Όταν η υποκρισία δεν έχει όρια.

Οι καθηγητές ΑΕΙ Βασιλική Γεωργιάδου, Νίκος Δεμερτζής, Περσεφόνη Ζέρη, Ηλίας Κατσούλης, Θωμάς Κονιαβίτης, Θάνος Λίποβατς, Παντελής Μπασάκος υπογράφουν την παρακάτω ανοιχτή επιστολή:

“Ούτε δικτατορία ούτε αναρχία — Δημοκρατία!

Ο θλιβερός φόνος του 15χρονου μαθητή από έναν παρανομούντα «ειδικό φρουρό», ο οποίος πρέπει να τιμωρηθεί με όλη την αυστηρότητα που προβλέπουν οι νόμοι, έγινε η πιστολιά που άνοιξε τον ασκό του Αιόλου. Η κακοδιαχείριση, οι ιδεολογικές αυταπάτες, οι αμέλειες της μεταπολίτευσης συμπυκνώθηκαν σ’ ένα τερατώδες πραγματικό Συμβάν καταστροφής και αδιέξοδου. Δυναμικές μειοψηφίες βιαιοπραγούντων αναρχικών χρόνια τώρα καταλαμβάνουν τα σχολεία και τα πανεπιστήμια, λεηλατούν μαγαζιά και τράπεζες και καταστρέφουν την ιδιοκτησία των πολιτών. Δρουν μέχρι σήμερα με την ανοχή «τρομαγμένων» κυβερνήσεων και με το «χάιδεμα» ορισμένων πολιτικών κομμάτων, διανοούμενων και μέσων μαζικής ενημέρωσης. Τώρα κατάφεραν να μεταδώσουν έναν μηδενιστικό Λόγο σε μια νεολαία απογοητευμένη και ανερμάτιστη, που κατέχεται από άγχος εμπρός σ’ ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς και σ’ ένα ακαδημαϊκό προλεταριάτο, που απελπισμένο τείνει σε ακραίες, μανιχαϊκές ιδεολογίες. Η Ελλάδα είναι ο «ασθενής κρίκος» της Ευρωπαϊκής Ενωσης και παραπαίει εμπρός στην ακυβερνησία, στην ιδιοτέλεια, στην αβουλία, και στη μετριότητα όλων των κομμάτων. Η Δημοκρατία, για να επιβιώσει, πρέπει να βρει εκ νέου τον εαυτό της, δείχνοντας μηδενική ανοχή σε κάθε τρομοκρατία, σε κάθε πράξη ακραίας αναρχικής ή αστυνομικής βίας. Οι κάθε είδους αναρχικοί είναι οι απόστολοι του μηδενισμού, του φθόνου και της μνησικακίας και καταστρέφουν τις αξίες του πολιτισμού. Ζούμε μια στιγμή του κενού, στου οποίου τη δημιουργία έχουν συμβάλει μια ανεύθυνη πολιτική ηγεσία και μια υπνώτουσα κοινωνία πολιτών.

Αυτό που λείπει είναι η ανάγκη να υπάρξουν δημοκρατικοί άνθρωποι και δημοκρατικοί θεσμοί με κύρος, που να μπορέσουν να εμπνεύσουν με λόγια και με έργα εμπιστοσύνη στους πολίτες και στη νεολαία. Μόνον ένα δημοκρατικό κράτος μπορεί να βοηθήσει τους πολίτες να καταλάβουν, ότι η εγχώρια και η διεθνής οικονομική κρίση, απαιτούν από όλους θυσίες, κατανεμημένες με δίκαιο τρόπο. Η πολιτική τάξη στην Ελλάδα θα πρέπει να πάψει να προκαλεί, τα πολιτικά κόμματα να μάθουν στις δύσκολες καταστάσεις όπως η τωρινή, να συγκλίνουν και να ομονοούν, ενώ η πνευματική ηγεσία του τόπου, της εκκλησιαστικής συμπεριλαμβανομένης, ν’ αντιληφθούν ότι φέρουν ευθύνες και μάλιστα μεγάλες.

Η χώρα έχει σήμερα μια καταχρεωμένη, παρασιτική οικονομία, μία ανορθολογική τερατώδη κρατική γραφειοκρατία, σε μεγάλο βαθμό αναξιόπιστους θεσμούς, έναν πληθυσμό που έχει συνηθίσει να ζει πέραν από τις δυνατότητές του, τα περιμένει όλα από έναν πελατειακό κρατισμό, και χαρακτηρίζεται από εθνική εσωστρέφεια και ξενοφοβία. Παραπέρα, η παιδεία κλυδωνίζεται και παραπαίει σε όλες τις βαθμίδες, ενώ συνήθως οι νέοι δεν μαθαίνουν ούτε από τους γονείς ούτε από τους δασκάλους, πού είναι τα όρια των ατομικών επιθυμιών και ποιοι είναι οι κανόνες της κοινωνικής και της οικολογικής συμπεριφοράς. Ετσι θεωρούν ότι «τα πάντα είναι επιτρεπτά και τους ανήκουν».

Ο κίνδυνος έγκειται σήμερα στο ότι λίγοι απελπισμένοι και αδίστακτοι αναρχικοί έδειξαν, ότι μπορούν να χτυπήσουν ατιμώρητα ένα απροστάτευτο και διαλυμένο δημοκρατικό κράτος Δικαίου. Στο αναρχικό σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε δημοκρατία, αλλά αναρχία», που οδηγεί στη βία και στον εμφύλιο πόλεμο, το δημοκρατικό κράτος, τα δημοκρατικά κόμματα και η κοινωνία πολιτών, πρέπει να αντιταχθούν με κάθε τρόπο. Πρέπει ν’ αντιτάξουν το σύνθημα «ούτε δικτατορία ούτε αναρχία – Δημοκρατία» και να δείξουν στην πράξη ότι ο θυμός δεν οδηγεί νομοτελειακά στην καταστροφή αλλά μπορεί να κινητοποιήσει δημιουργικές δυνάμεις της κοινωνίας. Αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη πολιτικών θεσμών που τους σέβονται οι πολίτες, προϋποθέτει ότι οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις μπορούν με το κύρος τους να στηρίξουν τον σεβασμό και την τήρηση των νόμων. Η αποτελεσματική πάταξη της διαφθοράς και η τιμωρία των ενόχων, από όπου και αν προέρχονται, πρέπει να ξεκινήσει μέσα στους κόλπους του ίδιου του κράτους.

Οι υπογράφοντες πανεπιστημιακοί καθηγητές απευθυνόμαστε σε όλους τους σκεπτόμενους δημοκρατικούς πολίτες, προ πάντων όμως στους συναδέλφους μας, αναγνωρίζοντας πως στη συγκυρία αυτή μας αναλογεί αυξημένο ποσοστό ευθύνης, και τους καλούμε να βρεθούν στην πρωτοπορία της προσπάθειας για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στους δημοκρατικούς θεσμούς.”

Το παραπάνω κείμενο είναι η καλύτερη απόδειξη για το πώς το βόλεμα, ο καθωσπρεπισμός, η επανάσταση κατ’ επάγγελμα, το γλείψιμο, ο χαφιεδισμός και η έλλειψη κάθε επαφής με την πραγματικότητα μπορούν να παράξουν και να αρθρώσουν λόγο.

Ένα λόγο «δημοκρατικό», «σκεπτόμενο», «πανεπιστημιακό». Ένα λόγο σκάρτο, υποκριτικό, ύποπτο.

Τα παραπάνω ανθρωποειδή, μήπως και κάποιος αμφισβητήσει την εγκυρότητα των όσων γράφουν, αναφέρουν δις την ιδιότητα τους σαν πανεπιστημιακοί, μια και από τα ντουβάρια αντλούν αίγλη, έσπευσαν να πάρουν θέση υπέρ της δημοκρατίας.

Αυτό που προασπίζονται όλοι αυτοί δεν είναι τίποτε άλλο από τις κορώνες όλων των καθεστωτικών μέσων περί καταστροφών. Αυτό που ενόχλησε τους συγκεκριμένους είναι οι βιτρίνες και η περιουσία. Τα γραμμάτια που έχουν να ξεπληρώσουν σε όλους αυτούς που τους διόρισαν ή τους χρωστούν χάρη για την όποια καρέκλα κάθονται ή θέλουν να καθίσουν είναι πολύ μεγάλα όπως φαίνεται. Τόσο μεγάλα που είναι έτοιμοι να τα πωλήσουν όλα. Για τους συγκεκριμένους το μόνο πρόβλημα που υπάρχει και προέχει είναι η αποκατάσταση της τάξης και η πάταξη των αναρχικών. Αντιμετωπίζουν την αναρχία σαν θέαμα, από εκεί να καταλάβει κανείς τι καλοί δάσκαλοι και πόσο διαβασμένοι δάσκαλοι είναι. Αυτοί είναι το πρόβλημά τους. Αυτοί είναι οι εχθροί και επιτέλους τους δόθηκε η ευκαιρία να τους καταγγείλουν και να τους ξεσκεπάσουν σαν σκεπτόμενοι άνθρωποι.

Για το δια ταύτα τίποτα. Έχουν τόση εμπιστοσύνη στους θεσμούς ότι θα τιμωρήσουν τους ενόχους γιατί οι ίδιοι θεσμοί είναι αυτοί που τους έφεραν στη θέση που είναι και τολμούν να μιλάνε. Αν δεν προασπίσουν το σύστημα που τους συντηρεί σαν σκουλήκια που είναι δεν θα έχουν λόγο ύπαρξης. Δεν θα τολμούν να ξεμυτίζουν και να το παίζουν πανεπιστημιακοί, ευυπόληπτοι πολίτες, μορφωμένοι.

Λακέδες, τιποτένιοι, γλείφτες κατουρημένων ποδιών για μερικά ευρώ ενός ευρωπαϊκού προγράμματος. Τιμητές της κατάντιας τους. Η ξεφτίλα δεν έχει όρια. Γίνονται ταγοί μιας τάξης που δεν θα ταράξει το δικό τους σύμπαν.

Ένα σύμπαν του τίποτα. Ένα σύστημα που τους επιτρέπει να έρπονται και να γλύφουν.

Αυτό που συμβαίνει είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης κάτι τέτοιων γελοίων. Το χειρότερο είναι ότι δεν μπορούν να το αποδεχτούν. Δεν μπορούν να αποδεχτούν την αποτυχία τους. Νιώθουν την ανάσα της αμφισβήτησης στον αυχένα τους. Αν η οργή για το φυσικό θάνατο είναι μεγάλη, ο θυμός για τον εγκεφαλικό ευνουχισμό είναι τεράστιος.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΣΩΣΕΙ ΚΑΜΙΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΥΤΥΧΩΣ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΑ ΔΙΚΟ ΣΑΣ.

ΦΩΤΙΑ ΚΑΙ ΤΣΕΚΟΥΡΙ ΣΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΣΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ.

Το σύνθημα ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΤΕΡΟ ΑΠΟ ΟΛΑ ΤΑ ΚΕΛΙΑ , έχει να κάνει περισσότερο με το τι συμβαίνει στο μυαλό μας.

Αλλά που να το καταλάβουν κάποιοι όταν το κεφάλι τους είναι γεμάτο σκατά.

+ Από  Tand

Ότι σκατά είναι το Κράτος, είναι και οι διανοούμενοί του, αναμφίβολα κατώτεροι των περιστάσεων οι ντόπιοι “πνευματικοί ταγοί”.

Ευτυχώς γατί δεν χρειαζόμαστε ταγούς.

Ακόμα και ένα μέσο αστικό περιοδικό ή εφημερίδα της Γαλλίας ή της Γερμανίας έχει πολύ βαθύτερη πολιτική, κοινωνιολογική και ψυχοκοινωνική επιστημονική ανάλυση της εξέγερσης απ’ τους ντόπιους καθηγητάδες.

Το Δεκέμβρη του 2008 ένας μπάτσος δολοφόνησε ένα παιδί. Ό,τι ακολούθησε ήταν πρωτόγνωρο.

Και πάλι για την αποτυχία πρόκειται. Για τον εγκλωβισμό σε μια αλυσίδα από αποτυχίες και τίποτα άλλο. Όλοι αυτοί που προσπαθούν να μιλήσουν για τις εξελίξεις (αλλά και για πράγματα βυθισμένα στην ακινησία), όλοι όσοι ερμηνεύουν και εξηγούν και ταυτίζουν και διαφοροποιούν και εκθέτουν και μαγειρεύουν και κατηγοριοποιούν απελπισμένα… όλοι αυτοί τώρα αποτυγχάνουν. Αποτυγχάνουν και εκτίθενται. Γιατί αυτό τώρα είναι το ΣΥΜΒΑΝ και μέρος του συμβάντος είναι η αποτυχία τους. Οι θεσμοί, τα γεγονότα, οι άνθρωποι, οι αξίες (μέχρι και ο θάνατος) φαίνονται να έχουν χάσει τις παλιές σημασίες τους. Αλλά όσοι αναλαμβάνουν επαγγελματικά την έκφραση της πραγματικότητας δε φαίνονται να πτοούνται από την αποτυχία. Γυαλίζουν τον απαρχαιωμένο τους εξοπλισμό και προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Κυνηγάνε τα τερατόμορφα πλάσματα που τους στοιχειώνουν τη φαντασία με τα παλιά τους όπλα τα πυροβολούν μεθοδικά και τα σπρώχνουν στη λάθος κάσα. Η αλυσίδα των αποτυχιών τους τροφοδοτεί της εξελίξεις και το βουβό κλάμα αυτών που δεν έχουν φωνή γίνεται εκκωφαντικό. Παρόλα αυτά δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν γυαλιά μέχρι να καταλήξουν με ξεριζωμένα τα μάτια που τους γέλασαν. Η επιμονή τους είναι ένα σύμπτωμα του γήρατος των ιδεών τους. Όταν ξέσπασαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις μιλούσαν με όρους ατομικής ψυχολογίας για λύπη και οργή και η δράση παρουσιάστηκε σαν ατομικό φαινόμενο. Είπαν ότι είναι λίγοι αναρχικοί (δηλαδή πράκτορες σύμφωνα με το κομμουνιστικό κόμμα), οι δέκα είκοσι «γνωστοί άγνωστοι» που εκμεταλλεύονται ένα θάνατο για να σπάσουν. Αλλά σιγά σιγά αναγκάστηκαν να παρουσιάσουν μια δημογραφική έκρηξη των μεμονωμένων αναρχικών.

Από δεκάδες σύντομα έγιναν εκατοντάδες και χιλιάδες. Για να διασώσουν το σχήμα τους προχωρούσαν σε εκ των υστέρων ανασυγκροτήσεις της βλακείας τους και μίλησαν για συνένοχους συμπαθούντες. Μίλησαν για παιδία που παρασύρονται και θα έπρεπε να τα μαλώσουν οι γονείς τους (αλλά «ο κόσμος δεν είναι παιδικό δωμάτιο») Μίλησαν για μετανάστες που εκμεταλλεύονται το χάος για να κλέψουν, μίλησαν για σκευωρίες και συνομωσίες από όλους και εναντίον όλων, Σιγά σιγά οι αναλύσεις γίνονταν πλουραλιστικές περιλαμβάνοντας τα πάντα ανεξέλεγκτα μπας και φτάσουν ποσοτικά αυτό που ποιοτικά δεν έχουν καταλάβει. Τα παλιά μυαλά προσπαθούν να πουλήσουν τα μουτζουρωμένα τους χαρτιά για εσωτερική κατανάλωση αλλά η πραγματική σύνθεση του τι συμβαίνει δεν έχει γίνει ακόμα. Όλο αυτό το μαυροφορεμένο πλήθος δε φαίνεται να συμφωνεί σε κάτι. Το αποτελούν έφηβοι emo των βορίων προαστίων, πολίτες αγανακτισμένοι οικονομικά ή πολιτικά, καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες, τα άτομα που θα έκαναν τα πάντα για άλλη μια κυβερνητική εναλλαγή, οι ασφαλίτες που κι αυτοί για μας τα σπάνε, ακόμα και οι εξωγήινοι των συνομωσιολόγων. Ποσοτικά χρειάζονται τόσοι κι άλλοι τόσοι. Το ζήτημα είναι να βρούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που τους ενώνουν σε μια νέα μορφή υποκειμενικότητας. Στα μεγάλα αμφιθέατρα, που είναι μικρό κομμάτι αυτού του συμβάντος, οι ομιλητές για να μη τσακώνονται δε προχωρούν σε διεξοδικές αναλύσεις αλλά παραλείπουν τα πάντα ως αυτονόητα και είναι σαν να έχουν το σύνθημα «το κράτος σκοτώνει και τα λοιπά» Ίσως το μόνο σύνθημα που θα μπορούσε να γίνει απ’ όλους δεκτό να είναι Ο ΑΛΕΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. Και αυτό το όλα, αυτή η ολότητα δεν είναι ατομικό. Αυτό που οφείλει πρωταρχικά να αναγνωρίσει ο κριτικός στοχασμός είναι το αυτονόητο ότι πρόκειται για κοινωνικό γεγονός. Δεν είναι κοινωνικό μόνο το κομμάτι που μας βολεύει, ώστε να χαρακτηρίζονται οι «παρεκτροπές» ατομικές και αντικοινωνικές. Ολόκληρη η κοινωνική αναταραχή είναι κοινωνική. Η βία αυτή είναι ένα κοινωνικό γεγονός. Το επόμενο βήμα μας είναι να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για βία που δεν είναι και τόσο τυφλή, και πρέπει επιτέλους να αναγνωριστεί ως δημιουργική βία. Όταν της το αναγνωρίσουμε δεν θα επεκταθεί, όπως φοβόνται οι ηθικολόγοι, αντίθετα θα λυτρωθεί και θα υποκλιθεί στη θέα της ανάδυσης ενός νέου κόσμου.

Γιατί ο παλιός κόσμος συνεχίζει να αυξάνει σωρευτικά τη φρίκη. Και πρέπει να μπει ένα τέλος. Το νέο μεγάλο κόλπο του κεφαλαίου, η αυτοεπιβεβαιούμενη «οικονομική κρίση» που στρέφουν εναντίον των λαών πρέπει μέσα από αυτή τη διαδικασία να γυρίσει εναντίον τους. Ας μετατρέψουν οι εξεγερμένοι αυτό το κόλπο, στην τελευταία και οριστική κρίση του παλιού κόσμου. Οι ίδιοι τάραξαν το σύστημα, ας το βοηθήσουμε να ανατραπεί. Αυτή τη στιγμή, που στριμώχνονται μπροστά μας νέες προοπτικές δε θα πω ρεαλιστικά και ουτοπικά ότι σημασία έχει η ελευθερία που βιώνουμε τέτοιες στιγμές ή ότι μέσα από αυτή τη πίεση γεννιέται και διαπαιδαγωγείται μια νέα γενιά. Ούτε και θα δώσω σαφείς ερμηνείες. Δε ξέρω την μορφή των νέων ειδώλων. Το μόνο που οφείλω να θέσω είναι το αίτημα για ανατροπή. Αυτή είναι η ευκαιρία να ανατρέψουμε τον κόσμο της αποτυχίας τους.

Το Δεκέμβρη του 2008 ένας μπάτσος δολοφόνησε ένα παιδί. Ότι ακολούθησε ήταν πρωτόγνωρο.

Και πάλι για την αποτυχία πρόκειται. Για τον εγκλωβισμό σε μια αλυσίδα από αποτυχίες και τίποτα άλλο. Όλοι αυτοί που προσπαθούν να μιλήσουν για τις εξελίξεις (αλλά και για πράγματα βυθισμένα στην ακινησία), όλοι όσοι ερμηνεύουν και εξηγούν και ταυτίζουν και διαφοροποιούν και εκθέτουν και μαγειρεύουν και κατηγοριοποιούν απελπισμένα… όλοι αυτοί τώρα αποτυγχάνουν. Αποτυγχάνουν και εκτίθενται. Γιατί αυτό τώρα είναι το ΣΥΜΒΑΝ και μέρος του συμβάντος είναι η αποτυχία τους. Οι θεσμοί, τα γεγονότα, οι άνθρωποι, οι αξίες (μέχρι και ο θάνατος) φαίνονται να έχουν χάσει τις παλιές σημασίες τους. Αλλά όσοι αναλαμβάνουν επαγγελματικά την έκφραση της πραγματικότητας δε φαίνονται να πτοούνται από την αποτυχία. Γυαλίζουν τον απαρχαιωμένο τους εξοπλισμό και προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Κυνηγάνε τα τερατόμορφα πλάσματα που τους στοιχειώνουν τη φαντασία με τα παλιά τους όπλα τα πυροβολούν μεθοδικά και τα σπρώχνουν στη λάθος κάσα. Η αλυσίδα των αποτυχιών τους τροφοδοτεί της εξελίξεις και το βουβό κλάμα αυτών που δεν έχουν φωνή γίνεται εκκωφαντικό. Παρόλα αυτά δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν γυαλιά μέχρι να καταλήξουν με ξεριζωμένα τα μάτια που τους γέλασαν. Η επιμονή τους είναι ένα σύμπτωμα του γήρατος των ιδεών τους. Όταν ξέσπασαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις μιλούσαν με όρους ατομικής ψυχολογίας για λύπη και οργή και η δράση παρουσιάστηκε σαν ατομικό φαινόμενο. Είπαν ότι είναι λίγοι αναρχικοί (δηλαδή πράκτορες σύμφωνα με το κομμουνιστικό κόμμα), οι δέκα είκοσι «γνωστοί άγνωστοι» που εκμεταλλεύονται ένα θάνατο για να σπάσουν. Αλλά σιγά σιγά αναγκάστηκαν να παρουσιάσουν μια δημογραφική έκρηξη των μεμονωμένων αναρχικών.

Από δεκάδες σύντομα έγιναν εκατοντάδες και χιλιάδες. Για να διασώσουν το σχήμα τους προχωρούσαν σε εκ των υστέρων ανασυγκροτήσεις της βλακείας τους και μίλησαν για συνένοχους συμπαθούντες. Μίλησαν για παιδία που παρασύρονται και θα έπρεπε να τα μαλώσουν οι γονείς τους (αλλά «ο κόσμος δεν είναι παιδικό δωμάτιο») Μίλησαν για μετανάστες που εκμεταλλεύονται το χάος για να κλέψουν, μίλησαν για σκευωρίες και συνομωσίες από όλους και εναντίον όλων, Σιγά σιγά οι αναλύσεις γίνονταν πλουραλιστικές περιλαμβάνοντας τα πάντα ανεξέλεγκτα μπας και φτάσουν ποσοτικά αυτό που ποιοτικά δεν έχουν καταλάβει. Τα παλιά μυαλά προσπαθούν να πουλήσουν τα μουτζουρωμένα τους χαρτιά για εσωτερική κατανάλωση αλλά η πραγματική σύνθεση του τι συμβαίνει δεν έχει γίνει ακόμα. Όλο αυτό το μαυροφορεμένο πλήθος δε φαίνεται να συμφωνεί σε κάτι. Το αποτελούν έφηβοι emo των βορίων προαστίων, πολίτες αγανακτισμένοι οικονομικά ή πολιτικά, καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες, τα άτομα που θα έκαναν τα πάντα για άλλη μια κυβερνητική εναλλαγή, οι ασφαλίτες που κι αυτοί για μας τα σπάνε, ακόμα και οι εξωγήινοι των συνομωσιολόγων. Ποσοτικά χρειάζονται τόσοι κι άλλοι τόσοι. Το ζήτημα είναι να βρούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που τους ενώνουν σε μια νέα μορφή υποκειμενικότητας. Στα μεγάλα αμφιθέατρα, που είναι μικρό κομμάτι αυτού του συμβάντος, οι ομιλητές για να μη τσακώνονται δε προχωρούν σε διεξοδικές αναλύσεις αλλά παραλείπουν τα πάντα ως αυτονόητα και είναι σαν να έχουν το σύνθημα «το κράτος σκοτώνει και τα λοιπά» Ίσως το μόνο σύνθημα που θα μπορούσε να γίνει απ’ όλους δεκτό να είναι Ο ΑΛΕΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. Και αυτό το όλα, αυτή η ολότητα δεν είναι ατομικό. Αυτό που οφείλει πρωταρχικά να αναγνωρίσει ο κριτικός στοχασμός είναι το αυτονόητο ότι πρόκειται για κοινωνικό γεγονός. Δεν είναι κοινωνικό μόνο το κομμάτι που μας βολεύει, ώστε να χαρακτηρίζονται οι «παρεκτροπές» ατομικές και αντικοινωνικές. Ολόκληρη η κοινωνική αναταραχή είναι κοινωνική. Η βία αυτή είναι ένα κοινωνικό γεγονός. Το επόμενο βήμα μας είναι να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για βία που δεν είναι και τόσο τυφλή, και πρέπει επιτέλους να αναγνωριστεί ως δημιουργική βία. Όταν της το αναγνωρίσουμε δεν θα επεκταθεί, όπως φοβόνται οι ηθικολόγοι, αντίθετα θα λυτρωθεί και θα υποκλιθεί στη θέα της ανάδυσης ενός νέου κόσμου.

Γιατί ο παλιός κόσμος συνεχίζει να αυξάνει σωρευτικά τη φρίκη. Και πρέπει να μπει ένα τέλος. Το νέο μεγάλο κόλπο του κεφαλαίου, η αυτοεπιβεβαιούμενη «οικονομική κρίση» που στρέφουν εναντίον των λαών πρέπει μέσα από αυτή τη διαδικασία να γυρίσει εναντίον τους. Ας μετατρέψουν οι εξεγερμένοι αυτό το κόλπο, στην τελευταία και οριστική κρίση του παλιού κόσμου. Οι ίδιοι τάραξαν το σύστημα, ας το βοηθήσουμε να ανατραπεί. Αυτή τη στιγμή, που στριμώχνονται μπροστά μας νέες προοπτικές δε θα πω ρεαλιστικά και ουτοπικά ότι σημασία έχει η ελευθερία που βιώνουμε τέτοιες στιγμές ή ότι μέσα από αυτή τη πίεση γεννιέται και διαπαιδαγωγείται μια νέα γενιά. Ούτε και θα δώσω σαφείς ερμηνείες. Δε ξέρω την μορφή των νέων ειδώλων. Το μόνο που οφείλω να θέσω είναι το αίτημα για ανατροπή. Αυτή είναι η ευκαιρία να ανατρέψουμε τον κόσμο της αποτυχίας τους.

Normal 0 false false false MicrosoftInternetExplorer4 /* Style Definitions */ table.MsoNormalTable {mso-style-name:”Κανονικός πίνακας”; mso-tstyle-rowband-size:0; mso-tstyle-colband-size:0; mso-style-noshow:yes; mso-style-parent:””; mso-padding-alt:0cm 5.4pt 0cm 5.4pt; mso-para-margin:0cm; mso-para-margin-bottom:.0001pt; mso-pagination:widow-orphan; font-size:10.0pt; font-family:”Times New Roman”; mso-ansi-language:#0400; mso-fareast-language:#0400; mso-bidi-language:#0400;}

Το Δεκέμβρη του 2008 ένας μπάτσος δολοφόνησε ένα παιδί. Ότι ακολούθησε ήταν πρωτόγνωρο.

Και πάλι για την αποτυχία πρόκειται. Για τον εγκλωβισμό σε μια αλυσίδα από αποτυχίες και τίποτα άλλο. Όλοι αυτοί που προσπαθούν να μιλήσουν για τις εξελίξεις (αλλά και για πράγματα βυθισμένα στην ακινησία), όλοι όσοι ερμηνεύουν και εξηγούν και ταυτίζουν και διαφοροποιούν και εκθέτουν και μαγειρεύουν και κατηγοριοποιούν απελπισμένα… όλοι αυτοί τώρα αποτυγχάνουν. Αποτυγχάνουν και εκτίθενται. Γιατί αυτό τώρα είναι το ΣΥΜΒΑΝ και μέρος του συμβάντος είναι η αποτυχία τους. Οι θεσμοί, τα γεγονότα, οι άνθρωποι, οι αξίες (μέχρι και ο θάνατος) φαίνονται να έχουν χάσει τις παλιές σημασίες τους. Αλλά όσοι αναλαμβάνουν επαγγελματικά την έκφραση της πραγματικότητας δε φαίνονται να πτοούνται από την αποτυχία. Γυαλίζουν τον απαρχαιωμένο τους εξοπλισμό και προσπαθούν να κάνουν τη δουλειά τους. Κυνηγάνε τα τερατόμορφα πλάσματα που τους στοιχειώνουν τη φαντασία με τα παλιά τους όπλα τα πυροβολούν μεθοδικά και τα σπρώχνουν στη λάθος κάσα. Η αλυσίδα των αποτυχιών τους τροφοδοτεί της εξελίξεις και το βουβό κλάμα αυτών που δεν έχουν φωνή γίνεται εκκωφαντικό. Παρόλα αυτά δεν έχουν διάθεση να αλλάξουν γυαλιά μέχρι να καταλήξουν με ξεριζωμένα τα μάτια που τους γέλασαν. Η επιμονή τους είναι ένα σύμπτωμα του γήρατος των ιδεών τους. Όταν ξέσπασαν οι μεγάλες κινητοποιήσεις μιλούσαν με όρους ατομικής ψυχολογίας για λύπη και οργή και η δράση παρουσιάστηκε σαν ατομικό φαινόμενο. Είπαν ότι είναι λίγοι αναρχικοί (δηλαδή πράκτορες σύμφωνα με το κομμουνιστικό κόμμα), οι δέκα είκοσι «γνωστοί άγνωστοι» που εκμεταλλεύονται ένα θάνατο για να σπάσουν. Αλλά σιγά σιγά αναγκάστηκαν να παρουσιάσουν μια δημογραφική έκρηξη των μεμονωμένων αναρχικών.

Από δεκάδες σύντομα έγιναν εκατοντάδες και χιλιάδες. Για να διασώσουν το σχήμα τους προχωρούσαν σε εκ των υστέρων ανασυγκροτήσεις της βλακείας τους και μίλησαν για συνένοχους συμπαθούντες. Μίλησαν για παιδία που παρασύρονται και θα έπρεπε να τα μαλώσουν οι γονείς τους (αλλά «ο κόσμος δεν είναι παιδικό δωμάτιο») Μίλησαν για μετανάστες που εκμεταλλεύονται το χάος για να κλέψουν, μίλησαν για σκευωρίες και συνομωσίες από όλους και εναντίον όλων, Σιγά σιγά οι αναλύσεις γίνονταν πλουραλιστικές περιλαμβάνοντας τα πάντα ανεξέλεγκτα μπας και φτάσουν ποσοτικά αυτό που ποιοτικά δεν έχουν καταλάβει. Τα παλιά μυαλά προσπαθούν να πουλήσουν τα μουτζουρωμένα τους χαρτιά για εσωτερική κατανάλωση αλλά η πραγματική σύνθεση του τι συμβαίνει δεν έχει γίνει ακόμα. Όλο αυτό το μαυροφορεμένο πλήθος δε φαίνεται να συμφωνεί σε κάτι. Το αποτελούν έφηβοι emo των βορίων προαστίων, πολίτες αγανακτισμένοι οικονομικά ή πολιτικά, καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες, τα άτομα που θα έκαναν τα πάντα για άλλη μια κυβερνητική εναλλαγή, οι ασφαλίτες που κι αυτοί για μας τα σπάνε, ακόμα και οι εξωγήινοι των συνομωσιολόγων. Ποσοτικά χρειάζονται τόσοι κι άλλοι τόσοι. Το ζήτημα είναι να βρούμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που τους ενώνουν σε μια νέα μορφή υποκειμενικότητας. Στα μεγάλα αμφιθέατρα, που είναι μικρό κομμάτι αυτού του συμβάντος, οι ομιλητές για να μη τσακώνονται δε προχωρούν σε διεξοδικές αναλύσεις αλλά παραλείπουν τα πάντα ως αυτονόητα και είναι σαν να έχουν το σύνθημα «το κράτος σκοτώνει και τα λοιπά» Ίσως το μόνο σύνθημα που θα μπορούσε να γίνει απ’ όλους δεκτό να είναι Ο ΑΛΕΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΝΕΚΡΟΣ, ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΑ. Και αυτό το όλα, αυτή η ολότητα δεν είναι ατομικό. Αυτό που οφείλει πρωταρχικά να αναγνωρίσει ο κριτικός στοχασμός είναι το αυτονόητο ότι πρόκειται για κοινωνικό γεγονός. Δεν είναι κοινωνικό μόνο το κομμάτι που μας βολεύει, ώστε να χαρακτηρίζονται οι «παρεκτροπές» ατομικές και αντικοινωνικές. Ολόκληρη η κοινωνική αναταραχή είναι κοινωνική. Η βία αυτή είναι ένα κοινωνικό γεγονός. Το επόμενο βήμα μας είναι να αναγνωρίσουμε ότι πρόκειται για βία που δεν είναι και τόσο τυφλή, και πρέπει επιτέλους να αναγνωριστεί ως δημιουργική βία. Όταν της το αναγνωρίσουμε δεν θα επεκταθεί, όπως φοβόνται οι ηθικολόγοι, αντίθετα θα λυτρωθεί και θα υποκλιθεί στη θέα της ανάδυσης ενός νέου κόσμου.

Γιατί ο παλιός κόσμος συνεχίζει να αυξάνει σωρευτικά τη φρίκη. Και πρέπει να μπει ένα τέλος. Το νέο μεγάλο κόλπο του κεφαλαίου, η αυτοεπιβεβαιούμενη «οικονομική κρίση» που στρέφουν εναντίον των λαών πρέπει μέσα από αυτή τη διαδικασία να γυρίσει εναντίον τους. Ας μετατρέψουν οι εξεγερμένοι αυτό το κόλπο, στην τελευταία και οριστική κρίση του παλιού κόσμου. Οι ίδιοι τάραξαν το σύστημα, ας το βοηθήσουμε να ανατραπεί. Αυτή τη στιγμή, που στριμώχνονται μπροστά μας νέες προοπτικές δε θα πω ρεαλιστικά και ουτοπικά ότι σημασία έχει η ελευθερία που βιώνουμε τέτοιες στιγμές ή ότι μέσα από αυτή τη πίεση γεννιέται και διαπαιδαγωγείται μια νέα γενιά. Ούτε και θα δώσω σαφείς ερμηνείες. Δε ξέρω την μορφή των νέων ειδώλων. Το μόνο που οφείλω να θέσω είναι το αίτημα για ανατροπή. Αυτή είναι η ευκαιρία να ανατρέψουμε τον κόσμο της αποτυχίας τους.

“Είμαστε σε Εμφύλιο Πόλεμο με τους φασίστες, τους τραπεζίτες, το κράτος και τα ΜΜΕ, που εύχονται να δουν μια πειθήνια κοινωνία.”

…θα είσαστε δικαιολογημένοι εάν νομίζατε οτί το παραπάνω κείμενο προέρχεται από μία ανακοίνωση του αναρχικού χώρου. Αλοίμονο όχι, είναι από την ανακοίνωση που εκδόθηκε από το σύλλογο υπαλλήλων του δ.αγ.δημητρίου. Ας κρατηθεί υπ’ όψιν ότι μετά από συνεννόηση κάποιων μελών των εργαζομένων με συντρόφους, επιχειρήθηκε να κρατηθεί το ύφος του κειμένου όσο πιο αντικειμενικό γίνεται, ώστε να διασφαλιστεί ο μέγιστος δυνατός αριθμός των ατόμων που θα πάρουν τους δρόμους μαζί τους. Ιδού η ανακοίνωση του συλλόγου υπαλλήλων του δ.αγ.δημητρίου:

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Το βράδυ του Σαββάτου η Ελληνική Αστυνομία δολοφόνησε 15χρόνο μαθητή.

Η δολοφονία ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Ήταν η συνέχεια μιας συντονισμένης δράσης, κρατικής τρομοκρατίας και Χρυσής Αυγής που σαν στόχο είχε τους φοιτητές και τους μαθητές (με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια), τους μετανάστες που εξακολουθούν να διώκονται γιατί γεννήθηκαν με άλλο χρώμα, τους εργαζόμενους γιατί πρέπει να δουλεύουν μέχρι να πεθάνουν χωρίς να αμείβονται.

Η κυβέρνηση της συγκάλυψης με τους πραίτορές της, αφού κατέκαψε τα δάση το καλοκαίρι είναι υπεύθυνη και για το ότι καίγονται σήμερα όλες οι μεγάλες πόλεις. Προστάτεψε τους κουμπάρους, όσους έκαναν υποκλοπές, όσους έκλεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία με τα ομόλογα, όσους απήγαγαν μετανάστες, όσους εμπλέκονταν στο παραδικαστικό κύκλωμα, όσους έκλεψαν με το χρηματιστήριο, προστάτεψε τις τράπεζες και τα μοναστήρια που κλέβουν τον κοσμάκη.

Έχουμε Έμφυλιο πόλεμο με τους φασίστες, τους τραπεζίτες, το κράτος και τα ΜΜΕ που θέλουν μια γενιά υποταγμένη και μια κοινωνία νοικοκυραίων.

Δεν υπάρχουν δικαιολογίες και προσπαθούν πάλι με θεωρίες περί συνομοσιών και περί ασύμμετρων απειλών να κατευνάσουν τα πνεύματα.

Η οργή που ήταν συσσωρευμένη έπρεπε να εκδηλωθεί και δεν πρέπει να σταματήσει.

Σε όλον τον πλανήτη έχουμε γίνει πρώτο θέμα, καιρός ήταν και πρέπει να ξεσηκωθούν παντού.

Η γενιά των φτωχών, των ανέργων, των υποαπασχολούμενων, των αστέγων, των μεταναστών, των νέων θα είναι αυτή που θα σπάει κάθε βιτρίνα και θα ξυπνάει τους νοικοκυραίους από το λήθαργο του εφήμερου αμερικανικού ονείρου.

ΜΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΤΙΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

ΟΤΑΝ ΟΙ ΝΕΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΟΝΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΓΕΡΟΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ

ΑΝΤΙΟ ΑΛΕΞΗ

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΘΩΟ ΑΙΜΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΔΙΚΟ ΣΟΥ

Η δημοκρατία τους και οι μηχανισμοί της (δικαιοσύνη – αστυνομία- πολιτικοί) καθημερινά αποδεικνύουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Τα πραγματικά δελτία ειδήσεων είναι αυτά που συμβαίνουν στο δρόμο. Η πραγματική τρομοκρατία και το χάος είναι αυτό που αναμεταδίδεται καθημερινά από τα καθεστωτικά μέσα. Αυτά, που δεν κάνουν τίποτε άλλο από το εξυπηρετούν συμφέροντα υμετέρων, προσπαθούν να μεταθέσουν ευθύνες για να καρπωθούν με οικονομικά ανταλλάγματα εκ των υστέρων ότι συμβαίνει. Κανένας δεν στέκεται στα πραγματικά περιστατικά. Όλοι προσπαθούν να βρουν δικαιολογίες και καταδίκες. Την ώρα που οι τηλεμαϊντανοί προσπαθούν να αποφασίσουν ποιος φταίει και βομβαρδίζουν τους τηλεθεατές με εικόνες βίας και καταστροφών, στο δρόμο, ο κόσμος εκφράζει την οργή του, συγκρούεται με τις δυνάμεις καταστολής και επιτίθεται στα σύμβολα της κρατικής αυθαιρεσίας, τα οποία συνεχίζουν το “έργο” τους με ζήλο παρά τη γενική κατακραυγή. Σπέρνουν τον πανικό και τον φόβο στην κοινωνία ρίχνοντας όλες τις ευθύνες σε κάποια άτομα που όπως λένε φορούν κουκούλες και καταστρέφουν τυφλά. Κανένας δεν λέει ότι αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος προστασίας από τους κρατικούς δολοφόνους που σκοτώνουν εν ψυχρό ακόμα και 15χρονα παιδιά.

Οι καρεκλοκένταυροι ανταλλάσουν κατηγορίες για το ποιός καλύπτει και ποιος δεν καλύπτει τα επεισόδια. Μιλούν για ακυβερνησία και ανικανότητα προσώπων όχι θεσμών. Ψάχνουν πελάτες ακόμα και πάνω στο πτώμα ενός παιδιού. Αντιμετωπίζουν τον νεκρό σαν ένα προϊόν προς εκμετάλλευση και εμφανίζουν εαυτούς σαν σωτήρες. Η ξεφτίλα τους δεν έχει όρια. Το μοναδικό πράγμα που τους ενδιαφέρει είναι το τομάρι τους και η καρέκλα στην οποία θα καθίσουν για να κλέψουν και αυτοί με τη σειρά τους. Οι καλοθρεμμένοι πολιτικοί, λακέδες του συστήματος, έχουν σταματήσει να μιλάνε για το δολοφόνο και την ιδιότητά του και επικεντρώνονται στα επεισόδια και τις καταστροφές περιουσιών του “κοσμάκη”, δίνοντας εντολή στα ΜΑΤ να μη δείξουν έλεος. Δεν μπορούν να κρύψουν το αληθινό τους πρόσωπο ακόμη και αν το θέλουν.

Οι δικαστές περιμένουν υπομονετικά να κάνουν τη δουλεία τους και να κουκουλώσουν τα πραγματικά περιστατικά. Διορισμένοι εξυπηρετητές και δικαιολογητές της εξουσίας, απαλλάσσουν απροκάλυπτα τους δολοφόνους και σπεύδουν να τιμωρήσουν όλους αυτούς που απειλούν το δολοφονικά δημοκρατικό πολίτευμα του αίσχους. Υποτελείς εκτελούν εντολές. Εφαρμόζουν αδέκαστοι το νόμο. Ένα νόμο που έχουν ορίσει και ψηφίσει στα μέτρα τους οι προϊστάμενοι τους. Προκαλούν με αποφάσεις όπως αυτής της ζαρντινιέρας προτείνοντας επιεικέστερο κατηγορητήριο και απαλλάσσοντας κατηγορουμένους.

Την ίδια στιγμή που η εξουσία αμφιταλαντεύεται μεταξύ του δημοκρατικού της προσωπείου και της καταστολής, χιλιάδες νέοι φοιτητές, μαθητές, εργαζόμενοι, πολίτες, αντιδρούν, δηλώνουν πως δεν είμαστε αναλώσιμα προϊόντα του συστήματός σας. Πως δεν θα περάσει έτσι απλά και αυτή η δολοφονία όπως θα θέλατε. Είναι ζήτημα αξιοπρεπείας. Όταν υπάρχει νεκρός από τα πίτμπουλ της δημοκρατίας πρέπει να υπάρξει μια απάντηση. Μια απάντηση που δεν αρκείται στις υποσχέσεις περί “δικαιοσύνης” και στις δηλώσεις των κυβερνώντων περί απόδοσης ευθυνών. Δεν υπάρχουν μεμονωμένα περιστατικά, ούτε ατυχείς στιγμές όταν μιλάμε για κρατικές εν ψυχρώ δολοφονίες. Προφανώς οποιαδήποτε σιωπή είναι συνένοχη προς το φόνο.

Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Πάρτε το χαμπάρι, δεν είμαστε οι υπηρέτες κανενός.

Ένας θάνατος δε μπορεί να εξομοιωθεί με υλικές ζημιές. Δεν έχει τιμή, δεν είναι εμπόρευμα.  Στο δρόμο θα δώσουμε τις απαντήσεις.

Οργή και μίσος για όλα τα σκυλιά της εξουσίας. Φωτιά στα θεμέλια της δημοκρατίας που δολοφονεί και απειλεί καθημερινά.

cybrigade.org