Συνέντευξη του Nόαμ Τσόμσκι στον Afshin Rattansi

Press TV, Γενάρης 24, 2009 

{youtubejw}AkflxrNMy9I{/youtubejw}

Καθηγητά Τσόμσκι, καλύτερα να ξεκινήσουμε με το Πακιστάν. Ο Λευκός Οίκος απέφυγε να σχολιάσει τις δολοφονίες όλων αυτών των ανθρώπων [κατά τη διάρκεια των βομβιστικών επιθέσεων στα σύνορα απ’ το Αφγανιστάν στο Πακιστάν]. Ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, για τον οποίο είχατε αναφερθεί στα πλαίσια της Γιουγκοσλαβίας, είναι ο άνθρωπος που ο [Πρόεδρος Μπαράκ] Oμπάμα είχε διαλέξει για να δώσει λύση στην κατάσταση.

NOAM ΤΣΟΜΣΚΙ. Λοιπόν, ήταν αρκετά ξεκάθαρο ότι ο Oμπάμα θα δεχόταν το δόγμα Μπους ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες μπορούν να βομβαρδίσουν ελεύθερα το Πακιστάν, και υπήρξαν πολλές περιπτώσεις που είναι αρκετά σοβαρές.

Υπήρχε για παράδειγμα μια μεγάλη πρόκληση χάους και διαμάχης στην επαρχία Μπαζούρ, η οποία γειτνιάζει με το Αφγανιστάν και με φυλετικούς ηγέτες – άλλοι εκεί – το απέδωσαν στο βομβαρδισμό ενός σχολείου μαντράσσα1 όπου σκοτώθηκαν 80 με 85 άνθρωποι, πράγμα που δε νομίζω ότι αναφέρθηκε ποτέ στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά φυσικά αναφέρθηκε στον πακιστανικό τύπο.Ο συγγραφέας αυτού του άρθρου που το ανέφερε, ένας πολύ γνωστός πυρηνικός φυσικός, ο Pervez Hoodbhoy, επισήμανε τότε οτι τέτοιου είδους μακελιά θα προκαλέσουν φυσικά τρόμο και αντιδράσεις, οι οποίες θα απειλούσαν το κράτος του Πακιστάν. Και αυτό ακριβώς συνέβη. Βλέπουμε τώρα περισσότερες απ’ αυτές τις αντιδράσεις.

Tο πρώτο μήνυμα της Πακιστανικής κυβέρνησης στο Στρατηγό [Ντέιβιντ] Πετρέους, τον Αμερικανό Στρατηγό όταν ανέλαβε τη διοίκηση της περιοχής ήταν ότι δεν επιθυμούν πλέον άλλoυς βομβαρδισμούς στο Πακιστάν.

Στην πραγματικότητα, το πρώτο μήνυμα προς τη νέα προεδρία Oμπάμα απ’ τον πρωθυπουργό [Χαμίντ] Kαρζάι του Αφγανιστάν ήταν το ίδιο, ότι δεν ήθελε πλέον άλλους βομβαρδισμούς πολιτών. Είπε επίσης ότι ήθελε ένα χρονοδιάγραμμα για την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων, των Ηνωμένων Πολιτειών και άλλων στρατευμάτων, απ’ το Αφγανιστάν. Αυτό φυσικά απλά αγνοήθηκε.

Και οι τρεις αυτοί ξένοι απεσταλμένοι, αν και ο τρίτος δεν έχει ακόμη πιθανόν ανακοινωθεί, αλλά μερικοί άνθρωποι εκφράζουν αισιοδοξία για τον Τζορτζ Μίτσελ ως απεσταλμένου στη Μέση ανατολή.

Για τον Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, έχουμε ήδη μιλήσει. Έχουμε βέβαια μιλήσει εδώ για τον πρώην Βόσνιο υπουργό εξωτερικών, που φαίνεται να υπονοεί ότι μπορεί να έχει ένα ρόλο στο μακελειό στη Σρεμπρένιτσα, και φυσικά, συζητείται και ο Ντένις Ρος ως απεσταλμένος στο Ιράν.

N.Τ.: Λοιπόν ο Χόλμπρουκ έχει ένα πολύ άσχημο ρεκόρ, όχι τόσο στη Γιουσκοσλαβία, αλλά νωρίτερα. Για παράδειγμα, στις φρικαλεότητες στην Ινδονησία στο ανατολικό Τιμόρ, όπου ήταν ο επικεφαλής, και απέφυγε οποιαδήποτε προσπάθεια να σταματήσει την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών προς αυτούς, και εν γένει το ρεκόρ του είναι πολύ επιλήψιμο.

Ο Τζορτζ Μίτσελ, μεταξύ των διαφόρων διορισμών που έχουν γίνει, είναι νομίζω ενας απ’ τους πιο αξιοπρεπείς. Έχει ένα πολύ καλό ιστορικό. Πέτυχε κάτι στη Β. Ιρλανδία αλλά βεβαίως σ’ αυτήν την περίπτωση υπήρχε ένας στόχος.

Ο στόχος ήταν ότι οι Βρετανοί θα έθεταν τέρμα στην προσφυγή στη βία ως απάντηση στην τρομοκρατία του IRA και θα έδιναν προσοχή στα νόμιμα παράπονα ότι αυτή ήταν η πηγή της τρομοκρατίας. Αυτό το κατάφερε, η Βρετανία έδωσε προσοχή στα παράπονα, και η βία σταμάτησε – οπότε αυτό ήταν επιτυχία.

Αλλά δεν υπάρχει τέτοιου είδους έκβαση σκιαγραφημένη στη Μέση Ανατολή, ειδικότερα σχετικά με το Ισραηλο-Παλαιστινιακό πρόβλημα. Δηλαδή, υπάρχει μια λύση, μια απλή και κάθετη λύση που μοιάζει πολύ με τη βρετανική. Το Ισραήλ θα μπορούσε να σταματήσει τα υποστηριζόμενα απ’ τις Ηνωμένες Πολιτείες εγκλήματα στα κατεχόμενα εδάφη οπότε, προφανώς, θα σταματούσε και η αντίδραση σ’ αυτά. Αλλά αυτό δεν είναι στην ημερήσια διάταξη.

Μάλιστα, ο Πρόεδρος Oμπάμα μόλις είχε μια συνέντευξη τύπου, η οποία ήταν πολύ ενδιαφέρουσα απ’ αυτήν την άποψη. Εξήρε την παραβολική ειρηνευτική πρωτοβουλία, δηλαδή τη Σαουδική πρωτοβουλία που εγκρίθηκε απ’ τον Αραβικό Σύνδεσμο2, και είπε ότι αυτή είχε επικοδομητικά στοιχεία. Επεδίωκε την εξομάλυνση της σχέσης με το Ισραήλ, και ο ίδιος μάλιστα κάλεσε τα Αραβικά κράτη να συνεχίσουν μ’ αυτά τα “εποικοδομητικά στοιχεία”, δηλαδή την εξομάλυνση των σχέσεων.

Αλλά αυτό είναι μια εξαιρετικά μεγάλη παραποίηση της πρωτοβουλίας του Αραβικού Συνδέσμου. Η πρωτοβουλία του Αραβικού Συνδέσμου ζήτησε να γίνει αποδεκτή η ύπαρξη δύο κρατών στα διεθνή σύνορα, πράγμα που αποτελεί τη βάση, εδώ και πολύ καιρό, της διεθνούς συναίνεσης και είπε ότι αν αυτό μπορεί να επιτευχθεί, τότε μπορούν τ’ Αραβικά κράτη να ομαλοποιήσουν τις σχέσεις τους με το Ισραήλ.

Λοιπόν, ο Oμπάμα παρέλειψε το πρώτο τμήμα, το κεντρικό τμήμα, τον πυρήνα της λύσης, επειδή αυτό συνεπάγεται υποχρέωση για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι οι μόνες που επί τριάντα χρόνια μπλοκάρουν αυτήν τη διεθνή συναίνεση, πράγμα που σήμερα έχει τελείως απομονώσει τις Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ.

Η Ευρώπη τώρα και πολλές άλλες χώρες, το έχουν αποδεχθεί. Η Χαμάς το έχει αποδεχθεί εδώ και χρόνια, η Παλαιστινιακή Αρχή επίσης, ο Αραβικός Σύνδεσμος το ίδιο [το έχει αποδεχθεί]. Εδώ και πολλά χρόνια οι Ηνωμένες Πολιτείες και το Ισραήλ το μπλοκάρουν, όχι μόνο στα λόγια, αλλά το μλοκάρουν και στην πράξη συνεχώς, (αυτό) συμβαίνει καθημερινά στα κατεχόμενα εδάφη καθώς επίσης και στην πολιορκία της Γάζας και άλλες φρικαλεότητες.

Έτσι όταν αυτός παραλείπει κάτι τέτοιο αυτό γίνεται σκοπίμως. Αυτό συνεπάγεται ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν πρόκειται να συμμετέχουν με τον υπόλοιπο κόσμο που προσπαθεί να επιτύχει την εφαρμογή μιας διπλωματικής διευθέτησης, οπότε η αποστολή του Μίτσελ είναι κενή περιεχομένου. 

Υπάρχει μια αντίφαση στο ότι ο Τζορτζ Μίτσελ μίλησε φυσικά στα μέλη της Sinn FŽin, τη στρατιωτική φυσικά πτέρυγα του IRA.

Και την ώρα ακριβώς που σ’ αυτό το κανάλι καλύπταμε τις συγκρούσεις στη Γάζα, βομβαρδίστηκε το αρχηγείο της, και τώρα μας λένε ότι οι Ισραηλινοί στρατιώτες δε θα δώσουν τα ονόματά τους, και τα ονόματα των ανθρώπων δεν έχουν δοθεί στη δημοσιότητα απ’ το φόβο των διώξεων.

Κι όμως, ορισμένοι έλεγαν ότι ο Oμπάμα είπε ότι τα σύνορα θα πρέπει ν’ ανοίξουν. Θα δούμε τίποτα αλλαγές στην πολιτική τους εκεί;

N.Τ.: Όντως το είπε αυτό, αλλά δε σημείωσε το γεγονός ότι αυτό ειπώθηκε στο πλαίσιο πολλών άλλων απαιτήσεων. Και το Ισραήλ βέβαια θα πει επίσης, ότι θα πρέπει όντως ν’ ανοίξουν τα σύνορα αλλά θα εξακολουθεί ν’ αρνείται να μιλήσει στην εκλεγμένη κυβέρνηση (σημ. Χαμάς), πράγμα που είναι κάτι το τελείως διαφορετικό απ’ του Mίτσελ στη Β. Ιρλανδία.

Αυτό σημαίνει ότι οι Παλαιστίνιοι θα πρέπει να τιμωρηθούν που ψήφισαν σ’ ελεύθερες εκλογές, με τον τρόπο που οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήθελαν, και ενέκριναν τη συμφωνία Κοντολίζα Ράις-Τζίπι Λίβνι να κλείσει το καθεστώς των σχέσεων Αιγύπτου-Γάζας, πράγμα που είναι μάλλον μια πράξη αυτοκρατορικής αλαζονείας.

Δεν είναι τα σύνορά τους το ζήτημα, και μάλιστα η Αίγυπτος αντιτάχθηκε σθεναρά σ’ αυτό. Αλλά ο Oμπάμα συνέχισε. Λέει ότι πρέπει να βεβαιωθούμε ότι δε θα περνούν όπλα λαθραία μέσω των σηράγγων στη Λωρίδα της Γάζας. Όμως δεν είπε τίποτε για την μεγάλη αποστολή πολύ περισσότερων θανατηφόρων όπλων στο Ισραήλ.

Μάλιστα, ακριβώς στο μέσο της επίθεσης στη Γάζα, στις 31 Δεκεμβρίου, το Πεντάγωνο ανακοίνωσε ότι είχε αναθέσει σ’ ένα γερμανικό πλοίο να στείλει 3.000 τόνους πολεμικού υλικού στο Ισραήλ. Αυτό τελικά δε δούλεψε, επειδή η κυβέρνηση της Ελλάδας το εμπόδισε. Βέβαια αυτό έγινε επειδή έπρεπε να περάσει απ’ την Ελλάδα, αλλά θα μπορούσε και να περάσει από κάπου αλλού. Και αυτό συνέβει ακριβώς την ώρα που γινόταν η επίθεση στη Γάζα.

Μάλιστα υπήρξαν πολύ λίγες αναφορές, πολύ λίγες έρευνες για το ζήτημα. Το Πεντάγωνο απάντησε μ’ έναν ενδιαφέροντα τρόπο. Είπαν, ότι αυτό το υλικό δε θα χρησιμοποιηθεί για την επίθεση στη Γάζα, στην πραγματικότητα γνώριζαν ότι το Ισραήλ σκόπευε να σταματήσει την επίθεση ακριβώς λίγο πριν αναλάβει την εξουσία ο Oμπάμα, οπότε δε χρειάζεται να πω τίποτα γι’ αυτό.

Αλλά το Πεντάγωνο είπε ότι το υλικό αυτό θα χρησιμοποιηθεί ως προκαταβολική τοποθέτηση αμερικανικών δυνάμεων. Μ’ άλλα λόγια, αυτό έχει αρχίσει εδώ και πολύ καιρό, αλλά αυτό είναι μια επέκταση και ενίσχυση του ρόλου του Ισραήλ ως αμερικανική στρατιωτική βάση στις παρυφές των μεγαλύτερων πετρελαιοπαραγωγών περιοχών του κόσμου. Και αν ποτέ ερωτηθούν γιατί το έκαναν αυτό, θα πουν για λόγους άμυνας ή για λόγους σταθερότητας, ενώ είναι απλώς μια ακόμη βάση για περαιτέρω επιθετικές ενέργειες.

{youtubejw}X4vr28l249s{/youtubejw}

Ο Ρόμπερτ Γκέιτς και ο Ναύαρχος [Mάικ] Mάλεν λένε ότι το 16-μηνο χρονοδιάγραμμα για την αποχώρηση απ’ το Ιράκ είναι μόνο μία απ’ τις επιλογές, μια μικρή διαφορά απ’ ό,τι ο Oμπάμα έλεγε στην προεκλογική του καμπάνια. Και, ως γνωστόν  η Χίλαρι Κλίντον δήλωσε απερίφραστα ότι ήταν έτοιμη να διαλύσει ολόκληρο το Ιράν και να σκοτώσει 70 εκατομμύρια πολίτες. Όσον αφορά το Ιράκ και το Ιράν τί αλλαγές βλέπετε;

N.Τ.: Αυτό που συνέβη στο Ιράκ είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και σημαντικό. Οι λίγοι ανταποκριτές μ’ εμπειρία και που γνωρίζουν κάτι το κατάλαβαν αυτό. Ο Patrick Cockburn, ο Jonathan Steele και δυο-τρεις ακόμη. 

Αυτό που συνέβη είναι ότι υπήρξε μια σημαντική εκστρατεία μη βίαιης αντίστασης στο Ιράκ, που υποχρέωσε τις Ηνωμένες Πολιτείες, βήμα – βήμα, ν’ αποσυρθούν απ’ τα προγράμματα και τους στόχους τους. Υποχρέωσαν τις κατοχικές δυνάμεις των Ηνωμένων Πολιτειών να επιτρέψουν εκλογές τις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήθελαν και προσπάθησαν ν’ αποφύγουν με κάθε τρόπο.

Στη συνέχεια  πήγαν ένα βήμα παραπέρα υποχρεώνοντας τις Ηνωμένες Πολιτείες να δεχθούν τουλάχιστον τυπικά ένα καθεστώς συμφωνίας των δυνάμεων, το οποίο αν σεβαστεί ο Ομπάμα, θα εγκαταλείψουν τους περισσότερους απ’ τους στόχους των Ηνωμένων Πολιτειών. Θα εξαλείψουν τις τεράστιες μόνιμες στρατιωτικές βάσεις που οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν εγκαταστήσει στο Ιράκ. Αυτό θα σημαίνει ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες δε θα ελέγχουν πλέον τις αποφάσεις για το ποιοί θα έχουν πρόσβαση στις πετρελαιοπηγές και θα τις χρησιμοποιούν. Και στην πραγματικότητα κάθε πολεμικός στόχος θα έχει πια εκλείψει.

Φυσικά υπάρχει το ερώτημα αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θ’ ανταποκριθούν σ’ όλα αυτά και αυτό που εσείς τώρα αναφέρετε είναι μια σοβαρή ένδειξη ότι προσπαθούν ν’ αποφύγουν να συμμορφωθούν. Αλλά αυτό που συνέβη εδώ είναι πραγματικά σημαντικό, και είναι προς τιμή των ανθρώπων του Ιράκ, το οποίο έχει όντως υποφέρει οικτρά. Θέλω να πω, η χώρα έχει καταστραφεί ολοκληρωτικά, αλλά κατάφερε να κάνει τις Ηνωμένες Πολιτείες να υπαναχωρήσουν επίσημα απ’ τους κυριότερους πολεμικούς τους στόχους.

Στην περίπτωση του Ιράν, οι δηλώσεις Oμπάμα δεν ήταν τόσο εμπρηστικές όσο της Κλίντον, αλλά επρόκειτο σε μεγάλο βαθμό για το ίδιο πράγμα. Είπε ότι όλες οι επιλογές είναι ανοιχτές. Λοιπόν, τί σημαίνει όλες οι επιλογές; Προφανώς αυτό περιλαμβάνει πυρηνικό πόλεμο, που όπως γνωρίζετε, είναι μία επιλογή.

Δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι προτίθεται να λάβει τα μέτρα, τα οποία ας πούμε, θέλει ο αμερικάνικος πληθυσμός. Η συντρηπτική πλειοψηφία του αμερικάνικου πλυθησμού για χρόνια ήταν υπέρ, είχε συμφωνήσει με το Κίνημα των Αδέσμευτων3, ότι το Ιράν θα πρέπει να έχει τα δικαιώματα που αναγνωρίζονται στα υπογράψαντα μέλη για τη μη διάδοση των πυρηνικών όπλων, ν’ αναπτύξει δηλαδή πυρηνική ενέργεια.

Δε θα πρέπει να έχουν το δικαίωμα ν’ αναπτύξουν πυρηνικά όπλα, και κάτι που είναι πολύ ενδιαφέρον για τα ίδια ποσοστά, περίπου 75-80%, κάνουν έκκληση για τη δημιουργία μιας ζώνης ελεύθερων πυρηνικών όπλων στην περιοχή, η οποία θα περιλαμβάνει το Ιράν, το Ισραήλ, καθώς και κάθε αμερικάνικη δύναμη που εγκαθίσταται εκεί, μέσα στα πλαίσια όλων των ειδών των ελέγχων κ.ο.κ.

Αυτό θα μπορούσε να εξαλείψει ίσως μια απ’ τις κυριότερες πηγές της σύγκρουσης. Δεν υπάρχει όμως καμία ένδειξη ότι η κυβέρνηση Oμπάμα έχει το παραμικρό σχέδιο για να γίνει κάτι τέτοιο.

Κάτι τελευταίο καθηγητά Τσόμσκι, η οικονομία των Ηνωμένων Πολιτειών, όπου φυσικά είστε – ότι δηλαδή κυριαρχεί στις ειδήσεις και στη ζωή όλων των Αμερικανών και αναμφισβήτητα στη ζωή των ανθρώπων σ’ όλον τον κόσμο – και αυτό το πακέτο των 825 δις δολαρίων. Πώς πιστεύετε ότι οι άνθρωποι του Oμπάμα θα το χειριστούν;

N.Τ.: Κανείς πραγματικά δεν ξέρει. Θέλω να πω πως αυτό που συμβαίνει στην οικονομία δεν είναι εύκολα κατανοητό. Βασίζεται σ’ εξαιρετικά αδιαφανείς δημοσιονομικούς χειρισμούς, που είναι αρκετά δύσκολο ν’ αποκωδικοποιήσουμε. Θέλω να πω, η γενική διαδικασία είναι βέβαια κατανοητή, αλλά το αν και κατά πόσον τα $800 δις, ή ενδεχομένως ένα μεγαλύτερο κυβερνητικό κίνητρο, θα ξεπεράσει αυτήν την κρίση, αυτό δεν μπορούμε να το ξέρουμε.

Τα πρώτα $350 δις έχουν ήδη δαπανηθεί – αυτό που είναι το επονομαζόμενο μερικό bailout αλλά αυτό πήγε στις τσέπες των τραπεζών. Θα έπρεπε να είχαν αρχίσει να το δανείζουν ελεύθερα, αλλά αποφάσισαν απλά να μην το κάνουν. Προτιμούν μάλλον να πλουτίσουν τους εαυτούς τους, να αποκαταστήσουν το κεφάλαιό τους, και να υπερισχύσουν έναντι άλλων τραπεζών – με συγχώνευση, εξαγορά, ή ό,τι άλλο.

Αν το επόμενο κίνητρο θα έχει κάποιο αποτέλεσμα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απ’ τον τρόπο με τον οποίο θα το χειριστούν, αν δηλαδή θα είναι ελεγχόμενο έτσι ώστε να χρησιμοποιηθεί για εποικοδομητικούς σκοπούς. [Βασίζεται] επίσης σε παράγοντες που δεν είναι ακριβώς γνωστοί, όπως το πόσο βαθιά θα είναι αυτή η κρίση.

Είναι μια παγκόσμια κρίση και είναι πολύ σοβαρή. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι ξαφνικά οι τρόποι που οι δυτικές χώρες εισέρχονται στην κρίση είναι ακριβώς οι ίδιοι με το μοντέλο που επιβάλλουν στον Τρίτο Κόσμο όταν υπάρχει κρίση.

Έτσι, όταν η Ινδονησία έχει κρίση, η Αργεντινή και οποιοσδήποτε άλλος, υποτίθεται ότι πρέπει ν’ αυξήσουν πολύ τα επιτόκια και να ιδιωτικοποιήσουν την οικονομία, να περικόψουν τις δημόσιες δαπάνες και να λάβουν τέτοιου είδους μέτρα. Στη Δύση, είναι το ακριβώς αντίθετο: μείωση επιτοκίων στο μηδέν, κρατικοποιήσεις εφόσον αυτό απαιτείται, να ρίξουν χρήμα στην οικονομία, έχουν τεράστια χρέη.

Αυτό είναι ακριβώς το αντίθετο απ’ το πώς ο Τρίτος Κόσμος πρέπει να εξοφλήσει τα χρέη, και είναι αξιοσημείωτο ότι αυτό φαίνεται να περνάει απαρατήρητο. Αυτά τα μέτρα για τη Δύση είναι εκείνα που θα μπορούσαν να βάλουν την οικονομία και πάλι σε κίνηση, ενώ για άλλους ήταν καταστροφή.

Μετάφρ. aixmi

1. Ισλαμικό ιεροδιδασκαλείο.

2. Οργανισμός 21 ανεξάρτητων κρατών που βοηθά στην ενδυνάμωση του κάθε κράτους μέλους ξεχωριστά αλλά και όλων των αραβικών κρατών μαζί. Στόχος του είναι να αποκτήσουν ανεξαρτησία οι Αραβικές χώρες και να σταματήσει η μετανάστευση των Ισραηλινών προς την Παλαιστίνη και να εναντιωθεί στην ίδρυση εβραϊκού Κράτους.

3. Διεθνής οργάνωση που συσπειρώνει πάνω από 100 χώρες που θεωρούνται αδέσμευτες από (και ενάντια) τις βασικές μεγάλες παγκόσμιες δυνάμεις. Οι βάσεις αυτής της συσπείρωσης χωρών τέθηκαν το 1955 με τη Συνδιάσκεψη του Μπαντούνγκ, στην οποία πήραν μέρος 29 ανεξάρτητες χώρες από την Ασία και την Αφρική με στόχο να ενώσουν τις δυνάμεις τους ενάντια στην αποικιοκρατία και να τηρήσουν ανεξαρτησία από τις μεγάλες δυνάμεις. Η διάσκεψη αυτή ήταν η πρώτη στην ιστορία που δεν πήραν μέρος και δεν προσκλήθηκαν οι μεγάλες δυνάμεις. Στη διάσκεψη αυτή, που γίνεται σε κλίμα ανάπτυξης αγώνων και αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς της περιοχής, διαδραματίζει κεντρικό ρόλο η συμμετοχή της Κίνας. Στη 14η Σύνοδο του «Κινήματος των Αδέσμευτων» το 2006, σηματοδοτήθηκε μια πιο δυναμική παρέμβαση στη διεθνή σκηνή με προοπτική να συμμαχήσουν οι μικρότερες και φτωχότερες χώρες κατά των ιμπεριαλιστικών και επεκτατικών βλέψεων κάθε μεγάλης δύναμης.

http://aixmi.wordpress.com/2009/03/21/chomsky-%ce%ba%ce%b1%ce%bc%ce%af%ce%b1-%ce%b1%ce%bb%ce%bb%ce%b1%ce%b3%ce%ae-%ce%bc%ce%b5-%cf%84%ce%bf%ce%bd-obama/