Η δημοκρατία μπορεί να μετρηθεί;
Απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνει το Economist και μάλιστα καταφατική. Σύμφωνα λοιπόν με τον Economist Intelligence Unit Index of Democracy (EIUD) ο οποίος αφού εστιάζει πρώτα σε πέντε χαρακτηριστικά της δημοκρατίας (την εκλογική διαδικασία και την πολυφωνία, τις πολιτικές ελευθερίες, τη λειτουργία της κυβέρνησης, την πολιτική συμμετοχή και την πολιτική κουλτούρα), στη συνέχεια επιχειρεί να την ποσοτικοποιήσει. Ο εν λόγω δείκτης αποτελεί τον μέσο σταθμισμένο όρο 60 ερωτήσεων, η κάθε μια εκ των οποίων συνδέεται με δύο ή τρεις εναλλακτικές απαντήσεις οι οποίες με την σειρά τους αξιολογούνται-βαθμολογούνται αναλόγως.
Με κριτήριο, τώρα, την βαθμολογία που συγκεντρώνουν οι 167 χώρες στις οποίες πραγματοποιήθηκε η έρευνα, κατηγοριωποιηούντε σε: Πλήρεις Δημοκρατίες (8-10 βαθμοί), Διαβλητές Δημοκρατίες (6-7.9 βαθμοί), Υβριδικά Συστήματα (4-5.9 βαθμοί) και Αυταρχικά Καθεστώτα (0-3.9 βαθμοί). Αξίζει, τέλος, να αναφερθεί ότι σύμφωνα πάντα με τον Economist Intelligence Unit’s Democracy Index 2008 η Σουηδία βρίσκεται στην πρώτη θέση με 9.88 βαθμούς, η υπερ-δημοκρατικότατη Ελλάδα στην εικοστή δεύτερη με 8.13 βαθμούς, ενώ η Β. Κορέα στην τελευταία με 0.86. Πράγματι, η Ελλάδα που δολοφονεί δεκαεξάχρονους, που διαφεντεύεται από το αδίστακτο κράτος-παρακράτος και πάσης φύσης εργολάβους…, που για μια τζούρα ανυπακοής αφερεί ζωές, είναι η εικοστή δεύτερη πιο δημοκρατική χώρα σύμφωνα με τον EIUD.
Μα πώς να μην είναι άλλωστε, αφού έχει ή έχει την πρόθεση να καθυποτάξει κάθε δραστηριότητα στην εμπορευματική μορφή και να χαιρετήσει με ενθουσιασμό τις νέες αγορές που δημιουργούνται, βλ. περιβάλλον, ανθρώπινα δικαιώματα, δημοκρατικοί θεσμοί. Στην εμπορευματική κοινωνία, λοιπόν, η δημοκρατία πέρα από μια αφηρημένη ισότητα και αφηρημένη ελευθερία για όλα τα υποκείμενα της αγοράς, όπου όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται με γνώμονα τις ανάγκες αυτής, είναι, και όπως προκύπτει από τα παραπάνω (τον EIUD), κάτι ποσοτικοποιημένο, δηλ. κάτι ελέγξιμο, χειραγωγήσιμο, ανταλλάξιμο και συνεπώς εμπορεύσιμο.
Τίθεται, επομένως, το ερώτημα: Η δημοκρατία με μια τελείως διαφορετική έννοια, νοούμενη δηλ. «ως η κοινωνία που ορίζει συνειδητά την ιστορία της και κατευθύνει όλες τις δημιουργικές δραστηριότητες της προς την κοινότητα που αποφασίζει γι’ αυτές», μπορεί να γίνει εφικτή; Η απάντηση είναι και πάλι καταφατική και απαιτεί την κατάργηση του χρήματος, της ανταλλακτικής αξίας, του Κράτους και του εμπορεύματος.