Φυσικά αυτούς δεν τους λένε ούτε Γλέζο ούτε Παπαχρήστο. Κανείς δεν θα βγει ποτέ να μιλήσει γι’ αυτούς στα κανάλια, καμιά ηγεσία δεν θα ρίξει κροκοδείλια δάκρυα!
Category Archives: επικαιροτητα
Οι κυρίαρχοι ζητούν συναίνεση
Δραματική έκκληση για κοινή συστράτευση όλων των πολιτικών δυνάμεων, αλλά και του λαού, ώστε να βγει η χώρα από την κρίση απηύθυνε από το βήμα της Βουλής ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου πριν αποδεχτεί το δεύτερο πακέτο σκληρών μέτρων μετά την άτυπη σύνοδο κορυφής των 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Σε μια προσπάθεια να προκαταλάβει εύλογες κοινωνικές αντιδράσεις δεν δίστασε να υπογραμμίσει ότι παρατεταμένα μπλόκα, απεργίες και στάσεις, θα προκαλέσουν αναχώματα στην προσπάθεια διάσωσης της ελληνικής οικονομίας. Από την άλλη μεριά, εργαζόμενοι και συνταξιούχοι είναι εκείνοι που καλούνται να πληρώσουν το τίμημα της διεθνούς κερδοσκοπίας των αφεντικών. Σε κάθε περίπτωση, το βάρος της διάσωσης της οικονομίας πέφτει στους ώμους εκείνων που ουδεμία ευθύνη φέρουν και το οποίο πρέπει να επωμιστούν αγόγγυστα.
Με πρόσχημα την οικονομική κρίση, ενοχοποιούνται τα κατώτερα κοινωνικά στρώματα και τα όποια “δικαιώματά” τους ως «εμπόδια» στις επιλογές των κυρίαρχων, ενώ οι τελευταίοι απαλλάσουν τους εαυτούς τους από τις υποχρεώσεις τους έναντι των αδύναμων και της υπόλοιπης κοινωνίας. Με αυτό τον τρόπο στρέφουν προς τα κάτω το κόστος της δικής τους σταθεροποίησης, που είτε με τον παρεμβατισμό του πρόσφατου παρελθόντος είτε με το φιλελευθερισμό σήμερα, σε τελευταία ανάλυση επιθυμούν να βάλουν τους ανθρώπους στα πλαίσια που εξουσιαστικά και κυριαρχικά όριζαν ως μονόδρομο.
Η απόκτηση της αναγκαίας κοινωνικής συναίνεσης επαφίεται κατά κύριο λόγο στις απειλές και κινδυνολογίες περί «αποχώρησης από τη ζώνη του ευρώ», «χρεοκοπίας» κτλ. ενώ το Κράτος αναδιπλώνεται στον κατασταλτικό του ρόλο προκειμένου να προλάβει και να αντιμετωπίσει ενδεχόμενες κοινωνικές αντιδράσεις. Αν μετά το δεύτερο παγκόσμιο εξουσιαστικό πόλεμο τα μοντέλα επιβολής βασίζονταν στην υπόσχεση της προόδου και της κοινωνικής συνοχής για όλους τους ανθρώπους, σήμερα οι υποσχέσεις συρρικνώνονται κυρίως στην καταπολέμηση της ανασφάλειας, στην επέκταση της αστυνόμευσης και της καταστολής.
Ως ένα ισχυρό όπλο στα χέρια της κυριαρχίας, η οικονομική καταστολή πολλές φορές λειτουργούσε ικανοποιητικότερα σε σχέση με άλλες μορφές, αφού, ιστορικά, η κοινωνία συντηρητικοποιούνταν μπροστά στον κίνδυνο μιας οικονομικής κρίσης ενώ εμφάνιζε όλα εκείνα τα φαινόμενα (ρατσισμός, εθνικισμός, ξενοφοβία κτλ.) που εξυπηρετούσαν καλύτερα τους εκμεταλλευτές της σύμφωνα με την εγγυημένη και πετυχημένη συνταγή του “διαίρει και βασίλευε”. Εκτός αυτού, η σταδιακή εξαθλίωση σε συνάρτηση με το φόβο της ανεργίας και των επακόλουθών της, την υποχρέωναν να επωμιστεί έναν παθητικό ρόλο θεατή της ίδιας της τής εκμετάλλευσης. Πόσο όμως μπορεί να υποφέρει υπομονετικά την αφάνταστη μιζέρια ακόμα και τον αργό θάνατο που προέρχεται από την εξαθλίωση; Πόσο μπορεί να καταπνίγει την απόγνωσή της από μια παθητική υπακοή και να συναινεί στο οικονομικό αδιέξοδο που την έχουν οδηγήσει οι κυρίαρχοι;
Γράμμα Βασ. Παλαιοκώστα
«Με αφορμή την επικείμενη δίκη για την απαγωγή του βιομήχανου Γ. Μυλωνά, που ξεκινά την Τρίτη 2 Φεβρουαρίου, θα ‘θελα να ξεκαθαρίσω κάποια πράγματα.
Σε διάφορες φάσεις της ζωής μου υπήρξα καταζητούμενος πρώτης γραμμής, κοντά στα 12 χρόνια συνολικά δραπέτης (ελπίζω να υπάρξει και συνέχεια) και 8 χρόνια έγκλειστος.
Ολα τούτα τα χρόνια που έζησα και ζω κυνηγημένος από την επίσημη πολιτεία δεν βρέθηκε ένας καταδότης να με παραδώσει στα χέρια των διωκτών μου. Παρ’ όλο που στην πρώτη απόδρασή μου, τον Αύγουστο του 1991, υπήρξα και επικηρυγμένος από το γενναιόδωρο προς τους καταδότες ελληνικό κράτος. Αντίθετα, συνάντησα ανθρώπους με μπέσα, λεβεντιά και αξιοπρέπεια. Ανθρώπους που μου άνοιξαν την πόρτα τους, μου παρείχαν κάλυψη και βοήθεια, χωρίς συχνά να λογαριάζουν το ρίσκο που και οι ίδιοι έπαιρναν. Ανθρώπους που με βοήθησαν σε δύσκολες στιγμές για μένα (όπως είναι οι αποδράσεις) με κίνδυνο τη ζωή τους, που απέδειξαν ότι σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν μονο υποταγμένοι, προσκυνημένοι αλλά και πολλοί (τόσο πολλοί που έχω εκπλαγεί) που σέβονται τις παραδόσεις της τιμής και της αλληλεγγύης για τον κυνηγημένο. Ανθρώπους περήφανους που απεχθάνονται τον καταδοτισμό, τη δουλοπρέπεια και το χωροφύλακα.
Ολους λοιπόν αυτούς τους αξιόλογους ανθρώπους τους ευχαριστώ και δημόσια για την πολύτιμη βοήθειά τους και γιατί μου δώσαν την ευκαιρία να τους γνωρίσω.
Δύο από αυτούς είναι ο Βαγγέλης Χρυσοχοΐδης και ο Πόλις Γεωργιάδης που ο καθένας μου στάθηκε με το δικό του τρόπο και τη στιγμή που τον χρειάστηκα, δίχως να προσδοκούν προσωπικά οφέλη παρά μόνο ενήργησαν έτσι όπως τους καλούσε η συνείδησή τους.
Δηλώνοντας τη συμπαράστασή μου στα δύο νέα αυτά παιδιά που η πολιτεία στραγγαλίζει καθημερινά γνωρίζοντας πως το μόνο “έγκλημά” τους είναι η αλληλεγγύη προς τον κυνηγημένο, θα ήθελα να δω έστω και για μια φορά το ύψος για το οποίο περηφανεύεται η ελληνική δικαιοσύνη. Γιατί για το βάθος της είμαι ο πλέον αρμόδιος να μιλήσω: Αβυσσος.
Δεν θα πω περισσότερα. Απευθύνομαι μόνο σε όσους θέλουν να κρατήσουν προσχήματα δικαιοσύνης και αξιοπρέπειας. Και ο καθένας θα πράξει ό,τι του υπαγορεύει η τιμή και η συνείδησή του.
Στις 14-4-09, απόγευμα γύρω στις 8 η ώρα στην είσοδο και εντός του οικισμού του Αλεποχωρίου, ενώ οδηγούσα το αυτοκίνητο πάνω στον κεντρικό παραλιακό δρόμο με κατεύθυνση το κέντρο του χωριού, μου έκλεισαν αιφνιδίως το δρόμο τρία αυτοκίνητα και ταυτόχρονα άλλα δύο κόλλησαν στο πίσω μέρος του δικού μου αυτοκινήτου.
Μεταξύ των πέντε συνολικά αυτοκινήτων υπήρχε ένα μαύρο AUDI Α4, ένα λευκό PEUGEOT RALLY και ένα ταξί του νομού Αττικής μάρκας OPEL.
Στο καθένα από τα αυτοκίνητα επέβαιναν τρία άτομα (σύνολο 15), όλοι με πολιτικά. Αστραπιαία και ταυτόχρονα πετάχτηκαν όλοι οι επιβαίνοντες έξω κρατώντας οι μεν οδηγοί των αυτοκινήτων υποπολυβόλα Η&Κ ΜΡ5 με διπλό γεμιστήρα και οι υπόλοιποι ημιαυτόματα πιστόλια τύπου GLOCK και Η&Κ U.S.Ρ.
Αμέσως αντιλήφθηκα πως έχω να κάνω με ένοπλους μισθοφόρους του ελληνικού κράτους που βγήκαν παγανιά διψασμένοι για αίμα.
Την ίδια στιγμή απ’ τα δεξιά μου και μέσα από ένα αόρατο από τον κεντρικό δρόμο, στενό δρομάκι εμφανίσθηκε ένα άλλο αυτοκίνητο (με τον οδηγό να μένει εμβρόντητος από το σκηνικό που αντίκριζε) και σταμάτησε αναγκαστικά στην έξοδο του μικρού στενού. Χωρίς δεύτερη σκέψη έστριψα τέρμα δεξιά το τιμόνι και σανίδωσα το γκάζι. Εμβολίζοντας από τα πλάγια το εν λόγω αυτοκίνητο (δεδομένου ότι το στενάκι μετά βίας χωρούσε το δικό μου τζιπ), χώθηκα στο στενό χωρίς να γνωρίζω πού οδηγεί.
Από το ξεκίνημα των όσων περιγράφω μέχρι να διανύσω με το τζιπ 20-30 μέτρα μέσα στο στενό, σφαίρες χόρευαν στην καμπίνα του αυτοκινήτου. Οι τύποι άνοιξαν ομαδόν πυρ κατά ριπάς με τα υποπολυβόλα και τα πιστόλια, σημαδεύοντας στο ψαχνό (τα μόνα που έμειναν άθικτα ήταν τα λάστιχα του αυτοκινήτου μου).
Από τη μεγάλη εμπειρία που διαθέτω σε καταστάσεις έντονης πίεσης, είμαι κάτι παραπάνω από σίγουρος πως ρίχτηκαν τουλάχιστον 150 σφαίρες σε 15 δεύτερα (όσο και κράτησε το όλο σκηνικό). Και κάποιες από αυτές πιθανότατα έπληξαν και το αυτοκίνητο του ανυποψίαστου πολίτη ο οποίος βρισκόταν μέσα σε αυτό.
Αυτοί οι αδίστακτοι, οι τυφλοί δολοφόνοι της ΕΛ.ΑΣ ήταν αποφασισμένοι να υλοποιήσουν στο ακέραιο την εντολή που είχαν λάβει από τη φυσική και πολιτική τους ηγεσία. Εντοπίστε τον και σκοτώστε τον.
Σε αυτή την περίπτωση δεν στάθηκαν τυχεροί, γιατί η τύχη είναι γένους θηλυκού και γουστάρει τους τολμηρούς.
Ο λόγος για τον οποίον αναφέρομαι στο περιστατικό είναι για να αναδείξω τον άθλιο τρόπο με τον οποίο μεταδίδονται από τα ΜΜΕ τέτοια γεγονότα.
Το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαινα και εγκατέλειψα στα εκατό μέτρα από το συμβάν, γιατί το στενό ήταν αδιέξοδο, ήταν διάτρητο από σφαίρες. Αυτό το γεγονός δεν αναφέρθηκε και το αυτοκίνητο δεν εμφανίσθηκε πουθενά. Εξαφανίσθηκε ως διά μαγείας. Οπως ως διά μαγείας εξαφανίσθηκε το άλλο αυτοκίνητο (τρακαρισμένο και πιθανόν χτυπημένο από σφαίρες), μαζί με τον ατυχή ιδιοκτήτη του, τον μοναδικό αυτόπτη μάρτυρα που ουσιαστικά συμμετείχε άθελά του στο περιστατικό, παρακολουθώντας καρέ καρέ όλη τη σκηνή από την αρχή ώς το τέλος.
Αντί λοιπόν να ερευνήσουν όλα αυτά τα τόσο σημαντικά πράγματα για να φανεί το τι ακριβώς έγινε σε εκείνο το συμβάν, οι τολμηροί και δαιμόνιοι ρεπόρτερ των ελληνικών ΜΜΕ εμφανίσθηκαν μέσα από το δωμάτιο του σπιτιού όπου διέμενα, με αποκαλυπτικά ρεπορτάζ, να κραδαίνουν τα άπλυτα σώβρακά μου, ενημερώνοντας αλαλάζοντες, γεμάτοι έξαψη τον άβολο, αδαή, αποσβολωμένο τηλεθεατή.
Αυτό το περιστατικό αποκαλύπτει ξεκάθαρα την προθυμία για σιωπή και συγκάλυψη εκ μέρους της δημοσιογραφικής κοινότητας, ουσιαστικά συναινώντας στην εγκληματική αυθαίρετη δράση των πιστολάδων της ΕΛ.ΑΣ και των εντολέων τους, συνδιαλεγόμενοι μαζί τους.
“Θα σας επιτρέψουμε να μπείτε στο σπίτι για αποκλειστικό ρεπορτάζ, αλλά για όλα τα υπόλοιπα τσιμουδιά. Μην ψάξετε παραπέρα”. Αυτή ήταν η πρόταση και τελικά η αισχρή συμφωνία των δύο πλευρών.
Τα λεφτά εμείς θα τα βγάλουμε. Τα σώβρακα αξίζουν περισσότερο στο χρηματιστήριο των MEDIA από τη ζωή του ιδιοκτήτη τους. Φτάνει αυτός να είναι “διαβόητος”.
Και ποιος νοιάζεται για τον τρόπο που δρα η αστυνομία; Αν η αστυνομία και η ηγεσία της πιστεύουν πως ένας άνθρωπος επειδή μόνο και μόνο είναι καταζητούμενος είναι αυτόματα και για σκότωμα, γιατί να διαφωνήσουμε;
Οποτε χρειαστήκαμε κάποια πληροφορία, το ανώτατο στέλεχος της αστυνομίας (έτσι κομπάζουν) απαντά αμέσως στο κινητό και πρόθυμα μας δίνει τις έγκυρες πληροφορίες. Ενώ ο καταζητούμενος δεν έχει τηλέφωνο. Και αν έχει ή κλειστό θα είναι ή δεν θα έχει σήμα.
Ετσι σκέφτονται οι ατρόμητοι και ανεξάρτητοι σύγχρονοι μαντατοφόροι.
Από εμένα μπράβο και εις ανώτερα, το μέλλον σάς ανήκει. Μάλιστα θα πρότεινα οι δύο κοινότητες της αστυνομίας και της δημοσιογραφίας να συγχωνευθούν για λόγους λειτουργικούς. Και πρωτότυπο είναι και πλεονεκτήματα παρέχει.
Τζάμπα εκλέξετε πρόεδρο αστυνομικό συντάκτη της ΕΣΗΕΑ;
Αν οι δαιμόνιοι αυτοί ρεπόρτερ με τον ίδιο ζήλο που δείχνουν στα δικά μου και όχι μόνο σώβρακα, ασκούσαν καθημερινό έλεγχο, καταγγέλλοντας στον έλληνα πολίτη ότι:
* 13.000 άνθρωποι βρίσκονται σε καθεστώς αιχμαλωσίας (με το πρόσχημα της παραβατικότητας), βιώνοντας την απόλυτη εκμετάλλευση, τη δική τους και των οικογενειών τους, από την επίσημη πολιτεία. Που αφού περάσαν τις συμπληγάδες μιας διεφθαρμένης αστυνομίας και μιας τρισχειρότερης δικαιοσύνης καταλήγουν καταδικασμένοι με βαρύτατες ποινές σε μεσαιωνικές συνθήκες διαβίωσης και ξεπερνούν κατά πολύ τα όρια του ομαδικού και διαρκούς βασανισμού. Που νιώθουν στο πετσί τους τη βαρβαρότητα με την οποία αυτό το σαθρό σύστημα πασχίζει να ελέγξει και εν τέλει να αφανίσει ό,τι τολμά να του βγάλει τη γλώσσα.
* Αν καταγγέλλανε τους ένοπλους φρουρούς του ελληνικού κράτους που εκτελούν εν ψυχρώ πολίτες (νέους κατά προτίμηση) στη μέση του δρόμου, μπροστά στα μάτια όλων των πολιτών. Που εξευτελίζουν και βασανίζουν μέχρι θανάτου ανθρώπους στα κρατητήρια. Που στήνουν με το έτσι θέλω κατηγορητήρια κατασκευάζοντας ενόχους και στέλνοντάς τους για χρόνια φυλακή. Και τόσες άλλες εγκληματικές πράξεις χωρίς να δίνουν λόγο σε κανέναν.
* Αν ασκούσαν πραγματικό έλεγχο στους σύγχρονους πειρατές του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι με βοηθό το τέχνασμα της ψήφου του έλληνα πολίτη και τις ευλογίες των ΜΜΕ καταλαμβάνουν το Κοινοβούλιο μετατρέποντάς το σε στρατηγείο καταδυνάστευσης του ψηφοφόρου. Σε άνδρο διαπλοκής, συναλλαγής, αρπαχτής. Σε γιάφκα όπου μοιράζονται τα λάφυρα που αποκομίζουν από επιδρομές και πλιάτσικο. Που όποιος πολίτης τολμήσει να αμφισβητήσει μπαίνοντας εμπόδιο στα σχέδια τους θα νιώσει να ξεσπά με σφοδρότητα επάνω του η ωμή δημοκρατική βία ενός αιμοβόρου κατασταλτικού μηχανισμού. Θα βιώσει τη μνησικακία, τον ρεβανσισμό, την εκδικητικότητα και το βαθύ μισος που τρέφει το ελληνικό κράτος για όλους εκείνους που συνειδητά αποποιήθηκαν την ιδιότητα του υποταγμένου πιστού πολίτη ο οποίος αντιλαμβάνεται την ατομική ελευθερία ως χρέος να πράττει ό,τι του υπαγορεύουν, αλλά απαραμένουν άνθρωποι με ελεύθερη βούληση και άποψη γι’ αυτό που συμβαίνει γύρω τους, εκφράζοντάς το με πράξεις.
* Αν αποκάλυπταν την τεράτια ευθύνη που έχει αυτή η ομάδα εγκληματιών για την εγκαθίδρυση αστυνομικού κράτους στην Ελλάδα με το οποίο ασκούν αφόρητη ψυχολογική βία στον πολίτη με εκατοντάδες μπλόκα από αρματωμένους ώς τα δόντια μπάτσους και με εξοπλισμό τύπου survivor, και εκείνο το απειλητικό, απολιθωμένο ύφος, κατάλοιπο της χούντας. Τους χιλιάδες χωροφύλακες που βλέπει κανείς όπου και να κοιτάξει (χωρίς τους κρυφούς). Τα δεκάδες αποσπάσματα κεφαλοκυνηγών που περνούν τα βουνά και τα λαγκάδια δρώντας κατά το δοκούν, αναβιώνοντας εποχές αρχών του 20ού αιώνα (κλιμάκια λέγονται τώρα -εκλεπτυσμένα πράγματα).
* Αν καταγγέλλουν αυτά και αναρίθμητα άλλα που ακυρώνουν στην πράξη το κοινωνικό κράτος και το κράτος δικαίου όπως οφείλουν και απαιτεί ο ρόλος τους, τότε το σημερινό πολίτευμα που με ζήλο περιφρουρούν και το ονομάζουν δημοκρατία θα ήταν ασύγκριτα πιο ανθρώπινο, ποιοτικότερο και σίγουρα πιο δίκαιο.
Θα μου πείτε δεν είμαι και ο πλέον κατάλληλος να κάνω υποδείξεις και μάλιστα για θέματα δημοκρατίας.
Σωστά. Στον τόπο που γεννήθηκε η δημοκρατία μπορούν να της κάνουν ό,τι θέλουν, ακόμη και να τη θάψουν αν το επιθυμούν. Είναι καλό ό,τι γεννιέται σ’ έναν τόπο, σε αυτόν και να πεθαίνει. Να μην τους κακοφαίνεται, όμως, που οι πιτσιρικάδες της πετάνε πέτρες. Γριά και ρακένδυτη τη βλέπουν, πέτρες της πετούν.
Αρχέγονα μα αλάνθαστα ένστικτα είναι αυτά.
Γιατί οι πιτσιρικάδες είναι πιο έντιμοι και περήφανοι από τους μεγάλους.
Δεν θα ήθελαν όταν μεγαλώσουν να βρουν μια νεκρή στην ντουλάπα και να μάθουν ότι οι πατεράδες τους την κρατούσαν εκεί για να συντηρούνται από τη σύνταξή της.
Επιθυμούν κάτι πολύ περισσότερο από ένα πτώμα στη φορμόλη και να είστε βέβαιοι πως θα το πάρουν όσα σκιάχτρα κι αν υψώσετε στους δρόμους.
Οσο για το πρόσωπό μου, είναι απόλυτη πεποίθησή μου και σίγουρα χιλιάδων άλλων σκεπτόμενων ανθρώπων πως τη ζημιά που προξενεί στο κοινωνικό σύνολο ένας λαμπερός τηλεπαρουσιαστής σ’ ένα και μόνο δελτίο ειδήσεων (των 8 κατά προτίμηση) εγώ δεν θα καταφέρω 10 ζωές να μου χαρίσουν.
Τι ζημιά θα μπορούσα να προξενήσω με ένα λιανοντούφεκο; Δεν το έχω στρέψει ποτέ σε κορμί ανθρώπου, πόσο μάλλον στο μυαλό του.
Τώρα γιατί εγώ με το λιανοντούφεκο είμαι ο καταζητούμενος και κινδυνεύω να σκοτωθώ πέφτοντας πάνω σε κάποιο λυσσασμένο απόσπασμα και εκείνοι που με κερδοφόρα υπερόπλα τους εκφυλίζουν και σιγά σιγά αποστειρώνουν το πνεύμα ενός ολόκληρου λαού καταστώντας τον πνευματικά ανάπηρο, γίνονται κριτές και διώκτες μου, είναι και η δική μου απορία.
Τώρα όμως που το καλοσκέφτομα ίσως θα πρέπει να αλλάξει ο νόμος περί όπλων. Οποιος κρατάει λιανοντούφεκο να δικάζεται για κακούργημα!!!
Επειδή είναι η πρώτη φορά που παρεμβαίνω δημόσια δεν θα ήθελα να κλείσω έτσι βαριά. Γι’ αυτό θα βάλω ένα αληγορικό κουζ-γρίφο-αίνιγμα που νομίζω πως θα σας δυσκολέψει πολύ.
Πώς ονομάζεται ο βοηθός σερίφη κάποιου ορεινού και απομακρυσμένου χωριού της γιούτα των ΗΠΑ που προτάθηκε και τελικά παρέλαβε περιχαρής βραβείο από το FBI, γιατί με ηρωισμό και πάντα με κίνδυνο τη ζωή του συνέλαβε και παρέδωσε στη δικαιοσύνη κάποιους επικίνδυνους διασαλευτές της τάξης του χωριού; Που εκτός από το βραβείο είχε φιλοδοξία να γυριστεί ταινία από το Χόλιγουντ για το κατόρθωμά του, με πρωταγωνιστή τον Τζορτζ Κλούνεϊ, εκνευρίζοντας έτσι και αναγκάζοντας τους αμερικανούς φίλους του να τον εξορίσουν, υποβιβάζοντάς τον σε υπουργό Προστασίας του Πολίτη σε χώρα ανεξάρτητη των Βαλκανίων. Που σύμφωνα με δικές μου αποκλειστικές πληροφορίες συνεχίζει να φαντάζεται και να ψάχνει εναγωνίως διασαλευτές!
Για να σας διευκολύνω θα σας πως μερικές από τις αγαπημένες του λέξεις. Δημοκρατία, επαναστατικό ταμείο, γκέτο, συγκοινωνούντα δοχεία, αποσταθεροποίηση, μηδενική ανοχή, οργανωμένο έγκλημα, θα συλληφθούν.
Επίσης είναι ένθερμος οπαδός του καταδοτισμού και λατρεύει τους πληροφοριοδότες και τις επικηρύξεις.
Πάντως γνωρίζοντας πως ένα από τα πολλά προσόντα του είναι και η εκδικητικότητα, σπεύδω να διευκρινίσω πως κάθε ομοιότητα με γεγονότα και πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.
Οσοι αστυνομικοί ρεπόρτερ το βρουν θα μπουν στην κλήρωση για αποκλειστική συνέντευξη.
Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε εκείνους που δεν καταθέτουν τα όπλα, με τα οποία επέλεξαν να αγωνιστούν για τη ζωή που ονειρεύονται.
Υ.Γ.: ΛΙΓΟ ΛΑΔΑΚΙ ΠΑΙΔΙΑ. ΣΚΟΥΡΙΑΖΟΥΝ».
Για τις τελευταίες παρα-κρατικές επιθέσεις
Εδώ και δυο περίπου μήνες στις περιοχές μας πραγματοποιείται κατάληψη του εγκατελλειμένου κτιρίου του Βοτανικού Κήπου στην Πετρούπολη. Το νεοσύστατο αυτό εγχείρημα επισκέφτηκαν -αργά το βράδυ της Πέμπτης 18 Δεκέμβρη- και οι θρασύδειλοι φασίστες. Ξετρύπωσαν από τα λαγούμια του πάρκου της περιοχής και προκάλεσαν τον εμπρησμό ενός μικρού τμήματος του κτιρίου του Βοτανικού Κήπου. Αφού απομακρύνθηκαν από την περιοχή δεν παρέλειψαν να αφήσουν πίσω τους ένα απειλητικό γράμμα γεμάτο με τη μισαλλοδοξία, τη φαλλοκρατία και την ανέξοδη μαγκιά που κουβαλάνε.
Παρόμοιες επιθέσεις έχουν σημειωθεί τον τελευταίο καιρό σε απελευθερωμένους χώρους, στέκια και καταλήψεις όπως η επίθεση με μολότωφ που δέχτηκε η κατάληψη Λέλας Καραγιάννη στην Κυψέλη (2/11/2009), η επίθεση με μολότωφ στην κατάληψη Villa Amalias (3/11/2009), η εμπρηστική επίθεση στο σπίτι που διαμένει ο αριστερός αγωνιστής Γ. Γιαννατσής στα Πετράλωνα (20/11/2009), ο εκρηκτικός μηχανισμός που εξερράγη έξω από τον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buena Ventura στη Θεσσαλονίκη (24/11/2009), ο εμπρησμός του στεκιού μεταναστών στα Χανιά (16/12/2009), η έφοδος ομάδας φασιστών στο Στέκι της Ανοιχτής Συνέλευσης Δυτικών Συνοικιών στη Θεσσαλονίκη (18/12/2009).
Αυτές οι επιθέσεις προς αγωνιζόμενους ανθρώπους αλλά και προς τους ελεύθερους κοινωνικούς χώρους, δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από τα φυσικά επακόλουθα της έντασης της κρατικής καταστολής της τελευταίας περιόδου (τα αποτυπώματα της οποίας αφέθηκαν και στην πρόσφατη έφοδο στο αναρχικό Ρεσάλτο) αλλά και της αντιεξεγερτικής εκστρατείας που έχει κηρύξει το κράτος τον τελευταίο χρόνο που διανύουμε (εκτεταμένες προληπτικές προσαγωγές, εκατοντάδες συλλήψεις και δεκάδες προφυλακίσεις αγωνιστών που βρέθηκαν στους δρόμους του Δεκέμβρη). Τα αρμόδια υπουργεία, οι πολιτικοί προϊστάμενοί τους, οι ένστολοι που εκτελούν αλλά και οι παρακρατικοί που μαγειρεύουν στα σκοτάδια, αποτελούν τους ηθικούς και φυσικούς φορείς όλων αυτών των επιθέσεων σε πρόσωπα και στέκια του αγώνα για την κοινωνική απελευθέρωση.
Είμαστε και θα είμαστε με τις αστείρευτες δυνάμεις μας πλάι σε όσους κι όσες βρίσκονται στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και της παρακρατικής επιθετικότητας. Από το Ρεσάλτο έως τον Βοτανικό Κήπο, από τα Χανιά έως τη Θεσσαλονίκη, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας.
Για την εμπρηστική επίθεση στον Αγρό
Την Τετάρτη το βράδυ 23/12 ο Αγρός, το Αυτοδιαχειριζόμενο κατειλημμένο έδαφος στο Πάρκο Τρίτση δέχτηκε εμπρηστική επίθεση –στις 23:45 καλέστηκε η πυροσβεστική και λίγο αργότερα οχήματά της έσβησαν τη φωτιά. Τα φασιστοειδή περίμεναν να φύγουμε από το χώρο και λίγο αργότερα μπήκαν στα σκοτεινά και μουλωχτά, όπως μαρτυράει το σπασμένο κάγκελο που βρήκαμε στο πίσω μέρος της κατάληψης. Οι σημαντικότερες υλικές ζημιές έγιναν στο χώρο αποθήκευσης των εργαλείων και της δεξαμενής νερού –όπου βρίσκεται και το διαρρηγμένο παράθυρο. Όπως όλα δείχνουν περιέλουσαν ό,τι μπορούσαν με εύφλεκτο υγρό, ενώ στο χώρο βρέθηκαν καμένα κομμάτια μιας τσάντας πλάτης, φιτίλια, εμποτισμένα πανιά με εύφλεκτο υγρό, φελιζόλ κ.α. τυλιγμένα σε πετσέτα. Το μικρό φυτώριο στα δεξιά της κατάληψης, όπου φιλοξενούνταν κάποια φυτάκια μέχρι να φυτευτούν στο χωράφι, καταστράφηκε επίσης –χωρίς φωτιά! Οι ζημιές όπως είπαμε είναι μόνο υλικές, περιορισμένες και επισκευάσιμες.
Η επίθεση στον αγρό, συμπληρώνει μια σειρά άλλων που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα σε στέκια και καταλήψεις, όπως στην κατάληψη Λέλας Καραγιάννη στην Κυψέλη στις 2/11, η επίθεση με μολότωφ στην κατάληψη Villa Amalias στις 3/11, o εμπρησμός στο σπίτι του αριστερού αγωνιστή Γ. Γιαννατσή στα Πετράλωνα στις 20/11, η επίθεση στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Buena Ventura στη Θεσσαλονίκη στις 24/11, στο στέκι μεταναστών στα Χανιά 16/12, στο στέκι της Ανοιχτής Συνέλευσης Δυτικών Συνοικιών στη Θεσσαλονίκη στις 18/12, στον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Βοτανικός Κήπος στην Πετρούπολη στις 18/12.
Οι παρακρατικές επιθέσεις –ή ακροδεξιά τρομοκρατία όπως την αποκάλεσε πρόσφατα ο αρχηχός της κρατικής καταστολής Χρυσοχοΐδης καλώντας τη να ενεργοποιηθεί- δε μας τρομάζουν. Αντίθετα δυναμώνουν τη βούλησή μας να παραμείνουμε ακλόνητοι-ες στις επιλογές μας, σύμφωνα με τα προτάγματα της αυτοοργάνωσης, αντιιεραρχικά, αντιεμπορευματικά και αδιαμεσολάβητα. Και αυτά δε χτυπιούνται, γιγαντώνονται.
Από το Σάββατο 26/12 στις 11.00 το πρωί, στον Αγρό αρχίζουν οι δουλειές αποκατάστασης του χώρου.
http://eleftherosagros.blogspot.com/2009/12/blog-post_25.html
Αλληλεγγύη στον Ridvan Celik (Rido)
Κανένας όμηρος στα χέρια των κρατών
Αλληλεγγύη στον Τούρκο πολιτικό πρόσφυγα Ridvan Celik (Rido)
Την Πέμπτη 24/12 τα ξημερώματα, η αστυνομία έβαλε σε αεροπλάνο με προορισμό την Αθήνα, τον Τούρκο πολιτικό πρόσφυγα Ridvan Celik (Rido), ο οποίος ζητά από το 1991 πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα. Ο Rido, ο οποιος ειναι ανυπότακτος από τον τουρκικό στρατό (αρνηθήκε να καταταγεί για να μην πολεμήσει τους κούρδους αντάρτες) διέφυγε το 1991 στην Ελλάδα και από τότε ενώ έχει κάνει αίτηση δυο φορές για να του δωθεί πολιτικό άσυλο μέχρι στιγμής δεν του έχει δωθεί. Ο Rido συνελλήφθει στις 6/12/2009 όταν τα ΜΑΤ επιτέθηκαν σε ομάδα 20 συντρόφων που πήγαιναν στο σημείο συγκέντρωσης της πορείας για τον ένα χρόνο από τη δολοφονία Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και την εξέγερση που ακολούθησε.
Κρατούνταν από τις 6/12 μέχρι σήμερα στη ΓΑΔ Ηρακλείου, ενώ όσες κινήσεις έγιναν για προσωρινή απελευθέρωσή του και εξέταση του αιτήματός του για πολιτικό άσυλο δεν καρποφόρησαν με αποτέλεσμα ο Rido να κινδυνεύει με άμεση απέλαση στο φασιστικό Τουρκικό κράτος. Προφανώς η εν κρυπτώ μεταφορά του στην Αθήνα και η μέρα που διάλεξε το ελληνικό κράτος να τον μεταφέρει (24/12), δείχνει οτι θα τον απελάσουν. Ο Rido βρίσκεται στο αλλοδαπών στην Πέτρου Ράλλη.
Ακολουθεί κείμενο αλληλεγγύης που μοιράζεται στο Ηράκλειο:
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΩΝ
“Ονομάζομαι Ridvan Celik. Το Σεπτέμβριο του 1991 κλήθηκα από τις τουρκικές αρχές να παρουσιαστώ στο στρατό, προκειμένου να υπηρετήσω τη στρατιωτική μου θητεία στην περιοχή του Ντιαρμπακίρ( Νοτιοανατολική Τουρκία – Βόρειο Κουρδιστάν), στην οποία την εποχή εκείνη μαίνονταν οι μάχες μεταξύ των Κούρδων ανταρτών και των τουρκικών δυνάμεων. Δεδομένου ότι δεν επιθυμούσα να εμπλακώ ως στρατιώτης στις μάχες αυτές, οι οποίες είχαν πάρει διαστάσεις εμφυλίου πολέμου, εγκατέλειψα τη χώρα μου τρεις μέρες αφότου έλαβα την πρόσκληση για την εκπλήρωση της στρατιωτικής μου θητείας.” Απόσπασμα από την αίτηση του Ridvan Celik προς το ελληνικό Υπουργείο Δημόσιας Τάξης για χορήγηση πολιτικού ασύλου,
Σεπτέμβριος 1991
Ο Ridvan Celik (Rido) ήρθε στην Ελλάδα ως πολίτικός πρόσφυγας το 1991, σε ηλικία 22 ετών… Επέλεξε να αυτοεξοριστεί όταν αναγκάστηκε απο το φασιστικό τουρκικό καθεστώς να καταταγεί και να πολεμήσει ενάντια στα ταξικά του αδέρφια, τους Κούρδους αντάρτες του PKK. Το 2002 το τουρκικό κράτος τον διέγραψε απο πολίτη του, αφού για 11 χρόνια ήταν “ανυπότακτος”.
Φθάνοντας στην Ελλάδα συνέχισε να αγωνίζεται και να συμμετέχει στα κινήματα.
Η συνεχής άρνηση του ελληνικού κράτους, από το 1991, να του χορηγήσει πολιτικό άσυλο ανάγκασε τον Rido να ζει σε ημιπαράνομο καθεστώς, μετατρέποντάς τον παράλληλα σε πεδίο εκμετάλλευσης του κάθε εργοδότη. Η πολιτική που έχει ακολουθήσει το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια για τους μετανάστες, στερεί απο τον Rido όλα τα αυτονόητα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, καθιστώντας τον νομικά ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ.
Αδυνατεί να φύγει νόμιμα απο την χώρα, καθώς δε δικαιούται ούτε ταυτότητα ούτε διαβατήριο, με αποτέλεσμα να τον κρατάει όμηρο και να τον οδηγεί συνεχώς στην παρανομία. Η σύλληψη του μπορεί να επιφέρει την απέλασή του στην Τουρκία, όπου το ελάχιστο που θα του επιβληθεί είναι η φυλάκιση και ο εξαναγκασμός του να σκοτώσει ή να σκοτωθεί, συμμετέχοντας στον πόλεμο ενάντια στο δίκαιο κουρδικό αγώνα.
Καλούμε τους φορείς, τους φοιτητικούς συλλόγους, τους μαθητές, τις πολιτικές οργανώσεις, τους μετανάστες και κάθε κομμάτι αυτής της κοινωνίας, το οποίο ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα, να διαθέσει κάθε δυνατό πολιτικό μέσο για να χορηγηθεί πολιτικό άσυλο στον Rido.
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ RIDVAN CELIK (RIDO)
αλληλέγγυοι/ες
Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73
Περίπτωση 1η:
Παράνομη σύλληψη φοιτητή στην Θεσσαλονίκη και προσπάθεια από τους μπάτσους να του φορτωθούν κατηγορίες. Κανένας δεν ασχολήθηκε με το γεγονός ότι αν δεν υπήρχαν τα οπτικά ντοκουμέντα ο φοιτητής αυτή τη στιγμή θα αντιμετώπιζε ποιός ξέρει πόσες κατηγορίες.
Περίπτωση 2η:
Χανιά, Κρήτη. Αποδείξεις για την παρουσία “γνωστών αγνώστων” δίπλα στους μπάτσους. Δίλλημα: Ασφαλίτες με αισθητική 80s ή φασιστοειδή που ντρέπονται για τον εαυτό τους και κρύβονται; Ο διευθυντής ασφαλείας Χανίων δεν φαίνεται να έχει τέτοιες ανησυχίες πάντως γιατί τους ξέρει. Θα πει και σε μας;
Περίπτωση 3η:
Απόφαση του Δ.Σ. της Νομικής Σχολής Αθηνών, την περασμέν Τρίτη, να κλείσει το ραδιοφωνικό σταθμό «Ένταση» που λειτουργεί εντός του κτηρίου της, με σκοπό να «αποδοθεί το κτήριο ελεύθερο από την παρεμβολή κάθε εξωπανεπιστημιακού στοιχείου»!!!
Αν αυτό δεν είναι πολιτική στοχοποίηση τότε τί είναι; Αν αυτή η απόφαση δεν στρέφεται κατά της Ελευθερίας του Λόγου και της Ελεύθερης Διακίνησης Ιδεών τότε ποιά; Ας τελειώσουν τα παραμύθια περί στρεβλής χρήσης της έννοιας του ασύλου.
Ενημέρωση για τους συλληφθέντες του «Ρεσάλτο» και του Δημαρχείου Κεραστινίου
Ελεύθεροι αφέθηκαν οι 22 συλληφθέντες του «Ρεσάλτο», ωστόσο στους 17 εξ’ αυτών επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι και καταβολή εγγύησης.
Ελεύθεροι αφέθηκαν οι 41 που συνελήφθησαν το Σάββατο (05/12) για την κατάληψη του Δημαρχείου Κερατσινίου που είχε αίτημα την άμεση απελευθέρωση των συλληφθέντων από την εισβολή της αστυνομίας στον αυτοοργανωμένο χώρο «Ρεσάλτο» στο Κερατσίνι, παρά την πρόταση της εισαγγελέας της έδρας να κρατηθούν και θα δικαστούν το μεσημέρι στις 13:00. Ο εισαγγελέας έχει ασκήσει ποινική δίωξη εναντίον τους για 3 τουλάχιστον πλημμελήματα.
Πανεκπαιδευτικό Συλλαλητήριο 7.12.2009 – Φωτογραφίες
Πανεπιστημίου 14:00
Στουρνάρη 16:00
Πλατεία Εξαρχείων 17:00
