«…πώς γίναμε όλοι από φιλήσυχοι οικογενειάρχες ψυχροί εκτελεστές; Μα τί συμβαίνει τελικά; Θα νόμιζε κάνεις ότι είμαστε δολοφόνοι εκ… είμαστε… είμαστε… είμαστε…»
Ιγνάτιος το σκουλήκι από τη «Χωματερή» του Λέανδρου

«Ποσά εγκλήματα έχουν γίνει στο όνομα των καλών πραγμάτων;»
Νίτσε

«Οι άγριοι αλληλοεξοντώνονται, οι εξημερωμένοι αλληλοεξαπατωνται και αυτό λέγεται “πορεία του κόσμου”»
Σοπενάουερ

Ένα κτίριο είναι στις φλόγες, πιθανώς να ήταν κάποια παιδιά μέσα σε αυτό. Ο αγανακτισμένος δημοσιογράφος οδύρεται για την φρικαλεότητα του πολέμου .
Από την άλλη πλευρά της οθόνης, ο ακροατής σιχτιρίζει, πιθανώς, κάτι για τους εβραίους και μετά αναρωτιέται για τρία δευτερόλεπτα για την φρικαλεότητα του πολέμου. Ύστερα οι εικόνες του πολέμου θα αλλάξουν και τη θέση τους θα πάρουν εικόνες κάποιου σουπερ σταρ ή τοπ μοτέλ.

Πάραυτα η φρικαλεότητα δεν είναι και τόσο μακριά όσο νομίζουμε. Οι ίδιοι που σιχτιρίζουν και οδύρονται για τον πόλεμο, είναι οι ίδιοι που με λυσσά υπερασπίζονται μια ψευδή ενότητα, την οποία καλούμε πατρίδα. Μάλιστα είναι και ίδιοι που με ένα φοβερό λογικό άλμα συγχέουν το κράτος του Ισραήλ με αυτό των ναζιστών.

Το αρχέτυπο όμως του ναζί, δεν είναι η κωμική και παρανοϊκή φιγούρα του Αδόλφου Χίτλερ , αλλά αυτή η κακομοίρικη περσόνα του φιλήσυχου νοικοκυραίου ,οικογενειάρχη πατριώτη. Οι ναζί στρατιώτες , οι όποιοι ήταν υπεύθυνοι για τόσες θηριωδίες δεν είναι και πολύ μακριά από αυτούς που θεωρούμε ότι είναι καλά παιδιά, δεν είναι μακριά από ανθρώπους που εκτελούν εντολές, δεν είναι μακριά από ανθρώπους που αγάπανε την πατρίδα  τους, δεν είναι μακριά από ανθρώπους που κοιτούν τη δουλίτσα τους.
Η βία, που δέχεται το υποκείμενο και την εσωτερικεύει σε τέτοιο βαθμό, ώστε να γίνει κτήμα του, όταν φτάσει η  στιγμή, θα την ξεσπάσει τυφλά  σε όποιον του υποδείξει το σύστημα  το οποίο είναι υπεύθυνο για την ενσωμάτωση της πρώτης.

Πάραυτα  αυτή η έλλειψη αυτοσυνείδησης για την προέλευση της βίαιης ενόρμησης δεν τον κάνει λιγότερο ένοχο από το σύστημα που τον γαλούχησε. Η γερμανική κοινωνία δεν είναι λιγότερη ένοχη από το ναζί ηγέτη της, ο όποιος με πλήρη ψυχραιμία διέταξε τον αφανισμό ολόκληρων κοινωνικών και εθνικών ομάδων.

Μόνο που όλοι ξεχνάμε πως αυτός ο παρανοϊκός ηγέτης , είχε για ασπίδα του τον λαουτζίκο, τους πατριώτες και φιλήσυχους πολίτες.

Αν το Ισραήλ έχει αναποδογυρίσει τους ορούς και τώρα αυτό βρίσκεται τη θέση του παρανοϊκού δολοφόνου δε πρέπει να μας εκπλήσσει.

Παραμένει η ιδία κοινωνική δομή που ανέδειξε τον παρανοϊκό ηγέτη. Ποιες κοινωνικές συνθήκες  έχουν αλλάξει από το  δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο μέχρι τώρα σε δομικό επίπεδο;
Το σύστημα που γαλούχησε τον γερμανό πατριώτη, ο όποιος ήταν έτοιμος να θυσιάσει τα πάντα και τους πάντες στο όνομα της Γερμανίας είναι το ίδιο που εκπαίδευσε το χέρι του ισραηλινού. Η ρήση « μη ρωτάς τι κάνει η πατρίδα για σένα αλλά τι κάνεις εσύ για την πατρίδα» όσα εύσημα ηλιθιότητας και να διεκδικεί, είναι το κυρίαρχο σύνθημα αυτών που είναι έτοιμοι να ισοπεδώσουν ολόκληρες περιοχές με το πάτημα ενός κουμπιού.
Το μεμονωμένο άτομο δεν είναι ξεκομμένο από το κοινωνικό σύνολο. Παραμένει όρος μέσα σε όρους οι όποιοι εντάσσονται σε ένα όλο. Παρ’ολαυτα η ψευδής ενότητα λειτουργεί ως όρος παραπλάνησης για τους ηλίθιους  οι όποιοι θα χρησιμευτούν ως κιμάς στους σκοπούς των εκαστοτε  κοινωνικά κυριάρχων.

Η μεταφυσική ιδέα της πατρίδας εξυπηρετεί καθαρά υλικές σκοπιμότητες.
Μόνο δε πρέπει να ξεχνάμε, ο ισραηλινός δολοφόνος αλλάζει εύκολα στρατιωτική παραλλαγή. Με την ιδία ευκολία φορά την παραλλαγή του Έλληνα, του τούρκου, του αλβανού και οποιουδήποτε προτίθεται να γίνει κιμάς και υπάκουο σκυλί για τα αφεντικά του. Αυτός ο δολοφόνος, αυτός που θα ακολουθήσει τον οποιοδήποτε παρανοϊκό ηγέτη  δεν είναι  εικόνα στις ειδήσεις, μπορεί να κάθεται και να τρώει στο διπλανό τραπέζι.