Στο καινούριο ρεάλιτι του ΣΚΑΙ, ανάμεσα στους μεγάλους «Έλληνες», φιγουράρει περίοπτα κάπου στην εξηκοστή θέση και ο δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος. Προφανώς αυτό περνάει στα ψιλά. Πάραυτα όμως φανερώνει την ακροδεξιά συνείδηση και τάση που διακατέχει έναν κατά τα φαινόμενα δημοκρατικό λαό.

Η δημοκρατική λογική της χυδαίας εμπειρικής αντίληψης ότι η πλειοψηφία έχει πάντα δίκιο, σφάλει. Ο λαουτζίκος αναδεύει ηγέτες που του αξίζουν. Οι ηγέτες όμως, που έχουν συγκινήσει τα πλήθη, είναι επί το πλείστον, στα όρια του παράφρονα.

Από τον Χίτλερ και τον Στάλιν ως τον Παπαδόπουλο οι ηγετικές μορφές  έχουν εγκληματική ιδιοσυγκρασία. Οι  μαζικές εκκαθαρίσεις και οι τεράστιοι ολοκληρωτικοί πόλεμοι ως τα βαθύτατα κατασταλτικά κράτη χαρακτηρίζουν την κοινωνική οργάνωση η οποία αναδεικνύει και αναδεικνύεται από αυτές τις μορφές.

Συνήθως αυτοί που βάζουν στο βάθρο του ήρωα δικτάτορες είναι κοινωνικά κομμάτια από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώμματα και οι φιλήσυχοι πολίτες. Αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο. Η παραίτηση από τη ζωή έχει γίνει αξίωμα και ηθική. Η ακραία συντήρηση έρχεται ως αποδοχή αυτής της παραίτησης και η πιστή σε ηγετικές μορφές με σχιζοφρενικό ταμπεραμέντο γίνεται αναγκαία. Η φράση «αχ, ένας Παπαδόπουλος που χρειάζεται!» ακούγεται συχνά και φανερώνει σε βάθος αυτή τη παραίτηση της οποίας η βλακεία φτάνει στα όρια επικίνδυνης και μαζικής επιδημίας.

Αυτοί είναι οι ίδιοι, που ψηφίζουν σε όλη τη ζωή τους, το ίδιο κόμμα και κάθε φορά που αυτό δεν κάνει τα εκλογικά ρουσφέτια τα οποία έχει υποσχεθεί ή αποδεικνύεται για άλλη μια φορά διεφθαρμένο, κραυγάζει με απογοήτευση «όλοι ίδιοι είναι».

Η βλακεία όμως δεν είναι υποκειμενικός όρος στην ολότητα του. Η βλακεία παράγεται και από μηχανισμούς όπως το θέαμα αλλά και από άλλους μηχανισμούς που δρουν πιο βαθιά στο υποσυνείδητο. Η δημιουργία ενός φαντασιακού το όποιο είναι ο σκληρός ηγέτης όπου ο τελευταίος έχει καθαρά τη μορφή του πατέρα, δημιουργεί υπηκόους προσκολλημένους στα στάδια της παιδικής εξάρτησης.

 Η διανοητική ενηλικίωση δεν έρχεται ποτέ και ο Διαφωτισμός του Καντ μένει σε ένα στοιχειωμένο και παλιό μπαούλο. Ο λαουτζίκος τη δίκια του αναπηρία την αναζητεί στην αντίστροφη της.

Το θέμα είναι όμως πως το δρων υποκείμενο οργανώνει τις αντιστάσεις του ενσυνείδητα. Αυτό το ρεάλιτι μπορεί να φαίνεται αθώο. Η κοινωνική του πραγμάτωση όμως βρίσκεται σε χειροβομβίδες στο στέκι μεταναστών, σε πυροβολισμούς ανηλίκων και μη από χέρι κρατικού «οργάνου» και σε ξυλοδαρμούς μεταναστών. Απέναντι σε όλα αυτά «οι μεγάλοι Έλληνες » θα μας βρουν μπροστά τους.