Τον τελευταίο καιρό αισθάνομαι ότι το κεφάλι μου είναι σχεδόν άδειο. Τα μοναδικά πράγματα που χωράνε είναι υποχρεώσεις που έχουν να κάνουν με τη δουλειά μου. Το δρομολόγιο είναι γνωστό. Δουλειά, καμιά μπύρα μερικές φορές ,σπίτι.

Μου φαίνεται ότι κάτι λείπει.

Δεν έχω καμία ψευδαίσθηση ότι οτιδήποτε αφορά την προσωπική μου ζωή ή ότι έχουμε συνηθίσει να καλούμε υποχρεώσεις θα παραμένει το ίδιο όσο μεγαλώνω. Θυμάμαι ότι την πρώτη φορά που μου είχε πει μια φίλη ότι έχω αλλάξει σχεδόν είχα παρεξηγηθεί.

Τι είναι όμως αυτές οι αλλαγές. Αλλοτρίωση, όπως μου λένε οι τωρινοί φίλοι μου ή μια συνεχής διαδικασία αναθεώρησης που μερικές φορές είναι τόσο μεγάλη ώστε να σαστίζουμε μπροστά της.

Μπορεί κάποιος να λέει στις καθημερινές του συζητήσεις σήμερα ότι πιστεύει το τάδε ή το δείνα που πίστευε πριν από αρκετά χρόνια και η προσωπική του ζωή τότε του το επέτρεπε, δηλαδή υπήρχε συνέπεια λόγου και πράξης;

Ίσως και να είμαι αρκετά σκληρός με τον εαυτό μου, αλλά ανάμεσα σε διάφορες σκέψεις γυρνάει και μια συζήτηση που είχα πολύ πρόσφατα με ένα φίλο γύρω από τις διάφορες μορφές δράσεις.

Πως είναι δυνατόν να βρίσκομαι σήμερα μπροστά σε λευκή κόλλα χαρτί και αυτή να μου μοιάζει ξένη. Τόσο κενή. Κενή όπως και η γεμάτη δουλειά, επαγγελματικές γνωριμίες, επαγγελματικά ταξίδια, τυπικές επισκέψεις σε φίλους , ζωή μου. Ότι κάνω είναι διαφανές, άοσμο, άγευστο, κι όμως τόσο χορταστικό, τόσο κουραστικό. Τα διάφορα περνούν από μέσα μου και δεν μου αφήνουν τίποτα. Δεν είμαι εραστής των αναμνήσεων, απεναντίας τις μισώ. Απλά φοβάμαι ότι αυτά που έκανα πριν με έκαναν να κάνω αυτές τις σκέψεις, αυτά που κάνω τώρα δεν θα μου δώσουν την ευκαιρία να ξανασκεφτώ.

Πάντα υπάρχει η εναλλακτική. Παραίτηση. Εύκολα θα μπορούσε κάποιος να μου πει ότι κρίνεις το ότι σου συμβαίνει αλλά δεν κάνεις και τίποτα για να το αλλάξεις, και φυσικά εννοεί το να φύγω μακριά από όλα αυτά. Στην αρχή σκύβω το κεφάλι όταν ακούω τέτοιου είδους ή παρόμοια επιχειρήματα. Αναγνωρίζω ότι η σημερινή μου κατάσταση είναι και αποτέλεσμα των δικών μου επιλογών.

Από την άλλη πλευρά όμως πάντα θεωρούσα ότι πρέπει να είμαι κοντά σε ότι συμβαίνει. Η πραγματικότητα είναι κοινή σε όλους. Ο κόσμος είναι κοινός , τα προβλήματα είναι κοινά, η αλληλεξάρτηση των σχέσεων και της κοινωνικής πραγματικότητας είναι δίπλα μου μέσα μου. Πως θα μπορούσα να είμαι έξω από όλα αυτά. Θα λειτουργούσα έξω από αυτά και η δράση μου θα ήταν μέσα και γι αυτά;

Η σκέψη είναι το καλύτερο φάρμακο έστω και αν οι ιδέες είναι κοντά στην κατάθλιψη. Η πραγματική ξεκούραση είναι όχι το άδειασμα του μυαλού από τις υποχρεώσεις πηγαίνοντας διακοπές ένα σαββατοκύριακο σε χλιδάτο ξενοδοχείο, μια και υπάρχει η πολυτέλεια να γίνει, αλλά η αλληλεγγύη σε πράγματα που η καθημερινότητα σου δείχνει επιβλητικά ότι είναι χλιδή να ασχοληθείς γιατί δεν σε αφορούν. Η πραγματική ξεκούραση βρίσκεται στην υπέρβαση του ατομικού. Της προσωπικής ωφέλειας.

Ένα είναι το πραγματικό εμπόδιο. Η μισθωτή σκλαβιά.

Φαινομενικά σε απελευθερώνει μέσο του χρήματος. Πραγματικά σε δεσμεύει γιατί εξουθενώνει τη σκέψη σου και σε κάνει να είσαι υποτελής στις υποχρεώσεις που αναλαμβάνεις. Υποχρεώσεις που δεν είναι σε καμία περίπτωση δικές σου. Ούτε καν δικές τους δεν είναι. Το σημείο προσανατολισμού χάνεται μέσα στην γραφειοκρατία.

Σταματώ εδώ. Μερικές εκατοντάδες μέτρα από εδώ που βρίσκομαι και γράφω γίνεται μια πορεία.

Θα ήταν πολύ ειρωνικό να πω ότι θα ήθελα να ήμουν εκεί;