«…έχουμε δει το τέλος της ιστορίας, το τέλος του υπαρκτού σοσιαλισμού, το τέλος της θρησκείας, το τέλος της αυταπάτης, ακόμα και το τέλος τη χιλιετηρίδας… μόνο το τέλος της μαλακιας δεν προβλέπεται να δούμε σύντομα!»
Freak το ποντίκι από τη Χωματερή του Λέανδρου

«Η ψευδαίσθηση της δημοκρατίας είναι προσβολή για τη νοημοσύνη μας».
Zeitgeist

Ακούς τις λέξεις πως ηχούν; Μοιάζουν πρόστυχες… αυτοί που με λύσσα θα κοιτάξουν πως θα καταπατήσουν οποιοδήποτε δικαίωμα και θα πατήσουν επί πτωμάτων, μιλούν για δημοκρατία, ελευθερία και δικαιοσύνη. Οι βόμβες της ελευθερίας θερίζουν τον ουρανό της γάζας, οι σφαίρες της ένδοξης ελληνικής δημοκρατίας εξοστρακίζονται σε ντόπιους και ξένους και οι δήμιοι είναι αθώοι κι οι ένοχοι νεκροί. Τα γεγονότα μεταξύ τους μοιάζουν άσχετα, δίχως μια συνδετική γραμμή να τα συνδέει. Πάραυτα είναι γεγονότα μέσα στο ίδιο παγκοσμιοποιημενο οικονομικό σύστημα, το οποίο είναι  διαρθρωμένο κάτω από κοινούς κωδικούς εξουσίας. Δεν ειναι διόλου τυχαίο, ότι τόσο η ελληνική κυβέρνηση, όσο και η ισραηλινή χρησιμοποιούν τους ιδίους ορούς για να δικαιολογήσουν τα εγκλήματα τους. Αν η φτωχή Ελλάδα ήταν στη θέση του Ισραήλ δεν θα κάνε τίποτα διαφορετικό.

Όλα τα άλλα μοιάζουν υποκρισίες. Όπως υποκριτικά, όλα ξεχνιούνται όταν γίνεται ο ανασχηματισμός της κυβέρνησης. Δημιουργείται στο κοινό η αίσθηση της αλλαγής και τα υπόλοιπα παίρνουν σε δεύτερη μοίρα. Το ανεστραμμένο είδωλο της πραγματικότητας τείνει να υποκαταστήσει την τελευταία, αφού και η ίδια μοιάζει ένας θρυμματισμένος καθρέφτης που αδυνατεί να θεάσει το όλον. Με αυτό το τρόπο οι λέξεις χάνουν οποιαδήποτε σημασία και εύκολα μπορούν μετατραπούν στο αντίθετο τους. Μόνο που τα τανκς βεβαία,  τα οποία «χορεύουν βαλς» στους δρόμους της γάζας, έχουν ένα ξεκάθαρο ρόλο. Να σταθεροποιήσουν και να ισχυροποιήσουν την κυριαρχία των ντόπιων ισραηλινών αφεντικών. Τον ίδιο ρόλο που έχει και η ελληνική αστυνομία με τα δικά της αφεντικά. Μπορεί η κλίμακα της βίας, να είναι διαφορετική και μάλλον μη συγκρίσιμη,  σε αυτές τι δυο γωνίες του πλανήτη αλλά δεν αλλάζει ο πυρήνας της λογικής, ο οποίος τις ενώνει με μια λεπτή κόκκινη κλωστή.

Ο καπιταλισμός δεν νοιάζεται για την  ανθρώπινη ζωή. Μιλεί  μόνο με αριθμούς που δείχνουν τα ποσοστά  κέρδους και κόστους. Οι ηθικολογίες που αυτός προβάλλει, είναι για  ηλιθίους καταναλωτές, οι οποίοι κάτω από τη αυτοκρατορική τους θέση στον καναπέ, αναπαράγουν την ιδεολογία των λακέδων και των think tank των αφεντικών τους. Η κριτική συνείδηση απονευρώνεται  από την κρύα αγκαλιά της οθόνης. Το πλέγμα τύφλωσης  αποτελείται από μια σειρά επιστημονικών μηχανισμών, οι οποίοι όσο πολύπλοκοι είναι, τόσο αποκλείεται η δυνατότητα  για βίωμα. Οι συνεχείς εικόνες φρίκης που βομβαρδίζουν τον τηλεθεατή, τον αναγκάζουν να τις συνηθίσει και να τις συγχέει με τις πολύχρωμες ετικέτες των διαφημίσεων. Αυτό συμβαίνει διότι μέσα στον βομβαρδισμό εικόνων, πάντα παρεμβάλλονται και οι προβολές των εμπορευμάτων ώστε να προκληθεί σύγχυση  στον κοινό νου.

Έτσι στο όνομα των καλών πραγμάτων διαπράττονται τα χειρότερα εγκλήματα. Σε αυτόν τον κόσμο όμως, όλοι είναι ενήμεροι και κανείς δε πιστεύει κανένα. Όταν  η εκπρόσωπος του Ισραήλ βγαίνει και ξεστομίζει ότι οι βόμβες πέφτουν στο όνομα της δημοκρατίας, κανείς δεν ασχολείται με το περιεχόμενο των λέξεων της, διότι ξεκινά από το δεδομένο ότι είναι αναληθείς. Η βραδιά την οποία βγαίνει ο Πάκης και μιλάει για σεβασμό στο όνομα του δολοφονηθέντος νεαρού, δε διαφέρει σε υποκρισία, από την  βραδιά που βγήκε, η ισραηλινή συνάδελφος του. Όποιος με πάθος  πιστεύει κυβερνητικούς εκπροσώπους δεν ανήκει στη κατηγορία των παραπλανημένων.

Αυτό που συμβαίνει είναι ότι είναι ηλίθιος και επικίνδυνος. Ένα σύστημα που εξειδικεύεται σε κτηνωδίες, οι οποίες είναι καμουφλαρισμένες με άρωμα δημοκρατίας, οργανώνεται επιστημονικά, ώστε να φτιάξει μια τέτοια μάζα ηλίθιων η απαθών όντων.

Ο πόλεμος στο εσωτερικό ή στο εξωτερικό της δημοκρατίας δεν είναι εικόνα στις ειδήσεις. Όπως επίσης και ο πόλεμος δεν παιχνίδι στο play station. Η βλακεία δεν είναι δικαίωμα, είναι μια εκκωφαντική συνενοχή στα εγκλήματα των κουστουμάτων αστών κυριών.