Η αστική ολιγαρχία εκδικείται. Ο προστάτης του πολίτη εισβάλει σε πολιτικά στέκια και σε δημαρχεία για το ιδεώδες της ασφάλειας. Η βία εκ μέρους των ανθρωποειδών οργάνων της τάξης στις διαδηλώσεις για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου δεν έλειπε.

Μηχανές σε ρολό τανκ ορμάνε μέσα στους διαδηλωτές και… οποίον πάρει ο Χάρος! Ύστερα, οι ηθικολόγοι λακέδες της αστικής τάξης και των κυβερνητικών επιτελείων θα υπερασπιστούν το δίκυκλο ανθρωποειδές με μπροστάρη το ναζιστικό ελληνικό κακέκτυπο του ΛΑΟΣ.

Αυτά είναι λίγα από τα περιστατικά που προηγήθηκαν το Σαββατοκύριακο. Αν αυτά σας θυμίζουν ολοκληρωτικά καθεστώτα μη τρομάζετε… όλα για τον πολίτη γίνονται! Αυτή η εννοιακή καρικατούρα είναι αρκετά αφηρημένη στον πυρήνα της ώστε έντος της να υπάρχουν αντίθετα στοιχειά. Ποιός άραγε μπορεί να βάλει στην ιδία κατηγορία του πολίτη την αστική τάξη με τους φτωχοδιάβολους; Έχουν δείξει τόση μανία τα media για τις απαιτήσεις του κεφαλαίου. Τα κλομπ της δημοκρατίας προσγειώνονται πάντα στα κεφάλια ενός κατώτερου οικονομικού θεού. Αν οι σύγχρονοι είλωτες δεν πείθονται κάτω από τη προσπάθεια μαζικής εξαπάτησης από τα media οφείλουν να τιμωρηθούν. Η κοινωνική ειρήνη uber alles!

Δεν φάνηκε σε κανέναν παράξενο πως ένα χρόνο μετά την εξέργεση του Δεκέμβρη η αστική ολιγαρχία ζητούσε λυσσασμένα περισσότερη αστυ-τρομοκρατία. Μια εξέργεση που είχε ξεσπάσει όταν ένας μπάτσος δολοφόνησε εν ψυχρώ ένα δεκαπεντάχρονο μαθητή. Τα δικαίωματα ψαλιδίζονται. Όσοι και όσες δεν το έχουν ψυλλιαστεί, έχει μπει από την αστική ολιγαρχία ένα ψευτοδίλημμα το οποίο περιφρονητικά φωνάζει: ελευθερία ή ασφάλεια;

Προφανώς αυτοί που είναι ψηλά στη σκάλα της οικονομικό-κοινωνικής ιεραρχίας θα ομοφωνήσουν υπέρ της δεύτερης. Επίσης, με τη βοήθεια των pit-bull και των λακέδων τους στα μέσα μαζικής χειραγώγησης, θα επιβάλουν το κοινωνικό συμβόλαιο της σιωπής. Τότε, η καρικατούρα του πολίτη θα αφήνει κόκκινα τριαντάφυλλα στο νεκροταφείο των δικαιωμάτων του. Ακόμα και αν σκοτώνουν τα παΐδια του.

Σημασία έχουν οι τζαμαρίες, οι βιτρίνες, τα εμπορεύματα, το χρήμα, οι τράπεζες, η αγορά αλλά όχι τίποτα άλλο. Καμία ανθρωπινή αξιοπρέπεια δεν χωρά σε αυτό το πλαίσιο. Όλοι οφείλουν να δώσουν τη φωνή τους σε κάποιον λακέ όπως ο Πρεντεντέρης και το μυαλό τους να ταυτιστεί με το κλομπ ενός ανθρωποειδούς οργάνου της τάξης.

Ο μπάτσος οργανώνεται μέσα στο κεφάλι. Για αυτό ο κάθε Κορκονέας κυκλοφορεί ανάμεσά μας αόρατος. Μέχρι να υψώσει το κλομπ ή κάποιο περίστροφο. Τότε το δίλημμα παραμένει: Ελευθερία η ασφάλεια; Ή θα μετρήσουμε και αυτά με τη μεζούρα αποκόπτοντας τα από το περιεχόμενο τους;