Η εξουσία είναι μια δυναμική σχέση. Δεν αντανακλάται μόνο στις υλικές εκφάνσεις  της βίας και επιβολής  αλλά σε ένα συνεχές πεδίο σημείων , τα οποία αναπαράγονται μεταξύ τους στην καθημερινότητα.

Δεν είναι μόνο η ωμη έκφραση της όπως η καταστολή , αλλά είναι και  η διαμόρφωση των ενδεχομένων πεδίων συμπεριφοράς και των περιεχόμενων της κοινωνικής αντίληψης.
Η εξουσία φτάνει στην εννοιολογική της σύλληψη όταν εσωτερικεύεται από τα υποκείμενα στο βαθμό, ο όποιος να γίνει Λόγος και Ηθική.

Όταν διαμορφώνεται η επιθυμία των υποταγμένων με τέτοιο τρόπο ώστε να μη γίνεται αντιληπτό από τους ίδιους και   εκφράζουν συγκεκριμένες στρατηγικές εξουσίας ενώ έχουν την ψευδαίσθηση ότι εκφράζουν το εγώ τους, τότε πραγματικά η εξουσία επικυρώνει όλα τα περιεχόμενα της.

Η εξουσία για να υπάρχει ως σχέση χρειάζεται μια ετερότητα, ώστε να προσδιοριστεί σε σχέση με αυτήν. Αυτή η ετερότητα έχει τη μορφή του εχθρού, του ξένου του άρρωστου…
Κατά τον μεσαίωνα , οι λεπροί αναγνωρισμένοι ως απειλή για την κοινότητα, οι κυρίαρχοι της εποχής, τους έστελναν με καράβια σε βέβαιο θα νάτο ώστε να «εξαγνιστούν».
Αυτό συνεχίστηκε με αυτό που θεωρήθηκε τρέλα. Μια γκραβούρα του μεσαίωνα , το πλοίο των τρελλών «stultifera navis»,  αντικατοπτρίζει   αυτή τη πραγματικότητα.

Το πλοίο των τρελλών όμως , έχει και ένα συμβολικό χαρακτήρα. Ότι είναι ξένο προς την αντίληψη και ηθική της κατεστημένης τάξης πρέπει να διώχνεται από την αισθητή κοινωνική παρουσία.

Τα ψυχιατρεία είναι η υλική έκφραση αυτής της αντίληψης. Ο «ψυχικά ασθενής»  όταν κατά τον μεσαίωνα δεν έγινε θέαμα στο τσίρκο για παράδειγμα προς αποφυγή , δέχτηκε τα χειρότερα βασανιστήρια ώστε να αποδεχτεί την ορθότητα του δυτικού πολιτισμού.
Στην ιστορία του δυτικού κόσμου ότι είναι ξένο προς αυτόν είτε καταστέλλεται  και σφαγιάζεται στην καλύτερη είτε στην χειρότερη νοσηλεύεται.

Όλα αυτά δεν είναι τόσο μακρινά όσο φανταζόμαστε. Ποιος μπορεί να ξεχάσει στη λερό που ακόμα και στον θάνατο υπήρχε ο διαχωρισμός υγιών και αρρώστων. Οι ιταλοί επιδρομείς είχαν μαρμάρινους τάφους ενώ οι τρόφιμοι ξύλινοι.

Στην σημερινή εποχή, ότι δεν μπορεί να καταλάβει η λογική των εμπορευμάτων το χλευάζει και το εξοστρακίζει σε ένα κόσμο μοναξιάς και αποκλεισμού.

Το πλοίο των τρελλών ποτέ δεν έχασε το συμβολικό του περιεχόμενο. Στην ουσία είναι ο καθρέφτης του σημερινού κόσμου όπου κανένας δε θέλει να τον βλέπει κατάματα. Εξ αλλού τι είναι πιο παράλογο;

Όταν ταυτίζεσαι με ένα ακριβό αμάξι, όταν νιώθεις ελεύθερος που ψηφίζεις ελευθέρα διαχειριστές της ζωής σου, όταν πιστεύεις ότι το μέρος που γεννήθηκες σε κάνει αυτόματα ανώτερο, όταν προσκυνείς μια άδεια ιδέα και αυτούς που σε ληστεύουν ή οι φιγούρες που στολίζουν τις πιλατεύεσαι τα ψυχιατρεία;
Στον κόσμο των πλαστών διαχωρισμών είμαστε όλοι ξένοι…