

Σίγουρα υπάρχουν μερικά σημεία διαφωνίας. Ένα κύριο είναι πάνω στη σχέση καπιταλισμού και γης. Ο συγγραφέας αναφέρει ότι το σύστημα έχει μετατρέψει τη γη σε εμπόρευμα. Αυτό που μετέτρεψε το καπιταλιστικό σύστημα, και αποτελεί την ειδοποιώ διαφορά του, σε εμπόρευμα, είναι η ανθρώπινη εργασία , μέσω της μισθωτής σκλαβιάς και της μετάλλαξης της μορφής, του περιεχομένου και της ουσίας της αξίας μέσω του χρήματος. Επίσης η αποξένωση του ανθρώπου από τα μέσα παραγωγής, και τη γη κύρια, σαν ένα τέτοιο πρέπει να την αντιμετωπίζουμε ήταν αποτέλεσμα της αλλαγής στης συνθήκες παραγωγής ή πιο τεχνικά στην αλλαγή του τρόπου παραγωγής και των μεθόδων παραγωγής. Χωρίς καμία διάθεση ιστορικισμού ή ντετερμινιστικής προσέγγισης η ανάπτυξη των μεθόδων παραγωγής και κατ επέκταση των παραγωγικών δυνάμεων οδήγησαν στην αστικοποίηση. Άρα η γη αποτελώντας ένα στοιχείο παραγωγής που υπόκειται σε όλους τους νόμους περί γονιμότητας, και απόδοσης φθίνουσας ή οριακής πάνω από όλα είναι μέσο παραγωγής. Κάποιος που είναι κάτοχος γης είναι και κάτοχος μέσων παραγωγής. Αυτό όμως δεν τον κάνει και καπιταλιστή. Ένας βασικός διαχωρισμός μεταξύ μέσων παραγωγής γενικά και καπιταλιστικών μέσων παραγωγής είναι ότι τα καπιταλιστικά μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία ή όχι του κατόχου και χρησιμοποιεί ξένη εργασιακή δύναμη για να παράγει.

Μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να επιχειρηματολογήσει λέγοντας ότι αυτά είναι γνωστά πράγματα και σε μη γνώστες της μαρξικής θεωρίας. Και πάνω από όλα ότι είναι γνωστά στον συγγραφέα γι αυτό και από την αρχή γράφει ότι η ανάλυσή του στηρίζεται στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Ακριβώς. Με την εγκατάσταση κατοίκων της Ευρώπης στην Αμερικανική ήπειρο και την εκκαθάριση του τοπικού πληθυσμού, αυτόματα μεταφέρθηκαν και οι συνθήκες παραγωγής. Λέγοντας συνθήκες παραγωγής αναφερόμαστε στην τεχνολογία. Εκτός από αυτό μεταφέρθηκαν και οι κρατικές δομές. Η ύπαρξη αποικιών που λειτουργούσαν με τους νόμους των μητρικών χωρών αυτόματα σήμαινε ότι είχε έρθει και ο μεγαλύτερος καπιταλιστής από όλους που είναι το κράτος. Η μεταφορά κοινωνικών δομών και μορφών οργάνωσης οδήγησε πάλι στην ανάπτυξη πόλεων και την υιοθέτηση μεθόδων παραγωγής των μητρικών χωρών. Στην Αμερική, ακόμη χειρότερα , οι καπιταλιστικές μέθοδοι παραγωγής στηρίχθηκαν από σκλάβους.

Σωστά αναφέρει ο συγγραφέας ότι η Αμερική είναι από τις χώρες που προσφέρουν από την μεγαλύτερη πολιτική ελευθερία, αλλά κάτω από ποιες συνθήκες. Στο πλαίσιο ποιών δομών το κάνει αυτό. Και στην αρχαία Ελλάδα θεωρούσαν δημοκρατία ένα πολιτικό σύστημα που βασιζόταν σε επίπεδο παραγωγής στους σκλάβους. Εάν βγάλουμε την παραγωγή από την εξίσωση τότε όλα είναι καλά σε επίπεδο ελευθερίας.

Στην σύγχρονη πραγματικότητα δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Η αλληλεξάρτηση ανάμεσα στην οικονομική και την πολιτική πραγματικότητα είναι πιο ισχυρή από ποτέ. Σωστά λέει ο συγγραφέας ότι σήμερα υπάρχει έμμεση σκλαβιά. Το αίτημα που τίθεται σήμερα έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί οι πολιτικές, έχει να κάνει με την διεκδικήσει των παραγωγικών συντελεστών. Σε παγκόσμια κλίμακα πλέον είναι εμφανές ότι το ζήτημα της παραγωγής τροφίμων, αποτελεί ένα τεράστιο πρόβλημα μεν αλλά έχει να κάνει περισσότερο με το κέρδος και το πώς αυτό διαμεσολαβείτε και λιγότερο με την επάρκεια γης. Εάν ψάξουμε να βρούμε ταξική συνείδηση και σε αυτούς τους λίγους που έχουν απομείνει να καλλιεργούν γη πάλι θα πέσουμε σε κενό.

Μήπως σήμερα το σύνθημα «Γη και Ελευθερία» έχει περισσότερο συμβολικό χαρακτήρα; Και λέω συμβολικό γιατί σε καμία περίπτωση δεν χαρακτηρίζει την σκέψη μου ούτε το παραμικρό ψήγμα πριμιτιβισμού. Ίσως γύρω από την λέξη «Γη» συγκεντρώνονται όλα τα μέσα παραγωγής. Ίσως με την λέξη «Γη» εννοούμε την μάχη εναντίον της ιδιοκτησίας.  Από την άλλη κάνοντας κάποιες δεύτερες σκέψεις ίσως και να μην είναι έτσι τα πράγματα. Ίσως το σύνθημα να έχει και πραγματιστική σημασία. Ενδεχόμενη αναδιάρθρωση των παραγωγικών δυνάμεων με ταυτόχρονη αλλαγή των μεθόδων παραγωγής κάτω από κανόνες αυτοοργάνωσης να είναι η λύση. Η αυτοοργάνωση όμως προϋποθέτει επίθεση σε όλα τα επίπεδα της παραγωγής την διανομής και της κατανάλωσης. Σε ένα κόσμο που ο επιμερισμός και ο συνδυασμός της εργασίας έχει μεγεθυνθεί τόσο πολύ  αποτελεί επιτακτική αναγκαιότητα όχι η κατάργηση του μηχανισμού της αγοράς αλλά καταστροφή των κανόνων κάτω από τους οποίους δουλεύει και υπάγεται . Και οι κανόνες αυτοί δεν είναι άλλοι από αυτούς που στηρίζονται στην μισθωτή σκλαβιά και το κέρδος. Η εξαντικειμενοποίηση σήμερα έχει διευρυνθεί σε κάθε τομέα της ανθρώπινης ζωής. Η εικόνα τους κέρδους κάτω από το όραμα της προσωπικής ωφέλειας και ικανοποίησης δεν μας αφήνει να δούμε ούτε τα αυτονόητα. Ή μάλλον δεν μας επιτρέπει την πολυτέλεια του χρόνου ώστε να σκεφτούμε τα αυτονόητα. Όλα πλέον μας δίνονται έτοιμα. Όλα πλέον γίνονται γρήγορα. Εμείς πλέον πρέπει να τα κάνουμε όλα γρήγορα. Οι δείκτες παραγωγικότητας έχουν να κάνουν με το αποτέλεσμα της παραγωγής, με την ποσότητα της παραγωγής. Είμαστε κόστος για τους καπιταλιστές και πρέπει να μας περιορίσουν.

Το δυστύχημα είναι ότι είμαστε ένα κόστος παραγωγής που έχουμε προσληφθεί με χαρακτηριστικό την ευσυνειδησία μας. Την προσήνεια και την προσήλωση σε ένα σκοπό. «Γη και Ελευθερία» λοιπόν. Απελευθέρωση από τους καπιταλιστικούς κανόνες παραγωγής, καταστροφή των νόμων της προσήνειας, απειθαρχία σε σκοπούς υποταγής, αναζήτηση της προσωπικής ελευθερίας. 

Στο πλαίσιο της αναζήτησης σχετικών κειμένων για την εργασία και τη μισθωτή σκλαβιά βρέθηκα μπροστά στο κείμενο του Andrew Chrucky “Land and Liberty”. Το βρήκα αρκετά ενδιαφέρον γι αυτό θα το παραθέσω αμετάφραστο. Κατόπιν θα κάνω κάποια σχόλια που έχουν να κάνουν με την οργάνωση της παραγωγής και την σημερινή πραγματικότητα.

“I look at the history of the United States from the perspective of a person who is forced, in one way or another, to work for a living, as contrasted, for example, to an American Indian who could go anywhere and do anything he wanted. As Rousseau put it: “Man is born free, and everywhere he is in chains.” Why is this so?

I see myself as a wage-slave. Because some may think I am exaggerating, let me explain. There is a broad sense of the term “slave” such that anyone who is forced to do anything by anyone else is a slave to that person. In this broad sense, children are normally slaves of their parents; wives are often slaves of their husbands; soldier are slaves to their superiors; worker are slaves to their employers; prostitutes are slaves to their pimps.

Slavery, in a narrow or technical sense, applies to the condition of people who are, in some sense, the property of some other person — with or without the possibility of gaining freedom. The severest form of this condition is chattel slavery in which the master is free to kill the slave.

Slavery is, then, a continuum of conditions, with degrees of restrictions, degrees of penalties, and degrees of freedoms.

In general, as I view it, slavery consists of being forced to do work for someone else. This forcing can be direct or indirect. In civilized societies, all forms of slavery are the results of laws.

Direct slavery occurs where the law stipulates that a particular person is the slave, serf, servant, laborer, or apprentice of another. Some laws allowed people to sell themselves into bondage. An example of this is the American Colonial practice of indentured servitude, whereby for the price of passage to America an immigrant sold himself into servitude for a period ranging from 2 to 7 years.

Indirect slavery occurs when the penalty for not working for someone else is a deprivation of the means for existence — a deprivation of access to subsistence land.

In the American colonies, it was unlawful to be a vagabond, i.e., a homeless person. Such people were arrested and made into laborers for someone or other. If no one could be found to take them, they were whipped and branded through the right ear. For a third offence, they were executed. As remnants of this policy, the United States still has vagrancy laws.

Direct slavery still exists in the United States in the form of military induction (when invoked). In such an event, a civilian is being forced to become a soldier. If he refuses, he will be imprisoned or, under some circumstances, executed. On the other hand, enlistment into the military is like indentured servitude — one makes an agreement with the government to serve a number of years (technically it is eight years), and the punishment for breaking such an agreement (with exceptions) is normally imprisonment.

Indirect slavery is the result of a deprivation of access to free subsistence land. The United States does not provide for free access to subsistence land, and in this manner forces everyone to get money for subsistence. Even if one manages to buy some land (or even get it for a nominal fee as provided by the Homestead Act of 1862), one cannot simply subsist on it, because there are always state property taxes to be paid. And if these taxes are not paid, the land is confiscated by the state.

For this reason alone, it is proper to call the present economic and government system of the United States one of wage-slavery. The ultimate land owner is the government which collects property, sales, income, and other taxes as it sees fit.

In addition, because the government does have an enormous amount of money, it is also the largest employer and buyer. The bulk of its budget — about half a trillion dollars — is spent on military agents and tools of enforcement — airplanes, warships, tanks, bombs, missiles, bullets, and such. Often, the youth who are lured into the military are those who cannot afford to pay for education or job training. This is an “economic draft” which ensures that the United States government will have a steady supply of enforcers and canon fodder, drawn largely from the poor.

Capitalism, as I understand it, is the economic system which makes all land into a sellable and taxable commodity. It is a system which does not recognize an unalienable (unsellable) right to free land — though such a right is implict in the Declaration of Independence as the unalienable (unsellable) right to the pursuit of happiness. Happiness, in this instance, is nothing more than subsistence, and one cannot subsist in an independent and self-sufficient manner without access to land.

All major peasant uprisings and peasant revolutions have recognized the connection between liberty and free land. And this sentiment was expressed by peasants; not by landlords or merchants (bourgeoise). Landlords simply wanted to maintain possession of their lands, while merchants wanted to purchase land. It was to the advantage of peasants only to have access to free land.

The English, the American, and the French Revolutions were not peasant revolutions — they were revolutions of the aristocracy against a monarchy. Though there were many peasant and slave revolts throughout history, the first successful revolution of slaves was the Haitian Revolution of 1804. In the 20th century, the Mexican, the Russian, and the Spanish Revolutions are examples of three major peasant revolutions — and it is not surprising that their slogans were “Tierra y Libertad,” “Zemlya y Volya,” Land and Liberty.

The purpose of Political Liberty is to foster Economic Liberty. Political liberty is needed to get agreement for economic policies. And although the United States allows more political freedom than any other country, because of media control by corporations, it is extremely hard to get a political consensus about better economic policies. Right now, both domestically and internationally, the United States is against any policy which would give away land for free to anyone, without also making it a sellable commodity. The underlying reason is that a country of self-sufficient and independent land owners will not yield a pool of cheap wage-slaves, including soldiers, for capitalists.”

Το γράμμα που ακολουθεί είναι επιστολή Ισλανδών αναρχικών προς τον ιστότοπο http://aftaka.org/tag/english/ πριν δυο μήνες περίπου. Παρά τις οποίες διαφωνίες ή συμφωνίες, είναι ενδιαφέρουσα η οπτική των ίδιων πάνω στα γεγονότα ,τα οποία έγιναν σε μια χώρα όπου η τελευταία θεωρούταν πριν λίγο καιρό οικονομικό θαύμα.

Μια επιστολή από τους ισλανδικούς αναρχικούς που έχουν συμμετάσχει στην επανάσταση ενάντια στην πρόσφατα καταρρέυσασα κυβέρνηση.
   
Η ισλανδική κυβέρνηση έχει καταρρεύσει και μερικοί άνθρωποι μιλούν για μια επανάσταση. Με έναν τρόπο είναι αληθινό. Οι απλοί άνθρωποι νίκησαν αυτήν την νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση με το γράψιμο των άρθρων, πραγματοποιώντας ομιλίες, με θορυβώδεις διαδηλώσεις, φωτιές, κορναρίσματα αυτοκινήτων, την άμεση δράση, την αστική ανυπακοή και με μικρής έκτασης  σαμποτάζ. Ένα έθνος που πριν δεν είχε καταβάλλει οποιαδήποτε αντίσταση εναντία  στην κατάχρηση της εξουσίας για πολύ καιρό, δεν άντεξε τελικά  και είπε: Όχι ευχαριστώ! Όχι άλλα σκατά!

Αλλά τι θα ακολουθήσει; Έχουμε επιτύχει τον ύψιστο στόχο; Είναι η κυβέρνηση μειονότητας των αριστερών πρασίνων (Vinstri Grζnir) και της κοινωνικής δημοκρατικής συμμαχίας (Samfylkingin)  αρκετή; Πάμε μόνο, για να διευθετήσουμε το θέμα για τις νέες εκλογές αυτή τη άνοιξη;

Από την αρχή της οικονομικής κρίσης, μετά από την κατάρρευση και την εθνικοποίηση των τριών σημαντικών ισλανδικών επιχειρηματικών τραπεζών, οι δυνατές φωνές έχουν ακουστεί, με απαίτηση  να παραιτηθεί η κυβέρνηση και οι εκλογές να πραγματοποιούνταν το συντομότερο δυνατόν.. Οι ίδιες φωνές έχουν απαιτήσει επίσης, να παραιτηθούν τα «κεφάλια»  των οικονομικών ινστιτούτων,  στην κεντρική τράπεζα, τη οικονομική εποπτική αρχή (FME) και τις πρόσφατες κρατικοποιημένες  τράπεζες Το  Hörður Torfason και οι συνεργάτες του από την οργάνωση  The People’s Voices’ (Raddir Fólksins) πήραν το πρώτο βήμα με την οργάνωση των εβδομαδιαίων διαδηλώσεων όπου οι φλογερές ομιλίες έγιναν, συνοδευόμενες από την κοινωνική αποδοχή  και την αυξανόμενη ριζοσπαστικοποίηση .
 
Την ίδια στιγμή πιο στρατευμένες κινήσεις έχουν  πραγματοποιηθεί. Αναρχικοί και άλλες ριζοσπαστικές ομάδες έκαναν ενέργειες δοκιμάζοντας να σταματήσουν την κυβέρνηση από την διοργάνωση συμβουλίων, σταμάτησαν τις επίσημες συνεδριάσεις του κοινοβουλίου, επιτέθηκαν σε αστυνομικό τμήμα και διατάραξαν τις εργασίες των τραπεζών και της Οικονομικής Εποπτικής Αρχής. Αυτοί οι δύο σχηματισμοί ήρθαν σε συνεννόηση την προηγούμενη Τρίτη, 20 Ιανουαρίου την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι είχαν μαζευτεί έξω από το κοινοβούλιο με στόχο να διαταράξουν και ενδεχομένως να σταματήσουν την πρώτη κοινοβουλευτική συνεδρίαση του νέου έτους, και εντέλει το πέτυχαν. Κατά τη διάρκεια των επομένων 7 ημερών φωτιές industrial  samba-bands και θορυβώδεις διαδηλώσεις έγιναν καθημερινά φαινόμενα.

Το προ-γεγονός αυτής της συνεργασίας των ριζοσπαστών και των «φιλήσυχων» πολιτών ήταν από το ξενοδοχείο Borg την τελευταία ημέρα του έτους, όπου οι διαμαρτυρόμενοι κόβουν μια ζωντανή  μετάδοση ενός ετήσιου συμβαλλόμενου  πολιτικού «πάρτι»  στην TV , όπου η τελευταία εμφανίζει τους προϊστάμενους των πολιτικών κομμάτων  να συζητούν το πρόσφατο πολιτικό έτος με σαμπάνια και τις πικάντικες ρέγγες.  Το αρχικό σχέδιο της διαμαρτυρίας ήταν να αναστατωθεί η ραδιοφωνική μετάδοση με το θόρυβο και  φανούς, αλλά σύντομα έγινε σαφές ότι αυτό  δεν θα συνέβαινε χωρίς  ένα περαιτέρω βήμα. Έτσι οι άνθρωποι που αναρριχήθηκαν πέρα από τις πύλες και κατά την προσπάθεια να μπουν στο ξενοδοχείο  έπεσαν σε συμπλοκή με τα όργανα της τάξης  όπου οι τελευταίοι τους  ψέκασαν με pepperspray. Τελικά  αφού χωριστήκαν σε μικρότερες ομάδες κατάφεραν  να κάψουν τα καλώδια μετάδοσης και να κόψουν τη ραδιοφωνική μετάδοση. Ήταν μια καλή έναρξη και τέθηκε ο  τόνος για τις διαμαρτυρίες στο νέο ετος.

Υπήρξε ένα προεξέχον κοινό σύνθημα κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στη  διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων που στην  πόλη  ξαναηχουσε για ολόκληρη μια εβδομάδα: «Disqualified government!» αλλά αυτό το σύνθημα δεν λέει τίποτα για αυτό που ετοιμαζόταν να έρθει, πως οι άνθρωποι ήθελαν κάτι περισσότερο από το να διώξουν  την κυβέρνηση μακριά. Οι βασικές απαιτήσεις ήταν να πεσει η κυβερνηση , «το κεφάλι»» της κεντρικής τράπεζας να παραιτηθεί , όπως αυτό  και από το  FME , και οι εκλογές να διεξαχθουν το συντομότερο  δυνατόν και τέλος , να σταματήσει  η διαφθορά και η κατάχρηση της εξουσίας .

Η Τρίτη 20 Ιανουαρίου είδε σημαντικά classess, και τα φιλελεύθερα peppersprayings και τη χρήση γκλοπς από τους μπάτσους, έξω από το Κοινοβούλιο όταν εμφανίστηκαν  χιλιάδες για να αναστατώσουν την πρώτη συνεδρίαση  του Κοινοβουλίου στο νέο έτος. Αυτές οι διαμαρτυρίες συνεχίστηκαν καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας μέχρι την  επόμενη νύχτα της Τετάρτης. Πέμπτη πρωί, αφού η  αστυνομία είχε πυροβολήσει τις πολυάριθμες βόμβες teargas στους διαμαρτυρομένους, το πλήθος που κινήθηκε προς τα κοντινά γραφεία της κυβέρνησης. Άλλη μια φορά οι άνθρωποι άναψαν φωτιά και διαμαρτυρήθηκαν ενάντια στην κυβέρνηση. Όταν η αστυνομία εμφανίστηκε μερικοί άνθρωποι άρχισαν τα τούβλα στους μπάτσους  όπως το προηγούμενο  βράδυ. Σε ένα σημείο ένα άτομο περπάτησε μέχρι την αστυνομία,  η οποία ήταν καλά οπλισμένη  με τις ασπίδες, τα κράνη, τα ρόπαλα  και τον ψεκασμό  σπρέι πιπεριών, και έριξε μια πέτρα στους μπάτσους φωνάζοντας: δώστε μας την δυνατότητα να ψηφίσουμε , κατόπιν αυτές οι διαμαρτυρίες θα σταματήσουν.

Αυτές οι λέξεις αποτέλεσαν έκπληξη σε πολλούς ανθρώπους. «Δώστε μας την δυνατότητα να ψηφίσουμε».  Είναι αυτή πραγματικά η βασική απαίτηση; Και καθιστά κάποιον τόσο εξαγριωμένο επειδή δε μπορεί  να ψηφίσει, και ρίχνει  τις πέτρες ως τακτική για να ωθήσει τις εκλογές;

Φυσικά, υπάρχουν διαφορετικές ιδέες και γνώμες όσον αφορά το αποτέλεσμα των προγραμματισμένων για την άνοιξη εκλογών. Μερικοί πιστεύουν ότι εάν ψηφίσει ο κόσμος τους Αριστερούς Πράσινους θα υπάρξουν θετικές αλλαγές στη χώρα. Άλλοι που πιστεύουν ότι το σύστημα μπορεί να αλλάξει «από τα μέσα», θέλουν να προωθήσουν νέα πολιτικά κόμματα στις επερχόμενες εκλογές, τα οποία θα χαράξουν ευτυχώς στο Σύνταγμα και στο σύστημα αυτές τις γραμμές αλλαγής. Ακόμα υπάρχουν άλλοι που θέλουν να καταργήσουν το τυραννικό σύστημα των κομμάτων και να ενθαρρύνουν ατομικές υποψηφιότητες, με αμεσοδημοκρατικό τρόπο καθώς και να επιφέρουν μείζονες αλλαγές στο Σύνταγμα.

Αυτές οι ιδέες δεν έχουν τίποτα κοινό, αλλά είναι όλες βασισμένες στην άποψη ότι οι μεταρρυθμίσεις μέσα στο τρέχον σύστημα αποτελούν βήματα προς τις σωστές κατευθύνσεις, βήματα προς μία πιο δίκαιη κοινωνία. Δεν απαιτούν ριζικές αλλαγές-επανάσταση. Συνεπώς είναι παράξενο να βλέπεις ανθρώπους έξω από το Αusturvollur,(την κεντρική πλατεία μπροστά στη Βουλή), να φωνάζουν συνθήματα όπως ׃ Ζήτω η επανάσταση ! Καμμία επανάσταση δεν έχει λάβει χώρα πέρα από το γεγονός ότι η κυβέρνηση έχει καταρρεύσει.

Μόλις πλησιάζουμε στις επερχόμενες εκλογές μπορούμε να περιμένουμε το ίδιο συνηθισμένο πράγμα. Τα πολικά κόμματα θα περιφέρουν βγάζοντας βόλτα τις καμπάνιες τους, θα ανταγωνίζονται στη διαφήμιση, η οποία θα απασχολεί τους καλύτερους γραφίστες και τεχνικούς υπολογιστών. Το ίδιο πράγμα γίνεται πάντα. Και έπειτα μόνο ένα πράγμα είναι που μετράει ׃ το Χρήμα. Εκείνοι που έχουν το πιο πολύ χρήμα ή το κόμμα εκείνο που έχει την μεγαλύτερη πρόσβαση σε χρήμα θα είναι η πιο ορατή δύναμη από τις άλλες προεκλογικές διαφημιστικές καμπάνιες. Και η ίδια ιστορία θα συνεχιστεί εάν οι εκλογές καταλήξουν μεταξύ ατομικών υποψηφιοτήτων αντί μεταξύ κομμάτων.  Εφόσον εμείς παραμένουμε μέσα στο σύστημα, στο οποίο έχουμε ζήσει μέχρι σήμερα, οι ατομικές υποψηφιότητες, και τα αποτέλεσματά τους θα βασίζονται μόνο στο ποιος έχει περισσότερα λεφτά να ξοδέψει.

Οι αιτίες της κατάρρευσης της κυβέρνησης και της συζήτησης γύρω από το θέμα δείχνουν περί τίνος πρόκειται τα σημερινά πολιτικά τερτίπια.  Το Ανεξάρτητο Κόμμα-νεοφιλελεύθεροι, συντηρητικοί-  αρνήθηκε να απολύσει τον David Oddsson από το Δ.Σ. της Κεντρικής Τράπεζας εξαιτίας της τρομακτικής επιρροής του στην κοινωνία και στο κόμμα (φέρεται να κρατάει σαν όπλο του μια ‘’Μαύρη Βίβλο’’ με έγγραφα για τη διαφθορά  μιας μεγάλης μερίδας ατόμων από το κόμμα) . Και ενώ είναι κρυμμένος στην Κεντρική Τράπεζα συνεχίζει ακόμα να είναι στην κορυφή της ιεραρχίας – ή τουλάχιστον καθόταν εκεί πριν την κατάρρευση- της Ισλανδικής βάσης ισχύος.  Φοβούμενοι όμως τα αποτέλεσματα μιας απόλυσης του Oddsson από την Κεντρική Τράπεζα το Ανεξάρτητο Κόμμα βρέθηκε σε αδιέξοδο. Γι’αυτό θα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον να δεί κανείς εάν η καινούρια κυβέρνηση θα τολμήσει να απολύσει τον Oddsson και τί αποτελέσματα θα έχει στην ισλανδική κοινωνία, απ’τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο ότι ο Oddsson έχει σοβαρή ικανότητα να εκβιάζει στην κυριολεξία ένα αξιοσέβαστα μεγάλο μέρος της ισλανδικής κοινωνίας.

Τα 2 μεγάλα κόμματα –το Ανεξάρτητο και η Σοσιαλδημοκρατική Συμμαχία-  είχαν αναλωθεί σε διαφωνίες του ποιός θα πάρει την πρωθυπουργία. Αυτό ήταν αρκετό για να διαλύσουν την συμμαχία.  Η κατάρρευση της κυβέρνησης έρχεται σαν αποτέλεσμα ατελείωτης καπήλευση της εξουσίας, η οποία τίποτα δεν έχει να κάνει με τη δημιουργία μιας κοινωνίας που να εμφυσείται από Δικαιοσύνη και Ισότητα, Ελευθερία και Αλληλεγγύη. Δεν πρόκειται περί προσπάθειας να δημιουργηθεί μια υγιής κοινωνία, αλλα πρωταρχικά και μόνο πρόκειται περί απόκτησης εξουσίας για να μεγεθυνθούν τα συμφέροντα και να συσσωρευτεί ο πλούτος σε διαφορετικά μέρη των συνεργάζομενων κοινωνικών δομών.

Η κατάχρηση της εξουσίας εκθέτει τους πολιτικούς και πολύ περισσότερο καταδεικνύει την ουσία της πολιτικής ׃ Ένας ανταγωνισμός για δημοτικότητα και εξουσία .Αναλήθεια και προδοσία απέναντι σε εκείνους που δεν κατέχουν εξουσία. Εκείνους που είναι καταπιεσμένοι από την αρχή της ζωής τους, μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα και από τα αλλα συστήματα της κοινωνίας. Η πολιτική είναι ένα παιχνίδι ψεμμάτων.

Πρέπει να αντισταθούμε σε αυτό το παιχνίδι και σε αυτό το διεφθαρμένο σύστημα. Αυτή η αντίσταση είναι η βάση για τις αλλαγές.

Εάν θέλουμε νέες αλλαγές πρέπει να γυρίσουμε τις πλάτες μας στο παρελθόν και να χρησιμοποιησούμε τη φαντασία μας. Αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να ξεχάσουμε την Ιστορία, αλλά πιο εύλογα, να μάθουμε από αυτήν, και από τα λάθη και από τις νίκες. Πρέπει να εμπλουτίσουμε τη φαντασία μας και όχι μόνο να απαιτούμε το αδύνατο, αλλά να γίνουμε το αδύνατο.

Οι αλλαγές που θέλουμε να πετύχουμε πρέπει να βασιστούν πάνω σε ιδέες για διεθνή αντίσταση και αλληλεγγύη. Δεν είμαστε μόνοι μας σε αυτό το νησί. Είμαστε ένα μικρούλι κομμάτι της παγκόσμιας πάλης εκείνων που δεν έχουν καμία εξουσία απέναντι σε αυτούς που κατέχουν όλην την εξουσία, πάλης για έναν κόσμο χωρίς εξουσία. Παντού στον κόσμο- σε Μεξικό, Ελλάδα, Ιράκ, Παλαιστίνη .κ.α.- παντού αυτός ο αγώνας συνεχίζεται. Φυσικά, σε διαφορετικά επίπεδα, και το ίδιο μπορεί να ειπωθεί για τις αντιεξουσιαστικές αντιδράσεις και για την καταστολή.

Αυτό που ενώνει όλους εμάς είναι το γεγονός ότι είμαστε ανίσχυροι  απέναντι σε εκείνους, σε εκείνο τον αγώνα ενάντια σε εκείνους και σε εκείνο το σύστημα το οποίο επιτρέπει σε λίγα μεμονωμένα άτομα, να ασκούν αυτήν την εξουσία. Πολεμάμε για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας, να οργανώσουμε έτσι την κοινωνία , καταστρέφοντας όλες τις εξουσιαστικές δομές που καταστέλλουν και σκοτώνουν.

Και ενώ η κατάσταση συχνά μοιάζει κακή και πάρα πολύς κόσμος πείθεται και τυφλώνεται από την προπαγάνδα των εξουσιαστών όσον αφορά την αναγκαιότητα να παραμείνει στα χέρια τους η εξουσία, το μόνο αληθινό γεγονός είναι τόσο ο ενωμένος αγώνας μας ενάντια τους όσο και η αλληλεγγύη μας.

Το προηγούμενο Σάββατο, μοιράστηκαν φυλλάδια κατά τη διάρκεια της εβδομαδιαίας  διαδήλωσης γύρω από την Βουλή, ενθαρρύνοντας τον κόσμο πιο σίγουρος αναμεταξύ τους κατά τη διαρκεια ριζικών αλλαγών όσο και στη καθημερινή ζωή τους. Επίσης, έλεγε ότι οι άνθρωποι δε θα έπρεπε καν να τολμήσουν να σκέφτονται να καταρρίψουν την κυβέρνηση περισσότερο από το να καταστρέψουν την πατριαρχία, και να πολεμήσουν εναντίον της αδικίας απέναντι σε εκείνους που έχουν διαφορετικό χρώμα δέρματος και αυτούς που δεν προσδιορίζουν τους εαυτούς τους ως ετεροφυλόφιλους.

Η κοινωνία είναι γεμάτη από ταξικούς διαχωρισμούς και από αδικία, βασισμένη σε ιδέες που διακηρύσσουν ότι κάποιοι άνθρωποι είναι ανώτεροι από κάποιους άλλους. Το “αντριλίκι”, το λευκό χρώμα του δέρματος και η ετεροφυλοφιλία είναι οι υψηλότερες αξίες αυτής της κοινωνίας, και όλα τα άτομα που δεν κατηγοριοποιούνται σε μια από αυτές τις κατηγορίες, στιγματίζονται ως κατώτερα και γίνονται στόχοι προκαταλήψεων, δυσανεκτικότητας, και βίας. Αυτές οι ιδέες έχουν ενσωματωθεί στην κοινωνία σαν την εγγενή φύση ολόκληρου του συστήματος και δεν πρόκειται να νικηθούν από έναν εκμαυλιστικό ρεφορμισμό. Από τούδε πρέπει να καταστρέψουμε τις ρίζες του συστήματος αυτού.

Ας μην πανηγυρίζουμε όταν μια γυναίκα (και ακόμα περισσότερο όταν μια ομοφυλόφιλη γυναίκα ) θα γίνει πρωθυπουργός, τώρα, για πρώτη φορά στην ιστορία της Ισλανδίας. Ας μην πανηγυρίζουμε όταν οι γυναίκες αναλαμβάνουν υψηλές θέσεις εξουσίας. Ας μην πανηγυρίζουμε όταν ένας μαύρος γίνεται πρόεδρος των ΗΠΑ για πρώτη φορά στην ιστορία. Ας μην πανηγυρίζουμε για αυτές τις μεταρρυθμίσεις που το μόνο που κάνουν είναι να ανανεώνουν την παραμονή του συστήματος στην εξουσία. Και ας μην πανηγυρίζουμε όταν γυναίκες, ομό-ή αμφι- φιλόφιλα και μη λευκά άτομα καταφέρουν να φέρουν εις πέρας τον ρόλο του μέσου λευκού άντρα. Όχι !

Αντίθετα, ας παλέψουμε ενάντια σε αυτό το σύστημα, το οποίο κατατέμνει την κοινωνία με ιεραρχικές δομές, και καταπιέζει αυτούς οι οποίοι βρίσκονται σε κατώτερες θέσεις εξουσίας. Ας παλέψουμε ενάντια σε ένα σύστημα που επιτρέπει σε λίγα μεμονωμένα άτομα να καταπιέζουν άλλους. Ας παλέψουμε ενάντια σε όλες τις πυραμίδες εξουσίας και κατάχρησής της. Ας παλέψουμε στην άνιση κατανομή του πλούτου και φυσικών πόρων. Ας παλέψουμε ενάντια στις ιδεολογίες εκείνες οι οποίες έχουν μετατρέψει τις ανάγκες της ζωής σε προϊόντα πολυτελείας για τους προνομιούχους.

Όταν έχουμε εξεγερθεί ενάντια σε όλες αυτές τις καταπιεστικές δομές, τότε θα μπορούμε τελικά να μιλήσουμε για αληθινή δικαιοσύνη και ισότητα και να κάνουμε λόγο για πραγματικές αλλαγές. Τότε τελικά η λέξη «Επανάσταση» θα ηχεί πραγματική στα στόματά μας. 

Η Αμερικανική κυβέρνηση έχει ξοδέψει πάνω από 5 δις δολάρια , κυρίως σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, προκειμένου να φέρει σε πέρας το λεγόμενο “Plan Colombia” που έχει να κάνει τόσο με τον πόλεμο εναντίων των ναρκωτικών (παρασκευή – διακίνηση) , όσο και με την χρηματοδότηση των “Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας (FARC)”, προκειμένου να συντηρεί τον εμφύλιο πόλεμο. Ο πραγματικός λόγος για τη διοχέτευση ενός τέτοιου τεράστιου ποσού από την πλευρά των Αμερικανών έχει να κάνει με τα συμφέροντά τους σε σχέση με το πετρέλαιο στην περιοχή. Είναι κοινό μυστικό ότι οι Αμερικανικών συμφερόντων εταιρίες εξόρυξης πετρελαίου πιέζουν την Αμερικανική κυβέρνηση να εντείνει την στρατιωτική της παρουσία στην περιοχή με σκοπό να εξασφαλιστούν οι επενδύσεις τους ,αλλά και να μπορέσουν απερίσπαστα να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους στην Κολομβία. Στο πλαίσιο αυτής της συναλλαγής οι εταιρίες αυτές έχουν ξοδέψει πάνω από 100 εκατομμύρια δολάρια προκειμένου να στηρίξουν προεκλογικές καμπάνιες υποψηφίων στις Αμερικανικές εκλογές για να εξασφαλίσουν την υποστήριξή τους όσο αφορά το σχεδιασμό της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής στην Λατινική Αμερική.

Οκτώ χρόνια πριν, στην Κολομβία είχε αποκαλυφθεί ένα τεράστιο παρακρατικό σκάνδαλο. Ο πρόεδρος Alvaro Uribe που αποτελούσε έναν από τους πιο θερμούς υποστηρικτές της Αμερικής στην περιοχή, η πολυμελής οικογένειά του, αλλά και πάρα πολλοί από τους συνεργάτες του στην κυβέρνηση και τον στρατό βρέθηκαν αναμεμειγμένοι και κατηγορήθηκαν για δεσμούς με παραστρατιωτικές οργανώσεις και διάφορες άλλες ομάδες δολοφόνων. Επίσης η εταιρία Chiquita Brands International έκανε συμβιβασμό με το Αμερικανικό υπουργείο δικαιοσύνης της τάξεως των 25 εκατομμυρίων δολαρίων όταν αποκαλύφθηκε ότι χρηματοδότησε με 1 εκατομμύριο δολάρια δεξιές παραστρατιωτικές οργανώσεις στην Κολομβία. Την υπόγεια χρηματοδότηση αποκαλύφθηκε ότι γνώριζε η Αμερικανική κυβέρνηση εκ των προτέρων. Ακόμη οι εταιρίες με βάση την πολιτεία της Alabama Drummond Co Ltd και Coca Cola έχουν επίσης κατηγορηθεί ότι χρηματοδοτούν παραστρατιωτικές οργανώσεις προκειμένου είτε να εκβιάσουν είτε να “εξαφανίσουν” ενοχλητικούς συνδικαλιστές σε εργοστάσια εκτός Αμερικής.

Σύμφωνα με μελέτη που έχει γίνει στην Κολομβία εντοπίζεται το μεγαλύτερο ποσοστό ,60% σε “ατυχήματα” συνδικαλιστών, παγκόσμια. Πιο συγκεκριμένα το ποσοστό αυτό αναφέρεται σε δολοφονίες ή εξαφανίσεις. Μέσα στο 2008 υπήρξαν 17 δολοφονίες συνδικαλιστών, αριθμός ο οποίος αποτελεί μια αύξηση της τάξεως του 89% σε σχέση με το 2007. Σε δημοσίευμα αμερικανικής εφημερίδας αναφέρεται ότι μια παράπλευρη συνέπεια του εμφύλιου στην Κολομβία είναι οι εξαφανίσεις. Πιστεύεται ότι ο αριθμός των εξαφανισθέντων , και ο υπολογισμός βασίζεται στα πτώματα που έχουν εντοπιστεί σε γύρω χώρες όπως η Αργεντινή και η Χιλή, ξεπερνάει τις 10.000 χιλιάδες.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι παρόλο η εφαρμογή της Αμερικανικής πολιτικής στην Κολομβία έχει αποτύχει τελείως, κυρίως από την πλευρά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η Washington προωθεί την ίδια πολιτική και σε άλλες χώρες της περιοχές , οι οποίες παράδοξα συμφωνούν. Η Γουατεμάλα για παράδειγμα ζήτησε την εφαρμογή του δικού της “Plan Gouatemala”. Το 2005 , ο τότε πρόεδρος της Γουατεμάλα, είχε ζητήσει την εγκατάσταση στη χώρα κλιμακίου της Αμερικανικής δίωξης ναρκωτικών, όπως επίσης και την παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων προκειμένου να διεξάγουν επιχειρήσεις εναντίων των ναρκωτικών. Η θέληση της Γουατεμάλα να συνεργαστεί με την Αμερική φάνηκε από το γεγονός ότι διέθεσε την περιφερειακή δύναμη που είχε για τον πόλεμο εναντίων των ναρκωτικών, στη διάθεση της Αμερικής για τον πόλεμο που διεξάγει εναντίων της “τρομοκρατίας”. Η ALF-CIO καθώς επίσης και αρκετά εργατικά σωματεία στην Γουατεμάλα βασιζόμενα πάνω στην CAFTA (Central America Free Trade Agreement κατηγήσαν την κυβέρνηση της Γουατεμάλα ότι δεν τηρεί τους νόμους που αφορούν το εργατικό δίκαιο όπως επίσης ότι δεν ενδιαφέρεται να βρει τους δράστες για πάρα πολλά εγκλήματα εναντίων συνδικαλιστών. Τέτοιου είδους εγκλήματα είναι βιασμοί και δολοφονίες. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν το πως εννοεί η κυβέρνηση της Γουατεμάλα τη φιλία προς την Αμερική, προκειμένου να εξασφαλίσει ευνοϊκές εμπορικές συμφωνίες με Αμερικανικές εταιρίες. Αυτή τη στιγμή πρόεδρος είναι ο Alvaro Colom, εκπρόσωπος της ολιγαρχίας στην Γουατεμάλα. Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας απειλήθηκε η ζωή ,πάνω από 50 υποψηφίων (και των οικογενειών τους) , και ακτιβιστών που αντιδρούσαν στην εκλογή του. Σε εκθέσεις για τη χώρα διαφόρων οργανώσεων αναφέρονται “μυστικές ομάδες” οι οποίες αποτελούνται από μέλη επιχειρήσεων, από μέλη ιδιωτικών εταιριών ασφάλειας, κοινούς εγκληματίες, μέλη συμμοριών αλλά και στελέχη του στρατού και αναλάμβαναν τον εκβιασμό ή την εκκαθάριση όσων αντιδρούσαν στην εκλογή.

Η περιφερειακή μιλιταριστική στρατηγική των Αμερικανών έγινε ακόμη περισσότερο πραγματικότητα όταν στις 30 Ιουνίου ο Bush υπέγραψε την Meridia Initiave ή αλλιώς “Plan Mexico”. Σύμφωνα με αυτή την συμφωνία η Αμερική θα διέθετε στο Μεξικό, στις χώρες της Κεντρικής Αμερικής αλλά και στις χώρες της Καραϊβικής, 1.6 δισ δολάρια , προκειμένου να διεξάγουν “πόλεμο εναντίων των ναρκωτικών”. Τόσο δηλαδή ήταν το ποσό της εξαγοράς των τοπικών κυβερνήσεων.

Ακριβώς μια μέρα μετά την υπογραφή της συμφωνίας κυκλοφόρησε video που έδειχνε Αμερικανούς να εκπαιδεύουν την Μεξικανική αστυνομία στην τεχνική των βασανιστηρίων.

Συνεχίζεται…

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μετάφραση ομότιτλου άρθρου του Cyril Mychalejko και είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό New Politics. 

Ο χρόνος έχει σημασία, μόνο όταν επιτελεί κάποιο έργο στο καπιταλισμό. Πιο συγκεκριμένα, καθώς οι κοινωνικές σχέσεις ποσοτικοποιούνται, ο χρόνος είναι συνάρτηση της εργασίας. Το citius-altius-fortius συνδέεται με την αγωνιά ενός κόσμου να αναπτύσσεται υλικά επί άπειρον. Η σημερινή χρονική κατακερμάτιση  σε πολύ μικρά υποσύνολα, οφείλεται στην προσδοκία της αύξησης της παράγωγης.

Μέσα από τις εργασιακές συνθήκες, οι όποιες αντικατοπτρίζουν την σημερινή κοινωνική οργάνωση, δημιουργείται η αίσθηση μιας αόριστης επανάληψης της επανάληψης. Αυτή η ψευδοκυκλικότητα είναι, φαινομενικά, διαιρεμένη σε εργάσιμο και ελεύθερο χρόνο. Αυτός ο κατακερματισμός αντανακλάται και στο κοινωνικό υποκείμενο. Αυτή η επανάληψη της δεινότητας, αποτελεί επανάληψη δυο διαφορετικών πρόσωπων που ενώνονται σε μια ψευδο-ενότητα, η οποία αναπαράγει τη γλωσσά των διαχωρισμών.

Η τυραννία των δευτερόλεπτων μέσα στην εργασιακή διαδικασία και όχι μόνο, είναι συνιστώσα στην μηχανοποίηση του υποκειμένου και ταυτόχρονα στην έκλειψη του. Η δημιουργία ως κοινωνική πρακτική χάνεται κάπου στα γρανάζια των συγκεκριμένων επιλογών της παράγωγης. Αυτή η διαδικασία δεν παραμένει μόνο, στο επίπεδο του εργασίμου χρόνου αλλά επεκτείνεται και στον ελεύθερο μέσω της κατανάλωσης.

Ο καπιταλιστικός χρόνος δεν αρκείται να διασπαστεί μόνο σε δευτερόλεπτα. Ο χρόνος δε πρέπει να σπαταλιεται, πρέπει να αποσπαστεί οικονομικό όφελος από αυτόν κάθε στιγμή. Αυτή η σχιζοφρενής σχέση άτομου και χρόνου έχει τη μορφή νεύρωσης η οποία δύσκολα γίνεται αντιληπτή. Εφόσον η διαδικασία της παράγωγης στον κόσμο-εργοστάσιο διαχέεται στο κοινωνικό γίγνεσθαι, το υποκείμενο χάνει τις ιδιότητες της δημιουργίας και αντίστασης. Η κατανάλωση είναι το magnum ipso, η καθολικότητα η οποία επικαθορίζει τις κοινωνικές σχέσεις και επομένως την σύνδεση τους με το χρόνο.

Η ψευδαίσθηση που έρχεται με την κατανάλωση σκουπιδιών, εσώκλειει το φετιχισμό του εμπορεύματος, ο όποιος αποκτά δίκια του χωροχρονική υπόσταση. Η κατανάλωση ψευδαισθήσεων, ταυτόχρονα εμπεριέχουν αλλά και ξεπερνούν τη την αίσθηση ψευδοκυκλικοτητας του καπιταλιστικού χρόνου. Οι διαμεσολαβήσεις του εμπορεύματος και των εικόνων του, δημιουργούν «κόσμους απόδρασης».

Ο θεαματικός χρόνος  αφαιρει από τις αισθήσεις την έννοια του ανεπίστρεπτου καθώς η έννοια του κενού και του «αιώνιου παρόντος» κυριαρχεί. Μέσα στα θεαματικά κοσμοείδωλα, οι αισθήσεις πρέπει να φιλτραριστούν μέσα από την κατανάλωση εικονικών κόσμων. Οι κούκλες Barbie και οι ήρωες τύπου Superman εκφράζουν μια αέναη χρονικότητα, η οποία αναπαράγει τη κοινωνική λήθη, μέσα σε ένα κόσμο από τσιμέντο, γυαλί και νέον.

Μέσα στο θεαματικό κόσμο ο χρόνος χάνει την υπόσταση του. Οι κοινωνίες του Όργουελ διαγράφουν από την κοινωνική συνείδηση εικόνες εξαθλίωσης, φόβου και τρόμου. Ο ελεύθερος χρόνος είναι μόνο μια επίφαση, εφόσον είναι η κατανάλωση του εργασίμου. Μέσα στο χρόνο των ψευδών προβόλων ενός βαρβάρου κόσμου, πρέπει να κυριαρχήσουν οι εικόνες της πλαστικής ευδαιμονίας. Η προβολή της ζωής των αστών κυριών και των τσιρακιών τους, οφείλουν να κατακλύσουν το κοινωνικό ασυνείδητο και όχι οι νεκροί εργάτες, οι άστεγοι και η βαρβαρότητα των σκυλιών των πρώτων.

Το ερώτημα γιατί οδεύουμε σε μια νέα εποχή βαρβαρότητας  αποκτά σημασία, όχι μονό γιατί ο καπιταλισμός ολοκληρώνει την εννοιολογική του σύλληψη, αλλά επειδή νέα πεδία ολοκληρωτισμού  ανατέλλουν και η αρνητική ουτοπία του Όργουελ πραγματώνεται. Οι δυνάμεις της αντίστασης και της δημιουργίας αφομοιώνεται και εξαφανίζονται.

Το Auswitz, κατά ένα ειρωνικό τρόπο αποτελεί την αλήθεια αυτού του πολιτισμού. Διάμεσο της φρικαλεότητας του, εκφράζονται  οι συνιστώσες αυτού του κόσμου. Από ότι «η εργασία απελευθερώνει» μέχρι και τον εξοβελισμό της διαφορετικότητας. Ο χρόνος στον καπιταλισμό δεν είναι κάτι το ενιαίο, αλλά διαιρέσεις ενός κόσμου όπου το Αuswitz και τα γκούλαγκ έχουν διαχυθεί ως πραγματικότητες στην κοινωνική συνείδηση.

Η διαίρεση συνίσταται, στην συνολική κατακερμάτιση  του υποκειμένου όταν το τελευταίο ταυτίζεται με το αντικείμενο. Ο κάθε κατακερματισμός εμπεριέχει τη δίκια του χρονική διαίρεση, όπου τα νέα Άουσβιτς τα οποία αναδύονται δεν είναι απλώς στρατόπεδα συγκέντρωσης, αλλά οικουμενικότητες σε ένα κόσμο διάχυτης βαρβαρότητας. Η ουτοπία συναντά το αρνητικό της και ο διαιρεμένος χρόνος δεν είναι παρά μια πτυχή της.

Ο Διαφωτισμός καθώς απομαγικοποιούσε τον κόσμο, με συνέπεια και την παρακμή του χριστιανικού κοσμοειδώλου, άνοιξε το δρόμο για την έννοια της σκοπιμότητας, της σύλληψης του κόσμου ως εργαλείου.

Ο Μακιαβέλι τοποθέτησε, καθαρά, την κοινωνία ως πεδίο συγκρούσεων, απομεταφυσικοποιόντας την έννοια της εξουσίας καθότι της αφαίρεσε θρησκευτικό μανδύα και την προσδιόρισε ως ηγεμονία. Το αίτημα του Λεβιάθαν κάλυψε το κενό της θεϊκής εξουσίας καθώς η τελευταία υποβιβαζόταν σε μύθο, και η φύση με ορούς κοινωνικού συμβολαίου αναλάμβανε με a priori ορούς να εννοιολογήσει το Υπάρχον. Ο λόγος είτε ως «καθαρή οντότητα» είτε σαν «την ιδέα της συστηματικής ενότητας, τα τυπικά στοιχειά της εννοιολογικής αρχής» όφειλε πλέον, να διαμορφώσει το τρόπο του αντιλαμβάνεσθαι».

Τα νέα συστήματα αξίων και ηθικών  της αστικής τάξης. βασισμένα στον ορθό λόγο και τα υπολείμματα του χριστιανικού φαντασιακού, ήρθαν να αναιρέσουν το παλαιό κόσμο. Η γνώση και ο λόγος παρά μόνο ουδετερότητα δε υπήρξε, και η πρωσική αυτοκρατορία δε μπορούσε παρά να μην ενσαρκώνει το «απόλυτο πνεύμα». Η ενότητα του λόγου, την εποχή της ανάπτυξης της βιομηχανίας και την ανάδυση νέων κοινωνικών και εργασιακών σχέσεων, δε μπορούσε να διατηρήσει τη συνοχή της.

Ο φιλοσοφικός δυισμός του Καρτέσιου ολοκληρώνεται καθώς ο καπιταλισμός αναπτύσσεται και ο τελευταίος  συλλαμβάνει «τις εννοιολογικές του συλλήψεις». Αν το πνεύμα και η υλη αποτελούν δυνάμεις, που διαλεκτικά συνδέονται μεταξύ τους σε ένα πλέγμα κοινωνικών σχέσεων το όποιο καθορίζει το γίγνεσθαι, τότε, καθώς η οικονομία αυτονομείται από τι υπόλοιπες κοινωνικές σφαίρες, η ύλη αποκτά αυτόνομη υπόσταση και κυριαρχεί πάνω στο πνεύμα.

Το σώμα γίνεται εργαλείο, εμπορευματοποιείται και οι επιθυμίες αποκτούν κοστολόγιο σε μια ζωή ανάμεσα σε εμπορεύματα. Πλέον «το νόημα αντικαθίσταται από τη λειτουργία ή το αποτέλεσμα στον κόσμο των πραγμάτων και των γεγονότων» και ο άνθρωπος βρίσκεται απογυμνωμένος σε ένα κόσμο ξένο όπου οι έννοιες με όρους κέρδους-κόστους. Η γνώση δεν έρχεται να επιτελέσει το ρολό της ανεύρεση νοήματος ή του αυτοκαθορισμου αλλά λειτουργεί ως συντελεστής της παράγωγης. Αν δεν επιφέρει οικονομικό κέρδος είναι άχρηστη.

Στον κόσμο των εμπορευμάτων, εάν η γνώση ως Όλο δεν υποβιβαστεί σε πληροφορία είναι άχρηστη. Διαχωρισμένη από το συνολικό κοινωνικό, αποτελεί απλώς  μια ηδύτητα, με ορούς εξειδίκευσης που οφείλει να έχει αντίκτυπο στον εργασιακό τομέα συνεισφέροντας με αυτό το τρόπο στον συνολικό κοινωνικό κατακερματισμό. Η οικονομία, αυτονομημένη από τις άλλες εκφάνσεις του κοινωνικού είναι, επεκτείνει την κυριαρχία της σε όλες τις πτυχές της ζωής. Δεν ορίζει, πλέον τη ροη των αγαθών ο άνθρωπος αλλά η ροη των αγαθών τον άνθρωπο.

Ο Λόγος δε μπορούσε να μην ακολουθήσει, αυτή τη φρενιασμένη πορεία της υλικής πραγματικότητας του συνολικού κοινωνικού κατακερματισμού και  διασπάστηκε πρώτα σε λογικές και μετά σε «-ισμους». Αυτή η διάσπαση, δεν είναι παρά η «αδυναμία του δυτικού φιλοσοφικού εγχειρήματος, το όποιο δεν ήταν παρά μια κατανόηση της δραστηριότητας κυριαρχούμενης από τις κατηγορίες της όρασης». Ο κοινωνικός κερματισμός και η εναπόθεση της αντίληψης στην εικόνα «στηρίζεται επίσης επί της αδιάκοπης ανέλιξης του συγκεκριμένου τεχνικού ορθολογισμού που προέρχεται από αυτή την σκέψη».

Η σημερινή κοινωνική αντίληψη δεν είναι παρά η έκβαση ενός κόσμου που έχει υποβιβαστεί σε ένα κόσμο εικονολογικό. Ο κατακερματισμένος Λόγος στην γενική ενότητα του δεν ενιαίο παρά η επίσημη γλωσσά των διαχωρισμών. Οι διαμεσολαβήσεις ανάμεσα στην επιθυμία και το υποκείμενο από τις εικόνες και το εμπόρευμα τείνουν να εκλείψουν το υποκείμενο για αυτό «μέσα στην ειδική τάξη των πραγμάτων, η αδυναμία και η καθοδηγησιμοτητα της μάζας  μεγαλώνει με την ποσότητα των αγαθών που της κατανέμεται.

Εάν ο Λόγος σε παλαιότερες εποχές μπορούσαμε να πούμε, ότι είναι η ιδέα της συστηματοποιημένης σκέψης, η οποία διαμορφώνει με εννοιολογικές κατηγορίες τον τρόπο του είναι του αντιλαμβάνεσθαι, βάσει ενός πλέγματος σύμβολων και σημειολόγισης του Υπάρχοντος, στη σημερινή είναι παρών μέσω της απουσίας του. Διαιρεμένος και εκφραζόμενος ως «ορθός» το μόνο που εκφράζει είναι η απουσία  της σκέψης. Ο επιστημονισμός, η αυθεντία δεν είναι παρά η απόρροια του κατακερματισμένου λόγου όπου το εργοστάσιο, ως διαδικασία, τείνει να γίνει η καθολική και η μοναδική έκφραση του. Ο μπάτσος πρώτα, οφείλει να χτιστεί μέσα στο ίδιο μας το κεφάλι. Το πρώτο πράγμα που έχουμε να καταστρέψουμε είναι αυτός, δίχως να ξεχνάμε ότι η κριτική σκέψη δίχως πράξη δεν είναι σκέψη.

Το σώμα του νεκρού πάντα φόβιζε τους ζωντανούς. Αποκάλυπτε την κοινή και αναπόφευκτη μοίρα τους. Ο φόβος του θανάτου , ο φόβος μπροστά στη λήθη είναι αναπόσπαστο στοιχειό της ύπαρξης. Όλοι οι πολιτισμοί είχαν ιδιαίτερες τελετουργίες αναφορικά με το σώμα του νεκρού.

Ο σεβασμός για τον νεκρό φανέρωνε το δέος μπροστά στο τρομακτικό απόλυτο του θανάτου. Σε δεύτερο επίπεδο, εξυπηρετούσε μια διαδικασία κοινωνικής μνήμης ,διότι οι ζωντανοί δε πρέπει να ξεχνούσαν πώς να μεταχειριστούν τους νεκρούς τους για να μη έχει μετέπειτα, το δικό τους σώμα μια σκληρή μοίρα αλλά και οι νεκροί δεν έμεναν στην κοινωνική λήθη καθώς οι τελευταίοι μεταπηδούσαν στο στάδιο της ανάμνησης.

Ο σεβασμός του νεκρού από τους ζωντανούς αντανακλούσε τη προσδοκία του πρώτου, να του φερθούν με το ίδιο τρόπο εφόσον ο ίδιος έχει εκπληρώσει την υποχρεωση που ειχε ως προς τους προγονους του. Στην περίπτωση που δεν είχαν σεβαστεί αυτή τη συνθήκη, θα ήταν καταραμένοι στη ζωή και το θάνατο. Το σώμα του νεκρού ήταν καλυμμένο σε πέπλα ιερότητας και οποιαδήποτε πράξη εναντίον του, βεβήλωνε μια κοινωνική μεταφυσική και ηθική.

Πάραυτα στο συμπάν του εμπορευματικού κόσμου οποιαδήποτε μεταφυσική καταρρέει. Δεν έχει τίποτα σημασία εάν αυτό δε φέρνει κέρδος. Οποιαδήποτε  κοινωνική ανησυχία και ηθική  είναι περιτυλίγματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Το καπιταλιστικό συμπάν είναι στα θεμέλια του μηδενιστικό. Η ιδία εννοιολογική του ολοκλήρωση, έγκειται στο Μηδέν.
Το επάγγελμα του νεκροθάφτη , αυτού του γραφείου κηδειών, είναι τόσο υποκριτικό και κυνικό όσο η εποχή που το απαρτίζει. Το «λυπάμαι» που ξεστομίζει στους θρηνώντας είναι εκ βαθέων υποκριτικό και μέρος της δουλεία του αφού ο θάνατος και το σώμα του νεκρού αποτελούν μέρος του εμπορεύματος, το όποιο προάγει και με αυτό έχει οικονομικό κέρδος.
Θα ήταν ξεκάθαρα πιο αληθινό, αν έλεγε «και στα δικά σας», άλλωστε η δουλεία του είναι  η τέλεση  τέτοιων γεγονότων.

Ο ίδιος μεταχειρίζεται το θάνατο ως συνηθεία και προϊόν το όποιο αναλόγως τη προσφορά του πελάτη συνοδεύεται από διάφορου τύπου υπηρεσίες. Εδώ το σώμα του νεκρού δεν είναι τίποτα άλλο, από ότι είναι μια παράσταση για ένα ιδιοκτήτη θεάτρου και ο καφές για ένα ιδιόκτητη καφετέριας.

Βεβαία δεν φταίει ο ίδιος για την τραγική μοίρα του νεκρού εφόσον και ο ίδιος την ιδία μοίρα θα έχει, η οποία ίσως είναι και κωμικοτραγική.

Όταν ο ίδιος συναντήσει  το πλοίο της λήθης, θα μεταχειριστεί όπως ο ίδιος μεταχειριζόταν τους πελάτες του. Αυτό ίσως ακόμα γίνει, από συνάδελφο ο όποιος είναι σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Ίσως και εκεί ακουστεί το σύνηθες λυπάμαι που συνήθιζε να λέει ο ίδιος στους θρηνώντας μαζί με την τιμή.

Η σύγχρονη κοσμοθεωρία θέλει την ευτυχία και την θλίψη δυο ιδέες διακριτές μεταξύ τους και ανεξάρτητες. Πολλές φορές μάλιστα , οι παραστάσεις μας για αυτόν τον κόσμο, συγκροτούνται βάσει αυτού το δίπολου. Όσο η ευτυχία ταυτίζεται με τον «κοινά αποδεκτό» Λόγο και την υλική πραγματικότητα που τον περιβάλλει, τόσο η δυστυχία βρίσκει ρεαλιστική ύπαρξη στην αντίθετη κατεύθυνση.

Η ευτυχία γίνεται ένα, σε εννοιολογικό επίπεδο, με τη έννοια της προσαρμοστικότητας απέναντι στο υπάρχον. Όσο μπορείς να ταυτίζεσαι με το ψευδές όλον, τόσο το τελευταίο σε αγκαλιάζει και σου προσφέρει, διάφορου τύπου, υλικές υπηρεσίες. Αν όμως η ευτυχία, στην  εννοιολογική πραγμάτωση  ως Ιδέας, έχει αναιρέσει την έννοια τρόμου, τότε ακόμα και η υποψία του τελευταίου πρέπει να διαγράφεται από την μνήμη.

Τα υλικά αγαθά  και οι υπηρεσίες, που προσφέρει ο καπιταλισμός, με τίμημα την άκριτη προσαρμογή, προσφέρουν τρόμο μόλις αποκαλύψουν το αληθινό τους προσωπείο. Το χρέος που ξεμένει, από το πέρασμα της άβουλης καταναλωτικής μανίας, απαιτεί την υποδούλωση στους οικονομικούς μηχανισμούς  και την υποταγή στις επιταγές της κεντρικής εξουσίας. Η επένδυση σε νέα εμπορεύματα αμοιβή με κενότητα , διότι  δημιουργεί ένα νέο πιθάρι των Δαναΐδων και η εφήμερη χαρά που έρχεται μαζί της, μοιάζει με τη μαστούρα ενός σκληρού ναρκωτικού όπου η τελευταία δημιουργεί και σκληρό εθισμό.

Αυτή η μορφή  του «αντικειμενικού» Λόγου δείχνει τα δόντια της και γίνεται γενικευμένη παραφροσύνη όπου η τελευταία είναι μεταδοτική. Η ευτυχία σε αυτήν την κοινωνική οργάνωση, παραμένει μια προσδοκία όπου όλοι κυνηγούν το φάντασμα της. Η κενότητα της ύπαρξης δε καλύπτεται και παράλληλα αποκτά διαλεκτική σχέση με τη αδυναμία του νου, να λειτουργήσει, δίχως το πατρονάρισμα κάποιου manager.

Όσοι αντιμετώπιζαν την πραγματικότητα με κάποια δυσπιστία και με αρνητική προδιάθεση, παρουσιάζονταν ως παράφρονες. Πάραυτα δικαιώνονται, καθώς οι απαιτήσεις του «γενικού κάλου» μεγαλώνουν και οι απρόσωπες εκφράσεις πληθαίνουν με την άμετρη ανάπτυξη της κοινωνίας του θεάματος.

Καθώς οι οροί ευτυχία και δυστυχία αντιστρέφονται και το περιεχόμενο τους ακυρώνεται το μόνο που μένει , είναι το γενικευμένο ψέμα.

Η προσδοκία μιας καλύτερης ζωής και το επέκτεινα του παράδεισου παρέμεινε πάντα ένα φάντασμα για τους απελπισμένους…

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ PARKING ΧΑΡ. ΤΡΙΚΟΥΠΗ-ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ

     Στις 7 Μαρτίου όλοι μαζί δυναμικά θα απαιτήσουμε το αυτονόητο, το parking να γίνει πράσινο! Σας  περιμένουμε μετά τις 12 το μεσημέρι, σε μια ολοήμερη εκδήλωση με μουσική, φαγητό, ποτό, παιχνίδια για τα παιδιά. Φέρτε αν μπορείτε ένα γλαστράκι, φέρτε αν θέλετε φαγητά και ποτά, θα είναι όλα ευπρόσδεκτα!

Διεκδικούμε:

* Άμεσο χαρακτηρισμό του οικοπέδου στο ρυμοτομικό ως χώρου πρασίνου
* Να προβεί ο Δήμος το ταχύτερο σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την απόκτησή του