Αύριο λοιπόν θα γίνει ο χαμός. Όλοι θα φωνάζουν και η ισορροπία του πολιτικού σκηνικού θα μοιάζει εύθραυστη. Αύριο οι δημοσιογράφοι θα είναι έξαλλοι. Έξαλλοι και ξεκούραστοι από τη σημερινή απεργία. Όλα αυτά για το κλείσιμο του Σίτι και του Ελεύθερου Τύπου.
Σήμερα λοιπόν ξεκίνησε για τα μίντια η οικονομική κρίση! Ή μήπως φταίνε και για το “ιστορικό έντυπο” οι λαθρομετανάστες; Τι θα έλεγε άραγε ο ΕΤ σε ανάλογη περίπτωση; Δε θέλω να το σκέφτομαι και ευτυχώς από αύριο δε θα βλέπω τις αντιδραστικές τους σκέψεις να στεγνώνουν στα μπουγαδόσκοινα των περιπτέρων. Προς το παρόν έχω πνιγεί στις τύψεις για τις κατάρες που έχω ρίξει κατά καιρούς στη συγκεκριμένη φυλλάδα (ραδιόφωνο ευτυχώς δεν ακούω). Και τι μου ζητάνε τα μίντια που έμειναν: να αγωνιστώ μαζί τους σε ανατρεπτικές διεργασίες επειδή φούνταρε η συγκεκριμένη αντιδραστική εφημερίδα; Μια φυλλάδα που κατανάλωσε σε 3 χρόνια ένα κεφάλαιο 70 εκατομμυρίων και που ακόμα κι έτσι δε διαβαζόταν! Διάβαζαν έστω και αυτοί που δούλευαν σ’ αυτή τα εξωφρενικά πράγματα που έγραφε; Οι άνεργοι του τελευταίου μήνα είναι δεκάδες χιλιάδες αλλά δεν είπε κανένας τίποτα. Δε κατηγορώ, προς θεού, ήταν απλοί άνθρωποι, δεν ήταν δημοσιογράφοι. Όσο να το κάνεις διαφέρει. Να λυπηθώ λοιπόν για τα παιδιά των εργατών που δούλευαν εκεί για ένα δυο μεροκάματα (τη μέρα). Αλλά μιλάμε για μια εφημερίδα με σαφώς αντεργατικό προσανατολισμό πασαλειμμένο με αστική μεταμοντέρνα γκλαμουριά.
Δικαιολογεί το συγκεκριμένο περιστατικό μια τόσο μαχητική στάση του τύπου που προχώρησε επιτέλους, σε απεργία, μετά από τουμπεκί σε 50-60 πολιτικά σκάνδαλα και στη πλήρη χρεοκοπία του οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού συστήματος; Οι εργαζόμενοι τους γίνανε ξαφνικά αναρχοσυνδικαλιστές με δικό τους μπλόγκ που καταγγέλλει τον γνωστό Μάκη που τροφοδοτεί την ιστοσελίδα του με αναρτήσεις εν μέσω απεργίας… και γω που δεν έβρισκα απολύτως τίποτα για να κατηγορήσω τον συγκεκριμένο!… Υπερβολές και ακρότητες, αυτό θέλω να δείξω. Από ένα σύνολο ανθρώπων που έστρεφαν μέχρι χθες τις υπερβολές τους εναντίον του κινήματος του Δεκέμβρη και των άλλων κοινωνικών διεκδικήσεων
Ακόμα θυμάμαι τη πικρία του Τσιρώνη για τη στάση της εφημερίδας και των συνδικαλιστών της όταν απολύθηκε για την επιμονή του να μη θάψουν τη φωτογραφία του με τους μπάτσους να σημαδεύουν με όπλα το πλήθος του Δεκέμβρη. Θυμάμαι ότι ζητούσε να μην γίνει αίτημα η ακύρωση της παράνομης απόλυσής του γιατί έτσι κι αλλιώς ένοιωθε άσχημα να δουλεύει σ’ ένα τέτοιο έντυπο. Πρέπει λοιπόν πριν μπούμε και μεις σ’ αυτή τη νέα σταυροφορία να αναρωτηθούμε αν πρόκειται πράγματι για εργαζόμενους ή για τους εχθρούς τους, για τα θύματα ή για τους διώκτες, για τους ισχυρούς ή για τους αδύναμους. Μήπως είναι ώρα να πούμε σε κάποιους εργαζόμενους, ότι κάποιες δουλειές είναι ντροπή, ότι είναι καλό κάποια μίντια να πέφτουν έξω, ότι δεν θα θρηνήσουμε για τη κατάρρευση των παλιών ειδώλων… των παλιών ειδήσεων.