Ο «κύριος» Παναγόπουλος είπε στο κρατικό κανάλι, πως «κάποιοι νεαροί κατέλαβαν το κτίριο της ΓΣΕΕ […] και πως αν ήταν χειρωνάκτες εργάτες, θα ήταν σε γιαπιά τέτοια ώρα […]»

Αυτός ο απίθανος τύπος, μεγαλοστέλεχος της Εθνικής Τράπεζας που «εκπροσωπεί» τους εργάτες, πού είναι τέτοια ώρα και τί ξέρει από γιαπιά; Σε όλη του τη ζωή υπήρξε τεχνοκράτης, διευθυντικό στέλεχος σε ΔΕΚΟ, κομματικός ρουσφετολόγος και νεκροθάφτης αγώνων. Ο εν λόγω εκφραστής της πασοκικής πολιτικής εντός του εργατικού κινήματος, μένει στα β. προάστια, καπνίζει πούρα και αμοίβεται παχυλά, από την Εθνική Τράπεζα και τη ΓΣΕΕ, ενώ διαχειρίζεται και τεράστια κρατικά και ευρωπαϊκά κονδύλια. Πήρε προαγωγή από το αφεντικό του, ενώ οι συνδικαλιστές απαγορεύεται να προάγονται κατά τη θητεία τους και την αποδέχθηκε. Οργάνωσε συνέδριο της ΓΣΕΕ για τα 90χρονα μέσα στο αμφιθέατρο της Εθνικής, δηλαδή του αφεντικού του του Αράπογλου, με επιχορήγηση του υπουργείου Εξωτερικών, δείχνοντας τις διαθέσεις του και την ταξική του θέση.

Ας πάει να κάτσει με τα αφεντικά ο Παναγόπουλος, όπως κάνει κάθε μέρα. Όπως κάνει όταν υπογράφει τις Συλλογικές Συμβάσεις με τους εργοδότες, που μας εξασφαλίζουν τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη. Πώς τολμάει να εγκαλεί τους εξεγερμένους εργάτες, αυτός που πρωτοστατεί στην καταστολή κάθε εργατικής διεκδίκησης;

Εδώ στην κατειλημμένη ΓΣΕΕ, έχουμε μπροστά μας μια πλάκα που μνημονεύει τις ηγεσίες της. Πάνω απ’ το όνομα του Παναγόπουλου, έχει κι άλλα ονόματα γραφειοκρατών που εξαγόρασαν μια αμοιβή βουλευτή, θάβοντας εργατικές διεκδικήσεις: Κανελλόπουλος, Πρωτόπαπας, Πολυζωγόπουλος. Έχει ακόμα αυτή η πλάκα τα ονόματα των δοτών εργατοπατέρων της Χούντας και της Κατοχής. Εκεί αξίζει να βρίσκεται ο Παναγόπουλος.

Εμάς ας μας αφήσει εκεί που είμαστε πάντα: στη δουλειά μας, στην ανεργία μας, στην ταξική μας θέση, στα νυχτερινά ωράρια, στο δρόμο, στην εξέγερση των ημερών, στο δρόμο…

Αν ανησυχεί ο Παναγόπουλος για αυτούς που τώρα δουλεύουν, ας ησυχάσει. Θα έρθουν εδώ στην απογευματινή συνέλευση της κατάληψης, που θα ανοίξει τις πόρτες του κτιρίου σε όσους χρόνια τις κλείνει ο ίδιος. Θα αφήσουν αύριο τις δουλειές τους –τη μέρα που ο ίδιος αρνήθηκε να καλέσει απεργία- για να κατέβουν στο δρόμο και να εκφράσουν την οργή τους. Μια οργή που ο Παναγόπουλος δε μπορεί και δε θέλει να αντιληφθεί, γιατί οι παχυλοί μισθοί του και ο κατασταλτικός του ρόλος, αυτό του υπαγορεύουν… Εδώ είμαστε λοιπόν…

Προλεταριακή Πρωτοβουλία (όχι και τόσο νεαρών) Νυχτερινών Εργαζομένων
απ’ την Απελευθερωμένη ΓΣΕΕ.

undefined

Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων, οι λακέδες των αφεντικών μιλούσαν για το όνομα του νεκρού.

Τα φερέφωνα των αφεντικών προσπαθούσαν να εξηγήσουν πώς αυτό σπιλώνεται από τους κουκουλοφόρους. Ταυτόχρονα ωρυόντουσαν διότι δεν παρεμβαίνουν τα pit-bull της δημοκρατίας να σώσουν τις περιούσιες του κοσμάκη. Με λίγα λόγια, προσπαθούσαν να πείσουν τον κόσμο για την αναγκαιότητα να στείλει το κράτος τους δολοφόνους του δεκαπεντάχρονου για να υπερασπιστεί βιτρίνες και να ξυλοφορτώσει αυτούς που είχαν βγει στο δρόμο με αφορμή και αιτία τη δολοφονία του δεκαπεντάχρονου. Το μήνυμα ήταν κοινό. Ας καταδικάσουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται! Μόνο αυτά τα βολεμένα μαντρόσκυλα που δεν παραβλέπουν να γλείφουν το χέρι του αφεντικού τους παρέβλεψαν να πουν ότι το να πυροβολείς έναν άνθρωπο δεν είναι απλώς βία αλλά εν ψυχρώ δολοφονία.

Την ώρα που ο Πρεντεντέρης εφηύρε νέους ορισμούς περί βίας, τα pit-bull έκαναν χημικό πόλεμο. Ναι, ας καταδικάσουμε τη βία, μόνο που οι αναλογίες είναι δυσανάλογες. Δεν μπορείς να συγκρίνεις ένα θάνατο με υλικές ζημιές, δεν μπορείς να συγκρίνεις τα pit-bull της δημοκρατίας που είναι εξοπλισμένοι με στρατιωτικούς όρους με αυτούς που είναι στο δρόμο, δεν μπορείς να συγκρίνεις την οργή με τους αξιοθρήνητους εμπόρους οι οποίοι κοίταζαν το μαγαζάκι τους την ώρα που η πόλη ανέπνεε ασφυκτικά κάτω από την ομίχλη των δακρυγόνων. Μιλούσαν στο όνομα της δημοκρατίας. Ποιας δημοκρατίας όμως; Αν είναι δημοκρατία οι ελάχιστοι να πλουτίζουν πάνω στης εργασία όλων των υπολοίπων, πάμε πάσο! Αν είναι δημοκρατία κάποιος να θεωρείται εγκληματίας που, ενώ δεν έχει στον ήλιο μοίρα, κλέβει ένα laptop και αυτός που είναι ηδη πάμπλουτος και κλέβει εκατομμύρια, άνθρωπος του θεού τότε, ναι… και εκεί πάμε πάσο!

Στο κόσμο του θεάματος οι λέξεις είναι πολύχρωμες ετικέτες που διαφημίζουν ένα ευτελές προϊόν. Δε σημαίνουν τίποτα. Παρόλα αυτά ο φόβος και η βλακεία πάνε μαζί.

Τη στιγμή που όλη η Ελλάδα και όχι μόνο, ήταν ένα καζάνι που έβραζε, οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι διέσπειραν τον πανικό στην οθόνη. Έναν ηθικό πανικό που ο νοικοκύρης τον χάφτει εύκολα. Δεν είναι και δύσκολο. Αυτός που διαμορφώνει τη συνείδησή του, βάσει μιας πραγματικότητας που λανσάρει η οθόνη, δεν είναι παρά ένας άχρωμος όχλος που ανά πάσα στιγμή θα στηρίξει τα αφεντικά του. Η βλακεία έρχεται και συμπληρώνει το παζλ.

Το ΚΚΕ έβλεπε προβοκάτορες και ξένα κέντρα. Κάτι σαν τα Νεφελίμ του Λιακόπουλου. Ο Καρατζαφέρης και τα ελληνικά απολιθώματα της σοβιετικής θηριωδίας συμφωνούν. Μόνο εκείνοι που θα διασπείρουν τον τρόμο, όσο και εκείνοι που θα διασπείρουν τη βλακεία, θα μιλήσουν για δημοκρατία, ελευθερία, ακόμα και για ανατροπή. Έννοιες που με νύχια και με… αναμεταδόσεις αντιμάχονται.          

Πράγματι είμαστε οργισμένοι, αλλά οργιζόμαστε ακόμα περισσότερο όταν ακούμε τους ιδίους τους δολοφόνους να μιλούν στο όνομα του μικρού που σκοτώθηκε. 

ΛΥΠΟΥΜΑΣΤΕ, ΑΛΛΑ Η ΟΡΓΗ ΔΕΝ ΕΞΟΣΤΡΑΚΙΖΕΤΑΙ!

Η λέξη εξέγερση φάνηκε σαν απαγορευμένος καρπός, που μόνο όταν πλέον είχαν οι διάφοροι δημαγωγοί τη διαβεβαίωση ότι δεν θα τους στείλει στην κόλαση ξεστόμισαν. Αλλά και αυτό έγινε αρκετές ημέρες μετά. Όταν πρώτα έσπευσαν να καταδικάσουν τις καταστροφές και να υπερασπιστούν την περιουσία του απλού κοσμάκη.

Η δολοφονία εν ψυχρό από το χέρια ενός μπάτσου πέρασε σε δεύτερη μοίρα. Τώρα το μόνο που ενδιαφέρει είναι τα πολιτικά συμπεράσματα και η πολιτική εκμετάλλευση. Πολιτική κεφαλαιοποίηση το λένε στη γλώσσα τους. Ποιος θα βγει ωφελημένος από αυτό που έγινε; Η πρώτες μετρήσεις για το αντίκτυπο που είχε η προηγούμενη εβδομάδα στην «κοινή γνώμη» δεν άρχισαν να έρθουν. Πάνω το ΠΑΣΟΚ κάτω ο ΣΥΡΙΖΑ κερδισμένο το ΚΚΕ χαμένη η ΝΔ, και διάφορα άλλα συμπεράσματα που μέσα από τεχνικά βαλμένες ερωτήσεις προσπαθούν να εκμαιεύσουν τις «σωστές» απαντήσεις αλά Πρετεντέρη. Συμπληρωματικά ήρθαν διάφοροι πνευματικοί να υπερασπιστούν τη δημοκρατία. Κοινότυπα μότο όπως «στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα» και «ούτε δικτατορία ούτε αναρχία – δημοκρατία» επαναλαμβάνονται συνέχεια προσπαθώντας να υπερασπιστούν ένα σύστημα που όπου και αν κοιτάξεις καταρρέει.

Το απορίας άξιο για όλους είναι ότι η αλλοτρίωση έχει προχωρήσει τόσο πολύ που το μέγιστο αγαθό έχει γίνει η υπεράσπιση της ιδιοκτησίας. Το πολιτικό σύστημα έχει ταυτολογηθεί με την ησυχία, μια ησυχία που θα έρθει και δεν θα μας ταράξει τον μικρόκοσμό μας. Τα όσα με τόσο κόπο έχουμε αποκτήσει. Η προτεραιότητα δίνεται στο ατομικό επίπεδο, από αυτό απορρέει και το «μεμονωμένο περιστατικό». Γίνεται μια προσπάθεια μέσω του φόβου, η της ψυχολογιοποίησης να μην υπάρχει κοινωνική αντιμετώπιση αλλά ατομική. Είναι και εύκολο άλλωστε. Οι περισσότεροι όχι μόνο δεν αντιδρούν σε όσα συμβαίνουν γύρω τους αλλά – και αυτό είναι το χειρότερο – τα έχουν αποδεχτεί και τα χρησιμοποιούν.

Όλα πρέπει να είναι μέσα σε νόρμες. Όλα πρέπει να είναι ερμηνεύσιμα, όλα πρέπει να είναι εμπορεύσιμα. Η προσπάθεια είναι εύκολη. Το πλήθος είναι εκπαιδευμένο. Είναι μαθημένο να μην σκέπτεται, να του δίνουν τις ερμηνείες έτοιμες. Ποιοί; Μα όλοι αυτοί που κάθονται μπροστά από μία κάμερα και χωρίς κανένα δισταγμό είναι έτοιμοι να εκφέρουν γνώμη από τους σεισμούς μέχρι τα στρώματα και κάθε λογής σκάνδαλο. Όλοι αυτοί που μέσα από ένα βιβλίο ερμηνεύουν συμπεριφορές και γεγονότα. Όλοι αυτοί που μέσα από τις εφημερίδες προτείνουν λύσεις. Όλοι αυτοί που μέσα από μπλέ, πράσινα, κόκκινα ή πολύχρωμα γυαλιά βλέπουν τον κόσμο. Αναλυτές οι λεγόμενοι. Ερμηνεύουν τα πάντα και τα βάζουν σε κουτιά, σε κατηγορίες.

Γιατί κανένας από αυτούς δεν έχει πει κάτι από πριν. Σε ποια κατηγορία από αυτές που τώρα ανακάλυψαν άνηκαν όλοι αυτοί που βγήκαν στους δρόμους; Η καραμέλα περί αναρχικών είναι άγευστη και γι αυτό δεν πολύ καταναλώνετε πολύ πλην μερικών σταθερών αξιών (βλ. ΚΚΕ). Η γεύση που έχει πολύ μεγάλη πέραση στα super market της T.V ,ραδιοφώνων, εφημερίδων είναι η «οργή». Οργή με γεύση βατοπαίδι, οργή με γεύση SIEMENS, οργή με γεύση ομόλογα, οργή με γεύση παιδεία, οργή με γεύση επίδομα θέρμανσης. Ο καθένας αναμασά όποια τον βολεύει και του ταιριάζει καλύτερα. Είναι όλη οργισμένοι και όλοι κατανοούν την αντίδραση, αλλά πάντα μέσα σε κάποια όρια. Όμως όλες οι καραμέλες έχουν αξία χρήσης μερικά λεπτά. Η γεύση μετά χάνεται. Δεν έχει καμία αξία για μας, δηλαδή αυτούς που μιλούν και ερμηνεύουν για εμάς.

Κανένας δεν περιμένει να υπάρξει ίχνος αξιοπρέπειας από όλους τους παραπάνω. Συνεχίζουν ανενόχλητοι τη δουλειά τους. Έχουν προσαρμόσει λίγο το λεξιλόγιό τους, το ντύσιμό τους, έτσι μωρέ για να είναι μέσα στο πνεύμα των ημερών. Δεν τους σταματάει τίποτα. Δεν έχουν καταλάβει ΤΙΠΟΤΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ από αυτό που έχει συμβεί. Εξακολουθούν τα ίδια και τα ίδια. Οι λύσεις που προτείνουν είναι το ίδιο το πρόβλημα. Οι επιλογές που προτάσσουν είναι μηδενικές.

Όλοι ασχολήθηκαν με την εισβολή στην ΕΡΤ , κανένας με το μήνυμα του πανό που αναρτήθηκε:

ΣΤΑΜΑΤΑΤΕ ΝΑ ΚΟΙΤΑΤΕ ΒΓΕΙΤΕ ΟΛΟΙ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ

Αυτό τα λέει όλα. 

undefined

Το παρακάτω σχόλιο για το “κοινωνικό κίνημα” έχει γραφτεί 28 χρόνια πριν -με αφορμή τα γεγονότα της 9ης Αυγούστου του 1979- αλλά εξακολουθεί να είναι ιδιαιτέρως επίκαιρο. 

[Δ]εν μπορούμε με κανένα τρόπο να ερμηνεύσουμε όχι μόνο τα [τρέχοντα] γεγονότα…αλλά το σύνολο των ριζοσπαστικών στιγμών στην Ελλάδα…[από την] μεταπολίτευση [και μετά] αν δεν δεχτούμε την γέννηση και το παρόν ενός καινούργιου… κινήματος.

Αυτό ακριβώς το κοινωνικό κίνημα σ’ όλο τον κόσμο ήταν και είναι το μήλο της έριδος μεταξύ του επαναστατικού κινήματος και των πολιτικών κινημάτων, εκείνων δηλαδή των κινημάτων που η κατευθυντήριος δύναμη τους δεν είναι παρά μια πολιτική ιδεολογία (φιλελεύθερη, σοσιαλιστική, κομουνιστική ή φασιστική). Αν το κοινωνικό κίνημα “επηρεασθεί”  από τους επαναστάτες που συμμετέχουν σ’ αυτό ως μέλη του και μόνο, τότε τα ανατρεπτικά στοιχεία που ήδη διαθέτει το καθιστούν πραγματικά κοινωνικό κίνημα ανατροπής-ένα δηλαδή ουτοπικό κίνημα που ζητάει τα πάντα.

Το κίνημα που αυτή τη στιγμή ξεπροβάλει θα είναι κοινωνικό κίνημα ανατροπής ή δεν θα είναι τίποτα. Εδώ ακριβώς θα παίξουν τον καταλυτικό ρόλο τους οι αναρχικοί κι οι άλλοι επαναστάτες που θα πρέπει να του προσδώσουν ένα τέτοιο χαρακτήρα, προτού αυτό εκφυλιστεί.

Το αίτημα που αυτό το κίνημα θα προβάλει δεν αφορά την εκ περιτροπής κυκλοφορία των Ι.Χ., το νέο ωράριο των κέντρων διασκεδάσεως ή την απομάκρυνση των πορνειών στην γειτονιά μας, αλλά θα αφορά την κατάκτηση του συνόλου της κοινωνικής ζωής, της κατακερματισμένης από την εμπορευματική-θεαματική κοινωνία.

Αυτός ο επηρεασμός του κοινωνικού κινήματος απ’ τους επαναστάτες ή τις επαναστατικές ομάδες, μπορούμε να πούμε ότι συνίσταται στο να δοθεί όλη η προτεραιότητα σ’ αυτό το κοινωνικό κίνημα που το τελευταίο ήδη, κάτω από την προηγούμενη επίδραση της καταλυτικής δράσης των επαναστατών έχει μετατραπεί σε κοινωνικό κίνημα ανατροπής.  

Υλικά, τεχνικά αλλά και πνευματικά μάσα που διαθέτουν οι επαναστάτες μπαίνουν στην υπηρεσία του κοινωνικού κινήματος ανατροπής. Είναι η στηγμή που το επαναστατικό κίνημα (η οργάνωσή του) αυτοκαταργειται ακόμα και-όπως την προσδιορηζει ο Ντεμπόρ-“ως ριζικο διαχωρισμο από τον κοσμο του διαχωρισμου” και διαχέεται μέσα στο κοινωνικό κίνημα ανατροπής.

Έτσι, αυτό που στην πραγματικότητα αποτελούσε “πρωτοπορεία”, ενάντια στην ίδια του την επιθυμία, γίνεται μέρος ενός ομοιογενούς συνόλου του κοινωνικού κινήματος.   Οι επαναστάτες δεν καθοδηγούν το κοινωνικό κίνημα αλλά ως μέλη αυτού του κινήματος κάνουν ό,τι θεωρούν πως πρέπει/επιθυμούν να κάνουν. Σε διαφορετική περίπτωση κάθε ενέργεια του κοινωνικού κινήματος θα είναι ένα πάρτυ μεταμφισμένων που ο επισκέπτης της πίσω πόρτας δεν είναι παρά ο λενινισμός μ’ ένα μοντέρνο…προσωπείο. Σε περίπτωση δε “νίκης” οι “επαναστάτες”-διαχωρισμένος ιδεολογικός σχηματισμός, θα έχει αποκτήσει μια διαχωρισμένη εξουσία αλλά επειδή θα θυμάται  τις αρχές του, δεν θα έχει τίποτα καλύτερο να κάνει από το να την παραδώσει στον πρώτο Companys που θα βρεθεί μπροστά του.

Όταν το κοινωνικό κίνημα αφομοιωθεί από κάποιο πολιτικό κίνημα τότε το πρώτο ταυτίζεται με τις επιμέρους του εκφράσεις: τα πραγματικά κινήματα (εργατικό, φοιτήτικο, συνδικαλιστικό κτλ). Φυσικά το αίτημα του κατακερματίζεται κι’ αυτό σε αιτήματα μεταρρύθμισης. Ισχύει βέβαια και το αντίστοφο. Όταν τα πραγματικά κινήματα-με όλες τις ι δ ε ο λ ο γ ι κ έ ς δυνάμεις που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος σ’ αυτά-επιδράσουν στο κοινωνικό κίνημα τότε το τελευταίο εγκλωβίζεται και εμφανίζεται ως ενοποιητικός παράγοντας πολιτικών κινημάτων, χώρων ή τάσεων π.χ. Αντιφασιστικά κινήματα, εθνικοαπελευθεροτικά κινήματα, αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, κινήματα για την επαναφωρά των… ημιψηλων καπελων.
 
ο ΚΟΚΟΡΑΣ που λαλεί στο σκοτάδι, τ. 1,  1980

Όταν η υποκρισία δεν έχει όρια.

Οι καθηγητές ΑΕΙ Βασιλική Γεωργιάδου, Νίκος Δεμερτζής, Περσεφόνη Ζέρη, Ηλίας Κατσούλης, Θωμάς Κονιαβίτης, Θάνος Λίποβατς, Παντελής Μπασάκος υπογράφουν την παρακάτω ανοιχτή επιστολή:

“Ούτε δικτατορία ούτε αναρχία — Δημοκρατία!

Ο θλιβερός φόνος του 15χρονου μαθητή από έναν παρανομούντα «ειδικό φρουρό», ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί με όλη την αυστηρότητα που προβλέπουν οι νόμοι, έγινε η πιστολιά που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η κακοδιαχείριση, οι ιδεολογικές αυταπάτες, οι αμέλειες της μεταπολίτευσης συμπυκνώθηκαν σ’ ένα τερατώδες πραγματικό Συμβάν καταστροφής και αδιέξοδου. Δυναμικές μειοψηφίες βιαιοπραγούντων αναρχικών χρόνια τώρα καταλαμβάνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λεηλατούν μαγαζιά και τράπεζες και καταστρέφουν την ιδιοκτησία των πολιτών. Δρουν μέχρι σήμερα με την ανοχή «τρομαγμένων» κυβερνήσεων και με το «χάιδεμα» ορισμένων πολιτικών κομμάτων, διανοούμενων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τώρα κατάφεραν να μεταδώσουν έναν μηδενιστικό Λόγο σε μια νεολαία απογοητευμένη και ανερμάτιστη, που κατέχεται από άγχος εμπρός σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς και σ’ ένα ακαδημαϊκό προλεταριάτο, που απελπισμένο τείνει σε ακραίες, μανιχαϊκές ιδεολογίες. Η Ελλάδα είναι ο «ασθενής κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και παραπαίει εμπρός στην ακυβερνησία, στην ιδιοτέλεια, στην αβουλία, και στη μετριότητα όλων των κομμάτων. Η Δημοκρατία, για να επιβιώσει, πρέπει να βρει εκ νέου τον εαυτό της, δείχνοντας μηδενική ανοχή σε κάθε τρομοκρατία, σε κάθε πράξη ακραίας αναρχικής ή αστυνομικής βίας. Οι κάθε είδους αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού. Ζούμε μια στιγμή του κενού, στου οποίου τη δημιουργία έχουν συμβάλει μια ανεύθυνη πολιτική ηγεσία και μια υπνώτουσα κοινωνία πολιτών.

Αυτό που λείπει είναι η ανάγκη να υπάρξουν δημοκρατικοί άνθρωποι και δημοκρατικοί θεσμοί με κύρος, που να μπορέσουν να εμπνεύσουν με λόγια και με έργα εμπιστοσύνη στους πολίτες και στη νεολαία. Μόνον ένα δημοκρατικό κράτος μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες να καταλάβουν, ότι η εγχώρια και η διεθνής οικονομική κρίση, απαιτούν από όλους θυσίες, κατανεμημένες με δίκαιο τρόπο. Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να προκαλεί, τα πολιτικά κόμματα να μάθουν στις δύσκολες καταστάσεις όπως η τωρινή, να συγκλίνουν και να ομονοούν, ενώ η πνευματική ηγεσία του τόπου, της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανομένης, ν’ αντιληφθούν ότι φέρουν ευθύνες και μάλιστα μεγάλες.

Η χώρα έχει σήμερα μια καταχρεωμένη, παρασιτική οικονομία, μία ανορθολογική τερατώδη κρατική γραφειοκρατία, σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστους θεσμούς, έναν πληθυσμό που έχει συνηθίσει να ζει πέραν από τις δυνατότητές του, τα περιμένει όλα από έναν πελατειακό κρατισμό, και χαρακτηρίζεται από εθνική εσωστρέφεια και ξενοφοβία. Παραπέρα, η παιδεία κλυδωνίζεται και παραπαίει σε όλες τις βαθμίδες, ενώ συνήθως οι νέοι δεν μαθαίνουν ούτε από τους γονείς ούτε από τους δασκάλους, πού είναι τα όρια των ατομικών επιθυμιών και ποιοι είναι οι κανόνες της κοινωνικής και της οικολογικής συμπεριφοράς. Ετσι θεωρούν ότι «τα πάντα είναι επιτρεπτά και τους ανήκουν».

Ο κίνδυνος έγκειται σήμερα στο ότι λίγοι απελπισμένοι και αδίστακτοι αναρχικοί έδειξαν, ότι μπορούν να χτυπήσουν ατιμώρητα ένα απροστάτευτο και διαλυμένο δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Στο αναρχικό σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε δημοκρατία, αλλά αναρχία», που οδηγεί στη βία και στον εμφύλιο πόλεμο, το δημοκρατικό κράτος, τα δημοκρατικά κόμματα και η κοινωνία πολιτών, πρέπει να αντιταχθούν με κάθε τρόπο. Πρέπει ν’ αντιτάξουν το σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε αναρχία – Δημοκρατία» και να δείξουν στην πράξη ότι ο θυμός δεν οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή αλλά μπορεί να κινητοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών θεσμών που τους σέβονται οι πολίτες, προϋποθέτει ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορούν με το κύρος τους να στηρίξουν τον σεβασμό και την τήρηση των νόμων. Η αποτελεσματική πάταξη της διαφθοράς και η τιμωρία των ενόχων, από όπου και αν προέρχονται, πρέπει να ξεκινήσει μέσα στους κόλπους του ίδιου του κράτους.

Οι υπογράφοντες πανεπιστημιακοί καθηγητές απευθυνόμαστε σε όλους τους σκεπτόμενους δημοκρατικούς πολίτες, προ πάντων όμως στους συναδέλφους μας, αναγνωρίζοντας πως στη συγκυρία αυτή μας αναλογεί αυξημένο ποσοστό ευθύνης, και τους καλούμε να βρεθούν στην πρωτοπορία της προσπάθειας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς.”

Το παραπάνω κείμενο είναι η καλύτερη απόδειξη για το πώς το βόλεμα, ο καθωσπρεπισμός, η επανάσταση κατ’ επάγγελμα, το γλείψιμο, ο χαφιεδισμός και η έλλειψη κάθε επαφής με την πραγματικότητα μπορούν να παράξουν και να αρθρώσουν λόγο.

Ένα λόγο «δημοκρατικό», «σκεπτόμενο», «πανεπιστημιακό». Ένα λόγο σκάρτο, υποκριτικό, ύποπτο.

Τα παραπάνω ανθρωποειδή, μήπως και κάποιος αμφισβητήσει την εγκυρότητα των όσων γράφουν, αναφέρουν δις την ιδιότητα τους σαν πανεπιστημιακοί, μια και από τα ντουβάρια αντλούν αίγλη, έσπευσαν να πάρουν θέση υπέρ της δημοκρατίας.

Αυτό που προασπίζονται όλοι αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο από τις κορώνες όλων των καθεστωτικών μέσων περί καταστροφών. Αυτό που ενόχλησε τους συγκεκριμένους είναι οι βιτρίνες και η περιουσία. Τα γραμμάτια που έχουν να ξεπληρώσουν σε όλους αυτούς που τους διόρισαν ή τους χρωστούν χάρη για την όποια καρέκλα κάθονται ή θέλουν να καθίσουν είναι πολύ μεγάλα όπως φαίνεται. Τόσο μεγάλα που είναι έτοιμοι να τα πωλήσουν όλα. Για τους συγκεκριμένους το μόνο πρόβλημα που υπάρχει και προέχει είναι η αποκατάσταση της τάξης και η πάταξη των αναρχικών. Αντιμετωπίζουν την αναρχία σαν θέαμα, από εκεί να καταλάβει κανείς τι καλοί δάσκαλοι και πόσο διαβασμένοι δάσκαλοι είναι. Αυτοί είναι το πρόβλημά τους. Αυτοί είναι οι εχθροί και επιτέλους τους δόθηκε η ευκαιρία να τους καταγγείλουν και να τους ξεσκεπάσουν σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Για το δια ταύτα τίποτα. Έχουν τόση εμπιστοσύνη στους θεσμούς ότι θα τιμωρήσουν τους ενόχους γιατί οι ίδιοι θεσμοί είναι αυτοί που τους έφεραν στη θέση που είναι και τολμούν να μιλάνε. Αν δεν προασπίσουν το σύστημα που τους συντηρεί σαν σκουλήκια που είναι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Δεν θα τολμούν να ξεμυτίζουν και να το παίζουν πανεπιστημιακοί, ευυπόληπτοι πολίτες, μορφωμένοι.

Λακέδες, τιποτένιοι, γλείφτες κατουρημένων ποδιών για μερικά ευρώ ενός ευρωπαϊκού προγράμματος. Τιμητές της κατάντιας τους. Η ξεφτίλα δεν έχει όρια. Γίνονται ταγοί μιας τάξης που δεν θα ταράξει το δικό τους σύμπαν.

Ένα σύμπαν του τίποτα. Ένα σύστημα που τους επιτρέπει να έρπονται και να γλύφουν.

Αυτό που συμβαίνει είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης κάτι τέτοιων γελοίων. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν να το αποδεχτούν. Δεν μπορούν να αποδεχτούν την αποτυχία τους. Νιώθουν την ανάσα της αμφισβήτησης στον αυχένα τους. Αν η οργή για το φυσικό θάνατο είναι μεγάλη, ο θυμός για τον εγκεφαλικό ευνουχισμό είναι τεράστιος.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΥΤΥΧΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΔΙΚΟ ΣΑΣ.

ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΣΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ.

Το σύνθημα ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ , έχει να κάνει περισσότερο με το τι συμβαίνει στο μυαλό μας.

Αλλά που να το καταλάβουν κάποιοι όταν το κεφάλι τους είναι γεμάτο σκατά.

+ Από  Tand

Ότι σκατά είναι το Κράτος, είναι και οι διανοούμενοί του, αναμφίβολα κατώτεροι των περιστάσεων οι ντόπιοι “πνευματικοί ταγοί”.

Ευτυχώς γατί δεν χρειαζόμαστε ταγούς.

Ακόμα και ένα μέσο αστικό περιοδικό ή εφημερίδα της Γαλλίας ή της Γερμανίας έχει πολύ βαθύτερη πολιτική, κοινωνιολογική και ψυχοκοινωνική επιστημονική ανάλυση της εξέγερσης απ’ τους ντόπιους καθηγητάδες.