Ο Τσίπρας γέρασε και τα λόγια του μοιάζουν ξύλινα, μάλλον κάρβουνα καλύτερα και δεν ενδιαφέρουν κανένα. Κάποιος έγκριτος δημοσιογράφος κάνει αφιέρωμα στην αντι-εξουσία και η τελευταία αυνανιζόμενη αυτο-διαφημίζεται στον εχθρό.

Παράλληλα τα ελληνικά απολιθώματα της σταλινικής θηριωδίας συμμαχούν με τον ταξικό εχθρό και τους απογόνους του Μητσοτάκη για να αποδείξουν ότι η βία δεν είναι η λύση. Η συνθήκη της Βάρκιζας υπογράφεται ξανά και ξανά. Φοβερό θέατρο! Τί παράσταση! Ας χειροκροτήσουμε!

Μπορεί να έρθει κανένας μπάτσος να μας δώσει χημικά λουλούδια με άρωμα δακρυγόνου. Θα ήθελα να φωνάξω τον κόσμο και να τον ρωτήσω αν του αρέσει αυτή τη καρικατούρα την οποία αποκαλεί πραγματικότητα. Μετα χαράς θα έλεγα «ξέρετε είμαι ζαχαροπλάστης αλλά δε μου βγήκε καλό το γλυκό». Σίγουρα όλοι αυτοί οι κύριοι και κυρίες που το παίζουν σοβαρές, θα κουνήσουν το κεφάλι τους με αηδία.

Δυστυχώς ζούμε κάτω από το βάθρο της συνήθειας και την τελευταία τη βιώνουμε ως αλήθεια. Το αληθινό δεν είναι παρά η επικύρωση της συνήθειας στο βαθμό που η τελευταία μετατρέπεται σε βίωμα και πραγματικότητα. Καθώς η αλήθεια μεταφυσικοποιείται μέσω θρησκειών και συστημάτων όπως ο ορθολογισμός, στην ουσία αυτό που ιεροποιείται είναι η συνήθεια.

Το χιούμορ μάλλον έχει αρρωστήσει ή κάτι έχει χαθεί στο δρόμο και δεν ξέρουμε τί. Κάτι δε πήγε καλά στη συνταγή μάλλον. Οι λέξεις μοιάζουν ύποπτες… στα χείλια ενός ραδιοφωνικού παραγωγού καθώς προφέρει τον Μαρξ. Ανά πάσα στιγμή θα μιλήσει για μια καινούρια διαφήμιση σέξι εσωρούχων και ο φετιχισμός του εμπορεύματος θα κάνει σερφ στη σανίδα ενός νεαρού δισεκατομμυριούχου διανοουμένου. Ευτυχώς στη αριστερά έμειναν τα μαντήλια. Υπάρχουν έντονες φήμες ότι τα τελευταία χρησιμεύουν και για κουκούλες! Το νου σας…