Προφανώς η μετονομασία του Yπουργείου Δημόσιας Τάξης σε «Προστασίας του Πολίτη» δεν είναι τυχαία.

Προφανώς ο όρος δημόσια τάξη παραπέμπει στον κατασταλτικό χαρακτήρα του κράτους και φανερώνει εντονότερα το βίαιο χαρακτήρα του. Η δημοκρατία θέλει να φανερώνει τον εαυτό της ως η ενότητα όλων των στοιχείων των όποιων βρίσκονται όντος της. Η δημοκρατία όμως, δεν αντιπροσωπεύει μια κοινωνική οργάνωση δίχως αντιφάσεις και ανισότητες. Πληρεστέρα είναι η ενότητα αλληλοσυγκρουόμενων στοιχείων με διαφορετικά συμφέροντα και προοπτικές.

Κάπου εδώ η διαλεκτική αναιρείται. Αυτή η ενότητα δεν είναι μεταξύ ίσων ορών  που φτάνουν σε ένα συμφιλιωτικό ενδιάμεσο αλλά τουναντίον μια βάρβαρη συνθήκη στην οποία ο ισχυρότερος επιβάλλει την θέληση του και τα συμφέροντα του στον αδύναμο.

Επειδή όμως μια κοινωνική οργάνωση που βασίζεται στην ανισότητα δε μπορεί να βασίζεται μονό στην καθαρή μορφή της βίας οργανώνει στο εσωτερικό της και ένα καλά διαρθρωμένο πλέγμα τύφλωσης.

Η προστασία του πολίτη είναι μια ύπουλη ονομασία. Από τον χαρακτηρισμό που  θα σε παράπεμπε στην βία τώρα σε παραπέμπει στην έννοια της φροντίδας. Με αυτό το τρόπο το κράτος θέλει να περάσει ότι τα σώματα καταστολής δεν υπάρχουν για να διατηρούν την «κοινωνική ειρήνη» αλλά για να προστατεύουν τα συμφέρον του ατόμου. Με αυτό τον τρόπο οι απόκληροι αυτής της κοινωνίας και όσοι προβαίνουν σε κάποια μορφή διαμαρτυρίας δεν βαίνουν εναντίον του κράτους και της ανισότητας αλλά εναντίον του πολίτη και συνεπώς ολόκληρης της κοινωνίας. Με αυτή τη λογική τα σώματα τα καταστολής πρέπει να δείχνουν μηδενική ανοχή στους αντιφρονούντες για να φροντίσουν αυτό το φάντασμα του πολίτη.

Οι ονομασίες που επιλέγονται για τέτοια πόστα κρύβουν μέσα τους και την αντίστοιχη ιδεολογία.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός  ότι το ενδιαφέρον για το πολίτη έχει όντος του πολιτικές βίας, λιτότητας και έλεγχου.

Ο πολίτης τον όποιο προστατεύουν είναι μια έννοια κενού περιεχομένου. Παραμένει αρκετά αφηρημένη ώστε μέσα από αυτή να διοχετεύουν σκοπούς και προθέσεις ολότελα διαφορετικούς από αυτούς τους οποίους ενστερνίζονται ότι θέλουν.

Η έννοια του πολίτη και η σύνθεση  αυτής της εννοίας δίνεται από μια συγκεκριμένη ελίτ η οποία προασπίζει τα συμφέροντα της και όχι από το υποκείμενο το όποιο υποτίθεται ότι το αφόρα.

Έτσι με αυτό τρόπο αυτή η απόσταση μεταξύ εννοίας και της εμπράγματης κατάστασης της, ανοιγει την δυνατοτητα για ψεκασμο εργατων επειδή είναι εναντίον στον «πολίτη», τον ξυλοδαρμό και τη φυλάκιση διαδηλωτών οι οποίοι διαρματύρονται για το θ’ανατο μετανάστη από τα σώματα προστασίας του πολίτη και  την ασφυκτική “πράσινη ανάπτυξη”  των πίτμπουλ της δημοκρατίας στην περιοχή των Εξαρχείων.

Αν όλα αυτά θυμίζουν ολοκληρωτικό καθεστώς δεν είναι παράξενο. Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είχαν για σημαία τους τέτοιες έννοιες. Η χιτλερική γερμάνια είχε για σημαία της το λαό, η σοβιετική αυτοκρατορία το προλεταριάτο και η σύγχρονη αστική ολιγαρχία επικαλείται τον πολίτη όταν θέλει να περάσει ολοκληρωτικές πολιτικές.

Η αρνητική ουτοπία πάντα θα ισχυρίζεται ότι έχει καλές προθέσεις… και όπως λέει το σκουλήκι από τη Χωματερή: «…να φοβάστε τους τρελούς επιστήμονες, τους μεγάλους ηγέτες, τις πατρίδες που έχουν σύνορα, τα αφεντικά που έχουν καλές προθέσεις… και να αφήνετε πάντα λίγο χώρο για τους ηττημένους».