«Τα δακρυγόνα δεν είναι βία αλλά μέτρο απώθησης…»
Β. Αντώναρος, κυβερνητικός εκπρόσωπος

«Αν σκεφτείς πόσο ηλίθιος είναι ο μέσος άνθρωπος, συνειδητοποιείς ότι οι μισοί άνθρωποι είναι πιο ηλίθιοι από αυτόν».
George Carlin

«Μοιάζουμε με μια ρωμαϊκή τοιχογραφία που πέφτει ψηφίδα-ψηφίδα χωρίς να μπορεί να σωθεί…είναι η τελευταία γιορτή τη Πομπηίας, το πανηγύρι των τρελών και εμείς η παράσταση τους …να φοβάστε τους τρελούς επιστήμονες , τους μεγάλους ηγέτες, τις πατρίδες που έχουν σύνορα, τα αφεντικά με καλές προθέσεις…και να αφήνετε πάντα και λίγο χώρο για τους ηττημένους».
Ιγνάτιος, το σκουλήκι από τη «Χωματερή» του Λέανδρου

Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Τουλάχιστον, αυτό τρέχουν να επιβεβαιώσουν κάθε φορά οι απολογητές της κομματικής ολιγαρχίας. Πάραυτα όταν η  τελευταία συναντά τις αντιφάσεις της, βγαίνουν ελευθέρα τα pit-bull και ψεκάζουν ότι κινείται. Οι αντιπρόσωποι του λαού είναι καλοί μόνο όταν ο τελευταίος υπακούει πιστά τους πρώτους. Στην περίπτωση που κάποιος αντιδράσει για οποία αλλαγή στην περιοχή του και στην ζωή του αμέσως μετατρέπεται σε ταραξίας , κουκουλοφόρος , υποκινούμενος και σε οποιοδήποτε επιθετικό προσδιορισμό επιτρέπει στα pit-bull να κάνουν χρήση «μέτρων απώθησης».

Προφανώς ο κύριος αντωναρος δεν έχει φάει ποτέ του χημικά. Δεν είναι όμως εκεί το ζήτημα. Το θέμα έγκειται στην αντίστροφη των ορών. Όταν η δημοκρατία επιτίθεται εναντίων των υπηκόων της, έχει την αξίωση να μη βρει καμία αντίσταση. Δεν έχει σημασία αν οι κάτοικοι δε θέλουν να κοπούν τόσα δέντρα για ένα υπόγειο παρκινγκ, δεν έχει σημασία αν οι κάτοικοι δε θέλουν  ένα γήπεδο που θα πληρώσουν από τη τσέπη τους  με αντίτιμο την τσιμεντοποίηση της περιοχής τους. Αυτό που έχει σημασία είναι η ανάπλαση προς όφελος των εργολάβων και των αφεντικών. Κάνεις δε δικαιούται να έχει αντίρρηση. Η βία αλλάζει πρόσημο όταν την χρησιμοποιεί το κράτος!

Βέβαια θα πει κανείς ότι αυτούς που δίνουν εντολές, τους έχει ψηφίσει ο λαός.
Το επιχείρημα ότι η πλειοψηφία έχει δίκιο, είναι προ πολλού φάλτσο. Η πλειοψηφία καθοδηγείται και η κοινή γνώμη είναι ο εκφραστής της ισχυρής μειοψηφίας. Μόνο και μόνο η παρουσία ένστολων στη μητρόπολη έπρεπε να ήταν πειστήριο ότι η δημοκρατία είναι αντανάκλαση μιας οικονομικής ολιγαρχίας.

Μόνο που ο καπιταλισμός έχει προχωρήσει ένα βήμα παραπέρα. Παλιότερα  ο φεουδάρχης όφειλε να συντηρήσει μόνος του τον ιδιωτικό του στρατό. Πλέον υπάρχει το κράτος να καθαρίζει όταν τα πράγματα σκουραίνουνε.  Δε θέλουν κάποιοι υπόγειο παρκινγκ.. ας τους ψεκάσουμε  να καταλάβουν τι σημαίνει δημοκρατία.

Αυτό όμως δεν είναι βία.. είναι μετρά απώθησης όπως και για τον κύριο πρεντεντερ,η όταν βαρόνε οι μπάτσοι δεν είναι απαραίτητα αστυνομική βία… και ο τελευταίος σκυλιάζει γιατί τα μαντρόσκυλα δε κάνουν καλά τη δουλεία τους.

Ο Πρεντενερης και ο ρόλος του όπως και αυτού του Κακλαμάνη συνδυάζονται άψογα με αυτή του επιχειρηματία και του τελευταίου μπάτσου. Όλοι ανήκουν στο ίδιο πλέγμα εξουσίας. Ο καθένας έχει διαφορετικό ρολό μεν, αλλά εξίσου σημαντικό για το καπιταλισμό δε.

Το ζήτημα όμως παραμένει. αυτοί δε συντηρούνται μόνο με το πρόσχημα της βίας. Η σύγχρονη δομή της εξουσίας εφαρμόζει τη στρατηγική του καρότου και του μαστιγίου. Αυτό είναι στο ένα επίπεδο.

Στο δεύτερο επίπεδο, η σύγχρονη εξουσία έχει διασπάσει το συλλογικό φαντασιακό. Ο κοινωνικός κατακερματισμός έχει φτάσει σε τέτοιο βαθμό ώστε μια κίνηση μιας κοινωνικής ομάδας, να προβάλλεται από τους μηχανισμούς τύφλωσης,  ως αντιτιθέμενη και επιθετική σε μια άλλη.

Αυτό δίνει το άλλοθι σε κάθε Κακλαμάνη να ισχυρίζεται ότι πραγματώνει τη λαϊκή βούληση. Φυσικά όταν η τελευταία –τουλάχιστον κάποια κομμάτια της-αντιδρά, τα παΐδια των φτωχών οικογενειών διασφαλίζουν το συμφέρον των πλούσιων οικογενειών.
Η δημοκρατία είναι σαν τα κουτιά παραπόνων στα ρεστοράν. Μπορείς να παραπονεθείς. Όχι όμως κάτι παραπάνω. Οποιαδήποτε άλλη δικαιοδοσία την έχει ο καταστηματάρχης…