Από το περασμένο φθινόπωρο όλες οι ομολογημένες και οι ανομολόγητες ψευδαισθήσεις, όλα τα αυτονόητα και οι επιθετικοί προσδιορισμοί που συνόδευαν τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό καταρρέουν.

Ούτε «αόρατο χέρι» που ρυθμίζει την αγορά υπάρχει, ούτε ισορροπία, ούτε ασφάλεια, ούτε εμπιστοσύνη. Ξαφνικά ο κόσμος δεν πηγαίνει αδιατάρακτα μπροστά και προς τα πάνω, εταιρίες κολοσσοί διαλύονται σε μια νύχτα (παρόλο που είχαν πάρει μόλις μερικούς μήνες πριν από διεθνείς και «έγκυρους» οργανισμούς πιστοποιητικά φερεγγυότητας, όπως ο πέμπτος μεγαλύτερος πιστωτικός οργανισμός των ΗΠΑ οι Leehman Brothers), γιάπηδες παίρνουν φόρα και πηδούν από γυαλιστερούς ουρανοξύστες. Ξαφνικά ο κόσμος, δεν είναι ένας κόσμος για όλους (όπως θέλει ο καταστατικός μύθος της δημοκρατίας), δεν είναι ένας κόσμος όπου όποιος θέλει μπορεί να πάει μπροστά (αρκεί να δουλέψει σκληρά). Ξαφνικά όλοι ανακαλύπτουν την ανθρωποφαγία αυτού του συστήματος, κάποιοι (αυτοί που χρόνια πλούτιζαν) προσποιούνται τους σοκαρισμένους από την σκληρότητα αυτού του κόσμου, ψιθυρίζουν τη λέξη κρίση.

Τα ρίσκα πλέον αυξάνονται, όχι στο τζογάρισμα επενδυτικών κεφαλαίων, αλλά στο πεδίο της ομαλής αναπαραγωγής του υπάρχοντος. Ο συνεκτικός ιστός χάνεται, κάποιοι (και αυτό αφορά τεράστια κοινωνικά κομμάτια των από τα κάτω) νιώθουν διπλά λεηλατημένοι, δεν μπορούν πλέον να τραφούν με υποσχέσεις και μπορεί να εξοργιστούν. Αλλά κάποιοι δεν πανικοβάλλονται. Ξέρουν πως μπροστά στα πόδια τους ξεκινάει ένα τεράστιο πεδίο ευκαιριών. Και προσπαθούν να το θωρακίσουν από τα ρίσκα. Τελικά το πάρτυ της λεηλασίας των κοινωνιών ξεκινάει από την κρίση και δεν καταλήγει σε αυτήν… Η κρίση δεν είναι παρά το άλλο όνομα της όξυνσης της κοινωνικής-ταξικής επίθεσης των αφεντικών του κόσμου. (Οι κρίσεις ιστορικά βέβαια δεν σήμαιναν απαραίτητα όξυνση της εκμετάλλευσης τουλάχιστον με την κάθε φορά τρέχουσα μορφή της. Το 1929 στις ΗΠΑ οδήγησε σε μια διαχείριση προνοιακού χαρακτήρα με πρώτον και κυρίαρχο τον κρατικό παρεμβατισμό και την κοινωνική συναίνεση (αύξηση μισθών, θεσμική ενσωμάτωση των συνδικάτων και των εργατικών ενώσεων κτλ). Παρόλ’ αυτά η ίδια η παγκόσμια κρίση του 1929 έπαιξε έναν σημαντικό ρόλο (χωρίς να συσχετίζεται και γραμμικά) σε αυτό που θα ερχόταν 10 χρόνια μετά: τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο).

οικόπεδα με θέα (την κρίση)

«Η ιδιόκτητη κατοικία βρίσκεται στην καρδιά του Αμερικάνικου Ονείρου. Είναι το κλειδί της ανέλιξης για τα χαμηλά και μεσαία κοινωνικά στρώματα. Είναι ένα καταφύγιο για τις οικογένειες και μια πηγή σταθερότητας για τις κοινότητες. Χρησιμεύει ως το θεμέλιο για την οικονομική ασφάλεια των ανθρώπων. Και αποτελεί πηγή υπερηφάνειας γι αυτούς που δουλεύουν σκληρά για να προσφέρουν στην οικογένειά τους…»
Τζωρτζ Μπους, απόσπασμα από την ομιλία-εξαγγελία του κυβερνητικού
προγράμματος «Homeownership Challenge», 2001

Η επικέντρωση μεγάλων αποθεμάτων (σε πραγματικό και «εικονικό» χρήμα) και οικονομικών στρατηγικών στον τομέα της ιδιόκτητης κατοικίας, με την επέκταση του στεγαστικού δανεισμού (τα περίφημα πλέον subprimes-ενυπόθηκα δάνεια υψηλού πιστωτικού κινδύνου*), το επακόλουθο φούσκωμα των τιμών των ακινήτων αλλά και η αδυναμία αποπληρωμής των δανείων από τους Αμερικάνους καταναλωτές, ήταν ουσιαστικά η εδαφικοποιημένη απαρχή της λεγόμενης παγκόσμιας κρίσης. Τα χρόνια δομικά προβλήματα του ρέοντος μοντέλου, η υπερσυσσώρευση αδιάθετων κεφαλαίων, οι αντιφάσεις, οι ανασχέσεις και οι αντίρροπες δυνάμεις που αναπτύσσονται στην σφαίρα της οικονομίας δεν άργησαν να οπλίσουν την γενίκευση της κρίσης.

Παρόλα αυτά, η ρέουσα φιλολογία περί κρίσης στοχοποιεί για το «κατάντημα» του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, κάποια golden boys που διαρκώς επινοούσαν περίπλοκα και ευφάνταστα τραπεζικά παιχνίδια και δάνεια και χειραγωγούσαν τους πελάτες προς αυτά ώστε να κρατούν ψηλά τα bonus τους, κάποιες κακές εντέλει τραπεζικές πρακτικές. Η πραγματικότητα βέβαια είναι πολύ διαφορετική και φαίνεται ξεκάθαρα στο παραπάνω απόσπασμα από την ομιλία του πλανητάρχη ήδη το 2001. Το «περιορισμένο κράτος» του νεοφιλελευθερισμού και της παγκοσμιοποίησης, ουσιαστικά έδωσε το θεσμικό έναυσμα (με διευκολύνσεις στις τράπεζες), για αυτό τον χορό δισεκατομμυρίων δολαρίων (και 3 περίπου εκατομμυρίων εξώσεων το 2007-2009 για τους «κακοπληρωτές» Αμερικάνους). Η οικονομική πολιτική του αμερικάνικου κράτους στήθηκε τόσο ιδεολογικά όσο και στην πραγματική οικονομία πάνω στη χειραγώγηση ενός μεγάλου κοινωνικού κομματιού χαμηλόμισθων προς την απόκτηση ιδιόκτητης κατοικίας. Ήταν λοιπόν μια στρατηγική επιλογή του αμερικάνικου καπιταλισμού στο σύνολό του: η καθήλωση των πραγματικών μισθών των εργαζομένων στις ΗΠΑ τα τελευταία 10 χρόνια (και η επακόλουθη αδυναμία τους να τροφοδοτήσουν την κατανάλωση) αλλά και η περαιτέρω ιδιωτικοποίηση τομέων και η αλλαγή σύνθεσης των μέχρι πρότινος κρατικών δραστηριοτήτων έθετε για τα αμερικάνικα αφεντικά ένα πραγματικό «πρόβλημα» προς επίλυση: την «χρηματοδότηση» των δραστηριοτήτων των χαμηλότερων κοινωνικών ομάδων για την «αναζωογόνηση» και αναπαραγωγή του κυρίαρχου μοντέλου. Ταυτόχρονα τα μεγάλα κέρδη που είχαν συσσωρευτεί με την άνοδο και την κατάρρευση του χρηματιστηρίου υψηλών τεχνολογιών (NASDAQ) το 2001, τα οποία παρέμεναν ανενεργά, απαιτούσαν την επένδυσή τους και βρήκαν στους τίτλους που εξέδιδαν οι τράπεζες στη βάση του στεγαστικού χρέους, μια σίγουρη και κερδοφόρα αγορά. Κατά βάση λοιπόν η διεύρυνση του τραπεζικού δανεισμού έπαιξε κυρίαρχο ρόλο στην αποσόβηση κοινωνικών κρίσεων (λόγω έλλειψης ρευστού) αλλά και συγκράτησης των μισθών προς τα κάτω (άρα και μείωση του εργατικού κόστους). Δεν είναι τυχαίο επίσης πως η κατοχή στέγης μέσω δανείων, άνοιγε τις πόρτες για περαιτέρω χρηματοδότηση από τις τράπεζες στους «σκληρά εργαζόμενους οικογενειάρχες» (καταναλωτικά δάνεια, «διευκολύνσεις» κτλ.) ακόμα και σε αυτούς που είχαν κακό πιστωτικό παρελθόν και παρόν: αυτούς που στο παρελθόν δεν ξεχρέωναν ορθά και εμπρόθεσμα τα δάνειά τους αλλά και αυτούς που ο πραγματικός τους μισθός δεν μπορούσε να καλύψει τις «προϋποθέσεις» των δανείων. Και όταν άρχισαν οι δυσκολίες στην αποπληρωμή των δανείων, άρχισε και το ντόμινο της κατάρρευσης.

Η «στέγη» λοιπόν δεν έγινε μόνο ένα «κεραμίδι πάνω από το κεφάλι» των μη προνομιούχων, αλλά η ένταξή τους στο μαγικό κόσμο της κατανάλωσης, το διαβατήριο στην θρυλούμενη κοινωνική τους ανέλιξη, η προσκόλλησή τους στο φετιχισμό του χρήματος και των εμπορευμάτων. Έτσι λοιπόν ένα κράμα κοινωνικού και ταξικού συντηρητισμού (που εκφραζόταν μέσα από την προσκόλληση σε αυτό το φετιχισμό), κρατικής πολιτικής (που επέβαλε ακόμα και την γεωγραφικά στον ιστό των πόλεων την ταξική κατανομή των πληθυσμών – π.χ. μετανάστες, μειονότητες – με την απαξίωση ή την ανάδειξη γειτονιών) και χρηματοπιστωτικών στρατηγικών αποτέλεσε τη θρυαλλίδα μιας κρίσης που από πολλούς είχε προβλεφθεί.

* Τα subprimes και τα αντίστοιχα τέτοιου είδους δάνεια (τα λεγόμενα μη συμβατικά) χαρακτηρίζονται δάνεια υψηλού ρίσκου γιατί απευθύνονται κατά βάση σε αποκλεισμένους συγκυριακά ή συστημικά από τον τραπεζικό δανεισμό. Για αυτό και η είσοδός τους στον τραπεζικό παράδεισο γίνεται με δυσβάσταχτους όρους (πχ. μεγάλες ποινές προεξόφλησης και μεγαλύτερο επιτόκιο). Η λειτουργία τους έχει περίπου ως εξής: οι τράπεζες εκδίδουν τίτλους για αυτά τα στεγαστικά δάνεια που έχουν ήδη συναφθεί με ιδιώτες (δηλαδή απομακρύνουν τα δάνεια από τα «βιβλία» τους, τους ισολογισμούς τους άρα και το ρίσκο της μη αποπληρωμής από πάνω τους) οι οποίοι τίτλοι έχουν για τους αγοραστές τους, πολύ υψηλότερα επιτόκια και αποτελούν μια «χρυσοφόρα» γι αυτούς επένδυση. Ο αγοραστής τίτλων (είτε ιδιώτης, είτε επιχείρηση, είτε κράτος κτλ) αγοράζει ουσιαστικά μια μελλοντική χρηματική ροή, προσδοκά δηλαδή πως η μεταπωλητική αξία των ακινήτων περιουσιών θα αυξηθεί. Από κει και πέρα αρχίζει το γνώριμο γαϊτανάκι των χρηματιστηριακών «διευθετήσεων» της αγοράς γης…Οι τιμές των ακινήτων ανέβαιναν ιλιγγιωδώς (μέχρι και 160% σε διάστημα 4 χρόνων σε κάποιες πολιτείες των ΗΠΑ), όλοι πίστευαν πως ανακάλυψαν
το νέο Ελντοράντο, ώσπου να αρχίσει η μαζική αδυναμία αποπληρωμής των δανειοληπτών και οι εξώσεις από το αμερικάνικο όνειρο. «Ξαφνικά» οι επενδυτικοί οργανισμοί (που επένδυαν μαζικά πάνω στην ανάπτυξη της αγοράς ακινήτων) βρίσκονται να κατέχουν γη σε εξωφρενικές τιμές την οποία αδυνατούν να μεταπωλήσουν με κέρδος και η όλη φούσκα σκάει… 

οι κυρίαρχοι μύθοι της κρίσης

Όλος αυτός ο συρφετός οικονομολόγων, ειδικών, υπουργών, δημοσιογράφων και αναλυτών, που στριμώχνονται σε τηλεοπτικά πάνελ και σελίδες εφημερίδων προσπαθούν να περισώσουν κάτι από την αίγλη του «παλιού κόσμου», του κόσμου πριν την εκδήλωση της κρίσης. Είναι όμως δύσκολο να πείσουν: τα λαμπερά παραμύθια της κατανάλωσης, του «υγιούς ανταγωνισμού», της ευημερίας, της σταθερότητας και γιατί όχι της αιώνιας νίκης των δυνάμεων της αγοράς, του καπιταλιστικού μοντέλου, έγιναν θρύψαλα στα παρκέ των χρηματιστηρίων. Και αν οι προηγούμενες κρίσεις αφορούσαν περιορισμένα εθνοκρατικά μορφώματα (πχ Αργεντινή το 2001) ή γεωγραφικά τμήματα (χώρες της νοτιοανατολικής Ασίας στα τέλη της δεκαετίας του 90) ανάλογα με το που κατευθύνονταν για να λεηλατήσουν τα διεθνοποιημένα κεφάλαια, τώρα μπορούμε πλέον να μιλάμε για παγκοσμιοποίηση της κρίσης. Τα όρια και τα σύνορα του νεοφιλελεύθερου μοντέλου δοκιμάζονται…

Ένας βασικός απολογητικός μύθος του καπιταλισμού γι αυτό που δηλώνεται τώρα ως κρίση, είναι τα αδίστακτα golden boys (υψηλόβαθμα στελέχη επενδυτικών εταιρειών) των πολυεθνικών και τα «αδηφάγα και αρρωστημένα» χρηματιστηριακά παιχνίδια τους, προκειμένου να γεμίσουν τις τσέπες τους με το χρυσάφι των μπόνους στην «πενιχρή» τους μισθοδοσία. Άσχετα αν αυτό είναι μια πραγματικότητα και επιμέρους χειραγωγήσεις τιμών, επενδύσεων και κεφαλαίων συνέβησαν και συνεχίζουν να συμβαίνουν από αφιονισμένους γιάπηδες, ο «συλλογικός καπιταλιστής» και οι μηχανισμοί του (από την κρατική διοίκηση, τις εθνικές Κεντρικές Τράπεζες, τα υπερεθνικά μορφώματα τύπου Ενωμένης Ευρώπης αλλά και θεσμοί μηχανισμοί όπως ο ΟΑΣΑ ή το ΔΝΤ) είναι αυτοί που ασκούν τον έλεγχο και δίνουν κατευθύνσεις. Τα παιχνίδια των golden boys μπορούν απλά να προκαλούν προσωρινές αστάθειες στην ομαλή και «ορθολογική» ροή των κεφαλαίων αλλά επ’ ουδενί δεν μπορούν να οριστούν ως ρυθμιστές κατάρρευσης της παγκόσμιας αγοράς.

Άλλη μια ρητορεία (που αγγίζει μάλιστα και ευρύτερα κομμάτια της αριστεράς) είναι αυτή του «καπιταλισμού του τζόγου» επ’ αφορμή της διόγκωσης της χρηματοπιστωτικής δραστηριότητας (τράπεζες, επενδυτικές εταιρίες) στον σύγχρονο καπιταλισμό. Είναι ένα κλασικό δίπολο που αναπαράγεται μεταξύ της «εικονικής οικονομίας» που αφορά τα χρηματιστήρια και είναι κατά βάση τζογαδόρικη και «ανορθολογική» και της «πραγματικής οικονομίας» που αφορά την κατεξοχήν παραγωγή αγαθών ή υπηρεσιών η οποία είναι εξ ορισμού «ορθολογική» αφού κινείται στη βάση της προσφοράς και της ζήτησης (ή έτσι θέλουν να πιστεύουν οι θιασώτες του συστήματος). Πρώτα από όλα, η διεύρυνση του χρηματοπιστωτικού τομέα, δεν κατέλαβε χώρο από τον «πραγματική οικονομία» αλλά αποτελεί δομικό της κομμάτι με συγκεκριμένες λειτουργίες (συσσώρευση κεφαλαίων, επενδύσεις στάσιμων κεφαλαίων) και στην συγκεκριμένη οικονομική περίοδο έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην κινητικότητα των κεφαλαίων αλλά και την ευρύτερη αναπαραγωγή του υπάρχοντος. Οι δραστηριότητες του χρηματοπιστωτικού τομέα και ο όγκος των κεφαλαίων που διεκπεραιώνει, αφορά μια ευρύτερη στρατηγική του κεφαλαίου και όχι μια μάχη και ανταγωνισμό «εικονικών και πραγματικών κεφαλαίων». (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, οι έλληνες τραπεζίτες οι οιποίοι είναι ταυτόχρονα μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεπενδυτές, εφοπλιστές… είναι δηλαδή οι ίδιοι επιβεβαίωση ότι το πραγματικό και το χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο είναι γεφυρωμένο). Και όχι μόνο αυτό: το χρηματιστικό κεφάλαιο δεν είναι χρήμα από το πουθενά αλλά και ταυτόχρονα δημιουργεί πραγματικό, ζεστό χρήμα επενδύοντας «αδιάθετα συσσωρευμένα κεφάλαια», τονώνοντας έτσι την «πραγματική παραγωγή κεφαλαίου». Αυτό συνέβη εξάλλου την περίοδο της «οικονομικής ακμής» των προηγούμενων ετών. Το «τζογάρισμα» λοιπόν, δημιούργησε πραγματικό πλούτο για κάποιους και πολύ πιο πραγματική δυστυχία για τους «μη προνομιούχους» αυτού του κόσμου. Τι πιο κλασικό λοιπόν στην ιστορία του καπιταλισμού; Επίσης η επιμονή στην καταγγελία του «καπιταλισμού του τζόγου» προσποιείται ότι δεν βλέπει, πως η απόδοση κέρδους (λαϊκιστί: κερδοσκοπία) είναι βασικός πυλώνας της καπιταλιστικής ανάπτυξης στο σύνολό της και όχι μεμονωμένο χαρακτηριστικό κάποιου συγκεκριμένου καπιταλιστή. Όλο αυτό κρύβει βέβαια και μια βαθύτερη πίστη στην αιωνιότητα του καπιταλισμού αλλά και την αυτονόητη ύπαρξή του ως μοναδικού μοντέλου οργάνωσης της εργασίας, της οικονομίας και των κοινωνιών.

Κάποιοι μιλούν για κακές τραπεζικές πρακτικές και εμμονές σε συγκεκριμένα μοντέλα (για την αλόγιστη δηλαδή χορήγηση τραπεζικών δανείων σε εκείνους που αδυνατούσαν εκ των πραγμάτων να τα ξεπληρώσουν) ξεχνώντας πως το άνοιγμα του «παράδεισου» της τραπεζικής αγοράς και δανεισμού σε περιόδους οικονομικής άνθησης είναι και αυτό δομικό χαρακτηριστικό των οικονομικών κύκλων της ροής του κεφαλαίου αλλά και βασικό συστατικό ομηρίας των φτωχότερων κοινωνικών κομματιών τις τελευταίες 2 δεκαετίες. Είναι λοιπόν ένας τρόπος απόσπασης κοινωνικής και ταξικής ειρήνης. Έστω και πρόσκαιρης… 

«εικονικές οικονομίες» και πραγματικοί μπελάδες

Είναι κοινός τόπος πως για την κρίση οι παράγοντες εκδήλωσής της ήταν πολλοί. Οι οικονομολόγοι-θιασώτες του συστήματος ξιφομαχούν θολωμένοι μεταξύ τους στην προσπάθειά τους να βρουν το «μεγάλο φταίχτη». Τα πάντα κινούνται σε δίπολα: φταίει η επιθετικότητα του νεοφιλελευθερισμού, αλλά φταίει και η «έλλειψη βούλησης» του να επιτεθεί στις κατεστημένες οικονομικές ροές και αγκυλώσεις, φταίει η αδυναμία της πραγματικής οικονομίας να αναπτυχθεί πατώντας πάνω στο «ζεστό» χρήμα της «εικονικής» οικονομίας, αλλά φταίει και η υπερεπέκταση της «εικονικής» οικονομίας και οι τζογαδόρικοι τρόποι της, φταίει η αποτυχία της θεσμικής ολοκλήρωσης σε παγκόσμιο επίπεδο, η άρση όλων των εθνικών περιορισμών αλλά φταίει και η απροθυμία των κρατών να επιβάλλουν σώφρονες ρυθμιστικούς κανόνες στην οικονομική σφαίρα, φταίει η μονομέρεια και η πολεμική εμμονή των ΗΠΑ αλλά φταίει και η «δειλία» των Ευρωπαίων και των άλλων πρωτοκοσμικών στο να χαράξουν ξανά χάρτες και πολιτικές…και πάει λέγοντας. Όλες οι αναλύσεις κινούνται στο να προστατεύσουν το κυρίαρχο μοντέλο, στο να το αναπαράγουν είτε ξαναγεννώντας το αυτούσιο είτε φτιασιδώνοντάς το με νέα μεγάλα οικουμενικά οράματα (σαν κι αυτά των θεωρητικών Πατέρων του καπιταλισμού). Ο Άνταμ Σμιθ αγκαλιά με τον Μέυναρντ Κέυνς παλεύουν στα μαρμαρένια αλώνια με το τέρας της κρίσης…

Στην πραγματικότητα τίποτα από όλα αυτά δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα τόσο μονοσήμαντα. Όλοι οι λόγοι του κόσμου «συνωμότησαν», όλα αυτά που συνιστούν ακόμα και ως αντιθετικές δυνάμεις την κυρίαρχη οικονομική-πολιτική δομή, ξεδιπλώθηκαν με όλες τους τις δυνάμεις, τις «αρετές» και τις «αδυναμίες», έρμαια του πανικού των αγορών, του τυχοδιωκτισμού του «ατομικού» αλλά και
του «συλλογικού» καπιταλιστή, των ιστορικών οικονομικών κύκλων ανάτασης και ύφεσης αλλά και των συνολικών δομικών αντιφάσεων του καπιταλισμού. Και βέβαια (και αυτό είναι ένα βασικό κομμάτι που όλοι τείνουν να ξεχνούν ή να υποβιβάζουν), άσχετα με το αν ο καπιταλισμός έχει αυτήν την (υπέροχη) μαγική δύναμη να παίρνει φόρα και να χτυπά με δύναμη το κεφάλι του στον τοίχο φτάνοντας
μπροστά στα αδιέξοδα των διαδρομών του, υπάρχουν πάντα οι πολύμορφες αντιστάσεις των κοινωνιών που παίζουν (ακόμα και όταν δεν εκδηλώνονται με τη σαφήνεια των οδοφραγμάτων αλλά υπάρχουν απλά και μόνο ως εφιαλτικές -για τους κυριάρχους- κοινωνικές δυνατότητες) το ρόλο τους στο παιχνίδι της αποσταθεροποίησης. Οι ρωγμές που δημιούργησαν και συνεχίζουν να δημιουργούν κοινωνίες και κινήματα την τελευταία 15ετία (από τη Λατινική Αμερική ως την Ευρώπη και την Ασία), από τοπικούς, εργατικούς, περιβαλλοντικούς αγώνες κτλ, οι οποίοι πλέον κουβαλάνε το πρόσημο της κοινωνικής επίθεσης ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό και τον ίδιο τον καπιταλισμό γενικότερα (ας θυμηθούμε την «φλεγόμενη» Αργεντινή του 2001).

Τα όρια λοιπόν της λεηλασίας του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού και οι αφορμές και αιτίες της κρίσης πρέπει βέβαια να ανιχνευτούν και πέρα από τις δομικές αντιφάσεις του συστήματος, στις πιο πρόσφατες πολιτικές-οικονομικές επιλογές, στην πιο πρόσφατη ιστορία: από την ανάδειξη του δόγματος της ασφάλειας ως κινητήριου μοχλού απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης και καταστολής στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών αλλά και πολεμικής εξωτερίκευσης της πρωτοκοσμικής δημοκρατίας στην καπιταλιστική περιφέρεια (ειδικά από τα μέσα του ’90). Από την ανάδειξη νέων ηγεμονικών δυνάμεων (Κίνα, Ρωσία κτλ) στην παγκόσμια σκακιέρα. Από την επιταχυνόμενη περιβαλλοντική λεηλασία που –λόγω της οικονομικής επέκτασης- αποκτά πλέον ξεκάθαρα επιβιωτικά χαρακτηριστικά για τον πλανήτη και πλέον συνυπολογίζεται ως «κόστος» στις όποιες επενδύσεις. Από την αδυναμία των πολεμικών επιλογών των δυτικών κυρίαρχων στο να
τιθασεύσουν την Μέση Ανατολή και να «εξορθολογικοποιήσουν» την αγορά ενέργειας, πετρελαίου και φυσικού αερίου. Τις γεωπολιτικές συγκρούσεις που αναδύθηκαν από αυτήν την επιθετικότητα. Την αδυναμία (λόγω ευρύτερης κοινωνικής αποσταθεροποίησης) για καθολικότερη επίθεση στα εργασιακά «κεκτημένα» των δυτικών κυρίως προλετάριων (να καταργήσουν δηλαδή και το ελαχιστότερο
«δίχτυ κοινωνικής προστασίας» όπως το ονομάζουν) κτλ…

Η επιθετικότητα των κυρίαρχων σε κοινωνίες και στον πλανήτη δεν φαίνεται να μπαίνει σε δίπολα και διλλήματα τουλάχιστον προς στιγμή: η οικονομική σταθερότητα «ξαναθερμαίνεται» με παλιά κόλπα και το επίδικο της «κοινωνικής ειρήνης και σταθερότητας» συνεχίζει να βρίσκει τις «λύσεις» του μέσα από την όξυνση των αποκλεισμών ολόκληρων κοινωνικών ομάδων (ακόμα και από τους προνομιούχους της πάλαι πότε «κραταιάς» μικρομεσαίας τάξης), την όξυνση των διαχωρισμών (πχ ξενοφοβία κτλ) αλλά και μέσα από την θεσμική και υλική θωράκιση των μηχανισμών καταστολής. Η οικονομική κρίση δείχνει να ζητάει τη «θεραπεία» της μέσα από την μετατόπιση της πολιτικής διαχείρισης των κοινωνιών σε ολοένα και πιο ολοκληρωτικά μονοπάτια. Κι αν μια τέτοια προοπτική μοιάζει «αυτοκαταστροφική» επιλογή για το ίδιο το σύστημα, ένα μεγάλο ρίσκο γενικευμένης κοινωνικής αποσταθεροποίησης, αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο και τις ταχύτητες που συνήθισαν οι παγκόσμιες ροές εξουσίας και χρήματος να επιβάλλονται πάνω στον πλανήτη και τις κοινωνίες. Είναι ο τρόπος που ανασαίνει ο καπιταλισμός και η βαθιά του πίστη πως είναι ανίκητος. Η διέξοδος της «λογικής» διαχείρισης της κρίσης (επαναφορά δηλαδή «προστατευτικών» μέτρων για την κοινωνία) απαιτεί τεράστιες θεσμικές μετατοπίσεις, ανακατανομή προνομίων, δύναμης και χρημάτων από τους κυρίαρχους το οποίο προς στιγμήν κρίνεται ασύμφορο. Παρόλ’ αυτά συνεχίζει να παραμένει το τελευταίο καταφύγιο τους.

Τα διευθυντήρια μπροστά σε αποφάσεις

Αν και το μέχρι στιγμής μέγεθος της αστάθειας δεν αντιστοιχεί σε μεγέθη πραγματικής κρίσης, αλλά περισσότερο σε αυτά μιας μικρής-μεσαίας ύφεσης σε λίγες μόνο οικονομίες (ΗΠΑ, Ισπανία, Ισλανδία και κάποιες άλλες) και επιβράδυνσης για όλες τις υπόλοιπες, η κατάσταση είναι ακόμα ρευστή για σιγουριές και προβλέψεις. Το σίγουρο πάντως είναι πως οι ηγεμόνες του κόσμου κινούνται σε τροχιά ύφεσης: από τις μαζικές απολύσεις και το κλείσιμο μονάδων παντού στον κόσμο,
περιστολή ακόμα και των ισχνότερων εργασιακών «κεκτημένων», περαιτέρω ελαστικοποίηση, μείωση μισθών. Η κρίση ανέκαθεν ιστορικά είχε διττό χαρακτήρα: επιθετική καταστροφή συσσωρευμένων κεφαλαίων και αναδημιουργία καινούριων αλλά το βασικότερο, επίθεση με όλα τα μέσα στους εκμεταλλευόμενους. Εξάλλου αυτοί συνεχίζουν να είναι η αποδοτικότερη επένδυση. Ένα πρώτο δείγμα εξάλλου είναι η λεγόμενη «κοινωνικοποίηση των ζημιών», η μετακύλιση δηλαδή των χρεών των αφεντικών στις πλάτες των «από τα κάτω». Και αυτό που «εντυπωσιάζει» είναι πως τα ηγεμονικά μπλοκ είναι συμπαγή στις προσεγγίσεις τους: πουθενά μέχρι στιγμής δεν ακούστηκε (παρά μόνο ως κρύο ανέκδοτο) η επιστροφή σε «κοινωνικότερα» μοντέλα οικονομικής διαχείρισης. (Εδώ βέβαια πρέπει να αναφερθούν τα λίγα αλλά ενδεικτικά παραδείγματα κρατικής παρέμβασης, με τις κρατικοποιήσεις
εταιρειών ή χρεών τους -κυρίως σε ΗΠΑ και ΕΕ-, που εμφανίζεται ως ενδιάμεση μεταβατική λύση για την αναπαραγωγή του υπάρχοντος μοντέλου. Ο καπιταλισμός μπορεί να κοινωνικοποιεί την κρίση αλλά ένας «αποτελεσματικός» κρατικός παρεμβατισμός πλήττει την μονοκρατορία της νεοφιλελεύθερης κουλτούρας στην κοινωνική συνείδηση. και τροφοδοτεί την εναντιωματική επιχειρηματολογία). Η κρισιμότητα παρόλα αυτά της περιόδου αυτής φαίνεται και στις διαπιστώσεις και τις δηλώσεις των κυρίαρχων: αυτοί που ορκίζονταν αιώνια πίστη στο «αόρατο χέρι των αγορών», στη «μαγική τους δύναμη να αυτορυθμίζονται», αναμασούν σε ρυθμό παραληρήματος τα περί «αναγκαιότητας ελεγκτικών μηχανισμών», τα περί «ιστορικής ευθύνης των κρατών να παρέμβουν δυναμικά». Από την «επανίδρυση του καπιταλισμού» που πρότεινε ο Σαρκοζί μέχρι τα σχέδια Πόλσον στις ΗΠΑ και την αγορά τοξικών ομολόγων από το αμερικάνικο κράτος, την κρατική «επιτήρηση» των τραπεζών που εφάρμοσε το αγγλικό κράτος, από τις πρόσφατες αποφάσεις της συνόδου κορυφής της ΕΕ (η οποία έκανε αυστηρές συστάσεις σε αυτούς που σκέφτονται να εγκαταλείψουν το κοινό παιχνίδι και να αυτοσχεδιάσουν λύσεις με εθνικό πρόσημο), όλες αυτές οι διαφοροποιήσεις και οι αποχρώσεις στις επιλογές των αφεντικών του κόσμου, τέμνονται σε 4 σημεία: πρώτον, την κοινά διαπιστωμένη αναγκαιότητα των ηγεμόνων του κόσμου για μεγαλύτερο έλεγχο στις αγορές, όχι όμως σε βαθμό ξεκάθαρου κρατικού παρεμβατισμού (παρά μόνο εκεί που θα προκύψει έκτακτη ανάγκη), την κοινή τους προσπάθεια για την διατήρηση του (αποσυντιθέμενου) νεοφιλελεύθερου μοντέλου, την κοινή διαπίστωση πως η κρίση δεν πρέπει να αλλάξει τους κανόνες του παιχνιδιού διότι είναι και η ίδια κανόνας του παιχνιδιού και όχι εκτροπή του, και τέλος, η παραδοχή πως ήδη άνοιξε το πεδίο μιας ευρύτερης παγκόσμιας ανακατανομής οικονομικής και όχι μόνο δύναμης με ότι και αν αυτό σημαίνει για τον ενδοκυριαρχικό ανταγωνισμό.

Ταυτόχρονα η κρίση ανατροφοδοτεί «αποτυχημένες συνταγές»: παρόλο που, για παράδειγμα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θεωρείται υπεύθυνο για πολλές κοινωνικές και οικονομικές κρίσεις ανά τον πλανήτη (πχ. Αργεντινή 2001) η απόφαση των G20 στο να τροφοδοτήσουν το ΔΝΤ με επιπλέον 1 τρις δολάρια για δανειοδοτήσεις χρεοκοπημένων κρατικών οικονομιών, δείχνει πως αυτό παραμένει ως μηχανισμός και ως φιλοσοφία, κυρίαρχο στην παγκόσμια οικονομία: η δανειοδότηση των χρεών, που ακολουθείται με σκληρά οικονομικά μέτρα για κάθε δανειολήπτη του ΔΝΤ, γίνεται το βασικό όχημα αναδιανομής συμφερόντων και δύναμης στον πλανήτη. Σε μια περίοδο αστάθειας, λιγοστεύουν οι εναλλακτικές δυνατότητες δανειοδότησης (όπως πχ έγινε μεταξύ χωρών της Λατινικής Αμερικής λίγα χρόνια πριν) και το ΔΝΤ και άλλοι τέτοιοι οργανισμοί εμφανίζονται ως οι μοναδικοί «ανοιχτοχέρηδες» δανειστές. Πρόκειται για μια δοκιμασμένη συνταγή ήδη από τις δεκαετίες του 70 και 80 σε Λατινική Αμερική και Αφρική, και από το 90 σε Νοτιοανατολική Ασία και Ανατολική Ευρώπη. (Βασικός μοχλός ανάπτυξης σύμφωνα με το ΔΝΤ, για τις κατά βάση αγροτικές χώρες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής είναι η ένταξη στην αγροτική παραγωγή και στις τεράστιες αγροτικές τους εκτάσεις, γενετικά τροποποιημένων φυτών για την παραγωγή βιο-ενέργειας: κάπου εδώ συναντιέται λοιπόν η αγωνία των κυρίαρχων για «το μέλλον του πλανήτη», η ρητορεία περί πράσινης ανάπτυξης, απομάκρυνσης από την εξάρτηση γαιανθράκων και παραγωγής εναλλακτικών μορφών ενέργειας και βοήθειας των «υπό ανάπτυξη» χωρών του τρίτου κόσμου. Αυτό που ντύνεται στα μάτια των δυτικών υπηκόων ως εναλλακτικό μοντέλο πράσινης καπιταλιστικής ανάπτυξης, ως ο αυθεντικός τρόπος για την εξαγωγή των οικονομιών και κοινωνιών από την κρίση, κουβαλάει ουσιαστικά όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά των παλιών λευκών αποικιοκρατών…) 

απαντήσεις;;;

Οι αριθμοί και οι στατιστικές της κρίσης, οι οικονομικοί όροι που κατακλύζουν το καθημερινό λεξιλόγιο, δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προκαλούν μια κοινωνική σύγχυση, κρύβοντας το προφανές: πίσω από την αριθμολαγνεία των οικονομολόγων κρύβονται απτές κοινωνικές σχέσεις καταπίεσης και εκμετάλλευσης. Που είτε καταλύονται είτε διαιωνίζονται. Το «ξεπέρασμα της κρίσης» είναι μια κάτι που μας αφορά όχι ως ένα ζήτημα τεχνικής φύσεως, που απαιτεί απλές ρυθμίσεις, αλλά καθολικές απαντήσεις από την πλευρά των «από τα κάτω», ακριβώς γιατί βρίσκονται μπροστά στην επιταχυνόμενη επιθετικότητα των αφεντικών του κόσμου. Από τις δυτικές μητροπόλεις ως την έτσι κι αλλιώς λεηλατημένη καπιταλιστική περιφέρεια (κάποιοι μάλιστα ψιθυρίζουν με νόημα πως η επόμενη κρίση θα χτυπήσει τις τιμές των τροφίμων και των πρώτων υλών –με ότι αυτό σημαίνει για τους εκεί πληθυσμούς-) καθετί συλλαβίζεται ως βαρβαρότητα.

Και αυτό που δεν έχει γίνει αντιληπτό από τους από κάτω ακόμη, είναι πως οι αντιστάσεις των κοινωνιών ανά τον πλανήτη, από τη Λατινική Αμερική ως την Μέση Ανατολή, από τους αγώνες των αγροτών και εργατών στην Νοτιοανατολική Ασία ως τους φλεγόμενους δρόμους του ελληνικού Δεκέμβρη είναι ένας βασικός παράγοντας όχι μόνο ανάσχεσης της κρατικής-καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αλλά η βασική συνιστώσα κάθε αποσταθεροποίησης των κυρίαρχων.

Και στις απαντήσεις αυτές δεν χωράνε υποχωρήσεις: αυτές εξάλλου έθρεψαν την αδηφαγία των ηγεμόνων τόσο καιρό. Μέσα στο πεδίο μιας γενικευμένης κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης του συστήματος, ξεπηδούν εκείνες οι δυνάμεις που θέλουν να μπλοκάρουν τις κοινωνικές απαντήσεις: από τον εθνικισμό και το ρατσισμό, ως τις σοσιαλδημοκρατικές διευθετήσεις και τους «δικαιότερους κόσμους», από την ανάπτυξη φοβικών αντανακλαστικών που θα δικαιώσουν το κράτος-αστυνόμο έως τις βιτρίνες που θα συνεχίσουν να υπόσχονται λάμψη και ανέλιξη, από το δόγμα ασφάλειας ως το ισχυρό έθνος-κράτος, όλα θα συνηγορήσουν στην αναπαραγωγή του υπάρχοντος. Με τους πιο επιθετικούς όρους: έμμεσα ή άμεσα, με ωμή βία ή με «χτύπημα στην πλάτη», εντός των συνόρων και έξω από αυτά.

Οι απαντήσεις λοιπόν δεν μπορούν να περιοριστούν σε κλασικές καταγγελίες ενός παρακμάζοντος νεοφιλελευθερισμού, να αναμασήσουν εργατισμούς και σχήματα αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας, αλλά να οξύνουν την ένταση της κοινωνικής πόλωσης. Πρέπει να διαπερνούν τη δομή που χτίζεται πάνω στις εμπορευματικές σχέσεις και το χρήμα, να χτυπούν τις διάφορες στρατηγικές απόσπασης κοινωνικής συναίνεσης: ο κόσμος της οριστικής ρήξης ξαναμιλάει με όρους σύγκρουσης, απαιτεί, βρίσκεται στο δρόμο, επανανακαλύπτει τα εργαλεία του κοινωνικού σαμποτάζ ενάντια στην συνδιαλλαγή και την υποχώρηση, την συλλογικότητα ενάντια στην εξατομίκευση και την αλλοτρίωση, την χαριστικότητα ενάντια στον κόσμο του χρήματος και της ανταλλακτικής αξίας, τελειώνει με τη διαμεσολάβηση των φωτισμένων ειδικών, προχωράει στην κατάλυση εθνικών, φυλετικών και έμφυλων διαχωρισμών. Η κρίση δεν είναι τα φράγκα που λείπουν από τα αφεντικά. Είναι η απόπειρα επαναθέσμισης του υπάρχοντος και όλων του των συνιστωσών με τους χειρότερους όρους για τους εκμεταλλευόμενους και τους καταπιεσμένους. Η μόνη διέξοδος είναι η αντεπίθεση.

http://www.thersitis.gr/

Με αφορμή την επίθεση φασιστοειδών εναντίων των κινηματικών διαδικτυακών τόπων και αυτών που τους φιλοξενούν αναδημοσιεύουμε σχετικό με το θέμα άρθρο του Ιού. Φυσικά δε θα σταθούμε μόνο εκεί, έπεται και συνεχεία.

Καθώς τα φασιστοειδή να μιλούν για πανεπιστημιακό άσυλο και δημοκρατία είναι τουλάχιστον κωμικοτραγικό. Αυτοί που είναι πρώτοι στην κατάργηση της ελευθερίας του λόγου και θα χειροκρότησαν στην εισβολή του τανκ στο πολυτεχνείο του ’73, σαφέστατα, όχι μονo είναι υποκριτές, αλλά είναι ξεκάθαρο ότι εξυπηρετούν μικροπολιτικά παιχνίδια με τις πλάτες του ακροδεξιού κόμματος ΛΑΟΣ. Το τελευταίο έχει φιλοξενήσει στο κανάλι του αρχηγού του τον Πατακό και έχει υμνήσει κρυφά και φανερά το καθεστώς της χούντας.

Τριανταπέντε χρόνια συμπληρώθηκαν από την πτώση της δικτατορίας και οι νοσταλγοί της δεν παύουν να μηχανεύονται τρόπους για τη συρρίκνωση της δημοκρατίας. Αυτή τη φορά στόχος είναι η ελεύθερη διακίνηση ιδεών μέσα στα Πανεπιστήμια.

Το καλοκαίρι είναι κατά κανόνα μια περίοδος ύφεσης των φοιτητικών κινητοποιήσεων και, κατ’ επέκταση, της δημόσιας συζήτησης για το πανεπιστημιακό άσυλο. Χάρη στην πρόσφατη εκλογική «επιτυχία» της ακροδεξιάς, η φετινή περίοδος των διακοπών φαίνεται όμως πως θ’ αποτελέσει τελικά εξαίρεση.

Τούτη τη φορά, ωστόσο, η συζήτηση περί ασύλου δεν προκαλείται από τη μετατροπή των πανεπιστημιακών χώρων σε καταφύγιο (ή ορμητήριο) διαδηλωτών που συγκρούονται με την αστυνομία. Αντικείμενό της αποτελεί, αντίθετα, η προσπάθεια επανοριοθέτησης του σκληρού πυρήνα του ασύλου, που μέχρι σήμερα θεωρούνταν δεδομένος ακόμη κι από τους υποστηρικτές της ανενόχλητης εισόδου των ΜΑΤ στα ΑΕΙ: της προσφυγής στους πανεπιστημιακούς χώρους για την απόλυτη προστασία της ελευθερίας του λόγου κι ακύρωση κάθε απόπειρας ποινικοποίησης των αιρετικών απόψεων, αναλύσεων κι επεξεργασιών.

Αναφερόμαστε, φυσικά, στην εκστρατεία που βρίσκεται σε εξέλιξη τους τελευταίους μήνες για το κλείσιμο του γνωστού δικτυακού τόπου αντιπληροφόρησης Athens Indymedia, με πρώτο βήμα το αίτημα εκδίωξης του υπολογιστή που τον εξυπηρετεί (server) από το «άσυλο» του ΕΜΠ.

Το περασμένο Σάββατο περιγράψαμε συνοπτικά την κοινοβουλευτική πτυχή της καμπάνιας: τις διαδοχικές σχετικές ερωτήσεις του ΛΑΟΣ στη Βουλή και την ταχύτατη συμμόρφωση προς αυτές, τόσο του υφυπουργού Παιδείας Σπύρου Ταλιαδούρου όσο και του «ιδιωτικοποιημένου» ΟΤΕ. Με δεδομένη τη σοβαρότητα του ζητήματος και τα κρίσιμα πολιτικά διακυβεύματα, καλό είναι ωστόσο ν’ ασχοληθούμε κάπως αναλυτικότερα με την ουσία της υπόθεσης.

Από το Σιάτλ στο Πολυτεχνείο

Το Athens Indymedia αποτελεί τμήμα του ομώνυμου διεθνούς δικτύου αντιπληροφόρησης που πρωτοδημιουργήθηκε το Νοέμβριο του 1999 στο Σιάτλ, από ακτιβιστές του κινήματος ενάντια στη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, για τη μεταξύ τους ανταλλαγή απόψεων και πληροφοριών. Κάθε επιμέρους Indymedia λειτουργεί αυτόνομα, με αυτοτελή εσωτερική λειτουργία και δικό του πολιτικό προσανατολισμό (στο ευρύτερο συνήθως ρεύμα της ελευθεριακής αριστεράς).

Κοινό χαρακτηριστικό είναι η παράλληλη λειτουργία μιας συντακτικής ομάδας (που επιμελείται τη βασική δομή του σάιτ) και της ανεξέλεγκτης «συνεισφοράς» ειδήσεων, μεταφράσεων, φωτογραφιών, βίντεο, σχολίων κλπ από τους χρήστες, η ανωνυμία των οποίων είναι τεχνικά εξασφαλισμένη. Διακηρυγμένο στόχο αυτής της πολιτικής συνιστά η κατάργηση του διαχωρισμού μεταξύ «πομπού» και «δέκτη» της ενημέρωσης.

Οσο για την αντιπληροφόρηση, ως τέτοια χαρακτηρίζεται από το αθηναϊκό σάιτ η «διάδοση της πληροφορίας από την οπτική όλων εκείνων που αγωνίζονται, που η φωνή τους και οι διεκδικήσεις τους δεν πρόκειται ποτέ να ακουστούν από τα καθεστωτικά μέσα, μεταδίδοντας μια πραγματικότητα έτσι όπως την έχουν βιώσει μέσα από τους κοινωνικούς και πολιτικούς τους αγώνες».

To Athens Indymedia λειτούργησε για πρώτη φορά το Νοέμβριο του 2001, με πρωτοβουλία μιας εικοσαριάς ακτιβιστών της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου που είχαν έρθει σε επαφή με την αντίστοιχη διεθνή πρακτική κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων της Πράγας και της Γένοβα. Οπως όλες οι συλλογικότητες του χώρου, γνώρισε κι αυτό εσωτερικές τριβές και διασπάσεις, με σημαντικότερη αυτήν που οδήγησε το 2007 στη δημιουργία του παράλληλου δικτυακού τόπου Indy.gr.

Η απόδοση του εγχειρήματος υπήρξε μάλλον άνιση, σε άμεση κατά κανόνα συνάρτηση προς το εκάστοτε επίπεδο ανάπτυξης των κοινωνικών κινημάτων. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Indymedia αφορά την παροχή άμεσης κι άπλετης ενημέρωσης γι’ αυτά τα ίδια κινήματα (εργατικό, αντιαυταρχικό, αντιρατσιστικό) και ιδίως για τις πτυχές τους που τα επίσημα ΜΜΕ συνήθως αγνοούν, συσκοτίζουν ή παραποιούν.

Πολύτιμη υπήρξε επίσης η πληροφόρηση για τη σκοτεινή πλευρά της δράσης των διωκτικών υπηρεσιών, από την καθημερινή αστυνομική βία (στα Εξάρχεια ή αλλού) ώς το «αντιτρομοκρατικό» καλοκαίρι του 2002 και το συνεχιζόμενο ανθρωποκυνηγητό κατά των «λαθρομεταναστών». Οι ακριβείς συνθήκες του φόνου του Αλέξη Γρηγορόπουλου μεταδόθηκαν π.χ. από το Indymedia κι όχι από τους ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, που αρχικά αναπαρήγαγαν άκριτα την επίσημη αστυνομική εκδοχή περί «μαζικής επίθεσης αναρχικών» κατά των πιστολέρο αστυνομικών. Το ίδιο έγινε και με τις φωτογραφίες από τις συνθήκες κράτησης συλληφθέντων μεταναστών στην Ελασσόνα, αποκάλυψη που οδήγησε σε διαθεσιμότητα του διοικητή της τοπικής συνοριοφυλακής («Ε» 29.8.08).

Για τις απεργίες, τις διώξεις συνδικαλιστών και τις κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, το Indymedia αποτελεί βασική πηγή πληροφοριών, όπως και το καθημερινό «ημερολόγιό» του για κάθε λογής εναλλακτικές πολιτικές, ενημερωτικές ή πολιτιστικές εκδηλώσεις που πραγματοποιούνται σε όλη τη χώρα. Στο επίπεδο της «κεντρικής» πολιτικής, εσωτερικής και διεθνούς, δεν διαφέρει αντίθετα από τα υπόλοιπα μπλογκ, καθώς περιορίζεται μοιραία στην αναπαραγωγή (και το σχολιασμό) ειδήσεων από τα «κανονικά» ΜΜΕ. Στο ίδιο επίπεδο κινούνται και οι «ηλεκτρονικές συζητήσεις» του, με αναπαραγωγή όλων των χαρακτηριστικών του είδους, θετικών (αμεσότητα) ή αρνητικών (ανωνυμογραφία – πλαστοπροσωπία).

«Το ΚΕΠΙΚ της αναρχίας»

Μια πρώτη εκστρατεία κατά του Athens Indymedia σημειώθηκε από τα ηλεκτρονικά ΜΜΕ το φθινόπωρο του 2002, στα πλαίσια της συντονισμένης «αντιτρομοκρατικής» καμπάνιας που συνόδευσε την εξάρθρωση της 17Ν. Η απόκλιση του σάιτ απ’ την υστερική τρομολαγνία των ημερών οδήγησε σε κραυγές για το κλείσιμό του, ιδίως μετά τη μαζική διαδήλωση της 1ης Οκτωβρίου.

Την ίδια ακριβώς περίοδο σημειώθηκε και η απόπειρα αστυνομικής «διείσδυσης» στις γραμμές του: υποκρινόμενος έναν άσχετο θαυμαστή που «ήθελε να προτείνει κάποιες ιδέες», ο επικεφαλής της δίωξης ηλεκτρονικού εγκλήματος της ΕΛΑΣ Μάνος Σφακιανάκης επιχείρησε να έρθει σε επαφή με τα μέλη της συντακτικής ομάδας. Δυστυχώς, ο (όχι και τόσο έμπειρος, τότε) αστυνομικός ξέχασε να «σβήσει» τα «ίχνη» της πραγματικής ταυτότητάς του απ’ τα ψευδώνυμα e-mail που έστειλε, οπότε τον πήραν είδηση κι έφαγε το αναμενόμενο διαδικτυακό «ξεφώνημα».

Η τωρινή καμπάνια ξεκίνησε αμέσως μετά το φόνο του Γρηγορόπουλου. Στις 8 Δεκεμβρίου, ενώ όλη η Ελλάδα συγκλονιζόταν από τις μαχητικές διαδηλώσεις ενάντια στην αστυνομική βία και την κυβέρνηση Καραμανλή, το ακροδεξιό σάιτ του «Πατριωτικού Συλλόγου Θερμοπύλαι» αποκάλυψε ότι ο σέρβερ του Indymedia φιλοξενείται στο σύστημα του ΕΜΠ. Την αμέσως επόμενη μέρα έκανε την εμφάνισή του ο «εξειδικευμένος» δικτυακός τόπος «Λουκέτο τώρα στο Indymedia!» (Stop-Indymedia) κι ακολούθησε ομώνυμο γκρουπ συζήτησης στο Facebook. Στις 10.12, ο «Θερμοπύλαι» δημοσίευσε ονόματα, τηλέφωνα και e-mail καθηγητών κι υπαλλήλων του ΕΜΠ, καλώντας το κοινό να «διαμαρτυρηθεί» και ν’ απαιτήσει το κλείσιμο «της ιστοσελίδας των αναρχικών». Η σκυτάλη παραδόθηκε κατόπιν στους βουλευτές του ΛΑΟΣ.

Η άμεση σχέση του λογοκριτικού εγχειρήματος με την αστυνομική καταστολή της νεανικής εξέγερσης είναι προφανής. «Οι διαχειριστές και οι χρήστες [sic] του Athens Indymedia έχουν παραβεί τις προβλεπόμενες από το ελληνικό Σύνταγμα διατάξεις περί υποδαύλισης βίας και επεισοδίων κατά των συμπολιτών τους» ισχυρίζεται χαρακτηριστικά η ιδρυτική διακήρυξη του Stop-Indymedia, ενώ το ξενόγλωσσο κείμενο του ίδιου σάιτ (στα αγγλικά, γαλλικά, ισπανικά, ιταλικά και …σερβικά) διακηρύσσει πως «οι ελληνικές ταραχές του περασμένου Δεκεμβρίου έδειξαν το πραγματικό πρόσωπο της άκρας Αριστεράς, ένα πρόσωπο βίας, τρομοκρατίας και βανδαλισμού».

Ως βοηθητικά επιχειρήματα επιστρατεύονται ο «αντεθνικός χαρακτήρας» του εχθρού (που «επιθυμεί την πλήρη κατάργηση των ενόπλων δυνάμεων επειδή κάποιοι σύντροφοί τους είναι φυγόστρατοι και κότες» και «υποστηρίζει την ύπαρξη δήθεν ‘εθνοτικών μειονοτήτων’ στην Ελλάδα»), καθώς και το «συμμαχικό» βαρύ πυροβολικό: το Indymedia, διαβάζουμε, «έχει κατηγορηθεί στις ΗΠΑ, την Ιταλία και τη Βρετανία γιά υπόθαλψη τρομοκρατικών ενεργειών και Αντισημιτισμό»!

Μια οφθαλμοφανής υπηρεσιακή λογική διαπερνά, τέλος, τη σχετική επιχειρηματολογία. Δεν είναι μόνο ο Παναγιώτης Δούμας που παραθέτει ως ακαταμάχητο τεκμήριο την πληροφορία ότι «το Indymedia για την ηγεσία της αστυνομίας αποτελεί το ΚΕΠΙΚ [Κέντρο Επικοινωνιών] της αναρχίας και της τρομοκρατίας στην Ελλάδα» («Ελεύθερος Κόσμος» 5.7.09). Εξίσου εύγλωττη είναι και η υποδοχή της κίνησης Ταλιαδούρου από το Stop-Indymedia: «Για να θεωρήσει σωστό ο Υφυπουργός Παιδείας να ζητήσει εξηγήσεις απ’ τον Πρύτανη του ΕΜΠ, τότε προφανώς υπάρχει κάποιος λόγος, νομικός ή συνταγματικός. Εκτός κι αν αμφισβητούν ορισμένοι τις προθέσεις του ίδιου του Υπουργού» (10.2).

Απ’ τη «διείσδυση» στο «δίκτυο» 

Ο ακροδεξιός χαρακτήρας της όλης κίνησης είναι αναμφισβήτητος. Τα γραφεία του «Π.Σ. Θερμοπύλαι» εγκαινιάστηκαν το 2004 από τον Κώστα Πλεύρη, ο οποίος ήταν ομιλητής στις 7 από τις 46 εκδηλώσεις που έχουν πραγματοποιηθεί εκεί. (Ακολουθούν ο Βορίδης με 4 παρουσίες κι ο Αδωνις με 3, ενώ από μια φορά εμφανίστηκαν ο υιός Πλεύρης, ο Γεωργαλάς, ο Καραθάνος, ο Καλεντερίδης, ο Θύμιος Παπανικολάου κι ο εκπρόσωπος Τύπου του Μεϊμαράκη, Νίκος Χιδίρογλου). Οπως αποκάλυψε στην ηλεκτρονική έκδοση της «Ε» ο συνάδελφος Μπάμπης Πολυχρονιάδης (6.2.09), η διεύθυνση και το τηλέφωνο του «Π.Σ. Θερμοπύλαι» ταυτίζονται με αυτά του ΛΑΟΣ Περιστερίου, το δε Stop-Indymedia γράφεται από τον ίδιο άνθρωπο με το «Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Κώλου», ένα εμετικό «χιουμοριστικό» σάιτ αποκαλυπτικό για το πνευματικό επίπεδο του χώρου.

Χαρακτηριστική για τους πολιτικοϊδεολογικούς προσανατολισμούς των διωκτών του Indymedia είναι η (αυτό)παρουσίαση της τελευταίας ομιλίας του Πλεύρη (31.5.09): «Στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα του συλλόγου», διαβάζουμε, ο ομιλητής «χειμαρρώδεις [sic] όπως πάντα, καθήλωσε το ακροατήριο», διακηρύσσοντας ότι «ο Ελληνικός λαός θα κληθεί κάποτε να διαλέξει μια Ελλάδα χωρίς Δημοκρατία ή μια Δημοκρατία χωρίς Ελλάδα». Και, φυσικά, «καταχειροκροτήθηκε από το κοινό».

Εκτός από λάτρεις μιας «Ελλάδας χωρίς Δημοκρατία», οι διώκτες του Indymedia διακρίνονται επίσης για την ίδια ακριβώς «υπόθαλψη της βίας» που χρεώνουν στο στόχο τους. Ιστοσελίδες που διαφημίζει το Stop-Indymedia ξεχειλίζουν π.χ. από προτροπές για φυσική εξολόθρευση των «ανθελλήνων προδοτών», των «αριστερών φασιστών» κ.ο.κ.

Ανέκδοτο θυμίζει, τέλος, η αναπαραγωγή και προβολή κάποιων ακραίων ή προβοκατόρικων κειμένων (π.χ. επιδοκιμασιών των φόνων αστυνομικών) που ανώνυμοι χρήστες «έσπρωξαν» στο Indymedia αλλά «κόπηκαν» ταχύτατα από τους διαχειριστές του. Το «ΚΕΠΙΚ της αναρχίας» κατηγορείται έτσι για κείμενα αναρτημένα όχι στο ίδιο αλλά στα σάϊτ που ζητούν το κλείσιμό του!

Η «αξιοποίηση» της ανωνυμογραφίας του Indymedia από την εγχώρια ακροδεξιά, για τους δικούς της σκοτεινούς λόγους, είναι άλλωστε μια παλιά ιστορία. Απόδειξη, το ιστορικό «ξεκατίνιασμα» μεταξύ (και) ηγετικών στελεχών του «χώρου», που ξεκίνησε σε σελίδα διαλόγου του Indymedia το 2003 και συνεχίζεται αδιάκοπα μέχρι τις μέρες μας (http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=149283).

Σημείο τομής για τη (μερική) εγκατάλειψη του αντιεξουσιαστικού σάιτ απ’ τους ακροδεξιούς θαμώνες του φαίνεται πως αποτέλεσε η πρόσφατη ανάπτυξη της «μπλογκόσφαιρας». Ο πρόεδρος της νεολαίας ΛΑΟΣ καμάρωνε π.χ. πρόσφατα στην κομματική «Α1» (27.9.08) πως ο «τομέας δημιουργικού» της οργάνωσής του «συντονίζει ένα δίκτυο μπλόγκερς που κάνει την ‘Ελευθεροτυπία’ και άλλα ‘φίλια’ μέσα να παραμιλούν για την παρουσία των ‘κακών’ στο ελληνικό διαδίκτυο».

Φυσικά,το κόμμα του Καρατζαφέρη δεν πρωτοτυπεί καθόλου στην επιστράτευση αυτών των «αυθόρμητων» μορφών «προσωπικής έκφρασης» για τη διοχέτευση της γκρίζας προπαγάνδας του. Το ίδιο κάνουν και φορείς του επίσημου κράτους. Θυμίζουμε, απλά, την περίφημη συνάντηση της Ντόρας Μπακογιάννη με μια ομάδα μπλόγκερ στο ΥΠΕΞ, για την αποτελεσματικότερη προβολή των «εθνικών μας θέσεων» (16.4.08).

Το άσυλο στο στόχαστρο

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο Indymedia. Η νομικίστικη επικέντρωση των διωκτών του στην «εξωακαδημαϊκή» χρήση του δικτύου του ΕΜΠ δεν μπορεί να κρύψει το βαθιά πολιτικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης. Από το ίδιο δίκτυο εξυπηρετούνται εξάλλου και οι δικτυακοί τόποι φοιτητικών παρατάξεων ή άλλων φορέων, χωρίς να ενοχληθεί κανείς.

Κατά κοινή ομολογία, η παρουσία του σάιτ μέσω ΕΜΠ δεν αποσκοπεί στην αποφυγή του οικονομικού κόστους (κάπου 80 ευρώ το μήνα, ποσό γελοίο για δικτυακό τόπο με χιλιάδες σταθερούς χρήστες και δεκάδες χιλιάδες επισκέψεις την ημέρα), αλλά στην αυξημένη προστασία που εξασφαλίζει στον σέρβερ το πανεπιστημιακό άσυλο.

«Ας πληρώσει το Indymedia ένα εξυπηρετητή, ώστε να μπορούν να το κλείσουν οι αρχές και να μην κρύβονται πίσω από τον πρύτανη και το ‘άσυλο’ του Πολυτεχνείου», ξεκαθαρίζει π.χ. χωρίς περιστροφές το σάιτ του «Θερμοπύλαι» (8.2.09). «Η ύπαρξη του ασύλου επιτρέπει την ατιμωρησία ακόμη και όταν γίνονται εγκληματικές ενέργειες, όπως η παροχή προσωπικών δεδομένων», εξηγεί απ’ την πλευρά του ο Πολατίδης (12.7). Παρόμοια συλλογιστική αναπτύσσει και το ομόφρον Greek Alert (9.7.09), σε κείμενό του που αναπαράγεται αυθημερόν στον ιστότοπο του «Ρεσάλτο».

Μετά το «ΚΕΠΙΚ των αναρχικών», έχουν άλλωστε σειρά κι άλλοι δικτυακοί τόποι, ανεπιθύμητοι στους αυτόκλητους προασπιστές του έθνους και της (πόσο δημοκρατικής;) «νομιμότητας».

Αμέσως μετά τα πρώτα εξώδικα του ΟΤΕ, ο Π.Σ. «Θερμοπύλαι» αποφαινόταν π.χ. πως είναι «γεμάτα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα με παράνομους εξυπηρετητές (servers) αναρχοαριστερών ιστοσελίδων» (12.7). Παραθέτει μάλιστα τα ονόματα, e-mail και τηλέφωνα των αρμόδιων καθηγητών και υπαλλήλων, για τον παντοειδή -προφανώς- «σωφρονισμό» τους (8.7). Ο δε Πολατίδης του ΛΑΟΣ δήλωνε ευθαρσώς στον «Ελεύθερο Κόσμο» (12.7) πως «όλες οι ιστοσελίδες» που (κατ’ αυτόν) «παραβαίνουν τους όρους της συμβάσεως» μεταξύ ΟΤΕ και Εθνικού Δικτύου Έρευνας και Τεχνολογίας «πρέπει να απομακρυνθούν» και να μην υπάρξουν «νομικά τερτίπια» για την επαναφορά τους.

Τελικός στόχος, διευκρινίζει η χουντική εφημερίδα που φιλοξένησε τη συνέντευξη, είναι η εξάλειψη «της μιαρής παρουσίας των άπλυτων και του αριστερού παρακράτους μέσα στα εκπαιδευτικά ιδρύματα». Εν ανάγκη, όπως θάλεγε κι ο πρώτος φίρερ του χώρου, σε μια «Ελλάδα χωρίς Δημοκρατία»…

“Εβραιοκομμουνιστικές συνωμοσίες”

Μια από τις πιο διαδεδομένες κατηγορίες που απευθύνουν κατά του Athens Indymedia οι διώκτες του, αφορά την υποτιθέμενη χρηματοδότησή του από το Ιδρυμα Σόρος. «Πίσω από το Indymedia γνωρίζουμε ότι βρίσκεται ο κ. Τζορτζ Σόρος», υποστήριξε π.χ. με κάθε σοβαρότητα ο βουλευτής του ΛΑΟΣ Ηλίας Πολατίδης στη Βουλή (9.4.09).

Πώς πρόκυψε όλη αυτή η μυθολογία; Δυο είναι τα «στοιχεία» που επιστρατεύονται από τη σχετική παραφιλολογία:

* Η …άρνηση του Indymedia της Αργεντινής, το φθινόπωρο του 2002, να δεχτεί μια προσφορά υπολογιστών από το «Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας» του Σόρος. Γραμμένη στο λογοτεχνίζον στιλ των Ζαπατίστας, η άρνηση αυτή προκάλεσε ένα σύντομο διάλογο στο εσωτερικό του διεθνούς δικτύου, με κυρίαρχες τις εχθρικές τοποθετήσεις απέναντι σε τέτοιου είδους «φιλανθρωπίες». Τόσο το αθηναϊκό Indymedia όσο κι αυτό της Θεσσαλονίκης (που λειτουργούσε ως το 2005) τάχθηκαν σταθερά εναντίον οποιασδήποτε επαφής με το Ιδρυμα Σόρος. Η τοποθέτησή τους αυτή υπήρξε δημόσια και τα σχετικά κείμενα είναι προσβάσιμα στο διαδίκτυο.

* Η δεύτερη πηγή (και προσφιλέστερη, λόγω ιδεολογικής συγγένειας) είναι ένα άρθρο του αμερικανικού θινκ τανκ «Ακρίβεια στα ΜΜΕ» (Accuracy in Media ή ΑΙΜ) δημοσιευμένο τον Οκτώβριο του 2004, παραμονές των τότε προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ, με τον εντυπωσιακό τίτλο «Η κρυφή ατζέντα του Σόρος: ναρκωτικά, χρήματα, τα ΜΜΕ και η πολιτική εξουσία». Εκεί αναφέρεται παρεμπιπτόντως -και χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση- ότι «το Ινστιτούτο Ανοιχτής Κοινωνίας έχει συνεισφέρει 70.000 στο ακροαριστερό Ανεξάρτητο Κέντρο Τύπου ή Indymedia, γνωστό ως μια ‘ανεξάρτητη κολλεκτίβα συλλογής ειδήσεων’, οι σέρβερ του οποίου κατασχέθηκαν από μια ομοσπονδιακή αστυνομική υπηρεσία στις 7 Οκτωβρίου. Η ενέργεια φαίνεται πως συνδεόταν με μια έρευνα για τη διεθνή τρομοκρατία, τις απαγωγές ή το ξέπλυμα χρήματος».

Δεν είμαστε φυσικά σε θέση να γνωρίζουμε αν κάποιο αμερικανικό Indymedia εισέπραξε όντως αυτό το ποσό. Το σίγουρο είναι πως η συγκεκριμένη πηγή μόνο «έγκυρη» δεν μπορεί να θεωρηθεί. Αποτελεί ένα κατακίτρινο «λόμπι Τύπου» της αμερικανικής «νέας (άκρο)δεξιάς», στρατευμένο στην καταπολέμηση κάθε αριστερής (ή έστω φιλελεύθερης) επιρροής στα ΜΜΕ.

Η ΑΙΜ ιδρύθηκε το 1969, όταν ο αμερικανικός Τύπος είχε στραφεί κατά του πολέμου στο Βιετνάμ, για να τον επαναφέρει στην «εθνικά ορθή» τροχιά. Το σάιτ της (http://www.aim.org) είναι αποκαλυπτικό για το είδος «ελέγχου» που ασκεί: τα (σημερινά) αμερικανικά ΜΜΕ κατηγορούνται π.χ. για «νοοτροπία αγέλης αγριόσκυλων κατά της φυλακής τρομοκρατών του Γκουαντανάμο» (3.8.06), διακηρύσσεται δε πως «δεν υπάρχουν αποδεικτικά στοιχεία ότι οι ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ βασανίζουν οποιονδήποτε» (4.7.06). Αν εμείς θεωρούμε τον Σόρος δίαυλο προώθησης του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, η ΑΙΜ τον κατηγορεί για υπονόμευση της αντιτρομοκρατικής πολιτικής των ΗΠΑ. Οσο για το φαιδρό προεκλογικό άρθρο του 2004, προσπαθούσε απλά να διασκεδάσει τις εντυπώσεις από τη διαπλοκή της κυβέρνησης Μπους με τη Χαλιμπάρτον, μεταφέροντας τη συζήτηση στη χρηματοδότηση των Δημοκρατικών από τον «εθνικά επικίνδυνο» Σόρος. Στις 18.2.08, τέλος, η ΑΙΜ «αποκάλυψε» τις κομμουνιστικές διασυνδέσεις του …Ομπάμα, ένας νεανικός φίλος του οποίου (το 1971-79) είχε κατηγορηθεί (το 1951) από την Επιτροπή Μακάρθι ως μέλος του ΚΚ!

Θα περίμενε κανείς, αυτή η χοντροκομμένη προπαγάνδα των ακροδεξιών λόμπι του Μπους να αντιμετωπιστεί στην «αντιαμερικάνικη» χώρα μας με τη δέουσα ειρωνεία. Αμ δε! Η ουγγροεβραϊκή καταγωγή του Σόρος φαίνεται πως αρκεί, τόσο εδώ όσο και πέραν του Ατλαντικού, ως «αποδεικτικό στοιχείο» για την υποτιθέμενη διεθνή «συνωμοσία» κατά των «πατριωτών» απανταχού της υδρογείου.

«Η πρώτη πόλη που έκαψαν οι κουκουλοφόροι της παγκόσμιας διακυβέρνησης και του Indymedia, ήταν το Seattle το 1999», μας πληροφορεί χαρακτηριστικά στο μπλογκ του ο παλαίμαχος δημοσιογράφος Σπύρος Χατζάρας, πριν μας διαβεβαιώσει πως ο ίδιος ακριβώς «ιδιωτικός στρατός της Sheri Herndon, του Open Society Institute, του Ford Foundation, του Glaser Foundation, και του Tides Foundation επιτέθηκε στην Αθήνα τον Δεκέμβρη του 2008». Για να καταλήξει, εδώ και λίγες μέρες (19.7.09), στη συγκλονιστική αποκάλυψη πως «οι Εβραιοαριστεροί του Σόρος [είναι οι] πρωταγωνιστές του επαγγελματικού αντιρατσισμού» εν Ελλάδι.

Το προφίλ του επίδοξου λογοκριτή

Τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί που απαιτούν το κλείσιμο του αθηναϊκού Indymedia; Ας απομακρυνθούμε λίγο απ’ τα επώνυμα στελέχη της εγχώριας ακροδεξιάς και του ευρύτερου «πατριωτικού χώρου», κι ας αναζητήσουμε το προφίλ του χαμηλόβαθμου δυναμικού αυτού του σύγχρονου λογοκριτικού κινήματος. Στο ίδιο, μάλιστα, πεδίο του «κυβερνοχώρου» όπου κυκλοφορούν και οι θαμώνες του επάρατου «ΚΕΠΙΚ της αναρχίας».

Το γκρουπ «Λουκέτο τώρα στο Indymedia!» που έχει ανοίξει στο Facebook, ως παρακλάδι της ομώνυμης ιστοσελίδας, διαθέτει συνολικά 29 «υπεύθυνους». Σχεδόν όλοι χρησιμοποιούν ψευδώνυμα, τα στοιχεία όμως που δίνουν για τους εαυτούς τους μιλούν από μόνα τους. Εξίσου ενδιαφέροντα συμπεράσματα θα μπορούσαν να βγουν και από τη μελέτη των ταυτοτήτων των 2.707 απλών «μελών» του γκρουπ, ένα τέτοιο εγχείρημα ξεπερνά ωστόσο κατά πολύ τα πλαίσια του παρόντος άρθρου.

«Διευθυντής» του γκρουπ είναι κάποιος «Βασίλης Μακεδόνας», που δηλώνει «υποστηρικτής» διασημοτήτων όπως ο Νίκος Γκάλης κι ο αγιορίτης Γέρων Παΐσιος. Ως υπαρχηγοί του φέρονται ο «Ελλην Πολίτης» και κάποιος «Μιχάλης Γεωργάκης», με ενδιαφέροντα που κινούνται από τη ζωοφιλία μέχρι το Playboy. Από τους τρεις υπόλοιπους «διαχειριστές», οι δυο («Μέγας Διαχειριστής» και «Βασίλειος Μακεδόνας» – διαφορετικό πρόσωπο, υποθέτουμε, απ’ τον προαναφερθέντα «Βασίλη») αποφεύγουν να δώσουν το παραμικρό στίγμα για την προσωπικότητα ή τα ενδιαφέροντά τους. Ορατά είναι τα χαρακτηριστικά μόνο του τρίτου, που υπογράφει ως «Ελληνικό DNA»: «υποστηρικτής» κι αυτός του Γέροντα Παϊσίου και ταυτόχρονα της Μόνικα Μπελούτσι, λαϊκών αοιδών (Γονίδης, Σφακιανάκης, Τερζής), της ιστοσελίδας «Σαλονίκη και Γουστάρω» και «φίλος» της φοιτητικής οργάνωσης του ΛΑΟΣ στο Πανεπιστήμιο Κρήτης.

Για πολιτικότερες εκδοχές, πρέπει να περάσουμε στους απλούς «υπεύθυνους» (ή «officers»). Ο «Μολών Λαβέ» έχει βάλει στη θέση της φωτογραφίας του το σήμα της «Χρυσής Αυγής», ενώ ο «Ellinas Greek Antifasistas» σαν μοναδικό στοιχείο δίνει τη φιλία του με τον «Ελληνικό DNA». Ο «Ελλάς Μακεδονία» δηλώνει απλώς ΠΑΟΚτζής, ενώ ο «Περικλής Πατριώτης» παραθέτει ως «φίλους» του το «Γιώργο Παπαδόπουλο» (με φωτογραφία του δικτάτορα) κι άλλους επώνυμους φασίστες. Πνευματικότερες ανησυχίες προβάλλει ο «Rbn Hellas RadioAntistasi», «υποστηρικτής» του Νίτσε, του Γιούκιο Μισίμα κι ενός ναζιστικού ραδιοσταθμού.

Το «Δεξί Εξτρέμ» πάλι, με το έμβλημα της ΝΔ στη θέση της φωτογραφίας του, ταλαντεύεται ανάμεσα στις ποικίλες εκδοχές του «μεσαίου χώρου»: δηλώνει «υποστηρικτής» ταυτόχρονα της ΝΔ και της Χρυσής Αυγής, του Μπερλουσκόνι και του Πούτιν. Παρόμοια διλήμματα αντιμετωπίζει κι ο «Εθνικιστής Κρητικός» απ’ το Ρότσεστερ της Ν. Υόρκης: «υποστηρικτής» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, δεν διστάζει να βάλει αντί για φωτογραφία του το βασικό σύνθημα της Χρυσής Αυγής («Ή Ελλάς ή Τέφρα»). Επιπλέον, έχει «φίλο» (από) τη νεολαία του ΛΑΟΣ στο Πάντειο και λατρεύει την ιστοσελίδα «Ναι ρε, γεννηθήκαμε και θα πεθάνουμε Ελληνες». Πιο κατασταλαγμένοι φαίνονται ο «Greek Nationalist» (που δηλώνει ευθαρσώς χρυσαυγίτης) κι ο «ΦΟΣ ΠΑΠΕΙ», που διακηρύσσει τη λατρεία του για τον Καρατζαφέρη, το ΛΑΟΣ και τα κομματικά ή συνοδοιπορούντα ΜΜΕ.

«Υποστηρικτής» του ακροδεξιού ΔΡΑΣΙΣ-ΚΕΣ, ο ελληνοκύπριος «Ζήνων Κιτιεύς» αντί για τη φάτσα του έχει βάλει τη γνωστή φωτογραφία με το νεαρό Παλαιστίνιο που πετροβολά ένα ισραηλινό τανκ. Κάπως περίεργη βέβαια φαντασίωση για «υπεύθυνο» ενός γκρουπ που απαιτεί την πάταξη όσων υπέπεσαν στο αδίκημα της «υποδαύλισης επεισοδίων και βανδαλισμών», η εθνοθρησκευτική όμως ταυτότητα του άρματος φαίνεται πως επιτρέπει μια κάποια απόκλιση από τις αρχές της «μη βίας».

Την παράσταση κλέβουν ωστόσο ο «Μοναχικός Λύκος (Macedonia)» και η φωτογραφία του: κουκουλοφόρος, με αυτόματο τουφέκι Μ-16 κι εκτοξευτή οπλοβομβίδων Μ-203 ανά χείρας, την ελληνική σημαία και μια «πουλάδα» για φόντο. Προφανώς η ευαίσθητη ψυχή του δεν άντεξε τη διάχυτη βία των πρόσφατων Δεκεμβριανών, και βγήκε για σαφάρι στο Διαδίκτυο…

Το σκηνικό στήνεται. Οι δυο υποψήφιοι ηγέτες του κράτους ετοιμάζονται να συναγωνιστούν ώστε  το κοινό να κρίνει ποιος από τους δυο θα κερδίσει τις εντυπώσεις.

Αν προσέξει κάνεις όμως τις λέξεις και τη ροή την οποία βγαίνει από το στόμα αυτών των ανθρώπων, σου δημιουργείται η εντύπωση ότι μιλάνε μέσα από προεπιλεγμένες επιλογές. Κουτάκια βαλμένα έτσι ώστε να τηρούν όλους τους τυπικούς κανόνες περί “δημοσίου διάλογου”.

Σε ένα κόσμο όπου όλοι είναι ενήμεροι αλλά δεν ενδιαφέρεται κάνεις, αυτές οι συζητήσεις έχουν πλέον τη σημασία ποδοσφαιρικού αγώνα. Ήδη έχουν μετατραπεί σε φτηνά θεάματα τα οποία δεν έχουν τίποτα να πουν. Στην μεταβιομηχανική κοινωνία η μορφή υπερισχύει του περιεχομένου και ο λόγος έχει γίνει φανταχτερό περιτύλιγμα δίχως κάποιο σπουδαίο αγαθό μέσα του. Έχοντας σπάσει πλέον η διαλεκτική διασύνδεση μεταξύ μορφής και περιεχομένου, οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους και μετατρέπονται σε άδεια κελύφη. Καθώς όλα τα μεγάλα νοήματα έχουν καταρριφτεί, και ο σκοπός είναι μια φιοριτούρα στα χείλια μικρών παιδιών, οι λέξεις χάνουν το μαγικό κλοιό τους. Ταυτόχρονα μια λέξη είναι πολύ οριοθετημένη ώστε να περιγράφει με τη μεγαλύτερη σαφήνεια αυτό που θέλει να πει αλλά το αντικείμενο της είναι ασαφής.

Αυτό δίνει την δυνατότητα οι λέξεις να είναι εργαλεία σε φτηνά παιχνίδια ρητορικής τα οποία δεν συγκινούν κανένα. Μεγαλύτερη σημασία αποκτά η σκηνική παρουσία ενός καρεκλοκενταύρου παρά τα περιεχόμενα των δηλώσεων όπου και οι τελευταίες είναι προκάτ.
Η αδιαφορία που επιδεικνύει το υποκείμενο για τα κοινά είναι η δήλωση της παραίτησης του από την ιδία τη ζωή του αλλά και από τη δυνατότητα για κριτικό αναστοχασμό. Καθώς μετατρέπεται σε παρατηρητής της πραγματικότητας και αναμένει σωτήρες να το σώσουν, χάνει την ιδιότητα του ως δρων υποκείμενο και μετατρέπεται σε ακίνδυνη μονάδα. Οι σύγχρονες κοινωνίες εκθειάζοντας το άτομο εκμηδένισαν την υπόστασή του. Το τελευταίο μένει μόνο σε ένα κόσμο μαζί με άλλες αποξενωμένες μονάδες όπου ό,τι κι αν πει και δηλώσει θα είναι μια γνώμη ανάμεσα στις άλλες.

Το άτομο απογυμνώνεται και μένει αδύναμο μπροστά στον μαζικό βομβαρδισμό μηνυμάτων από την πολιτιστική βιομηχανία και την ιδεολογία την οποία την περιστοιχίζει. Στυλιζαρισμένες συμπεριφορές, προκάτ διάλογοι και σκηνοθετημένες εικόνες αυθορμητισμού χαρακτηρίζουν την κοινωνία του θεάματος.

Επιστημονικοί μηχανισμοί έχουν προετοιμάσει προ πολλού το θεατή ώστε να είναι έτοιμος να βλέπει με φυσικότητα τις πλαστικές κινήσεις οποιοδήποτε δημόσιου πρόσωπου. Έτσι, το θέατρο που στήνεται σε κάθε είδους διάλογο μεταξύ των φερομένων πολιτικών προσώπων, ο θεατής απλά το έχει συνηθίσει αφού έτσι κι αλλιώς ουδέποτε θα μπει στη διαδικασία να στοχαστεί κριτικά τί λένε οι πρωταγωνιστές.

Πόσο μάλλον να ακυρώσει την ιδία την παράσταση. Με αυτό το τρόπο αυτοί που βεβηλώνουν τη δημόσια σφαίρα συνεχίζουν ακάθεκτοι με τη συγκατάθεση των υπηκόων τους.

Η εξουσία εγκωμιάζει με παραληρηματικό μονόλογο την υπόστασή της. Έτσι, το θέατρο συνεχίζει για πολλοστή φορά να ανανεώνει τις παραστάσεις τους με το ίδιο έργο.
 
Με το μόνο για το όποιο δεν εγείρονται αμφιβολίες είναι για την ματιά του κοινού που δεν έχει καταλάβει πως το να ψηφίζεις στις εκλογές είναι το ίδιο όπως το να ψηφίζεις σε κάποιο ρεάλιτυ σόου. Το αποτέλεσμα είναι προδικασμένο αλλά το κοινό έχει την ψευδαίσθηση ότι μετέχει…

 

Στο σύγχρονο δυτικό κόσμο, ο έλεγχος, η επιτήρηση και καταγραφή της δραστηριότητας των πολιτών, αποτελούν πλέον ένα δεδομένο χαρακτηριστικό του. Τα Κράτη παγίωσαν ένα καθεστώς γενικευμένης καταστολής, χρησιμοποιώντας το ιδεολόγημα της «ασφάλειας» και μια υποτιθέμενη «τρομοκρατία» ως φόβητρο για να διασφαλίσουν και να εδραιώσουν την έννομη τάξη στο εσωτερικό τους.Ένα πλέγμα παρακολούθησης με εκατοντάδες κάμερες στους δρόμους, στους χώρους εργασίας, σε γήπεδα, πάρκα, κτίρια… μαζί με νεοσύστατα σώματα ασφαλείας, εταιρίες ιδιωτικής ασφάλειας και υπερεξελιγμένα τεχνολογικά μέσα (υποκλοπές συνομιλιών, παρακολούθηση στο ίντερνετ, δορυφόροι κ.α.).Ακολουθεί απόσπασμα απο τοπική εφημερίδα του Ρεθύμνου για το γεγονός.

Στα αρχεία των διωκτικών αρχών και σε χέρια τρίτων συνομιλίες δεκάδων Ρεθυμνιωτών

Οι πολίτες δεν θα πρέπει να αισθάνονται καθόλου άνετοι και ασφαλείς όταν συνομιλούν τηλεφωνικά με συγγενείς, φίλους, συνεργάτες ή ακόμα και με τους ερωτικούς τους συντρόφους. Γι’ αυτό και θα πρέπει να αναθεωρήσουν πιθανόν την τακτική τους σε σχέση με την χρήση του τηλεφώνου τους και να την περιορίσουν στο βαθμό που κάτι τέτοιο είναι δυνατόν.
Μην σκεφτεί κάποιος ότι αφού δεν έχει διαπράξει ποινικά κολάσιμο αδίκημα δεν υφίσταται και λόγος να παρακολουθούν οι κρατικές μυστικές ή εθνικές υπηρεσίες τις τηλεφωνικές του συνομιλίες. Δεν είναι καθόλου απίθανο, να έχει κριθεί ύποπτος κάποιος άλλος, ο οποίος τον καλεί στο τηλέφωνο και τότε αυτόματα και μοιραία παρακολουθούνται και οι δυο. Και δεν είναι καθόλου ευχάριστο, στην τηλεφωνική παρέα να είναι αόρατος αλλά παρών και ένας τρίτος που καταγράφει τις προσωπικές τους συζητήσεις και τις καταχωρεί στα αρχεία της ΓΑΔΑ ή της ΕΥΠ.

Ο υπερκοριός της ΕΥΠ, το υπερπροηγμένης τεχνολογίας μηχάνημα πολλαπλής συνακρόασης, για περισσότερους από τρεις μήνες είχε εγκαταστήσει ένα μεγάλο αυτί πάνω από το Ρέθυμνο, παρακολουθώντας κάθε συνομιλία και κίνηση αλλά και ανταλλαγή γραπτών μηνυμάτων, ατόμων που είχαν κριθεί ύποπτα από την ΕΛΑΣ για την απαγωγή του εφοπλιστή Περικλή Παναγόπουλου. Μπορεί στην έκθεση απομαγνητοφώνησης χιλιάδων σελίδων που βρίσκεται στην δικογραφία που αφορά τους 16 κατηγορούμενους να περιλαμβάνονται μόνο «ύποπτες συνομιλίες» ωστόσο στα περίπου εκατό cd’s ακούγονται οι φωνές δεκάδων ανθρώπων γενικότερα από την Κρήτη αλλά ειδικότερα από το νομό Ρεθύμνου, που ανύποπτοι συνομιλούσαν με εκείνους των οποίων τα τηλέφωνα είχε τεθεί σε παρακολούθηση. Που θα πάνε για καφέ, που θα φάνε, που θα διασκεδάσουν το βράδυ, πόσα χρωστάνε και σε ποιους ή ποιοι τους χρωστάνε, με ποιες τράπεζες έχουν συναλλαγές, με πόσο «φέσι» πουλάνε τον χυμό ή το ποτό, ποιους συμπαθούν ή ποιους αντιπαθούν, ποιες είναι οι πολιτικές-κομματικές τους προτιμήσεις και άλλες πολύ προσωπικές τους συνομιλίες, φακελώθηκαν από τα τέλη Φεβρουαρίου έως τις αρχές Ιουλίου από τις διωκτικές αρχές, επειδή έτυχε να είναι φίλοι, συγγενείς, γνωστοί, προμηθευτές ή συνεργάτες των δυο τότε υπόπτων και σήμερα κατηγορούμενων ως μέλη του συνδικάτου του εγκλήματος της ομάδας των 16. Το πλέον σοβαρό είναι ότι το υλικό αυτό, εφόσον δεν είχε καμία σχέση με την έρευνα των αρχών, δεν καταστράφηκε αλλά «διανεμήθηκε» σε τρίτα χέρια. Έτσι, γίνεται αντιληπτό ότι δεν διασφαλίζονται τα προσωπικά δεδομένα και παραβιάζεται το απόρρητο των επικοινωνιών.

http://www.rethnea.gr/news/index.php?mact=News,cntnt01,detail,0&cntnt01articleid=4565&cntnt01origid=15&cntnt01returnid=39

http://candiaalternativa.wordpress.com/

Αυτή τη στιγμή στο κέντρο κράτησης της Παγανής στη Λέσβο κρατούνται περίπου 1000 άτομα σε άθλιες συνθήκες. Από τις 18 Αυγούστου οι 160 ανήλικοι κρατούμενοι στο Κέντρο Κράτησης στην Παγανή πραγματοποιούν απεργία πείνας ζητώντας το αυτονόητο: ελευθερία. Χρησιμοποιώντας το μόνο όπλο που τους έχει μείνει, το ίδιο τους το σώμα, αρνούνται να πάρουν συσσίτιο ζητώντας να ελευθερωθούν, διεκδικώντας τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.

{youtubejw}lP2yT6EjBXo{/youtubejw}

Σήμερα Πέμπτη, στις 10 το πρωί, έγινε μια συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από το κέντρο κράτησης της Παγανής ζητώντας την απελευθέρωση όλων των κρατουμένων και το κλείσιμο των στρατοπέδων κράτησης μεταναστών. Οι κρατούμενοι ήταν στα κάγκελα όλη την ώρα, φώναζαν συνθήματα μαζί με όσους και όσες ήταν έξω και έγραφαν σε πανιά και χαρτιά: «δεν θέλουμε φαγητό, θέλουμε ελευθερία». Ένα παιδί 13 χρονών ήταν πολύ άρρωστο και επί μια εβδομάδα αρνούνταν να το πάνε στο νοσοκομείο αλλά, όσο ήμασταν εκεί ήρθε ασθενοφόρο και το πήρε. Αυτή τη στιγμή πραγματοποιείται διαδήλωση στο κέντρο της πόλης. Οι κρατούμενοι μας έδωσαν ένα κείμενο το οποίο διαβάστηκε έξω και έλεγε τα εξής:

«Θέλουμε να σας ευχαριστήσουμε που ενδιαφέρεστε για τους πρόσφυγες. Ζούμε σε πολύ άσχημες συνθήκες στη χειρότερη φυλακή, για περισσότερους από 3 μήνες σε πολύ κακές συνθήκες, χωρίς καμία συμπαράσταση εκτός από εσάς που είστε τώρα εδώ έξω. Η αστυνομία αρνείται να εξηγήσει τις πολύ κακές συνθήκες τις οποίες βιώνουμε σε αυτή τη φυλακή. Είμαστε πάνω από 1000 άτομα, γυναίκες, άντρες και με πολλά παιδιά, περίπου 150. Έτσι, σαν συμπέρασμα, σας ζητάμε να κάνετε ότι μπορείτε γιατί περιμένουμε πολλά από εσάς. Χρειαζόμαστε την ελευθερία μας και τα δικαιώματά μας.

Χαιρετισμούς, οι κρατούμενοι»

http://noborderlesvos09.gr/

The IAS

The Institute for Anarchist Studies (IAS), a nonprofit foundation established in 1996 to support the development of anarchism, is a grant-giving organization for radical writers and translators worldwide. To date, we have funded some sixty projects by authors from countries around the world, including Argentina, Lebanon, Canada, Chile, Ireland, Nigeria, Germany, South Africa, and the United States. We also publish the online journal Perspectives on Anarchist Theory, organize the annual Renewing the Anarchist Tradition conference, and offer the Mutual Aid Speakers List. The IAS is part of a larger movement to radically transform society as well. We are internally democratic and work in solidarity with people around the globe who share our values.

About the ASN

The Anarchist Studies Network is an official Specialist Group of the Potitical Studies Assosiation (UK) 

The principal aims of this network are to coordinate and promote the re-investigation of anarchism as a political ideology.

About the Isntitute for Anarchist Studies

Anarchism emerged out of the socialist movement as a distinct politics in the nineteenth century. It asserted that it is necessary and possible to overthrow coercive and exploitative social relationships, and replace them with egalitarian, self-managed, and cooperative social forms. Anarchism thus gave new depth to the long struggle for freedom.

The primary concern of the classical anarchists was opposition to the state and capitalism. This was complemented by a politics of voluntarily association, mutual aid, and decentralization. Since the turn of the twentieth century and especially the 1960s, the anarchist critique has widened into a more generalized condemnation of domination and hierarchy. This has made it possible to understand and challenge a variety of social relationships — such as patriarchy, racism, and the devastation of nature, to mention a few — while confronting political and economic hierarchies. Given this, the ideal of a free society expanded to include sexual liberation, cultural diversity, and ecological harmony, as well as directly democratic institutions.

Anarchism’s great refusal of all forms of domination renders it historically flexible, politically comprehensive, and consistently critical — as evidenced by its resurgence in today’s global anticapitalist movement. Still, anarchism has yet to acquire the rigor and complexity needed to comprehend and transform the present. 

Institute for Anarchist Studies

http://www.anarchist-studies.org/
PO Box 15586, Washington, DC 20003, USA info@anarchiststudies.org

About the ASN

What constitutes “anarchist studies,” and where did it come from?

Following the collapse of the Soviet Union, and with it, of an entire world order based on the tension between American and Soviet power, a number of intellectuals announced (once again) that the age of “ideologies” had ended; liberal democracy and capitalism had won, and no other political or economic options remained credible as contenders for the future. Energy had drained from most of the “New Social Movements” that had come to such prominence in the sixties and seventies; having since been institutionalized, accommodated within the system, environmentalism and the various forms of “identity politics” were no longer to be seen as radical challenges to the status quo, much less as forming part of a revolutionary “Movement.”

Two decades later, this cozy perception of the world is in shambles. Nearly a third of the world’s population lives in “failed states”; international systems of law and order are in serious disarray; strains on the planetary ecosystem are increasingly hard to ignore; the global marketplace lurches between “irrational exuberance” and crisis. The institutional managers of this world order now cannot meet without major police and military protection; everywhere they go, angry crowds appear. Many in these crowds speak not of a Movement, but of a “movement of movements,” that cannot be accommodated within the present order. It has become a common observation that, notwithstanding the novelty of this force, it cannot be understood without reference to another, older political tradition, one that had gone into an historical eclipse around the time of the Russian Revolution and the first victories of the women’s suffrage movement, that had long since become something less than a memory, a mere epithet: anarchism.

It is deeply ironic that there are now arguably more people outside of the academy than inside it who possess any intellectual context for this tradition; one is hard pressed to find a few scattered, often uninformed references to anarchism in the most advanced realms of scholarly discourse. Nonetheless, over the last two decades, academics have slowly begun to rediscover the historical significance of anarchism, which, as Benedict Anderson recently had to remind his fellow historians, was for a time “the main vehicle of global opposition to industrial capitalism, autocracy, latifundism, and imperialism.” Scholars have started to study the influence of anarchism on early Korean and Filipino national liberation struggles, movements for birth control from Barcelona to Boston, Latin American labor history, Jewish immigrant life, the development of modern sociology and geography, the French Resistance, debates over eugenics and Social Darwinism, modern art and Modern Schools, avant-garde film and popular music, revolutions from Mexico to China to Russia itself.

There has even been some interest in revisiting the theoretical documents left in the wake of anarchist movements, dusting off the old ideas in search of new perspectives. Far from having been anti-intellectual “primitive rebels,” anarchists produced a rich critical discourse on every facet of life and knowledge, from economics to linguistics, from social history to aesthetic theory, from urban planning to ontology — a counter-institutional archive that has barely begun to be investigated. Amid a widespread increase in doctoral theses and academic publications directly engaged with the anarchist archive, some researchers have begun to draw inspiration from it, to see their work as an extension of anarchist theory and practice. For a number of us, what we are calling “anarchist studies” no longer necessarily takes anarchism as its object of study but as a standpoint from which to study the world. Anarchist contributions to thought are making a reappearance in a number of fields, challenging established orthodoxies. Perhaps, against all odds, we are witnessing the emergence of a new anarchist paradigm in academia.

It is unlikely that this paradigm has a future unless steps are taken to foster its growth, to maintain a space for it within the existing institutional structures it inhabits while preventing it from being simply absorbed by those structures. Therefore, the Anarchist Studies Network seeks

1.) to build on the renewed interest in anarchist and anarchistic thought by facilitating and promoting the study of anarchism as modern political theory and practice, across scholarly disciplines, both within and outside the official academic sphere;

2.) to provide an interdisciplinary institutional forum bringing together graduate students, professional academics, and independent scholars across the world; and

3.) to provide a platform for the promotion of anarchism as a vital and viable analytical, conceptual, and pedagogical paradigm for the 21st century.

To these ends, the group has four specific aims and objectives:

a.) We plan to organise a seminar series to allow academics and graduate students to present their work to a more specialist audience.

b.) We also plan to organise an annual two-day conference on the legacy and work of individual anarchists, or on aspects of anarchist history, contemporary anarchist practice, or anarchism’s potential to contribute to ongoing political and economic change.

c.) This will clearly demand the coordination of broader and more long-term research projects and funding applications.

d.) Our basic aim is to reinvigorate the study of anarchism within academia by building links across subject areas, and to this end we will actively seek close relationships with other interested specialist groups in the PSA, BISA, APSA and ISA, as well as groups located outside the official sphere of academia, including those formed for activism and public intellectual life.

http://anarchist-studies-network.org.uk/

 

Κάθε χρόνο παγκοσμίως πεθαίνουν δύο εκατομμύρια άνθρωποι από μαλάρια, κάτι το οποίο θα μπορούσε να αποφευχθεί με μια κουνουπιέρα. Οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα γι’ αυτό. Και οι δημοσιογράφοι δεν λένε τίποτα.

Είναι κάποια χρόνια που εμφανίστηκε η γνωστή πια γρίπη των πουλερικών.

Παγκοσμίως οι δημοσιογράφοι μας πλημμύρισαν με πληροφορίες, πανικό, σήματα κινδύνου.

Επιδημία, η πιο επικίνδυνη απ’ όλες, μια πανδημία!!!

Μιλάγανε μόνο για την τρομακτική αυτή ασθένεια των πουλερικών.

Και βέβαια, η γρίπη των πουλερικών προκάλεσε το θάνατο μόλις 250 ατόμων παγκοσμίως. 250 θάνατοι σε 10 χρόνια, δηλαδή αναλογικά 25 θάνατοι το χρόνο.

Η κοινή γρίπη σκοτώνει μισό εκατομμύριο ανθρώπων το χρόνο παγκοσμίως.

Μισό εκατομμύριο έναντι 25.

Για ένα λεπτό. Τότε γιατί τόση φασαρία με τη γρίπη των πουλερικών;

Γιατί πίσω από αυτά τα κοτόπουλα υπήρχε ένας «κόκορας», ένας κόκορας με μεγάλο λειρί.

Η διεθνής φαρμακευτική Roche με το πασίγνωστο Tamiflú της πούλησε εκατομμύρια δόσεων στις Ασιατικές χώρες.

Ακόμα και αν το Tamiflú έχει αμφίβολη αποτελεσματικότητα, η Βρετανική Κυβέρνηση αγόρασε 14 εκατομμύρια δόσεις για την πρόληψη του πληθυσμού της.

Με την γρίπη των πτηνών, η Roche και η Relenza, οι δύο μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες που προμηθεύουν την αγορά με αντιγριππικά, κέρδισαν χιλιάδες εκατομμύρια δολάρια.

Πρώτα με τα πουλερικά και τώρα με τα χοιρινά.

Ναι, τώρα ξεκίνησε η ψύχωση της γρίπης των χοίρων. Και όλοι οι δημοσιογράφοι του κόσμου μιλάνε μόνο γι’αυτό.

Πια δεν λένε τίποτα για την οικονομική κρίση ούτε τους βασανισμένους στο Guantánamo.

Μόνο για τη γρίπη των χοίρων.

Και διερωτώμαι: αν πίσω από τα πτηνά υπήρχε ένας «κόκορας», πίσω από τα γουρουνάκια να μην υπάρχει ένα «μεγάλο γουρούνι»;

Ας δούμε τι λέει ένας υπεύθυνος των εργαστηρίων της Roche.
ROCHE: Εμάς μας απασχολεί πολύ αυτή η πανδημία, τόσος πόνος, γι’ αυτό δίνουμε στην αγορά το θαυματουργό Tamiflú.

– Και πόσο πωλείται το «θαυματουργό» Tamiflú;

– Λοιπόν, είναι 50 δολάρια το κουτί.

– 50 δολάρια το κουτί με τις κάψουλες;

– Πρέπει να καταλάβετε κυρία ότι τα θαύματα πληρώνονται ακριβά.

– Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι αυτές οι εταιρείες βγάζουν μεγάλα κέρδη από τον δικό μας πόνο.

Η εταιρεία Gilead Sciences της Β. Αμερικής έχει την πατέντα του Tamiflú.
Ο κύριος μέτοχος αυτής της εταιρείας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία προσωπικότητα της πολιτικής, τον Donald Rumsfeld, γραμματέα αμύνης του George Bush, υπεύθυνο για τον πόλεμο κατά του Ιράκ.

Οι μέτοχοι των φαρμακευτικών Roche και Relenza τρίβουν τα χέρια τους, είναι ευτυχείς με τις πωλήσεις τους, που για άλλη μια φορά φέρουν εκατομμύρια, του αμφίβολου Tamiflú. Η πραγματική πανδημία είναι η απληστία, τα τεράστια κέρδη αυτών των ιδιοτελών της υγείας.

Δεν αρνούμαστε τα απαραίτητα μέτρα πρόληψης που λαμβάνει η κάθε χώρα.

Αλλά αν η γρίπη των χοιρινών είναι μια φοβερή πανδημία απ’ ό,τι λένε τα μέσα ενημέρωσης, εάν τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας τον απασχολεί τόσο πολύ αυτή η ασθένεια, γιατί δεν τη δηλώνει ως παγκόσμιο πρόβλημα της δημόσιας υγείας και να δώσει εντολή να παρασκευασθούν γενικά φάρμακα για την αντιμετώπισή της; Να απορρίψει τις πατέντες της Roche και της Relenza και να κάνει διανομή δωρεάν γενικών φαρμάκων σε όλες τις χώρες και ειδικά στις πιο φτωχές. Αυτή θα ήταν η καλύτερη λύση.

ΠΡΟΩΘΕΙΣΤΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ, ΣΑΝ ΝΑ ΕΠΡΟΚΕΙΤΟ ΓΙΑ ΕΝΑ ΕΜΒΟΛΙΟ, ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΑΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ «ΠΑΝΔΗΜΙΑ».

αναδημοσίευση e-mail που κυκλοφορεί.

Το βήμα από τον άνθρωπο στον υπεράνθρωπο είναι το βήμα της υπερβάσης του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης. Ο φόβος του θανάτου και η ανασφάλεια που δημιουργεί, λειτουργεί ως ανάχωμα για την πράξη και οδηγεί τους ανθρώπους στην επιθυμία για ήσυχη ζωή. Αυτή η μερίδα του κόσμου θα σχηματίσει τον όχλο που θα στέκεται αμέτοχος να κοιτάξει τον σχοινοβάτη στην προσπάθεια του να υπερβεί τον άνθρωπο.

Αυτός ο χυλός είναι οι θεατές, ο παρατηρών λόγος είναι ανίκανος να διεισδύσει στις βαθύτερες λειτουργίες του γίγνεσθαι και με αυτόν τον τρόπο επειδή είναι μονομερής είναι και αναληθής.

Αντίθετα ο σχοινοβάτης είναι η προσπάθεια να νικηθεί αυτή η επιθυμία της ήσυχης ζωής. Για αυτό ο σχοινοβάτης με το που ξεκάνει το πρώτο βήμα ξέρει ότι πλέον δεν υπάρχει γυρισμός. Το τέλος της διαδρομής είναι ο υπεράνθρωπος. Αν δεν το καταφέρει θα γκρεμιστεί κάτω από το ίδιο του το είναι.

Ο όχλος δεν έχει αλλάξει ιδιοσυγκρασία από την εποχή του Νίτσε μέχρι σήμερα. Παραμένει το ίδιο άβουλο κοινωνικό υποκείμενο που ήταν τότε. Το αν αυτοί είναι ψηφοφόροι, θεατές, καταναλωτές ή οτιδήποτε άλλο δεν αναιρεί το γεγονός ότι αυτή είναι η  συνήθης κοινωνική κατηγορία αυτών που κοιτούν  τη δουλίτσα τους.

Ο σχοινοβάτης πλέον είναι δύσκολο να βρεθεί. Το σύστημα που οδεύει να είναι ολοκληρωτικό όσον αφόρα τους μηχανισμούς αφομοίωσης που έχει στη διάθεση του έχει καταβροχθίσει αυτό το υποκείμενο. Οι ριζοσπαστικές ομάδες έχουν γίνει απολιθώματα τα οποία αναμασάνε παλαιοχριστιανικά συνθήματα!

Το θέμα παραμένει  πως αυτή η πτώση του σχοινοβάτη χαρακτηρίζει και τη σημερινή έκπτωση της κοινωνίας…

Η κοινωνία έχει μετατραπεί σε θεατές και τα ριζοσπαστικά κινήματα σε αποτυχημένους  επίδοξους Μεσσίες. Ζούμε ένα θέατρο παραλόγου καθώς η βαρβαρότητα τριγύρω μας ολοένα και δυναμώνει…

Αυτός είναι ο λόγος ίσως που ο κάθε Δεκέμβρης  βρίσκει τα κινήματα έκπληκτα και ανήμπορα να αντιδράσουν. Εκ των ύστερων όλοι θα διεκδικήσουν ότι η εξέργεση ήταν δίκια τους «δουλεία». Πάραυτα  αυτό καταδεικνύει ότι ο τρόπος αντίληψης του κοινωνικού γίγνεσθαι από τα ριζοσπαστικά κομμάτια κάπου «χάνει νερά». Μόνο η συνήθης αντίδραση των επαναστατών δεν είναι ότι κάπου η θεωρία τους μπάζει, αλλά  ότι όλη η κοινωνία είναι ανήμπορο θύμα το όποιο δε μπορεί να δει την αλήθεια. Μεταξύ του συνδρόμου του μεσσία και του ηρώα πολλές φόρες, πολλά ριζοσπαστικά κομμάτια  καταλήγουν να είναι στο  ίδιο κοινό με αυτούς που αναμένουν το σχοινοβάτη να λυγίσει και να πέσει…

ΥΓ1 Ο υπεράνθρωπος είναι μια παρεξηγημένη έννοια. Ο υπεράνθρωπος σημαίνει το ξεπέρασμα του ανθρώπου. Προφανώς όσοι μιλάνε για ουτοπίες δεν εννοούν για τον σημερινό άνθρωπο αλλά για μια υπέρβαση του. Αυτή η υπέρβαση έχει να κάνει με το ξεπέρασμα όλων αυτών των λογικών και ηθικών των όποιων τον καθίστα όχλο.  

Ύστερα οι ματατζήδες κατά χιλιάδες επιτέθηκαν…

…Φωνάξαμε «ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ» Αλλά ήμασταν ακόμα λίγοι, Χάσαμε τη μάχη Αλλά ο πόλεμος θα κρατήσει ακόμα για πολύ.

Ύστερα μας αλυσοδέσανε Και μας έστειλαν πολύ μακριά.

Ένας ματατζής, πουτάνας γιός, είπε:

Μην φοβάσαι βρωμοκλέφτη Αλλά ο σύντροφος με υψωμένη την γροθιά φώναξε:

ΠΟΙΟΣ ΦΟΒΑΤΑΙ ΠΟΙΟΝ;

Εδώ ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει Με πολλούς τραυματίες Δεν μας απομένει τίποτα άλλο απ΄ το να παλέψουμε Φωνάξαμε ΣΚΛΗΡΟΣ ΑΓΩΝΑΣ.

Σέρζιο Ρομέο, 1973 (Ν.Α.Ρ.-Ένοπλοι Προλεταριακοί Πυρήνες)

Η ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ αποτελεί την ευρύτερη συνιστώσα που συναντιούνται όλες οι αντάρτικες αποκλίνουσες τάσεις που δεν συμμορφώνονται με τη τεχνική της πολιτικής αντιπαράθεσης, ούτε με τα κλασσικά ορθόδοξα επαναστατικά δόγματα. Διεκδικούμε το σημείο σύνδεσης, αλλά και την εξελικτική συνέχεια, προηγούμενων ιστορικών εμπειριών που δεν εντάχθηκαν ποτέ σε επίσημες γραμμές καμιάς εποχής, αλλά και δεν ακολούθησαν καμία πεφωτισμένη αντάρτικη ιντελιγκέντσια. Εμπειρίες και παραδείγματα που γι΄ αυτό το λόγο υπέστησαν την απαξίωση και απόκρυψη των θέσεων τους, κυρίως απ΄ την μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου, μπροστά στο δέος του «ένοπλου κόμματος».

Ιχνηλατώντας τα χνάρια αυτής της πολιτικής εμπειρίας και της παρακαταθήκης αντάρτικων σχηματισμών, όπως η Ε.Ο. Οκτώβρης 80΄, η Αντικρατική Πάλη, η Επαναστατική Αλληλεγγύη, η 1η Μάη και ορισμένοι κύκλοι του Ε.Λ.Α. δεν αναζητούμε την ιστορική τους δικαίωση, αλλά τη συνέχεια και το ξεπέρασμα τους. Την ένοπλη επαναστατική κριτική και το αντιεραρχικό αντάρτικο πόλης.

Απ΄ την πρώτη στιγμή δραστηριοποίησης μας ως ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ δηλώσαμε την πολιτική και επιχειρησιακή ανεξαρτησία και αυτονομία απ΄ οποιαδήποτε «κεντρική καθοδήγηση» ή «κατευθυντήριο γραμμή». Άρα ότι γράφουμε στα κείμενα μας εκφράζει αποκλειστικά εμάς τους ίδιους και γι΄ αυτό τα βέλη οποιαδήποτε κριτικής ας πέσουν πάνω μας.

Μετά από έναν αιώνα περίπου, πρέπει να θέσουμε στην αρχή του προγράμματος και της στρατηγικής μας το διαχρονικό ερώτημα του Λένιν, «τι να κάνουμε;». Όλα ξεκινούν από εδώ. Σε κάθε περίπτωση μονάχα η γνώση της πραγματικότητας μπορεί να μας μάθει πώς να την αλλάξουμε. Γι΄ αυτό είναι εξοργιστική η διατήρηση του ιστορικού αλάθητου των μαρξιστικών πεποιθήσεων που οδηγεί το μεγαλύτερο φάσμα του ριζοσπαστικού πόλου σε υπεραπλουστεύσεις περί του διαχωρισμού της κοινωνίας.

Γραφικές και ξεπερασμένες θέσεις επικαλούνται τον γέρο-Μάρξ σε μυωπικές οπτικές και επιμένουν πως «Η κοινωνία είναι χωρισμένη σε δύο μεγάλα εχθρικά στρατόπεδα, σε δύο μεγάλες τάξεις που αντιπαρατίθενται άμεσα μεταξύ τους: την αστική τάξη και το προλεταριάτο.»( ΜάρξΈνγκελς, Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.) Πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε τη συνείδηση ως το βασικότερο όπλο του ένοπλου αγώνα. Για να γίνει αυτό πρέπει να επανακτήσουμε τη κριτική γνώση, να την απαγκιστρώσουμε απ΄ τα δεδομένα του παρελθόντος, να την μετατοπίσουμε απ΄ τις θεωρητικές μανούβρες στη καρδιά του προβλήματος, να γυριστεί το μέσα έξω σαν γάντι και ενίοτε να συγκρουστεί ακόμα και με ότι θεωρούταν μέχρι σήμερα επαναστατικό.

Όταν στο παρελθόν θεωρούνταν(και ως ένα βαθμό ίσχυε) ότι το βάρος των επιχειρησιακών βραχιόνων του αντάρτικου πόλης θα πρέπει ν΄ ανακηρύσσει ως κεντρικό εχθρό την Λ.Μ.Α.Τ.(Λούμπεν ΜεγαλοΑστική Τάξη) σήμερα πρέπει να διαθέτουμε τη διαύγεια να αναθεωρήσουμε. Μπορούμε κάλλιστα να διατηρήσουμε την ίδια ονομασία αλλάζοντας όμως τη νοηματοδότηση της. Από ΄δω και πέρα όταν μιλάμε για Λ.Μ.Α.Τ. εννοούμε την Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη.

Αυτή η κοινωνική τάξη που βρίσκεται στο επίκεντρο της κριτικής ως πλειοψηφικός ρυθμιστής της κεντρικής πολιτικής και κοινωνικής ζωής, αποτελεί ένα συρφετό, αδίστακτο σαν αρπακτικό, που έχει ως στόχο την ανέλιξη του στα ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Είναι αυτό το κατακάθι των σύγχρονων νεοελλήνων, η παθητική σαπίλα των υπαλληλίσκων, των εμπόρων, των οικογενειαρχών νοικοκυραίων, των πρόθυμων δούλων που έχουν ως φιλοδοξία να μοιάσουν στους αφέντες τους. Σήμερα η μοναδική τάξη που διαθέτει ταξική συνείδηση, είναι μόνο η μεγαλοαστική που έχει συνείδηση του εαυτού της και των συμφερόντων της.

Από την άλλη το προλεταριάτο και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα δε διαθέτουν καμία συνείδηση παρά μόνο την ακόρεστη επιθυμία για κοινωνική καταξίωση μέσο αξιωμάτων και εύκολου πλουτισμού πατώντας επί πτωμάτων.

Τελικά είναι πολύ σχετικό αν υπήρξε ποτέ προλεταριάτο, ως συνειδητός φορέας της θέσης του ή βίωνε μια εξαναγκαστική έξω-συνειδητότητα απ΄ τους μαρξιστές καθοδηγητές του, λόγο της παλιότερης ισόβιας αποκλεισμένης θέσης του.

Ακόμα και σήμερα με όλα αυτά τα συσσωρευμένα κοινωνικά προβλήματα ο φραστικός μαξιμαλισμός της αριστεράς με την πολιτική ανυπακοή και τη ρήξη με το σύστημα συναντά τον ρεφορμισμό της πρακτικής της.

Η Λούμπεν ΜικροΑστική Τάξη διαμαρτύρεται, καταγγέλλει, δυσαρεστείται, αγανακτεί, αλλά μοιάζει με σύγχρονο Σίσυφο της ταξικής ανάβασης. Διαρκώς σπρώχνει μπροστά του το βράχο της ιστορικής συνείδησης στην ανηφόρα της φτώχιας, της εκμετάλλευσης, της καταπίεσης, της αποξένωσης, αλλά μόλις φτάνει στην κορυφή της επαναστατικής ανασύνθεσης βλέπει την υπόσχεση του καπιταλιστικού παραδείσου του νέου διαμερίσματος με το εξοχικό, της πιθανής προαγωγής στην δουλειά, του καινούριου αυτοκινήτου, των χλιδάτων αντικειμένων, μα πάνω απ΄ όλα, των εύκολων και ανέξοδων σχέσεων που κλειδώνουν στην φράση «Δεν γαμιέται… Εγώ να περνάω καλά…» και εγκαταλείπει την προσπάθεια αφού βολεύεται με εξαρτημένες ψευδαισθήσεις. Βέβαια ο βράχος εξακολουθεί να υπάρχει και κατρακυλάει ξωπίσω του.

O Λένιν κάποτε μιλούσε για «χρήσιμους ηλιθίους». Ανασκευάζοντας τα λεγόμενα του είμαστε σίγουροι πως οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» του εχθρού, είναι «άχρηστοι σύμμαχοι» για εμάς. Αυτή η τεράστια δεξαμενή του εκλογικού σώματος που στην συντριπτική του πλειοψηφία μυξοκλαίγεται για τα οικονομικά σκάνδαλα και τα «αντιλαϊκά μέτρα», σέρνεται μοιρολατρικά στις κάλπες για να ρίξει εθελοντικά το πιστοποιητικό της υποτέλειας του με μορφή ψήφου. Μάλιστα στις πρόσφατες ευρωεκλογές εκτός από τα κόμματα εξουσίας, τους ηλίθιους του ΚΚΕ, τους ρεφορμιστές του Σύριζα και τους χουντικούς του ΛΑΟΣ, είχαμε και την εμφάνιση των Οικολόγων Πράσινων που ταιριάζουν γάντι με την εποχή μας. Αποτελούν την νέα εκδοχή της πολιτικής κενότητας, άχρωμοι και επιδερμικοί, καιροσκόποι κάθε είδους και συνταξιούχοι μιας αποσυρμένης ανατροπής, όπως ο πρώην ΕΚΚΕτζης Α. Καφετζόπουλος.

Επίσης όσον αφορά το μεγάλο ποσοστό αποχής πρέπει να το αναλογιστούμε ψύχραιμα, χωρίς να προτρέχουμε, ούτε να το εκλαμβάνουμε αποκλειστικά ως έκφραση μιας έμπρακτης δυσαρέσκειας προς το σύστημα. Η ιστορική εμπειρία έχει επιδείξει πως στις σύγχρονες ευρωπαϊκές δημοκρατίες (Βέλγιο, Ολλανδία, Δανία κ.α.) αλλά και στον παγκόσμιο χωροφύλακα των Η.Π.Α. τα ποσοστά αποχής ξεπερνούν και το 60%.

Αυτό δε σημαίνει πως είναι αποτέλεσμα και συνέπεια της έμπρακτης κριτικής των επαναστατικών διαδικασιών που συμβαίνουν στο εσωτερικό αυτών των χωρών, αλλά επιστέγασμα της νέας κυριαρχικής διαταγής της αδιαφορίας. Άλλωστε η ενασχόληση με τα «κοινά», ο κοινωνικός προβληματισμός (ακόμα και σε επίπεδο θεωρητικών αερολογιών) και το ενδιαφέρον για την πολιτική δεν συνιστούν σήμερα την ενδεδειγμένη στάση ζωής του σύγχρονου πολίτη.

Σε ένα φρενήρη κόσμο γεμάτο διασκεδάσεις-ξεχάσματα η απολίτικη αδιαφορία συμφέρει το σύστημα. Και ας διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους οι πολιτικοί εκπρόσωποι, βλέποντας να χάνουν την αναγνωρισημότητα και το κύρος τους. Η πραγματικότητα είναι πως τα ίδια τα πολιτικά κόμματα ως κοινωνικοί φορείς είναι ξεπερασμένα. Είναι απλώς οι επιστάτες της πολυκατοικίας, όπως λέει ο Αδόλφος Καρατζαφέρης, ενός κόσμου που τον κυβερνούν οι διαφημίσεις και τα οικονομικά συμφέροντα.

Γιαυτό ξεκαθαρίζουμε την θέση μας, άλλο πράμα η Επαναστατική Αντιπολιτική και άλλο η απολίτικη αδιαφορία. Απορρίπτουμε την πρακτική της εκλογικής αποχής που δεν ακολουθείται από αντίστοιχες πράξεις αποχής από κάθε θεσμική έκφραση της κοινωνικής ζωής. Αν η αποχή από τις εκλογές σημαίνει συμμετοχή στις οδηγίες χρήσης του νέου κυριαρχικού συμπλέγματος της ιδιώτευσης και του δόγματος «κοιτάω την πάρτη μου και περνάω καλά…» τότε την απαξιώνουμε και την ταυτίζουμε με τους προσκυνημένους ψηφοφόρους που κουνάνε χαρούμενα τις πλαστικές τους σημαίες.

Απ΄ την άλλη για όλους όσους η αποχή απ΄ τις εκλογικές ψευδαισθήσεις, αποτελεί μέρος της επαναστατικής συνείδησης είναι καιρός να εκδηλώσουν με πράξεις την αποστροφή τους για το σύστημα. Είναι στο χέρι τους και στο χέρι μας να ταράξουμε με όλα τα μέσα αυτή τη θανάσιμη αδράνεια και την δημοκρατική ειρήνη. Στο μέτρο που αναπτύσσονται αυτές οι πρακτικές βίαιης αντιθεσμικής αντιπαράθεσης, αναπτύσσονται οι δυνάμεις μας. Βρισκόμαστε στο ίδιο μέτωπο του πολέμου.

Μετά τις ευρωεκλογές, οι κρατούντες έστειλαν ένα μήνυμα, εκατοντάδες πάνοπλοι πραίτορες της αστυνομίας εξαπολύονται στους δρόμους σε μια επιχείρηση επίδειξης δύναμης. Οι μπάτσοι μαζεύουν τους μετανάστες, τους τοξικομανείς, τους άστεγους, τους μικροπαραβατικούς προσπαθώντας με επιχειρήσεις-σκούπα να καθαρίσουν το κέντρο της πόλης. Άνθρωποι και ποντίκια γίνονται ένα.

Την ίδια στιγμή το ντόπιο μικροκεφάλαιο, οι καταστηματάρχες, οι βιοτέχνες, οι έμποροι, οι μικροϊδιοκτήτες επιδοκιμάζουν χαιρέκακα την νέα γραμμή πολιτικής κατά της λαθρομετανάστευσης. Καθαρίζουν τα εθνόσημα και τις καραμπίνες, σχηματίζουν επιτροπές κατοίκων και βαδίζουν με βηματισμό χήνας στην αυτοδικία εναντίον των απόκληρων. Όλων αυτών των σύγχρονων μεταναστών δούλων, που ο κάθε μικροαστός έλληνας πατριώτης τους έχει χρησιμοποιήσει για κάποιο μερεμέτι στο εξοχικό του, για να του φροντίζουν τον κήπο, για να του νταντεύουν τα παιδιά του, για να φορτώνονται όλες τις χαμαλοδουλειές, να ικανοποιούν τον «υπέρμετρο» ανδρισμό του μέσω του trafficking γυναικών ώστε να νιώσει ο ντόπιος στον τόπο του αφέντης.

Η έννοια του ντόπιου ως κοινωνική ταυτότητα, δεν έχει να κάνει με την φυλετική καταγωγή, ούτε αντιστοιχεί με την έννοια του γηγενή. Ντόπιος είναι ο καθένας που θεωρεί πως του αντιστοιχεί ένα μερίδιο της εξουσιαστικής βίας ή της νομοταγής συναίνεσης που μπορεί ν ΄ασκήσει είτε ως ηθικός αυτουργός, είτε ως εντολοδόχος για να προασπίσει τις αυτόχθονες αξίες του τόπου που ζει. Να διατηρεί δηλαδή έμπρακτα την καθεστηκυία τάξη πραγμάτων. Οι Αλβανοί που κράδαιναν σιδερολοστούς και τσάκισαν τους εργάτες απ΄ το Μπαγκλαντές στην Μανωλάδα για το μάζεμα της φράουλας πριν απ΄ αρκετούς μήνες, δεν είναι καλύτεροι απ΄ τους Έλληνες των ΜΑΤ. Ίσως να είναι και χειρότεροι γιατί δεν είναι αναγνωρίσιμοι όπως οι μπάτσοι.

Επίσης τα ναρκωκυκλώματα ορισμένων Ιρακινών που σφάζονται με τους αντίστοιχους Αφγανούς για τον έλεγχο της πρέζας στους δρόμους ή οι νταβάδες και οι μαστροποί απ΄ την Νιγηρία που ελέγχουν την πορνεία των ομοεθνών τους γυναικών στα πεζοδρόμια δεν διαφέρουν καθόλου απ΄ τους αντίστοιχους Έλληνες «συναδέλφους» τους. Πατρίδα είναι εκεί που πιστεύεις πως σου ανήκει κάτι απ΄ αυτό τον κόσμο και οι «πατριώτες» κάθε φυλής και εθνικότητας είναι έτοιμοι να την προασπίσουν. Σ΄ αυτό το αλισβερίσι ιδεολογικής σύγχυσης και κοινωνικοπολιτικής αντίφασης ορίζουμε τους εαυτούς μας φανατικούς απάτριδες. Τώρα λοιπόν οι νοικοκυραίοι ανακάλυψαν πως τους ενοχλούν οι «ξένοι», παρ΄ όλο που συνεχίζουν να τους εκμεταλλεύονται στις μαύρες δουλειές. Εμείς ποτέ δεν μιλήσαμε για λογαριασμό τρίτων, σίγουρα όμως θα κόψουμε την γλώσσα όσων μιλάνε πολύ με φόντο τον πατριωτισμό και την μισαλλοδοξία τους.

Γιατί αυτή η πρωτοπορία της Λ.Μ.Α.Τ., των ελλήνων μικροκεφαλαιούχων, τις στιγμές της επαναστατικής σύγκρουσης θα τεθεί στην υπηρεσία των αφεντικών. Πρώτα θα γίνει η ασπίδα τους και στην συνέχεια σπαθί εναντίον μας, όπως ακριβώς έκαναν και οι μαυραγορίτες πρόγονοι τους. Γι΄ αυτό δεν πρέπει να τους αφήνουμε ούτε μια πιθαμή γης, για να ορθώσουν το θρασύδειλο ανάστημα τους. Η απάντηση θα δοθεί σύντομα προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο εχθρός είναι παντού αλλά κυρίως είναι εδώ. Στα αστικά κέντρα, στα πλοκάμια της μικροοικονομίας των συντηρητικών στρωμάτων, στα κέντρα λήψης αποφάσεων του μεγάλου κεφαλαίου, στους θιασώτες της πολιτικής σκηνής, στα δημοσιογραφικά θεωρεία και τους εργολάβους τους, σε οτιδήποτε διαμορφώνει και συμμετέχει στην θεσμική ζωής της Ελλάδος.

Ζούμε λοιπόν «το τέλος των ιδεολογιών» όπως αναφέρει ο Φουκογιάμα. Βρισκόμαστε στην εποχή των καπιταλιστικών εμπορευμάτων, της κλωνοποιημένης ηθικής, των ψυχοφαρμάκων, της εικόνας, του θορύβου των αυτοκινήτων στις μεγάλες λεωφόρους, των σκανδα λοθηρικών πρωτοσέλιδων, των τηλε-εισαγγελέων, του νεαρού που πυροβόλησε στον ΟΑΕΔ, του Σαββατόβραδου στα μπουζούκια. Ζούμε στο τέλμα της συνείδησης και αυτό εξυπηρετεί τον ένοπλο αγώνα.

Δίπλα στην χωματερή των εμπορευμάτων του καπιταλισμού παράγεται κι απελπισία. Μια οργισμένη απελπισία ανθρώπων αποφασισμένων να απορρίψουν τα σκουπίδια της σύγχρονης κοινωνίας. Μιλάμε για την απελπισία που εκφράζει την κατάσταση όλων όσων δεν μας έχει απομείνει καμία ελπίδα να δούμε να αλλάζει η πραγματικότητα που μας επιβάλλουν. Γνωρίζουμε πως η κοινωνία «έχει πιάσει πάτο». Επειδή όμως η απελπισία από μόνη της μπορεί να παράγει αυτοκαταστροφική παραίτηση εδώ χρειάζεται η ιστορική συμμαχία με το αντάρτικο πόλης. Ο πόνος πρέπει να γίνει δύναμη, κι απελπισία οργή. Αυτός είναι ο προνομιακός χώρος για την ένοπλη προπαγάνδα μας.

Απευθυνόμαστε σε όλους αυτούς που έχουν αυτοεξοριστεί απ΄ αυτήν την κοινωνία και τα ψεύτικα αγαθά της για να ανασυνθέσουμε το αντάρτικο πόλης που γύρω του θα συσπειρώνονται άνθρωποι που θα έχουν μια κοινή επαναστατική στράτευση, με αντισυμβατική γλώσσα, με αντιθεσμική πολιτιστική κουλτούρα, με αυτοοργανωμένη διαχείριση και αντισυμβατικό κοινωνικό διάγραμμα οριζόντιων σχέσεων.

Η αφετηρία είναι πάντα η προσωπική ενόραση του καθενός ανεξαρτήτως φύλου, τάξης, εθνικότητας και ηλικίας. Είναι το ξεπέρασμα όλων των συμβάσεων επίσημων και ανεπίσημων, της εργασίας, της οικογένειας, της θρησκείας, του κομφορμισμού, του πατριωτισμού, του σεξισμού, των αξιωμάτων με την κατάργηση τους μέσα απ΄ την συμμετοχή στην επαναστατική πάλη. Είμαστε ρεαλιστές και χαιρόμαστε που δεν πρέπει να υπερασπίσουμε το όραμα και την ελπίδα ενός καλύτερου κόσμου που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γι΄ αυτό είχαμε γράψει στην πρώτη μας ανακοίνωση «κάνουμε αντάρτικο και όχι πολιτική». Οι παράνομες επαναστατικές οργανώσεις δεν είναι εργαλεία για τον κόσμο του μέλλοντος αλλά πρόταση ζωής για το σήμερα. Άλλωστε στο παρελθόν η παγίδα των οραμάτων είχε οδηγήσει σε ψευδαισθήσεις ένοπλες αντάρτικες ομάδες οι οποίες περίμεναν πως θα ξεσηκωθούν οι λαϊκές μάζες και θα πάρουν τα όπλα στα χέρια τους ενώ άλλες όπως οι σύντροφοι της R.Α.F. εγκλωβιστήκαν σ΄ ένα στείρο φιλοσοβιετισμό χωρίς να κάνουν κριτική στο έκτρωμα της Σοβιετικής Ένωσης.

Αλλά και στην Ελλάδα ο ιδεαλισμός ενός λαϊκού ξεσηκωμού μετά την μεταπολίτευση, που τελικά ποτέ δεν διήρκησε, αποθάρρυνε αρκετούς συντρόφους που εγκατέλειψαν το αντάρτικο πόλης και προσχώρησαν σε ότι μισούσαν. Δουλειά, οικογένεια, σπίτι και αποδράσεις στην εξοχή. Ένα παρελθόν που πλέον δεν είναι αντάξιο της συνέχειας του αποδεικνύει την πλάνη του, τις ψευδαισθήσεις του και την λάθος στρατηγική του.

Τελειώσαμε με τα ξεπερασμένα οράματα της λαϊκής βάσης και της εργατικής τάξης. «Απ΄ όλα όσα έχουν ανέκαθεν συμβεί, τίποτα δεν θα πρέπει να θεωρηθεί χαμένο για την Ιστορία. Βέβαια μόνον σε μια λυτρωμένη ανθρωπότητα ανήκει πλήρως το παρελθόν της. Είναι σαν να λέμε πως μόνο γι΄ αυτήν το παρελθόν της έχει γίνει αφηγήσιμο σ΄ όλες τις στιγμές του. Κάθε μία από τις στιγμές που έχει βιώσει γίνεται μνεία στην ημερήσια διάταξη.» (Walter Βenjamin, Ο Άγγελος της Ιστορίας, θέση ΙΙΙ.)

Η ιστορία πλέον του αντάρτικου πόλης θα μιλάει για την σημασία της κάθε στιγμής. Μια τέτοια στιγμή πολέμου ήταν στις 17 Ιουνίου στις 6.24 το πρωί όταν ένας ένοπλος σχηματισμός του εκτελεστικού μας βραχίονα πλησίασε τ΄ αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσαν οι αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής και εκτελέσαμε με 24 σφαίρες τον μπάτσο που φρουρούσε το σπίτι της ψευδό-μάρτυρος Σοφίας Κυριακίδου. Προσεγγίσαμε λοιπόν τo στόχο και αφού ελέγξαμε περιμετρικά τον χώρο της επίθεσης εκτελέσαμε το σχέδιο της οργάνωσης μας κι αποχωρήσαμε με επιτυχία.

Ο μπάτσος που εκτελέσαμε υπηρετούσε στην Αντιτρομοκρατική υπηρεσία. Η εν λόγω υπηρεσία αυτοπαρουσιαζόταν ως η υπερελίτ του αστυνομικού σώματος παρ΄ όλο που έχει μηδαμινές επιτυχίες στο ενεργητικό της. Όλη την ώρα μας «ακουμπάνε», μας «γνωρίζουν», μας «παρακολουθούν» και όταν παρουσιαζόμαστε οικειοθελώς σ΄ ένα από τα στελέχη τους, όπως αυτό στα Πατήσια, «γκρινιάζουν» ότι τους χτυπάμε πισώπλατα κι άνανδρα. Δηλαδή τι θέλουν; Να τους παίρναμε τηλέφωνο να τους ενημερώσουμε για την «επίσκεψη» μας; Εμείς φταίμε που δεν είμαστε ακατάδεκτοι και αποδεχόμαστε τις προ(σ)κλήσεις τους. Πόλεμο έχουμε μαλάκες, όχι πάρτυ για να μας κατηγορείτε ότι ήρθαμε ακάλεστοι.

Άλλωστε στη συγκεκριμένη υπηρεσία της Αντιτρομοκρατικής όπως και σ΄ όλα τα σώματα ασφαλείας το περιβραχιόνιο του πένθους ταιριάζει πολύ με τις στολές τους. Κι αν ο συγκεκριμένος αντιτρομοκρατικάριος είχε ειδική εκπαίδευση σε σεμινάρια αυτοάμυνας και οπλοτεχνικής, εμείς έχουμε μόνο μια ζωή που αξίζει ρε γαμώτο κάτι καλύτερο απ΄ τους γρυλλισμούς των ένστολων γουρουνιών, τις βρισιές των δεσμοφυλάκων και τις εισαγγελικές αγορεύσεις των δημιών μας. Και μιλάμε για εμάς και για σένα, τον κάθε εσένα που δεν γουστάρεις αυτόν τον σκατόκοσμο και τους υποτελείς του. Έτσι τα ΄χαμε πει και οι πράξεις από ΄δω και πέρα θα σφραγίσουν τα λόγια μας με δεσμούς αίματος των εχθρών μας. Οσο για τα παραμύθια σας σχετικά με την ύπαρξη μηνύματος από καρτοκινητό τηλέφωνο («άλλαξε. ελάτε.») το ξέρετε πολύ καλά, όπως το ξέρουμε και μεις πως ποτέ δεν υπήρξε. Κόψτε τις μαλακίες που χρησιμοποιείτε για να περάσετε πιο εύκολα το νομοσχέδιο σας για τα καρτοκινητά και σταθείτε επιτέλους στο ύψος των περιστάσεων, κύριοι του 12ου. Ούτως ή άλλως δεν χρειαζόμαστε κινητά για να σας τσακίζουμε και να σας περιγελάμε.

Η πρακτική της εκτέλεσης εξυπηρετεί το πρόγραμμα της μόνιμης απειλής που είχαμε ήδη εξαγγείλει στην 1η μας ανακοίνωση. Από ΄δω και πέρα οι πολιτικές εκτελέσεις περνάνε στην ημερήσια διάταξη των συζητήσεων μας. Όπως είχε πει ο Μάο-ΤσεΤούνγκ «χτυπάς έναν για να φοβίσεις 100». Τώρα ξέρετε ποιος έχει σειρά… και η λίστα είναι μεγάλη κουφάλες, θα σας χτυπάμε χωρίς κανένα έλεος. Είναι η μεταφορά του ψυχολογικού και υπαρκτού φόβου στο στρατόπεδο των υπηρεσιών ασφαλείας του κράτους που αντιμάχονται τις δυνάμεις και τους σχηματισμούς της Επανάστασης.

Η εκτέλεση του συγκεκριμένου μπάτσου ήταν γι΄ αυτόν το θλιβερό τέλος μιας ακόμα πιο θλιβερής και επαίσχυντης επιλογής που ο ίδιος είχε κάνει αποφασίζοντας έτσι και για το τέλος του. Για εμάς τα λόγια που γράφουμε είναι σαν τις σφαίρες, όταν «φύγουν» απ΄ το όπλο δεν μπορούν να επιστρέψουν, πρέπει να βρουν τον στόχο τους. Είχαμε γράψει «αν δεν αρχίσετε να υποβάλλετε παραιτήσεις θ ΄αρχίσετε να μετράτε φέρετρα». Καλά ξεμπερδέματα.

Προωθούμε την επαναστατική βία και κατ ΄επέκτασιν τις ένοπλες δολοφονίες εναντίον του ανθρώπινου δυναμικού του συστήματος. Θα τους χτυπάμε με κάθε τρόπο και μέσο. Ως οργάνωση άμεσης επαναστατικής βίας οφείλουμε να περιλαμβάνουμε στους πολιτικούς μας σχεδιασμούς την αντιπαράθεση με τα γουρούνια του κράτους χρησιμοποιώντας τον ανορθόδοξο αστικό πόλεμο που ωφελεί το αντάρτικο πόλης. Δηλαδή χρησιμοποιώντας το ένοπλο μέσο δημιουργούμε χώρους απελευθερωτικής βίας και χρόνους αντιεξουσίας.

Το ένοπλο είναι ένα από τα πολλά μέσα ενός ανθρώπου της Επανάστασης, που ευνοείται από την χωροταξία των αστικών κέντρων και βοηθάει την πραγμάτωση των επιχειρήσεων του ανορθόδοξου πολέμου. Καταλήγοντας λοιπόν, θα χτυπάμε όλους τους κυρίαρχους μηχανισμούς, τους θεσμικούς φορείς και τα πληρεξούσια άτομα. Ο εσωτερικός εχθρός της ανατροπής ας ορθώσει τ΄ ανάστημα του.

Δεν θα επιτρέψουμε σε καμιά φαντασιόπληκτη κυράτσα να προσβάλλει την τιμή και την ιστορία του Ε.Λ.Α. Αν η Σοφία Κυριακίδου συνεχίσει το παραλήρημα και τις ψευτιές της θα της ξεριζώσουμε την γλώσσα, όπως και σε κάθε επίδοξο «πολυλογά» στο μέλλον. Να το θυμούνται αυτό όλοι οι περίοικοι της περιοχής που αυτοβούλως θα θελήσουν να δώσουν πληροφορίες. Γνωρίζουμε τα ονόματα τους και τα κουδούνια τους, τα΄ αυτοκίνητα τους και τον τόπο εργασίας τους, όπως γνωρίζαμε και τις συνήθειες της κατάπτυστης Σοφίας Κυριακίδου και τους «μοναχικούς» περιπάτους της στην λαϊκή αγορά χωρίς την συνοδεία γοριλλών. Ήταν στην διακριτική ευχέρεια μας να μην την προσεγγίσουμε γιατί τα ψέματα της φανέρωναν την ψυχική διαταραχή της. Δεν θα εφαρμόσουμε το ίδιο με τους υποψήφιους χαφιεδάνθρωπους της περιοχής. Ας το βάλουν λοιπόν καλά στο μυαλό τους οι ρουφιάνοι κάθε είδους, πως μπορεί να κοιμούνται με κλειδωμένες πόρτες αλλά μπορεί να ξυπνήσουν με τρίτο μάτι στο κεφάλι. Τα μεγάλα στόματα κοστίζουν ζωές.

Οι αυτόπτες μάρτυρες που δίνουν στοιχεία στην αστυνομία θα αντιμετωπίζονται ως μπάτσοι. Τα θυμάστε τα ντόνατς που είχαμε αναφέρει… συνεχίζουμε να έχουμε ίδια άποψη. Δεν είναι η πρώτη φορά που οι ρουφιάνοι γίνονται στόχος. Στο παρελθόν η 1η Μάη και ορισμένοι σύντροφοι του.Ε.Λ.Α. είχαν «τιμωρήσει» με βομβιστικές επιθέσεις δύο αυτόπτες μάρτυρες. Αν χρειαστεί θα συνεχίσουμε την καλή δουλειά.

Θέλοντας να ταράξουμε την συνοχή του κράτους με την οξύτητα της επίθεσης, πρέπει να είμαστε σε θέση να διακρίνουμε τις ευρύτερες αντάρτικες στρατιωτικό-πολιτικές εξελίξεις και πιθανές συμμαχίες στο παγκόσμιο στερέωμα. Οι επιθέσεις με ημι-αυτόματα σε αστυνομικά τμήματα της Γαλλίας, οι εκτελέσεις Βρετανών στρατιωτικών από τις αμετανόητες παρατάξεις του Ι.R.Α., οι αντάρτικοι σχηματισμοί στο Μεξικό που συνεχίζουν την επίθεση στα καθεστωτικά στρατεύματα παρ΄ όλη την εκεχειρία της πρωτοπορίας του ΕΖLΝ με το κράτος του Μεξικού, οι αραβικές ένοπλες κομμουνιστικές οργανώσεις που τα σιωνιστικά μίντια τις παρουσιάζουν ως ισλαμικές φονταμενταλιστικές διαστρεβλώνοντας τα λόγια τους(την στιγμή που αυτοί μιλούν για «λαϊκή δικαιοσύνη» τα μίντια μεταφράζουν «ο Αλλάχ είναι μεγάλος») αποτελούν ανοιχτά μέτωπα του ανορθόδοξου ένοπλου αγώνα.

Οι διαφορές, οι αντιφάσεις και οι διαφωνίες είναι τεράστιες αλλά γνωρίζουμε πως προκύπτουν απ΄ τις διαφορετικές πολιτιστικές κουλτούρες και τις γεωπολιτικές συνθήκες κάθε χώρας. Όμως αυτό δεν μας εμποδίζει να αναβιώσουμε το Αντί-ιμπεριαλιστικό Μέτωπο της δεκαετίας του 1980 μετατρέποντας το σε Επαναστατικό Αντάρτικο Μέτωπο αποκλειστικά επιχειρησιακών βραχιόνων με ανταλλαγή πληροφοριών, σχεδιασμών, οπλισμού, τακτικής, τεχνοτροπίας, στοιχείων με σκοπό να πλήξουμε όσων το δυνατόν περισσότερο τον εχθρό.

Για αρκετούς η ιστορική εμπειρία του αντάρτικου πόλης είναι ένα αυτοκτονικό αδιέξοδο. Για άλλους μια παγίδα που μπορεί να εγκλωβιστεί το πιο υγιές κομμάτι του κινήματος σε μια αυτοκαταστροφική επιλογή. Για εμάς απλά είναι η πιο ευθεία «οδός» να πεις και να πράξεις την υποκειμενική σου αλήθεια. « Είναι η έφοδος στα χειμερινά ανάκτορα, εκεί που ανατέλλουν οι δύο ήλιοι. Ο έναςο τύραννος ζυγός-που σηκώνεται πάνω από κεφάλια που σκύβουν στο διάβα του κι ο άλλος αυτός που υποκλίνεται στο αγέρωχο βλέμμα όσων τολμούν να τον αντικρίσουν κατάματα και τους ζεσταίνει στην περπατησιά τους. Αυτή είναι η διαφορά μας με όσους δεν τολμούν, εμείς καταργούμε τον πρώτο ήλιο. Έτσι ανατέλλει το αντάρτικο πόλης. »(F. Fanon, Τορίνο, 1966)-Για τον σύντροφο αντάρτη Δημήτρη Κουφοντίνα.

Ο υπέρτατος σχεδιασμός και το καθήκον ενός αντάρτη πόλης είναι να αποδιοργανώσει το εσωτερικό της χώρας του, να πλήξει την εθνική οικονομία, να κιβδηλώσει την δημόσια εξωτερική εικόνα και να δημιουργήσει διεθνή ανυποληψία, να αποσταθεροποιήσει το σύστημα και να προκαλέσει τον εθνικό διχασμό. Όσο για τις συνέπειες, σ΄ αυτή την ξέφρενη πορεία του ένοπλου αγώνα γνωρίζουμε πως οι φυλακές είναι μπροστά μας. Μπορούμε ν΄ αποδεχτούμε το ενδεχόμενο της σύλληψης, ακόμα και της δολοφονίας μας(αφού δεν πρόκειται να παραδοθούμε έτσι απλά…), ως αποτέλεσμα της δράσης μας. Όμως θ΄ αναγκάσουμε πρώτα την Ελλάδα να ματώσει.

Θα κάνουμε το κράτος ν΄ αποκλείσει τις επικίνδυνες περιοχές, οι μπάτσοι θα περιπολούν μέσα σε τεθωρακισμένα, στρατιώτες θα φυλάνε τις πλατείες, το ένδοξο σύμβολο του Ρarabellum 38 θα ξαναγυρίσει στις διαδηλώσεις ενώ αυτοί θα σπάνε πόρτες στα σπίτια για έρευνες εμείς θα τους σπάμε τα κεφάλια, οι αντάρτικες ομάδες θα οργανώσουν την νύχτα και ολόκληρος ο πληθυσμός των αστικών κέντρων θα συνηθίσει να ζει με τους μαύρους καπνούς στον αέρα απ΄ τις βόμβες και τους εμπρησμούς. Θέλουμε να θέσουμε σε ισχύ την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, τον εμφύλιο επαναστατικό πόλεμο. Η ουδετερότητα στο εκτελεστικό απόσπασμα καργιόληδες. Τον λόγο τώρα έχουν τα όπλα και ο ανορθόδοξος επαναστατικός πόλεμος. Γιατί η εξουσία επιβάλλεται αλλά και καταργείται στην κάνη των όπλων.

ΕΝΟΠΛΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΥΤΟΝΟΜΙΑ.

«Τι σημασία έχει κι αν μας βρει ο θάνατος; σημασία έχει ότι η κραυγή μας θ΄ ακουστεί κι ένα άλλο χέρι θα βρεθεί δίπλα να πάρει τ΄ όπλο μας κι άλλοι αντάρτες θα ξεσηκωθούν για να πιάσουν το τραγούδι, για ν΄ ακουστεί η καινούργια κραυγή του πολέμου και της επανάστασης» ( Τσε Γκεβάρα).

ΣΕΧΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ