6 Δεκεμβρίου 2008. Στη διασταύρωση των οδών Μεσολογγίου και Τζαβέλλα ο 16χρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος πέφτει νεκρός από τα πυρά του μπάτσου Επαμ. Κορκονένα λίγο μετά της 21:00.

Ακολουθούν γενικευμένες συμπλοκές σε όλη την χώρα. Η είδηση της δολοφονίας δημιουργεί παγκόσμια αναστάτωση. Σε πολλά μέρη του κόσμου, από τη Ρωσία και την Κορέα μέχρι τη Γαλλία και την Κων/πολη, γίνονται πορείες συμπαράστασης και αλληλεγγύης.

Η αστική δημοκρατία τα έχει εντελώς χαμένα. Η εξέγερση τους ξεπερνά και το μόνο που κάνουν είναι να ψελλίζουν άναρθρες κραυγές.

Μετά από λίγο αρχίζουν να αναδιοργανώνονται. Μπαίνει σε εφαρμογή το σχέδιο «Η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα».

Βήμα 1ο. Η αρχή γίνεται από το δήμαρχο της Αθήνας που επιμένει στη συντήρηση του εορταστικού πνεύματος ενόψει γιορτών. Στη συνέχεια τα επιχειρήματα των εξουσιαστών επικεντρώνονται στις καταστροφές. Προτάσσουν πως υπάρχει η ανάγκη αποκατάστασης της τάξης γιατί οδηγούμαστε σε οικονομικό μαρασμό. Η πιο συνηθισμένη έκφραση της εποχής είναι: “Ο κόσμος φοβάται να κατέβει στο κέντρο της Αθήνας για να ψωνίσει!”.

Βήμα 2ο. Τα μέσα μαζικής παραπλάνησης αναδεικνύουν μεν το γεγονός της δολοφονίας αλλά μετά από μερικές ώρες το μοναδικό πράγμα για το οποίο ενδιαφέρονται είναι το αν γίνονται και που επεισόδια. Το αν υπάρχουν συλλήψεις. Ρωτούν “πού είναι η αστυνομία;” Το ερώτημά τους φυσικά γίνεται κρύβοντας πίσω του πολιτική σκοπιμότητα.

Βήμα 3ο. Τα κόμματα έχουν εξαφανιστεί. Οι αστοί πολιτικοί και η αστική πολιτική το μόνο που κάνει είναι να αναζητεί ευθύνες ατομικές στους μπάτσους του περιστατικού. Εξάλλου μέσα τους γελούν. Τρίβουν τα χέρια τους. Άλλη μια ευκαιρία για πολιτική εκμετάλλευση παρουσιάστηκε.

Βήμα 4ο. Η βαλλιστική έρευνα ανακοινώνεται σχεδόν ένα μήνα μετά και σαν να το περίμεναν όλοι δείχνει εξοστρακισμό.

Βήμα 5ο. Πλήθος αναλύσεων από μέλη της πεφωτισμένης ακαδημαϊκής κοινότητας. Η λέξη εξέγερση κρύβεται προσεκτικά και χάνεται μέσα στο λαβύρινθο μιας ακατάπαυστης μπουρδολογίας. Αφού οι πολιτικοί δεν είναι και οι καλύτεροι να μιλήσουν τη δεδομένη στιγμή το ρόλο του κρατικού απολογητή και δικαιολογιτή αναλαμβάνουν αυτοί.

Ερχόμαστε ένα χρόνο μετά.

Αυτή τη φορά οι εξουσιαστές είναι πιο προετοιμασμένοι.

Βήμα 1ο. Εκφοβισμός της κοινωνίας και καταστολή προς δύο αποδέκτες: Ο πρώτος είναι προς όλους εκείνους που τόλμησαν να αμφισβητήσουν την εξουσία, να βρεθούν απέναντί της. Ο δεύτερος είναι προς όλους τους υπόλοιπους που έστω και στιγμιαία ξεστόμισαν τη φράση «καλά κάνουν και τα σπάνε».

Βήμα 2ο. Ανάδειξη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου σε άλλο ένα σύμβολο της αστικής δημοκρατίας. Δημιουργία επετειακού κλίματος. Οικειοποίηση και αφομοίωση των μηνυμάτων (που ποτέ πραγματικά δεν έλαβαν).

Με το να ανάγουν το 16χρονο σε άλλο ένα σύμβολο παγώνουν την ιστορία. Τις προσδίδουν πρόσκαιρα χαρακτηριστικά και στοιχεία ιστορικισμού. Έχουν φροντίσει από πριν να φτιάξουν και άλλα. Ποιά είναι αυτά; Η οικειοποίηση της Κωνσταντίνας Κούνεβα και ο παραλληλισμός της περίπτωσής της με θύμα επίθεσης σε αστυνομικό τμήμα. Γι’ αυτό έχουν φροντίσει προσκυνημένοι και υποτακτικοί ρουφιάνοι δημοσιογράφοι.

Όλα έχουν σαν στόχο την χειραγώγηση, τον έλεγχο και την κατηγοριοποίηση των αντιδράσεων.

Ένα χρόνο μετά δεν γιορτάζουμε. Δεν πενθούμε. Δεν πιστεύουμε στα σύμβολα. Ακριβώς το αντίθετο: τα καταστρέφουμε.