Αθήνα, Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009, 18:30 Προπύλαια

Παγκόσμια ημέρα μνήμης για τα trans άτομα. Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα ενάντια στην τρανσφοβία, η Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ) διοργανώνει την Παρασκευή 20 Νοεμβρίου πορεία μνήμης και τιμής για τα trans άτομα που έχουν υπάρξει θύματα ρατσισμού, βίαιων επιθέσεων και εγκλημάτων κατά της ζωής τους. 

Τα αιτήματα των trans συνανθρώπων μας έχουν ως εξής:
Επέκταση και βελτίωση των διατάξεων για τα εγκλήματα μίσους, ώστε να περιλαμβάνουν και την ταυτότητα κοινωνικού φύλου.

Για την εξάλειψη των εγκλημάτων μίσους και της βίας σε όλες τις μορφές της πρέπει να υπάρξει συνεργασία με την αστυνομία και σχετική ενημέρωση και ευαισθητοποίηση για τα έννοιες όπως, το κοινωνικό φύλο και ο τρανσεξουαλισμός και για το πώς είναι να ζει καμία ή κανείς ως trans.

Επέκταση του αντιρατσιστικού νόμου 927/1979 ώστε να περιλαμβάνεται και η ταυτότητα κοινωνικού φύλου.

Αλλαγή του νόμου για τα εκδιδόμενα πρόσωπα, ώστε να διευκολύνονται στην εξάσκηση της πορνείας. Τα περισσότερα εμπόδια που θέτει ο νόμος είναι ανούσια και οδηγούν σε ουσιαστική ποινικοποίηση της πορνείας στην Ελλάδα. Είναι επίσης απαραίτητο να γίνονται δεκτά τα trans εκδιδόμενα πρόσωπα από τους συνδικαλιστικούς φορείς των εκδιδόμενων προσώπων και να αντιμετωπίζονται ισότιμα.

Είναι απαραίτητη η ύπαρξη προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης στον ΟΑΕΔ, ώστε όσες και όσοι trans το επιθυμούν να μην εξασκούν το λειτούργημα της πορνείας, καθώς αυτό έχει ημερομηνία λήξης και ακολουθείται συχνά από σημαντικό τίμημα στην προσωπική ευεξία των ανθρώπων που το εξασκούν.

Κάλυψη από όλα τα ασφαλιστικά ταμεία της διαδικασίας διόρθωσης φύλου που περιλαμβάνει την ορμονοθεραπεία, ψυχοθεραπευτικές μεθόδους και εγχειρήσεις διόρθωσης (female-2-male, male-2-female) και ό,τι άλλο κριθεί απαραίτητο από το ιατρικό προσωπικό.

Να σταματήσει να θεωρείται ο τρανσεξουαλισμός και η δυσφορία φύλου διαταραχή. Τα όποια ψυχολογικά προβλήματα που μπορεί να εμφανίσουν trans άτομα είναι απόρροια των πολλές φορές καταπιεστικών κοινωνικών αντιλήψεων για τα φύλα και όχι του ίδιου του γνωρίσματος του τρανσεξουαλισμού. Η ταύτιση βιολογικού και κοινωνικού φύλου, η μη αποδοχή του γεγονότος ότι τα φύλα είναι ρευστά κοινωνικά κατασκευάσματα που υπάρχουν μόνο στο πεδίο της ανθρώπινης αντίληψης και το γεγονός ότι οι κοινωνίες σε μεγάλο βαθμό δεν έχουν ξεπεράσει αυτόν τον τρόπο σκέψης, οδηγεί πολλά άτομα σε συμπεριφορές που όχι μόνο δεν δείχνουν κατανόηση, αλλά αντιθέτως δημιουργούν πολλά πρακτικά και ψυχολογικά προβλήματα στα trans πρόσωπα. Επομένως, είναι απαραίτητη η αλλαγή αντιλήψεων και όχι η αντιμετώπιση των trans ως αρρώστων ή διαταραγμένων.

Ενημέρωση των πολιτών μέσω σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία για ζητήματα που αφορούν τον τρανσεξουαλισμό και την ταυτότητα του κοινωνικού φύλου.

Δυνατότητα αλλαγής ονόματος στα δελτία ταυτότητας και σε όλα τα υπόλοιπα επίσημα έγγραφα για τα trans άτομα ανεξαρτήτως αν έχει προηγηθεί εγχείρηση αλλαγής φύλου.

Παροχή πολιτικού ασύλου σε trans άτομα των οποίων η ψυχική υγεία, η σωματική ακεραιότητα ή η ζωή απειλείται στις χώρες προέλευσής τους.
Να περιλαμβάνεται η ταυτότητα κοινωνικού φύλου σε κάθε εθνική ή ευρωπαϊκή νομοθεσία κατά των διακρίσεων, ειδικά όσο αφορά την απασχόληση (ν.3304/2005), την εκπαίδευση, την υγειονομική-ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τις κοινωνικές παροχές και την παροχή αγαθών και υπηρεσιών.

Γενικότερη διευκόλυνση στις δημόσιες υπηρεσίες και τον κρατικό μηχανισμό των trans πολιτών, όσον αφορά ζητήματα που αφορούν την ταυτότητα του κοινωνικού τους φύλου, ανεξαρτήτως αν και σε ποια φάση της διόρθωσης φύλου βρίσκονται.

Δραστική βελτίωση των στερεοτυπικών και άδικων αναπαραστάσεων των trans πολιτών στα media.

Η συγκέντρωση θα πραγματοποιηθεί στα Προπύλαια στις 18:30 και θα ακολουθήσει πορεία.

http://www.olke.org

Είπαμε να γράψουμε δυο λόγια, συντροφικά, για ένα σύνθημα των ημερών (όχι από τα πιο εμπνευσμένα, ομολογουμένως). Σε κάποιες και κάποιους δεν μας άρεσε, ρε παιδιά, όταν η οργή εκφράστηκε με την ταύτιση των ματατζήδων με τα μουνιά μας. Εμείς λοιπόν που (κυριολεκτικά) έχουμε μουνιά (αλλά και κάποιοι που δεν έχουν) πιστεύουμε ότι τα μουνιά μας είναι όμορφα. Τα δικά μας μουνιά τα έχουμε ταυτίσει με την απόλαυση και όχι με ματατζήδες που χτυπούν και δολοφονούν. Με δυο λόγια τα μουνιά μας τα αγαπάμε και δεν τα χαρίζουμε σε κανέναν μπάτσο!

Πολλοί και αρκετές θα πούνε ότι εδώ ο κόσμος καίγεται (από όλες τις απόψεις) και σεις ασχολείστε με γλωσσικές διαφωνίες, ενώ όλοι και όλες συμφωνούμε στην ουσία. Μπορεί να έχουν και δίκιο. Δεν γράφουμε τα παραπάνω αγανακτισμένα για να κατηγορήσουμε κάποιους και κάποιες, η αγανάκτησή μας είναι αλλού και αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε. Αλλά να πούμε και τα εξής (ανοιχτά προς συζήτηση σε πιο ήρεμες μέρες): η γλώσσα ποτέ δεν είναι αθώα αλλά αναπαράγει την κοινωνική αδικία και τους αποκλεισμούς (για παράδειγμα στη γλώσσα τα θηλυκά γεννητικά όργανα ταυτίζονται με το κακό/μιαρό/παθητικό, ενώ τα ανδρικά με το καλό/ηρωικό/νταηλίδικο/ενεργητικό, αντίστοιχα όταν γαμιέσαι (;) είναι κακό
ενώ όταν γαμάς (;) είναι καλό. Επίσης, η γλώσσα (ανα)κατασκευάζεται από όλους εμάς και είναι κι αυτό ένα πεδίο δράσης και αντιπαράθεσης για τον άλλο κόσμο που ονειρευόμαστε.

Σίγουρα δε θα καταρρεύσουν τα στερεότυπα που μας υποβιβάζουν ως γυναίκες αν σταματήσει το μουνί μας να ταυτίζεται με το “υπέρτατο κακό” σε ένα σύνθημα, αλλά ρε συ, όταν φωνάζουμε όλες και όλοι μαζί στους δρόμους, άσε με να αισθανθώ, έστω γι’ αυτές τις στιγμές, ότι ο κόσμος που ονειρευόμαστε είναι πιο κοντά και μη μου υπενθυμίζεις, κάθε τρία στενά, ότι αυτή η κοινωνία με υποτιμάει γι’ αυτό το τόσο όμορφο, μαγικό μουνάκι που έχω ανάμεσα στα πόδια μου.

Ραντεβού εκεί έξω
Συντροφικά
Διάφορες/διάφοροι

http://stinpriza.blogspot.com/

Ένα πράσινο ξωτικό, σε ένα από τα ταξίδια του βρέθηκε στην χώρα των ανθρώπων, κάπου στο έτος 2000. Αφού κοίταξε γύρω του καλά καλά τους ανθρώπους σκέφτηκε να πάρει μια μορφή που θα μοιάζει με τη δική τους για να μην ταράζονται όταν περπατάει στο δρόμο. Ήταν βλέπετε πράσινο με τριγωνικά αυτιά. Απέκτησε λοιπόν ένα ύψος γύρω στο 1,70΄, βάρος γύρω στα 70 με 80 κιλά, έβαλε μια βερμούδα, ένα μακό μπλουζάκι και βάλθηκε να κάνει νέους φίλους. Τα περισσότερα από τα άτομα που γνώρισε ενδιαφέρθηκαν πολύ να μάθουν για κάτι που εκείνο πρώτη φορά άκουγε στη ζωή του. Το ρωτούσαν, συνήθως διακριτικά αλλά και άλλες φορές πιο άκομψα, αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Το ξωτικό στην αρχή δεν καταλάβαινε αλλά κοιτώντας γύρω του πιο προσεκτικά άρχισε να βλέπει πως οι δημόσιες τουαλέτες ήταν χωρισμένες σε δυο μέρη με 2 διαφορετικά σηματάκια στις πόρτες. Τα μωρά στα νοσοκομεία μόλις γεννιόντουσαν, τα έντυναν με διαφορετικά χρώματα ρούχων, τα προσφωνούσαν με διαφορετικά υποκοριστικά. Ακόμα και τα ρούχα στις βιτρίνες ήταν διαχωρισμένα σε δυο διακριτές κατηγορίες. Τα εσώρουχα διέφεραν. Άρχισε λοιπόν να προβληματίζεται. Αυτό τι ήταν τελικά; Αγόρι ή κορίτσι; Στην πραγματικότητα δεν το ενδιέφερε και πολύ αλλά μιας και του άρεσαν οι άνθρωποι είπε να μείνει λίγο παραπάνω μαζί τους κι έτσι ένιωσε πως έπρεπε κάπως να συμμορφωθεί με τις συνήθειές τους. Άρχισε έτσι να ψάχνει τρόπους να ορίσει το φύλο του. Πήγε μια βόλτα στα μαγαζιά και ανακάλυψε πως του αρέσαν περισσότερο τα ρούχα που χαρακτηρίζονται αντρικά ή αγορίστικα. Παρακάτω όμως έπεσε πάνω σε ένα ζευγάρι ροζ παπούτσια που πολύ το ενθουσίασαν. Το ροζ όμως είναι χρώμα για κορίτσια… Παρακάτω σταμάτησε σε ένα καθρέφτη και άρχισε να επεξεργάζεται το πρόσωπό του. Ούτε και με τις πιο μεγάλες του προσπάθειες δεν κατάφερε να φυτρώσει λίγο μούσι στο πηγούνι του. Τα αγόρια όμως έχουν από αυτό το τρίχωμα. Είπε να μην απελπιστεί και προχώρησε ακόμα παρακάτω. Κάποια στιγμή μπήκε σε μια τουαλέτα και πεπεισμένο όπως ήταν πως μοιάζει περισσότερο με το αρσενικό του ανθρώπινου είδους μπήκε στις αντρικές τουαλέτες. Εκεί κάποιοι μεγάλοι σε ηλικία άντρες το κοίταξαν λίγο περίεργα αλλά δεν είπαν τίποτα. Κοίταξε δεξιά αριστερά και είδε πως ο μόνος τρόπος για να κατουρήσει ήταν να το κάνει όρθιο. Έκανε να σταθεί όπως οι άλλοι γύρω του αλλά, ω, τι ντροπή ξαφνικά ανακάλυψε πως του έλειπε το όργανο που βοηθάει τα αγόρια στη διαδικασία του όρθιου κατουρήματος. Κάποιοι δίπλα του γέλασαν και κάποιοι μουρμούρισαν πως «κοίτα να δεις που θέλει να το παίξει και άντρας…» ντροπιασμένο και λίγο τρομαγμένο έφυγε και αποφάσισε να πάει στις γυναικείες τουαλέτες. Εκεί μόλις μπήκε μέσα 3 κορίτσια που έπλεναν τα χέρια τους το κοίταξαν περίεργα. Δεν είπαν τίποτα αλλά μόλις βγήκε από την τουαλέτα, που ευτυχώς εδώ επέτρεπε το καθιστό κατούρημα, μια κυρία με στολή και αυστηρό ύφος το άρπαξε από το μανίκι και το πέταξε έξω φωνάζοντάς του άλλη φορά να μη ξαναπειράξει τα κορίτσια στην τουαλέτα. Τώρα πια είχε σαστίσει τελείως.

Λίγες μέρες μετά και ύστερα από πολύωρο ψάξιμο στο ίντερνετ αποφάσισε πως ο μόνος τρόπος να ταιριάξει με το φύλο που του ταίριαζε περισσότερο ως ανθρώπινο ον ήταν να μπει σε διαδικασία τρανζίσιον. Δεν ήξερε πως ακριβώς θα το έκανε αλλά έψαξε και βρήκε πως υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που λέγονται γιατροί και βοηθάνε σε τέτοιες καταστάσεις. Πήρε κάποια τηλέφωνα, έκλεισε ραντεβού και μια Πέμπτη πρωί βρέθηκε να περιμένει στην αίθουσα αναμονής ενός ψυχιάτρου. Περίμενε μόνο του αρκετή ώρα μέχρι που το φώναξαν να περάσει. Στην αίθουσα το περίμενε ένας ευγενικός άντρας που άρχισε να του κάνει ερωτήσεις σχετικά με τις ερωτικές του προτιμήσεις. Αν του αρέσουν τα αγόρια ή τα κορίτσια. Ποιές είναι οι ερωτικές του φαντασιώσεις. Πόσο καιρό νιώθει πως είναι αγόρι κλπ. Τώρα ήταν που το ξωτικό σάστισε για τα καλά. Άρχισε να αντιλαμβάνεται πως δεν θα έπρεπε να του πει την αλήθεια. Ίσως και να μην έπρεπε να του πει πως το τελευταίο πράγμα που σκεφτόταν όταν έβλεπε ένα όν που του άρεσε ήταν αν είναι αγόρι ή κορίτσι. Αφού στο κάτω κάτω υπήρχαν ένα σωρό όμορφα πλάσματα τριγύρω που δεν έμοιαζαν ακριβώς ούτε με αγόρι ούτε με κορίτσι. Και τι να πει για τις ερωτικές φαντασιώσεις; Για το πόσο καιρό νιώθει αγόρι; Μα όσο καιρό νιώθει πως είναι απαραίτητο να είναι είτε αγόρι είτε κορίτσι για να επικοινωνήσει με τους γύρω του. Τελικά ο γιατρός του έγραψε κάποιες εξετάσεις. Σύμφωνα με αυτόν και με τη διάγνωσή του ήταν ένα κορίτσι που δεν ένιωθε κορίτσι, έπασχε από κάτι που λέγεται διαταραχή ταυτότητας φύλου ή δυσφορία φύλου και έπρεπε να κάνει κάποια πράγματα για να μοιάζει περισσότερο με αγόρι. Μια βδομάδα μετά το ξωτικό είχε ήδη κάνει εξετάσεις για καρυότυπο*, όπου μια καθόλου ευγενική κυρία το πληροφόρησε πως είναι ψυχικά διαταραγμένο και πως καταστάσεις σα τη δική του μελετώνται για να βρεθεί από που προκύπτει το πρόβλημα. Είχε πάει να κάνει εγκεφαλογράφημα**, όπου όταν πήρε τηλέφωνο να κλείσει ραντεβού το συμβούλεψαν να πάρει κανονικά τα χάπια του πριν την εξέταση, όπως κάθε πρωί. Το ξωτικό σιγά σιγά άρχισε να αντιλαμβάνεται πως τα πράγματα δεν ήταν τόσο απλά όσο του φάνηκαν στην αρχή. Οι άνθρωποι αυτοί που λέγονται γιατροί το όριζαν ως άρρωστο και ως, το λιγότερο, προβληματικό. Για μια κατάσταση την οποία ευνοούσαν και οι ίδιοι με τη στάση τους και τις απόψεις τους, ότι δηλαδή πρέπει να είσαι αγόρι με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά ή κορίτσι με συγκεκριμένα (διαφορετικά του αγοριού) χαρακτηριστικά, έριχναν το φταίξιμο στο ίδιο επειδή δεν μπορούσε να συμμορφωθεί στους κανόνες τους.

Στην χώρα που γεννήθηκε όλα τα ξωτικά είχαν εσωτερικά γεννητικά όργανα ικανά για κυοφορία. Επειδή όμως στην χώρα των ανθρώπων τα όργανα αυτά τυχαίνει να θεωρούνται αποκλειστικά γυναικεία το πληροφόρησαν πως πρέπει να απαλλαγεί από αυτά με εγχείριση αν θέλει να λέγεται αγόρι. Επίσης αυτό ήταν και ένα από τα βασικά πράγματα που έπρεπε να κάνει για να του δώσουν αρσενική ταυτότητα. Το ξωτικό βέβαια δεν είχε καθόλου ταυτότητα αλλά εφόσον του βρήκαν μήτρα και κανένα ίχνος από αυτό το σωληνάκι για το όρθιο κατούρημα το καταχώρησαν στα θηλυκά. Για να βγάλει τρίχες θα έπαιρνε τεστοστερόνη, για να βγάλει ταυτότητα θα στειρωνόταν. Έμαθε επίσης πως όλο αυτό ήταν μια διαδικασία που θα κρατούσε ένα με δυο χρόνια και σε αυτό το διάστημα θα παρακολουθούταν από τον ψυχίατρο για να μιλάνε και να βεβαιωθεί αυτός πως το ξωτικό ήταν σίγουρο ότι είναι αγόρι, λες και η δική του γνώμη δεν είχε σημασία.

Και αυτή είναι μια ιστορία χωρίς συγκεκριμένο τέλος ή καλύτερα μια ιστορία με πολλά και διαφορετικά τέλη. Ίσως το ξωτικό να ξύπνησε μια μέρα και να σκέφτηκα καλύτερα ας ζήσω ως ξωτικό ή ας ζήσω ως κορίτσι, έτσι κι αλλιώς ξωτικό είμαι τι με ενδιαφέρει το φύλο; Ή ίσως συνέχισε το τρανζίσιον και έγινε ένα όμορφο αγόρι. Ίσως στην πορεία να βρήκε κι άλλα ξωτικά ή ανθρώπινα πλάσματα που δεν τα ένοιαζε το φύλο. Το τέλος της ιστορίας δεν έχει καμία σημασία, σημασία έχει πως καθόλου δεν του άρεσε όλη αυτή η ταλαιπωρία και που και που νοσταλγούσε την ανεμελιά της άφυλης πολιτείας του……

 

*εξετάσεις που δείχνουν τον τύπο των χρωμοσωμάτων ΧΧ ή ΧΥ ή οτιδήποτε άλλο

** η αιτιολόγηση για την αναγκαιότητα της εξέτασης αυτής είναι πως η λήψη τεστοστερόνης μπορεί να προκαλέσει επιληπτικές κρίσεις, ταυτόχρονα όμως είναι ευρύτατα διαδεδομένη η άποψη πως τα τρανς άτομα διαφέρουν ως προς την εγκεφαλική τους δομή από τα υπόλοιπα (?) και γενικά επικρατεί πως τα τρανς άτομα όλο και κάποιο εγκεφαλικό κουσούρι θα χουν για να μην τους αρέσει το φύλο που τους έδωσαν με τη γέννα.

http://stinpriza.blogspot.com/

Το άρθρο αυτο, αποτελεί αναδημοσίευση από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια. Το θέμα είναι ένδιαφερον δίοτι αποκαλύπτει πτυχές της ιστορίας που έχουν λησμονήθει. Μάλλον δεν ειναι και τυχαίο…

Ιστορικό υπόβαθρο

Με το κίνημα του Διαφωτισμού στην Δυτική Ευρώπη αρχίζει να πνέει ένας, πολύ ασθενικός στην αρχή, άνεμος περισσότερης ελευθερίας. Ως συνέπεια αυτού του κινήματος κοινωνικού φιλελευθερισμού καταργείται σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες η ποινή του θανάτου και αποποινικοποιούνται οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις, όπως στη Γαλλία του 19ου αιώνα και στην Βαυαρία. Αντίθετα, στην Πρωσσία και στη Γερμανική Αυτοκρατορία (Δεύτερο Γερμανικό Ράιχ) που δημιουργήθηκε υπό την ηγεσία της, ο Ποινικός Νόμος του 1871 απαγόρευε ρητά “τις μη σύμφωνες με τη φύση σεξουαλικές πράξεις, συμπεριλαμβανομένων και αυτών που διαπράττονται μεταξύ ατόμων άρρενος φύλου και μεταξύ ανθρώπου και ζώων”. Οι πράξεις αυτές “τιμωρούνται με φυλάκιση και απώλεια πολιτικών δικαιωμάτων”. Το άρθρο 175 του Ποινικού Κώδικα του Ράιχ προέβλεπε συγκεκριμένα:

“1. Άρρην ο οποίος ενδίδει εις ποινικώς κολάσιμον συμπεριφορά με άλλον άρρενα ή επιτρέπει εις τον εαυτόν του να λάβει μέρος εις τοιαύτην δραστηριότητα, τιμωρείται με φυλάκισιν.

2. Εάν εις των συμμετεχόντων είναι κάτω της ηλικίας των είκοσι ενός ετών και το αδίκημα δεν υπήρξε ιδιαζόντως βαρύ, το δικαστήριο μπορεί να τον απαλλάξει από την ποινήν της φυλακίσεως.”

Ο “πρύτανις” των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων υπήρξε ο (ομοφυλόφιλος) Γερμανός δικηγόρος Καρλ Χάινριχ Ούλριχς (Karl Heinrich Ulrichs), ο οποίος είχε σεξουαλικά παρενοχληθεί από τον εκπαιδευτή του στην ιππασία όταν ήταν μόλις 14 ετών. Ο Ούλριχς δεν απέδωσε την ομοφυλοφιλία του στη σεξουαλική παρενόχληση της εφηβικής του ηλικίας, αλλά διατύπωσε την θεωρία του “τρίτου φύλου”: Οι άρρενες ομοφυλόφιλοι είναι, στην πραγματικότητα, ψυχές γυναικών παγιδευμένες σε ανδρικό σώμα, ενώ το αντίστροφο εξηγεί γιατί υφίστανται και γυναίκες ομοφυλόφιλες. Εφόσον, κατά συνέπεια, η ομοφυλοφιλία είναι μια έμφυτη συμπεριφορά, το Κράτος οφείλει να την αποποινικοποιήσει. Το κίνημα του Ούλριχς συν τω χρόνω απέκτησε υποστηρικτές, όχι αποκλειστικά ομοφυλόφιλους. Όταν ο Ούλριχς πέθανε το 1895, το κίνημά του διασπάσθηκε: Μια ομάδα ακολούθησε τον διάδοχό του Μάγκνους Χίρσφελντ (Magnus Hirschfeld), ο οποίος ίδρυσε αρχικά την “Επιστημονική Ανθρωπιστική Επιτροπή” το 1897 και αργότερα το “Ινστιτούτο Σεξουαλικών Μελετών” στο Βερολίνο. Η άλλη ομάδα ακολούθησε τον Άντολφ Μπραντ (Adolf Brand), εκδότη του πρώτου περιοδικού για ομοφυλόφιλους “Der Eigene” (O Ιδιαίτερος). Το 1902 ο Μπραντ, μαζί με τους Μπένεντικτ Φρίντλαντερ (Benedict Friedlander) και Βίλχελμ Γιάνσεν (Wilhelm Janzen) δημιούργησαν την “Κοινότητα των Ιδιαίτερων” (Gemeinschaft der Eigenen). Η διαίρεση του κινήματος οφειλόταν σε αυτή καθαυτή τη θεωρία του Ούλριχς, την οποία απεδέχονταν οι υποστηρικτές του Χίρσφελντ, ενώ για τους υποστηρικτές του Μπραντ αποτελούσε προσβολή. Κοινός τόπος, όμως, και των δύο κινημάτων ήταν η ενημέρωση του ευρέως κοινού και η κατάργηση του άρθρου 175.

Με το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και την εγκαθίδρυση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης δημιουργήθηκε ένα πιο φιλελεύθερο κλίμα στη χώρα και το καθεστώς, αν και δεν κατήργησε το άρθρο 175, ούτε το εφάρμοσε, ούτε φρόντισε να το ενισχύσει, όπως έκανε το Αυτοκρατορικό καθεστώς. Ως συνέπεια, αυξήθηκαν τα μπαρ και οι τόποι συνάντησης ομοφυλόφιλων, η κυκλοφορία βιβλίων, κινηματογραφικών ταινιών και περιοδικών σχετικών με τους ομοφυλόφιλους, ενώ η ομοφυλοφιλία εκδηλωνόταν περισσότερο ανοιχτά και αποτελούσε όλο και περισσότερο ελεύθερο θέμα συζήτησης.

Ομοφυλοφιλία και Ναζιστικό καθεστώς

Στα μέσα της δεκαετίας του 1920 η Κυβέρνηση προσπάθησε να αντιδράσει στις εξελίξεις και να ενισχύσει την ισχύουσα νομοθεσία. Ύστερα από δύο ετών διαμάχες και συζητήσεις, η νομοθετική πράξη ενίσχυσης του άρθρου 175 καταψηφίσθηκε (αν και με μικρή διαφορά) στο Ράιχσταγκ (1929). Οι ομοφυλόφιλοι θέωρησαν το γεγονός αυτό ως μεγάλη νίκη τους – αγνόησαν, όμως, την ξεκάθαρη φωνή που ύψωσαν οι βουλευτές του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος ( NSDAP), οι οποίοι διακήρυξαν με απόλυτη βεβαιότητα ότι το όλο ομοφυλοφιλικό κίνημα κρύβονταν οι Εβραίοι, οι οποίοι με αυτή την προσπάθεια ήθελαν να υποσκάψουν την ηθική του γερμανικού έθνους. Η ρατσιστική τους πολιτική έγινε, επίσης, εμφανής όταν προέβαλαν το επιχείρημα ότι η ομοφυλοφιλία αποτελούσε καίριο κτύπημα για την αύξηση του Άρειας καταγωγής πληθυσμού και της άρειας οικογένειας – και συνεπώς ολόκληρης της Γερμανικής ισχύος. Άρα, η ομοφυλοφιλία είναι ασύμβατη με την φυλετική καθαρότητα. Αυτό ακριβώς επρόκειτο να αποτελέσει ένα από τα κυριότερα επιχειρήματα του Χάινριχ Χίμλερ εναντίον της ομοφυλοφιλίας. Η φωνή του επρόκειτο να ακουστεί δυνατά και καθαρά, όταν το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ανέλαβε την εξουσία το 1933.

Η υπόθεση Ρεμ και η δίωξη των ομοφυλοφίλων
Αναμνηστική πλάκα στο Βερολίνο με το ροζ τρίγωνο στην κορυφή, εις μνήμην των ομοφυλόφιλων που βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν στα Ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης.

Η ηγεσία του Ναζιστικού Κόμματος περιλάμβανε έναν τουλάχιστον παραδεδεγμένα ομοφυλόφιλο, τον Ερνστ Ρεμ. Ο Ρεμ ήταν μέλος της οργάνωσης του Χίρσφελντ και σύχναζε ανοικτά σε σημεία συνάντησης ομοφυλοφίλων. Ο Ρεμ διατηρούσε μόνιμα κλεισμένο τραπέζι σε μια ταβέρνα του Μονάχου, σχεδόν αποκλειστικά για ομοφυλόφιλους, η οποία λεγόταν “Bratwurstglockl “. Εκεί συναντούσε συνεργάτες του, όπως οι Ρορμπάιν (Rohrbein), Πέτερσντορφ (Petersdorf) και Ερνστ Χέλντορφ (Ernst Helldorf) και κατέστρωναν τα σχέδιά τους. Όλοι τους ήταν ομοφυλόφιλοι [1]. Ο Ρεμ ήταν, το 1933, ο ηγέτης της SA (Sturmabteilung) και, παράλληλα, ανταγωνιστής του Χίτλερ στην ηγεσία του Κόμματος. Με την άνοδο του Κόμματος στην εξουσία, η – αριστερή κυρίως – αντιπολίτευση επιτέθηκε στο Κόμμα με επιχείρημα και την ύπαρξη ομοφυλόφιλων στην ηγεσία του. Ο Ρεμ ήταν ένας από τους κύριους στόχους. Προς γενική κατάπληξη, βασικός υποστηρικτής του Ρεμ ήταν ο Χάινριχ Χίμλερ, ο οποίος υποστήριξε την άποψη ότι πίσω από αυτή τη δυσφημιστική εκστρατεία κρυπτόταν ο εβραϊκός δάκτυλος. Ο Χίτλερ, ο οποίος είχε προσωπική φιλία με τον Ρεμ, δεν εκδηλώθηκε ανοικτά, ωστόσο, όταν θεώρησε ως απειλή τις ηγετικές τάσεις του Ρεμ απέναντι στη δική του εξουσία (η SA είχε ήδη στρατολογημένα δύο εκατομμύρια μέλη), αποφάσισε να λάβει δραστικά μέτρα. Οργανώθηκε έτσι μια σφαγή της ηγεσίας των SA, η οποία έγινε γνωστή ως Η νύχτα των μεγάλων μαχαιριών. Ο Ρεμ, μαζί με όλα τα ηγετικά στελέχη της SA συνελήφθησαν και εκτελέσθηκαν. Για να καθησυχάσει την κατακραυγή που, ως λογική συνέπεια, εκδηλώθηκε, ο Χίτλερ δικαιολόγησε την πράξη αυτή με κύριο επιχείρημα την ομοφυλοφιλία του Ρεμ. Την θέση της SA κατέλαβαν τα SS, έχοντας ως ηγέτη τους τον υπερασπιστή του Ρεμ, Χίμλερ. Ο Χίτλερ έδωσε διαταγή να καταγραφούν οι ομοφυλόφιλοι και το καθήκον αυτό ανατέθηκε στην Γκεστάπο, η οποία συνέταξε φακέλους για όλους τους ομοφυλόφιλους καθώς και άλλους “μη κοινωνικοποιημένους” πολίτες του Τρίτου Ράιχ.

Το 1935 το Ράιχσταγκ κατάργησε το μέχρι τότε ισχύον άρθρο 175 αντικαθιστώντας το με νέο άρθρο, με τον ίδιο αριθμό, επιχειρώντας να “σφραγίσει τα ανοίγματα” που άφηνε το παλαιό άρθρο. Ο νέος Κώδικας περιελάμβανε τα εξής:

* ‘Αρθρο 175: Άρρην, ο οποίος συνάπτει σεξουαλική σχέση με άλλον άρρενα ή επιτρέπει σε άλλον άρρενα να τον χρησιμοποιήσει ως σεξουαλικό αντικείμενο, τιμωρείται με φυλάκιση. Εάν ο κατηγορούμενος είναι κάτω των 21 ετών, το δικαστήριο μπορεί, σε όχι ιδιαίτερα σοβαρές περιπτώσεις, να μην επιβάλει φυλάκιση.
* Άρθρο 175α: Κάθειρξη διαρκείας μέχρι δέκα ετών ή, όπου υφίστανται ελαφρυντικά, φυλάκιση όχι μικροτέρα των τριών μηνών, θα επιβάλλεται εις (1) άρρενα ο οποίος με βία ή απειλή σωματικής ή ψυχολογικής βίας ή απειλή αφαίρεσης ζωής, εξαναγκάζει άλλον άρρενα εις σεξουαλική πράξη ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν (2) άρρενα ο οποίος, εκμεταλλευόμενος σχέση βασιζόμενη σε υπηρεσία, εργοδοσία ή εξάρτηση, εξαναγκάζει άλλον άρρενα εις σεξουαλική πράξη ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν (3) άρρενα, άνω των 21 ετών, ο οποίος αποπλανώντας άρρενα κάτω των 21 ετών εξαναγκάζει άλλον άρρενα εις σεξουαλική πράξη ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν (4) άρρενα ο οποίος δημόσια προβαίνει εις σεξουαλική πράξη ή πρόκληση με άρρενες ή επιτρέπει εις τον εαυτό του να συμμετάσχει εις αυτήν.
* Άρθρο 175β: Μη φυσιολογική σεξουαλική πράξη διαπραττομένη μεταξύ ανθρώπου και ζώων τιμωρείται με φυλάκιση. Είναι, επίσης, δυνατή η επιβολή απώλειας των πολιτικών δικαιωμάτων.

Τέλεξ της Γκεστάπο για την προληπτική κράτηση ομοφυλόφιλου

Η παράγραφος 174 του Ποινικού Κώδικα απαγόρευε την αιμομιξία, ενώ η παράγραφος 176 έθετε εκτός νόμου την παιδοφιλία. Οι ναζιστές ενεργοποίησαν και άλλες νομοθετικές διατάξεις, στοχεύοντας στις σεξουαλικές “παραβάσεις”. Στις 26 Ιουνίου 1935 ψηφίσθηκε ο “Νόμος Προστασίας των Επιγόνων με Κληρονομικές παθήσεις”. Με βάση αυτό το νομοθετικό πλαίσιο, δικαστήρια διέταξαν τον ευνουχισμό ορισμένων παραβατών σε περιπτώσεις βιασμών, “ανίερων σεξουαλικών πράξεων” και σεξουαλικών πράξεων με συμμετοχή αγοριών κάτω των 14 ετών. Το νομοθετικό αυτό πλαίσιο όριζε τους ομοφυλόφιλους ως “μη κοινωνικοποιημένα άτομα”, τα οποία απειλούσαν το Ράιχ και την ηθική αγνότητα της Γερμανίας. Η ποινή των “χρονίως ομοφυλοφίλων” ήταν ο εγκλεισμός τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Με τον τρόπο αυτό, η έννοια του ήθους του λαού έγινε ζήτημα με το οποίο ασχολείτο πλέον η αστυνομία. Έτσι, το 1934 συνελήφθησαν μόνον 766 άτομα ως ομοφυλόφιλοι. Το 1936 οι συλληφθέντες έφθασαν τους 4.000 ενώ το 1938 ξεπέρασαν τους 8.000. Το 1936, ύστερα από εντολή του Χίμλερ, δημιουργήθηκε το Κεντρικό Γραφείο του Ράιχ για την καταπολέμηση της ομοφυλοφιλίας και ο ίδιος τοποθέτησε επικεφαλής τον Γιόζεφ Μάιζινγκερ (Joseph Meisinger). Το Γραφείο ενεθάρρυνε τους καταδότες και πληροφοριοδότες δημουργώντας ολόκληρο δίκτυο: Μαθητές κατέδιδαν καθηγητές τους, τους οποίους υποπτεύονταν, εργοδότες τους υπαλλήλους τους (και το αντίστροφο). Οι συλλαμβανόμενοι ομοφυλόφιλοι ανακρίνονταν ώστε να καταδώσουν και άλλους ομοφυλόφιλους και η Γκεστάπο κατέστρωνε λίστες με τον προφανή στόχο τον εντοπισμό και σύλληψη όλων των ομοφυλόφιλων της Γερμανίας και τον εγκλεισμό τους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης: Οι συλλαμβανόμενοι εξέτιαν την ποινή φυλάκισης, που τους επιβαλλόταν, σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εκεί υποχρεώνονταν να φέρουν στην στολή τους το σύμβολο της ομοφυλοφιλίας, το ροζ τρίγωνο.

Ο Χίμλερ παραδεχόταν ότι με τον τρόπο αυτό δεν ήταν δυνατό να εξαλειφθεί ολοσχερώς η ομοφυλοφιλία από την Γερμανία. Σκοπός του ήταν, όπως ο ίδιος τον εξέφρασε, να “εντοπίσει τους ομοφυλόφιλους και να τους εξαλείψει από την κοινωνία”. Επιζητούσε, όμως, και ένα λογικό επιχείρημα για την εξόντωσή τους. Κατέφυγε, συνεπώς, στην ιατρική “επιστήμη” αναζητώντας το. Βέβαια, υπήρξε και μια -όχι αμελητέα – ομάδα Ναζιστών, οι οποίοι υποστήριξαν ότι οι Γερμανοί είναι ανώτερη φυλή και, κατά συνέπεια, θα ήταν σφάλμα η εξόντωση ανδρών της ανώτερης φυλής. Υποστήριξαν, μάλιστα, ότι η ομοφυλοφιλία είναι “θεραπεύσιμη” και έπρεπε να επιδιωχθεί η θεραπεία των “πασχόντων”.[2]

Η περίπτωση Βερνέτ

Η Γκεστάπο, έχοντας υπόψη όλες τις τάσεις στο εσωτερικό του Κόμματος, ερεύνησε πολλές προτεινόμενες λύσεις. Μία από τις πλέον δελεαστικές διατυπώθηκε από τον Δανό ταγματάρχη των SS και ερευνητή ιατρό Δρα. Καρλ Βερνέτ (Carl Værnet), ο οποίος ισχυρίσθηκε ότι έχει αναπτύξει ένα ορμονικό εμφύτευμα, το οποίο ήταν ικανό να θεραπεύει την ομοφυλοφιλία. Τη σύστασή του στα ανώτερα κλιμάκια των SS την όφειλε στον Ερνστ – Ρόμπερτ Γκράβιτς (Ernst-Robert Grawitz), ιατρό και διοικητικά επικεφαλής του ιατρικού τμήματος των SS. Η χρηματοδότηση του Βερνέτ από τους SS έκανε σαφή την αντίληψη που είχαν περί ομοφυλοφιλίας: Εθεωρείτο ορμονική είτε γενετική είτε ψυχική ανωμαλία – αρκετά στελέχη των SS – του Χίμλερ συμπεριλαμβανομένου – πίστευαν ότι η ομοφυλοφιλία ήταν μεταδοτική και κατά συνέπεια όφειλαν να προστατεύσουν τον γερμανικό λαό από την μετάδοσή της. Στον Βερνέτ δόθηκαν τα αναγκαία μέσα, όπως εργαστηριακός εξοπλισμός, χρηματοδότηση και το αναγκαίο πειραματικό υλικό: Του επιτράπηκε να χρησιμοποιήσει ομορφυλόφιλους κρατούμενους στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλντ ως υποκείμενα των πειραμάτων του. Έτσι, κρατούμενοι υποβλήθηκαν σε εγχειρίσεις για την τοποθέτηση εμφυτευμάτων τεστοστερόνης και, μολονότι κανείς δεν πέθανε από αυτά καθεαυτά τα εμφυτεύματα, σε τουλάχιστον δύο εμφανίσθηκαν μετεγχειρητικές επιπλοκές, οι οποίες οδήγησαν στον θάνατό τους. Η πρόοδος των “ασθενών” καταγραφόταν σε ημερήσια βάση. Κάποιοι από αυτούς παρουσίασαν “βελτιώσεις”, όπως έδειξαν οι αναφορές, ωστόσο η πλειοψηφία δεν παρουσίασε αξιόλογες αλλαγές. Δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο αν ο Βερνέτ προχώρησε και σε ευνουχισμούς κρατουμένων. Το συμπέρασμα, ωστόσο, του Δρα Βερνέτ, για την αποτυχία της μεθόδου του ήταν ότι επρόκειτο για περιπτώσεις χρονίων ή μη θεραπεύσιμων μορφών ομοφυλοφιλίας. Σαν συνέπεια της αποτυχίας του εγχειρήματος, ως συνόλου, η χρηματοδότηση του προγράμματος αυτού διακόπηκε από τα ανώτερα κλιμάκια των SS και τα “πειραματόζωα” επέστρεψαν στη ζωή του “κανονικού” κρατούμενου[3].

Εξόντωση των ομοφυλόφιλων στα στρατόπεδα

Ένα μνημόνιο, το οποίο απέστειλε ο Χϊμλερ στις 20 Μαΐου 1939 προς τους διοικητές των στρατοπέδων, επέτρεπε τον ανοικτό εκβιασμό των ομοφυλόφιλων με ευνουχισμό. Ο ακριβής αριθμός των εγκλεισμένων ομοφυλόφιλων δεν έχει γίνει γνωστός, οι υπολογισμοί όμως κάνουν λόγο για 10 έως 15 χιλιάδες άτομα, στη συντριπτική τους πλειοψηφία άνδρες – οι γυναίκες σπάνια εγκλείονταν σε στρατόπεδα, αν και υφίσταντο άλλες μορφές δίωξης. Αυτό δείχνει ότι οι προθέσεις των Ναζί ήταν να “αναμορφώσουν” και να “εκπαιδεύσουν” τον ομοφυλόφιλο πληθυσμό, επαναφέροντάς τον στον, κατά την άποψή τους, σεξουαλικά ορθό δρόμο. Οι Ναζί, πράγματι, δεν ενδιαφέρονταν ιδιαίτερα για τους περιστασιακά ομοφυλόφιλους, αλλά προσπάθησαν να εγκλωβίσουν τους “αθεράπευτα” ομοφυλόφιλους. Η απειλή του Χίμλερ, αρχικά χρησιμοποιήθηκε ως μέσο εκφοβισμού. Έγινε, όμως, πραγματικότητα για αρκετούς κρατούμενους, οι οποίοι ευνουχίσθηκαν. Δεν είναι, επίσης, καθόλου περίεργο, ότι διώξεις ομοφυλόφιλων δεν πραγματοποιήθηκαν σε καμία από τις κατεχόμενες χώρες, αλλά περιορίσθηκαν στην Γερμανία, εφόσον αυτό που απασχολούσε τους Ναζί ήταν η φυλετική ανωτερότητα και καθαρότητα των Γερμανών και μόνον.

Οι έγκλειστοι ομοφυλόφιλοι είχαν ιδιαίτερα σκληρή μεταχείριση από το προσωπικό των στρατοπέδων. Η συμπεριφορά προς αυτούς με το ροζ τρίγωνο ήταν κτηνώδης, ενώ οι φύλακες ενθάρρυναν τέτοια συμπεριφορά προς τους “ροζ” και από άλλες κατηγορίες κρατουμένων, ιδιαίτερα από αυτούς με το κόκκινο (ποινικοί) και το πράσινο τρίγωνο (πολιτικοί κρατούμενοι). Δεν τους επιτρεπόταν να αναλάβουν καμία θέση με την παραμικρή, έστω, ευθύνη[4]. Η κατάσταση αυτή δημιουργούσε πρόσθετο ψυχολογικό βάρος στους ομοφυλόφιλους κρατούμενους, καθώς δεν είχαν τη δυνατότητα ενίσχυσης του ηθικού τους, δεχόμενοι κάποια συμπαράσταση από άλλες κοινωνικές ομάδες κρατουμένων. Έτσι, οι θάνατοι ομοφυλοφίλων ήσαν τριπλάσιοι, συγκρινόμενοι με αυτούς των άλλων κοινωνικών ομάδων (των Εβραίων και των Αθιγγάνων, ασφαλώς, εξαιρουμένων).

Η αναγνώριση

Ωστόσο, προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι η εξόντωση αυτής ειδικά της κοινωνικής ομάδας δεν έλαβε την οφειλόμενη αναγνώριση στη Δίκη της Νυρεμβέργης, κυρίως επειδή ο (τότε) γερμανικός νόμος εξακολουθούσε να θεωρεί την ομοφυλοφιλία ως αδίκημα (το άρθρο 175 του Ποινικού Κώδικα καταργήθηκε οριστικά μόλις το 1969). Μόλις τη δεκαετία του ’70 οι ιστορικοί άρχισαν να συμπεριλαμβάνουν επίσημα τους ομοφυλόφιλους στα θύματα του Ολοκαυτώματος. Μαρτυρίες κρατουμένων, θεατρικά και κινηματογραφικά έργα όπως το Bent και ιστορικές πηγές τεκμηρίωσαν την ομοφοβική υστερία και τη λαίλαπα διώξεων στη ναζιστική Γερμανία.

Η γερμανική κυβέρνηση μόλις το 2002 αναγνώρισε τους ομοφυλόφιλους ως θύματα της ναζιστικής θηριωδίας καθώς και δικαιούχους αποζημιώσεων για όσους ζούσαν ακόμα, ενώ στις 27 Ιανουαρίου του 2005, στην επέτειο των 60 χρόνων από την απελευθέρωση του Άουσβιτς, ήρθε και η επίσημη αναγνώριση από την Ευρωπαϊκή Ένωση. [5]

Σήμερα υπάρχουν μνημεία στο Βερολίνο [6], το Άμστερνταμ και το Σίδνεϊ, για να υπενθυμίζουν μια όχι και τόσο γνωστή πτυχή ενός από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, και να ενδυναμώνουν τη διεκδίκηση των ΛΟΑΤ δικαιωμάτων παγκοσμίως ως ένδειξη σεβασμού προς τα θύματα και αποδοχής του δικαιώματος στη διαφορετικότητα.

1. http://www.leaderu.com/jhs/lively.html
2. http://frank.mtsu.edu/~baustin/homobg.html
3. http://www.bigeye.com/sexeducation/nazisandgays.html
4. Heger, Heinz. The men with the Pink Triangles. Alyson Publications 1980:34-37
5. Περιοδικό “10%”, Ιανουάριος 2008
6. Ντόιτσε Βέλλε, 29-05-2008

Οι παρακάτω θέσεις είναι από βουλευτές του ΚΚΕ πάνω στο σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Η ομοφοβία σε αυτές τις θέσεις είναι πρόδηλη, όπως πρόδηλη ειναι και η υπερασπιση των πιο συντηρητικων θεσεων του αστικου-πατριαρχικου συστηματος.  Ενος συστηματος που διατεινεται οτι πολεμα… παρολαυτα οταν παυουν οι απολιθωμενες φλυαριες περι αντιαμερικανισμου και ιμπεριαλισμου και μπαινουν ζητηματα περα απο την οπτικη του κκε, δεν δισταζει το ιδιο, να υπερασπισει θεσεις που αναπαραγουν ακριτα το σημερινο συστημα καταπιεσης και εκμεταλευσης. Μια οπτικη που δεν  μπορει να αντιληφθει οτι οι ρολοι ειναι κοινωνικες κατασκευες και απορροια αποτελεσματων εξουσιας δεν μπορει παρα να ειναι στειρα και επικινδυνη…Ιδου και οι αποψεις των απεσταλμενων του Κομμουνιστικου Κομματος Ελλαδας:

ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΣΚΥΛΛΑΚΟΣ (Ειδικός Αγορητής Κ.Κ.Ε.): Είναι υπαρκτό το πρόβλημα ότι αυξάνει ο αριθμός των ζευγαριών που θέλουν να διαβιούν ελεύθερα, χωρίς να προχωρούν σε γάμο. Συμβαίνει και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Το ερώτημα είναι ποια είναι η βασική αιτία που οδηγεί τα ζευγάρια αυτά στο να συμβιώνουν και να μην παντρεύονται; Είναι ίσως κάποιες αντιλήψεις ότι έχουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, όταν είναι πιο χαλαροί οιδεσμοί της, να μην μπουν κάτω από τις διατάξεις αναγκαστικού δικαίου και τις ρυθμίσεις, οι οποίες είναι πιο αυστηρές και αφορούν το γάμο, διότι έτσι αποφάσισαν και επέλεξαν. Υπάρχουν, όμως, οικονομικοί και κοινωνικοί λόγοι, όπως είναι οι δυσκολίες από τις εφαρμοζόμενες επί χρόνια πολιτικές και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Εδώ τώρα για να παντρευτεί ένα παιδί, για να πιάσει δουλειά, φτάνει κατά μέσο όρο στα 29-30 χρόνια ηλικίας, δηλαδή αυξάνει και το όριο ηλικίας για να φτάσουν σε γάμο τα παιδιά. Οπότε εξ ανάγκης και επειδή δεν μπορούν να μένουν συνεχώς στο σπίτι του πατέρα ή της μητέρας, αρχίζει η συμβίωση και πρέπει να ρυθμιστεί αυτή η συμβίωση. Είναι και ζήτημα αντιλήψεων, αλλά είναι και ζήτημα λόγω της σκληρής οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων και των νέων οικογενειών, γι’ αυτό και μειώνεται και ο αριθμός των παιδιών που γεννούν τα καινούργια ζευγάρια, διότι δεν μπορεί να τα βγάλουν πέρα.

Εάν το δούμε αυτό το νομοσχέδιο στο πλαίσιο μιας πολιτικής, η οποία είναι σε βάρος της οικογένειας τελικά ή καθυστερεί την οικογένεια στο πότε θα αποφασίσει ο άλλος να κάνει οικογένεια, είναι ένα αποσπασματικό μέτρο, το οποίο, κατά τη γνώμη μας, έχει θετικές διατάξεις, τις οποίες θα τις ψηφίσουμε, αλλά δεν μπορούμε να χειροκροτήσουμε το νομοσχέδιο, όταν είναι ένα αποσπασματικό νομοσχέδιο στα πλαίσια μιας άδικης οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής. Γι’ αυτό εμείς θα ψηφίσουμε «παρών» στο νομοσχέδιο. Υπάρχουν και αρκετές διατάξεις, τις οποίες θα τις καταψηφίσουμε. Επίσης, υπάρχει και ένας άλλος λόγος. Άκουσα τον κ. Πρωθυπουργό, με αφορμή τα ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις, να καλεί τους Υπουργούς να δουν σε κάθε Υπουργείο ποιο κοινωνικό μέτρο θα πάρουν, ώστε να αλλάξει η εικόνα της Κυβέρνησης. Είναι και αυτό το νομοσχέδιο που πράγματι πρέπει να αντιμετωπίσει ένα κοινωνικό πρόβλημα και έχει τον επικοινωνιακό σκοπό του ο χρόνος που έρχεται για συζήτηση και ψήφιση το νομοσχέδιο. Επί της ουσίας του νομοσχεδίου, ότι υπάρχει ανάγκη να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα και να μπουν κανόνες, είναι σωστό. Δεύτερον, θα μπουν οι ίδιοι κανόνες, όπως και στο γάμο;

Βλέπω ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κινείται στην κατεύθυνση των ίδιων ρυθμίσεων. Αν είναι ίδιες ρυθμίσεις, τότε γιατί δεν προχωράει ο άλλος στο γάμο; Όταν κάποιος συζεί για ένα χρονικό διάστημα και μετά σκέφτεται ίσως να παντρευτεί, είναι συνειδητή η απόφαση του. Δεν μπορούμε, λοιπόν, να μεταφέρουμε όλους τους κανόνες και ιδιαίτερα όλους τους κανόνες του γάμου στο σύμφωνο συμβίωσης, διότι τότε δεν πρόκειται για σύμφωνο, δεν πρόκειται για τη θέλησή τους να συμβιώσουν ή προσωρινά ή μόνιμα. Άρα, λοιπόν, δεν συμφωνούμε με αυτή τη λογική. Μπορεί να ακούγεται καλά σε αυτούς που συμβιώνουν, σε αυτούς που αισθάνονται ότι μπορεί και να χωρίσουν και να μην πάρουν τη σύνταξή του άντρα τους ή μπορεί να πάρουν λιγότερο ποσοστό από την κληρονομιά εξ αδιαθέτου κ.λπ., να αποκτήσουν πλήρως τα δικαιώματα, αυτό ακούγεται καλά, αλλά δεν συμφωνούμε ότι θα πρέπει να είναι το ίδιο πράγμα. Θα πρέπει να είναι μικρότερη η όποια προστασία και οι όποιες ρυθμίσεις αναγκαστικού δικαίου. Δεν μπορεί να υπάρχει τέτοια ευρύτητα κανόνων αναγκαστικού δικαίου όπως είναι στο γάμο. Εάν θέλουν, ας παντρευτούν. Με την ευκαιρία, θα ήθελα να επαναλάβω τις παλιότερες θέσεις μας ότι επιτέλους πρέπει να προχωρήσει η Ελλάδα στην κατοχύρωση σαν νόμιμου γάμου απέναντι στην Πολιτεία -όχι απέναντι στην ηθική ή στη θρησκεία- να είναι μόνον ο πολιτικός γάμος. Όποιος θέλει να κάνει και θρησκευτικό. Το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και με την ονοματοδοσία των παιδιών, το ίδιο να γίνεται και με την κηδεία. Αυτά θα πρέπει να είναι απέναντι στην πολιτεία, διότι έχουν πολιτικό χαρακτήρα. Σχετικά με το εάν συμφωνούμε να ενταχθούν οι ομοφυλόφιλοι στις ρυθμίσεις αυτές.Εμείς είμαστε ενάντια στο γάμο των ομοφυλόφιλων. Δεν έχουμε καμία προκατάληψη ή ρατσιστική διάθεση. Ίσα-ίσα, υπάρχουν πρακτικές και συμπεριφορές, οι οποίες θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος να μην αντιμετωπίζονται στην κοινωνία ή στην εργασία σαν άτομα δεύτερης κατηγορίας αυτοί που έχουν άλλη σεξουαλική προτίμηση. Άλλο αυτό και άλλο να εφαρμοστούν ίδια μέτρα και ίδιες ρυθμίσεις με γάμο με το ελεύθερο σύμφωνο συμβίωσης. Είμαστε αντίθετοι για τον εξής λόγο: Διότι είτε πρόκειται για γάμο είτε για ελεύθερη συμβίωση. Ο θεσμός του γάμου προέκυψε από την ανάγκη της προστασίας των παιδιών και της γυναίκας και της εξασφάλισης της αναπαραγωγής και της διαιώνισης του είδους. Αυτή είναι η βασική λογική. Με αυτή την έννοια, λοιπόν, ξεκινώντας και από πού ξεκινά ιστορικά η λειτουργία του γάμου, δεν συμφωνούμε ότι πρέπει να κάνουμε δεκτή την άποψη να προχωρήσει και η Ελλάδα στην κατεύθυνση που είπα πριν. Αυτές είναι οι γενικές μας θέσεις  επί του νομοσχεδίου και όταν θα έρθουμε στα άρθρα, θα μιλήσουμε συγκεκριμένα. Θα ψηφίσουμε «παρών».

ΚΩΣΤΑΣ ΑΛΥΣΑΝΔΡΑΚΗΣ: Δεν έχω τίποτα να προσθέσω σε αυτά που είπε ο Εισηγητής μας. Ακούγοντας, όμως, τη συζήτηση, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας ορισμένες σκέψεις περί δικαιωμάτων. Έχει γίνει μόδα τα τελευταία χρόνια να μιλάμε για τον γάμο των ομοφύλων ζευγαριώνκαι να το προβάλλουμε ως δικαίωμα. Βεβαίως, εδώ επιτρέψτε μου να εντοπίσω σε αυτούς που το προβάλλουν ένα κενό: Γιατί να μιλάμε μόνο για ζευγάρια και όχι για τρίο, κουαρτέτο, κουιντέτο, σεξτέτο, οκτέτο κ.λπ.; Βεβαίως, όπως είπε και ο κ. Σκυλλάκος, άλλο πράγμα είναι οι διακρίσεις λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, τις οποίες καταδικάζουμε απροκάλυπτα. Υπάρχουν και άλλες μόδες. Υπάρχει η μόδα να μιλάμε για τα δικαιώματα των ζώων, για δικαιώματα μειονοτήτων, τα οποία, όμως, τα θυμόμαστε όταν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τις μειονότητες, για να δικαιολογήσουμε στρατιωτικές επεμβάσεις, π.χ. στα Βαλκάνια. Πιστεύω ότι αυτές οι μόδς δεν είναι καθόλου τυχαίες. Έχουν ως στόχο να παραμερίσουν πραγματικά δικαιώματα, όπως π.χ. το δικαίωμα της εργασίας, που καταπατιέται βάρβαρα, το δικαίωμα στην παιδεία, στην υγεία, στην πρόνοια, το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση, ακόμα και το δικαίωμα της διαμαρτυρίας. Μιλώντας για το δικαίωμα της διαμαρτυρίας, δεν μπορώ να μην καταδικάσω τη σημερινή επέμβαση των ΜΑΤ, που επιτέθηκαν σε κατοίκους του χωριού Ελληνικό του νομού Ιωαννίνων, επειδή οι κάτοικοι αντιδρούσαν στη χωροθέτηση Χώρου Υγειονομικής Ταφής Απορριμμάτων.
Βεβαίως, οι δυνάμεις της τάξεως αφού μας περιέλουσαν με δακρυγόνα επικράτησαν και πέτυχαν το σκοπό τους που ήταν να εγκατασταθεί στο χώρο ο εργολάβος ώστε να αρχίσει να αμείβεται για τις υπηρεσίες του. Μου έκανε εντύπωση κύριε Υπουργέ, και η στάση του Εισαγγελέα ο οποίος υποτίθεται σε τέτοιες περιπτώσεις είναι παρών για να κάνει μια εκτίμηση της κατάστασης. Ο συγκεκριμένος Εισαγγελέας κρυβόταν πίσω από τους επικεφαλής της Αστυνομίας όταν γινόντουσαν οι διαπραγματεύσεις και πεισματικά αρνιόταν να ακούσει τα επιχειρήματα των κατοίκων, όπου είχαν βάσιμα επιχειρήματα. Ανάμεσα σ’ αυτά ότι υπάρχουν δικαστικές υποθέσεις σε εκκρεμότητα που θα μπορούσαν να ανατρέψουν την κατάσταση του ΧΥΤΑ.

Προφανως το ζητημα δεν ειναι ο γαμος. Αυτο που πρεπει να εξεταστει ειναι ο ρατσισμος που χτιζεται πανω στην εννοια του φυλου και πως ο πρωτος αναπαραγεται. Οσο καννιβαλος και πατριαρχικος ειναι ο καπιταλισμος τοσο καννιβαλος και πατριαρχικος μπορει να γινει ο σοσιαλισμος που καποιοι ονειρευονται… Παραυτα υπαρχει αρκετο σκοινι για ολους….

Αναδημοσίευση από το http://ek-fyles.blogspot.com

Το πρόσημο του φύλου επισκιάζει τόσο απόλυτα την ταυτότητα της γυναίκας ώστε ανά πάσα στιγμή οφείλει να επιβεβαιώνει τον εαυτό της ως γυναίκα και να κάνει εμφανή στους άλλους τα αποτελέσματα αυτής της επιβολής που ενσωματώνεται και ως αυτοδέσμευση. Η διαδικασία αυτή κλέβει φυσικά από την ίδια κάθε στιγμή της ατομικότητάς της.

Γράφει ο Roland Barthes στις Μυθολογίες: «Διαβάζουμε τα βιογραφικά στο περιοδικό Εlle: “H Jacqueline Lenoir: ένα μυθιστόρημα, δύο παιδιά”. Τι σημαίνει αυτό; Ο συγγραφέας είναι καλλιτέχνης. Του αναγνωρίζεται το δικαίωμα να ζει κάπως μποέμικα. Προσοχή όμως! Οι γυναίκες δεν πρέπει να πιστεύουν πως μπορούν να επωφελούνται από την σύμβαση αυτή χωρίς πρώτα να είναι υποταγμένες στον αιώνιο νόμο της θηλυκότητας. Οι γυναίκες ήρθαν στον κόσμο για να κάνουν παιδιά. Μπορούν να γράφουν όσο θέλουν, φτάνει η βιβλική τους μοίρα να μη διαταράσσεται από το δικαίωμα που τους παραχωρείται. Απευθυνόμενο στις γυναίκες το περιοδικό Εlle λέει: είστε αντάξιες των ανδρών. Απευθυνόμενο στους άνδρες: η γυναίκα σας θα παραμείνει πάντα γυναίκα».

Για τον άνδρα οποιαδήποτε συνθήκη απέναντι στην οποία οφείλει να ανταποκριθεί δεν είναι παρά προσθετική στην ατομικότητά του, η οποία είναι κεκτημένη και αυτονόητη. Το αυτονόητο δικαίωμα του άνδρα στον αυτοπροσδιορισμό και τον καταναγκαστικό ετεροπροσδιορισμό της γυναίκας περιγράφει ο John Berger στο Η εικόνα και το βλέμμα:

«Η κοινωνική παρουσία μιας γυναίκας είναι διαφορετικού είδους από εκείνη ενός άντρα. Η παρουσία ενός άνδρα εξαρτάται από την υπόσχεση δύναμης που ενσωματώνει. Αν η υπόσχεση είναι μεγάλη και πειστική, η παρουσία του εντυπωσιάζει. Αν είναι μικρή ή ελάχιστα πειστική, θεωρείται πως έχει ασήμαντη παρουσία. Η υποσχεμένη δύναμη μπορεί να είναι ηθική, σωματική, ιδιοσυγκρασιακή, οικονομική, κοινωνική, σεξουαλική – αλλά το αντικείμενό της είναι πάντα εξωτερικό ως προς τον άνδρα. Η παρουσία ενός άνδρα υποβάλλει το τι είναι ικανός να κάνει σε σένα ή για σένα. Η παρουσία του μπορεί να είναι φτιαχτή, με την έννοια ότι προσποιείται πως είναι ικανός για ό,τι δεν είναι. Αλλά η προσποίηση είναι πάντα για μια δύναμη που αυτός ασκεί πάνω στους άλλους.

Αντίθετα, η παρουσία μιας γυναίκας εκφράζει τη στάση της απέναντι στον εαυτό της και προσδιορίζει το τι μπορούν ή δεν μπορούν να της κάνουν. Η παρουσία της εκδηλώνεται στις χειρονομίες, τη φωνή, τις γνώμες, τις εκφράσεις, το ντύσιμό της, στα πράγματα που έχει επιλέξει να την περιβάλλουν, στο γούστο της – δεν υπάρχει πράγματι τίποτε απ’ όσα μπορεί να κάνει που να μη συμβάλλει στην παρουσία της. Η παρουσία μιας γυναίκας είναι τόσο σύμφωνη με το πρόσωπό της ώστε οι άνδρες τείνουν να την αντιλαμβάνονται σαν κάτι σχεδόν υλικό που αναδίνεται από αυτήν.

Το να έχεις γεννηθεί γυναίκα, ισοδυναμούσε με το να έχεις γεννηθεί σε έναν προσδιορισμένο και περιορισμένο χώρο, κάτω από τη φύλαξη των ανδρών. Η κοινωνική παρουσία των γυναικών αναπτύχθηκε σαν αποτέλεσμα της αφέλειάς τους να ζουν κάτω από μια τέτοια κηδεμονία μέσα σε έναν τόσο περιορισμένο χώρο. Αλλά τούτο ακριβώς ήταν που κόστισε στο γυναικείο εγώ το διχασμό του. Μια γυναίκα πρέπει συνεχώς να παρατηρεί τον εαυτό της. Συντροφεύεται σχεδόν συνεχώς από την εικόνα του ίδιου της του εαυτού. Από την πρώτη παιδική ηλικία την έχουν διδάξει και πείσει να επιθεωρεί συνεχώς τον εαυτό της.

Κι έτσι φτάνει να θεωρεί τον επιθεωρητή και τον επιθεωρούμενο μέσα της σαν δυο συστατικά αλλά και πάντα ξεχωριστά στοιχεία της ταυτότητάς της ως γυναίκας. Πρέπει να εξετάζει καθετί που είναι και καθετί που κάνει, γιατί το πώς εμφανίζεται στους άλλους, και τελικά το πώς εμφανίζεται στους άνδρες, έχει κρίσιμη σημασία γι’ αυτό που κατά κανόνα θεωρείται σαν επιτυχία στη ζωή της. Η δική της αίσθηση του να είναι ο εαυτός της υποκαθίσταται από μια αίσθηση ότι εκτιμάται ο εαυτός της από κάποιον άλλο.

Οι άνδρες εξετάζουν τις γυναίκες πριν εκδηλώσουν τη συμπεριφορά τους προς αυτές. Επομένως το πώς μια γυναίκα εμφανίζεται σ’ έναν άνδρα καθορίζει ενδεχομένως και το πώς αυτός θα της συμπεριφερθεί. Για να αποκτήσουν κάποιον έλεγχο πάνω σ’ αυτή τη διαδικασία, οι γυναίκες πρέπει να τη συγκρατούν και να την εσωτερικεύουν. Το μέρος εκείνο του εγώ μιας γυναίκας που είναι ο επιθεωρητής μεταχειρίζεται το άλλο μέρος που είναι ο επιθεωρούμενος με τέτοιο τρόπο ώστε να δείχνει στους άλλους πώς ολόκληρος ο εαυτός της θα ήθελε να του συμπεριφέρεται. Και αυτή η παραδειγματική μεταχείριση του εαυτού της από τον εαυτό της είναι που συνιστά την παρουσία της. Κάθε γυναικεία παρουσία ρυθμίζει το τι είναι και τι δεν είναι «επιτρεπτό» μέσα στην παρουσία της. Κάθε πράξη της –οποιοδήποτε άμεσο σκοπό ή κίνητρο κι αν έχει– διαβάζεται επίσης σαν μια ένδειξη του πώς θα ήθελε να της συμπεριφερθούν. Αν μια γυναίκα κάνει κάποιο καλό αστείο, αυτό είναι ένα παράδειγμα του πώς η ίδια αντιμετωπίζει τον αστειευόμενο εαυτό της και, κατ’ αναλογία, του πώς θα ήθελε να την αντιμετωπίσουν οι άλλοι σαν αστειευόμενη γυναίκα. Μόνο ένας άνδρας μπορεί να κάνει ένα καλό αστείο για χάρη του ίδιου του αστείου.

Θα μπορούσε κανείς να απλοποιήσει όλα αυτά λέγοντας: Οι άνδρες δρουν και οι γυναίκες εμφανίζονται. Οι άνδρες κοιτάζουν τις γυναίκες. Οι γυναίκες παρατηρούν τον εαυτό τους όταν τις κοιτάζουν. Αυτό καθορίζει όχι μόνο τις περισσότερες σχέσεις μεταξύ ανδρών και γυναικών, αλλά και τη σχέση των γυναικών με τους εαυτούς τους. Ο επιθεωρητής της γυναίκας μέσα στο εγώ της είναι αρσενικός: ο επιθεωρούμενος θηλυκός. Έτσι η γυναίκα μετατρέπει τον εαυτό της σε αντικείμενο, και πιο ιδιαίτερα σε αντικείμενο θέασης: σε θέαμα».