Η ελληνική κοινωνία είναι στο σύνολό της σχεδόν, μια πολύ συντηρητική και καταπιεστική κοινωνία, με λίγες μόνο ελευθεριακές οάσεις.

Ουσιαστικά στην ελληνική κοινωνία διεξάγεται ακόμα ένας υπόγειος εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των συντηρητικών και των συμφερόντων τους (ιερατείο, πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, πατερναλιστικές οικογένειες, μηχανισμοί εξουσίας, “νοικοκυραίοι” κλπ) και από την άλλη μεριά οι μικρές αριθμητικά προοδευτικές δυνάμεις (των νέων, των κοινωνικών μειονοτήτων, των ανθρώπων του πνεύματος και της τέχνης κλπ). Και ο πόλεμος αυτός δεν ταυτίζεται απόλυτα με τον “ταξικό πόλεμο” γιατί η κλίμακα συντηρητικός-προοδευτικός αν και έχει ειδικές σχέσεις δεν υπακούει στα ταξικά στεγανά. Η κοινωνική σύγκρουση είναι βεβαίως αναγκαία και θεμιτή σε κάθε επίπεδο ακόμα και αν χρειάζεται να πάρει ακραίες μορφές . Ωστόσο η σύγκρουση αυτή δεν μπορεί να είναι εξατομικευμένη. Δηλαδή δεν μπορεί ένας άνθρωπος μόνος του να τα βάλει με την αγριότητα των συντηρητικών, των κατεστημένων, με την βία των μηχανισμών εξουσίας, με την ευνουχιστική ηθική των ανέραστων με τις μαύρες ρόμπες κλπ. Η μορφή του πολέμου πρέπει να είναι μέσα από μαζικές δράσεις αυτόνομων ομάδων με στοχευμένες δράσεις. Ένα μόνο άτομο δύσκολα θα μπορέσει να αντέξει την επίθεση που εξαπολύουν οι συντηρητικές δυνάμεις με φλάμπουρα την βλακεία και την απαιδευσιά τους, ενάντια στον κάθε ελεύθερο άνθρωπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις που κάποιος δεν βρίσκει την κοινωνική αλληλεγγύη, που δεν καταφέρνει να αναπτύξει μια μαχητική προσωπικότητα, που αναγκάζεται κάποιες φορές να σκύψει το κεφάλι και να συμβιβαστεί έχοντας επίγνωση της δουλείας του, σε αυτές τις περιπτώσεις του “μοναχικού μαχητή” λοιπόν η νίκη είναι δύσκολη. Συχνά ο ψυχικός πόνος έρχεται σαν συνέπεια. Αυτό που λέγεται συχνά ψυχική ασθένεια, ίσως είναι απλά μια προσωπική στρατηγική (πιθανός απέλπιδα) για την αντιμετώπιση της σκληρής πραγματικότητας των εξουσιών και των μαζών τους. Ίσως όμως να είναι και μια μορφή νίκης.

Γιατί είναι καλύτερα να είσαι “φυσιολογικός” μέσα σε μια άρρωστη κοινωνία; Γιατί είναι καλύτερα από έναν σχιζοφρενή ένας καλός νοικοκυραίους που δέρνει την γυναίκα του; τα παιδιά του; που εκμεταλλεύεται τους εργάτες που δουλεύουν γι΄ αυτόν; που πιστεύει ότι η μέρα του θα πάει καλά άμα σχηματίσει νοητά ένα σχήμα σταυρού με το χέρι του σε μια παράξενη στάση μπροστά στο στήθος του; που πιστεύει ότι δε θα πάθει αυτοκινητιστικό ατύχημα άμα κρεμάσει στο αυτοκίνητό του ένα τυπωμένο αντίγραφο σκίτσου μιας γυναίκας που έζησε πριν από 2000 χρόνια με λεζάντα: “Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ”; που τριγυρίζει σαν μανιακός με το αυτοκίνητό του γύρω-γύρω κορνάροντας και κραυγάζοντας άναρθρα, όταν ένα δερμάτινο τόπι φτάσει σε κάποια δίχτυα; Όταν…;