Είπαμε να γράψουμε δυο λόγια, συντροφικά, για ένα σύνθημα των ημερών (όχι από τα πιο εμπνευσμένα, ομολογουμένως). Σε κάποιες και κάποιους δεν μας άρεσε, ρε παιδιά, όταν η οργή εκφράστηκε με την ταύτιση των ματατζήδων με τα μουνιά μας. Εμείς λοιπόν που (κυριολεκτικά) έχουμε μουνιά (αλλά και κάποιοι που δεν έχουν) πιστεύουμε ότι τα μουνιά μας είναι όμορφα. Τα δικά μας μουνιά τα έχουμε ταυτίσει με την απόλαυση και όχι με ματατζήδες που χτυπούν και δολοφονούν. Με δυο λόγια τα μουνιά μας τα αγαπάμε και δεν τα χαρίζουμε σε κανέναν μπάτσο!

Πολλοί και αρκετές θα πούνε ότι εδώ ο κόσμος καίγεται (από όλες τις απόψεις) και σεις ασχολείστε με γλωσσικές διαφωνίες, ενώ όλοι και όλες συμφωνούμε στην ουσία. Μπορεί να έχουν και δίκιο. Δεν γράφουμε τα παραπάνω αγανακτισμένα για να κατηγορήσουμε κάποιους και κάποιες, η αγανάκτησή μας είναι αλλού και αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. Αλλά να πούμε και τα εξής (ανοιχτά προς συζήτηση σε πιο ήρεμες μέρες): η γλώσσα ποτέ δεν είναι αθώα αλλά αναπαράγει την κοινωνική αδικία και τους αποκλεισμούς (για παράδειγμα στη γλώσσα τα θηλυκά γεννητικά όργανα ταυτίζονται με το κακό/μιαρό/παθητικό, ενώ τα ανδρικά με το καλό/ηρωικό/νταηλίδικο/ενεργητικό, αντίστοιχα όταν γαμιέσαι (;) είναι κακό
ενώ όταν γαμάς (;) είναι καλό. Επίσης, η γλώσσα (ανα)κατασκευάζεται από όλους εμάς και είναι κι αυτό ένα πεδίο δράσης και αντιπαράθεσης για τον άλλο κόσμο που ονειρευόμαστε.

Σίγουρα δε θα καταρρεύσουν τα στερεότυπα που μας υποβιβάζουν ως γυναίκες αν σταματήσει το μουνί μας να ταυτίζεται με το “υπέρτατο κακό” σε ένα σύνθημα, αλλά ρε συ, όταν φωνάζουμε όλες και όλοι μαζί στους δρόμους, άσε με να αισθανθώ, έστω γι’ αυτές τις στιγμές, ότι ο κόσμος που ονειρευόμαστε είναι πιο κοντά και μη μου υπενθυμίζεις, κάθε τρία στενά, ότι αυτή η κοινωνία με υποτιμάει γι’ αυτό το τόσο όμορφο, μαγικό μουνάκι που έχω ανάμεσα στα πόδια μου.

Ραντεβού εκεί έξω
Συντροφικά
Διάφορες/διάφοροι

http://stinpriza.blogspot.com/