Στο καινούριο ρεάλιτι του σκαι, ανάμεσα στους μεγάλους «έλληνες» φιγουράρει περίοπτα κάπου στην εξηκοστή θέση ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. Προφανώς αυτό παίρνει στα ψηλά. Πάραυτα φανερώνει όμως την ακροδεξιά συνείδηση και τάση που διακατέχει έναν κατά τα φαινόμενα δημοκρατικό λαό.
Η δημοκρατική λογική της χυδαίας εμπειρικής αντίληψης, ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο, σφάλει. Ο λαουτζίκος αναδεύει ηγέτες που του αξίζουν. Οι ηγέτες όμως, που έχουν συγκινήσει τα πλήθη, είναι επί το πλείστον, στα όρια του παράφρονα.
Από τον Χίτλερ και τον Στάλιν ως τον Παπαδόπουλο, οι ηγετικές μορφές έχουν εγκληματική ιδιοσυγκρασία. Οι μαζικές εκκαθαρίσεις και οι τεράστιοι ολοκληρωτικοί πόλεμοι έως τα βαθύτατα κατασταλτικά κράτη, χαρακτηρίζουν την κοινωνική οργάνωση, η οποία αναδεικνύει και αναδεικνύεται από αυτές τις μορφές.
Συνήθως αυτοί που βάζουν στο βάθρο του ήρωα δικτάτορες, είναι κοινωνικά κομμάτια από τα χαμηλότερα κοινωνικά σκώμματα και οι φιλήσυχοι πολίτες. Αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Η παραίτηση από τη ζωή έχει γίνει αξίωμα και ηθική. Η ακραία συντήρηση έρχεται ως αποδοχή αυτής της παραίτησης και η πιστή σε ηγετικές μορφές με σχιζοφρενικό ταμπεραμέντο γίνεται αναγκαία. Η φράση «αχ ένας Παπαδόπουλος που χρειάζεται!» ακούγεται συχνά και φανερώνει σε βάθος αυτή τη παραίτηση, της οποίας η βλακεία φτάνει στα όρια επικίνδυνης και μαζικής επιδημίας.
Αυτοί είναι οι ίδιοι, που ψηφίζουν σε όλη τη ζωή τους ,το ίδιο κόμμα και κάθε φορά που αυτό δεν κάνει τα εκλογικά ρουσφέτια τα οποία έχει υποσχεθεί ή αποδεικνύεται για άλλη μια φορά διεφθαρμένο, κραυγάζει με απογοήτευση «όλοι ίδιοι είναι».
Η βλακεία όμως, δεν είναι υποκειμενικός όρος στην ολότητα του. Η βλακεία παράγεται και από μηχανισμούς όπως το θέαμα αλλά και από άλλους μηχανισμούς που δρουν πιο βαθιά στο υποσυνείδητο. Η δημιουργία ενός φαντασιακού το όποιο είναι ο σκληρός ηγέτης, ο όποιος έχει καθαρά τη μορφή του πατερά, δημιουργεί υπηκόους προσκολλημένους στα στάδια της παιδικής εξάρτησης.
Η διανοητική ενηλικίωση δεν έρχεται ποτέ και ο διαφωτισμός του Καντ μένει σε ένα στοιχειωμένο και παλιό μπαούλο. Ο λαουτζίκος τη δίκια του αναπηρία, τη αναζητεί στην αντίστροφη της.
Το θέμα είναι όμως, πως το δρών υποκείμενο οργανώνει τις αντιστάσεις του ενσυνείδητα. Αυτό το ρεάλιτι μπορεί να φαίνεται αθώο. Η κοινωνική του πραγμάτωση όμως βρίσκεται σε χειροβομβίδες στο στέκι μεταναστών, σε πυροβολισμούς ανηλίκων και μη από χέρι κρατικού «οργάνου» και σε ξυλοδαρμούς μεταναστών. Απέναντι σε όλα αυτά «οι μεγάλοι έλληνες » θα μας βρουν μπροστά τους.
Δυνητικό και Πραγματικό
Ποτέ δε συμπάθησα τη δυνητική ιστορία, γι’ αυτό και σήμερα θα ασχοληθώ μόνο με τα πραγματικά γεγονότα:
Την Τρίτη 24 Φεβρουαρίου έλαβα μια ανοιχτή πρόσκληση στην εκδήλωση των αντιρρησιών συνείδησης (που μόνο στην Ελλάδα διώκονται με τόση λύσσα από το επίσημο κράτος), με τη σειρά μου έστειλα αυτή τη πρόσκληση σε άλλο κόσμο… πόση αθωότητα. Θα έχετε ακούσει λοιπόν, όχι από τα μίντια, ότι κάποιος έριξε χειροβομβίδα σ’ αυτή τη συγκέντρωση. Ευτυχώς συνέβη το απίθανο η χειροβομβίδα να μην περάσει από το δεύτερο τζάμι και η εντυπωσιακή έκρηξη να γίνει στο δρόμο.
Αν η χειροβομβίδα είχε πέσει μέσα στην αίθουσα (το στέκι μεταναστών στη Τσαμαδού) θα είχαμε τεμαχισμένους νεκρούς και δεκάδες τραυματίες. Οι νεκροί δεν θα ήταν οι καθοδηγητές του αναρχικού κινήματος, αλλά ανένταχτοί εικοσάρηδες που προσήλθαν για μια ενημέρωση ως προς την εξαναγκαστική στράτευση τους. Το μακελειό ως προς τα θύματά του θα ήταν τελείως τυφλό. Αυτή η τυφλότητα δε σημαίνει ότι το χτύπημα δεν ήταν καθαρά πολιτικό, το κάνει τέτοιο ο στόχος του χώρου και της εκδήλωσης. Το θέμα δεν πέρασε στα μίντια, κανένας δεν άκουσε γι’ αυτό και ίσως και να απορείτε για ανέλαβα δημοσιογραφικά καθήκοντα τώρα ενώ αφήνω τόσα σημαντικά ζητήματα να μου ξεφεύγουν. Ο λόγος είναι ότι εδώ δε μιλάμε για δυνητική ιστορία. Η φρίκη δεν βρίσκεται στην υπόθεση του ΑΝ το τζάμι είχε σπάσει και αν η έκρηξη είχε σκοτώσει όσους θα ήθελε η δημοσιογραφία και η ιστορία για να κάνουν τα αφιερώματα τους. Εδώ μιλάμε για ένα πολιτικό έγκλημα που οργανώθηκε και εκτελέστηκε πλήρως. Ο στόχος του ήταν σαφώς η μαζική δολοφονία και η πολιτική τρομοκράτηση και ο μόνος λόγος που δεν παρήγαγε τα αναμενόμενα αποτελέσματα ήταν μόνο η απίστευτη τύχη. Δε φωνάζουμε για τη ζαρντινιέρα που καταστράφηκε έξω από το κτήριο, ούτε για το ότι μας χτύπησαν το τζάμι, ας μην είμαστε ηλίθιοι εμπειριστές, το ασύλληπτο γεγονός είναι η ύπαρξη τέτοιων χασάπηδων που θέλουν να σκορπήσουν στα Εξάρχεια ανθρώπινο κρέας, και αν δεν αντιδράσουμε θα το ξανακάνουν αύριο. Το χτύπημα δεν ήταν δυνητικό αλλά πραγματικό. Όπως ειπώθηκε και στη συνέλευση του δικτύου απ’ όλους τους εκπροσώπους, «το χτύπημα αυτό συνιστά ποιοτική αναβάθμιση της παρακρατικής/ακροδεξιάς τρομοκρατίας». Η σιωπή των μέσων, και ολόκληρου του εξουσιαστικού μηχανισμού πρέπει και πάλι να ακουστεί εκκωφαντικά ως τέτοια, με τον τρόπο που ακούστηκε εκ των υστέρων στη περίπτωση της Κωνσταντίνας Κούνεβα.
Στη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου, δε πρέπει ένα τέτοιο συμβάν να περάσει χωρίς αντίσταση. Δε χρειάζεται να χυθεί αίμα αθώων για να δείξουμε την ευαισθησία μας απέναντι στο φασισμό. Διδαχτήκαμε από το Δεκέμβρη (και το Γενάρη), ότι τα γρήγορα αντανακλαστικά και ο αυθορμητισμός είναι ισχυρός σύμμαχος στην ευαισθητοποίηση και την κινητοποίηση σε πράξεις άμυνας απέναντι στις φασιστικές επιθέσεις.
Χθες, 24 ώρες μετά το χτύπημα, η συγκέντρωση στο στέκι μάζεψε αυθόρμητα εκατοντάδες άτομα, χωρίς καμία οργάνωση. Ο κόσμος ζητούσε από τη συνέλευση να βγουν όλοι στο δρόμο, να κατέβουν σε πορεία και να μην είναι ήρεμοι. Οι συντονιστές επέμεναν ότι αυτό δε μπορεί να γίνει γιατί όταν ολοκληρωθεί η συνέλευση, το δίκτυο έχει να συνεδριάσει. Και αφού το κόμμα έχει να συνεδριάσει δε μπορούμε να τρέχουμε στα κινήματα. Είναι σαφές ότι η επιθέσεις έχουν παράγει το επιθυμητό αποτέλεσμα, κάποιοι έχουν φοβηθεί και δε θέλουν να κλιμακωθεί η ένταση. Κάποιοι προσπαθούν να μας ηρεμήσουν. Ας μας πουν ειλικρινά τι θέλουν, ας πουν ότι δεν επιθυμούν να εξεγερθούμε αλλά απλώς να συμμετέχουμε στις συνελεύσεις τους. Ότι τα πράγματα πρέπει να ηρεμήσουν και γι’ αυτό το κάλεσμα σε μαζική πορεία θα γίνει για την άλλη Πέμπτη. Επειδή τους φόβισε και αυτούς ο Δεκέμβρης που ξέφυγε από τα χέρια τους, γιατί τι νόημα έχει βρε αδερφέ η αναρχία αν δε μπορούμε να την ελέγξουμε. Σήμερα Πέμπτη θα είμαστε όλοι στη πλατεία των Εξαρχείων, για να τους δείξουμε ότι ο φασισμός δε θα περάσει. Άμεσα, μαζικά, δυναμικά όπως συνηθίζουν τα πλήθη των εξεγέρσεων, όπως όταν η ιστορία γίνεται πραγματική και μπορείς να την αγγίξεις, γι’ αυτά τα πραγματικά γεγόνότα σας μίλησα στην αρχή, γι’ αυτά που έρχονται με μαθηματική ακρίβεια. Πάμε.
Το Αμερικανικό Νομισματικό Σύστημα (Μέρος ΙΙ)
Ο Ρόλος της Κίνας Σήμερα
Το μεγαλύτερο απόθεμα δολαρίων σε χρηματικά διαθέσιμα σήμερα το έχει στην κατοχή της η Κίνα. Μια εναλλακτική έκφραση για την παγκοσμιοποίηση που θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε όσο αφορά την κυκλοφορία χρήματος θα μπορούσε να είναι δολαριοποίηση. Πιο συγκεκριμένα το Κινεζικό νόμισμα γουάν έχει συνδεθεί με το δολάριο. Η Αμερικανική αγορά σήμερα έχει κατακλυστεί από πάμφθηνα Κινεζικά προϊόντα που διακινούνται όμως από Αμερικανικές πολυεθνικές. Η Κίνα σήμερα εμφανίζει στο εμπορικό της ισοζύγιο εμφανίζει σήμερα το μεγαλύτερο πλεόνασμα όσο αφορά τη σχέση της με την Αμερική. Περισσότερο από 100 δις δολάρια το χρόνο. Η Ιαπωνία έρχεται δεύτερη με 70 δις, ο Καναδάς τρίτος με 48 δις, το Μεξικό τέταρτο με 37 δις (από πωλήσεις πετρελαίου) και πέμπτη η Γερμανία με 36 δις. Μόνο αυτές οι χώρες αθροιστικά έχουν σχεδόν τα 300 από τα 480 δις δολάρια του εμπορικού ελλείμματος των Αμερικάνων. Από τα παραπάνω νούμερα μπορούμε να έχουμε μια ένδειξη για τις προτεραιότητες της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής.
Το παράδοξο σε αυτό το σύστημα είναι ότι η Washington έχει καταφέρει να πετύχει την επένδυση του πλεονάσματος και των αποταμιεύσεων των ξένων χωρών σε αυτή, αλλά και να κάνει αυτές τις χώρες πιστωτές της πωλώντας τους κρατικά ομόλογα. Ασιατικές χώρες όπως η Ινδονησία εξάγουν κεφάλαιο στην Αμερική αντί να το αποταμιεύουν.
Το Αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών όπως επίσης και η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα ξέρουν ότι οι εμπορικοί τους συνεργάτες είναι αναγκασμένοι να αγοράζουν συνέχεια χρέος προκειμένου να αποτρέψουν το παγκόσμιο νομισματικό σύστημα να καταρρεύσει, όπως συνέβη το 1998 με τη Ρωσία και την κρίση των αμοιβαίων κεφαλαίων υψηλού κινδύνου LTCM.
Μετά τον πόλεμο στο Ιράκ, το Αμερικανικό Υπουργείο Οικονομικών, υπονόησε απλά και μόνο ότι θα αφήσει το δολάριο να καταρρεύσει, προκειμένου να προειδοποιήσει αρκετές χώρες ανάμεσα στις οποίες και τη Γερμανία που προσπάθησαν να έρθουν πιο κοντά στο ευρώ. Μερικές εβδομάδες αργότερα και αφού το δολάριο έχανε συνεχώς αξία με αποτέλεσμα οι ξένες βιομηχανίες να χάνουν συνεχεία έσοδα, οι Αμερικάνοι άλλαξαν στάση και το δολάριο σταθεροποίησε. Τώρα η κατάσταση έχει επιστρέψει στα παλαιότερα δεδομένα.
Ξέρουμε όμως όλοι ότι το χρέος πρέπει πάντα να ξεπληρώνεται. Γίνεται πάντα αυτό; Οι κεντρικές τράπεζες εξακολουθούν να αγοράζουν καινούργιο χρέος και να μετακυλούν συνέχεια το παλιό. Τα χρέη των Αμερικάνων είναι τα περιουσιακά στοιχεία όλων των υπολοίπων και η βάση του πιστωτικού τους συστήματος.
Ο δεύτερος άξονας πάνω στον οποίο στηρίζεται το δολάριο έχει να κάνει με τις φτωχές και καταχρεωμένες χώρες. Εδώ έχοντας ένα πάρα πολύ καλό στρατηγικό σχέδιο οι Αμερικάνοι επηρεάζουν συστηματικά τα διεθνή πιστωτικά κέντρα. Δηλαδή την Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου. Ολόκληρες χώρες όπως είναι η Αργεντινή , η Βραζιλία ή η Ινδοκίνα αναγκάζονται να υποτιμήσουν τα νομίσματα τους σε σχέση με το δολάριο, να ιδιωτικοποιούν υποδομές και να περικόπτουν τις επιχορηγήσεις μόνο και μόνο για να χρηματοδοτήσουν το χρέος τους σε δολάρια. Επίσης η δημιουργία παράκτιων επιχειρήσεων που σαν σκοπό έχουν μόνο τη διακίνηση χρημάτων, είναι και αυτή αποτέλεσμα της απόφασης των Αμερικάνων μετά το 70 να απορυθμίσουν σκόπιμα τα δίνες νομισματικό σύστημα. Το μόνο που νοιάζει την Αμερικανική κυβέρνηση είναι το αν η διακίνηση των χρημάτων είναι δολάρια. Αν είναι έτσι κερδίζει ή αμερικανική οικονομία γιατί το δολάριο γίνεται το νόμισμα με το οποίο πραγματοποιούνται οι συναλλαγές και υπολογίζεται η αξία των εμπορευμάτων, ακόμα και των επονομαζόμενων «μαύρων».
Αυτό είναι ένα είδος Νομισματικού (Δολαριακού) Ιμπεριαλισμού, τόσο αρρωστημένου που καμία Βρετανική αυτοκρατορία δεν θα μπορούσε να το πλησιάσει. Τη δημιουργία αυτής της Αμερικανικής αυτοκρατορίας δεν την σχολιάζει κανείς. Αντί η ίδια η Αμερική να κάνει επενδύσεις προκειμένου να κερδίσει , όπως κάνανε όλες οι κλασικές αυτοκρατορίες, απλά αφήνει τους πελάτες τέτοιου είδους εταιριών να επενδύουν σε αυτή. Οι επενδύσεις πάντα γίνονται σε δολάρια. Το πρόβλημα είναι ότι οι Αμερικανοί άφησαν αυτού του είδους το σύστημα να αναπτυχθεί που έχασαν τον έλεγχο με αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή να είμαστε στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Εάν οι Αμερικανοί είχαν επενδύσει πραγματικά σε τρίτες χώρες προκειμένου αυτές να αναπτυχθούν αντί απλά να τις χρεώνουν χωρίς κανένα έλεγχο δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα όσο αφορά τη σταθερότητα του παγκόσμιου οικονομικού συστήματος.
Το χρέος αποτελεί μια εσωτερική βόμβα για την Αμερική.
Το πραγματικό ερώτημα είναι εάν το Διεθνές νομισματικό σύστημα με βάση το δολάριο σήμερα έχει φτάσει στα όριά του. Το συγκεκριμένο σύστημα τα προηγούμενα 30 χρόνια είχε βασιστεί στο χρέος. Τι θα γίνει όμως αν ο υπόλοιπος κόσμος αποφασίσει να μην χρηματοδοτεί πλέον την Αμερική και το διαρκώς διογκωμένο χρέος από τους πολέμους που διεξάγει; Τι θα γίνει αν αποφασίσουν η Κίνα, η Ιαπωνία ή η Ρωσία να αγοράζουν πλέον χρέος σε ευρώ; Αυτή η μέρα μπορεί να έρθει νωρίτερα από ότι φανταζόμαστε.
Συμπληρωματικά στο τεράστιο εξωτερικό χρέος της Αμερικής τεράστιο πρόβλημα για αυτή είναι και το εσωτερικό της χρέος. Ειδικά αυτό που έχει δημιουργηθεί την τελευταία δεκαετία.
Το συνολικό Αμερικανικό χρέος – δημόσιο και ιδιωτικό – έχει διπλασιαστεί από το 1995. Επίσημα σήμερα ανέρχεται σε 34 τρις δολάρια. Το 1995 ήταν 16 τρις και το 1985 μόνο 7 τρις δολάρια. Το πιο ανησυχητικό είναι ότι το χρέος αυξάνει γρηγορότερα από τα έσοδα που έχουν ή ακόμη και από το Ακαθάριστο Εθνικό προϊόν της Αμερικής.
Μετά την Ασιατική κρίση το 1998, το Αμερικανικό χρέος εκτινάχθηκε. Η καρδιά του χρέους εντοπίζεται στην τεράστια ιδιωτική κατανάλωση. Και ο πυρήνας αυτού του κέρδους είναι οι υποθήκες σπιτιών. Μετά την κατάρρευση του χρηματιστηρίου το 2001 η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα έχει μειώσει τα επιτόκια 13 φορές, φτάνοντάς τα στο χαμηλότερο επίπεδο των προηγούμενων 45 ετών. Το χρέος των Αμερικανικών νοικοκυριών μέσω υποθήκης διπλασιάστηκε σε σχέση με το 2000 και έφτασε τα 700 τρις δολάρια. Ο ρυθμός αύξησης του δανεισμού μέσω υποθηκών έχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο επίπεδο και ρυθμό.
Ο λόγος που δόθηκαν τόσα πολλά δάνεια ήταν να για στηριχθεί η αγορά ακινήτων και να συνεχίσει τη λειτουργία της η Αμερικανική οικονομία. Το κόστος της απόφασης ήταν η δημιουργία ενός τρομακτικού χρέους. Γιατί όμως το χρέος αυτό δημιουργήθηκε όταν το επίπεδο των επιτοκίων ήταν στο χαμηλότερο επίπεδο, όταν αυτά ανέβηκαν. Έτσι ξαφνικά πάρα πολλοί Αμερικανοί δεν μπορούσαν να αποπληρώσουν τις δόσεις, αφού συμπληρωματικά στην όλη κατάσταση αυξανόντουσαν και επίπεδα της ανεργίας. Διάφοροι ημικρατικοί οργανισμοί άρχισαν να καταβάλουν εγγυήσεις για αυτά τα δάνεια. Οι τράπεζες είχαν το μεγαλύτερο μέρος αυτών των υποθηκών. Όταν η αποπληρωμή έγινε αδύνατη για ένα πάρα πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου όλοι μας είδαμε τι συνέβη, ειδικότερα σε τράπεζες όπως η JP Morgan/Chase, Wells Fargo και Bank of America.
Η Αμερικανική οικονομία είχε γλιτώσει από την κατάρρευση μόλις πριν από μερικά χρόνια, όταν το χρηματιστήριο κατέρρευσε εξαιτίας πάλι της τεράστιας κατανάλωσης. Η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα έχει ρίξει τα επιτόκια κάτω από το 1% μόνο και μόνο για να μπορούν τα Αμερικάνικα νοικοκυρία να δανείζονται προκειμένου να κυκλοφορεί χρήμα στην αγορά. Κάπου το 76% του Αμερικανικού Ακαθάριστου Προϊόντος είναι η ιδιωτική κατανάλωση. Και το μεγαλύτερο μέρος αυτού στηρίζεται σε δάνεια που έχουν στηριχθεί σε δάνεια υποθηκών που δεν μπορούν να αποπληρωθούν.
Συνεχίζεται…
Το Αμερικανικό Νομισματικό Σύστημα (Μέρος Ι)
Το Αμερικανικό Νομισματικό Σύστημα
Μετά το 1945, οι ΗΠΑ βγήκαν από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο , έχοντας σαν χώρα τα παγκόσμια αποθέματα χρυσού, τη μεγαλύτερη βαριά βιομηχανία αλλά και ένα πλεόνασμα σε σχέση με την ποσότητα χρυσού και δολαρίων σε κυκλοφορία (Πληθωριστικό χρήμα). Έτσι τη δεκαετία το 50 κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου μπορούσαν να αντέξουν οικονομικά, έτσι ώστε να υποστηρίξουν συμμάχους τους , όπως η Γερμανία η Ιαπωνία αλλά άλλες ασιατικές χώρες, που θεωρούσαν ότι είναι κλειδιά στη μάχη εναντίον του κομουνισμού. Με το άνοιγμα της Αμερικανικής αγοράς για εισαγωγές από την Ιαπωνία και τη Δυτική Γερμανία επιτεύχθηκε μια σταθερότητα. Το σημαντικότερο στοιχείο από την ανάπτυξη αυτού του είδους σχέσεων ήταν ότι δημιουργήθηκε μια πολύ στενή εμπορική σχέση προς όφελος των ΗΠΑ.
Αυτό κράτησε μέχρι τον πόλεμο του Βιετνάμ. Οι δαπάνες του πολέμου ήταν τόσο μεγάλες που σχεδόν εξαντλήθηκαν τα αποθέματα χρυσού για την Αμερική. Το 1968 η κατάσταση είχε γίνει εξαιρετικά κρίσιμη αφού οι κεντρικές τράπεζες ξένων κρατών που είχαν αποθέματα σε δολάρια φοβούμενοι ότι τα αποθέματά τους θα αποκτήσουν μηδενική αξία ζητούσαν χρυσό από την αμερικανική κυβέρνηση.
Τον Αύγουστο του 1971, ο Nixon έσπασε τη συμφωνία του Breton Woods και αρνήθηκε να εξαγοράσει τα δολάρια δίνοντας χρυσό. Δεν υπήρχε αρκετός χρυσός. Αυτή η στιγμή αποτελεί ένα υπερβολικά σημαντικό σημείο στην παγκόσμια οικονομική ιστορία. Μετά το 1971 το δολάριο σταμάτησε να αντιστοιχεί σε μια ουγκιά χρυσού, που ήταν κάτι μετρήσιμο. Η αξία του δολαρίου πλέον καθοριζόταν από το υπουργείο οικονομικών και την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ.
Το δολάριο, πλέον έγινε ένα έμβλημα με πολιτική σημασία. Εμπιστοσύνη στο δολάριο αυτόματα σήμαινε εμπιστοσύνη στην Αμερική, τον υπερασπιστή του «ελεύθερου κόσμου». Στην αρχή δεν μπόρεσε να εκτιμηθεί η δύναμη αυτής της μετάλλαξης του δολαρίου από την ίδια την Αμερική μια και έγινε αναγκαστικά αφού τα αποθέματα του χρυσού είχαν φτάσει σε δραματικό επίπεδο. Η Αμερική χρησιμοποίησε το ρόλο της σαν ο κυρίως παράγοντας του ΝΑΤΟ για να πιέσει τους συμμάχους της να δέχονται το δολάριο όπως και πριν. Οι ισοτιμίες άρχισαν να «παίζουν» ολοένα και περισσότερο. Οι αγορές σταδιακά απορυθμίστηκαν. Οι παράκτιες τράπεζες δημιουργήθηκαν με αποτέλεσμα την κυκλοφορία ανεξέλικτων αμοιβαίων ομολόγων και «τοξικών» παραγώγων. Όλες αυτές οι αλλαγές οργανώθηκαν από την Washington σε συνεργασία με κεντρικές τράπεζες της Νέας Υόρκης.
Το παράδοξο του χρέους σε δολάριο.
Αυτό που συνειδητοποίησαν άμεσα, μετά το 1971, οι Αμερικάνοι ήταν ότι θα μπορούσαν να ασκήσουν μεγαλύτερη επιρροή παγκόσμια μέσω του χρέους. Του δημόσιου χρέους. Ο χρυσός κανόνας είναι : «Το χρέος ενός ανθρώπου είναι πίστωση από κάποιον άλλο». Έτσι από τη στιγμή που όλα τα βασικά εμπορεύματα και πάνω από όλα το πετρέλαιο διαπραγματεύονταν σε δολάρια, η ζήτηση για το δολάριο θα συνεχιζόταν, έστω και η Αμερικανική κυβέρνηση δημιουργούσε περισσότερα δολάρια από ότι η ίδια της η οικονομία δικαιολογούσε.
Έτσι, οι εμπορικοί συνεργάτες των Αμερικανών είχαν στα χέρια τους τεράστιες ποσότητες δολαρίων, τόσες που φοβόντουσαν να δημιουργήσουν μια νομισματική κρίση. Αντίθετα, όλοι οι εταίροι σταδιακά διόγκωναν αυτά τα αποθέματα, αποδυναμώνοντας τις οικονομίες τους προκειμένου να στηρίξουν το δολάριο γιατί διέβλεπαν μια επερχόμενη παγκόσμια κατάρρευση. Το πρώτο shock ήρθε το 1973 όταν η τιμή του πετρελαίου αυξήθηκε κατά 400%. Η Γερμανία και η Ιαπωνία αλλά και ο υπόλοιπος κόσμος κλονίστηκαν. Η ανεργία αυξήθηκε θεαματικά. Το δολάριο είχε κερδίσει.
Το νομισματικό σύστημα με βάση το δολάριο είναι η πραγματική πηγή του παγκόσμιου πληθωρισμού που έχουμε βιώσει και στην Ευρώπη αλλά και παγκόσμια μετά το 1971. Ανάμεσα στο 1945 και το 1965 η ποσότητα των δολαρίων που κυκλοφορούσαν αυξήθηκε μόν κατά 55%. Αυτά ήταν τα χρυσά χρόνια με χαμηλό πληθωρισμό και σταθερή οικονομική ανάπτυξη. Μετά την απόφαση του Nixon, την αποδέσμευση του δολαρίου δηλαδή από το χρυσό, τα χρόνια 1971 – 2001, η ποσότητα των δολαρίων σε κυκλοφορία αυξήθηκε κατά 2000%.
Το δολάριο παρόλα αυτά εξακολουθεί να είναι παγκόσμιο νόμισμα. Αυτό σημαίνει ότι οι κεντρικές τράπεζες όλων των χωρών, πρέπει να έχουν αποθέματα σε δολάριο προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια κρίση που θα αφορά το εμπορικό τους ισοζύγιο αλλά και την εθνική ζήτησή τους για πετρέλαιο. Σήμερα περίπου το 67% των αποθεμάτων σε ξένο νόμισμα είναι δολάρια. Το υπόλοιπο είναι χρυσός , ενώ το ευρώ αποτελεί μόνο το 15%. Μέχρι την κυκλοφορία του ευρώ δεν υπήρχε κανένα νόμισμα που θα μπορούσε έστω και θεωρητικά να υποκαταστήσει το δολάριο όσο αφορά των αποθεματικό ρόλο.
Αυτό που είναι λίγο κατανοητό , είναι το πως συνδέεται ο ρόλος του εμπορικού ελλείμματος με το δολάριο. Η Αμερική σκόπιμα έχει επιλέξει να έχει μεγάλα ελλείμματα στο εμπορικό αλλά και στο δημοσιονομικό της ισοζύγιο. Αυτή η τακτική ονομάζεται «καλοπροαίρετη παραμέληση», αλλά ο πραγματικός σκοπός είναι να δημιουργήσει εξάρτηση σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο από το δολάριο. Όσο τα ξένα κράτη δέχονται το δολάριο για τις εμπορικές τους συναλλαγές ή Αμερική θα εξακολουθεί να έχει το μοναδικό πλεονεκτικά της εκτύπωσης του συγκεκριμένου νομίσματος. Το τέχνασμα είναι η αποδοχή του νομίσματος. Η ιστορία των προηγούμενων 30 χρόνων δείχνει πως έχουν καταφέρει να το πετύχουν μέσω του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου , της Παγκόσμιας Τράπεζας αλλά και επενδυτών – δανειστών όπως ο George Soros.
Αυτό που έχουν καταφέρει να δημιουργήσουν είναι ένας μηχανισμός περισσότερο αποτελεσματικός από την οποιαδήποτε Βρετανική Αυτοκρατορία και την σχέση της με την Ινδία μέσω του Χρυσού Κανόνα. Όσο η Αμερική θα συνεχίζει να είναι στρατιωτική υπερδύναμη, ο κόσμος θα εξακολουθεί να χρησιμοποιεί το πληθωριστικό δολάριο για τις συναλλαγές του. Αναπτυσσόμενες χώρες , όπως η Αργεντινή ή το Κογκό ή η Ζάμπια πιέζονται να δεχτούν δολάρια προκειμένου να πάρουν δάνεια μέσω του ΔΝΤ. Τα βιομηχανικά κράτη είναι υποχρεωμένα να διαπραγματεύονται σε δολάρια επίσης προκειμένου να υπερασπίσουν τα εθνικά τους νομίσματα. Η συνολική επίδραση της Αμερικανικής νομισματικής δημοσιονομικής αλλά και εμπορικής πολιτικής είναι να εξακολουθεί να έχει το δολάριο μοναδικό ρόλο στην παγκόσμια οικονομία. Δεν είναι τυχαίο ότι το μεγαλύτερο οικονομικό κέντρο του κόσμου είναι η Νέα Υόρκη. Είναι ο πυρήνας του Αρκανικού νομισματικού συστήματος.
Η λειτουργία είναι πολύ απλή. Μια πολύ μεγάλη ευρωπαϊκή αυτοκινητοβιομηχανία στην Αμερική δέχεται δολάρια για τις πωλήσεις που κάνει εκεί. Μετά τα δολάρια αυτά επιστρέφονται στην εθνική κεντρική τράπεζα προκειμένου αυτά να μετατραπούν σε ευρώ ή σε ένα άλλο νόμισμα που θέλει η συγκεκριμένη εταιρία να χρησιμοποιήσει. Με αυτό τον τρόπο αυξάνονται συνέχεια τα αποθέματα της συγκεκριμένης εθνικής τράπεζας σε δολάρια. Μετά την πετρελαϊκή κρίση του 70, η ανάγκη της ύπαρξης αποθεμάτων σε δολάρια προκειμένου να γίνεται αγορά πετρελαίου έγινε εθνικός στόχος για πάρα πολλές χώρες. Οι εξαγωγές γίνονταν σε δολάριο προκειμένου να δημιουργηθούν τέτοιου είδους αποθέματα. Έφτασε κάποια στιγμή όμως που η ποσότητα- αξία των δολαρίων που είχαν όλες οι χώρες μαζί δεν ανταποκρινόταν σε αντίστοιχη ύπαρξη χρυσού. Έτσι προκειμένου να εξασφαλίσουν τις απαιτήσεις τους αγοράσαν ομόλογα που είχε εκδώσει η ίδια η Αμερική προκειμένου να χρηματοδοτήσει το δημοσιονομικό της έλλειμμα. Και από τη στιγμή που η Αμερική είχε μεγάλο έλλειμμα υπήρχαν πολλά τέτοιου είδους ομόλογα να αγοραστούν από όλους.
Σήμερα οι περισσότερες κεντρικές τράπεζες έχουν στα χαρτοφυλάκια τους τέτοιου είδους κρατικά Αμερικανικά ομόλογα που ανταποκρίνονται στα αποθέματα τους σε δολάριο. Μια εκτίμηση είναι ότι το ποσό αυτό ανέρχεται σε 1 έως 1,5 τρις δολάρια. Καταλαβαίνουμε όλοι αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από ένα μέρος του Αμερικανικού χρέους. Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας ροής είναι η Αμερική να έχει ουσιαστικά «εθιστεί» στον εξωτερικό δανεισμό. Η ικανότητα της να έχουν οι κάτοικοί της υψηλό βιοτικό επίπεδο και να μπορούν να διαθέτουν τα εισοδήματά τους για κατανάλωση είναι αποτέλεσμα του δανεισμού. Η Αμερική ζει με τα χρήματα που της δανείζει ο υπόλοιπος κόσμος. Εάν το καλοσκεφτούμε τα δολάρια που έχει δώσει ένας Αμερικάνος για να αγοράσει ένα ευρωπαϊκό προϊόν έχουν ουσιαστικά επιστραφεί.
Σήμερα το Αμερικανικό έλλειμμα του εμπορικού ισοζυγίου κυμαίνεται γύρω στα 500 δις δολάρια αλλά παρόλα αυτά το δολάριο δεν καταρρέει. Γιατί; Τον Μάιο και τον Ιούνιο μόνο η Κεντρική Τράπεζα της Κίνας και της Ιαπωνίας μόνο αγόρασαν κρατικά αμερικανικά ομόλογα αξίας 100 δις δολαρίων. Το έκαναν ακόμη και όταν η αξία των ομολόγων έπεφτε. Η πράξη αυτή δεν ήταν τίποτε άλλο από μία κίνηση προκειμένου να προστατέψουν τις εξαγωγές τους και να διατηρήσουν σταθερή την ισοτιμία δολαρίου γιέν.
Είδει το σύστημα των παγκόσμιων πληρωμών αλλά περισσότερο η παγκόσμια αγορά κεφαλαίων (μετοχές, ομόλογα, παράγωγα) διαπραγματεύονται κατά κύριο λόγο σε δολάριο, το δολάριο υπερισχύει όλων. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μπορούσε να προσφέρει μια εναλλακτική λύση, αλλά μέχρι τώρα απλά παρακολουθεί τις εξελίξεις. ΄Οσο οι ευρωπαϊκές τράπεζες μιμούνται τις Αμερικάνικές η βιομηχανική βάση της Ευρώπης θα καταστρέφεται. Προκειμένου να μειωθούν τα αποθέματα σε δολάρια η πρακτική που ακολουθούν οι υπόλοιπες εθνικές κυβερνήσεις είναι απλά να μειώσουν τις εξαγωγές τους. Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα ένα ακόμη,η μεγαλύτερο εμπορικό πλεόνασμα αλλά και την προσέλκυση περισσότερων δολαρίων.
Συνεχίζεται…
test55
dokimastiko
Δολοφονική επίθεση με χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών
Χτες το βράδυ 24/2/09 στις 10:05 «άγνωστοι» πέταξαν χειροβομβίδα στο Στέκι Μεταναστών που βρίσκεται στην οδό Τσαμαδού στα Εξάρχεια (στον ίδιο χώρο στεγάζονται και τα γραφεία του Δικτύου για τα Πολιτικά και Κοινωνικά Δικαιώματα). Εκείνη την ώρα το Στέκι ήταν γεμάτο κόσμο μιας και είχε ανοιχτή εκδήλωση ο Σύνδεσμος Αντιρρησιών Συνείδησης και συνεδρίαζε το συντονιστικό της οργάνωσης μας. Η επίθεση δεν είχε θύματα από καθαρή τύχη δεδομένου ότι η χειροβομβίδα δεν μπόρεσε να σπάσει το διπλό τζάμι του παραθύρου, έκανε γκελ, και τελικά έσκασε στη ζαρντινιέρα που βρίσκεται μπροστά στο κτίριο.
Η χτεσινή φασιστική παρακρατική δολοφονική επίθεση εντάσσεται στη γενική προσπάθεια καθεστωτικής αντεπίθεσης μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη. Όλο το τελευταίο διάστημα παρατηρούμε την όξυνση της κρατικής και παρακρατικής βίας καθώς και μια εκστρατεία μαύρης προπαγάνδας ενάντια στους χώρους αντίστασης («η άκρα Αριστερά είναι υπεύθυνη για τη βία»). Οι «άγνωστοι» που πέταξαν τη χειροβομβίδα δεν στρέφονται μόνο εναντίον μας, αλλά ενάντια συνολικά στο ανταγωνιστικό κίνημα, σε όσους και όσες εξεγέρθηκαν το Δεκέμβρη, σε όσες και όσους αρνούνται έμπρακτα τη δικτατορία των αγορών και τη «δημοκρατία» του ροπάλου.
Είναι μάλλον περιττό να πούμε ότι δεν πρόκειται να κάνουμε βήμα πίσω. Είναι μάλλον περιττό να δηλώσουμε ότι το παρακράτος θα πάρει την απάντηση που του αξίζει
Αθήνα 25 Φεβρουαρίου 2009
Το Σαφάρι της Κίνας στην Αφρική
Κατά τη διάρκεια των δεκαετιών του 60 και του 70 εν μέσω του ψυχρού πολέμου Κινέζοι μηχανικοί εργαζόντουσαν σκληρά σε όλη την Αφρική προσπαθώντας να κερδίσουν την συμπάθεια κατασκευάζοντας σχολεία, νοσοκομεία και άλλες κοινωνικές υποδομές. Η πολιτική και ο τέτοιου είδους επαναστατικός ιδεαλισμός που υπήρχε πίσω από όλα αυτά τα προγράμματα «καλής θέλησης» εξασθένισαν την επόμενη δεκαετία μια και το Πεκίνο ήθελε να κτίσει και να στερεώσει καλύτερα τα εγχώρια σοσιαλιστικά του χαρακτηριστικά. Τώρα πλέον όμως η ταχύτατα αναπτυσσόμενη Κίνα με την τεράστια όρεξη για φυσικούς πόρους αλλά και αγορές επιστρέφει, ζητώντας κατά κάποιο τρόπο εκδίκηση προκειμένου να εκδιώξει τους ευρωπαίους και αμερικανούς συνεργάτες των Αφρικάνων.
Σήμερα σχεδόν κάθε χώρα της Αφρικανικής ηπείρου νιώθει την ολοένα εντασσόμενη πίεση της Κίνας. Η πίεση αυτή εκτείνεται από της πετρελαιοπαραγωγικές περιοχές της ανατολής, στις έφορες περιοχές του νότου αλλά στα ορυχεία που βρίσκονται στο κέντρο της ηπείρου. Από τη μία οι ελεγχόμενες από Κινέζους φάρμες στη Ζάμπια παρέχουν τα λαχανικά που διακινούνται στην πρωτεύουσά της και από την άλλη κινεζικού ενδιαφέροντος εταιρίες εκτός από το ότι αναλαμβάνουν την κατασκευή Νιγηριανών δορυφόρων, έχουν σχεδόν το αποκλειστικό μονοπώλιο στην κατασκευή υποδομών σε αυτή.
Οι εμπορικές συναλλαγές ανάμεσα στην Αφρική και την Κίνα το 2002 – 03 αυξήθηκαν κατά 50% που αντικατοπτρίζεται σε 18.5 δις δολάρια και το 2006 σε 30 δις δολάρια.
Η αχαλίνωτη οικονομική επέκταση της Κίνας και κατά συνέπεια η ανάγκη της για περισσότερες πρώτες ύλες είναι ένας από τους κυριότερους λόγους αυτού του ανοίγματος προς την αφρικανική ήπειρο. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Κίνα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος καταναλωτής πετρελαίου μετά την Αμερική. Η κίνα ψάχνει συνέχεια σε όλο τον κόσμο για προμηθευτές ενέργειας και η Αφρική γίνεται ένας από τους σημαντικότερους για αυτή. Μέχρι αυτή τη στιγμή η Κίνα έχει συνάψει πετρελαϊκές συμφωνίες με το Σουδάν, το Τσαντ, τη Νιγηρία, την Αγκόλα, και τη Γκαμπόν, ενώ είναι σε διαπραγματεύσεις με την Κένυα.
Το βασικό επιχείρημα της κίνας προκειμένου να διεισδύσει ξανά στην αγορά της Αφρικής είναι ότι έχουν σαν κοινό ότι και οι δύο ήπειροι έχουν υποφέρει από τους δυτικούς εποικιστές και ότι τους δίνουν την ευκαιρία να ξεφύγουν από αυτούς. Αυτού του είδους η φιλολογία έχει βρει βιώσιμο έδαφος σε πολλές από της εφημερίδες της αφρικανικής ηπείρου , που δεν λειτουργούν με εντελώς αγαθά κίνητρα.
Μερικές από τις τελευταίες προσφορές της κίνας προς τους Αφρικανούς «φίλους» είναι η κατασκευή δρόμων και σιδηροδρόμου στην Αιθιοπία, νέα νοσοκομεία στο Σουδάν και τη Ρουάντα, καθώς και μια γέφυρα στο Νείλο.
Υπάρχει κάτι άλλο όμως πίσω από όλα αυτά;
Χαρακτηριστική είναι μια δήλωση Κινέζου διπλωμάτη: «Η κίνα και η Αφρική μοιράζονται την ίδια άποψη: Τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν πρέπει να σταθούν εμπόδιο στις μεταξύ μας σχέσεις. Έχουμε μια διαφορετική άποψη πάνω σε αυτό το θέμα και οι Αφρικανοί σύμμαχοί μας την εκτιμούν.»
Η Ζιμπάμπουε αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση. Όταν όλοι οι υπόλοιποι αποσύρθηκαν από τη χώρα μετά από την άρνηση της κυβέρνησης να κάνει την οποιαδήποτε συζήτηση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, η Κίνα εκμεταλλεύτηκε την ευκαιρία και άρχισε να συνεργάζεται χωρίς όρους.
Το Σουδάν είναι άλλη μια περίπτωση. Το 1995 μια Κινεζική εταιρία κέρδισε την εκμετάλλευση των πηγών πετρελαίου. Όταν οι αμερικανοί συγκρούστηκαν με την κυβέρνηση , οι Κινέζοι έσπευσαν αμέσως να καλύψουν το κενό. Βοήθησαν την κυβέρνηση να αναδομήσουν τις πετρελαιοφόρες περιοχές, εγκατέστησαν δύο αγωγούς και εγκαταστάσεις καθαρισμού. Το Σουδάν που πριν ήταν εισαγωγέας πετρελαίου τώρα κερδίζει 2 δις δολάρια κάθε έτος. Το ήμισυ των εξαγωγών πετρελαίου πηγαίνει στην κίνα και αποτελεί το 5% των συνολικών εισαγωγών. Από την άλλη όμως η κινεζική κυβέρνηση είναι κατά 40% ο κάτοχος της εταιρίας που έχει αναλάβει την εξαγωγή του πετρελαίου στο Σουδάν.
Εκτός όμως από την οικονομική υποστήριξη που παρέχει το Πεκίνο στις αφρικανικές χώρες εξίσου σημαντική είναι η βοήθειά του και σε πολιτικό επίπεδο. Η κίνα εμποδίζει συνειδητά να επιβληθούν οι οποιεσδήποτε κυρώσεις σε χώρα με την οποία συνεργάζεται.
Τα παραπάνω αποτελούν στοιχεία που αποδεικνύουν τον τρόπο με τον οποίο η Κίνα προσπαθεί να επεκταθεί και να επικρατήσει. Σαν ένας πολύ καλός μαθητής παρακολουθούσε τόσα χρόνια τους αντίπαλούς της καπιταλιστές και τώρα έχοντας απενοχοποιήσει τον εαυτό της εφαρμόζει τόσων χρόνων γνώσεις.
Κάθε οικονομική επιβολή οδηγεί αναπόφευκτα στην εκμετάλλευση τόσο του ανθρώπου όσο και της φύσης.
The China Miracle
Μερικά πράγματα, πολλές φορές, μένουν άγνωστα σε εμάς είτε γιατί συμβαίνουν κάπου απομακρυσμένα και δεν τα μαθαίνουμε ποτέ , είτε γιατί ακριβώς είναι μακριά, αδιαφορούμε. Εδώ και αρκετά χρόνια γίνεται πολύς λόγος για το θαύμα της Κίνας. Για τους τεράστιους ρυθμούς ανάπτυξης και μεγέθυνσης που παρουσιάζει. Όλοι λένε ότι είναι η ανερχόμενη δύναμη και ότι σε μερικά χρόνια θα έχει υπερισχύσει όλων. Άλλοι στέκονται απλά στο πολιτικό περιεχόμενο και την μετάλλαξη ενός σοσιαλιστικού – κομμουνιστικού καθεστώτος σε ένα καπιταλιστικό υβρίδιο.
Τίποτα όμως δεν γίνεται χωρίς τίμημα και χωρίς τον κατάφωρο εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η οικονομική ανέλιξη της Κίνας στηρίζεται σε παραγωγικές διαδικασίες εντάσεως εργασίας και στον απόλυτο έλεγχο των πληροφοριών από το κράτος που λειτουργεί σαν ένας επίσημος νταβατζής. Τα παρακάτω πρόσφατα στοιχεία μας δίνουν μερικά στοιχεία για την πραγματική εικόνα στην σφαίρα της παραγωγής στην Κίνα.
4 Σεπτεμβρίου 2008. Ατύχημα σε ορυχείο στην πόλη Fuxin. 37 άνθρωποι σκοτώνονται και 14 τραυματίζονται.
7 Σεπτεμβρίου 2008. Άλλα δύο εργατικά δυστυχήματα πάλι σε ορυχεία. 18 άτομα σκοτώνονται όταν ορυχείο στην πόλη Henan πλημμύρισε. Επίσης 15 άτομα σκοτώνονται στην πόλη Sishuan από διαρροή αερίου σε στοά. Πόλη Liaoning έκρηξη σκοτώνει άλλους 17. Την ίδια ημέρα τα κρατικά μέσα δηλώνουν ότι τα ατυχήματα τους πρώτους μήνες του 8 είχαν περιοριστεί μόλος στο ένα τέταρτο των αντίστοιχων περσινών. Ξέχασαν όμως να αναφέρουν τον αριθμό των ατόμων που είχαν σκοτωθεί.
10 Σεπτεμβρίου 2008. Κατάρρευση toll στην πόλη Linfen καταπλακώνει 128 άτομα.
15 Σεπτεμβρίου 2008. 254 χωρικοί παρασύρονται ύστερα από πλημμύρα σε ορυχείο στην επαρχία Shanxi. Δυο μέρες μετά οι αγνοούμενοι έχουν φτάσει τους 6.200. Αποκαλύπτεται ότι το ορυχείο στην πραγματικότητα ήταν αποθήκες τοξικών αποβλήτων.
7 Οκτωβρίου 2008. Ετεροχρονισμένα αποκαλύπτεται ότι οι αρχές είχαν καλύψει άλλα δύο εργατικά δυστυχήματα τα οποία συνολικά είχαν σκοτώσει 75 άτομα. Ένα στις 14 Ιουλίου με 30 νεκρούς και ένα την 1 Αυγούστου με 45.
17 Οκτωβρίου 2008. Βορειοδυτική Κίνα. Έκρηξη σε ορυχείο πάντα σκοτώνει 16 και τραυματίζει θανάσιμα 46.
28 Οκτωβρίου 2008. Οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Δημοσιογράφοι έχοντας πάρει χρήματα από ιδιοκτήτη ορυχείου αποκρύπτουν δυστύχημα. Με αφορμή αυτό το γεγονός δημοσιεύεται ο αριθμός των νεκρών για το 2007. 3800 άνθρωποι.
1 Δεκεμβρίου 2008. Υστέρα από ατύχημα στη Βορειοανατολική Κίνα εκτός από 15 εργάτες σκοτώνονται και 3 διασώστες.
27 Δεκεμβρίου 2008. Παράνομη έκρηξη σκοτώνει 32 άτομα στην επαρχία Henan. Την ίδια μέρα άλλοι 17 σκοτώνονται ύστερα από κατάρρευση ανελκυστήρα στην πόλη Changsha.
22 Φεβρουαρίου 2009. Το 2009 δεν αποτελεί έκπληξη. Έκρηξη σε ανθρακωρυχείο στην πόλη Shanxi σκοτώνει 74 εργάτες και τραυματίζει 114, 6 από τους οποίους βρίσκονται σε κρίσιμη κατάσταση.
Η παραπάνω κατάσταση δείχνει το καθεστώς που επικρατεί στην Κίνα. Δεν υπάρχουν ούτε οι στοιχειώδεις συνθήκες ασφαλείας. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν είναι ασφαλισμένοι αλλά πολλές φορές ούτε καν καταγεγραμμένοι.
Όλα τα αφεντικά έχουν την ίδια συμπεριφορά. Οι Κινέζοι “σύντροφοι” προφανώς έχουν παρανοήσει τη ρήση του Marx ότι “η εργασία απελευθερώνει”. Και μάλλον έχουν κάνει την ίδια παρανοήσει με τους ναζιστές φασίστες όπου είχαν βάλει την παραπάνω ρήση έξω από το στρατόπεδο του Auschwitz.
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗΣ “Σέχτα Επαναστατών”
Στην ελληνική κοινωνία των δεκαετιών 1980-90 οι θεσμοί που οργάνωναν και ακόμα οργανώνουν τη δημόσια σφαίρα έπασχαν από αξιοπιστία. Τα πολιτικά κόμματα εξουσίας ταλανίζονταν από σκάνδαλα, οι δικαστικοί φορείς από διαφθορά, το εκπαιδευτικό σύστημα από αναχρονισμό και η αστυνομία από βιαιότητα και αυθαιρεσίες. Ήταν εποχές έντονων κοινωνικών συγκρούσεων και πολιτικής αμφισβήτησης. Απέναντι στην συνεχιζόμενη κοινωνική αστάθεια, ο καλύτερος σύμμαχος των κρατούντων ήταν η δημιουργία ενός φαινομενικού αντιπάλου. Ήταν αυτός που θα αφουγκραζόταν και θα «ικανοποι ούσε» την κοινωνική κριτική και αμφισβήτηση, μετατρέποντας την σε ακίνδυνη εικόνα και θέαμα, με δόση καταγγελίας. Είναι ο αντίπαλος στα χαρτιά, όμως στην πραγματικότητα είναι ο σύμμαχος του κατεστημένου. Αναφερόμαστε στη 4η εξουσία της δημοσιογραφίας. Η δημοσιογραφία που αποκαλύπτει σκάνδαλα, ξεμπροστιάζει διεφθαρμένους πολιτικούς, καταγγέλει τους μπάτσους που αυθαιρετούν, δίνει λόγο στον πολίτη να μίλησει για τα καθημερινά προβλήματα του, δικάζει, ερευνά εγκλήματα, ψυχαγωγεί, διασκεδάζει, δίνει συμβουλές καταναλωτικής συμπεριφοράς, διαφημίζει και ξαναδιαφη μίζει, κάνει ανθρωπιστικούς εράνους και πάνω απ΄όλα ενημερώνει. Για να γίνει αυτό η δημοσιογραφία έδωσε τα πειστήρεια της στο λαό. Για να την εμπιστευτούν έπρεπε να πείσει. Από τις πορείες του 90΄ που διαδηλωτές και δημοσιογράφοι πορεύονταν μαζί στα ίδια μπλόκ μέχρι τη φυλάκιση 8 εκδοτών για τη δημοσίευση προκύρηξης της Ε.Ο. 17Ν,η « μαχόμενη» και «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία πέτυχε αυτό που ήθελε. Κέρδισε την εμπιστοσύνη της κοινωνίας ότι είναι δίπλα της κι απέναντι στην εξουσία κι αναρριχήθηκε στην πρώτη θέση. Στην ουσία; Η δημοσιογραφία δεν είναι μετάδοση γεγονότων. Είναι η αναπαράσταση γεγονότων. Είναι ο σχολιασμός, η κρίση, η εκτίμηση και τα συμπεράσματα σ΄ένα φασιστικό μονόλογο. Όσο και να ρωτήσεις την οθόνη δεν θα σου απαντήσει. Όπως σε κάθε παράσταση έτσι και δώ έχουμε σεναριογράφους, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και θεατές. Όμως πέρα από τα ιδεολογήματα, τα media αποτέλουν μια ιδιαίτερα κερδοφόρα επιχείρηση. Εκδότες διαχειρίζονται πολιτικά συμφέροντα, όπως και πληροφορίες γι΄αυτό στους διαδρόμους τηλεοπτικών σταθμών κι εφημερίδων βαλίτσες με εκατομμύρια αλλάζουν χέρια όπως οι ιδεολογίες.
Με την επέλαση των ιδιωτικών τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών τη δεκαετία του 90΄ οι Έλληνες δεν ήταν μόνο οι οικονομικοί πρωτευουσιάνοι των Βαλκανίων αλλά αποκτούσαν και την φινέτσα του ευρωπαϊκού σύγχρονου life-style με τα αντίστοιχα πρότυπα και εικόνες. Ακολούθησε ο μικροαστισμός, ιδανική συνταγή για τον εξελισσόμενο καπιταλισμό. Δοξάστηκε το αγορασμένο σπίτι επί πιστώσει, το σπόρ αμάξι, η πετυχημένη επαγγελματική καριέρα, η γκλάμουρ διασκέδαση, το όνειρο του κάθε μαλάκα νέο-έλληνα μικροαστού. Η τηλεόραση όμως δεν επιβλήθηκε μόνο από την εξουσία. Η σχέση Μedia και τηλευπηκόοων δεν ήταν απλώς σχέση πομπού-δέκτη αλλά κι αντίστροφη. Οι τηλευπήκοοι αποζητούσαν περισσότερη αδρεναλίνη, ίντριγκες, δακρύβρεχτες ιστορίες και τα media έδωσαν reality-show, ηλίθια τηλεπαιχνίδια και χαζές σαπουνόπερες σαν εικονικά συμπληρώματα ζωής. Την ίδια στιγμή τα media μιλούσαν για ξενόφερτη εγκληματικότητα και ο κόσμος κοίταζε επιφυλακτικά τους μετανάστες γύρω του. Τα media διαμορφώνουν καθημερινά τις ζωές μας. Το χρόνο που απομένει από τη δουλειά, το σχολείο, από τις θεσμοποιημένες δραστηριότητες και υποχρεώσεις μας, προσπαθούν να τον διαμορφώσουν κατάλληλα για να είμαστε ελέγξιμοι και φρόνιμοι. Χειραγωγούν τα μυαλά μας καθημερινά για να γεμίζουμε τη ρεζέρβα του πειθαρχημένου χρόνου μας, με αξίες και λειτουργίες που τροφοδοτούν το σύστημα. Δημιουργούν πρότυπα συμπεριφοράς, προβάλλουν ψεύτικες εικόνες, διαμορφώνουν το δόγμα «κοίτα την πάρτη σου και πάτα πάνω στους άλλους για να πετύχεις» και καθορίζουν την οπτική μας για τον κόσμο. Τα media δεν λένε μόνο ψέμματα. Κάνουν κάτι χειρότερο, κατασκευάζουν αλήθειες. Όπως έλεγε και ο υπουργός προπαγάνδας των ναζι, Γκέμπελς «Λέγε, λέγε κάτι θα μείνει». Μας εμφυτεύουν τις κρίσεις τους, αργά και μεθοδικά και λειτουργούν σαν μηχανές παραγωγής φόβου καθώς διαμορφώνουν μονίμως συνθήκες έκτακτης ανάγκης. Διοικούν τις εντολές του φόβου,«κλειδώσου στο σπίτι, υπάρχει εγκληματικότητα»,«πρόσεχε τι τρώς, υπάρχουν διατροφικά σκάνδαλα»,«πρόσεχε το παιδί σου, υπάρχει η μάστιγα των ναρκωτικών». Οι πληροφορίες τους παρουσιαζονται σαν αλήθειες, ενώ αποσυνδέουν κάθε γεγονός από το κοινωνικό του περιβάλλον, τις αιτίες που συμβάλλουν στην τέλεση του, το περιέχομενο του όπως και το νόημα του και το υποβιβάζουν στο κώδικα των συμβάντων. Έτσι ο λοιμός σε μια αφρικανική χώρα συμβαίνει παράλληλα με την τελευταία επίδειξη μόδας του Versage.
Έτσι λοιπόν το απόγευμα της Τρίτης, 17/2 στις 7:15, λίγο πριν το κεντρικό δελτίο ειδήσεων αρχίσει, χτυπήσαμε το τηλεοπτικό σταθμό του Αlter. Πυροβολήσαμε επιλεκτικά τα βαν του καναλιού στις θέσεις του οδηγού και του συνοδηγού. Χτυπώντας το συγκεκριμένο κανάλι στέλνουμε ένα τελεσίγραφο σε όλους τους δημοσιογράφους. Ο καιρός που είσασταν στο «απυροβόλητο» τελείωσε. Δεν αναφερόμαστε στους τεχνικούς του καναλιού. Όχι γιατί τους συμπαθούμε, αλλά αφού είναι τόσο ελεεινοί και τιποτένιοι που για λίγα φράγκα ξεπουλάνε τη συνείδηση τους και γίνονται τα τσιράκια των αρχιρου φιάνων, προτιμάμε να τους χρησιμοποιούμε σαν σάκους του μπόξ σε καμιά πορεία. Δε θα συνέβαινε βέβαια το ίδιο αν αντικρίζαμε κάποιο γνωστό δημοσιογράφο. Να είναι σίγουροι πως μια από τις σφαίρες μας θα έβρισκε το κεφάλι του. Ας το γνωρίζουν πια οι εντολοδόχοι του συστήματος, ότι καμία πρόφαση δεν τους εξασφαλίζει την ασφάλεια τους. Ας μάθουν οι γυμνοσάλιαγκες της μηντιακής δημοσιογραφίας ότι εκτός από τα σάλια που αφήνουν πίσω τους για να κολακεύουν τους καθεστωτικούς προϊσταμένους τους και τα συμφέροντα των χορηγών τους, σύντομα θ΄αφήσουν κι αίμα. Αυτή η ένοπλη επίθεση όπως και η προηγούμενη, τις θεωρούμε κινήσεις ήπιας έντασης, προλογίζοντας αυτό που θα επακολουθήσει. Ήδη το σχέδιο της μόνιμης απειλής αρχίζει ν΄αποδίδει. Μια μέρα μετά την ένοπλη επίθεση μας στο Α.Τ. Κορυδαλλού, ο φρουρός του σπιτιού του αμερικάνου πρέσβη πυροβόλησε τον ένοπλο σεκιουριτά, τραυματίζοντας τον, υπο το φόβο της «τρομοκρατικής» απειλής, δυστυχώς όχι θανάσιμα. Επίσης ένας καθεστωτικος φρουρός των ΜΑΤ αυτοκτονώντας, επιβεβαίωσε τα σενάρια ότι η ζωή ενός μπάτσου κοστίζει όσο και μια σφαίρα. Κύριοι δημοσιογράφοι, αυτή τη φορά ήρθαμε σην πόρτα σας, την επόμενη φορά όμως θα μας βρείτε στα σπίτια σας.
Υ.Γ1: Όσον αφορά τον τεχνικό που συναντήσαμε την ώρα που κατευθυνόμασταν στο μέρος της επίθεσης πρέπει να καταλάβει αύτος όσο και άτομα που στο μέλλον θα παρεμβάλλονται σε κάποια επίθεση μας χωρίς να είναι στόχοι μας πως όταν κάποιος με όπλο στο χέρι τους λέει να φύγουν το καλύτερο που έχουν να κάνουν είναι να απομακρύνονται αμέσως και να μην «παίζουν» τον αυτόπτη μάρτυρα που κοιτάει, γιατι αυτό ίσως να αποβεί προβληματικό για τους ίδιους κάποια άλλη φορά.
Υ.Γ2: Πριν λίγες μέρες ο Βασίλης Τζωρτάτος αντί να ντρέπεται που συνεργάζεται με την αστυνομία αποσκοπώντας σε ευνοικότερη μεταχείρηση έδωσε συνέντεξη στην Ελευθεροτυπία μιλώντας για πράκτορες και ΚΥΠατζίδες που διαβρώνουν τις ένοπλες οργανώσεις. Είναι γνωστό το πόσο αχρείος ήταν αλλά η υπομονή έχει και τα όρια της. Η επιλογή του μέρους που αφέθηκε η προκύρηξη έχει να κάνει με την υπόθεση του Σοριν Ματέι. Η πρώτη υπόθεση τηλεδιαχείρισης από τα media με τελική έκβαση τον θάνατο μιας κοπέλας και την δολοφονία του Ματέι στο νοσοκομείο από τους μπάτσους.
ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΠΡΟΚΗΡΥΞΗΣ “Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Αθήνας – Θεσσαλονίκης”
“Ήδη ο ουρανός κυριευμένος από το προαίσθημα των καπνών μέσα από τις φλόγες των κτιρίων ντρέπεται, κρύβεται και σιωπά.”
Τους τελευταίους μήνες το αντάρτικο πόλης αποτελεί ένα από τα δημοφιλή θέματα συζήτησης του κύκλου των διαννοούμενων, των ιστορικών και των προοδευτικών αριστερών στην διάρκεια φιλολογικών “δεξιώσεων” και ακαδημαϊκών φλυαριών. Βιβλία, ταινίες, αφιερώματα, ντοκυμαντέρ, παρουσίες σε τηλεοπτικά παράθυρα, που άλλοτε καταδικάζουν και άλλοτε πιο “καλοπροαίρετα” κάνουν λόγο για τους συντρόφους που “πήραν την λάθος επιλογή”. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω είναι ότι καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα. Ερμηνεύουν το αντάρτικο πόλης ως ιστορική ήττα και πολιτικό αδιέξοδο.
Αυτή η “μαθηματίστικη” λογιστική να ερμηνεύονται επαναστατικές πρακτικές με όρους αθροιστικών αποτελεσμάτων σύμφωνα με τον αριθμό συλλήψεων, φυλακίσεων και θανάτων είναι ακρωτηριασμένη από κάθε διαλλεκτική. Με την ίδια λογική, ποιά μορφή ρήξης δεν έχει ηττηθεί; Μήπως οι πορείες, τα μαζικά κινήματα, οι διαμαρτυρίες κατόρθωσαν να ανατρέψουν αυτά που αντιμάχονταν; Η γερμανική RAF, οι ιταλικές Ερυθρές Ταξιαρχίες, η γαλλική Action Directe, to ισπανικό MIL, η αγγλική Οργισμένη Ταξιαρχία, παραμένουν και σήμερα στην κεντρική θεματική των συζητήσεων νέων συντρόφων αποδεικνύοντας πως η στρατιωτική τους ήττα δεν ακύρωσε το στοίχημα που έθεταν, ξεχωριστά σε κάθε περίπτωση, αυτό, της επαναστατικής προοπτικής.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχει κριτική. Άλλωστε το πέρασμα από τα όπλα της κριτικής στην κριτική των όπλων, απέχει μια στιγμή. Μακριά και εχθρικά βέβαια από την πρακτορολογία των Κομμουνιστικών Κομμάτων, που διεθνώς πάντα αποτελούσαν τους πιο σκληρούς επικριτές και διώκτες του αντάρτικου πόλης. Αφ’ ενός έτσι δικαιολογούν τον ιστορικό τους συμβιβασμό και το πέρασμά τους στην άκρα νομιμότητα, αφ’ ετέρου καλύπτουν την αγωνία τους να διατηρήσουν το αποκλειστικό ιστορικό προνόμιο της αντίστασης, ώστε να μην χάσουν πελάτες – ψηφοφόρους.
Όμως η αντιστροφή της κατάντιας της πρακτορολογίας των Κομμουνιστικών Κομμάτων, με το πέρασμα στην άκριτη εξύμνιση του αντάρτικου πόλης από κομμάτια του επαναστατικού χώρου, έχουν μια κοινή ομοιότητα, την αναπηρία σκέψης. Οι χειροκροτητές και οι θαυμαστές των αντάρτικων οργανώσεων πέρα από το να επιδοκιμάζουν και να ενθουσιάζονται από εντυπωσιακά επιχειρησιακά χτυπήματα, στην πραγματικότητα παραμένουν θεατές αναπαράγωντας την κατάσταση βολέματος στην οποία έχουν περιέλθει. Το αντάρτικο παραμένει κάτι απόμακρο για αυτούς, σαν μια ταινία δράσης, ή ένα καλό βιβλίο περιπέτειας, που διαβάζουν λίγο πριν κοιμηθούν.
Φυσικά, η κριτική μας δεν μπορεί να απομονωθεί μόνο στους επαγγελματίες ρεφορμιστές και τους μέτριους θεατές, αλλά παράλληλα ανοίγει μέτωπο και με τους δράστες της Υπόθεσης. Η πλειοψηφία των παράνομων επαναστατικών οργανώσεων έθετε διαρκώς το στοίχημα της εναρμονισμένης στρατηγικής του αντάρτικου με τους μητροπολιτικούς αγώνες (απεργίες, διαδηλώσεις, διαμαρτυρίες). Με αυτόν τον τρόπο, πίστευαν πως θα κερδίσουν τη λαϊκή συμπάθεια και θα ωθήσουν το μαζικό κίνημα στην επαναστατική πάλη.
Η ιστορία όμως δεν δικαίωσε αυτήν την επιλογή. Ενέργειες που θύμιζαν κασκαντέρ σε ταινίες, όπως στις 2 Νοεμβρίου το 1987 η “παρείσφρυση” ένοπλων γερμανών συντρόφων σε διαδήλωση ενάντια στην εγκατάσταση αεροδρομίου στην δυτική Γερμανία όπου πυροβόλησαν εναντίων των μπάτσων, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν δυο ένστολοι και να τραυματιστούν βαριά αρκετοί άλλοι, συνέβαλε άτσαλα και επιπόλαια στην διελεύκανση μιας σειράς επιθέσεων σε τράπεζες και εταιρείες πυρηνικών και στην σύλληψη των δραστών. Άλλες πρακτικές ενώ ήταν δημοφιλείς στην λαϊκή μάζα, όπως ενέργειες της 17Ν, γινόντουσαν αντιληπτές, με ευθύνη της οργάνωσης, ως ένοπλη αντιπολίτευση. Τα χειροκροτήματα για την 17Ν και η απειλή “μια 17Ν σας χρειάζεται…” που ακουγόταν συχνά στις ουρές των τραπεζών και της εφορίας, αποδεικνύουν την σύγχιση μεταξύ του αντάρτικου πόλης και του λαϊκού τιμωρού για την λύση της γραφειοκρατικής κωλυσιεργείας.
Αυτό συνέβαινε γιατί υπήρχε μια ιστορική αγκύλωση στις παλιές ταξικές μορφές. Σχεδόν όλες οι οργανώσεις αναζητούσαν κάποιο επαναστατικό υποκείμενο. Για τις Ερυθρές Ταξιαρχίες ήταν οι εργάτες των αυτοκινητοβιομηχανιών, για την 17Ν ο λαός, για την RAF το αντάρτικο του τρίτου κόσμου κ.ο.κ. Για αυτούς η ένοπλη δράση ήταν μια διαδικασία επιτάχυνσης της ταξικής πάλης.
Για εμάς το αντάρτικο πόλης είναι μια μικρογραφία ενός γενικευμένου πολέμου που δεν έχει κυρηχθεί ακόμα. Είναι μια διαδικασία να πάρεις την ζωή στα χέρια σου. Είναι η απόφαση για μια μάχη που διεξάγεται 24 ώρες το 24ωρο, 365 μέρες τον χρόνο. Οι επιθέσεις μας δεν είναι παραδειγματικές, είναι πράξεις πολέμου.
Η απεύθυνη και κατανόησή τους από άλλα άτομα, δεν είναι για εμάς μια απαραίτητη προϋπόθεση, αλλά ένα θετικό στοιχείο. Συμμετέχουμε στο αντάρτικο γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος επέμβασης των επιθυμιών μας, με αιφνιδιαστικές δυνάμεις απέναντι σε έναν θωρακισμένο κόσμο. Το να ξεκινάς να μάχεσαι, σημαίνει πως αρχίζεις να πιστεύεις στον εαυτό σου. Αντίζηλοι της κοινής λογικής και των υπολογισμών θέλουμε να ξαναφτιάξουμε το σύμπαν για λογαριασμό μας. Η έννοια του νέου ανθρώπου είναι ο άνθρωπος της άρνησης, ο αντάρτης πόλης.
Δεν είναι απλά θέμα στρατηγικής, είναι θέμα ουσίας. Το αντάρτικο πόλης έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει τέτοιες συνθήκες ώστε να εγκαταλειφθούν οι δημοκρατικές ευγένειες και να επικρατήσει η πολιτική του χείριστου. Γιατί πιστεύουμε πως οι κοινωνικές σχέσεις δεν ανατρέπονται μέσα από διαμαρτυρίες και αιτήματα, αλλά ανατινάζονται με την ισχύ των παράνομων επαναστατικών πράξεων. Με αυτόν τον τρόπο δεν μας ενδιαφέρει να συγκινηθεί ο κόσμος ή απλώς να αντισταθεί για τα δικαιώματά του, αυτό που θέλουμε είναι να ξεκαθαριστεί το τοπίο. Όλα τα υπόλοιπα είναι επιλογές.
Μέσα από αυτές τις κινήσεις θέλουμε επίσης να αποσταθεροποιήσουμε την εσωτερική νωθρότητα και να ωθήσουμε προς τις παράνομες επαναστατικές ενέργειες όλα τα ριζοσπαστικά ρεύματα. Γιατί εκεί που σέρνονται οι επικλήσεις για την μη ποινικοποίηση των ιδεολογιών και των φιλικών σχέσεων, θριαμβεύει η δημοκρατική παράκληση για δικαιώματα ελευθερίας σκέψης και λόγου. Δηλαδή η παράδοση σε όλο της το μεγαλείο. Τα δικαιώματα και οι κοινωνικές κατακτήσεις απλά εξωραΐζουν την δυνάστευση και αναβάλλουν την επίθεση. Πιθανόν η ποινικοποίηση του ανατρεπτικού χώρου να έχει απρόβλεπτα αποτελέσματα, αλλά σίγουρα δεν θα υπάρχει θέση για τεμπέληδες με δειλή σκέψη, παρά μόνο για αποφασισμένους με ισχυρή συνείδηση.
Το αντάρτικο πόλης, είναι αντίληψη, είναι νοοτροπία, είναι η οργανωμένη άμεση δράση. Κομμάτι του ειναι και η ένοπλη πάλη, μακριά όμως από δογματισμούς και φετιχοποιήσεις. Άλλωστε η επαναστατικότητα κάθε χτυπήματος, δεν καθορίζεται από τον βαθμό βιαιότητας των μέσων, αλλά τα μέσα καθορίζονται από την συνείδηση των ατόμων και την αποτελεσματικότητα της χρήσης τους. Αν θέλεις να καταστρέψεις μια αντιπροσωπεία πολυτελών αυτοκινήτων, προφανώς δεν θα πυροβολήσεις τα αμάξια, όπως αν θες να απαλλοτροιώσεις μια τράπεζα δεν θα εισβάλεις με μολότωφ.
Τον λόγο τώρα έχουν οι πράξεις:
Από τα ξημερώματα της Τετάρτης μέχρι το απόγευμα της Πέμπτης 12 Φεβρουαρίου επιλέξαμε και χτυπήσαμε:
– Τα ΕΛΤΑ στον Αγ. Δημήτριο, στην Πλατεία Αττικής και στην Θεσσαλονίκη, ως ελάχιστη συνεισφορά στην αίτηση οικονομικής αποζημίωσης που έχει καταθέσει η διοίκησή τους για τις ληστείες που πραγματοποιήθηκαν σε υποκαταστήματά τους και κατηγορούνται μέλη της 17Ν. Στα ΕΛΤΑ στην πλατεία Αττικής δεν έγινε καμία καταδίωξη από ιδιωτικό φύλακα. Ιδιωτικός φύλακας δεν υπήρχε, ή αν υπήρχε, κάπου λούφαζε. Ο μηχανισμός σβήστηκε, αφού είχαν αποχωρήσει οι σύντροφοι. Φαίνεται πως σε αυτήν την περιοχή ανθίζει το φρούτο του “ήρωα πολίτη”, γιατί πριν από ένα χρόνο καταστηματάρχες της περιοχής συνέβαλλαν στο θάνατο ενός από τους δυο ληστές που έβγαιναν από τα συγκεκριμένα ΕΛΤΑ, παίρνοντας τα κλειδιά της μηχανής τους και δίνοντας την ευκαιρία σε έναν μπάτσο να τους πυροβολήσει.
– Τα γραφεία των ροζ ανεμοδούρων του Συνασπισμού που τρέχουν πίσω από παντού για να μαζέψουν ψήφους. Πρόσφατα το γνωστό στέλεχός τους και ιστορική φυσιογνωμία της αριστεράς Μ. Γλέζος, παρευρέθηκε και χαιρέτησε την συγκέντρωση διαμαρτυρίας των μπάτσων.
– Το σπίτι του γνωστού “γραμματικού” και πρώην πρύτανη Γ. Μπαμπινιώτη στην οδό Ζεφύρων 11Α στην Αγία Παρασκευή (και όχι γραφεία ευρέσεως εργασίας) για τις “λόγιες” υπηρεσίες που προσφέρει στο σύστημα.
– Τα γραφεία του φαντασιόπληκτου καθηγητή εγκληματολογίας Γ. Πανούση – αναλυτή τρομοσεναρίων επιστημονικής φαντασίας.
– Τα γραφεία συμφερόντων του γνωστού αριστοκράτη διανοούμενου συγγραφέα Απόστολου Δοξιάδη (ξημερώματα Τετάρτης) στην οδό Δεινοκράτους 42 στο Κολωνάκι.
– Τα γραφεία του γραφικού τηλεκαραγκιόζη δικηγόρου Σταύρου Γεωργίου που ήταν μέλος της πολιτικής αγωγής εναντίων της 17Ν.
– Την εθνική τράπεζα στα Πετράλωνα στην οποία είχε πραγματοποιηθεί ληστεία για την οποία κατηγορήθηκαν τα μέλη της 17Ν ότι εκτέλεσαν τον μπάτσο φύλακα Χρήστο Μάτη.
– Το λογιστήριο της εφημερίδας ριζοσπάστης, που πίσω από κάθε επαναστατική πράξη “βλέπει” αμερικάνους πράκτορες και προβοκάτορες.
– Την εφημερίδα Τα Νέα, του οργανισμού λαμπράκη για τις ασφαλίτικες δημοσιεύσεις που έκανε την περίοδο της “εξάρθρωσης” της 17Ν.
– Την μπακαλοφυλλάδα της Αυριανής του λαδοπόντικα Κουρή για την δημόσια διαπόμπευση που πραγματοποίησε εναντίον των μελών της 17Ν.
– Το γνωστό παχύδερμο της πολιτικής Θ. Πάγκαλο. Επειδή ήταν στόχος βαρέων βαρών, αναγκαστήκαμε να τον χτυπήσουμε δυο φορές. (Το σπίτι της κόρης του το χρησιμοποιεί ο ίδιος ως πολιτικό γραφείο.)
– Το σπίτι του προϊσταμένου της Αντιτρομοκρατικής Υπηρεσίας Παπαγγελόπουλου. Μετά από παρακολούθηση επιλέξαμε το μεσοδιάστημα ανάμεσα στην αποχώρηση του μπάτσου – φύλακα που έλεγχε το μέρος και της αντικατάστασής της βάρδιας από συνοδούς ασφαλείας. Ο κ. Παπαγγελόπουλος αφού δεν μπορεί να μας βρει αυτός, τον βρήκαμε εμείς.
– Το σπίτι του εφέτη ανακριτή του Αρείου Πάγου Β. Φούκα, αναπληρωματικού μέλους του εφετείου της 17Ν και ανακριτή στην υπόθεση του Μιχάλη Πρέκα.
– Το αυτοκίνητο του γνωστού λιγδιάρη – κονδυλοφόρου αρθρογράφου Παναγιώτη Παναγιώτου για το λειτούργημα του χαφιεδισμού που εκτελεί.
Όλα τα χτυπήματα τα αφιερώνουμε στον αντάρτη πόλης Δημήτρη Κουφοντίνα. Σε έναν από τους Λίγους αυθεντικούς επαναστάτες, που ποτέ δεν παραδόθηκε, ποτέ δεν συνθηκολόγησε. Από τα δικά μας λημέρια της επανάστασης, του ανταποδίδουμε το αντάρτικο σινιάλο που αυτός πρώτος μας χάρισε. Εδώ δεν πιάνουν οι συμφωνίες και οι διαφωνίες πολιτικής ορθότητας, σημασία έχουν τα μάτια μας πίσω από τις κουκούλες, που λάμπουν τόσο όμορφα όταν πολεμάμε.
ΥΓ. Στις 13 Ιανουαρίου συνελήφθη στην Θεσσαλονίκη ο αναρχικός Ηλίας Νικολάου για τον εμπρησμό εγκαταστάσεων της δημοτικής αστυνομίας. Ο ίδιος, πριν δυο μήνες, μαζί με άλλους δυο συντρόφους ήταν καταζητούμενος για ένα χρόνο περίπου, κατηγορούμενος πάλι για εμπρηστικές επιθέσεις. Δεν μας ενδιαφέρουν τα νομικά τερτίπια αθωότητας ή ενοχής, σίγουρα όμως είναι τιμή μας να υπάρχουν τόσο αμετανόητοι σύντροφοι ανάμεσά μας, όπως ο Ηλίας Νικολάου. Η φωτιά μας είναι μαζί του.
Σύντομα θα επανέλθουμε.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς Αθήνας – Θεσσαλονίκης.