Από τότε που κάποια εργατικά συνδικάτα θεώρησαν ότι να δουλεύουν όσο και όποτε θέλουν τα αφεντικά τους δεν πρέπει να συνεχιστεί. Από τότε που οι αναρχοσυνδικαλιστές Σπις, Φίσερ, Σβαμπ, Φίλντεν, Νίμπι και Πάρσονς κατηγορηθήκαν, απ’ αυτό που καλούμε δικαιοσύνη, για βομβιστική επίθεση και κριθήκαν ένοχοι για κάτι που ακόμα και τώρα δεν έχει εξακριβωθεί τί ακριβώς είχε γίνει. Από τότε ακόμα και η μικρή διεκδίκηση μπορεί να ισοδυναμούσε με τίμημα αίματος αλλά το τελευταίο δε λειτουργούσε ως ανασταλτικός παράγοντας. Από τότε που το συλλογικό δεν ήταν παραμύθι στα χείλια διοικούντων και άλλων.

Πράγματι έχει περάσει καιρός.

Γιατί η πρωτομαγιά έγινε γιορτή και έχασε το χαρακτήρα της. Γιατί τα συνδικάτα έχουν ξεπουληθεί τόσο που μιλούν για κοινωνική ειρήνη και συναντούνται με τους ταξικούς εχθρούς  αυτών, των όποιων υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν. Γιατί οποία κατάκτηση κερδήθηκε με κόστος πολύ αίμα, τώρα παζαρεύεται στα χαρτιά. Γιατί τώρα τα αφεντικά παίζουν μονότερμα και οι παραγωγικές ομάδες έχουν μείνει με το φόβο  και εκβιασμό με της ανεργίας… Γιατί επιστρέφουμε στη προηγούμενη εργατική βαρβαρότητα με μόνη αντίδραση να παρακολουθούμε αθλητικά ντέρμπι στη τηλεόραση. Γιατί ακόμα κάποιοι πιστεύουν πως θα τους σώσουν καρεκλοκένταυροι και επαγγελματίες μιζαδόροι…

Οι καιροί δεν έχουν αλλάξει. Τα αφεντικά θα απατούν εντατικοποίηση και μεγιστοποίηση ης μισθωτής σκλαβιάς ότι και να γίνει. Το μόνο που θέλουν να αποκομίσουν από τον εργάτη/ρια  είναι κέρδος. Δεν τους ενδιαφέρει τίποτα άλλο. Η συνήθης βλακεία που ακούμε ακόμα και σήμερα ότι «ο τάδε σου δίνει ψωμί να φας» δεν είναι παρά η  επικύρωση της πιο χυδαίας παραίτησης. Από κει και περά ο καθένας κάνει τις επιλογές του…

Ας καλωσορίσουμε την άνοιξη που μας έρχεται και ας δούμε τo μελλοντικό χειμώνα σε διαφημιστικά σποτ την ώρα του ματς…