Το θέαμα αποτελεί ένα μέρος αλλά και την συνολική έκβαση ενός κόσμου που δεν έχει χρόνο να θυμηθεί και να συλλογιστεί.

Η επιβεβαίωση των επιλογών των υπαρχουσών τρόπων παράγωγης αλλά και  η συνέχεια της διαδικασίας της διαμέλισης του λόγου, συναντάται με την οργάνωση του φαίνεσθαι, όπου η γλωσσά που μιλεί, είναι η επίσημη γλωσσά των διαχωρισμών.

Το Θέαμα ταυτόχρονα εμπεριέχει υποκείμενο και όχι, είναι συγκεντρωτικό με τη μορφή της «πολιτιστικής βιομηχανίας» ή ένα συνολικό κοινωνικό μόρφωμα που χαρακτηρίζεται από τη διαμεσολάβηση εικόνων.

Ως συνολικότερη διαδικασία, δεν είναι αυτονομημένη από το τρόπο του είναι της παραγωγης, και ως αναπαραγωγης των σημειων εξουσιας ,είναι η στιγμη που μας διακατεχει αφου μεσα από το θεαμα αναδυεται το πραγματικο και μεσα από το πραγματικο το θεαμα. Το υποκείμενο ως βούληση, χάνεται «καθώς μέσα από τη διαμεσολάβηση της ολοκληρωτικής κοινωνίας η οποία διαπερνά όλες τις σχέσεις και τις παρορμήσεις, οι άνθρωποι μετατρέπονται  εναντίον σε αυτό που το όποιο είχε στραφεί ο νομός της εξέλιξης της κοινωνίας, αυτής της αρχής του εαυτου, μεσω της απομονωσης στην καταναγκαστικη διευθυνομενη συλλογικότητα».

Η διαφορετικότητα προσεγγίζεται, μέσω της προσομοίωσης με την κοινά αποδεκτή εικόνα του όμοιου. Αυτού του είδους η ατομικότητα πρέπει να καταταχτεί μέσα σε ρόλους, πρότυπα που όσο είναι γυμνά από περιεχόμενο τόσο τροφοδοτείται από ένα σύστημα νοημάτων, που τα τελευταία τρέφονται μέσα από τον εαυτό τους.

Το Έτερο και το Ταυτό χάνονται μέσα από την καταναλωση εικονων. Οι συγχρονοι ηρωες, τα «πλαστικα μοντελα» και οι «superstars» εντασονται μεσα σε συγκεγκριμενα πλαισια  όπου η διαφορετικοτητα σηματοδοτειται με το ειδος των μαλλιων ή τα ρουχα. Σημασια δεν έχει το είναι αλλα το φαινεσθαι…

Ακομα και η πολιτικη  δεν καθοριζεται από την «ιδεολογια» αλλα από ένα ειδικο επιτελειο που θα κρινει ποια θα είναι η καταλληλη εικονα για να πουλησει ο εκαστοτε υποψηφιος στο κοινο του. Ο κοσμος από το είναι πέρασε στο εχειν και απο το εχειν στο φαινεσθαι.

Το θεαμα είναι ο θεματοφυλακας αυτου του κοσμου, όπου τα παντα ακολουθουν την τροχια της σημερινης παραγωγής , αυτη του καταρκεματισμου και της εξειδικευσης.
Το θεαμα δεν είναι απλως ένα «συνολο εικονων αλλα μια κοινωνικη σχεση διαμεσολαβημενη από εικονες».

Ο θεαμα φανερωνει την αρχεγονη σημασια της θυσιας,αυτης της παραιτησης από το ολικο για το μερικο. Αρκει να καταναλωσεις αποσπασματικα τα προτυπα και να αντιλαμβανεσαι το γιγνεσθαι ως ένα θρυμματισμενο καθρευτη. Σημασια εχουν τα θρυψαλλα που σχηματιζονται από τις εικονες,ενας καταρκεματισμενος ψευδοκοσμος  κάθε φορα, που η αφοσιωση του μεσα σε αυτόν, εγκειται στη λατρεια του εμπορευματος.

Τα προτυπα μεσα στη κοινωνία του θεαματος απαιτουν μια  καθολικη βια ανναμεσα στις κοινωνικες σχεσεις, όπου το ωραιο και ασχημο χαρακτηριζονται από σχεσεις πλαστικου και σιλικονης. Το θεαμα αντικατοπτριζει ένα κόσμο από εικονες που αποσπαστηκαν από κάθε πλευρα της ζωης. Ακομα και όταν ενωνονται αυτές οι εικονες παραμενουν διαχωρισμενες.

Το ιδιο το βιωμα γίνεται ολο και πιο φτωχο όταν εξελισσεται και γίνεται «ολο πιο περιπλοκος και εκλεπτυσμενος ο οικονομικος και ο επιστημονικος μηχανισμος στις λειτουργικες του αναγκες το οποιο συστημα παραγωγης έχει προ πολλου προσαρμοσει το σωμα». Το βιωμα χανεται κατω από τα φωτα των διαφημισεων και «λαμπερων αστερων» στο φως της τηλεορασης και στις διασπαρτες ταμπελες στην πολη.

Η ταυτοτητα μορφοποιηται μεσα από ιδιαιτερες κατηγοριες που έχει συγκροτησει το υποκειμενο ως Εγω. Οι επιλογες απότελουν συναρτησεις πεδιων επιτρεπομενων και μη συμπεριφορων που ταυτιζουν το υποκειμενο και το αντικειμενο. Η εκαστοτε αποσπασματικη θεωρημενη πραγματικοτητα, που καθοριζει τα ενδεχομενα πεδια συμπεριφορων, δεν μπορει να συγκροτηθει ως ενότητα-ταυτότητα εντος της.

Το υποκειμενο αλλιως οφείλει να είναι στο χώρο εργασίας, αλλιώς στο χώρο διασκέδασης και αλλιώς μέσα στον «οίκο». Η ιδία η ζωή στις σύγχρονες πόλεις είναι Ειδομένη ως μακρινή αναπαράσταση, και απόμακρη από κάθε βίωμα ώστε αυτό να έχει αποτέλεσμα το υποκείμενο να καθίσταται θεατής όπου «όσο αναγνωρίζει τον εαυτό του όντος των κυριάρχων εικόνων της ανάγκης τόσο λιγότερο κατανοεί δική του ύπαρξη και επιθυμία».

Οι πράξεις του δεν του ανήκουν  καθώς η εξωτερικότερα του θεάματος, σε σχέση με τον δρώντα άνθρωπο είναι εμφανής, από το γεγονος ότι οι ίδιες του χειρονομιες δεν ανήκουν σε αυτόν ,αλλά σε κάποιον άλλο που τις αναπαριστά. Ιδου γιατί ο θεατής δεν αισθάνεται σε κανένα μέρος στο στοιχειό του, διότι το θέαμα είναι παντού.

Το lifestyle είναι απλώς μια έκφραση της κοινωνίας της θεάματος χειραγώγηση της επιθυμίας και της αντίληψης μέσα σε ένα πέπλο φαινομενικότητας ,απαιτεί την αναίρεση της κριτικής σκέψης. Ανάμεσα στις διαφορές μόδες δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά, παρά ως εξωτερικότητες, ενώ οι ομοιότητα τους στα σημεία αποτελείται από τους ιδίους εννοιολογικούς πυρήνες.

Το θέαμα είναι αυτή η θύελλα που οδηγεί στην διαχωρισμένη, από το Όλο, αντίληψη του είναι, που επιτρέπει μόνο την ταύτιση με τα αντικείμενα και τις εικόνες τους ώστε να δικαιολογεί τις υπάρχουσες σχέσεις εξουσίας και παράγωγης με τον καλύτερο τρόπο. Το κεφάλαιο υπό μια άλλη μορφή είναι το κεφάλαιο σε τέτοιο βαθμό συσσώρευσης ώστε να μετατρέπεται σε εικόνα, η συνεχεία ως διαδικασία του φετιχισμού του εμπορεύματος.

Το θέαμα όμως ,είναι επίσης η διαλεκτική της φαινομενικότητας εκφραζόμενη υλικά. Η ιδία η πόλη οφείλει να δομηθεί με τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας και να συντηρεί το γενικευμένο ψεύδος , ως μέσο συντήρησης της καταπιεστικής ολότητας. Πρέπει να χωριστεί σε ζώνες ,όπου θα εκφραστούν οι θρυμματισμένοι κόσμοι. Τα κέντρα διασκέδασης, οι ναοί της κατανάλωσης ,στήνονται παντού ώστε να διαχέουν τη λογική της καταναγκαστικής προσαρμογής, την υποτέλεια στο εμπόρευμα. Δίχως την καπιταλιστική εμπορευματική παράγωγη, η κυριαρχία της φαινομενικότητας θα είχε άλλη μορφή αφού θα ήταν και αλλιώς δομημένοι οι οροί εξουσίας.

Το εμπόρευμα και οι εικόνες που παράγει, είναι ο θεμέλιος λίθος αυτού του πολιτισμού, και ο σημερινός άνθρωπος ο σκλάβος του.