Το σώμα του νεκρού πάντα φόβιζε τους ζωντανούς. Αποκάλυπτε την κοινή και αναπόφευκτη μοίρα τους. Ο φόβος του θανάτου , ο φόβος μπροστά στη λήθη είναι αναπόσπαστο στοιχειό της ύπαρξης. Όλοι οι πολιτισμοί είχαν ιδιαίτερες τελετουργίες αναφορικά με το σώμα του νεκρού.

Ο σεβασμός για τον νεκρό φανέρωνε το δέος μπροστά στο τρομακτικό απόλυτο του θανάτου. Σε δεύτερο επίπεδο, εξυπηρετούσε μια διαδικασία κοινωνικής μνήμης ,διότι οι ζωντανοί δε πρέπει να ξεχνούσαν πώς να μεταχειριστούν τους νεκρούς τους για να μη έχει μετέπειτα, το δικό τους σώμα μια σκληρή μοίρα αλλά και οι νεκροί δεν έμεναν στην κοινωνική λήθη καθώς οι τελευταίοι μεταπηδούσαν στο στάδιο της ανάμνησης.

Ο σεβασμός του νεκρού από τους ζωντανούς αντανακλούσε τη προσδοκία του πρώτου, να του φερθούν με το ίδιο τρόπο εφόσον ο ίδιος έχει εκπληρώσει την υποχρεωση που ειχε ως προς τους προγονους του. Στην περίπτωση που δεν είχαν σεβαστεί αυτή τη συνθήκη, θα ήταν καταραμένοι στη ζωή και το θάνατο. Το σώμα του νεκρού ήταν καλυμμένο σε πέπλα ιερότητας και οποιαδήποτε πράξη εναντίον του, βεβήλωνε μια κοινωνική μεταφυσική και ηθική.

Πάραυτα στο συμπάν του εμπορευματικού κόσμου οποιαδήποτε μεταφυσική καταρρέει. Δεν έχει τίποτα σημασία εάν αυτό δε φέρνει κέρδος. Οποιαδήποτε  κοινωνική ανησυχία και ηθική  είναι περιτυλίγματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Το καπιταλιστικό συμπάν είναι στα θεμέλια του μηδενιστικό. Η ιδία εννοιολογική του ολοκλήρωση, έγκειται στο Μηδέν.
Το επάγγελμα του νεκροθάφτη , αυτού του γραφείου κηδειών, είναι τόσο υποκριτικό και κυνικό όσο η εποχή που το απαρτίζει. Το «λυπάμαι» που ξεστομίζει στους θρηνώντας είναι εκ βαθέων υποκριτικό και μέρος της δουλεία του αφού ο θάνατος και το σώμα του νεκρού αποτελούν μέρος του εμπορεύματος, το όποιο προάγει και με αυτό έχει οικονομικό κέρδος.
Θα ήταν ξεκάθαρα πιο αληθινό, αν έλεγε «και στα δικά σας», άλλωστε η δουλεία του είναι  η τέλεση  τέτοιων γεγονότων.

Ο ίδιος μεταχειρίζεται το θάνατο ως συνηθεία και προϊόν το όποιο αναλόγως τη προσφορά του πελάτη συνοδεύεται από διάφορου τύπου υπηρεσίες. Εδώ το σώμα του νεκρού δεν είναι τίποτα άλλο, από ότι είναι μια παράσταση για ένα ιδιοκτήτη θεάτρου και ο καφές για ένα ιδιόκτητη καφετέριας.

Βεβαία δεν φταίει ο ίδιος για την τραγική μοίρα του νεκρού εφόσον και ο ίδιος την ιδία μοίρα θα έχει, η οποία ίσως είναι και κωμικοτραγική.

Όταν ο ίδιος συναντήσει  το πλοίο της λήθης, θα μεταχειριστεί όπως ο ίδιος μεταχειριζόταν τους πελάτες του. Αυτό ίσως ακόμα γίνει, από συνάδελφο ο όποιος είναι σε ανταγωνιστικό επίπεδο. Ίσως και εκεί ακουστεί το σύνηθες λυπάμαι που συνήθιζε να λέει ο ίδιος στους θρηνώντας μαζί με την τιμή.

Η σύγχρονη κοσμοθεωρία θέλει την ευτυχία και την θλίψη δυο ιδέες διακριτές μεταξύ τους και ανεξάρτητες. Πολλές φορές μάλιστα , οι παραστάσεις μας για αυτόν τον κόσμο, συγκροτούνται βάσει αυτού το δίπολου. Όσο η ευτυχία ταυτίζεται με τον «κοινά αποδεκτό» Λόγο και την υλική πραγματικότητα που τον περιβάλλει, τόσο η δυστυχία βρίσκει ρεαλιστική ύπαρξη στην αντίθετη κατεύθυνση.

Η ευτυχία γίνεται ένα, σε εννοιολογικό επίπεδο, με τη έννοια της προσαρμοστικότητας απέναντι στο υπάρχον. Όσο μπορείς να ταυτίζεσαι με το ψευδές όλον, τόσο το τελευταίο σε αγκαλιάζει και σου προσφέρει, διάφορου τύπου, υλικές υπηρεσίες. Αν όμως η ευτυχία, στην  εννοιολογική πραγμάτωση  ως Ιδέας, έχει αναιρέσει την έννοια τρόμου, τότε ακόμα και η υποψία του τελευταίου πρέπει να διαγράφεται από την μνήμη.

Τα υλικά αγαθά  και οι υπηρεσίες, που προσφέρει ο καπιταλισμός, με τίμημα την άκριτη προσαρμογή, προσφέρουν τρόμο μόλις αποκαλύψουν το αληθινό τους προσωπείο. Το χρέος που ξεμένει, από το πέρασμα της άβουλης καταναλωτικής μανίας, απαιτεί την υποδούλωση στους οικονομικούς μηχανισμούς  και την υποταγή στις επιταγές της κεντρικής εξουσίας. Η επένδυση σε νέα εμπορεύματα αμοιβή με κενότητα , διότι  δημιουργεί ένα νέο πιθάρι των Δαναΐδων και η εφήμερη χαρά που έρχεται μαζί της, μοιάζει με τη μαστούρα ενός σκληρού ναρκωτικού όπου η τελευταία δημιουργεί και σκληρό εθισμό.

Αυτή η μορφή  του «αντικειμενικού» Λόγου δείχνει τα δόντια της και γίνεται γενικευμένη παραφροσύνη όπου η τελευταία είναι μεταδοτική. Η ευτυχία σε αυτήν την κοινωνική οργάνωση, παραμένει μια προσδοκία όπου όλοι κυνηγούν το φάντασμα της. Η κενότητα της ύπαρξης δε καλύπτεται και παράλληλα αποκτά διαλεκτική σχέση με τη αδυναμία του νου, να λειτουργήσει, δίχως το πατρονάρισμα κάποιου manager.

Όσοι αντιμετώπιζαν την πραγματικότητα με κάποια δυσπιστία και με αρνητική προδιάθεση, παρουσιάζονταν ως παράφρονες. Πάραυτα δικαιώνονται, καθώς οι απαιτήσεις του «γενικού κάλου» μεγαλώνουν και οι απρόσωπες εκφράσεις πληθαίνουν με την άμετρη ανάπτυξη της κοινωνίας του θεάματος.

Καθώς οι οροί ευτυχία και δυστυχία αντιστρέφονται και το περιεχόμενο τους ακυρώνεται το μόνο που μένει , είναι το γενικευμένο ψέμα.

Η προσδοκία μιας καλύτερης ζωής και το επέκτεινα του παράδεισου παρέμεινε πάντα ένα φάντασμα για τους απελπισμένους…

ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ PARKING ΧΑΡ. ΤΡΙΚΟΥΠΗ-ΝΑΥΑΡΙΝΟΥ

     Στις 7 Μαρτίου όλοι μαζί δυναμικά θα απαιτήσουμε το αυτονόητο, το parking να γίνει πράσινο! Σας  περιμένουμε μετά τις 12 το μεσημέρι, σε μια ολοήμερη εκδήλωση με μουσική, φαγητό, ποτό, παιχνίδια για τα παιδιά. Φέρτε αν μπορείτε ένα γλαστράκι, φέρτε αν θέλετε φαγητά και ποτά, θα είναι όλα ευπρόσδεκτα!

Διεκδικούμε:

* Άμεσο χαρακτηρισμό του οικοπέδου στο ρυμοτομικό ως χώρου πρασίνου
* Να προβεί ο Δήμος το ταχύτερο σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την απόκτησή του

Σήμερα γίνεται πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση για το πως και γιατί έχει εξασθενήσει η Αμερικανική επιρροή στην Λατινική Αμερική. Η περιοχή της Λατινικής Αμερικής χαρακτηρίζεται τα τελευταία χρόνια από το γεγονός ότι αρκετοί αριστεροί ή κεντροαριστεροί πολιτική έχουν αναλάβει την εξουσία. Πολλές φορές αυτό ήταν αποτέλεσμα λαϊκών κινημάτων που ξεκίνησαν καθαρά από τη βάση. Αρκετοί αναλυτές υποστηρίζουν ότι η αιτία βρίσκεται στο γεγονός ότι η εξωτερική πολιτική του Bush αμέλησε την περιοχή. Καλύτερα διατυπωμένο, αυτό που συμβαίνει στην Λατινική Αμερική είναι οι συνέπειες της συνεχιζόμενης παρέμβασης στων Αμερικανών για αρκετά χρόνια τώρα σε μια περιοχή που την θεωρούσαν “κατώφλι” τους. Παρόλο όμως που οι Λατινοαμερικανικοί ενωμένοι αντιστέκονται σθεναρά στην σύγχρονη Αμερικανική παρέμβαση , οι ισορροπίες παραμένουν εύθραυστες. Οι Αμερικανοί υπόγεια χρησιμοποιούν τον πόλεμο εναντίον των ναρκωτικών, εναντίων της τρομοκρατίας, και μια νέα ψυχροπολεμική ιδεολογία προκειμένου να εδραιώσουν μια αποστρατιωτικοποίηση στην περιοχή, που σε πολλούς φέρνει στη μνήμη στους λεγόμενους “βρώμικους πολέμους” που όχι και τόσο μακρινού παρελθόντος.

Σπάζοντας τις Αλυσίδες 

Η εκλογή του Hugo Chavez στην Βενεζουέλα το 1998 υπήρξε η αρχή της αριστερής στροφής στην εξουσία χωρών που βρίσκονται στο νότιο ημισφαίριο της Αμερικανικής ηπείρου. Μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια το 92, ο Chavez εκλέχτηκε έξι χρόνια μετά προτάσσοντας τη βελτίωση του βοιωτικού επιπέδου για τους φτωχούς μέσω μιας αλλαγής στην οικονομική πολιτική. Η αλλαγή αυτή που υποσχέθηκε ερχόταν σε αντίθεση με τον φονταμενταλισμό της ελεύθερης αγοράς, την κεφαλαιοκρατία και την ολιγαρχία που μέχρι εκείνη τη στιγμή απολάμβαναν την υποστήριξη της Washington και διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF). Ο Chavez επίσης άρχισε να αμφισβητεί ανοιχτά την Αμερικανική ηγεμονία στην περιοχή προωθώντας την ιδέα της ενωμένης Λατινικής Αμερικής.

Μετά την άνοδο του Chavez στην εξουσία ακολούθησαν πρόεδροι με αριστερό προσανατολισμό και σε άλλες χώρες. Όπως η Αργεντινή, η Βολιβία, η Βραζιλία, η Χιλή, το Εκουαδόρ, η Νικαράγουα, η Παραγουάη και η Ουρουγουάη ενώ χώρες όπως το Μεξικό και το Περού δεν ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο είτε γιατί το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν νοθευμένο ή γιατί η εκλογή ήταν πολύ οριακή.

Ακόμη και αν έχουν συμβεί όλες αυτές οι αλλαγές στην Λατινική Αμερική, κανένας δεν μπορεί να πεί ότι ο σοσιαλισμός είναι κυρίαρχος στην περιοχή. Η απόρριψη της πολιτικής του Ελεύθερου Εμπορίου που προωθεί η Αμερική (FTAA, Free Trade Area of the Americas) από το 2003 αρκετά πριν αρχίσει η αριστερή στροφή είχε σημάνει την ανοιχτή σύγκρουση με το ορθόδοξο δόγμα των Αμερικανών περί ελεύθερης αγοράς, την Αμερικανική ηγεμονία, και την εξουσία των πολυεθνικών. Από εκείνη τη χρονική περίοδο και έπειτα αρκετές πολυεθνικές εταιρίες κυριολεκτικά εκδιώχθηκαν από την περιοχή, αρκετοί πρέσβεις των Αμερικανών απελάθηκαν, εμπορικές συμφωνίες ακυρώθηκαν, παράνομα εξωτερικά χρέη διαγράφηκαν και η πολιτική των Αμερικανών για τον πόλεμο εναντίων των ναρκωτικών απορρίφθηκε. Αντίθετα, δημιουργήθηκαν και υποστηρίχθηκαν εναλλακτικές πολιτικές και οικονομικά προγράμματα.

Μια τέτοια εναλλακτική πολιτική πρόταση είναι αυτή που δημιουργήθηκε στην Βενεζουέλα. Η (ALBA, Bolivarian Alternative for the Americans), σε αντιδιαστολή με την (FTAA), υποστηρίζει ένα εμπορικό καθεστώς βασισμένο στην οικονομική, κοινωνική, και πολιτική ολοκλήρωση που θα καθοδηγήται από της αρχές της αλληλεγγύης και της συνεργασίας. Ακόμα και η Ονδούρα, που θεωρήτω παραδοσιακός σύμμαχος των Αμερικανών από την εποχή που συμμετείχε και βοήθησε τους Αμερικανούς στο πραξικόπημα που έκαναν στην Γουατεμάλα το 54, προσχώρησε στην ALBA. Την ίδια στιγμή ο βραζιλιάνος πρόεδρος δήλωνε: “Οι αναπτυσσόμενες χώρες πρέπει να δημιουργήσουν τους δικούς τους μηχανισμούς χρηματοδότησης αντί να υποφέρουν από βάσανα που προκαλούν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Παγκόσμια Τράπεζα….Είναι ώρα να ξυπνήσουμε”. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η δημιουργία της “Bank of South”, η οποία δημιουργήθηκε για την παροχή αναπτυξιακών δανείων, χωρίς να επιβάλλει δρακόντιους όρους και ελέγχους όπως αυτούς που ζητάει η Washington και έχουν οδηγήσει στο παρελθόν αρκετές χώρες σε πραγματικό ξεπούλημα προκειμένου να αποπληρώσουν τα δάνεια αυτά.

Ένα άλλο κομμάτι είναι αυτό της στρατιωτικής επιβολής. Η Βραζιλία με την Βενεζουέλα δημιούργησαν το Νοτιοαμερικανικό Σύμφωνο για την Άμυνα. Η δημιουργία αυτό του συνασπισμού έχει σαν σκοπό να εξαφανίσει την Αμερικανική επιρροή στην περιοχή που μέχρι τώρα εμφανιζόταν σαν προστάτης. Όταν αποφασίστηκε η δημιουργία αυτού του συνασπισμού υπήρξε αρκετή συζήτηση από την πλευρά των Αμερικανών αλλά βραζιλιάνος πολιτικός έκλεισε την συζήτηση δηλώνοντας: “Είναι ένα Νότιο Αμερικανικό Συμβούλιο και δεν έχουμε την υποχρέωση να ζητήσουμε την άδεια κανενός για την δημιουργία του”. Συμπληρωματικά σε όλα αυτά ήρθε και η απόφαση από το Εκουαδόρ να κλείσει μια μεγάλη Αμερικανική ναυτική βάση στην πόλη Manta. Το κλίμα αυτό αμέσως εκμεταλλεύτηκαν η Κίνα και η Ρωσία που έσπευσαν να συνεργαστούν, κάτι το οποίο στο παρελθόν όχι μόνο δεν ήταν δυνατό αλλά η Αμερική δεν θα το ανεχόταν.

Αυτές οι εξελίξεις οδήγησαν το Συμβούλιο των Εξωτερικών Υποθέσεων να δηλώσει: “Η εποχή που η Αμερικανική επιρροή ήταν δεσπόζουσα στην περιοχή τελείωσε”. Η Washington Post, που είναι γνωστό ότι λειτουργεί σαν επίσημο όργανο της Αμερικανικής κυβέρνησης και εκπροσωπεί το πιο συντηρητικό κομμάτι της Αμερικανικής Κοινωνίας, σε άρθρο της στης 6 Οκτωβρίου αναφέρει: “γιατί η Αμερική συνεχίζει να υποστηρίζει κράτη που την αντιμετωπίζουν σαν εχθρό ενώ ταυτόχρονα αυτά απομακρύνονται από την Αμερικανική προσέγγιση για την δημοκρατία, το ελεύθερο εμπόριο που έχει επικρατήσει στην περιοχή για μια ολόκληρη γενιά;”. Εάν σκεπτόμασταν συμβατικά, θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι η μεταστροφή της εικόνας που έχει τώρα η Λατινική Αμερική για τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι μη αναστρέψιμη, στο παρασκήνιο οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να διαμορφώνουν ένα πλαίσιο πολιτικής σκέψης που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα ξέσπασμα τρόμου για την περιοχή χειρότερο από αυτό που υπήρχε τη δεκαετία του 80. Η Κολομβία εξυπηρετεί ένα τέτοιο σκοπό, έτσι ώστε να οργανώσουν οι Αμερικανοί την αντεπίθεση τους προκειμένου να διεκδικήσουν ξανά το ρόλο τους σαν η προστάτιδα δύναμη της περιοχής.

Συνεχίζεται…

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μετάφραση ομότιτλου άρθρου του Cyril Mychalejko και είναι δημοσιευμένο στο περιοδικό New Politics.

Πορεία για την επίθεση στο Στέκι Μεταναστών.
05/03/2009 18:00 Προπύλαια – Αθήνα

να σπάσουμε τη σιωπή
να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι

Πορεία για την επίθεση στο Στέκι Μεταναστών.
05/03/2009 18:00 Προπύλαια – Αθήνα

να σπάσουμε τη σιωπή
να μην το αφήσουμε να περάσει έτσι

Το ποσοστό εγκληματικότητας πέφτει, ο πληθυσμός των φυλακών αυξάνεται.

Σύμφωνα με τις εκθέσεις διεθνών οργανισμών για τα ανθρώπινα δικαιώματα αυτοί είναι οι παράγοντες που αυξάνουν τη δυνατότητα κέρδους για όσους επενδύουν σε επιχειρήσεις που έχουν σχέση με τη βιομηχανία των φυλακών:

– Τα άτομα που έχουν φυλακιστεί για μη βίαια εγκλήματα και για κατοχή μικροποσοτήτων ναρκωτικών. Ο ομοσπονδιακός νόμος επιφέρει ποινή 5 χρόνων χωρίς τη δυνατότητα αναστολής για την κατοχή 5 γραμμαρίων crack ή 3.5 γραμμαρίων ηρωίνης  και 10 χρόνων για την κατοχή λιγότερο από δύο ουγκιές rock – cocaine ή crack. Από την άλλη υπάρχει ποινή 5 χρόνων για όσους έχουν στην κατοχή τους κοκαΐνη σε σκόνη σε ποσότητα 500 γραμμαρίων η οποία είναι 100 φορές μεγαλύτερη από την προηγούμενη ποσότητα. Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι που χρησιμοποιούν σκόνη είναι λευκοί, μεσαίας τάξης ή πλούσιοι, ενώ οι μαύροι και οι λατινογενής χρησιμοποιούν rock–cocaine. Στο Τέξας κάποιος μπορεί να καταδικαστεί μέχρι και σε 2 χρόνια φυλάκιση ένα έχει στην κατοχή του 4 ουγκιές μαριχουάνα. Στην Νέα Υόρκη ο νόμος του 1973 σχετικά με τα ναρκωτικά προβλέπει φυλάκιση από 15 χρόνια έως ισόβια για την κατοχή ποσότητας 4 ουγκιών από οποιαδήποτε ναρκωτική ουσία.

– O νόμος που τέθηκε σε ισχύ σε 13 πολιτείες και προέβλεπε ισόβια κράτηση για όποιους είχαν καταδικαστεί για τρία πλημμελήματα, φτιάχτηκαν αναγκαστικά 20 καινούργιες ομοσπονδιακές φυλακές.. Ένα παράδειγμα της εφαρμογής αυτού του νόμου είναι ότι εάν κάποιος είχε καταδικαστεί για την κλοπή ενός αυτοκινήτου και 2 ποδηλάτων, είχε ποινή 25 χρόνων.

– Οι μεγαλύτερες ποινές

– Η ισχύ νόμων που προβλέπουν ελάχιστη φυλάκιση, ανεξάρτητα από το αδίκημα.

– Η επέκταση της δουλειάς για τους φυλακισμένους, που δημιουργούν κέρδη για περισσότερα άτομα και για μεγαλύτερο διάστημα.

– Οι αυστηρότερες ποινές έτσι ώστε να μεγαλώνει αδικαιολόγητα ο χρόνος φυλάκισης.

Ανασκόπηση της εργασιακής εκμετάλλευσης στις Αμερικανικές φυλακές.

Η εργασία κατά τη διάρκεια της φυλάκισης έχει τις ρίζες της στα χρόνια της δουλείας. Μετά τον εμφύλιο πόλεμο, το σύστημα της «πρόσληψης φυλακισμένων» άρχισε προκειμένου να συνεχιστεί συγκαλυμμένα η παράδοση της δουλείας. Απελευθερωμένοι δούλοι κατηγορούνταν ότι δεν τηρούσαν γεωργικές συμφωνίες (καλλιέργεια ξένων εκτάσεων με αντάλλαγμα μέρος της σοδειάς) ή μικροκλοπές – τα οποία σχεδόν ποτέ δεν αποδεικνύονταν – και μετά «προσλαμβάνονταν» για τη συλλογή του βαμβακιού, την εργασία σε ορυχεία ή στην κατασκευή σιδηροδρόμων. Το διάστημα 1870 – 1910 στην πολιτεία της Georgia το 88% των νοικιασμένων φυλακισμένων ήταν μαύροι. Στην Alabama το ποσοστό ήταν 93%. Στην πολιτεία του Mississippi μία τεράστια φυλακή που μοιάζει με φάρμα παρόμοια με τις παλιές φυτείες αντικατέστησε το σύστημα με τους επί ενοικίαση φυλακισμένους. Η περίφημη φυτεία Parchman λειτουργούσε μέχρι το 1972.

Την μετεμφυλιακή περίοδο επιβλήθηκαν ρατσιστική νόμοι σε κάθε Αμερικανική πολιτεία. Η νομιμοποίηση του ρατσισμού από το κράτος και η εφαρμογή τους στα σχολεία, στην καθημερινή ζωή, στους γάμους ήταν γεγονός. Σήμερα ένα καινούργιο πακέτο ρατσιστικών νόμων που έχουν σαν σκοπό την εμπορευματοποίηση του ποινικού συστήματος έχει επιβληθεί και έχει οδηγήσει στην δημιουργία αυτού που ονομάζουμε βιομηχανία των φυλακών.

Ποιος επενδύει σε μια τέτοια βιομηχανία;

Περισσότερες από 37 πολιτείες της Αμερικής έχουν νομιμοποιήσει την σύναψη συμβολαίων ανάμεσα σε φυλακές και ιδιωτικές εταιρίες με την προϋπόθεση ότι οι εργασίες θα πραγματοποιούνται μέσα στις φυλακές. Η λίστα με τις εταιρίες που κάνουν δουλειές με τις φυλακές περιλαμβάνει την αφρόκρεμα της Αμερικανικής βιομηχανίας: ΙΒΜ, Boeing, Motorola, Microsoft, AT&T, Wireless, Texas Instrument, Dell, Compaq, Honeywell, Hewlett–Packard, Nortel, Lucent Technologies, 3Com, Intel, Northen Telecom, TWA, Nordstorm s , Revlon, Macy s, Piere Cardin, Target Stories, και πάρα πολλές άλλες. Το σύνολο των παραπάνω εταιριών έχει επωφεληθεί αφάνταστα από τις συμβάσεις εργασίας με τις φυλακές. Ανάμεσα στα έτη 1980 – 1994, τα κέρδη σημείωσαν αύξηση από 392 εκατομμύρια δολάρια σε 1,3 δις. Οι φυλακισμένοι στις κρατικές φυλακές συνήθως λαμβάνουν το ελάχιστο ημερομίσθιο για τη δουλειά τους, αλλά όχι ολόκληρο. Στο Κολοράντο παίρνουν 2 δολάρια την ώρα, πολύ πιο κάτω από το κατώτερο ημερομίσθιο. Στις ιδιωτικές φυλακές τώρα παίρνουν 17 cents την ώρα για 6 ώρες δουλειά που σημαίνει ότι το μήνα ο μισθός τους είναι 20 δολάρια. Οι καλύτερα αμειβόμενοι βρίσκονται στη φυλακή του Tennessee που παίρνουν 50 cents την ώρα για όσους συγκεκριμένη εξειδίκευση και δουλεύουν σε πολύ απαιτητικές δουλείες. Οι γενικότερες συνθήκες είναι τόσο άσχημες που οι φυλακισμένοι θεωρούν την αμοιβή ικανοποιητική. Με τέτοια ημερομίσθια μπορούν να στέλνουν στα σπίτια τους, δουλεύοντας και υπερωρίες 200 – 300 δολάρια το μήνα.

Εξαιτίας τις εργασιακής εκμετάλλευσης των φυλακισμένων η Αμερική έχει γίνει ένας τόπος που μπορεί κάποιος να επενδύσει με μεγάλες πιθανότητες κέρδους. Επίσης αυτά τα ημερομίσθια ενισχύουν την Αμερικανική οικονομία γιατί μπορούν να συγκριθούν άνετα με αυτά που υπάρχουν στις χώρες τις Αφρικής. Υπάρχουν αρκετές περιπτώσεις εταιριών που έκλεισαν τα εργοστάσια τους και άνοιξαν ξανά κοντά σε φυλακές. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση ενός εργοστασίου στο Texas που απέλυσε 150 εργαζομένους και μετά έκανε συμβόλαιο με την ιδιωτική φυλακή Lockhart Texas Prison. Στην ίσια φυλακή φτιάχνονται κυκλώματα για την IBM και την Compaq.

Πολύ πρόσφατα ο διευθυντής των κρατικών φυλακών στο Oregon έκανε κάλεσμα στην Nike να κλείσει το εργοστάσιά της στην Ινδονησία και να γυρίσουν πίσω στην Αμερική. Συγκεκριμένα τα λόγια του ήταν: «Δεν θα έχετε καθόλου κόστη μεταφοράς, σας προσφέρουμε ανταγωνιστικά ημερομίσθια στη φυλακή μας».

Ιδιωτικές Φυλακές

Η ιδιωτικοποίηση των φυλακών στην Αμερική ξεκίνησε τη δεκαετία το 80, υπό προεδρίας Reagan και Bush αλλά κορυφώθηκε το 90 με τον Clinton. Αυτός ξεκίνησε ένα πρόγραμμα περικοπής κρατικών δαπανών στον τομέα της δικαιοσύνης με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν πάρα πολλές ιδιωτικές φυλακές που προσέλαβαν ανειδίκευτους εργάτες αλλά παράλληλα ανέλαβαν το μεγάλο κόστος της δημιουργίας φυλακών με μεγάλη ασφάλεια.

Οι ιδιωτικές φυλακές αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι της γενικότερης βιομηχανίας των φυλακών. Περίπου 18 εταιρίες φυλάσουν 10.000 κρατούμενους σε 27 πολιτείες. Οι δύο μεγαλύτερες από αυτές είναι η Correctional Corporation of America (CCA) και  Wackenhut οι οποίες ελέγχουν το 75% της αγοράς. Οι ιδιωτικές φυλακές λαμβάνουν ένα ποσό για κάθε φυλακισμένου που κρατούν, ανεξάρτητα από το κόστος που έχει η διαβίωσή του. Σύμφωνα με έναν πρώην διευθυντή ιδιωτικών φυλακών στην πολιτεία της Virginia «Το μυστικό για μικρό λειτουργικό κόστος είναι να έχεις το μικρότερι δυνατό αριθμό φυλάκων και το μεγαλύτερο δυνατό αριθμό φυλακισμένων». Η εταιρία CCA έχει μια πρότυπη φυλακή στην ίδια πολιτεία όπου 5 φύλακες ανά πρωινή βάρδια και 2 το βράδυ φυλάσσουν 750 φυλακισμένους. Σε αυτές τις φυλακές οι κρατούμενοι αμείβονται για την «καλή τους συμπεριφορά» αλλά για κάθε παράπτωμα αυτόματα η ποινή τους ανεβαίνει 30 ημέρες, πράγμα που σημαίνει περισσότερα κέρδη για την εταιρία. Σύμφωνα με μια μελέτη στις φυλακές του New Mexico που ανήκουν στην εταιρία CCA, βρέθηκε ότι οι φυλακισμένοι τιμωρούνται για διάφορα παραπτώματα σε ένα ποσοστό 8 φορές μεγαλύτερο από κάθε άλλη φυλακή.

Εισαγωγή και Εξαγωγή κρατουμένων

Τα κέρδη είναι τόσο μεγάλα για τις ιδιωτικές φυλακές που τώρα έχει αρχίσει μια καινούργια επιχείρηση. Η εισαγωγή κρατουμένων με μεγάλες ποινές. Αυτό αυτόματα σημαίνει ότι φιλοξενούνται άτομα τα οποία έχουν καταδικαστεί για κακουργήματα. Όταν κάποια στιγμή η κατάσταση είχε γίνει ανυπόφορη και κάποιος δικαστής στο Texas διέταξε την αποσυμφόρηση των φυλακών , η CCA ήρθε σε συμφωνία σε αστυνόμους σε φτωχά σημεία για το κτίσιμο καινούργιων φυλακών με αντάλλαγμα μέρος από τα κέρδη. Σε αυτά το επιχειρηματικό πλάνο συμμετείχαν και το υποστήριξαν τράπεζες και επενδυτές όπως η Merrill–Lynch, η Shearson–Lehman, η American Express. Το αποτέλεσμα ήταν να δημιουργηθούν σε όλο το Texas καινούργιες φυλακές. Ο κυβερνήτης της πολιτείας μόλις είδε ότι τα κέρδη για τις ιδιωτικές φυλακές είναι τόσα πολλά αμέσως απάντησε φτιάχνοντας καινούργιες κρατικές, με αποτέλεσμα να μειώσει τα κέρδη της CCA.

Τελειώνοντας μερικά χαρακτηριστικά στατιστικά

Το 97% των φυλακισμένων κρατούνται για με βίαια εγκλήματα. Πιστεύεται ότι από τους 623000 χιλιάδες κρατουμένους σε δημοτικές ή κρατικές φυλακές , οι μισοί είναι αθώοι για τα αδικήματα που κατηγορούνται. Από αυτούς οι περισσότεροι περιμένουν να δικαστούν. Τα 2/3 από το 1 εκατομμύρια κρατουμένους σε κρατικές φυλακές έχουν καταδικαστεί για πλημμελήματα. Το 67% από τα 2 εκατομμύρια που είναι ο συνολικός αριθμός των κρατουμένων χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη. 

Την Τετάρτη 25-2-09 ο ειδικός φρουρός Νίκος Ξυπολητάκης δολοφόνησε εν ψυχρώ, ρίχνοντας του μάλιστα και χαριστική βολή στο κεφάλι, τον βοσκό Ευτύχη Ζαμπιάκη.

ΕΙΔΙΚΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ ΕΝΩ ΚΛΕΒΕΙ ΡΙΦΙΑ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΙΔΕ

Στις 25-2-09 ο ειδικός φρουρός Νίκος Ξυπολητάκης της εξωτερικής φρουράς των φυλακών Χανίων, με πρόσχημα το κυνήγι, κλέβει ρίφια κοντά στη Σούγια. Γίνεται αντιληπτός από τον διερχόμενο κτηνοτρόφο Ευτύχη Ζαμπιάκη τον οποίο εκτελεί εν ψυχρώ, ρίχνοντας του επιπλέον και χαριστική βολή στο κεφάλι, μόνο και μόνο για να μην χαλάσει η καριέρα του σαν φύλακα του νόμου και της τάξης με την αποκάλυψη της ζωοκλοπής.

Στη συνέχεια, μέχρι να φτάσει στο αυτοκίνητο του για να το σκάσει, αποπειράται να σκοτώσει όποιον περνά και τον βλέπει για να μην υπάρχουν μάρτυρες. Πυροβολεί 5 φορές χωρίς να πετύχει τον Γ. Φαλαγγάρη, ο οποίος γλιτώνει κάνοντας ελιγμούς και επιταχύνοντας με το ταξί που οδηγούσε. Πιο πέρα τραυματίζει στον ώμο και στο κεφάλι τον Μ. Πυροβολάκη, που γλιτώνει οδηγώντας αιμόφυρτος. Τώρα πάνε να βγάλουνε το δολοφόνο τρελό. Πριν 9 μήνες όμως που διορίστηκε πέρασε με επιτυχία τα ψυχομετρικά τεστ, και ποτέ δεν είχε δείξει σημάδια διαταραχής. Πρόκειται για ψυχρό εκτελεστή για να μη μείνουν μάρτυρες, σύμφωνα με τις καλύτερες παραδόσεις της μαφίας. Αν είχε σκοτώσει με τη μία το Γ. Φαλαγκάρη θα είχε το χρόνο να φύγει χωρίς να τον δει άλλος και σήμερα θα έκοβε βόλτες ένοπλος στην πόλη γύρω από τη φυλακή. Γι’αυτό και η πρώτη του κουβέντα στη σύλληψη του ήταν: “Μου γλίτωσε ο καργιόλης ο ταξιτζής”.

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΜΑΣ ΦΥΛΑΞΕΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΥΛΑΚΕΣ;

Ειδικός φρουρός δολοφόνησε τον Ευτύχη Ζαμπιάκη. Ειδικός φρουρός δολοφόνησε το Δεκέμβρη τον δεκεπεντάχρονο Αλέξη Γρηγορόπουλο. Ειδικός φρουρός, με σύνεργο μπάτσο, δολοφόνησε τον δεκαεπτάχρονο Ηρακλή Μαραγκάκη κοντά στα Ανώγεια. Ο κατάλογος των ένστολων που σκοτώνουν είτε εντός είτε εκτός υπηρεσίας δεν έχει τελειωμό. Δεν τους φτάνανε 50.000 μπάτσοι, πήρανε και 5.000 που ανάμεσα τους αφθονούν οι φασίστες και τα κωλόπαιδα, και τους κάνανε ειδικούς φρουρούς. Τους δώσανε μία στολή να καμαρώνουνε, ένα όπλο να σκοτώνουνε, τους ξεσηκώσανε τα μυαλά, και τους εξαπολύσανε σε χωριά και πολιτείες. Καθόλου παράξενο που σκοτώνουν. Γι’ αυτό τους οπλίσανε, γι’ αυτό τους εκπαιδεύσανε, γι’ αυτό τους προορίζουν: για να φυλάξουν με τα όπλα τους τον πλούτο των λίγων, από την εξέγερση των πολλών που έρχεται. Που ξέρουν ότι έρχεται, γιατί το ποτήρι όσο πάει και ξεχειλίζει. Καθόλου παράξενο που, όταν σκοτώνουν με δική τους πρωτοβουλία, τους χαϊδεύουν. Όποιος θέλει δαγκανιάρικο σκυλί, άμα δαγκάσει δεν το δέρνει.  

ΑΚΟΥΓΟΝΤΑΙ ΠΟΛΛΑ

Πολλά ακούγονται, λιγότερο ή περισσότερο διασταυρωμένα. Ας τα πούμε λοιπόν ανοιχτά, δημόσια. Αληθεύει πως, κατά τη σύλληψη του δολοφόνου, βρέθηκαν τα ρίφια που είχε κλέψει; Αν ναι, γιατί δεν ανακοινώθηκε; Αληθεύει πως τρεις μήνες πριν, σε μπλόκο στα Κεραμειά, πιάστηκε ο ίδιος γυρνώντας από κυνήγι με σκοτωμένα ρίφια; Αν ναι, ποιοι κουκούλωσαν την υπόθεση; Αληθεύει πως, πριν προσληφθεί, είχε κατηγορηθεί για βαριές σωματικές βλάβες και καθάρισε με επέμβαση τοπικού πολιτικού; Αληθεύει πως ο ίδιος πολιτικός τον διόρισε ειδικό φρουρό; Αν ναι, ποιος είναι αυτός ο πολιτικός; Μήπως αυτός που νιαουρίζει στα κεραμίδια;

ΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΙΕΣ ΠΟΛΙΤΩΝ ΑΠΟ ΟΡΓΑΝΑ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΔΕ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΟΣΟ Η ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΑΣ ΕΚΦΡΑΖΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΣΤΙΣ ΠΑΡΕΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ. ΟΣΟ ΟΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΩΝΕΣ ΔΕ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΙΑ ΦΩΝΗ 
 
ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ ΠΕΜΠΤΗ 5 ΜΑΡΤΗ 7μμ
 
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΡΟΖΑ ΝΕΡΑ

Η Βιομηχανία των φυλακών στην Αμερική: Ευκαιρία για μεγάλα κέρδη ή μια νέα μορφή δουλείας;

Πολλές οργανώσεις που ασχολούνται με τα ανθρώπινα δικαιώματα καθώς και άλλοι πολιτικοί και κοινωνικοί σχηματισμοί καταδικάζουν μια νέα μορφή απάνθρωπης εκμετάλλευσης στην Αμερική και αφορά τον πληθυσμό στις φυλακές που ανέρχεται στα 2 εκατομμύρια. Οι περισσότεροι είναι μαύροι είτε λατινόφωνοι και δουλεύουν σε διάφορες βιομηχανίες με αντάλλαγμα ένα γελοίο ημερομίσθιο. Οι διάφοροι καπιταλιστές που επένδυσαν σε ένα τέτοιου είδους εργατικό δυναμικό ήταν σαν να βρήκαν πραγματικά ένα χρυσωρυχείο. Πραγματικά πλέον δεν είχαν να ασχολούνται με ζητήματα όπως είναι οι απεργίες, ασφάλιση, επιδόματα ή άδειες. Όλοι τους εργάτες απασχολούνται πλήρως , δεν αργούν ποτέ και δεν παίρνουν άδεια εξαιτίας οικογενειακών προβλημάτων και το βασικότερο εάν δεν τους αρέσει η αμοιβή τους που είναι 25 cent την ώρα και αρνηθούν να δουλέψουν θα περάσουν ένα μεγάλο διάστημα στην απομονώσει.

Ο αριθμός των φυλακισμένων ανέρχεται όπως αναφέραμε παραπάνω στα 2 εκατομμύρια, σε εθνικές ή ιδιωτικές φυλακές σε όλη την επικράτεια της Αμερικής. Επίσης 7.3 εκατομμύρια συνολικά είναι αυτοί που βρίσκονται είτε στη φυλακή , είτε μα αναστολή , είτε υπό επιτήρηση. Σχεδόν 1 στους 18 αμερικανούς άντρες είναι είτε στην φυλακή είτε υπό παρακολούθηση. Σύμφωνα με το Παρατηρητήριο της Καλιφόρνια για τις φυλακές «Καμία άλλη κοινωνία στην ανθρώπινη ιστορία δεν έχει φυλακίσει τόσους πολλούς από τους πολίτες της». Τα νούμερα δείχνουν ότι η Αμερική έχει καταδίκασε περισσότερους ανθρώπους από κάθε άλλη χώρα: μισό εκατομμύριο περισσότερους από την Κίνα, μία χώρα που έχει 5πλάσιο πληθυσμό. Η στατιστική δείχνει ότι στην Αμερική βρίσκεται το 25% του παγκόσμια φυλακισμένου πληθυσμού , αλλά μόνο το 5% του γενικού παγκόσμιου πληθυσμού. Από 300000 χιλιάδες φυλακισμένους το 1972 το νούμερο έφτασε τα 2 εκατομμύρια το 2000.. Το 1990 ήταν 1 εκατομμύριο. Δέκα χρόνια πριν υπήρχαν μόνο 10 ιδιωτικές φυλακές με 2000 άτομα πληθυσμό. Τώρα υπάρχουν 100 με 62000 πληθυσμό. Μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας αναμένεται το νούμερο να φτάσει τα 320000 χιλιάδες άτομα.

Τι συνέβη όμως τα τελευταία 10 χρόνια; Γιατί υπάρχουν τόσοι πολλοί φυλακισμένοι;

«Τα ιδιωτικά συμβόλαια για εργάτες φυλακισμένους ενθαρρύνει τον εγκλεισμό των ανθρώπων». Οι επιβίωση των φυλακών εξαρτάται από αυτό το εισόδημα. Όσοι κατέχουν μετοχές από τις φυλακές που σημαίνει ότι το εισόδημά τους εξαρτάται από αυτές έχουν δημιουργήσει ένα lobby που στοχεύει σε ποινές μακράς διάρκειας έτσι ώστε να εξασφαλίζουν για πολύ μεγάλο διάστημα εργατικό δυναμικό.

Η βιομηχανία των φυλακών είναι πάρα πολύ σύνθετη και μία από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στην Αμερική αλλά και επίπεδο επενδύσεων στο χρηματιστήριο. Η συγκεκριμένη βιομηχανία που έχει να κάνει με δισεκατομμύρια δολάρια και αφορά εκθέσεις συνέδρια, ιστοχώρους ταχυδρομικές και ηλεκτρονικές παραγγελίες. Διαφημιστικές καμπάνιες, αρχιτεκτονικά γραφεία, κατασκευαστικές εταιρίες, επενδυτικές εταιρίες στην Wall Street, εταιρίες εξοπλισμού, εταιρίες τροφίμων, εταιρίες ασφάλειας και οτιδήποτε άλλο έχει να κάνει με την κατασκευή συντήρηση ή εκμετάλλευση του προϊόντος που λέγεται φυλακή ή καλύτερα φυλακισμένοι.

 Σύμφωνα με το Left Business Observer, οι κρατική βιομηχανία φυλακών κατασκευάζει το 100% των στρατιωτικών κρανών, των ζωνών για πυρομαχικά, των αλεξίσφαιρών γιλέκων, των ταυτοτήτων για στρατιώτες, μπλούζες, εσώρουχα, και τσάντες. Εκτός όμως από στρατιωτικό εξοπλισμό οι φυλακισμένοι εργαζόμενοι κατασκευάζουν επίσης και το 98% και από άλλα είδη εξοπλισμού γενικά για την αγορά , 93% από τα χρώματα και τις βούρτσες, 92% των ανταλλακτικών για σόμπες, 46% από διάφορα είδη πανοπλιών , το 30% των ακουστικών των μικροφώνων και των ηχείων και το 21% από τα έπιπλα γραφείου. Επιπλέον κατασκευάζουν, ανταλλακτικά για αεροπλάνα, ιατρικό και παραϊατρικό εξοπλισμό. Τέλος φυλακισμένοι είναι αυτοί που εκπαιδεύουν τα σκυλιά οδηγούς για τους τυφλούς.

Συνεχίζεται… 

Παρόλα αυτά το ποσοστό του χρέους των νοικοκυριών ολοένα και μεγαλώνει, φτάνοντας σε επίπεδα συναγερμού, και ταυτόχρονα η βιομηχανική παραγωγή είτε παραμένει σταθερή είτε μειώνεται. Σήμερα τα αμερικανικά εργοστάσια δουλεύουν μόνο κατά το 74% της συνολικής τους παραγωγικής ικανότητας, το οποίο αποτελεί ιστορικό ρεκόρ. Με τέτοια υποαπασχόληση παραγωγικών συντελεστών, υπάρχουν πολύ λίγες καινούργιες επιχειρήσεις που θα επενδύσουν στην ενδοχώρα , οι περισσότερες πηγαίνουν προς την Κίνα.

Η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα συνεχίζει να στηρίζεται σε ξένα χρήματα προκειμένου να στηρίξουν την καταναλωτική φούσκα, με μικρά επιτόκια. Εάν τα ξένα κεφάλαια που εισρέουν στην Αμερικανική οικονομία και σήμερα ανέρχονται σε 2.5 δις ημερήσια, σταματούσαν, η Κεντρική Τράπεζα θα αναγκαζόταν να αυξήσει τα επιτόκια προκειμένου να κάνει την Αμερική ελκυστικότερη στις επενδύσεις. Μια τέτοια κίνηση θα προκαλούσε αλυσιδωτές αντιδράσεις. Πρώτα στην κατανάλωση που βασίζεται στο χρέος, μετά στις υποθήκες (στεγαστικά δάνεια), στα επιτόκια των πιστωτικών καρτών, στα δάνεια για αγορά αυτοκινήτων και γενικότερα σε όλη την οικονομία. Τα υψηλότερα επιτόκια θα οδηγούσαν την Αμερικανική οικονομία ταχύτερα και περισσότερο σε ύφεση. Είμαστε ένα βήμα πριν αυτό να συμβεί.

Υπάρχει ένα όριο στο ποσοστό δανεισμού που θα μπορούσαν να έχουν τα Αμερικανικά νοικοκυριά , έτσι ώστε να συνεχίσει να δουλεύει η Αμερικανική οικονομία.

Δεν θα μπορέσει ποτέ να επανέρθει η Αμερικανική οικονομία εάν σκάσει η καταναλωτικά φούσκα που βασίζεται σε δανεικά.

Το συνολικό χρέος των Αμερικανικών νοικοκυριών τον Ιούνιο άγγιξε τα 8.7 τρις δολάρια, ποσό που είναι διπλάσιο από αυτό που υπήρχε το 1994. Τα νοικοκυριά έχουν αρχίσει να κάνουν μακροχρόνιες συμφωνίες όσο αφορά την αγορά ακόμη και βασικών καταναλωτικών προϊόντων , όπως είναι τα αυτοκίνητα και τα στεγαστικά. Ο μέσος όρος για τέτοιου είδους δάνεια είναι 60.7 μήνες. Σε αυτό το σημείο ο κίνδυνος είναι να σταματήσουν οι καταναλωτές να αγοράζουν με αποτέλεσμα η βιομηχανική παραγωγή να πέσει και άλλο. Η συνέπεια μιας τέτοιας στάσης θα είναι ακόμη μεγαλύτερη ανεργία. Αλλά όχι μόνο αυτό. Η παραγωγή θα μεταφερθεί στην Κίνα.

Πλησιάζουμε σε μια τέτοια κατάσταση. Τις περασμένες εβδομάδες τα Αμερικανικά επιτόκια αυξήθηκαν σημαντικά και οι ιδιοκτήτες κρατικών ομολόγων άρχισαν να τα πωλούν μαζικά γνωρίζοντας ότι θα ξεσπάσει μεγάλη κρίση από αυτή την αύξηση, έτσι προσπαθούν να κερδίσουν τώρα που μπορούν ακόμη να πάρουν τα χρήματά τους. Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει εκδώσει οδηγία που λέει ότι πρέπει να σταματήσουν οι επενδύσεις σε Αμερικανικά Κρατικά ομόλογα.

Το βασικό πρόβλημα αυτής της διαδικασίας δημιουργίας ενός ολοένα και μεγαλύτερου εσωτερικού και εξωτερικού χρέους προκειμένου να στηριχθεί η Αμερικανική οικονομία είναι ότι μπορεί να οδηγήσει στην καταστροφή των θεμελιωδών βιομηχανικών κλάδων της Αμερικής. Που δεν είναι άλλοι από τις κατασκευές και την υψηλή τεχνολογία. Ανώτατος Αμερικανός διπλωμάτης σε συνέδριο τον Ιούνιο προειδοποίησε ότι αυτή η τακτική που ακολουθούν θα οδηγήσει στην καταστροφή την μεσαίας τάξης και της εγχώριας βιομηχανίας, που έχει αρχίσει να πηγαίνει σε χώρες όπως η Κίνα και η Ινδία που είναι αισθητά πιο φτηνές χώρες. Σήμερα μόνο το 11% του εργατικού δυναμικού στην Αμερική απασχολείται στην βιομηχανία σε αντιδιαστολή με το 1970 που το ποσοστό ήταν 30%. Η μετα-βιομηχανική Αμερική είναι μια φούσκα έτοιμη να εκραγεί.

Η Κεντρική Τράπεζα των Ηνωμένων Πολιτειών προειδοποίησε την Κίνα για το ποσοστό των εμπορικών συναλλάγων σε σχέση με την Αμερική σε μια προσπάθεια να την πιέσουν έτσι ώστε να υποτιμήσουν τα νόμισμά της, έτσι ώστε να σταματήσουν την αυξημένη ροή δολαρίων προς την Κίνα αλλά και να προασπίσουν την εθνική τους παραγωγή. Μια τέτοια τακτική όμως είναι πολύ επικίνδυνη. Και αυτό γιατί η Κίνα έχει στην κατοχή της 340 δις δολάρια Αμερικανικών ομολόγων. Και η Αμερική χρειάζεται συνέχεια τους Κινέζους να αγοράζουν χρέος προκειμένου να στηρίζεται το έλλειμμά της.

Όλο αυτό μοιάζει σαν να έχει η Αμερική εγκλωβιστεί στο δικό της σχέδιο. Οι εταιρίες υψηλής τεχνολογίας αλλά και άλλες βασικές βιομηχανικές μονάδες ήδη έχουν εγκατασταθεί σε χώρες όπως είναι η Κίνα και η Ινδία. Εάν η Αμερική εξακολουθήσει να πιέζει αυτές τις χώρες να περιορίσουν τις εξαγωγές τους προς αυτή ρισκάρει να σταματήσουν αυτές οι χώρες να την χρηματοδοτούν. Ποίος θα αγοράζει Αμερικανικό χρέος; Οι ιδιωτικοί θεσμικοί επενδυτές συνέχεια προσπαθούν απεγνωσμένα να ξεφορτωθούν τα Αμερικανικά κρατικά ομόλογα που έχουν στην κατοχή τους. Μόνο χώρες όπως η Γερμανία και η Ιαπωνία μπορούν κα κάνουν τόσο μεγάλες αγορές χρέους.

Η Αμερική προκάλεσε τον πόλεμο στο Ιράκ όχι από μια ανάγκη επίδειξης στρατιωτικής δύναμης αλλά από μια ανάγκη εσωτερικής οικονομικής αδυναμίας.

Ο στρατηγικός ρόλος του Πετρελαίου, των Τροφίμων και του Χρήματος.

Υπάρχουν πολλές δικαιολογίες για την πραγματοποίηση ενός πολέμου. Οι περισσότεροι από εμά είμαστε μάρτυρες σε τέτοιου είδους πολιτικές δικαιολογίες περί άξονα του κακού και άλλων. Ανεξάρτητα από όλα αυτά όμως η Αμερικανική οικονομική ηγεμονία σε αυτό το διαταραγμένο για το δολάριο σύστημα εξαρτάται συνεχώς από την υποστήριξη που έχει η Αμερική από τις άλλες χώρες προκειμένου να χρηματοδοτεί το χρέος της. Αυτός είναι και ο πραγματικός λόγος που οι απειλές τις Αμερικής προς τρίτες χώρες συνεχώς αυξάνονται. Η Ευρώπη πρέπει να αποσυρθεί από τις αγορές του τρίτου κόσμου, ενώ η Ιαπωνία πρέπει να βοηθήσει περισσότερο όπως κάνει τώρα η Κίνα.

Ακόμη και οι ίδιοι οι Αμερικανοί πρέπει να δεχτούν ότι το συνταξιοδοτικό τους σύστημα έχει πρόβλημα και ότι μπορεί να μην πάρουν σύνταξη ποτέ. Προκειμένου το δολάριο να συνεχίσει να είναι ισχυρό οι Αμερικάνοι πρέπει να βρούν νέες πηγές χρηματοδότησης για αυτούς. Πράγμα που σημαίνει πολέμους και αποσταθεροποίηση σε παγκόσμια κλίμακα.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι διεστραμμένοι εγκέφαλοι στην Washington προσπαθούν να επιβάλλουν στρατιωτικό έλεγχο σε όλες τις στρατηγικού χαρακτήρα πηγές. Όλος ο υπόλοιπος κόσμος αποτελεί πλέον μια διευρυμένη απειλή για τους Αμερικανούς. Και αυτό γιατί πλέον όλοι ξέρουν πόσο ευάλωτο έχει γίνει το δολάριο.

Εξάλλου από παλιό υπουργού των Αμερικάνων έχει λεχθεί:

“Όποιος ελέγχει τα τρόφιμα ελέγχει τον τον πληθυσμό, όποιος ελέγχει το πετρέλαιο ελέγχει ολόκληρες ηπείρους, αλλά όποιος ελέγχει το νόμισμα ελέγχει ολόκληρο τον κόσμο”.