Χθες παρακολούθησε όλος σχεδόν ο πλανήτης την ορκωμοσία του νέου προέδρου της Αμερικής Μπαράκ Ομπάμα.

Ο Ομπάμα είναι ο πρώτος αφροαμερικανός που καταφέρνει να εκλεγεί σε αυτή τη θέση. Το κεντρικό προεκλογικό μήνυμα της εκστρατείας του ήταν: «change, we can believe in», δηλαδή αλλαγή, μπορούμε να πιστέψουμε σε αυτή. Η εκλογή του ήρθε σαν λύτρωση μια και διαδέχτηκε κάποιον που έχει στο ενεργητικό του τις εντολές για τουλάχιστον τρεις πολέμους σε παγκόσμιο επίπεδο. Και δεν είναι μόνο αυτό , ο ερχομός του νέου προέδρου σηματοδοτεί την αλλαγή τόσο της οικονομικής πολιτικής όσο και της εξωτερικής. Εξαγγελίες που έχουν να κάνουν με το κοινωνικό πρόσωπο ακούγονται εδώ και καιρό. Για μια περισσότερο οικολογική πολιτική. Για μια πολιτική πυ βασίζεται στην διπλωματία και όχι στην ισχύ των όπλων. Μια πολιτική με δόγμα ότι όλοι είναι φίλοι μας και όχι ότι κάποιοι συνθέτουν τον άξονα του κακού. Επίσης σε συμβολικό καθαρά επίπεδο σημασία έχει ότι το middle name του Ομπάμα είναι Χουσέιν. Ένα όνομα με καθαρά μουσουλμανικό παρελθόν και παρόν.

Είναι άραγε αλήθεια τίποτε από τα παραπάνω;

Φυσικά και όχι. Στην ομιλία του ο μεσσίας Ομπάμα έβαλε στην ίδια μοίρα τον ναζισμό με τον κομμουνισμό! Η αλλαγή της οικονομικής πολιτικής που προωθείται δεν είναι αποτέλεσμα προσωπικής πρωτοβουλίας αλλά επιτακτική ανάγκη από την τρέχουσα συγκυρία προκειμένου η αμερική να σταθεί και να επιβιώσει από την διεθνή κρίση. Η παρέμβαση του κράτους και ο έλεγχος της αγοράς – αυτή είναι η κύρια αλλαγή πλεύσης – γίνεται όχι για να διοχετευτούν τα χρήματα σε κοινωνικές δαπάνες αλλά για να περιοριστεί το εξωτερικό χρέος και να ανακτήσει η εσωτερική οικονομία την αξιοπιστία που είχε στο παρελθόν. Επίσης από τη στιγμή που η κρίση έχει να κάνει καθαρά με τις νομισματικές αγορές η θωράκιση του νομίσματος μπορεί να γίνει μόνο με θεσμική παρέμβαση από το κράτος και όχι από την αγορά αυτή καθαυτή. Η ομολογία για την ανάγκη κρατικής παρέμβασης δεν σημαίνει ταυτόχρονα και ομολογία αποτυχίας του καπιταλιστικού συστήματος. Αντίθετα η εκλογή αυτή καθεαυτή αποτελεί άλλο ένα διαφημιστικό κόλπο του συστήματος. Η αμερική ως κράτος είναι δομημένο καθαρά ταξικά. Ο καπιταλισμός σαν σύστημα είναι στο DNA της. Η πραγμοποίηση έχει βρει την πλήρη εφαρμογή της στο αμερικάνικο όνειρο του οποίο αντανάκλαση είναι ο καινούργιος πρόεδρος.

Έχει καμία σημασία τώρα ότι είναι αφροαμερικάνος; Και πάλι καμία απολύτως. Η καταγωγή ή καλύτερα η προέλευση του καινούργιου προέδρου δεν τον κάνει καθόλου λιγότερο αμερικάνο από κανέναν άλλο. Είναι και ο ίδιος φορέας όλων των κατασκευών του καπιταλιστικού συστήματος μέσα στο οποίο μεγάλωσε. Το αν θα επιδείξει μεγαλύτερη ανεκτικότητα προς τις μειοψηφίες έχει να κάνει με την ευρύτερη πολιτική δηλαδή με το αν χωράνε στην αμερικανική οικονομία μετανάστες. Η καταγωγή δηλαδή δεν είναι το κριτήριο. Σε επίπεδο συμβολισμού να θυμήσουμε ότι παραδοσιακά στα ηνωμένα έθνη εκλέγεται πρόεδρος πάντα κάποιος από τα λιγότερα ισχυρά κράτη. Ο ρόλος του είναι καθαρά διακοσμητικός αφού η πολιτική του συγκεκριμένου οργανισμού καθορίζεται πάντα εξωγενώς. Η εκλογή έχει να κάνει καθαρά με την πελατεία στην οποία απευθυνόταν και δεν αποτελεί ισχυρή συνθήκη για την ωρίμανση της αμερικανικής κοινωνίας.

Τέλος όσο αφορά την εξωτερική πολιτική έχουμε αλλαγή στην προσέγγιση και όχι αλλαγή στόχων ή σκοπών. Σε καμία περίπτωση ο Ομπάμα θα σταματήσει να προσπαθεί την προώθηση της αμερικής σαν ηγέτιδα δύναμη του κόσμου η οποία προσφέρει εγγυήσεις για τα πάντα. Το αν θα χρησιμοποιήσει τον πόλεμο είναι κάτι εντελώς διάφορο. Ο ίδιος πάντως ξέρει ότι μία από τις μεγαλύτερες βιομηχανίες του κράτους του οποίου είναι υπεύθυνος πλέον είναι η πολεμική βιομηχανία. Επίσης δεν χρειάζεται να προκαλείς τον πόλεμο πάντα όπως γινόταν μέχρι τώρα. Μπορείς να εμπλακείς σε αυτόν και για να προστατεύσεις κάποιον σύμμαχό σου. Εξάλλου δεν ακούσαμε τίποτε διαφορετικό περί τρομοκρατίας κατά τους αμερικάνους από τον Ομπάμα. Η επιλογή να κλείσει η φυλακή και τόπος βασανιστηρίων του Γκουαντάναμο δεν είναι τίποτε άλλο από ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα για εσωτερική και εξωτερική κατανάλωση. Την ημέρα της ορκωμοσίας του είχαν ενεργοποιηθεί τουλάχιστον 50 υπηρεσίες ασφάλειας.

Το προϊόν Ομπάμα δεν είναι τίποτε άλλο από την αντεπίθεση της αμερικής μετά από αρκετά χρόνια αμφισβήτησης. Τα τελευταία χρόνια είδαμε την ρωσία να αποκτά δύναμη, την Kίνα να γίνεται ένα από τα πιο πλούσια κράτη, την Iνδία να εξελίσσεται ραγδαία, την ευρωπαϊκή ένωση να έχει το πιο ισχυρό νόμισμα στον κόσμο.

Η ελπίδα όλων αυτών που πιστεύουν στον Ομπάμα έχει να κάνει με την πίστη που έχουν πάνω στο σύστημα. Είναι πάρα πολύ εύκολο να ρίξουμε όλα τα κακά πάνω στον απερχόμενο πρόεδρο της αμερικής και όχι στην ίδια την αμερική με ότι αυτή πρεσβεύει και προσπαθεί να επιβάλλει. Αλίμονο αν τέτοιοι μηχανισμοί άφηναν την τύχη τους σε πρόσωπα. Τα πρόσωπα που εκλέγονται καθορίζονται από την κοινωνική οικονομική συγκυρία όχι το αντίστροφο.

Η εκλογή Ομπάμα δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια του συστήματος να επανέρθει σε ισορροπία μετά από ένα διάστημα μεγάλων αναταραχών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι δεν έχει βρεθεί ούτε ένα μεμπτό στοιχείο για αυτόν. Η ελπίδα που έχει πωληθεί δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο αλλά με την επαναφορά της ηρεμίας, της τακτοποίησης.

Είναι τα καλύτερο φάρμακο για να πάρει το σύστημα το χρόνο που χρειάζεται και περισσότερο να αποκτήσει ξανά αξιοπιστία. Ο Ομπάμα έρχεται ως άλλος ένας εγγυητής της αμερικανικής δημοκρατίας. Της παγκόσμιας νοικοκυροσύνης.

Τελειώνοντας ας παραθέσουμε τα λόγια του Πούτιν με αφορμή την εκλογή του Ομπάμα: «οι μεγαλύτερες απογοητεύσεις, γεννιούνται από τις μεγάλες προσδοκίες».