«Επειδή το λεξικό είναι ο φύλακας του υπάρχοντος νοήματος σκοπεύουμε να το καταστρέψουμε συστηματικά.»1

Στα πλαίσια του κινήματος ο θεμελιώδης κανόνας είναι η αυτοοργάνωση και η πραγματική δημιουργία από όλες και όλους. Η αυτοοργάνωση δεν αποτελεί μόνο την μέθοδο λήψης των αποφάσεων, αλλά σηματοδοτεί κάθε βήμα στη δημιουργία λόγου, εντύπων, τέχνης και έργων από την πλευρά των κινηματικών κύκλων. Πόσο μάλλον στη γλώσσα που αποτελεί το πρώτο μέσο εσωτερικής επικοινωνίας, αλλά και επικοινωνίας- δράσης με τον κόσμο. 
Το κυρίαρχο γλωσσικό σύστημα δεν αποτελεί μια συνεχή, δυναμική εξέλιξη αλλά αποτελεί μια προέκταση της εξουσίας ακόμα και στο επίπεδο της επικοινωνίας. Οι ίδιες οι λέξεις νοηματοδοτούνται και αναστρέφονται σύμφωνα με τις επιταγές της εξουσίας. Η ίδια η διαχωρισμένη εξουσία αντικαθιστά την αυτόνομη δράση των μαζών και επιτίθεται μέσω του γλωσσικού συστήματος, υποβιβάζοντας την δημιουργία του στο επίπεδο της απλής πληροφόρησής. Ιδιοποιείται αποστερητικά το γλωσσικό σύστημα και το επιβάλλει στις μάζες. Με άλλα λόγια είναι το υλικό υπόβαθρο της ιδεολογίας της. Αυτή η καθυπόταξη των λέξεων εκφράζει μια βαθύτερη στρατιωτικοποίηση όλης της κοινωνίας σε δυο κατηγορίες: τη κάστα των διευθυντών και τη μεγάλη μάζα των εκτελεστών. Έτσι, το γλωσσικό σύστημα της εξουσίας δεν αποτελεί την αναπαράσταση της πραγματικότητας, αλλά η πραγματικότητα είναι το πολύ πολύ το όστρακο αυτού του γλωσσικού συστήματος. Απέναντι σε αυτή τη στατική και μη «ανοικτή» οριοθέτηση των ορισμών στο κυρίαρχο λεξικό, κάθε αυτοοργανωμένη προσπάθεια πρέπει να μεταστρέφει τις λέξεις του και μέσω των αυτοοργανωμένων γλωσσικών παιχνιδιών να τις επανανοηματοδοτεί. Είναι πρωταρχικό να σφυρηλατήσουν το δικό τους γλωσσικό σύστημα, τη γλώσσα της πραγματικής ζωής, ενάντια στο γλωσσικό σύστημα της εξουσίας και κάθε στατικής ιδεολογίας.
Σ’ αυτή τη λογική, μέσα στις διαδικασίες του κινήματος πρέπει να  γίνει μια προσπάθεια εξ’ αρχής δημιουργίας κάθε λόγου. Η ίδια η λέξη και η πρόταση βρίσκουν το νόημα τους και ξαναδημιουργούνται μέσα από ιδιότυπα γλωσσικά παιχνίδια, όπου το νόημα βρίσκεται στην ίδια τη χρήση της γλώσσας. Ίσως ένα παράδειγμα είναι καταλληλότερο αυτή τη στιγμή: Κάθε λέξη ή πρόταση εξετάζεται ώστε το νόημα της να αποτελεί συμφωνία γνωμών μέσα στους κινηματικούς κύκλους. Μόνο έτσι απορρίπτονται ή επανανοηματοδοτούνται λέξεις με ιδεολογικό πέπλο με σκοπό τη πλήρη κατανόηση. Ένα άτυπο είδος σύμβασης λειτουργεί ώστε η κάθε λέξη να εκφράζει τις σκέψεις που κάθε άτομο κάνει ακούγοντας ή διαβάζοντάς την. Ας πάρουμε τη λέξη «αλλοτρίωση». Ενώ γενικά αποτελεί μια έννοια συμβολισμού της μετάβασης από μια φυσική κατάσταση σε μια άλλη, με αρνητική  πάντα χροιά, μπορεί να πεί κανείς ότι από τη στιγμή που υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις για την ταυτότητα της φυσικής κατάστασης, η πλήρης νοηματοδότηση της κρύβει ιδεολογικές πεποιθήσεις. Το κυρίαρχο γλωσσικό σύστημα θα οριοθετεί το νόημα της λέξης σε μια αλλοίωση του ανθρώπινου χαρακτήρα από την κατάσταση που συμφέρει την εξουσία σε μια άλλη ή και το αντίθετο- «μέσα στον πραγματικά ανεστραμμένο κόσμο, το αληθινό είναι μια στιγμή του ψεύτικου» -.  Ταυτόχρονα, η τοποθέτηση κάθε αυτοοργανωμένης προσπάθειας απέναντι σε αυτή τη λέξη θα διαφέρει κατά πολύ. Έτσι μετά από την ίδια τη νοηματοδότηση της λέξης μέσα από τις αρχές της αυτοοργάνωσης (αν υπάρξει απόλυτη συμφωνία ή αν υπάρξει μια ιδιότυπη «σύμβαση του περιθωρίου»), το νόημα της λέξης θα αποτελεί η ίδια της η χρήση.

«Απορρίπτουμε κάθε γλωσσολογική ή άλλη εξουσία: μόνο η πραγματική ζωή δίνει το νόημα και μόνο η πράξη το επαληθεύει…»2

1. (Καταστασιακή Διεθνής, τεύχος 10, «Οι αιχμάλωτες λέξεις»)
2. ό.π.