Η λέξη εξέγερση φάνηκε σαν απαγορευμένος καρπός, που μόνο όταν πλέον είχαν οι διάφοροι δημαγωγοί τη διαβεβαίωση ότι δεν θα τους στείλει στην κόλαση ξεστόμισαν. Αλλά και αυτό έγινε αρκετές ημέρες μετά. Όταν πρώτα έσπευσαν να καταδικάσουν τις καταστροφές και να υπερασπιστούν την περιουσία του απλού κοσμάκη.

Η δολοφονία εν ψυχρό από το χέρια ενός μπάτσου πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Τώρα το μόνο που ενδιαφέρει είναι τα πολιτικά συμπεράσματα και η πολιτική εκμετάλλευση. Πολιτική κεφαλαιοποίηση το λένε στη γλώσσα τους. Ποιος θα βγει ωφελημένος από αυτό που έγινε; Η πρώτες μετρήσεις για το αντίκτυπο που είχε η προηγούμενη εβδομάδα στην «κοινή γνώμη» δεν άρχισαν να έρθουν. Πάνω το ΠΑΣΟΚ κάτω ο ΣΥΡΙΖΑ κερδισμένο το ΚΚΕ χαμένη η ΝΔ, και διάφορα άλλα συμπεράσματα που μέσα από τεχνικά βαλμένες ερωτήσεις προσπαθούν να εκμαιεύσουν τις «σωστές» απαντήσεις αλά Πρετεντέρη. Συμπληρωματικά ήρθαν διάφοροι πνευματικοί να υπερασπιστούν τη δημοκρατία. Κοινότυπα μότο όπως «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» και «ούτε δικτατορία ούτε αναρχία – δημοκρατία» επαναλαμβάνονται συνέχεια προσπαθώντας να υπερασπιστούν ένα σύστημα που όπου και αν κοιτάξεις καταρρέει.

Το απορίας άξιο για όλους είναι ότι η αλλοτρίωση έχει προχωρήσει τόσο πολύ που το μέγιστο αγαθό έχει γίνει η υπεράσπιση της ιδιοκτησίας. Το πολιτικό σύστημα έχει ταυτολογηθεί με την ησυχία, μια ησυχία που θα έρθει και δεν θα μας ταράξει τον μικρόκοσμό μας. Τα όσα με τόσο κόπο έχουμε αποκτήσει. Η προτεραιότητα δίνεται στο ατομικό επίπεδο, από αυτό απορρέει και το «μεμονωμένο περιστατικό». Γίνεται μια προσπάθεια μέσω του φόβου, η της ψυχολογιοποίησης να μην υπάρχει κοινωνική αντιμετώπιση αλλά ατομική. Είναι και εύκολο άλλωστε. Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν αντιδρούν σε όσα συμβαίνουν γύρω τους αλλά – και αυτό είναι το χειρότερο – τα έχουν αποδεχτεί και τα χρησιμοποιούν.

Όλα πρέπει να είναι μέσα σε νόρμες. Όλα πρέπει να είναι ερμηνεύσιμα, όλα πρέπει να είναι εμπορεύσιμα. Η προσπάθεια είναι εύκολη. Το πλήθος είναι εκπαιδευμένο. Είναι μαθημένο να μην σκέπτεται, να του δίνουν τις ερμηνείες έτοιμες. Ποιοί; Μα όλοι αυτοί που κάθονται μπροστά από μία κάμερα και χωρίς κανένα δισταγμό είναι έτοιμοι να εκφέρουν γνώμη από τους σεισμούς μέχρι τα στρώματα και κάθε λογής σκάνδαλο. Όλοι αυτοί που μέσα από ένα βιβλίο ερμηνεύουν συμπεριφορές και γεγονότα. Όλοι αυτοί που μέσα από τις εφημερίδες προτείνουν λύσεις. Όλοι αυτοί που μέσα από μπλέ, πράσινα, κόκκινα ή πολύχρωμα γυαλιά βλέπουν τον κόσμο. Αναλυτές οι λεγόμενοι. Ερμηνεύουν τα πάντα και τα βάζουν σε κουτιά, σε κατηγορίες.

Γιατί κανένας από αυτούς δεν έχει πει κάτι από πριν. Σε ποια κατηγορία από αυτές που τώρα ανακάλυψαν άνηκαν όλοι αυτοί που βγήκαν στους δρόμους; Η καραμέλα περί αναρχικών είναι άγευστη και γι αυτό δεν πολύ καταναλώνετε πολύ πλην μερικών σταθερών αξιών (βλ. ΚΚΕ). Η γεύση που έχει πολύ μεγάλη πέραση στα super market της T.V ,ραδιοφώνων, εφημερίδων είναι η «οργή». Οργή με γεύση βατοπαίδι, οργή με γεύση SIEMENS, οργή με γεύση ομόλογα, οργή με γεύση παιδεία, οργή με γεύση επίδομα θέρμανσης. Ο καθένας αναμασά όποια τον βολεύει και του ταιριάζει καλύτερα. Είναι όλη οργισμένοι και όλοι κατανοούν την αντίδραση, αλλά πάντα μέσα σε κάποια όρια. Όμως όλες οι καραμέλες έχουν αξία χρήσης μερικά λεπτά. Η γεύση μετά χάνεται. Δεν έχει καμία αξία για μας, δηλαδή αυτούς που μιλούν και ερμηνεύουν για εμάς.

Κανένας δεν περιμένει να υπάρξει ίχνος αξιοπρέπειας από όλους τους παραπάνω. Συνεχίζουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Έχουν προσαρμόσει λίγο το λεξιλόγιό τους, το ντύσιμό τους, έτσι μωρέ για να είναι μέσα στο πνεύμα των ημερών. Δεν τους σταματάει τίποτα. Δεν έχουν καταλάβει ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ από αυτό που έχει συμβεί. Εξακολουθούν τα ίδια και τα ίδια. Οι λύσεις που προτείνουν είναι το ίδιο το πρόβλημα. Οι επιλογές που προτάσσουν είναι μηδενικές.

Όλοι ασχολήθηκαν με την εισβολή στην ΕΡΤ , κανένας με το μήνυμα του πανό που αναρτήθηκε:

ΣΤΑΜΑΤΑΤΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΤΕ ΒΓΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Αυτό τα λέει όλα.