Το σώμα του νεκρού πάντα φόβιζε τους ζωντανούς. Αποκάλυπτε την κοινή και αναπόφευκτη μοίρα τους. Ο φόβος του θανάτου , ο φόβος μπροστά στη λήθη είναι αναπόσπαστο στοιχειό της ύπαρξης. Όλοι οι πολιτισμοί είχαν ιδιαίτερες τελετουργίες αναφορικά με το σώμα του νεκρού.

Ο σεβασμός για τον νεκρό φανέρωνε το δέος μπροστά στο τρομακτικό απόλυτο του θανάτου. Σε δεύτερο επίπεδο, εξυπηρετούσε μια διαδικασία κοινωνικής μνήμης ,διότι οι ζωντανοί δε πρέπει να ξεχνούσαν πώς να μεταχειριστούν τους νεκρούς τους για να μη έχει μετέπειτα, το δικό τους σώμα μια σκληρή μοίρα αλλά και οι νεκροί δεν έμεναν στην κοινωνική λήθη καθώς οι τελευταίοι μεταπηδούσαν στο στάδιο της ανάμνησης.

Ο σεβασμός του νεκρού από τους ζωντανούς αντανακλούσε τη προσδοκία του πρώτου, να του φερθούν με το ίδιο τρόπο εφόσον ο ίδιος έχει εκπληρώσει την υποχρεωση που ειχε ως προς τους προγονους του. Στην περίπτωση που δεν είχαν σεβαστεί αυτή τη συνθήκη, θα ήταν καταραμένοι στη ζωή και το θάνατο. Το σώμα του νεκρού ήταν καλυμμένο σε πέπλα ιερότητας και οποιαδήποτε πράξη εναντίον του, βεβήλωνε μια κοινωνική μεταφυσική και ηθική.

Πάραυτα στο συμπάν του εμπορευματικού κόσμου οποιαδήποτε μεταφυσική καταρρέει. Δεν έχει τίποτα σημασία εάν αυτό δε φέρνει κέρδος. Οποιαδήποτε  κοινωνική ανησυχία και ηθική  είναι περιτυλίγματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Το καπιταλιστικό συμπάν είναι στα θεμέλια του μηδενιστικό. Η ιδία εννοιολογική του ολοκλήρωση, έγκειται στο Μηδέν.
Το επάγγελμα του νεκροθάφτη , αυτού του γραφείου κηδειών, είναι τόσο υποκριτικό και κυνικό όσο η εποχή που το απαρτίζει. Το «λυπάμαι» που ξεστομίζει στους θρηνώντας είναι εκ βαθέων υποκριτικό και μέρος της δουλεία του αφού ο θάνατος και το σώμα του νεκρού αποτελούν μέρος του εμπορεύματος, το όποιο προάγει και με αυτό έχει οικονομικό κέρδος.
Θα ήταν ξεκάθαρα πιο αληθινό, αν έλεγε «και στα δικά σας», άλλωστε η δουλεία του είναι  η τέλεση  τέτοιων γεγονότων.

Ο ίδιος μεταχειρίζεται το θάνατο ως συνηθεία και προϊόν το όποιο αναλόγως τη προσφορά του πελάτη συνοδεύεται από διάφορου τύπου υπηρεσίες. Εδώ το σώμα του νεκρού δεν είναι τίποτα άλλο, από ότι είναι μια παράσταση για ένα ιδιοκτήτη θεάτρου και ο καφές για ένα ιδιόκτητη καφετέριας.

Βεβαία δεν φταίει ο ίδιος για την τραγική μοίρα του νεκρού εφόσον και ο ίδιος την ιδία μοίρα θα έχει, η οποία ίσως είναι και κωμικοτραγική.

Όταν ο ίδιος συναντήσει  το πλοίο της λήθης, θα μεταχειριστεί όπως ο ίδιος μεταχειριζόταν τους πελάτες του. Αυτό ίσως ακόμα γίνει, από συνάδελφο ο όποιος είναι σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Ίσως και εκεί ακουστεί το σύνηθες λυπάμαι που συνήθιζε να λέει ο ίδιος στους θρηνώντας μαζί με την τιμή.