Το σενάριο είχε ότι χρειαζόταν για να “απασχολήσει” τα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Οι πρωταγωνιστές ήταν ένας υπουργός (Παυλίδης) , ένας εφοπλιστής (Μανούσης) , ένας διαπλεκόμενος (ο ιδιαίτερος του υπουργού), η κόρη του υπουργού και φυσικά ένα σπίτι , γιατί στην ελλάδα είμαστε άλλωστε. Δεύτερους ρόλους είχαν οι διάφοροι δήμαρχοι και κοινοτάρχες νησιών, άλλοι πολιτικοί αλλά και δημοσιογράφοι.

Τι άλλο να ζητήσει κάποιος, όταν μάλιστα , όπως κάθε σενάριο που σέβεται τον εαυτό του, εμπεριέχει και ένα δραματικό φινάλε , μια ψηφοφορία στη βουλή – το εθνικό καθαρτήριο.

Αυτό που διαπιστώσαμε ήταν ότι αυτή η ταινία τελείωσε με Happy end, όπως όλες οι δυτικοφερμένες παραγωγές. Δηλαδή, ο υπουργός ταλαιπωρήθηκε μεν αλλά δικαιώθηκε δε, το πολιτικό σύστημα έκανε το καθήκον του μέχρι τελείας (ψήφισε δηλαδή, κατά συνείδηση πάντα), οι δημοσιογράφοι επιτέλεσαν το ρόλο τους αποκαλύπτοντας όλες τις πτυχές (αμερόληπτα), και οι διάφοροι που είχαν ένα μικρό ρόλο ανέδειξαν το πρόβλημά τους με αυτή την αφορμή, πήραν τα 15 λεπτά δημοσιότητας που τους αναλογούσαν και επίσης εξασφάλισαν δεσμεύσεις για λύση των όποιων προβλημάτων προέκυψαν.

Πόσες φορές έχουμε δει αυτό το σενάριο. Από την επανάληψή του , όμως μπορούμε πολύ εύκολα να καταλάβουμε, ότι αρέσει στον κόσμο. Τι συμβαίνει άραγε, όλοι αυτοί που ασχολούνται με αυτά τα θέματα είναι τόσο πολύ τυφλωμένοι που πιστεύουν ότι όλα έγιναν καλά και πιστεύουν στην λειτουργία του συστήματος, ή είναι τόσο αδιάφοροι που απλά αρκούνται στην διαδικασία και δεν δίνουν καμία σημασία στο περιεχόμενο.

Μήπως είναι κάτι τρίτο. Μήπως ο καθένας εξυπηρετείται από αυτό που συμβαίνει; Μήπως ο πολιτικός κόσμος φαινομενικά κάνει τη δουλειά του διαιωνίζοντας την αστική εξουσία και το αντιπροσωπευτικό σύστημα ικανοποιώντας τον κόσμο, και ο κόσμος κάνει ότι ικανοποιείται από αυτού του είδους την συμπεριφορά προκειμένου να επαναλαμβάνει τις ίδιες πρακτικές σε καθημερινή κλίμακα; Ποιος έχει παρασύρει τον άλλο σε μια τέτοια είδους συμπεριφορά; Η εύκολη απάντηση είναι η εξουσία , από τη στιγμή , που είναι αυτή που θέτει τους κανόνες λειτουργίας και συμπεριφοράς. Μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπω σε μια ανάλυση για την παραπάνω αλληλεπίδραση.

Φυσικά, η παραπάνω περίπτωση , είναι απλά ένα παράδειγμα, ανάμεσα σε όλα όσα συμβαίνουν. Αυτό που φαίνεται πάντως να συμβαίνει είναι ότι τα πάντα λειτουργούν για τους πάντες όσο και αν αυτοί που χρησιμοποιούν αυτούς τους μηχανισμούς παραπονιούνται για την ύπαρξή τους. Η πορεία των πραγμάτων είναι πολύ συγκεκριμένη. Αποκάλυψη – Δημοσιοποίηση – Πολιτική Ανάλυση – Πολιτική Ερμηνεία – Δημοσιογραφική Ανάλυση – Δημοσιογραφική Ερμηνεία – ξανά Πολιτική Ανάλυση – Πολιτική Λύση.

Η παραπάνω ροή είναι δοκιμασμένη και αρκετά ελκυστική για τον κόσμο. Στο ενδιάμεσο, φυσικά, βγαίνουν στην επιφάνεια και διάφορες άλλες πληροφορίες προσωπικού χαρακτήρα , έτσι ώστε η ιστορία να μην γίνεται και εντελώς βαρετή.

Το αποτέλεσμα όπως και να έχει είναι πολύ συγκεκριμένο. Όλοι βγαίνουν ικανοποιημένοι. Το σύστημα φαίνεται ότι λειτουργεί , συνέχεια εντοπίζονται τρωτά σημεία που όλοι υπόσχονται ότι θα βελτιωθούν και ότι δεν θα ξαναεπαναληφθούν.

Υποκρισία ή παθογένεια;

Την καλύτερη απάντηση ίσως μπορούμε να την πάρουμε από την έκθεση “The Return of Street Politics? Essays on the December Riots in Greece” του London School of Economics.

Η ελληνική και αγγλική ιντελιγκέτσια έρχονται να αναλύσουν τον δεκέμβρη. Για το τέλος από τη συγκεκριμένη έκθεση δανειζόμαστε ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από το άρθρο της καθηγήτριας του Παντείου Πανεπιστημίου Πέρσας Ζέρη :

“In the last few days, an after effect of the December riots is a widespread atmosphere of fear provoked by the attacks of anarchist students against professors, the occupations of public theatres accompanied by looting, while the police and the representatives of state institutions stay absent. New terrorist groups threaten with mass killings and destructions. This is the culmination of a cultural, political and social crisis.”

Tα συμπεράσματα δικά σας.