Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, οι λακέδες των αφεντικών μιλούσαν για το όνομα του νεκρού.

Τα φερέφωνα των αφεντικών προσπαθούσαν να εξηγήσουν πώς αυτό σπιλώνεται από τους κουκουλοφόρους. Ταυτόχρονα ωρυόντουσαν διότι δεν παρεμβαίνουν τα pit-bull της δημοκρατίας να σώσουν τις περιούσιες του κοσμάκη. Με λίγα λόγια, προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο για την αναγκαιότητα να στείλει το κράτος τους δολοφόνους του δεκαπεντάχρονου για να υπερασπιστεί βιτρίνες και να ξυλοφορτώσει αυτούς που είχαν βγει στο δρόμο με αφορμή και αιτία τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου. Το μήνυμα ήταν κοινό. Ας καταδικάσουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται! Μόνο αυτά τα βολεμένα μαντρόσκυλα που δεν παραβλέπουν να γλείφουν το χέρι του αφεντικού τους παρέβλεψαν να πουν ότι το να πυροβολείς έναν άνθρωπο δεν είναι απλώς βία αλλά εν ψυχρώ δολοφονία.

Την ώρα που ο Πρεντεντέρης εφηύρε νέους ορισμούς περί βίας, τα pit-bull έκαναν χημικό πόλεμο. Ναι, ας καταδικάσουμε τη βία, μόνο που οι αναλογίες είναι δυσανάλογες. Δεν μπορείς να συγκρίνεις ένα θάνατο με υλικές ζημιές, δεν μπορείς να συγκρίνεις τα pit-bull της δημοκρατίας που είναι εξοπλισμένοι με στρατιωτικούς όρους με αυτούς που είναι στο δρόμο, δεν μπορείς να συγκρίνεις την οργή με τους αξιοθρήνητους εμπόρους οι οποίοι κοίταζαν το μαγαζάκι τους την ώρα που η πόλη ανέπνεε ασφυκτικά κάτω από την ομίχλη των δακρυγόνων. Μιλούσαν στο όνομα της δημοκρατίας. Ποιας δημοκρατίας όμως; Αν είναι δημοκρατία οι ελάχιστοι να πλουτίζουν πάνω στης εργασία όλων των υπολοίπων, πάμε πάσο! Αν είναι δημοκρατία κάποιος να θεωρείται εγκληματίας που, ενώ δεν έχει στον ήλιο μοίρα, κλέβει ένα laptop και αυτός που είναι ηδη πάμπλουτος και κλέβει εκατομμύρια, άνθρωπος του θεού τότε, ναι… και εκεί πάμε πάσο!

Στο κόσμο του θεάματος οι λέξεις είναι πολύχρωμες ετικέτες που διαφημίζουν ένα ευτελές προϊόν. Δε σημαίνουν τίποτα. Παρόλα αυτά ο φόβος και η βλακεία πάνε μαζί.

Τη στιγμή που όλη η Ελλάδα και όχι μόνο, ήταν ένα καζάνι που έβραζε, οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι διέσπειραν τον πανικό στην οθόνη. Έναν ηθικό πανικό που ο νοικοκύρης τον χάφτει εύκολα. Δεν είναι και δύσκολο. Αυτός που διαμορφώνει τη συνείδησή του, βάσει μιας πραγματικότητας που λανσάρει η οθόνη, δεν είναι παρά ένας άχρωμος όχλος που ανά πάσα στιγμή θα στηρίξει τα αφεντικά του. Η βλακεία έρχεται και συμπληρώνει το παζλ.

Το ΚΚΕ έβλεπε προβοκάτορες και ξένα κέντρα. Κάτι σαν τα Νεφελίμ του Λιακόπουλου. Ο Καρατζαφέρης και τα ελληνικά απολιθώματα της σοβιετικής θηριωδίας συμφωνούν. Μόνο εκείνοι που θα διασπείρουν τον τρόμο, όσο και εκείνοι που θα διασπείρουν τη βλακεία, θα μιλήσουν για δημοκρατία, ελευθερία, ακόμα και για ανατροπή. Έννοιες που με νύχια και με… αναμεταδόσεις αντιμάχονται.          

Πράγματι είμαστε οργισμένοι, αλλά οργιζόμαστε ακόμα περισσότερο όταν ακούμε τους ιδίους τους δολοφόνους να μιλούν στο όνομα του μικρού που σκοτώθηκε. 

ΛΥΠΟΥΜΑΣΤΕ, ΑΛΛΑ Η ΟΡΓΗ ΔΕΝ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΤΑΙ!