Σήμερα γίνεται πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση για το πως και γιατί έχει εξασθενήσει η Αμερικανική επιρροή στην Λατινική Αμερική. Η περιοχή της Λατινικής Αμερικής χαρακτηρίζεται τα τελευταία χρόνια από το γεγονός ότι αρκετοί αριστεροί ή κεντροαριστεροί πολιτική έχουν αναλάβει την εξουσία. Πολλές φορές αυτό ήταν αποτέλεσμα λαϊκών κινημάτων που ξεκίνησαν καθαρά από τη βάση. Αρκετοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η αιτία βρίσκεται στο γεγονός ότι η εξωτερική πολιτική του Bush αμέλησε την περιοχή. Καλύτερα διατυπωμένο, αυτό που συμβαίνει στην Λατινική Αμερική είναι οι συνέπειες της συνεχιζόμενης παρέμβασης στων Αμερικανών για αρκετά χρόνια τώρα σε μια περιοχή που την θεωρούσαν “κατώφλι” τους. Παρόλο όμως που οι Λατινοαμερικανικοί ενωμένοι αντιστέκονται σθεναρά στην σύγχρονη Αμερικανική παρέμβαση , οι ισορροπίες παραμένουν εύθραυστες. Οι Αμερικανοί υπόγεια χρησιμοποιούν τον πόλεμο εναντίον των ναρκωτικών, εναντίων της τρομοκρατίας, και μια νέα ψυχροπολεμική ιδεολογία προκειμένου να εδραιώσουν μια αποστρατιωτικοποίηση στην περιοχή, που σε πολλούς φέρνει στη μνήμη στους λεγόμενους “βρώμικους πολέμους” που όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος.

Σπάζοντας τις Αλυσίδες 

Η εκλογή του Hugo Chavez στην Βενεζουέλα το 1998 υπήρξε η αρχή της αριστερής στροφής στην εξουσία χωρών που βρίσκονται στο νότιο ημισφαίριο της Αμερικανικής ηπείρου. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια το 92, ο Chavez εκλέχτηκε έξι χρόνια μετά προτάσσοντας τη βελτίωση του βοιωτικού επιπέδου για τους φτωχούς μέσω μιας αλλαγής στην οικονομική πολιτική. Η αλλαγή αυτή που υποσχέθηκε ερχόταν σε αντίθεση με τον φονταμενταλισμό της ελεύθερης αγοράς, την κεφαλαιοκρατία και την ολιγαρχία που μέχρι εκείνη τη στιγμή απολάμβαναν την υποστήριξη της Washington και διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF). Ο Chavez επίσης άρχισε να αμφισβητεί ανοιχτά την Αμερικανική ηγεμονία στην περιοχή προωθώντας την ιδέα της ενωμένης Λατινικής Αμερικής.

Μετά την άνοδο του Chavez στην εξουσία ακολούθησαν πρόεδροι με αριστερό προσανατολισμό και σε άλλες χώρες. Όπως η Αργεντινή, η Βολιβία, η Βραζιλία, η Χιλή, το Εκουαδόρ, η Νικαράγουα, η Παραγουάη και η Ουρουγουάη ενώ χώρες όπως το Μεξικό και το Περού δεν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο είτε γιατί το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν νοθευμένο ή γιατί η εκλογή ήταν πολύ οριακή.

Ακόμη και αν έχουν συμβεί όλες αυτές οι αλλαγές στην Λατινική Αμερική, κανένας δεν μπορεί να πεί ότι ο σοσιαλισμός είναι κυρίαρχος στην περιοχή. Η απόρριψη της πολιτικής του Ελεύθερου Εμπορίου που προωθεί η Αμερική (FTAA, Free Trade Area of the Americas) από το 2003 αρκετά πριν αρχίσει η αριστερή στροφή είχε σημάνει την ανοιχτή σύγκρουση με το ορθόδοξο δόγμα των Αμερικανών περί ελεύθερης αγοράς, την Αμερικανική ηγεμονία, και την εξουσία των πολυεθνικών. Από εκείνη τη χρονική περίοδο και έπειτα αρκετές πολυεθνικές εταιρίες κυριολεκτικά εκδιώχθηκαν από την περιοχή, αρκετοί πρέσβεις των Αμερικανών απελάθηκαν, εμπορικές συμφωνίες ακυρώθηκαν, παράνομα εξωτερικά χρέη διαγράφηκαν και η πολιτική των Αμερικανών για τον πόλεμο εναντίων των ναρκωτικών απορρίφθηκε. Αντίθετα, δημιουργήθηκαν και υποστηρίχθηκαν εναλλακτικές πολιτικές και οικονομικά προγράμματα.

Μια τέτοια εναλλακτική πολιτική πρόταση είναι αυτή που δημιουργήθηκε στην Βενεζουέλα. Η (ALBA, Bolivarian Alternative for the Americans), σε αντιδιαστολή με την (FTAA), υποστηρίζει ένα εμπορικό καθεστώς βασισμένο στην οικονομική, κοινωνική, και πολιτική ολοκλήρωση που θα καθοδηγήται από της αρχές της αλληλεγγύης και της συνεργασίας. Ακόμα και η Ονδούρα, που θεωρήτω παραδοσιακός σύμμαχος των Αμερικανών από την εποχή που συμμετείχε και βοήθησε τους Αμερικανούς στο πραξικόπημα που έκαναν στην Γουατεμάλα το 54, προσχώρησε στην ALBA. Την ίδια στιγμή ο βραζιλιάνος πρόεδρος δήλωνε: “Οι αναπτυσσόμενες χώρες πρέπει να δημιουργήσουν τους δικούς τους μηχανισμούς χρηματοδότησης αντί να υποφέρουν από βάσανα που προκαλούν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα….Είναι ώρα να ξυπνήσουμε”. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η δημιουργία της “Bank of South”, η οποία δημιουργήθηκε για την παροχή αναπτυξιακών δανείων, χωρίς να επιβάλλει δρακόντιους όρους και ελέγχους όπως αυτούς που ζητάει η Washington και έχουν οδηγήσει στο παρελθόν αρκετές χώρες σε πραγματικό ξεπούλημα προκειμένου να αποπληρώσουν τα δάνεια αυτά.

Ένα άλλο κομμάτι είναι αυτό της στρατιωτικής επιβολής. Η Βραζιλία με την Βενεζουέλα δημιούργησαν το Νοτιοαμερικανικό Σύμφωνο για την Άμυνα. Η δημιουργία αυτό του συνασπισμού έχει σαν σκοπό να εξαφανίσει την Αμερικανική επιρροή στην περιοχή που μέχρι τώρα εμφανιζόταν σαν προστάτης. Όταν αποφασίστηκε η δημιουργία αυτού του συνασπισμού υπήρξε αρκετή συζήτηση από την πλευρά των Αμερικανών αλλά βραζιλιάνος πολιτικός έκλεισε την συζήτηση δηλώνοντας: “Είναι ένα Νότιο Αμερικανικό Συμβούλιο και δεν έχουμε την υποχρέωση να ζητήσουμε την άδεια κανενός για την δημιουργία του”. Συμπληρωματικά σε όλα αυτά ήρθε και η απόφαση από το Εκουαδόρ να κλείσει μια μεγάλη Αμερικανική ναυτική βάση στην πόλη Manta. Το κλίμα αυτό αμέσως εκμεταλλεύτηκαν η Κίνα και η Ρωσία που έσπευσαν να συνεργαστούν, κάτι το οποίο στο παρελθόν όχι μόνο δεν ήταν δυνατό αλλά η Αμερική δεν θα το ανεχόταν.

Αυτές οι εξελίξεις οδήγησαν το Συμβούλιο των Εξωτερικών Υποθέσεων να δηλώσει: “Η εποχή που η Αμερικανική επιρροή ήταν δεσπόζουσα στην περιοχή τελείωσε”. Η Washington Post, που είναι γνωστό ότι λειτουργεί σαν επίσημο όργανο της Αμερικανικής κυβέρνησης και εκπροσωπεί το πιο συντηρητικό κομμάτι της Αμερικανικής Κοινωνίας, σε άρθρο της στης 6 Οκτωβρίου αναφέρει: “γιατί η Αμερική συνεχίζει να υποστηρίζει κράτη που την αντιμετωπίζουν σαν εχθρό ενώ ταυτόχρονα αυτά απομακρύνονται από την Αμερικανική προσέγγιση για την δημοκρατία, το ελεύθερο εμπόριο που έχει επικρατήσει στην περιοχή για μια ολόκληρη γενιά;”. Εάν σκεπτόμασταν συμβατικά, θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι η μεταστροφή της εικόνας που έχει τώρα η Λατινική Αμερική για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μη αναστρέψιμη, στο παρασκήνιο οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν ένα πλαίσιο πολιτικής σκέψης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα ξέσπασμα τρόμου για την περιοχή χειρότερο από αυτό που υπήρχε τη δεκαετία του 80. Η Κολομβία εξυπηρετεί ένα τέτοιο σκοπό, έτσι ώστε να οργανώσουν οι Αμερικανοί την αντεπίθεση τους προκειμένου να διεκδικήσουν ξανά το ρόλο τους σαν η προστάτιδα δύναμη της περιοχής.

Συνεχίζεται…

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μετάφραση ομότιτλου άρθρου του Cyril Mychalejko και είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό New Politics.

Πορεία για την επίθεση στο Στέκι Μεταναστών.
05/03/2009 18:00 Προπύλαια – Αθήνα

να σπάσουμε τη σιωπή
να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι

Πορεία για την επίθεση στο Στέκι Μεταναστών.
05/03/2009 18:00 Προπύλαια – Αθήνα

να σπάσουμε τη σιωπή
να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι

Το ποσοστό εγκληματικότητας πέφτει, ο πληθυσμός των φυλακών αυξάνεται.

Σύμφωνα με τις εκθέσεις διεθνών οργανισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτοί είναι οι παράγοντες που αυξάνουν τη δυνατότητα κέρδους για όσους επενδύουν σε επιχειρήσεις που έχουν σχέση με τη βιομηχανία των φυλακών:

– Τα άτομα που έχουν φυλακιστεί για μη βίαια εγκλήματα και για κατοχή μικροποσοτήτων ναρκωτικών. Ο ομοσπονδιακός νόμος επιφέρει ποινή 5 χρόνων χωρίς τη δυνατότητα αναστολής για την κατοχή 5 γραμμαρίων crack ή 3.5 γραμμαρίων ηρωίνης  και 10 χρόνων για την κατοχή λιγότερο από δύο ουγκιές rock – cocaine ή crack. Από την άλλη υπάρχει ποινή 5 χρόνων για όσους έχουν στην κατοχή τους κοκαΐνη σε σκόνη σε ποσότητα 500 γραμμαρίων η οποία είναι 100 φορές μεγαλύτερη από την προηγούμενη ποσότητα. Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι που χρησιμοποιούν σκόνη είναι λευκοί, μεσαίας τάξης ή πλούσιοι, ενώ οι μαύροι και οι λατινογενής χρησιμοποιούν rock–cocaine. Στο Τέξας κάποιος μπορεί να καταδικαστεί μέχρι και σε 2 χρόνια φυλάκιση ένα έχει στην κατοχή του 4 ουγκιές μαριχουάνα. Στην Νέα Υόρκη ο νόμος του 1973 σχετικά με τα ναρκωτικά προβλέπει φυλάκιση από 15 χρόνια έως ισόβια για την κατοχή ποσότητας 4 ουγκιών από οποιαδήποτε ναρκωτική ουσία.

– O νόμος που τέθηκε σε ισχύ σε 13 πολιτείες και προέβλεπε ισόβια κράτηση για όποιους είχαν καταδικαστεί για τρία πλημμελήματα, φτιάχτηκαν αναγκαστικά 20 καινούργιες ομοσπονδιακές φυλακές.. Ένα παράδειγμα της εφαρμογής αυτού του νόμου είναι ότι εάν κάποιος είχε καταδικαστεί για την κλοπή ενός αυτοκινήτου και 2 ποδηλάτων, είχε ποινή 25 χρόνων.

– Οι μεγαλύτερες ποινές

– Η ισχύ νόμων που προβλέπουν ελάχιστη φυλάκιση, ανεξάρτητα από το αδίκημα.

– Η επέκταση της δουλειάς για τους φυλακισμένους, που δημιουργούν κέρδη για περισσότερα άτομα και για μεγαλύτερο διάστημα.

– Οι αυστηρότερες ποινές έτσι ώστε να μεγαλώνει αδικαιολόγητα ο χρόνος φυλάκισης.

Ανασκόπηση της εργασιακής εκμετάλλευσης στις Αμερικανικές φυλακές.

Η εργασία κατά τη διάρκεια της φυλάκισης έχει τις ρίζες της στα χρόνια της δουλείας. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο, το σύστημα της «πρόσληψης φυλακισμένων» άρχισε προκειμένου να συνεχιστεί συγκαλυμμένα η παράδοση της δουλείας. Απελευθερωμένοι δούλοι κατηγορούνταν ότι δεν τηρούσαν γεωργικές συμφωνίες (καλλιέργεια ξένων εκτάσεων με αντάλλαγμα μέρος της σοδειάς) ή μικροκλοπές – τα οποία σχεδόν ποτέ δεν αποδεικνύονταν – και μετά «προσλαμβάνονταν» για τη συλλογή του βαμβακιού, την εργασία σε ορυχεία ή στην κατασκευή σιδηροδρόμων. Το διάστημα 1870 – 1910 στην πολιτεία της Georgia το 88% των νοικιασμένων φυλακισμένων ήταν μαύροι. Στην Alabama το ποσοστό ήταν 93%. Στην πολιτεία του Mississippi μία τεράστια φυλακή που μοιάζει με φάρμα παρόμοια με τις παλιές φυτείες αντικατέστησε το σύστημα με τους επί ενοικίαση φυλακισμένους. Η περίφημη φυτεία Parchman λειτουργούσε μέχρι το 1972.

Την μετεμφυλιακή περίοδο επιβλήθηκαν ρατσιστική νόμοι σε κάθε Αμερικανική πολιτεία. Η νομιμοποίηση του ρατσισμού από το κράτος και η εφαρμογή τους στα σχολεία, στην καθημερινή ζωή, στους γάμους ήταν γεγονός. Σήμερα ένα καινούργιο πακέτο ρατσιστικών νόμων που έχουν σαν σκοπό την εμπορευματοποίηση του ποινικού συστήματος έχει επιβληθεί και έχει οδηγήσει στην δημιουργία αυτού που ονομάζουμε βιομηχανία των φυλακών.

Ποιος επενδύει σε μια τέτοια βιομηχανία;

Περισσότερες από 37 πολιτείες της Αμερικής έχουν νομιμοποιήσει την σύναψη συμβολαίων ανάμεσα σε φυλακές και ιδιωτικές εταιρίες με την προϋπόθεση ότι οι εργασίες θα πραγματοποιούνται μέσα στις φυλακές. Η λίστα με τις εταιρίες που κάνουν δουλειές με τις φυλακές περιλαμβάνει την αφρόκρεμα της Αμερικανικής βιομηχανίας: ΙΒΜ, Boeing, Motorola, Microsoft, AT&T, Wireless, Texas Instrument, Dell, Compaq, Honeywell, Hewlett–Packard, Nortel, Lucent Technologies, 3Com, Intel, Northen Telecom, TWA, Nordstorm s , Revlon, Macy s, Piere Cardin, Target Stories, και πάρα πολλές άλλες. Το σύνολο των παραπάνω εταιριών έχει επωφεληθεί αφάνταστα από τις συμβάσεις εργασίας με τις φυλακές. Ανάμεσα στα έτη 1980 – 1994, τα κέρδη σημείωσαν αύξηση από 392 εκατομμύρια δολάρια σε 1,3 δις. Οι φυλακισμένοι στις κρατικές φυλακές συνήθως λαμβάνουν το ελάχιστο ημερομίσθιο για τη δουλειά τους, αλλά όχι ολόκληρο. Στο Κολοράντο παίρνουν 2 δολάρια την ώρα, πολύ πιο κάτω από το κατώτερο ημερομίσθιο. Στις ιδιωτικές φυλακές τώρα παίρνουν 17 cents την ώρα για 6 ώρες δουλειά που σημαίνει ότι το μήνα ο μισθός τους είναι 20 δολάρια. Οι καλύτερα αμειβόμενοι βρίσκονται στη φυλακή του Tennessee που παίρνουν 50 cents την ώρα για όσους συγκεκριμένη εξειδίκευση και δουλεύουν σε πολύ απαιτητικές δουλείες. Οι γενικότερες συνθήκες είναι τόσο άσχημες που οι φυλακισμένοι θεωρούν την αμοιβή ικανοποιητική. Με τέτοια ημερομίσθια μπορούν να στέλνουν στα σπίτια τους, δουλεύοντας και υπερωρίες 200 – 300 δολάρια το μήνα.

Εξαιτίας τις εργασιακής εκμετάλλευσης των φυλακισμένων η Αμερική έχει γίνει ένας τόπος που μπορεί κάποιος να επενδύσει με μεγάλες πιθανότητες κέρδους. Επίσης αυτά τα ημερομίσθια ενισχύουν την Αμερικανική οικονομία γιατί μπορούν να συγκριθούν άνετα με αυτά που υπάρχουν στις χώρες τις Αφρικής. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις εταιριών που έκλεισαν τα εργοστάσια τους και άνοιξαν ξανά κοντά σε φυλακές. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός εργοστασίου στο Texas που απέλυσε 150 εργαζομένους και μετά έκανε συμβόλαιο με την ιδιωτική φυλακή Lockhart Texas Prison. Στην ίσια φυλακή φτιάχνονται κυκλώματα για την IBM και την Compaq.

Πολύ πρόσφατα ο διευθυντής των κρατικών φυλακών στο Oregon έκανε κάλεσμα στην Nike να κλείσει το εργοστάσιά της στην Ινδονησία και να γυρίσουν πίσω στην Αμερική. Συγκεκριμένα τα λόγια του ήταν: «Δεν θα έχετε καθόλου κόστη μεταφοράς, σας προσφέρουμε ανταγωνιστικά ημερομίσθια στη φυλακή μας».

Ιδιωτικές Φυλακές

Η ιδιωτικοποίηση των φυλακών στην Αμερική ξεκίνησε τη δεκαετία το 80, υπό προεδρίας Reagan και Bush αλλά κορυφώθηκε το 90 με τον Clinton. Αυτός ξεκίνησε ένα πρόγραμμα περικοπής κρατικών δαπανών στον τομέα της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πάρα πολλές ιδιωτικές φυλακές που προσέλαβαν ανειδίκευτους εργάτες αλλά παράλληλα ανέλαβαν το μεγάλο κόστος της δημιουργίας φυλακών με μεγάλη ασφάλεια.

Οι ιδιωτικές φυλακές αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι της γενικότερης βιομηχανίας των φυλακών. Περίπου 18 εταιρίες φυλάσουν 10.000 κρατούμενους σε 27 πολιτείες. Οι δύο μεγαλύτερες από αυτές είναι η Correctional Corporation of America (CCA) και  Wackenhut οι οποίες ελέγχουν το 75% της αγοράς. Οι ιδιωτικές φυλακές λαμβάνουν ένα ποσό για κάθε φυλακισμένου που κρατούν, ανεξάρτητα από το κόστος που έχει η διαβίωσή του. Σύμφωνα με έναν πρώην διευθυντή ιδιωτικών φυλακών στην πολιτεία της Virginia «Το μυστικό για μικρό λειτουργικό κόστος είναι να έχεις το μικρότερι δυνατό αριθμό φυλάκων και το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό φυλακισμένων». Η εταιρία CCA έχει μια πρότυπη φυλακή στην ίδια πολιτεία όπου 5 φύλακες ανά πρωινή βάρδια και 2 το βράδυ φυλάσσουν 750 φυλακισμένους. Σε αυτές τις φυλακές οι κρατούμενοι αμείβονται για την «καλή τους συμπεριφορά» αλλά για κάθε παράπτωμα αυτόματα η ποινή τους ανεβαίνει 30 ημέρες, πράγμα που σημαίνει περισσότερα κέρδη για την εταιρία. Σύμφωνα με μια μελέτη στις φυλακές του New Mexico που ανήκουν στην εταιρία CCA, βρέθηκε ότι οι φυλακισμένοι τιμωρούνται για διάφορα παραπτώματα σε ένα ποσοστό 8 φορές μεγαλύτερο από κάθε άλλη φυλακή.

Εισαγωγή και Εξαγωγή κρατουμένων

Τα κέρδη είναι τόσο μεγάλα για τις ιδιωτικές φυλακές που τώρα έχει αρχίσει μια καινούργια επιχείρηση. Η εισαγωγή κρατουμένων με μεγάλες ποινές. Αυτό αυτόματα σημαίνει ότι φιλοξενούνται άτομα τα οποία έχουν καταδικαστεί για κακουργήματα. Όταν κάποια στιγμή η κατάσταση είχε γίνει ανυπόφορη και κάποιος δικαστής στο Texas διέταξε την αποσυμφόρηση των φυλακών , η CCA ήρθε σε συμφωνία σε αστυνόμους σε φτωχά σημεία για το κτίσιμο καινούργιων φυλακών με αντάλλαγμα μέρος από τα κέρδη. Σε αυτά το επιχειρηματικό πλάνο συμμετείχαν και το υποστήριξαν τράπεζες και επενδυτές όπως η Merrill–Lynch, η Shearson–Lehman, η American Express. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν σε όλο το Texas καινούργιες φυλακές. Ο κυβερνήτης της πολιτείας μόλις είδε ότι τα κέρδη για τις ιδιωτικές φυλακές είναι τόσα πολλά αμέσως απάντησε φτιάχνοντας καινούργιες κρατικές, με αποτέλεσμα να μειώσει τα κέρδη της CCA.

Τελειώνοντας μερικά χαρακτηριστικά στατιστικά

Το 97% των φυλακισμένων κρατούνται για με βίαια εγκλήματα. Πιστεύεται ότι από τους 623000 χιλιάδες κρατουμένους σε δημοτικές ή κρατικές φυλακές , οι μισοί είναι αθώοι για τα αδικήματα που κατηγορούνται. Από αυτούς οι περισσότεροι περιμένουν να δικαστούν. Τα 2/3 από το 1 εκατομμύρια κρατουμένους σε κρατικές φυλακές έχουν καταδικαστεί για πλημμελήματα. Το 67% από τα 2 εκατομμύρια που είναι ο συνολικός αριθμός των κρατουμένων χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. 

Την Τετάρτη 25-2-09 ο ειδικός φρουρός Νίκος Ξυπολητάκης δολοφόνησε εν ψυχρώ, ρίχνοντας του μάλιστα και χαριστική βολή στο κεφάλι, τον βοσκό Ευτύχη Ζαμπιάκη.

ΕΙΔΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ ΕΝΩ ΚΛΕΒΕΙ ΡΙΦΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΔΕ

Στις 25-2-09 ο ειδικός φρουρός Νίκος Ξυπολητάκης της εξωτερικής φρουράς των φυλακών Χανίων, με πρόσχημα το κυνήγι, κλέβει ρίφια κοντά στη Σούγια. Γίνεται αντιληπτός από τον διερχόμενο κτηνοτρόφο Ευτύχη Ζαμπιάκη τον οποίο εκτελεί εν ψυχρώ, ρίχνοντας του επιπλέον και χαριστική βολή στο κεφάλι, μόνο και μόνο για να μην χαλάσει η καριέρα του σαν φύλακα του νόμου και της τάξης με την αποκάλυψη της ζωοκλοπής.

Στη συνέχεια, μέχρι να φτάσει στο αυτοκίνητο του για να το σκάσει, αποπειράται να σκοτώσει όποιον περνά και τον βλέπει για να μην υπάρχουν μάρτυρες. Πυροβολεί 5 φορές χωρίς να πετύχει τον Γ. Φαλαγγάρη, ο οποίος γλιτώνει κάνοντας ελιγμούς και επιταχύνοντας με το ταξί που οδηγούσε. Πιο πέρα τραυματίζει στον ώμο και στο κεφάλι τον Μ. Πυροβολάκη, που γλιτώνει οδηγώντας αιμόφυρτος. Τώρα πάνε να βγάλουνε το δολοφόνο τρελό. Πριν 9 μήνες όμως που διορίστηκε πέρασε με επιτυχία τα ψυχομετρικά τεστ, και ποτέ δεν είχε δείξει σημάδια διαταραχής. Πρόκειται για ψυχρό εκτελεστή για να μη μείνουν μάρτυρες, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις της μαφίας. Αν είχε σκοτώσει με τη μία το Γ. Φαλαγκάρη θα είχε το χρόνο να φύγει χωρίς να τον δει άλλος και σήμερα θα έκοβε βόλτες ένοπλος στην πόλη γύρω από τη φυλακή. Γι’αυτό και η πρώτη του κουβέντα στη σύλληψη του ήταν: “Μου γλίτωσε ο καργιόλης ο ταξιτζής”.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΞΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ;

Ειδικός φρουρός δολοφόνησε τον Ευτύχη Ζαμπιάκη. Ειδικός φρουρός δολοφόνησε το Δεκέμβρη τον δεκεπεντάχρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Ειδικός φρουρός, με σύνεργο μπάτσο, δολοφόνησε τον δεκαεπτάχρονο Ηρακλή Μαραγκάκη κοντά στα Ανώγεια. Ο κατάλογος των ένστολων που σκοτώνουν είτε εντός είτε εκτός υπηρεσίας δεν έχει τελειωμό. Δεν τους φτάνανε 50.000 μπάτσοι, πήρανε και 5.000 που ανάμεσα τους αφθονούν οι φασίστες και τα κωλόπαιδα, και τους κάνανε ειδικούς φρουρούς. Τους δώσανε μία στολή να καμαρώνουνε, ένα όπλο να σκοτώνουνε, τους ξεσηκώσανε τα μυαλά, και τους εξαπολύσανε σε χωριά και πολιτείες. Καθόλου παράξενο που σκοτώνουν. Γι’ αυτό τους οπλίσανε, γι’ αυτό τους εκπαιδεύσανε, γι’ αυτό τους προορίζουν: για να φυλάξουν με τα όπλα τους τον πλούτο των λίγων, από την εξέγερση των πολλών που έρχεται. Που ξέρουν ότι έρχεται, γιατί το ποτήρι όσο πάει και ξεχειλίζει. Καθόλου παράξενο που, όταν σκοτώνουν με δική τους πρωτοβουλία, τους χαϊδεύουν. Όποιος θέλει δαγκανιάρικο σκυλί, άμα δαγκάσει δεν το δέρνει.  

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ

Πολλά ακούγονται, λιγότερο ή περισσότερο διασταυρωμένα. Ας τα πούμε λοιπόν ανοιχτά, δημόσια. Αληθεύει πως, κατά τη σύλληψη του δολοφόνου, βρέθηκαν τα ρίφια που είχε κλέψει; Αν ναι, γιατί δεν ανακοινώθηκε; Αληθεύει πως τρεις μήνες πριν, σε μπλόκο στα Κεραμειά, πιάστηκε ο ίδιος γυρνώντας από κυνήγι με σκοτωμένα ρίφια; Αν ναι, ποιοι κουκούλωσαν την υπόθεση; Αληθεύει πως, πριν προσληφθεί, είχε κατηγορηθεί για βαριές σωματικές βλάβες και καθάρισε με επέμβαση τοπικού πολιτικού; Αληθεύει πως ο ίδιος πολιτικός τον διόρισε ειδικό φρουρό; Αν ναι, ποιος είναι αυτός ο πολιτικός; Μήπως αυτός που νιαουρίζει στα κεραμίδια;

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΣΟ Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ. ΟΣΟ ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΩΝΕΣ ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΦΩΝΗ 
 
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ ΠΕΜΠΤΗ 5 ΜΑΡΤΗ 7μμ
 
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΡΟΖΑ ΝΕΡΑ

Η Βιομηχανία των φυλακών στην Αμερική: Ευκαιρία για μεγάλα κέρδη ή μια νέα μορφή δουλείας;

Πολλές οργανώσεις που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και άλλοι πολιτικοί και κοινωνικοί σχηματισμοί καταδικάζουν μια νέα μορφή απάνθρωπης εκμετάλλευσης στην Αμερική και αφορά τον πληθυσμό στις φυλακές που ανέρχεται στα 2 εκατομμύρια. Οι περισσότεροι είναι μαύροι είτε λατινόφωνοι και δουλεύουν σε διάφορες βιομηχανίες με αντάλλαγμα ένα γελοίο ημερομίσθιο. Οι διάφοροι καπιταλιστές που επένδυσαν σε ένα τέτοιου είδους εργατικό δυναμικό ήταν σαν να βρήκαν πραγματικά ένα χρυσωρυχείο. Πραγματικά πλέον δεν είχαν να ασχολούνται με ζητήματα όπως είναι οι απεργίες, ασφάλιση, επιδόματα ή άδειες. Όλοι τους εργάτες απασχολούνται πλήρως , δεν αργούν ποτέ και δεν παίρνουν άδεια εξαιτίας οικογενειακών προβλημάτων και το βασικότερο εάν δεν τους αρέσει η αμοιβή τους που είναι 25 cent την ώρα και αρνηθούν να δουλέψουν θα περάσουν ένα μεγάλο διάστημα στην απομονώσει.

Ο αριθμός των φυλακισμένων ανέρχεται όπως αναφέραμε παραπάνω στα 2 εκατομμύρια, σε εθνικές ή ιδιωτικές φυλακές σε όλη την επικράτεια της Αμερικής. Επίσης 7.3 εκατομμύρια συνολικά είναι αυτοί που βρίσκονται είτε στη φυλακή , είτε μα αναστολή , είτε υπό επιτήρηση. Σχεδόν 1 στους 18 αμερικανούς άντρες είναι είτε στην φυλακή είτε υπό παρακολούθηση. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο της Καλιφόρνια για τις φυλακές «Καμία άλλη κοινωνία στην ανθρώπινη ιστορία δεν έχει φυλακίσει τόσους πολλούς από τους πολίτες της». Τα νούμερα δείχνουν ότι η Αμερική έχει καταδίκασε περισσότερους ανθρώπους από κάθε άλλη χώρα: μισό εκατομμύριο περισσότερους από την Κίνα, μία χώρα που έχει 5πλάσιο πληθυσμό. Η στατιστική δείχνει ότι στην Αμερική βρίσκεται το 25% του παγκόσμια φυλακισμένου πληθυσμού , αλλά μόνο το 5% του γενικού παγκόσμιου πληθυσμού. Από 300000 χιλιάδες φυλακισμένους το 1972 το νούμερο έφτασε τα 2 εκατομμύρια το 2000.. Το 1990 ήταν 1 εκατομμύριο. Δέκα χρόνια πριν υπήρχαν μόνο 10 ιδιωτικές φυλακές με 2000 άτομα πληθυσμό. Τώρα υπάρχουν 100 με 62000 πληθυσμό. Μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας αναμένεται το νούμερο να φτάσει τα 320000 χιλιάδες άτομα.

Τι συνέβη όμως τα τελευταία 10 χρόνια; Γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί φυλακισμένοι;

«Τα ιδιωτικά συμβόλαια για εργάτες φυλακισμένους ενθαρρύνει τον εγκλεισμό των ανθρώπων». Οι επιβίωση των φυλακών εξαρτάται από αυτό το εισόδημα. Όσοι κατέχουν μετοχές από τις φυλακές που σημαίνει ότι το εισόδημά τους εξαρτάται από αυτές έχουν δημιουργήσει ένα lobby που στοχεύει σε ποινές μακράς διάρκειας έτσι ώστε να εξασφαλίζουν για πολύ μεγάλο διάστημα εργατικό δυναμικό.

Η βιομηχανία των φυλακών είναι πάρα πολύ σύνθετη και μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στην Αμερική αλλά και επίπεδο επενδύσεων στο χρηματιστήριο. Η συγκεκριμένη βιομηχανία που έχει να κάνει με δισεκατομμύρια δολάρια και αφορά εκθέσεις συνέδρια, ιστοχώρους ταχυδρομικές και ηλεκτρονικές παραγγελίες. Διαφημιστικές καμπάνιες, αρχιτεκτονικά γραφεία, κατασκευαστικές εταιρίες, επενδυτικές εταιρίες στην Wall Street, εταιρίες εξοπλισμού, εταιρίες τροφίμων, εταιρίες ασφάλειας και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με την κατασκευή συντήρηση ή εκμετάλλευση του προϊόντος που λέγεται φυλακή ή καλύτερα φυλακισμένοι.

 Σύμφωνα με το Left Business Observer, οι κρατική βιομηχανία φυλακών κατασκευάζει το 100% των στρατιωτικών κρανών, των ζωνών για πυρομαχικά, των αλεξίσφαιρών γιλέκων, των ταυτοτήτων για στρατιώτες, μπλούζες, εσώρουχα, και τσάντες. Εκτός όμως από στρατιωτικό εξοπλισμό οι φυλακισμένοι εργαζόμενοι κατασκευάζουν επίσης και το 98% και από άλλα είδη εξοπλισμού γενικά για την αγορά , 93% από τα χρώματα και τις βούρτσες, 92% των ανταλλακτικών για σόμπες, 46% από διάφορα είδη πανοπλιών , το 30% των ακουστικών των μικροφώνων και των ηχείων και το 21% από τα έπιπλα γραφείου. Επιπλέον κατασκευάζουν, ανταλλακτικά για αεροπλάνα, ιατρικό και παραϊατρικό εξοπλισμό. Τέλος φυλακισμένοι είναι αυτοί που εκπαιδεύουν τα σκυλιά οδηγούς για τους τυφλούς.

Συνεχίζεται… 

Παρόλα αυτά το ποσοστό του χρέους των νοικοκυριών ολοένα και μεγαλώνει, φτάνοντας σε επίπεδα συναγερμού, και ταυτόχρονα η βιομηχανική παραγωγή είτε παραμένει σταθερή είτε μειώνεται. Σήμερα τα αμερικανικά εργοστάσια δουλεύουν μόνο κατά το 74% της συνολικής τους παραγωγικής ικανότητας, το οποίο αποτελεί ιστορικό ρεκόρ. Με τέτοια υποαπασχόληση παραγωγικών συντελεστών, υπάρχουν πολύ λίγες καινούργιες επιχειρήσεις που θα επενδύσουν στην ενδοχώρα , οι περισσότερες πηγαίνουν προς την Κίνα.

Η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα συνεχίζει να στηρίζεται σε ξένα χρήματα προκειμένου να στηρίξουν την καταναλωτική φούσκα, με μικρά επιτόκια. Εάν τα ξένα κεφάλαια που εισρέουν στην Αμερικανική οικονομία και σήμερα ανέρχονται σε 2.5 δις ημερήσια, σταματούσαν, η Κεντρική Τράπεζα θα αναγκαζόταν να αυξήσει τα επιτόκια προκειμένου να κάνει την Αμερική ελκυστικότερη στις επενδύσεις. Μια τέτοια κίνηση θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Πρώτα στην κατανάλωση που βασίζεται στο χρέος, μετά στις υποθήκες (στεγαστικά δάνεια), στα επιτόκια των πιστωτικών καρτών, στα δάνεια για αγορά αυτοκινήτων και γενικότερα σε όλη την οικονομία. Τα υψηλότερα επιτόκια θα οδηγούσαν την Αμερικανική οικονομία ταχύτερα και περισσότερο σε ύφεση. Είμαστε ένα βήμα πριν αυτό να συμβεί.

Υπάρχει ένα όριο στο ποσοστό δανεισμού που θα μπορούσαν να έχουν τα Αμερικανικά νοικοκυριά , έτσι ώστε να συνεχίσει να δουλεύει η Αμερικανική οικονομία.

Δεν θα μπορέσει ποτέ να επανέρθει η Αμερικανική οικονομία εάν σκάσει η καταναλωτικά φούσκα που βασίζεται σε δανεικά.

Το συνολικό χρέος των Αμερικανικών νοικοκυριών τον Ιούνιο άγγιξε τα 8.7 τρις δολάρια, ποσό που είναι διπλάσιο από αυτό που υπήρχε το 1994. Τα νοικοκυριά έχουν αρχίσει να κάνουν μακροχρόνιες συμφωνίες όσο αφορά την αγορά ακόμη και βασικών καταναλωτικών προϊόντων , όπως είναι τα αυτοκίνητα και τα στεγαστικά. Ο μέσος όρος για τέτοιου είδους δάνεια είναι 60.7 μήνες. Σε αυτό το σημείο ο κίνδυνος είναι να σταματήσουν οι καταναλωτές να αγοράζουν με αποτέλεσμα η βιομηχανική παραγωγή να πέσει και άλλο. Η συνέπεια μιας τέτοιας στάσης θα είναι ακόμη μεγαλύτερη ανεργία. Αλλά όχι μόνο αυτό. Η παραγωγή θα μεταφερθεί στην Κίνα.

Πλησιάζουμε σε μια τέτοια κατάσταση. Τις περασμένες εβδομάδες τα Αμερικανικά επιτόκια αυξήθηκαν σημαντικά και οι ιδιοκτήτες κρατικών ομολόγων άρχισαν να τα πωλούν μαζικά γνωρίζοντας ότι θα ξεσπάσει μεγάλη κρίση από αυτή την αύξηση, έτσι προσπαθούν να κερδίσουν τώρα που μπορούν ακόμη να πάρουν τα χρήματά τους. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει εκδώσει οδηγία που λέει ότι πρέπει να σταματήσουν οι επενδύσεις σε Αμερικανικά Κρατικά ομόλογα.

Το βασικό πρόβλημα αυτής της διαδικασίας δημιουργίας ενός ολοένα και μεγαλύτερου εσωτερικού και εξωτερικού χρέους προκειμένου να στηριχθεί η Αμερικανική οικονομία είναι ότι μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή των θεμελιωδών βιομηχανικών κλάδων της Αμερικής. Που δεν είναι άλλοι από τις κατασκευές και την υψηλή τεχνολογία. Ανώτατος Αμερικανός διπλωμάτης σε συνέδριο τον Ιούνιο προειδοποίησε ότι αυτή η τακτική που ακολουθούν θα οδηγήσει στην καταστροφή την μεσαίας τάξης και της εγχώριας βιομηχανίας, που έχει αρχίσει να πηγαίνει σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία που είναι αισθητά πιο φτηνές χώρες. Σήμερα μόνο το 11% του εργατικού δυναμικού στην Αμερική απασχολείται στην βιομηχανία σε αντιδιαστολή με το 1970 που το ποσοστό ήταν 30%. Η μετα-βιομηχανική Αμερική είναι μια φούσκα έτοιμη να εκραγεί.

Η Κεντρική Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών προειδοποίησε την Κίνα για το ποσοστό των εμπορικών συναλλάγων σε σχέση με την Αμερική σε μια προσπάθεια να την πιέσουν έτσι ώστε να υποτιμήσουν τα νόμισμά της, έτσι ώστε να σταματήσουν την αυξημένη ροή δολαρίων προς την Κίνα αλλά και να προασπίσουν την εθνική τους παραγωγή. Μια τέτοια τακτική όμως είναι πολύ επικίνδυνη. Και αυτό γιατί η Κίνα έχει στην κατοχή της 340 δις δολάρια Αμερικανικών ομολόγων. Και η Αμερική χρειάζεται συνέχεια τους Κινέζους να αγοράζουν χρέος προκειμένου να στηρίζεται το έλλειμμά της.

Όλο αυτό μοιάζει σαν να έχει η Αμερική εγκλωβιστεί στο δικό της σχέδιο. Οι εταιρίες υψηλής τεχνολογίας αλλά και άλλες βασικές βιομηχανικές μονάδες ήδη έχουν εγκατασταθεί σε χώρες όπως είναι η Κίνα και η Ινδία. Εάν η Αμερική εξακολουθήσει να πιέζει αυτές τις χώρες να περιορίσουν τις εξαγωγές τους προς αυτή ρισκάρει να σταματήσουν αυτές οι χώρες να την χρηματοδοτούν. Ποίος θα αγοράζει Αμερικανικό χρέος; Οι ιδιωτικοί θεσμικοί επενδυτές συνέχεια προσπαθούν απεγνωσμένα να ξεφορτωθούν τα Αμερικανικά κρατικά ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους. Μόνο χώρες όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία μπορούν κα κάνουν τόσο μεγάλες αγορές χρέους.

Η Αμερική προκάλεσε τον πόλεμο στο Ιράκ όχι από μια ανάγκη επίδειξης στρατιωτικής δύναμης αλλά από μια ανάγκη εσωτερικής οικονομικής αδυναμίας.

Ο στρατηγικός ρόλος του Πετρελαίου, των Τροφίμων και του Χρήματος.

Υπάρχουν πολλές δικαιολογίες για την πραγματοποίηση ενός πολέμου. Οι περισσότεροι από εμά είμαστε μάρτυρες σε τέτοιου είδους πολιτικές δικαιολογίες περί άξονα του κακού και άλλων. Ανεξάρτητα από όλα αυτά όμως η Αμερικανική οικονομική ηγεμονία σε αυτό το διαταραγμένο για το δολάριο σύστημα εξαρτάται συνεχώς από την υποστήριξη που έχει η Αμερική από τις άλλες χώρες προκειμένου να χρηματοδοτεί το χρέος της. Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που οι απειλές τις Αμερικής προς τρίτες χώρες συνεχώς αυξάνονται. Η Ευρώπη πρέπει να αποσυρθεί από τις αγορές του τρίτου κόσμου, ενώ η Ιαπωνία πρέπει να βοηθήσει περισσότερο όπως κάνει τώρα η Κίνα.

Ακόμη και οι ίδιοι οι Αμερικανοί πρέπει να δεχτούν ότι το συνταξιοδοτικό τους σύστημα έχει πρόβλημα και ότι μπορεί να μην πάρουν σύνταξη ποτέ. Προκειμένου το δολάριο να συνεχίσει να είναι ισχυρό οι Αμερικάνοι πρέπει να βρούν νέες πηγές χρηματοδότησης για αυτούς. Πράγμα που σημαίνει πολέμους και αποσταθεροποίηση σε παγκόσμια κλίμακα.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι στην Washington προσπαθούν να επιβάλλουν στρατιωτικό έλεγχο σε όλες τις στρατηγικού χαρακτήρα πηγές. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος αποτελεί πλέον μια διευρυμένη απειλή για τους Αμερικανούς. Και αυτό γιατί πλέον όλοι ξέρουν πόσο ευάλωτο έχει γίνει το δολάριο.

Εξάλλου από παλιό υπουργού των Αμερικάνων έχει λεχθεί:

“Όποιος ελέγχει τα τρόφιμα ελέγχει τον τον πληθυσμό, όποιος ελέγχει το πετρέλαιο ελέγχει ολόκληρες ηπείρους, αλλά όποιος ελέγχει το νόμισμα ελέγχει ολόκληρο τον κόσμο”.

Το άρθρο αυτο, αποτελεί αναδημοσίευση από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια. Το θέμα είναι ένδιαφερον δίοτι αποκαλύπτει πτυχές της ιστορίας που έχουν λησμονήθει. Μάλλον δεν ειναι και τυχαίο…

Ιστορικό υπόβαθρο

Με το κίνημα του Διαφωτισμού στην Δυτική Ευρώπη αρχίζει να πνέει ένας, πολύ ασθενικός στην αρχή, άνεμος περισσότερης ελευθερίας. Ως συνέπεια αυτού του κινήματος κοινωνικού φιλελευθερισμού καταργείται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες η ποινή του θανάτου και αποποινικοποιούνται οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις, όπως στη Γαλλία του 19ου αιώνα και στην Βαυαρία. Αντίθετα, στην Πρωσσία και στη Γερμανική Αυτοκρατορία (Δεύτερο Γερμανικό Ράιχ) που δημιουργήθηκε υπό την ηγεσία της, ο Ποινικός Νόμος του 1871 απαγόρευε ρητά “τις μη σύμφωνες με τη φύση σεξουαλικές πράξεις, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που διαπράττονται μεταξύ ατόμων άρρενος φύλου και μεταξύ ανθρώπου και ζώων”. Οι πράξεις αυτές “τιμωρούνται με φυλάκιση και απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων”. Το άρθρο 175 του Ποινικού Κώδικα του Ράιχ προέβλεπε συγκεκριμένα:

“1. Άρρην ο οποίος ενδίδει εις ποινικώς κολάσιμον συμπεριφορά με άλλον άρρενα ή επιτρέπει εις τον εαυτόν του να λάβει μέρος εις τοιαύτην δραστηριότητα, τιμωρείται με φυλάκισιν.

2. Εάν εις των συμμετεχόντων είναι κάτω της ηλικίας των είκοσι ενός ετών και το αδίκημα δεν υπήρξε ιδιαζόντως βαρύ, το δικαστήριο μπορεί να τον απαλλάξει από την ποινήν της φυλακίσεως.”

Ο “πρύτανις” των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων υπήρξε ο (ομοφυλόφιλος) Γερμανός δικηγόρος Καρλ Χάινριχ Ούλριχς (Karl Heinrich Ulrichs), ο οποίος είχε σεξουαλικά παρενοχληθεί από τον εκπαιδευτή του στην ιππασία όταν ήταν μόλις 14 ετών. Ο Ούλριχς δεν απέδωσε την ομοφυλοφιλία του στη σεξουαλική παρενόχληση της εφηβικής του ηλικίας, αλλά διατύπωσε την θεωρία του “τρίτου φύλου”: Οι άρρενες ομοφυλόφιλοι είναι, στην πραγματικότητα, ψυχές γυναικών παγιδευμένες σε ανδρικό σώμα, ενώ το αντίστροφο εξηγεί γιατί υφίστανται και γυναίκες ομοφυλόφιλες. Εφόσον, κατά συνέπεια, η ομοφυλοφιλία είναι μια έμφυτη συμπεριφορά, το Κράτος οφείλει να την αποποινικοποιήσει. Το κίνημα του Ούλριχς συν τω χρόνω απέκτησε υποστηρικτές, όχι αποκλειστικά ομοφυλόφιλους. Όταν ο Ούλριχς πέθανε το 1895, το κίνημά του διασπάσθηκε: Μια ομάδα ακολούθησε τον διάδοχό του Μάγκνους Χίρσφελντ (Magnus Hirschfeld), ο οποίος ίδρυσε αρχικά την “Επιστημονική Ανθρωπιστική Επιτροπή” το 1897 και αργότερα το “Ινστιτούτο Σεξουαλικών Μελετών” στο Βερολίνο. Η άλλη ομάδα ακολούθησε τον Άντολφ Μπραντ (Adolf Brand), εκδότη του πρώτου περιοδικού για ομοφυλόφιλους “Der Eigene” (O Ιδιαίτερος). Το 1902 ο Μπραντ, μαζί με τους Μπένεντικτ Φρίντλαντερ (Benedict Friedlander) και Βίλχελμ Γιάνσεν (Wilhelm Janzen) δημιούργησαν την “Κοινότητα των Ιδιαίτερων” (Gemeinschaft der Eigenen). Η διαίρεση του κινήματος οφειλόταν σε αυτή καθαυτή τη θεωρία του Ούλριχς, την οποία απεδέχονταν οι υποστηρικτές του Χίρσφελντ, ενώ για τους υποστηρικτές του Μπραντ αποτελούσε προσβολή. Κοινός τόπος, όμως, και των δύο κινημάτων ήταν η ενημέρωση του ευρέως κοινού και η κατάργηση του άρθρου 175.

Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης δημιουργήθηκε ένα πιο φιλελεύθερο κλίμα στη χώρα και το καθεστώς, αν και δεν κατήργησε το άρθρο 175, ούτε το εφάρμοσε, ούτε φρόντισε να το ενισχύσει, όπως έκανε το Αυτοκρατορικό καθεστώς. Ως συνέπεια, αυξήθηκαν τα μπαρ και οι τόποι συνάντησης ομοφυλόφιλων, η κυκλοφορία βιβλίων, κινηματογραφικών ταινιών και περιοδικών σχετικών με τους ομοφυλόφιλους, ενώ η ομοφυλοφιλία εκδηλωνόταν περισσότερο ανοιχτά και αποτελούσε όλο και περισσότερο ελεύθερο θέμα συζήτησης.

Ομοφυλοφιλία και Ναζιστικό καθεστώς

Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 η Κυβέρνηση προσπάθησε να αντιδράσει στις εξελίξεις και να ενισχύσει την ισχύουσα νομοθεσία. Ύστερα από δύο ετών διαμάχες και συζητήσεις, η νομοθετική πράξη ενίσχυσης του άρθρου 175 καταψηφίσθηκε (αν και με μικρή διαφορά) στο Ράιχσταγκ (1929). Οι ομοφυλόφιλοι θέωρησαν το γεγονός αυτό ως μεγάλη νίκη τους – αγνόησαν, όμως, την ξεκάθαρη φωνή που ύψωσαν οι βουλευτές του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος ( NSDAP), οι οποίοι διακήρυξαν με απόλυτη βεβαιότητα ότι το όλο ομοφυλοφιλικό κίνημα κρύβονταν οι Εβραίοι, οι οποίοι με αυτή την προσπάθεια ήθελαν να υποσκάψουν την ηθική του γερμανικού έθνους. Η ρατσιστική τους πολιτική έγινε, επίσης, εμφανής όταν προέβαλαν το επιχείρημα ότι η ομοφυλοφιλία αποτελούσε καίριο κτύπημα για την αύξηση του Άρειας καταγωγής πληθυσμού και της άρειας οικογένειας – και συνεπώς ολόκληρης της Γερμανικής ισχύος. Άρα, η ομοφυλοφιλία είναι ασύμβατη με την φυλετική καθαρότητα. Αυτό ακριβώς επρόκειτο να αποτελέσει ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα του Χάινριχ Χίμλερ εναντίον της ομοφυλοφιλίας. Η φωνή του επρόκειτο να ακουστεί δυνατά και καθαρά, όταν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ανέλαβε την εξουσία το 1933.

Η υπόθεση Ρεμ και η δίωξη των ομοφυλοφίλων
Αναμνηστική πλάκα στο Βερολίνο με το ροζ τρίγωνο στην κορυφή, εις μνήμην των ομοφυλόφιλων που βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν στα Ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης.

Η ηγεσία του Ναζιστικού Κόμματος περιλάμβανε έναν τουλάχιστον παραδεδεγμένα ομοφυλόφιλο, τον Ερνστ Ρεμ. Ο Ρεμ ήταν μέλος της οργάνωσης του Χίρσφελντ και σύχναζε ανοικτά σε σημεία συνάντησης ομοφυλοφίλων. Ο Ρεμ διατηρούσε μόνιμα κλεισμένο τραπέζι σε μια ταβέρνα του Μονάχου, σχεδόν αποκλειστικά για ομοφυλόφιλους, η οποία λεγόταν “Bratwurstglockl “. Εκεί συναντούσε συνεργάτες του, όπως οι Ρορμπάιν (Rohrbein), Πέτερσντορφ (Petersdorf) και Ερνστ Χέλντορφ (Ernst Helldorf) και κατέστρωναν τα σχέδιά τους. Όλοι τους ήταν ομοφυλόφιλοι [1]. Ο Ρεμ ήταν, το 1933, ο ηγέτης της SA (Sturmabteilung) και, παράλληλα, ανταγωνιστής του Χίτλερ στην ηγεσία του Κόμματος. Με την άνοδο του Κόμματος στην εξουσία, η – αριστερή κυρίως – αντιπολίτευση επιτέθηκε στο Κόμμα με επιχείρημα και την ύπαρξη ομοφυλόφιλων στην ηγεσία του. Ο Ρεμ ήταν ένας από τους κύριους στόχους. Προς γενική κατάπληξη, βασικός υποστηρικτής του Ρεμ ήταν ο Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος υποστήριξε την άποψη ότι πίσω από αυτή τη δυσφημιστική εκστρατεία κρυπτόταν ο εβραϊκός δάκτυλος. Ο Χίτλερ, ο οποίος είχε προσωπική φιλία με τον Ρεμ, δεν εκδηλώθηκε ανοικτά, ωστόσο, όταν θεώρησε ως απειλή τις ηγετικές τάσεις του Ρεμ απέναντι στη δική του εξουσία (η SA είχε ήδη στρατολογημένα δύο εκατομμύρια μέλη), αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα. Οργανώθηκε έτσι μια σφαγή της ηγεσίας των SA, η οποία έγινε γνωστή ως Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Ο Ρεμ, μαζί με όλα τα ηγετικά στελέχη της SA συνελήφθησαν και εκτελέσθηκαν. Για να καθησυχάσει την κατακραυγή που, ως λογική συνέπεια, εκδηλώθηκε, ο Χίτλερ δικαιολόγησε την πράξη αυτή με κύριο επιχείρημα την ομοφυλοφιλία του Ρεμ. Την θέση της SA κατέλαβαν τα SS, έχοντας ως ηγέτη τους τον υπερασπιστή του Ρεμ, Χίμλερ. Ο Χίτλερ έδωσε διαταγή να καταγραφούν οι ομοφυλόφιλοι και το καθήκον αυτό ανατέθηκε στην Γκεστάπο, η οποία συνέταξε φακέλους για όλους τους ομοφυλόφιλους καθώς και άλλους “μη κοινωνικοποιημένους” πολίτες του Τρίτου Ράιχ.

Το 1935 το Ράιχσταγκ κατάργησε το μέχρι τότε ισχύον άρθρο 175 αντικαθιστώντας το με νέο άρθρο, με τον ίδιο αριθμό, επιχειρώντας να “σφραγίσει τα ανοίγματα” που άφηνε το παλαιό άρθρο. Ο νέος Κώδικας περιελάμβανε τα εξής:

* ‘Αρθρο 175: Άρρην, ο οποίος συνάπτει σεξουαλική σχέση με άλλον άρρενα ή επιτρέπει σε άλλον άρρενα να τον χρησιμοποιήσει ως σεξουαλικό αντικείμενο, τιμωρείται με φυλάκιση. Εάν ο κατηγορούμενος είναι κάτω των 21 ετών, το δικαστήριο μπορεί, σε όχι ιδιαίτερα σοβαρές περιπτώσεις, να μην επιβάλει φυλάκιση.
* Άρθρο 175α: Κάθειρξη διαρκείας μέχρι δέκα ετών ή, όπου υφίστανται ελαφρυντικά, φυλάκιση όχι μικροτέρα των τριών μηνών, θα επιβάλλεται εις (1) άρρενα ο οποίος με βία ή απειλή σωματικής ή ψυχολογικής βίας ή απειλή αφαίρεσης ζωής, εξαναγκάζει άλλον άρρενα εις σεξουαλική πράξη ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν (2) άρρενα ο οποίος, εκμεταλλευόμενος σχέση βασιζόμενη σε υπηρεσία, εργοδοσία ή εξάρτηση, εξαναγκάζει άλλον άρρενα εις σεξουαλική πράξη ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν (3) άρρενα, άνω των 21 ετών, ο οποίος αποπλανώντας άρρενα κάτω των 21 ετών εξαναγκάζει άλλον άρρενα εις σεξουαλική πράξη ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν (4) άρρενα ο οποίος δημόσια προβαίνει εις σεξουαλική πράξη ή πρόκληση με άρρενες ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν.
* Άρθρο 175β: Μη φυσιολογική σεξουαλική πράξη διαπραττομένη μεταξύ ανθρώπου και ζώων τιμωρείται με φυλάκιση. Είναι, επίσης, δυνατή η επιβολή απώλειας των πολιτικών δικαιωμάτων.

Τέλεξ της Γκεστάπο για την προληπτική κράτηση ομοφυλόφιλου

Η παράγραφος 174 του Ποινικού Κώδικα απαγόρευε την αιμομιξία, ενώ η παράγραφος 176 έθετε εκτός νόμου την παιδοφιλία. Οι ναζιστές ενεργοποίησαν και άλλες νομοθετικές διατάξεις, στοχεύοντας στις σεξουαλικές “παραβάσεις”. Στις 26 Ιουνίου 1935 ψηφίσθηκε ο “Νόμος Προστασίας των Επιγόνων με Κληρονομικές παθήσεις”. Με βάση αυτό το νομοθετικό πλαίσιο, δικαστήρια διέταξαν τον ευνουχισμό ορισμένων παραβατών σε περιπτώσεις βιασμών, “ανίερων σεξουαλικών πράξεων” και σεξουαλικών πράξεων με συμμετοχή αγοριών κάτω των 14 ετών. Το νομοθετικό αυτό πλαίσιο όριζε τους ομοφυλόφιλους ως “μη κοινωνικοποιημένα άτομα”, τα οποία απειλούσαν το Ράιχ και την ηθική αγνότητα της Γερμανίας. Η ποινή των “χρονίως ομοφυλοφίλων” ήταν ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με τον τρόπο αυτό, η έννοια του ήθους του λαού έγινε ζήτημα με το οποίο ασχολείτο πλέον η αστυνομία. Έτσι, το 1934 συνελήφθησαν μόνον 766 άτομα ως ομοφυλόφιλοι. Το 1936 οι συλληφθέντες έφθασαν τους 4.000 ενώ το 1938 ξεπέρασαν τους 8.000. Το 1936, ύστερα από εντολή του Χίμλερ, δημιουργήθηκε το Κεντρικό Γραφείο του Ράιχ για την καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας και ο ίδιος τοποθέτησε επικεφαλής τον Γιόζεφ Μάιζινγκερ (Joseph Meisinger). Το Γραφείο ενεθάρρυνε τους καταδότες και πληροφοριοδότες δημουργώντας ολόκληρο δίκτυο: Μαθητές κατέδιδαν καθηγητές τους, τους οποίους υποπτεύονταν, εργοδότες τους υπαλλήλους τους (και το αντίστροφο). Οι συλλαμβανόμενοι ομοφυλόφιλοι ανακρίνονταν ώστε να καταδώσουν και άλλους ομοφυλόφιλους και η Γκεστάπο κατέστρωνε λίστες με τον προφανή στόχο τον εντοπισμό και σύλληψη όλων των ομοφυλόφιλων της Γερμανίας και τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης: Οι συλλαμβανόμενοι εξέτιαν την ποινή φυλάκισης, που τους επιβαλλόταν, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί υποχρεώνονταν να φέρουν στην στολή τους το σύμβολο της ομοφυλοφιλίας, το ροζ τρίγωνο.

Ο Χίμλερ παραδεχόταν ότι με τον τρόπο αυτό δεν ήταν δυνατό να εξαλειφθεί ολοσχερώς η ομοφυλοφιλία από την Γερμανία. Σκοπός του ήταν, όπως ο ίδιος τον εξέφρασε, να “εντοπίσει τους ομοφυλόφιλους και να τους εξαλείψει από την κοινωνία”. Επιζητούσε, όμως, και ένα λογικό επιχείρημα για την εξόντωσή τους. Κατέφυγε, συνεπώς, στην ιατρική “επιστήμη” αναζητώντας το. Βέβαια, υπήρξε και μια -όχι αμελητέα – ομάδα Ναζιστών, οι οποίοι υποστήριξαν ότι οι Γερμανοί είναι ανώτερη φυλή και, κατά συνέπεια, θα ήταν σφάλμα η εξόντωση ανδρών της ανώτερης φυλής. Υποστήριξαν, μάλιστα, ότι η ομοφυλοφιλία είναι “θεραπεύσιμη” και έπρεπε να επιδιωχθεί η θεραπεία των “πασχόντων”.[2]

Η περίπτωση Βερνέτ

Η Γκεστάπο, έχοντας υπόψη όλες τις τάσεις στο εσωτερικό του Κόμματος, ερεύνησε πολλές προτεινόμενες λύσεις. Μία από τις πλέον δελεαστικές διατυπώθηκε από τον Δανό ταγματάρχη των SS και ερευνητή ιατρό Δρα. Καρλ Βερνέτ (Carl Værnet), ο οποίος ισχυρίσθηκε ότι έχει αναπτύξει ένα ορμονικό εμφύτευμα, το οποίο ήταν ικανό να θεραπεύει την ομοφυλοφιλία. Τη σύστασή του στα ανώτερα κλιμάκια των SS την όφειλε στον Ερνστ – Ρόμπερτ Γκράβιτς (Ernst-Robert Grawitz), ιατρό και διοικητικά επικεφαλής του ιατρικού τμήματος των SS. Η χρηματοδότηση του Βερνέτ από τους SS έκανε σαφή την αντίληψη που είχαν περί ομοφυλοφιλίας: Εθεωρείτο ορμονική είτε γενετική είτε ψυχική ανωμαλία – αρκετά στελέχη των SS – του Χίμλερ συμπεριλαμβανομένου – πίστευαν ότι η ομοφυλοφιλία ήταν μεταδοτική και κατά συνέπεια όφειλαν να προστατεύσουν τον γερμανικό λαό από την μετάδοσή της. Στον Βερνέτ δόθηκαν τα αναγκαία μέσα, όπως εργαστηριακός εξοπλισμός, χρηματοδότηση και το αναγκαίο πειραματικό υλικό: Του επιτράπηκε να χρησιμοποιήσει ομορφυλόφιλους κρατούμενους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ ως υποκείμενα των πειραμάτων του. Έτσι, κρατούμενοι υποβλήθηκαν σε εγχειρίσεις για την τοποθέτηση εμφυτευμάτων τεστοστερόνης και, μολονότι κανείς δεν πέθανε από αυτά καθεαυτά τα εμφυτεύματα, σε τουλάχιστον δύο εμφανίσθηκαν μετεγχειρητικές επιπλοκές, οι οποίες οδήγησαν στον θάνατό τους. Η πρόοδος των “ασθενών” καταγραφόταν σε ημερήσια βάση. Κάποιοι από αυτούς παρουσίασαν “βελτιώσεις”, όπως έδειξαν οι αναφορές, ωστόσο η πλειοψηφία δεν παρουσίασε αξιόλογες αλλαγές. Δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο αν ο Βερνέτ προχώρησε και σε ευνουχισμούς κρατουμένων. Το συμπέρασμα, ωστόσο, του Δρα Βερνέτ, για την αποτυχία της μεθόδου του ήταν ότι επρόκειτο για περιπτώσεις χρονίων ή μη θεραπεύσιμων μορφών ομοφυλοφιλίας. Σαν συνέπεια της αποτυχίας του εγχειρήματος, ως συνόλου, η χρηματοδότηση του προγράμματος αυτού διακόπηκε από τα ανώτερα κλιμάκια των SS και τα “πειραματόζωα” επέστρεψαν στη ζωή του “κανονικού” κρατούμενου[3].

Εξόντωση των ομοφυλόφιλων στα στρατόπεδα

Ένα μνημόνιο, το οποίο απέστειλε ο Χϊμλερ στις 20 Μαΐου 1939 προς τους διοικητές των στρατοπέδων, επέτρεπε τον ανοικτό εκβιασμό των ομοφυλόφιλων με ευνουχισμό. Ο ακριβής αριθμός των εγκλεισμένων ομοφυλόφιλων δεν έχει γίνει γνωστός, οι υπολογισμοί όμως κάνουν λόγο για 10 έως 15 χιλιάδες άτομα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνδρες – οι γυναίκες σπάνια εγκλείονταν σε στρατόπεδα, αν και υφίσταντο άλλες μορφές δίωξης. Αυτό δείχνει ότι οι προθέσεις των Ναζί ήταν να “αναμορφώσουν” και να “εκπαιδεύσουν” τον ομοφυλόφιλο πληθυσμό, επαναφέροντάς τον στον, κατά την άποψή τους, σεξουαλικά ορθό δρόμο. Οι Ναζί, πράγματι, δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τους περιστασιακά ομοφυλόφιλους, αλλά προσπάθησαν να εγκλωβίσουν τους “αθεράπευτα” ομοφυλόφιλους. Η απειλή του Χίμλερ, αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως μέσο εκφοβισμού. Έγινε, όμως, πραγματικότητα για αρκετούς κρατούμενους, οι οποίοι ευνουχίσθηκαν. Δεν είναι, επίσης, καθόλου περίεργο, ότι διώξεις ομοφυλόφιλων δεν πραγματοποιήθηκαν σε καμία από τις κατεχόμενες χώρες, αλλά περιορίσθηκαν στην Γερμανία, εφόσον αυτό που απασχολούσε τους Ναζί ήταν η φυλετική ανωτερότητα και καθαρότητα των Γερμανών και μόνον.

Οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι είχαν ιδιαίτερα σκληρή μεταχείριση από το προσωπικό των στρατοπέδων. Η συμπεριφορά προς αυτούς με το ροζ τρίγωνο ήταν κτηνώδης, ενώ οι φύλακες ενθάρρυναν τέτοια συμπεριφορά προς τους “ροζ” και από άλλες κατηγορίες κρατουμένων, ιδιαίτερα από αυτούς με το κόκκινο (ποινικοί) και το πράσινο τρίγωνο (πολιτικοί κρατούμενοι). Δεν τους επιτρεπόταν να αναλάβουν καμία θέση με την παραμικρή, έστω, ευθύνη[4]. Η κατάσταση αυτή δημιουργούσε πρόσθετο ψυχολογικό βάρος στους ομοφυλόφιλους κρατούμενους, καθώς δεν είχαν τη δυνατότητα ενίσχυσης του ηθικού τους, δεχόμενοι κάποια συμπαράσταση από άλλες κοινωνικές ομάδες κρατουμένων. Έτσι, οι θάνατοι ομοφυλοφίλων ήσαν τριπλάσιοι, συγκρινόμενοι με αυτούς των άλλων κοινωνικών ομάδων (των Εβραίων και των Αθιγγάνων, ασφαλώς, εξαιρουμένων).

Η αναγνώριση

Ωστόσο, προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι η εξόντωση αυτής ειδικά της κοινωνικής ομάδας δεν έλαβε την οφειλόμενη αναγνώριση στη Δίκη της Νυρεμβέργης, κυρίως επειδή ο (τότε) γερμανικός νόμος εξακολουθούσε να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως αδίκημα (το άρθρο 175 του Ποινικού Κώδικα καταργήθηκε οριστικά μόλις το 1969). Μόλις τη δεκαετία του ’70 οι ιστορικοί άρχισαν να συμπεριλαμβάνουν επίσημα τους ομοφυλόφιλους στα θύματα του Ολοκαυτώματος. Μαρτυρίες κρατουμένων, θεατρικά και κινηματογραφικά έργα όπως το Bent και ιστορικές πηγές τεκμηρίωσαν την ομοφοβική υστερία και τη λαίλαπα διώξεων στη ναζιστική Γερμανία.

Η γερμανική κυβέρνηση μόλις το 2002 αναγνώρισε τους ομοφυλόφιλους ως θύματα της ναζιστικής θηριωδίας καθώς και δικαιούχους αποζημιώσεων για όσους ζούσαν ακόμα, ενώ στις 27 Ιανουαρίου του 2005, στην επέτειο των 60 χρόνων από την απελευθέρωση του Άουσβιτς, ήρθε και η επίσημη αναγνώριση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. [5]

Σήμερα υπάρχουν μνημεία στο Βερολίνο [6], το Άμστερνταμ και το Σίδνεϊ, για να υπενθυμίζουν μια όχι και τόσο γνωστή πτυχή ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, και να ενδυναμώνουν τη διεκδίκηση των ΛΟΑΤ δικαιωμάτων παγκοσμίως ως ένδειξη σεβασμού προς τα θύματα και αποδοχής του δικαιώματος στη διαφορετικότητα.

1. http://www.leaderu.com/jhs/lively.html
2. http://frank.mtsu.edu/~baustin/homobg.html
3. http://www.bigeye.com/sexeducation/nazisandgays.html
4. Heger, Heinz. The men with the Pink Triangles. Alyson Publications 1980:34-37
5. Περιοδικό “10%”, Ιανουάριος 2008
6. Ντόιτσε Βέλλε, 29-05-2008

Ο όρος αναδρομικές που χρησιμοποιώ δεν έχει επιλεχτεί τυχαία. Πρόκειται πράγματι για σκέψεις σχετικές με ένα γεγονός που έγινε και ολοκληρώθηκε τόσο όσον αφορά αυτό καθαυτό όσο και τα παρελκόμενά του.

Και το πρόβλημα έγκειται ακριβώς εδώ. Στο ότι από την αντίδρασή μας φάνηκε ότι δεν καταλάβαμε την ουσία του γεγονότος.

Δεν πρόκειται να μπω σε καμιά είδους σεναριολογία περί των φυσικών αυτουργών της επίθεσης που λίγο εώς πολύ ξέρουμε πού ανήκουν ακόμα κι αν οι απόψεις διχάζονται όσον αφορά το ζήτημα του τρόπου διαπλοκής των επίσημων κατασταλτικών μηχανισμών (αστυνομία, ευπ, στρατός) και του εσμού των παρακρατικών οργανώσεων ακροδεξιάς απόχρωσης.

Δεν πρόκειται ούτε να σταθώ στο αυτονόητο και κοινό τόπο ότι η επίθεση ανέβασε σε πολύ υψηλά επίπεδα –σε σύγκριση με την ιστορία του κοινωνικού ανταγωνισμού των τελευταίων τριάντα ετών- το επίπεδο της ασκούμενης βίας από πλευράς ‘κράτους’.

Αυτό που προκαλεί κατάπληξη είναι η αντίδρασή μας και ειδικότερα των άμεσα πληχθέντων, δηλαδή του στεκιού και του Δικτύου που ανέλαβε όπως ήταν φυσικό την πρωτοβουλία των από δω και πέρα κινήσεων. Μια αντίδραση που δείχνει ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει το γεγονός, ή μάλλον ότι το έχουμε προσλάβει με έναν πολύ συγκεκριμένο και καθόλου τυχαίο επίσης τρόπο.

Από την συνολική αντίδρασή λοιπόν φαίνεται ότι το ζήτημα έχει εκληφθεί με έναν τελείως θεαματικό τρόπο, γεγονός που καταλήγει σε μια αντανακλαστική, υπαγορευμένη από την ‘κινηματική ρουτίνα’ αντίδραση: (αντί)πληροφόρηση, καταγγελία, δελτία τύπου, ανακοινώσεις, πορεία. Τελεία.

Όπως υποστήριξα πιο πάνω, το γεγονός κατανοήθηκε ως ένα ακόμα σε μια αλυσίδα με  διαρκή γεγονότα που θέτουμε και στα οποία αντιδρούμε λίγο ως πολύ με πανομοιότυπο τρόπο. Από τη δολοφονική επίθεση στην Κούνεβα, στη σφαγή στη γάζα, στη γενική απεργία στη Γουαδελούπη, στη χειροβομβίδα στα Εξάρχεια. Η απάντηση; Αυτοματισμός. Υπάρχει κι ο κινηματικός, μην έχουμε αυταπάτες. Ας ξεκαθαρίσουμε όμως κάτι. Δεν κάνω κριτική αυτή τη στιγμή στα χρησιμοποιούμενα μέσα. Προφανώς και καλώς γίνονται οι ενημερώσεις, οι εκδηλώσεις, οι διαδηλώσεις κλπ. Εκεί που θέλω να σταθώ είναι αλλού. Ότι κινούμενοι στο πλαίσιο αυτού του αυτοματισμού εύκολα χάνουμε τη βαθύτερη κατανόηση ενός γεγονότος χάριν του επόμενου που εμφανίζεται (και που πάντα θα εμφανίζεται) και μας επιβάλει τη δράση.

Έτσι και τώρα. Το γεγονός έγινε και η από δω και πέρα κίνησή έχει ήδη μπει στην προκαθορισμένη της ρουτίνα.

Τί είναι αυτό που τελικά που δεν είδαμε (ή δεν μπορέσαμε να δούμε;)
Πολλοί αυτές τις μέρες και με διαφορετικό ύφος και ένταση καταλήξανε στο αυτονόητο ότι κατά τύχη δεν είχαμε νεκρούς. Ότι οι δράστες θέλανε αίμα και τα συναφή. Το διακηρύσσουμε λοιπόν σε διάφορους τόνους  αλλά κρίνοντας εκ των πράξεων μάλλον δεν το έχουμε πιστέψει, ή καλύτερα δεν το έχουμε αντιληφθεί. Ας κάνουμε λοιπόν κάποιες υποθέσεις γύρω από αυτό  το γιατί.
 
Η θέση που θα αναπτύξω βασίζεται στο ότι κατά βάση αυτό που θα συνέβη ξεπερνά το εμπειρικό πλαίσιο ερμηνείας και κατανόησής μας. Με λίγα λόγια η όποια σχέση μας με όπλα τύπου χειροβομβίδας είναι ξεκάθαρα διαμεσολαβημένη από τα δελτία ειδήσεων και τις ταινίες. Φανταζόμαστε λοιπόν ότι η έκρηξη μπορεί να πετσόκοβε, να τεμάχιζε και να άφηνε ανάπηρους ανθρώπους, αλλά ταυτόχρονα παρόμοιες εικόνες μας έρχονται στο νου μόνο από κάπου ‘μακριά’, από άλλα σημεία του πλανήτη.
Μόνο που εγώ δε γράφω για να κάνω επίδειξη ούτε σ
τρατιωτικών γνώσεων ούτε για να κάνω κριτική αφ’υψηλού. Αλλά για να τονίσω ότι μένοντας σε έναν ανεστραμμένο φετιχισμό της βίας χάνουμε την πολιτική ουσία της φράσης ‘θέλανε νεκρούς’.

Χάνουμε, ή μάλλον αφήνουμε να περάσει έτσι το γεγονός ότι είμαστε ανά πάσα στιγμή αναλώσιμοι. Το αν αφήσουμε τα κόκκαλά μας σε μια οικοδομή, στα ναυπηγεία, στην Πέτρου Ράλλη, σε ένα στρατόπεδο, σε ένα κελί, ή στην Μεσολογγίου ένα Σαββατόβραδο προσδιορίζεται βέβαια από τη θέση μας μέσα σε αυτήν την ιεραρχημένη κοινωνική οργάνωση. Δείχνει όμως για ακόμα μια φορά και με τον πιο κυνικό τρόπο ότι αυτός ο χιλιοειπωμένος κοινωνικός και ταξικός ανταγωνισμός δεν είναι ένα τσιτάτο, ένας βερμπαλισμός άνευ νοήματος. Είναι η συνθήκη μέσα από την οποία προερχόμαστε και μέσα στην οποία ζούμε. Και τα χαρακτηριστικά της είναι πολεμικά με την ευρεία, ενίοτε και με την πιο στενή σημασία του όρου. Και για όσους το ‘ξεχνάνε’ και παραμυθιάζονται με καραμέλες του τύπου ‘καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται’, αυτοί που οργανώνουν τις ζωές μας και τα τσιράκια τους είναι εκεί για να το υπενθυμίζουνε. Γιατί φαίνεται ότι η ροζ αριστερά έχει επιλεκτική μνήμη. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγηθούν τα νιαουρίσματα στα μμε (ναι ναι σε αυτά που κατηγορούν ότι θάψανε το θέμα) και οι κενές περιεχομένου καταδίκες της κυβέρνησης και του παρακράτους;; Παρακράτος και κυβέρνηση…γιατί κάποιοι ιθύνοντες πιστεύουν ακόμα σε ένα άλλο κράτος τύπου κοινωνικό-προστάτη-πατέρα. Και γιατί άλλωστε να μην το πιστεύουν αφού ο λόγος ύπαρξής της θέσης τους οφείλεται στην ύπαρξη μιας σειράς θεσμισμένων διαμεσολαβήσεων των κοινωνικών υποθέσεων; (βασική λειτουργία του κράτους αλλά δεν είναι ώρα για κοινωνιολογίες.)

Επιπλέον, η επίθεση έκανε ακόμα μια φορά ξεκάθαρο το ποιοί είναι κατά βάση στο στόχαστρο: προλετάριοι, μετανάστες και όσοι σηκώνουν κεφάλι.
 
Από τη στιγμή που όντως συνειδητοποιηθούν συλλογικά τα παραπάνω ζητήματα, τότε αλλάζει ριζικά κι η περαιτέρω δράση μας γιατί ακριβώς καταλαβαίνουμε ποιούς έχουμε απέναντί μας και ποιούς δίπλα μας. Πλέον δεν έχουμε να καταγγείλουμε τίποτα σε κανέναν και ούτε να ζητήσουμε τίποτα, αφού δε δεχόμαστε κανέναν διαμεσολαβητή των υποθέσεών μας.
 
Ακόμα σημαντικότερα συνειδητοποιούμε ότι το ‘δεν υπάρχει επιστροφή’ που ακουγόταν τον Δεκέμβρη δεν μπορεί να είναι ένα ακόμα τσιτάτο αλλά αφετηρία και πυξίδα για την παραπέρα δράση μας. Προφανώς με καμιά δεκαπενταριά τεμαχισμένα άτομα πίσω δύσκολα υπάρχει επιστροφή στην ομαλότητα. Το θέμα όμως είναι να μη φτάσουμε εκεί για να το αντιληφθούμε. Να μη χρειαστεί να γευτούμε το αίμα μας για να καταλάβουμε ότι ο κοινωνικός πόλεμος δεν είναι ένα εναλλακτικό lifestyle στα Εξάρχεια.

Στο καινούριο ρεάλιτι του ΣΚΑΙ, ανάμεσα στους μεγάλους «Έλληνες», φιγουράρει περίοπτα κάπου στην εξηκοστή θέση και ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. Προφανώς αυτό περνάει στα ψιλά. Πάραυτα όμως φανερώνει την ακροδεξιά συνείδηση και τάση που διακατέχει έναν κατά τα φαινόμενα δημοκρατικό λαό.

Η δημοκρατική λογική της χυδαίας εμπειρικής αντίληψης ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο, σφάλει. Ο λαουτζίκος αναδεύει ηγέτες που του αξίζουν. Οι ηγέτες όμως, που έχουν συγκινήσει τα πλήθη, είναι επί το πλείστον, στα όρια του παράφρονα.

Από τον Χίτλερ και τον Στάλιν ως τον Παπαδόπουλο οι ηγετικές μορφές  έχουν εγκληματική ιδιοσυγκρασία. Οι  μαζικές εκκαθαρίσεις και οι τεράστιοι ολοκληρωτικοί πόλεμοι ως τα βαθύτατα κατασταλτικά κράτη χαρακτηρίζουν την κοινωνική οργάνωση η οποία αναδεικνύει και αναδεικνύεται από αυτές τις μορφές.

Συνήθως αυτοί που βάζουν στο βάθρο του ήρωα δικτάτορες είναι κοινωνικά κομμάτια από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώμματα και οι φιλήσυχοι πολίτες. Αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Η παραίτηση από τη ζωή έχει γίνει αξίωμα και ηθική. Η ακραία συντήρηση έρχεται ως αποδοχή αυτής της παραίτησης και η πιστή σε ηγετικές μορφές με σχιζοφρενικό ταμπεραμέντο γίνεται αναγκαία. Η φράση «αχ, ένας Παπαδόπουλος που χρειάζεται!» ακούγεται συχνά και φανερώνει σε βάθος αυτή τη παραίτηση της οποίας η βλακεία φτάνει στα όρια επικίνδυνης και μαζικής επιδημίας.

Αυτοί είναι οι ίδιοι, που ψηφίζουν σε όλη τη ζωή τους, το ίδιο κόμμα και κάθε φορά που αυτό δεν κάνει τα εκλογικά ρουσφέτια τα οποία έχει υποσχεθεί ή αποδεικνύεται για άλλη μια φορά διεφθαρμένο, κραυγάζει με απογοήτευση «όλοι ίδιοι είναι».

Η βλακεία όμως δεν είναι υποκειμενικός όρος στην ολότητα του. Η βλακεία παράγεται και από μηχανισμούς όπως το θέαμα αλλά και από άλλους μηχανισμούς που δρουν πιο βαθιά στο υποσυνείδητο. Η δημιουργία ενός φαντασιακού το όποιο είναι ο σκληρός ηγέτης όπου ο τελευταίος έχει καθαρά τη μορφή του πατέρα, δημιουργεί υπηκόους προσκολλημένους στα στάδια της παιδικής εξάρτησης.

 Η διανοητική ενηλικίωση δεν έρχεται ποτέ και ο Διαφωτισμός του Καντ μένει σε ένα στοιχειωμένο και παλιό μπαούλο. Ο λαουτζίκος τη δίκια του αναπηρία την αναζητεί στην αντίστροφη της.

Το θέμα είναι όμως πως το δρων υποκείμενο οργανώνει τις αντιστάσεις του ενσυνείδητα. Αυτό το ρεάλιτι μπορεί να φαίνεται αθώο. Η κοινωνική του πραγμάτωση όμως βρίσκεται σε χειροβομβίδες στο στέκι μεταναστών, σε πυροβολισμούς ανηλίκων και μη από χέρι κρατικού «οργάνου» και σε ξυλοδαρμούς μεταναστών. Απέναντι σε όλα αυτά «οι μεγάλοι Έλληνες » θα μας βρουν μπροστά τους.