Όταν η υποκρισία δεν έχει όρια.

Οι καθηγητές ΑΕΙ Βασιλική Γεωργιάδου, Νίκος Δεμερτζής, Περσεφόνη Ζέρη, Ηλίας Κατσούλης, Θωμάς Κονιαβίτης, Θάνος Λίποβατς, Παντελής Μπασάκος υπογράφουν την παρακάτω ανοιχτή επιστολή:

“Ούτε δικτατορία ούτε αναρχία — Δημοκρατία!

Ο θλιβερός φόνος του 15χρονου μαθητή από έναν παρανομούντα «ειδικό φρουρό», ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί με όλη την αυστηρότητα που προβλέπουν οι νόμοι, έγινε η πιστολιά που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η κακοδιαχείριση, οι ιδεολογικές αυταπάτες, οι αμέλειες της μεταπολίτευσης συμπυκνώθηκαν σ’ ένα τερατώδες πραγματικό Συμβάν καταστροφής και αδιέξοδου. Δυναμικές μειοψηφίες βιαιοπραγούντων αναρχικών χρόνια τώρα καταλαμβάνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λεηλατούν μαγαζιά και τράπεζες και καταστρέφουν την ιδιοκτησία των πολιτών. Δρουν μέχρι σήμερα με την ανοχή «τρομαγμένων» κυβερνήσεων και με το «χάιδεμα» ορισμένων πολιτικών κομμάτων, διανοούμενων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τώρα κατάφεραν να μεταδώσουν έναν μηδενιστικό Λόγο σε μια νεολαία απογοητευμένη και ανερμάτιστη, που κατέχεται από άγχος εμπρός σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς και σ’ ένα ακαδημαϊκό προλεταριάτο, που απελπισμένο τείνει σε ακραίες, μανιχαϊκές ιδεολογίες. Η Ελλάδα είναι ο «ασθενής κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και παραπαίει εμπρός στην ακυβερνησία, στην ιδιοτέλεια, στην αβουλία, και στη μετριότητα όλων των κομμάτων. Η Δημοκρατία, για να επιβιώσει, πρέπει να βρει εκ νέου τον εαυτό της, δείχνοντας μηδενική ανοχή σε κάθε τρομοκρατία, σε κάθε πράξη ακραίας αναρχικής ή αστυνομικής βίας. Οι κάθε είδους αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού. Ζούμε μια στιγμή του κενού, στου οποίου τη δημιουργία έχουν συμβάλει μια ανεύθυνη πολιτική ηγεσία και μια υπνώτουσα κοινωνία πολιτών.

Αυτό που λείπει είναι η ανάγκη να υπάρξουν δημοκρατικοί άνθρωποι και δημοκρατικοί θεσμοί με κύρος, που να μπορέσουν να εμπνεύσουν με λόγια και με έργα εμπιστοσύνη στους πολίτες και στη νεολαία. Μόνον ένα δημοκρατικό κράτος μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες να καταλάβουν, ότι η εγχώρια και η διεθνής οικονομική κρίση, απαιτούν από όλους θυσίες, κατανεμημένες με δίκαιο τρόπο. Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να προκαλεί, τα πολιτικά κόμματα να μάθουν στις δύσκολες καταστάσεις όπως η τωρινή, να συγκλίνουν και να ομονοούν, ενώ η πνευματική ηγεσία του τόπου, της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανομένης, ν’ αντιληφθούν ότι φέρουν ευθύνες και μάλιστα μεγάλες.

Η χώρα έχει σήμερα μια καταχρεωμένη, παρασιτική οικονομία, μία ανορθολογική τερατώδη κρατική γραφειοκρατία, σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστους θεσμούς, έναν πληθυσμό που έχει συνηθίσει να ζει πέραν από τις δυνατότητές του, τα περιμένει όλα από έναν πελατειακό κρατισμό, και χαρακτηρίζεται από εθνική εσωστρέφεια και ξενοφοβία. Παραπέρα, η παιδεία κλυδωνίζεται και παραπαίει σε όλες τις βαθμίδες, ενώ συνήθως οι νέοι δεν μαθαίνουν ούτε από τους γονείς ούτε από τους δασκάλους, πού είναι τα όρια των ατομικών επιθυμιών και ποιοι είναι οι κανόνες της κοινωνικής και της οικολογικής συμπεριφοράς. Ετσι θεωρούν ότι «τα πάντα είναι επιτρεπτά και τους ανήκουν».

Ο κίνδυνος έγκειται σήμερα στο ότι λίγοι απελπισμένοι και αδίστακτοι αναρχικοί έδειξαν, ότι μπορούν να χτυπήσουν ατιμώρητα ένα απροστάτευτο και διαλυμένο δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Στο αναρχικό σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε δημοκρατία, αλλά αναρχία», που οδηγεί στη βία και στον εμφύλιο πόλεμο, το δημοκρατικό κράτος, τα δημοκρατικά κόμματα και η κοινωνία πολιτών, πρέπει να αντιταχθούν με κάθε τρόπο. Πρέπει ν’ αντιτάξουν το σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε αναρχία – Δημοκρατία» και να δείξουν στην πράξη ότι ο θυμός δεν οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή αλλά μπορεί να κινητοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών θεσμών που τους σέβονται οι πολίτες, προϋποθέτει ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορούν με το κύρος τους να στηρίξουν τον σεβασμό και την τήρηση των νόμων. Η αποτελεσματική πάταξη της διαφθοράς και η τιμωρία των ενόχων, από όπου και αν προέρχονται, πρέπει να ξεκινήσει μέσα στους κόλπους του ίδιου του κράτους.

Οι υπογράφοντες πανεπιστημιακοί καθηγητές απευθυνόμαστε σε όλους τους σκεπτόμενους δημοκρατικούς πολίτες, προ πάντων όμως στους συναδέλφους μας, αναγνωρίζοντας πως στη συγκυρία αυτή μας αναλογεί αυξημένο ποσοστό ευθύνης, και τους καλούμε να βρεθούν στην πρωτοπορία της προσπάθειας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς.”

Το παραπάνω κείμενο είναι η καλύτερη απόδειξη για το πώς το βόλεμα, ο καθωσπρεπισμός, η επανάσταση κατ’ επάγγελμα, το γλείψιμο, ο χαφιεδισμός και η έλλειψη κάθε επαφής με την πραγματικότητα μπορούν να παράξουν και να αρθρώσουν λόγο.

Ένα λόγο «δημοκρατικό», «σκεπτόμενο», «πανεπιστημιακό». Ένα λόγο σκάρτο, υποκριτικό, ύποπτο.

Τα παραπάνω ανθρωποειδή, μήπως και κάποιος αμφισβητήσει την εγκυρότητα των όσων γράφουν, αναφέρουν δις την ιδιότητα τους σαν πανεπιστημιακοί, μια και από τα ντουβάρια αντλούν αίγλη, έσπευσαν να πάρουν θέση υπέρ της δημοκρατίας.

Αυτό που προασπίζονται όλοι αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο από τις κορώνες όλων των καθεστωτικών μέσων περί καταστροφών. Αυτό που ενόχλησε τους συγκεκριμένους είναι οι βιτρίνες και η περιουσία. Τα γραμμάτια που έχουν να ξεπληρώσουν σε όλους αυτούς που τους διόρισαν ή τους χρωστούν χάρη για την όποια καρέκλα κάθονται ή θέλουν να καθίσουν είναι πολύ μεγάλα όπως φαίνεται. Τόσο μεγάλα που είναι έτοιμοι να τα πωλήσουν όλα. Για τους συγκεκριμένους το μόνο πρόβλημα που υπάρχει και προέχει είναι η αποκατάσταση της τάξης και η πάταξη των αναρχικών. Αντιμετωπίζουν την αναρχία σαν θέαμα, από εκεί να καταλάβει κανείς τι καλοί δάσκαλοι και πόσο διαβασμένοι δάσκαλοι είναι. Αυτοί είναι το πρόβλημά τους. Αυτοί είναι οι εχθροί και επιτέλους τους δόθηκε η ευκαιρία να τους καταγγείλουν και να τους ξεσκεπάσουν σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Για το δια ταύτα τίποτα. Έχουν τόση εμπιστοσύνη στους θεσμούς ότι θα τιμωρήσουν τους ενόχους γιατί οι ίδιοι θεσμοί είναι αυτοί που τους έφεραν στη θέση που είναι και τολμούν να μιλάνε. Αν δεν προασπίσουν το σύστημα που τους συντηρεί σαν σκουλήκια που είναι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Δεν θα τολμούν να ξεμυτίζουν και να το παίζουν πανεπιστημιακοί, ευυπόληπτοι πολίτες, μορφωμένοι.

Λακέδες, τιποτένιοι, γλείφτες κατουρημένων ποδιών για μερικά ευρώ ενός ευρωπαϊκού προγράμματος. Τιμητές της κατάντιας τους. Η ξεφτίλα δεν έχει όρια. Γίνονται ταγοί μιας τάξης που δεν θα ταράξει το δικό τους σύμπαν.

Ένα σύμπαν του τίποτα. Ένα σύστημα που τους επιτρέπει να έρπονται και να γλύφουν.

Αυτό που συμβαίνει είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης κάτι τέτοιων γελοίων. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν να το αποδεχτούν. Δεν μπορούν να αποδεχτούν την αποτυχία τους. Νιώθουν την ανάσα της αμφισβήτησης στον αυχένα τους. Αν η οργή για το φυσικό θάνατο είναι μεγάλη, ο θυμός για τον εγκεφαλικό ευνουχισμό είναι τεράστιος.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΥΤΥΧΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΔΙΚΟ ΣΑΣ.

ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΣΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ.

Το σύνθημα ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ , έχει να κάνει περισσότερο με το τι συμβαίνει στο μυαλό μας.

Αλλά που να το καταλάβουν κάποιοι όταν το κεφάλι τους είναι γεμάτο σκατά.

+ Από  Tand

Ότι σκατά είναι το Κράτος, είναι και οι διανοούμενοί του, αναμφίβολα κατώτεροι των περιστάσεων οι ντόπιοι “πνευματικοί ταγοί”.

Ευτυχώς γατί δεν χρειαζόμαστε ταγούς.

Ακόμα και ένα μέσο αστικό περιοδικό ή εφημερίδα της Γαλλίας ή της Γερμανίας έχει πολύ βαθύτερη πολιτική, κοινωνιολογική και ψυχοκοινωνική επιστημονική ανάλυση της εξέγερσης απ’ τους ντόπιους καθηγητάδες.