Η διαχείριση του όχλου στην αστική δημοκρατία είναι επιστήμη. Καθώς οι επιστημονικοί μηχανισμοί χειραγώγησης του πλήθους γίνονται πιο πολύπλοκοι, η δυνατότητα για βίωμα και ρεαλιστική αντιμετώπιση του γίγνεσθαι ατονεί και γίνεται αδύναμη. Γινόμαστε μάρτυρες μιας αβυσσαλέας επίθεσης σε ό,τι κεκτημένο υπήρχε. Είτε αυτά λεγόταν εργασιακά είτε ανθρωπινά δικαιώματα. Παρά τη φενάκη αυτών των δύο εννοιών, δεν μπορούμε να αρνηθούμε ότι λειτουργούν ως μια τελευταία γραμμή άμυνας απέναντι στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Πάραυτα το καλύτερο μέσο για να παραιτηθεί κάποιος απ’ τη ζωή του είναι να χειραγωγήσεις το φόβο του. Η κρίση παίζει τέτοιο ρόλο όπως και η μεγενθυμένη προβολή της από τα μέσα.
Η συνεχής υπερμεγενθυμένη προβολή της κρίσης με ηθικό περιεχόμενο τη συλλογική ευθύνη είναι η κερκόπορτα που οδηγεί σε νέο εργασιακό μεσαίωνα. Ο φόβος, που διασπείρεται μαζικά, λύνει τα χέρια των αφεντικών.
Ο φόβος της ανεργίας, που στην προέκτασή του είναι ο φόβος της επιβίωσης, λύνει τα χέρια αδηφάγων αρπακτικών όπως ο Μυλωνάς. Κανείς δεν αναφέρει ότι οι περισσότερες μαζικές απολύσεις γίνονται μόνο και μόνο επειδή υπάρχει μείωση κερδών απ’ τους μεγαλοκαρχαρίες. Προφανώς γι’ αυτό θα φταίει η κρίση και όχι η θηριώδης απληστία που διακρίνει το καπιταλιστικό σύστημα. Η κρίση ξεκίνησε απ’ την τρομακτική απληστία βασικών πυλώνων του συστήματος όπως οι τράπεζες. Η ευθύνη όμως μιας τέτοιας αποτυχίας δεν πάει σε αυτούς, οι όποιοι τόσο καιρό έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, αλλά στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Καθαρή υποκρισία.
Ο ηθικός πανικός περιλαμβάνει στερεότυπες αναπαραστάσεις από τα ΜΜΕ και οδηγεί σε απαιτήσεις για μεγαλύτερο κοινωνικό έλεγχο δημιουργώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ο σχεδιασμός μια τέτοιας στρατηγικής εστιάζει στα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, τα οποία είναι ευάλωτα σε τέτοιες επιθέσεις.
Αν υπήρχε έστω και μία περίπτωση οι παραγωγικές τάξεις να ξεσηκωθούν τότε αυτή η περίπτωση πρέπει να ελεχθεί εκ των προτέρων. Δε νοείται οι οικονομικά κρατούντες να χάσουν έστω κι ένα προνόμιό τους. Ας μην ξεχνάμε ότι τα ΜΜΕ τα ελέγχουν μεγαλοκαρχαρίες οι όποιοι θα υπερασπιστούν την τάξη τους.
Απόρροια όλων αυτών είναι ότι το κόστος της κρίσης συνεπάγεται πάγωμα μισθών, αφαίρεση ελευθερίων και περισσότερη καταστολή.
Το θέμα για την κοινωνική ελίτ είναι πώς όλα αυτά θα γίνουν κοινωνικά αποδεκτά και θα υπάρξει η μέγιστη κοινωνική συναίνεση. Το μεγαλύτερο εργαλείο είναι η μαζική διασπορά του φόβου ώστε ο υπήκοος να νιώσει αγωνία για το μέλλον του και να αναζητήσει ασφάλεια. Η τελευταία προφανώς θα είναι μια τεράστια παροχή από το κράτος.
Ήδη τα πρώτα αποτελέσματα τα βλέπουμε. Στους δρόμους έχουν ξαμοληθεί αδέσποτοι οι μπάτσοι και η εικόνα που δημιουργείται θυμίζει τα χρόνια της χούντας. Παράλυτα τα πρεντεντεροειδή θα λυσσάνε σε οποία κοινωνική αντίδραση θα παίξει και θα απαιτούν περισσότερη ασφάλεια και μείωση ελευθερίων.
Το ζήτημα είναι πώς θα εντατικοποιηθεί η εργασία με το λιγότερο κοινωνικό κόστος. Το υπολανθάνων μήνυμα της κρίσης είναι αυτό. Η κατασκευή του φόβου είναι η μορφή αυτού του μηνύματος. Η αδυναμία των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων να αντιδράσουν επιβεβαιώνει την ήττα τους.
Το ζητούμενο για κάθε εξουσία είναι οι επιταγές της να προφέρονται από τους υπηκόους της πριν η ίδια αρθρώσει λέξη. Αυτό δε γίνεται μόνο με την καταστολή. Γίνεται μέσα από τους μηχανισμούς τύφλωσης με επιστημονικό τρόπο και πολύ πετυχημένα.
Όσο οι κοινωνικές αντιστάσεις μειώνονται τόσο είναι φυσικό η κοινωνική ελίτ να επιτίθεται και να ζητεί ολοένα περισσότερες θυσίες. Το θέμα παραμένει κατά πόσο ακόμα είμαστε ικανοί να τα δεχόμαστε όλα αυτά. Το πρώτο βήμα πάντα παραμένει να σκοτώσουμε τον μπάτσο του νου…