Η εκλογή Ομπάμα στην προεδρία του Αμερικανικού κράτους επέφερε κυρίως συναισθηματικές αντιδράσεις και μάλιστα έντονες. Πώς κατάφερε αυτός ο επαγγελματίας πολιτικός καριέρες να προκαλέσει αυτά τα έντονα συναισθήματα; Είναι ο τρόπος που μιλάει; Είναι αυτά που λέει; Είναι ο τρόπος που συμπεριφέρεται; Είναι το χρώμα του δέρματός του; Ο τρόπος που πέρασε τα παιδικά του χρόνια μήπως; Όσο συνεχίζουμε να ψάχνουμε την απάντηση σε τέτοιες ερωτήσεις, δεν καταφέρνουμε παρά να αναπαράγουμε ένα κλασικό μοντέλο ψυχολογιοποίησης. Το μοντέλο του “χαρισματικού ηγέτη”.

Αναζητώντας το “χάρισμα” μέσα στα γνωστικά, νοητικά ή συναισθηματικά στοιχεία της προσωπικότητας, εγκλωβιζόμαστε στο άτομο και χάνουμε την κοινωνία αλλά και την ιστορία. Χωρίς να θέλουμε να εκθειάσουμε, επ’ ουδενί, τον αντίποδα, δηλαδή τον μονολιθικό ιστορικό υλισμό (που ρομποτοποιεί την κοινωνία κάτω από τις εντολές των “παραγωγικών σχέσεων και της “προόδου”), θα πρέπει να απαριθμούμε μια σειρά από πολύ σημαντικά γεγονότα που συμβάλουν στην εμφάνιση του “φαινομένου Ομπάμα”.

• Η παγκόσμια οικονομική κρίση που ουσιαστικά είναι μια κρίση αξιοπιστίας του καπιταλισμού.

• Η νεο-συντηρητική πολιτική του Μπους και ο διχασμός των αμερικανών σε ακραίους συντηρητικούς και προοδευτικούς (δηλαδή λιγότερο ή περισσότερο πολιτικά και κοινωνικά φιλελεύθεροι).

• Η ύπαρξη και η διαιώνιση του ρατσισμού στις ΗΠΑ αλλά και σε όλον τον κόσμο.

• Ο πόλεμος σε Ιράκ, Αφγανιστάν, και όπου χρειαστεί…

   

  Τα θέματα αυτά και ίσως πολλά ακόμα, που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν εκτενέστερα, είναι αυτά που διαμορφώνουν τα πεδία του σημερινού κοινωνικού ανταγωνισμού. Σε πολλά από αυτά τα θέματα η εικόνα του Ομπάμα έχει καταφέρει να έχει μια συμβολική αξία. Αλλά ως εκεί. Οι περαιτέρω προσδοκίες για το πρόσωπο είναι καταδικασμένες να διαψευστούν.

  Οι άμεσες κοινωνικές δράσεις τη στιγμή αυτή ίσως μπορούν να επιφέρουν δομικές αλλαγές στην γενική στάση (επανά-σταση) για τον κόσμο. Όλοι συμφωνούν ότι μπαίνουμε σε μια κρίσιμη χρονική περίοδο. Όσο γρηγορότερα τα βλέμματα στραφούν από τα πρόσωπα στις καταστάσεις, όσο πιο γρήγορα ξεθωριάσει το φωτοστέφανο του νέου Μεσσία, Ομπάμα, τόσο το καλύτερο για όλους μας