Μετά την ανακοίνωση του πρωθυπουργού για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες, η χώρα εισέρχεται για ακόμη μια φορά στη δίνη της προεκλογικής περιόδου.
Τώρα λοιπόν που πλησιάζουν οι εκλογές, όλες οι φατρίες της σημερινής εξουσιαστικής κοινωνίας για να ψαρέψουν ψηφοφόρους βγάζουν τα άπλυτά τους η μια κατά της άλλης, ανασκαλεύουν τους λεκέδες των πράξεών τους με αντικειμενικό σκοπό να διατηρηθούν στην εξουσία τους οι μεν, να τους την πάρουν οι δε. Περιοδεύουν σε περιοχές που είχαν να τις δουν από την προηγούμενη προεκλογική περίοδο για να συνομιλήσουν με τους ανθρώπους και να δείξουν το πόσο κοντά βρίσκονται σε αυτούς και στα προβλήματά τους. Μοιράζουν υποσχέσεις, που τις ξεχνούν την επομένη των εκλογών και δεσμεύονται για την ολοκλήρωση του δύσκολου έργου τους, για την αναμέτρηση με τη διαπλοκή και τα οικονομικά συμφέροντα (λες και η πολιτική διατήρησε ποτέ την αυτονομία της!).
Αυτοί λοιπόν που καθημερινά μέσω των υπαλλήλων τους στα ΜΜΕ μας κοροϊδεύουν στα μούτρα μας είναι αυτοί που έρχονται ξανά χάριν προεκλογικής περιόδου να μας πείσουν ότι η ψήφος μας έχει δύναμη και ότι πρέπει να τους τη δώσουμε. Η γενικευμένη άλλωστε αποχή θα δυσχέραινε τη διακυβέρνηση. Τί κύρος θα είχε ένα άτομο εκλεγμένο από μια μικρή μερίδα των ψηφοφόρων;
Κάθε φορά όμως που οι άνθρωποι καλούνται να ψηφίσουν είναι σαν να τους ζητούν μια προσυπογραφή για την παράταση της κατάστασης την οποία βιώνουν. Την παράταση των μισθών πείνας και των ανύπαρκτων συντάξεων, της ακρίβειας και της ρεμούλας των εργοληπτών, των απολύσεων και των εργατικών ατυχημάτων. Της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της διεφθαρμένης δικαιοσύνης. Των αστέγων και της γκετοποίησης όσων δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Και το σπουδαιότερο, του να μιλούν για λογαριασμό μας, να αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς, να κυβερνούν για εμάς χωρίς εμάς.
Ωστόσο, η σημερινή κατάσταση δεν είναι απλώς αποτέλεσμα συνωμοσιών, δολοπλοκιών, χειραγώγησης εκ μέρους των κυρίαρχων. Αν οι κυρίαρχοι μπορούν να κάνουν ατιμωρητί αυτά τα οποία κάνουν – και νομίζω ότι στην Ελλάδα είμαστε πολύ καλά πληροφορημένοι για αυτό – είναι ακριβώς γιατί οι άνθρωποι μένουν απαθείς ή το πολύ σηκώνουν τους ώμους τους λέγοντας, «τους ξέρουμε, είναι όλοι ίδιοι».
Από τη στιγμή που οι κυρίαρχοι, για να διατηρηθούν στην εξουσία και να κάνουν αυτά που κάνουνε, αισθάνονται την ανάγκη να νομιμοποιηθούν από την ψήφο, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι υπάρχει ένα όριο ψήφων κάτω από το οποίο οι κυρίαρχοι χάνουν κάθε κύρος. Τί συμβαίνει τότε;
Σχολιάζοντας την αποχή των τελευταίων ευρωεκλογών, ένας κορυφαίος υπουργός δήλωνε: «Υπάρχει μήνυμα για την κυβέρνηση, για τη ΝΔ και για το πολιτικό σύστημα» και πρόσθεσε ότι πρέπει να μας προβληματίσει ότι ένας στους δύο πολίτες δεν πήγαν να ψηφίσουν. Αν λοιπόν και οι ίδιοι οι εξουσιαστές έχουν αντιληφθεί την κατακόρυφη πτώση της αξιοπιστίας αυτού του σάπιου πολιτικού συστήματος, πόσο μάλλον πρέπει να την αντιληφθεί ο πολίτης πριν πάει να το στηρίξει και αυτή τη φορά στην κάλπη. Το πολλάκις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού!