Τα χαμόγελα πλημμυρίζουν τις οθόνες, τα χαρούμενα προσωπεία φωτίζουν τις οθόνες και διαφημίζουν ένα προϊόν, το οποίο   θα αλλάξει τη ζωή σου. Talk shows από ειδικούς να μιλούν για όλους τους τομείς που αφορούν εσένα. Διαγγέλματα των κυβερνώντων τα οποία ανακοινώνουν τις αποφάσεις των τελευταίων, πάνω στην ζωή σου…

Εσύ που είσαι

Η οθόνη τείνει να υποκαταστήσει το βίωμα και να γίνει ο μοναδικός δίαυλος προς την πραγματικότητα. Ο λόγος που απλά παρατηρεί, είναι ανίκανος να αντιληφτεί τι συμβαίνει γύρω του. Αν το είναι λαμβάνεται ως ενεργό υποκείμενο, το οποίο κινείται χαοτικά προς αυτό που καλούμε ιστορία, τότε το υποκείμενο που απλώς παρατηρεί και δεν δρα, είναι ευνουχισμένο. Ο θεατής θα είναι αμέτοχος και ξένος ως προς το γίγνεσθαι και μεταβάλλεται σε ένα όχλο. Μοιάζει με μια αγέλη που θα ζητωκραυγάζει το ικρίωμα που στοχεύει στο κεφάλι του εχθρού του βασιλιά όσο και στο ίδιο το κεφάλι του βασιλιά . Η κριτική συνείδηση εξασθενεί ,καθώς η βούληση για ενεργητική παρουσία στο γίγνεσθαι ατονεί. Διάφορα πρεντεντεροειδη θα αναλάβουν το ρόλο επεξήγησης της πραγματικότητας. Μόνο που αυτός ο ρόλος είναι παρασιτικός. Κάθε λέξη που ξεστομίζεται από τους ειδήμονες του θεάματος, έχει αντίτιμο και  δεν στεναχωρεί τα αφεντικά τους.

Η ζωή που διαφημίζεται από τους δέκτες είναι η ζωή των αστών κυρίων. Μια όψη αντίστροφη από αυτή που υφίσταται. Κανείς δε διατίθεται να δει τους απόκληρους και τους κατατρεγμένους. Το περιθώριο υπάρχει μόνο στις ταινίες του Hollywood, όπου και εκεί, θα έρθει κάποιος Rambo η superman  να κατατροπώσει το πρώτο.

Η κοινωνία του θεάματος επιθυμεί τη κοινωνική λήθη. Η  δημοκρατία τους μοιάζει με ένα ακριβό ρεστοράν. Πάντα υπάρχει το κουτί παραπόνων. Εκεί έγκειται και η ουσία. Μπορείς να παραπονιέσαι όσο θες, αλλά τη δικαιοδοσία για όποια αλλαγή, την έχει μόνο  ο κάτοχος του ρεστοράν. Αυτός μάλλον, δεν είσαι εσύ και ούτε θα είσαι. Η εκτυφλωτική λάμψη των εμπορευμάτων και των νέον πινακίδων τυφλώνουν μια αδύναμη ζωή.

Όταν είσαι αδύναμος να πάρεις όποια απόφαση και το μόνο που κάνεις, είναι να παρατηρείς, να επιλεγείς ποιος θα σε διαφεντεύει  κάθε τετραετία και να περιμένεις να κάποιος Λαζόπουλος  να τα πει για να ξεσπαθώσεις, αμέσως έχει μετατραπεί σε λαουτζίκο.

Ένα λαουτζίκο άχρωμο, άτονο και άκακο προς αυτούς που θέλουν να πιουν το αίμα του πρώτου.

Στην ιστορία τίποτα δεν έχει αλλάξει με δημοσκοπήσεις,  φανταχτερά εμπορεύματα και προβλέψιμα σίριαλ. Το μελάνι της ιστορίας ήταν και θα είναι το αίμα και η βία.

Χαράζεται με πυρωμένο σίδερο στη μνήμη μόνο ότι προκαλεί πόνο. Ολόκληρη η ιστορία του ανθρώπινου γένους είναι η καταγραφή του τρόμου.

Όσο και αν ηθικολόγοι λακέδες  της αστικής τάξης θέλουν να μας πείσουν για το αντίθετο πάντα θα υπάρχει μια σφαίρα από τα αφεντικά και τα σκυλιά τους να μας πείσει για το αντίθετο. Πάντα θα υπάρχει ο τρόμος του οκταώρου. Πάντα θα υπάρχουν κατατρεγμένοι που ξεζουμίζονται από «ταλαίπωρους» εμπόρους και καταστηματάρχες.

Πάντα θα υπάρχει και η οργή  που κατεβαίνει στους δρόμους. Αυτή όμως δεν είναι θέαμα.

Δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις. Αυτή είναι μια πραγματικότητα. Αυτή είναι μια μικρή απόφαση να λάβεις ενεργητικό ρόλο στο γίγνεσθαι.

Όσο και να ναι, είναι προτιμότερο να είσαι με τους μπουρλοτιέρηδες κουκουλοφόρους παρά κότα πελεκημένη από τη σύζυγο βουλγαρακη επί του καναπέ   

Στη μια περίπτωση νιώθεις ζωντανός και στην άλλη είσαι  θεατής…