Ο αυστηρός προσανατολισμός της προεκλογικής εκστρατείας του ΚΚΕ στα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων είναι ίσως άνευ σημασίας. Εκείνο όμως που έχει τη μέγιστη σημασία είναι η συστηματική διαστρέβλωση του χαρακτήρα και της ιστορίας του στη συνείδηση αυτών των στρωμάτων.
Είναι συχνό φαινόμενο σε κάθε προεκλογική περίοδο να συναντάμε τις εξής δηλώσεις του ΚΚΕ:
«Η εργατική τάξη, τα φτωχομεσαία λαϊκά στρώματα πρέπει να ενισχύσουν τη δύναμή τους για τις μάχες που αναγκαστικά θα δοθούν μετά τις εκλογές. Κι αυτό ακριβώς σημαίνει όσο το δυνατόν ισχυρότερο ΚΚΕ, το μόνο Κόμμα που στη λαϊκή εμπειρία έχει καταγραφεί σαν ο πραγματικός αντίπαλος της αστικής τάξης, κάθε αντεργατικής πολιτικής. Αυτή τη δύναμη πρέπει να συγκεντρώσουμε στις δυό βδομάδες που απόμειναν ως την κάλπη»1.
Γεννιέται όμως το ερώτημα, πόσο πραγματικός αντίπαλος της αστικής τάξης μπορεί να είναι ένα κόμμα που ενώ ο λαός το εμπιστευόταν την περίοδο της γερμανικής κατοχής για την αλλαγή του καθεστώτος και την κήδευση του ιμπεριαλισμού που άνοιξε για το ανθρώπινο γένος, εκείνο υπέγραφε συμφωνία με μια αστική κυβέρνηση βάζοντας την ταφόπλακα στην πάλη του λαού για την κατάκτηση της ελευθερίας; Εκτός αν η κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα δεν ήταν αστική ή το κείμενο της συμφωνίας αυτής (Συμφωνία της Βάρκιζας) δεν έγραφε στην εισαγωγή: «Κατά την διάσκεψιν διεπιστώθη πλήρης συμφωνία αντιλήψεων της αντιπροσωπείας του Ε.Α.Μ. επί των αρχών τούτων». Ποιές ήταν οι αρχές αυτές; Να παραδώσει την εξουσία και τα όπλα του και να αμνηστευθεί η ηγεσία του, ενώ χιλιάδες οπαδοί του να παραδοθούν στη μανία της θριαμβεύουσας δεξιάς, στα εκτελεστικά αποσπάσματα, στα βασανιστήρια και στα κάτεργα. Αρκεί να κοιτάξει κανείς τη φωτογραφία της υπογραφής της Συμφωνίας από την τότε ηγεσία του ΕΑΜ από τη μια μεριά και την παράδοση των όπλων στους Άγγλους με τα δακρύβρεχτα μάτια των αγωνιστών από την άλλη για να καταλάβει τα παιχνίδια που παιζόντουσαν στην πλάτη του λαού. Η απόφαση είχε ληφθεί. Απόφαση τόσο επαίσχυντη που μόνον οι σταλινικοί θα μπορούσαν να την πάρουν.
Πόσο πραγματικός αντίπαλος της αστικής τάξης μπορεί να είναι ένα κόμμα που επί κυβέρνησης Κωνσταντίνου Καραμανλή υπογράφει δια του γενικού γραμματέα του δήλωση μετανοίας (Οκτώβρη ’74) τονίζοντας ότι «αι αρχαί του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος αντιτίθενται προς πάσαν ενέργεια αποσκοπούσαν εις την βία κατάληψιν της εξουσίας ή την ανατροπή του Ελεύθερου Δημοκρατικού Πολιτεύματος»2 δίνοντας έτσι τη χαριστική βολή σε όλους εκείνους τους γνήσιους αγωνιστές του λαού που αφιέρωσαν αλτρουιστικά τη ζωή τους για την υπόθεση του Κομμουνισμού και ένα καλύτερο μέλλον της ελληνικής κοινωνίας;
Όταν λοιπόν το ΚΚΕ και η ηγεσία του σπεύδουν να αναφερθούν στη λαϊκή εμπειρία με προεκλογικές φανφάρες, ας έχουν υπόψη τους τη λατινική έκφραση «verba volant, scripta manent».
1. Βλ. http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=5266923
2. Βλ. τη δήλωση ενώπιον του Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου http://4.bp.blogspot.com/_kttNrkCNLWo/SeIO73QEElI/AAAAAAAABrc/3uDt2WqGNIE/s1600-h/dilwsh_flwrakhbdavnf.jpg
