Η σύγχρονη κοσμοθεωρία θέλει την ευτυχία και την θλίψη δυο ιδέες διακριτές μεταξύ τους και ανεξάρτητες. Πολλές φορές μάλιστα , οι παραστάσεις μας για αυτόν τον κόσμο, συγκροτούνται βάσει αυτού το δίπολου. Όσο η ευτυχία ταυτίζεται με τον «κοινά αποδεκτό» Λόγο και την υλική πραγματικότητα που τον περιβάλλει, τόσο η δυστυχία βρίσκει ρεαλιστική ύπαρξη στην αντίθετη κατεύθυνση.

Η ευτυχία γίνεται ένα, σε εννοιολογικό επίπεδο, με τη έννοια της προσαρμοστικότητας απέναντι στο υπάρχον. Όσο μπορείς να ταυτίζεσαι με το ψευδές όλον, τόσο το τελευταίο σε αγκαλιάζει και σου προσφέρει, διάφορου τύπου, υλικές υπηρεσίες. Αν όμως η ευτυχία, στην  εννοιολογική πραγμάτωση  ως Ιδέας, έχει αναιρέσει την έννοια τρόμου, τότε ακόμα και η υποψία του τελευταίου πρέπει να διαγράφεται από την μνήμη.

Τα υλικά αγαθά  και οι υπηρεσίες, που προσφέρει ο καπιταλισμός, με τίμημα την άκριτη προσαρμογή, προσφέρουν τρόμο μόλις αποκαλύψουν το αληθινό τους προσωπείο. Το χρέος που ξεμένει, από το πέρασμα της άβουλης καταναλωτικής μανίας, απαιτεί την υποδούλωση στους οικονομικούς μηχανισμούς  και την υποταγή στις επιταγές της κεντρικής εξουσίας. Η επένδυση σε νέα εμπορεύματα αμοιβή με κενότητα , διότι  δημιουργεί ένα νέο πιθάρι των Δαναΐδων και η εφήμερη χαρά που έρχεται μαζί της, μοιάζει με τη μαστούρα ενός σκληρού ναρκωτικού όπου η τελευταία δημιουργεί και σκληρό εθισμό.

Αυτή η μορφή  του «αντικειμενικού» Λόγου δείχνει τα δόντια της και γίνεται γενικευμένη παραφροσύνη όπου η τελευταία είναι μεταδοτική. Η ευτυχία σε αυτήν την κοινωνική οργάνωση, παραμένει μια προσδοκία όπου όλοι κυνηγούν το φάντασμα της. Η κενότητα της ύπαρξης δε καλύπτεται και παράλληλα αποκτά διαλεκτική σχέση με τη αδυναμία του νου, να λειτουργήσει, δίχως το πατρονάρισμα κάποιου manager.

Όσοι αντιμετώπιζαν την πραγματικότητα με κάποια δυσπιστία και με αρνητική προδιάθεση, παρουσιάζονταν ως παράφρονες. Πάραυτα δικαιώνονται, καθώς οι απαιτήσεις του «γενικού κάλου» μεγαλώνουν και οι απρόσωπες εκφράσεις πληθαίνουν με την άμετρη ανάπτυξη της κοινωνίας του θεάματος.

Καθώς οι οροί ευτυχία και δυστυχία αντιστρέφονται και το περιεχόμενο τους ακυρώνεται το μόνο που μένει , είναι το γενικευμένο ψέμα.

Η προσδοκία μιας καλύτερης ζωής και το επέκτεινα του παράδεισου παρέμεινε πάντα ένα φάντασμα για τους απελπισμένους…